HB-Forum.nl

Op het forum lees ik van alles. Herkenbare en minder herkenbare situaties.

Ik wil graag iets met jullie delen.
Op de basisschool kon ik goed leren. Ik zat in een groep van 8 kinderen (soms 7, soms 9 er verhuisde wel eens iemand) op een dorpsschool. Mijn hoge cijfers waren geen probleem. Er zaten meer kinderen in de groep met hoge cijfers.
Achteraf vind ik het nog steeds bijzonder: van de 9 kinderen die we in groep 8 hadden, zijn er 7 direct naar havo/vwo gegaan. Eentje heeft mavo gedaan en heeft een route afgelegd waarbij hij uiteindelijk op de universiteit belandde. Er was één leerling die duidelijk niet kon meekomen met de rest (erg sneu) die een beroepsopleiding gedaan heeft.
Het gemiddelde niveau lag dus hoog en het feit dat ik goed kon leren gaf geen problemen.

In de brugklas was dat anders. In het begin deed ik wat er van me gevraagd werk (mijn huiswerk) en dat resulteerde in negens en tienen. De rest van de klas had meer moeite met leren dus al snel staken ik en een niet al te populaire jongen een stukje boven de rest uit, qua prestaties.
Daarnaast was ik nog niet zo school-rijp, ik was nog een echt kind, en voldeed mijn kleding niet aan de mode-eisen van destijds.
Ik ben niet echt gepest, ik geloof ook niet dat ik ongelukkig was. Ik was nog zo kind dat ik thuis weer in een andere wereld dook dan de school-wereld en ik denk niet dat ik er last van had.
Wel werd ik huiverig voor het moment dat we repetities terugkregen. Sommige leraren legden de blaadjes op tafel zodat niet de hele klas hoorde wat je had. (Vooral fijn voor degenen met laag cijfer maar ook voor mij).
Anderen lazen de cijfers voor en dan kwamen de reacties: Heeeeeeeeeeeeee! Wooooooooooooooow! Zoooooooooooooooooo! meer op verbaasde/afkeurende toon dan dat ze het leuk voor me vonden. Soms opmerkingen dat ik vast verliefd was op die jongen die ook zulke hoge cijfers haalde.
Veel leerlingen kwamen met flink hun best doen niet hoger dan een 7 in de brugklas. Of ze deden hun best niet, ik weet het niet.

Eigenlijk was het nieuw voor me dat hoge cijfers niet gewaardeerd werden.
In de tweede (gymnasium) werd het wel wat beter maar helaas was ook daar een groepje mensen dat het nodig vond negatief te doen over hoge cijfers.

Ik vraag me wel eens af of het stedelijk gymnasium misschien een beter plaats geweest was voor mij. Het antwoord zal ik nooit weten: op het stedelijk zaten minder mensen uit mijn dorp dus misschien was dat weer een nadeel geweest.

Ik weet niet in hoeverre het gewoon aan de puberteit lag of aan het idee dat het stoer was, maar op een gegeven moment ging ik minder mijn best doen. Ik was trots als ik iets niet geleerd had wanneer ik een overhoring kreeg en vervolgens een drie haalde.
In de hogere klassen ben ik wel weer meer gaan doen (ook omdat ik geen 'pretpakket' had en het zonder leren echt niet gehaald zou hebben) maar het idee dat het niet stoer is om goede cijfers te halen, dat heb ik onbewust nog steeds.
En soms denk ik dat dat doorwerkt in andere dingen. Dat er iets in mij zit dat zegt dat ik vooral niet mijn best moet doen.
Het is psychologie van de koude grond.... maar toch.

Is het herkenbaar voor anderen hier?

(Ik heb wel altijd vrienden en vriendinnen gehad. In de klas en buiten de klas. Ik heb geen rot-schooltijd gehad maar heb er ook niet alles uitgehaald wat er in zat)

Die hoge cijfers had ik niet. Maar ik deed wel altijd mijn best. En zelfs dat werd al niet gewaardeerd . Sterker nog ik werd er mee gepest...

Zonde he. Want als je gewoon gestimuleerd zou worden om je best te blijven doen, was je misschien heel ver gekomen.

Bij mij was het zo dat ik ook goede cijfers haalde als ik niet mijn best deed, met name in de brugklas. Veel dingen had ik op de basisschool ook al gehad.

Ik heb ook wel eens gezegd: Ik ga toch ook niet expres fouten maken terwijl ik het wel snap? (ging over wiskunde)

Ik vind het gewoon zo jammer. Mijn vriendin die er iets harder aan moest trekken heeft altijd haar best gedaan, ging op de uni ook lekker en is nu arts.
Misschien als ik op de middelbare school wat meer mijn gang had kunnen gaan, zonder commentaar van anderen, had ik ook wat meer discipline ontwikkeld en gehouden.

Het is niet iets wat me dagelijks bezighoudt hoor, zeker niet. Maar ik fietste vanmiddag langs mijn oude school. Dat, in combinatie met mijn 'ontdekking' van het forum, zet me toch aan het denken.

Ik vind het vooral ook jammer dat ik niet echt geleerd hebt, hoe je moet leren. Ik doe/deed maar wat... En toch heb ik vorig jaar een postdoctorale opleiding gedaan. Ergens voelde dat wel goed; vooral ook om de buitenwereld te laten zien dat ik het echt wel kan. Daar wordt toch eigenlijk alleen maar naar dipoloma's gekeken; niet naar wat je aan kwaliteiten hebt...

Er is niet alleen het uitlachen, er is ook de afkeer (zie bv.de artikels van Frans Corten/Mensa).

Er was zelfs hierover een lezing gepland bij het IBHV, tijdelijk uitgesteld blijkbaar.

Voor enkele maanden is de echtgenote van een ex-buurman gestorven, we ontvingen dus een uitnodiging voor de begrafenis + bijhorende 'koffietafel'...
Ik volg een cursus filosofie en dat was net ook die dag, dus m'n echtgenote ging alleen en vertelde nadien dat ik die cursus volgde. Er was ook een groep leerkrachten van de lokale lagere school, die we ook allemaal bijna kennen, en die hebben m'n echtgenote gewoon ermee uitgelachen en vernederd... Wie volgt er nu filosofie, zomaar !

Ik trap hierbij geen open deur in als ik beweer dat het niveau van de leerkrachten in het koninkrijk B. laag is, maar dat het zo laag is vind ik ronduit verontrustend...

Uiteraard is het uitlachen omwille van de goede resultaten even of nog verontrustender...

Hallo Phileine!

Heel herkenbaar hoor! Al werd ik wel gepest met mijn hoge cijfers. Helaas zijn er heel wat HBers, die zorgen dat ze lagere cijfers halen, om gewoon maar geaccepteerd te worden door de groep. Zonde toch?.....Ik ben heel vaak uitgemaakt voor nerd en uitslover, maar het heeft me er niet toe aangezet om maar lagere cijfers te gaan halen. Ik werd daardoor wel het buitenbeentje van de klas en voelde me vaak eenzaam, maar uiteindelijk is het wel weer goed gekomen met me hoor!

Groetjes Marlou

In elke klas zitten een of meerdere met hoge cijfers.
Sommigen mensen vallen niet zo goed in de groep.
Hoge cijfers zullen niet de primaire oorzaak ervan zijn.
Of is de TS op zoek naar deze combinatie?

tiktaalik schreef:Ik trap hierbij geen open deur in als ik beweer dat het niveau van de leerkrachten in het koninkrijk B. laag is, maar dat het zo laag is vind ik ronduit verontrustend...

Hier in Holland is het net zo. Moet zelfs zeggen dat het algemene niveau in Belgie hoger is...

Maar dit terzijde.

Vind het verhaal van de topicstarter wel herkenbaar. Ik heb de gehele middelbare school niets gedaan en rolde er toch altijd doorheen. Nooit een leerstrategie ontwikkeld. Klasgenoten zagen me als een nerd -niet perse om hoge cijfers, maar vooral vanwege algemene kennis-. Viel altijd buiten de groep, veel gepest.

Peer schreef:Ergens voelde dat wel goed; vooral ook om de buitenwereld te laten zien dat ik het echt wel kan. Daar wordt toch eigenlijk alleen maar naar dipoloma's gekeken; niet naar wat je aan kwaliteiten hebt...

Zo herkenbaar. Daarom 'vluchtte' ik destijds in de portretfotografie. Daar gaat het puur om kwaliteiten, niet om welke diploma's je hebt. Al knaagt het af en toe wel. En ik zie mezelf nog best een keer weet ik wat voor studie gaan doen. Al was het maar om naar mezelf te bewijzen dat ik het kan.

En in de klas? Daar lukte het me vooral heel goed om gemiddeld te blijven. Wel zo veilig

m1960 schreef:Hallo Phileine!

Heel herkenbaar hoor! Al werd ik wel gepest met mijn hoge cijfers. Helaas zijn er heel wat HBers, die zorgen dat ze lagere cijfers halen, om gewoon maar geaccepteerd te worden door de groep. Zonde toch?.....Ik ben heel vaak uitgemaakt voor nerd en uitslover, maar het heeft me er niet toe aangezet om maar lagere cijfers te gaan halen. Ik werd daardoor wel het buitenbeentje van de klas en voelde me vaak eenzaam, maar uiteindelijk is het wel weer goed gekomen met me hoor!

Groetjes Marlou

Ha dus ik ben niet de enige die af en toe expres een onvoldoende haalde. Ik heb één cijfer gehad waar ik oprecht heel erg blij mee was, dat was een acht min in de brugklas voor gym. Omdat gym nooit mijn sterkste kant was. Toen was ik echt trots op mijn cijfer.
Later in de bovenbouw ook wel blij geweest met cijfers voor WisB, natuurkunde en bio. (Bio deed ik zelfstandig) want daar had ik ook hard voor gewerkt. In de bovenbouw werd het ook wel wat minder. Toen hadden we keuzevakken dus niemand koos dat waar hij/zij heel slecht in was. En je zat niet continu met dezelfde mensen dus ze wisten niet als je een 8 haalde, dat je dat voor je andere vak óók al had.
Bovendien werden mijn cijfers ook iets lager. Zo rond de 7,5.

In gym2 had ik een jongen in de klas die in t begin net zo was als ik. Woordjes doorkijken 5 min voor de les en een 10 halen (ik onthield ze dan niet maar had wel mijn cijfer).
Hij is later gestopt zijn best te doen. Is gaan blowen, is een keer blijven zitten en een keer gezakt. Weet niet wat er van hem terecht gekomen is. Nou wil ik niet andere mensen daar de schuld van geven. Maar het is toch zonde.

(bedoel dus niet jij, Marlou maar die andere mensen)

tiktaalik schreef:Er is niet alleen het uitlachen, er is ook de afkeer (zie bv.de artikels van Frans Corten/Mensa).

Er was zelfs hierover een lezing gepland bij het IBHV, tijdelijk uitgesteld blijkbaar.

Voor enkele maanden is de echtgenote van een ex-buurman gestorven, we ontvingen dus een uitnodiging voor de begrafenis + bijhorende 'koffietafel'...
Ik volg een cursus filosofie en dat was net ook die dag, dus m'n echtgenote ging alleen en vertelde nadien dat ik die cursus volgde. Er was ook een groep leerkrachten van de lokale lagere school, die we ook allemaal bijna kennen, en die hebben m'n echtgenote gewoon ermee uitgelachen en vernederd... Wie volgt er nu filosofie, zomaar !

Ok interessant dat daar een lezing over komt (misschien).

Wat is er raar aan een cursus filosofie?
Mijn ouders hebben dat ook gedaan. Die volgen wel vaker cursussen.
Overigens denk ik dat mijn vader ook de gewoonte heeft om zulke dingen niet aan iedereen te vertellen. Eigenlijk nooit bij stilgestaan of mijn vader hoogintelligent is (hij kan zich best dom opstellen), maar voor hem zijn bepaalde dingen ook herkenbaar denk ik. Opgegroeid in een boerengezin in een boerendorp. Gelukkig hebben hij en twee van zijn broers mogen studeren (daar mogen ze opa echt dankbaar voor zijn want opa was geen bolleboos. Wel intelligent maar niet het studerende type). Ik denk dat je jezelf dan ook aanleert om niet de hele tijd over je studie te praten in gezelschap maar gewoon met de onderwerpen waar iedereen over praat. Het weer, het dorp, het nieuws, etc.

Anyway, ik hang ook niet alles wat ik doe aan de grote klok. Dingen die ik interessant vind.
Heb zelfs al nagedacht wat ik ga zeggen als ik tijd ga besteden aan HB zijn. Meetingen, lezingen, e.d. Ik denk (vrees) dat ik dat niet aan de grote klok ga hangen. Ik zal er wel een draai aan geven alsof ik eigenlijk wat anders aan het doen ben op zo'n dag.
Dat het niet goed is, dat weet ik. Maar ik heb geen zin in gezeur.

Zarathustra schreef:In elke klas zitten een of meerdere met hoge cijfers.
Sommigen mensen vallen niet zo goed in de groep.
Hoge cijfers zullen niet de primaire oorzaak ervan zijn.
Of is de TS op zoek naar deze combinatie?

Ik lag wel goed in de groep. Het gaat er alleen om dat ik uitgelachen werd als ik weer een hoog cijfer had.
Voor de rest had ik gewoon vrienden en vriendinnen.

Waar ik op zoek naar ben, is de herkenning. Dus ondanks dat ik niet gepest ben en gewoon vrienden en vriendinnen had, dat het uitlachen wel een beetje pijn deed.

Zit hier al even over na te denken.... en..... ik weet het gewoon weg niet. Werkelijk geen idee.
Ik weet ook nog maar bar weinig van de middelbare school af, heb het geblokt denk ik. Ik werd niet gepest of zo, maar hoorde er ook zeker niet bij. Heb ooit 1 keer de fout gemaakt om naar een reunie te gaan, kwam er wat oud-jaargenoten tegen, maar.... die herkenden mij niet.... en herinnerden zich mij niet.... zelfs mijn naam kwam ze niet bekend voor...... Hoe onzichtbaar kun je zijn. Dus die hoge cijfers waren misschien ook onzichtbaar toen, ik zou willen dat ik er iets meer van wist.

In welke wereld is hoge cijfers halen verkeerd .

Nou Johanita dat klinkt ook niet zo leuk. Of je moet dat vaker hebben, dat je een hele tijd gemakkelijk vergeet.

Ik heb dus zeker geen rottijd gehad. Had een groepje vriendinnen (okee we waren wel tot nerds gebombardeerd) en buiten school een vriendengroep die veel voor me betekende.

Ik heb een vrij gewone ontwikkeling doorgemaakt van kind-met-legging tot meisje-met-make-up, op hakken. Kan niet zeggen dat ik dolgelukkig was, maar een buitenbeentje was ik niet.
Een goede vriendin uit die tijd heeft hetzelfde ervaren: We hadden het met elkaar leuk, maar het had zoveel leuker kunnen zijn als we wat minder op onszelf bleven.
We hebben er beiden ook een hekel aan om mensen van de middelbare school tegen te komen in de stad (ja ik weet ze nog wel allemaal). Nu woont zij aan de andere kant van het land dus zij heeft er weinig last van

Voor mij óók geen hoge cijfers. Ik deed altijd braaf wat me gevraagd werd, alleen was dat waarschijnlijk lang niet helemaal wat en hoe bedoeld werd destijds. Leraren vonden me nl. niet altijd zo braaf. En vaak ook wel, maar de nadruk lag op die keren dat mijn braafheid niet overeenkwam met wat zij meenden te mogen verwachten. Dus ik 'leerde' braaf mijn toetsen enzo, maar mijn 'leren' was niet meer dan nog even de stof doorbladeren de avond voor het grote moment en daar haal je geen hoge cijfers mee. Het was meestal genoeg voor een (net aan) voldoende en dus werd er totaal geen aandacht aan geschonken. Al kreeg mijn moeder op een enkele ouderavond wel mee dat ik beter zou kunnen, als ik maar wilde (ik zou zeggen: als ik maar wat leertecnieken mee had gekregen ).

Geen scheve blikken, vervelende opmerkingen op pesterijen door mijn hoge cijfers dus. Was niet nodig, scheve blikken, vervelende opmerkingen en pesterijen vonden een aantal van mijn klas- e.a. schoolgenoten wel aan mij besteed. Eén van hen heeft daar nog eens een pijnlijke vuist (met dank aan mijn kunststof corset ter voorkoming van scheefgroei van de wervelkolom) en een bek vol tanden (met dank aan de hongerige kindjes in Afrika en het voor hen geopende gironummer) aan over gehouden. Later heb ik hem er nog eens luchtigjes op aangesproken toen ik hem bij toeval tegenkwam met zijn kersverse vrouw en kindje. Hij bloosde en mompelde dat hij 'daar' weinig meer van wist te herinneren. Klaarblijkelijk voelde hij zich aangesproken en dat was mij wel een aardige genoegdoening (voor allen die mij ooit zo bejegent hebben).

Heden ten dage komen mijn cijfers aardig overeen met studiegenoten (soms iets lager, soms iets hoger) en moet ik nog steeds heel erg mijn best doen om te leren leren. Al kom ik daarin wel vooruit gelukkig.

Killing is als je 1e jaars HAVO/VWO bent, je haalt een aantal 9'ens, je docent herkent iets bijzonders en plaatst je apart en geeft je andere aandacht dan de rest van de klas. Resultaat na 5 maanden: verbergen van een diploma (niet aan ouders laten zien) met 4'en en 3'en. Eind cijfer 6,0 na 5 jaar. Nu, 4 jaar verder met Bachelor opleiding Cum Laude geslaagd. He-le-maal niets geven om klasgenoten of docenten, gewoon één focus. Misschien een tip.

Bijzonder trouwens om alle ervaringen tijdens schooltijd te lezen. Ze verwoorden precies waarom ik nooit naar een reünie zou gaan. Uitzonderingen daargelaten lijken het me in algemene zin bijeenkomsten waarvan ik niet goed weet wat ik ermee moet. Daar zou ik op zich nog overheen kunnen stappen, maar gezien mijn ervaringen…heb ik daar niets te zoeken.

Een reünie zou ik wel heen gaan. Ben nog nooit niet naar een reünie geweest. Van de middelbare school hadden we een reünie dik een jaar nadat we klaar waren. Niet zo bijzonder dus.
Maar wat ik al zei, het was verder geen rottijd.

Twee jaar geleden had ik een mini-reünie met het vriendinnengroepje van het gymnasium. Ik zag er tegenop in die zin dat ik in de lappenmand zat op dat moment. Was al een tijdje depressief.
Via via was ik wel op de hoogte van het wel en wee van iedereen. Ongeveer de helft is arts geworden en de andere helft is ergens anders in afgestudeerd. Ik was de enige zonder diploma. De belangrijkste reden om wel te gaan was eigenlijk dat ik niet wilde dat een vriendin zou moeten vertellen hoe het met mij ging. Dat wilde ik liever zelf doen. Dus ondanks dat ik depressief was en niet zo kon genieten ben ik toch blij dat ik gegaan ben.
Die meiden zijn trouwens niet de mensen die me uitgelachen hebben. Deze werden zelf ook uitgelachen, deels. Wij waren 'de stuudjes'. (Stiekem blijf ik vinden dat de mensen die er zo ontzettend hard aan moesten trekken op t gymnasium, misschien beter naar het atheneum hadden gekund. De klas was zo uit balans...)