HB-Forum.nl

[center]a touch is a blow,
a sound is a noise,
a misfortune is a tragedy,
a joy is an ecstasy,
a friend is a lover,
a lover is a god,
and failure is death.
[/center]

Dit zal niets nieuws zijn voor de meesten, maar sommige gevoelens komen bij mij zo intens binnen, dat alleen een goed glas wijn of 4 voldoende is om even niet te voelen.
Meestal doet zich dit voor op het werk. Daar wordt ik het vaakst niet begrepen. Dan zeg ik iets, probeer ik bijvoorbeeld behulpzaam of voorzichtig kritisch te zijn, krijg ik weer een pets op mijn vingers (een afsnauw, een zet op dr plaats in bijzijn van anderen).
Dit soort gedrag van collega's raakt me zo tot in mijn kern, dat ik mijn gevoel moet verdoven om overeind te blijven.

Wie herkent dit? Hoe gaan jullie hier mee om?

Prachtige tekst!

Herkenbaar ja.
Gevoelens komen niet alleen binnen, ze ontstaan ook in/door mezelf.
Soms denk ik wel eens dat ik van die nog het meeste last heb.
De pets op mijn vingers van collega's herken ik niet zo, ik heb het niet slecht daar denk ik.

Hoe ik er mee omga?
Zoekende, vallende, kruipende, weer opstaand, de ene dag is de andere niet. Vandaag is beter dan gisteren bijvoorbeeld. En regelmatig inderdaad met behoorlijk wat wijn, alhoewel ik ook erg bewust daar af en toe afstand van neem zodat ik daar wel de controle over hou.

Mooie tekst, die bewaar ik

Helaas kan ik je geen tips geven. Ik heb jarenlang mijn gevoel afgesloten en sinds het moederschap ben ik daar pas achter gekomen (die kinderen maken heel wat los). Nu ben ik zwieberend zwabberend zwalkend soms zwevend maar vooral zoekend naar wanneer-voel-ik-teveel en wanneer-druk-ik-teveel-weg. Het onderscheid vind ik echt moeilijk.

En of de ervaring op zich niet genoeg is ..... gisteren kwam de herinnering weer bij me boven en ik voel weer die intense pijn, als een stomp in mn maag en een dichtgeknepen keel. Ik kan het niet los laten.

Ik ken het. Herken het. Vaak moet ik zelfs kotsen als gevolg. Hoe ik er mee omga? Probeer het te rationaliseren. Probeer het te vertalen naar filosofische uitleggen. Dat helpt me wel.

Johanita schreef:...daar wel de controle over hou...

Vincent schreef:...Probeer het te rationaliseren...

Uit eigen ervaring weet ik dat als je daar eenmaal goed in bent, dan ben je nog verder van huis..

Hoe het wel moet? Geen idee.

heel herkenbaar.

Bij mij is het gevolg dat ik mij heel erg probeer af te sluiten waardoor de buitenwereld denkt dat ik geen gevoelens heb en moeilijk contact met mij maakt.
Ben ik van binnen aan het janken en denken anderen dat ik niet betrokken ben en alleen maar aan mezelf denk.

ook geen goede methode dus.

Wijntje is ook zeker niet de oplossing. Als je daar eenmaal mee begint ......

Whisky, zeker!

Je zou de boeken van Elain Aron eens kunnen lezen over highly sensitive persons.
Ook vertaald in het Nederlands:

- hoog sensitieve personen en
- werkboek voor hoog sensitieve personen

Ja, dat boek heb ik, meerdere boeken daarover. Ik haak er niet echt op aan, tis me te zweverig en close/klef. Ik twijfel er niet aan hoor, dat ik HS ben, maar die wetenschap heb me nog niet dat geboden om er geen last van te hebben. Ik had liever gehad dat ik niet zo sensitief was geweest, maar helaas, ik heb het redelijk extreem.
Bij mij ligt de oplossing meestal op het rationele vlak. Hoe dan ook, het is nu nog K.M.P.

Heel herkenbaar...
Alleen ik eet het weg
Het is inderdaad Kilo Mike Papa

Poppetje

Polleke schreef:Ik had liever gehad dat ik niet zo sensitief was geweest

Zit daar misschien je probleem (uitdaging )?
Dat je bij iedere overdaad aan prikkels ook nog eens jezelf niet accepteert (en dat komt er dan dus bovenop).

HSP berengt je ook heel veel. Je hebt veel meer informatie tot je beschikking dan anderen en dat kun je voor je laten werken. Heb je de voordelen voor jezelf wel eens opgesomd?

Volgens mij ligt de crux 'm in het accepteren dat je zo bent (liever nog: blij zijn met) en dan mag je best een keertje mopperen als het een keer teveel is

Ben het helemaal met Rianne eens.
Ik baal wel eens als ik weer moet vechten tegen de tranen als de Fanfare langsloopt (ja, de fanfare FGS en ik hou helemaal niet van Fanfares!), de intocht van Sinterklaas is of gewoon een voetballer die afscheid neemt op tv en iedereen me hier raar aan zit te kijken (of denk ik dat maar ) omdat ik het uiteindelijk toch niet kan tegenhouden en dan juist uiteindelijk onbedaarlijk ga zitten janken, of als iemand iets tegen me zegt wat als een mokerslag binnenkomt maar helemaal niet zo bedoeld was, maar ik vind er zoveel voordelen aan zitten dat ik er toch echt wel meer profijt dan last van heb en zou het dan ook zéker niet willen missen, hoor! Ik vind het juist een zegen! ... vaak dan...

@nouk schreef:Ik baal wel eens als ik weer moet vechten tegen de tranen als de Fanfare langsloopt (ja, de fanfare FGS en ik hou helemaal niet van Fanfares!), de intocht van Sinterklaas is of gewoon een voetballer die afscheid neemt op tv...

Nouk toch!, wat super-herkenbaar!!! Ook met van die ráre dingen inderdaad kan ik zomaar volschieten!

Gênant wordt het op begrafenissen van mensen waar ik niet eens zoveel mee had. Zoals destijds bij de begrafenis van de opa van mijn ex, die ik niet eens gekend had… Ik huil dan de ogen uit mijn hoofd, terwijl de naaste omgeving het veel droger houdt dan ik. Beschamend, omdat het voelt alsof ik iets 'naar me toe trek' dat mij niet toekomt. Leed dat meer past bij de naaste familie, bedoel ik.

Rianne, ik ben het met jou inderdaad ROEREND eens! Ik zou niet anders willen zijn dan ik ben wat dit betreft. Het geeft ook enorm veel kleur aan mijn leven.

Polleke, ook jouw gevoeligheid herken ik. Als je persoontje in het geding is, bedoel ik. Maar daar kan ik wel steeds beter mee omgaan, door het leven simpelweg als een groot poppenspel te zien. Zo kan ik zaken in perspectief zien, we spelen allemaal een rolletje, het is vaak niet zo persoonlijk bedoeld.

Ik heb overigens een werkelijk prachtig artikel gelezen van een psychiater, in de Psychologie Magazine. Dat gaat hier min of meer over. Zal ik het scannen en een link plaatsen hier? Ik doe het gewoon, link volgt zo.

Bij deze de link naar de gescande Pdf van het artikel uit Psychologie Magazine:

Artikel over psychiater Jules Angst (klik)

Het artikel gaat (in eerste instantie) over depressiviteit, maar (later) ook over pieken en dalen, en gevoeligheid. Grappig vind ik ook dat hij het heeft over lichtere varianten van de bipolaire stoornis, iets waar ik ook al eens aan gedacht heb in verband met mijn eigen pieken en dalen in mijn functioneren. Aan het eind heeft hij het ook nog even over mensen die nooit psychische pijn lijken te lijden en hij ziet hierin een verband met intelligentie…

Kortom, ik vind het artikel zoals gezegd buitengewoon interessant, ook in verband met dit topic! Ben benieuwd wat jullie ervan vinden.

(Mods, ik ging ervan uit dat dit mag, het is al eens eerder gedaan met een artikel over HB, uit Humo, meen ik… Zo niet, fluit me terug!)

@polleke! ja uitroepteken! pas je wel op met het gevoel doven. Misschien zit je niet op je de juiste werkplek. Als behulpzaam zijn zo wordt afgewezen.

Het nadeel van sensitiviteit is dat je verantwoordelijk gaat voelen voor lomp gedrag en welbehagen van anderen. Ik zou aanraden leer dat van elkaar los te koppelen.

Kan alleen voor mezelf spreken maar de volgende dingen pas ik toe.

Direct vragen. Zoals:
waarom doe je zo lomp tegen me?

kun je niet volwassen reageren op mijn kritiek?

Vaak krijg ik antwoorden die ik niet verwacht en komt het tot een gesprek. Soms niet maar ik ga mezelf niet verdedigen, mijn verzoek is duidelijk. Benader mij waardig. Dat mag van mij verwacht worden maar ik mag het ook verwachten van ander.

Voor mezelf probeer ik inzicht te verkrijgen hoe communicatie en groepsdynamiek werkt. De analyse. Dit sterkt mij en help mij met het loskoppelen. Maar ook zelfinzicht. Als ik mij bijvoorbeeld nederig opstel dan is vaak het effect dat mensen ook die ruimte zullen nemen. Kun je bitter over worden maar een kleine verandering in je eigen houding kan weer net dat kleine verschil zijn.

Verschil zien tussen kritiek en commentaar. Kritiek kan ik gebruiken, commentaar leg ik naast me neer, kan ik niks mee.

Sensitiviteit richting en doel geven. Niet laten zweven en verdwalen in je zijn. Bij mij werkt fotograferen, schilderen en of op muziek meegaan.

En de stilte en eenzaamheid opzoeken. De confrontatie niet schuwen.

Nu moet je niet denken dat ik alles onder controle heb. Als er veel spanningen zijn ben ik kwetsbaar. Maar ik heb ooit een afspraak met mezelf gemaakt dat ik mij geen geweld meer aan doe met het ontkennen van wie ik ben.

Poppetje schreef:Poppetje

Tnx pop, en ik zou je nog wel helpen, ik heb je nog geen eens gebeld. Ik zit even op mn eiland, om me staande te houden ..... werk, hb-zijn, relaties ......pffff. Maar ik ga verder niet klagen, anders wordt het hier helemaal niet meer leuk lezen. Sorry Mop, dat ik mijn vriendin verwaarloos. Ik doe mn best, als t ff lukt.

Polleke schreef:

Poppetje schreef:Poppetje

Tnx pop, en ik zou je nog wel helpen, ik heb je nog geen eens gebeld. Ik zit even op mn eiland, om me staande te houden ..... werk, hb-zijn, relaties ......pffff. Maar ik ga verder niet klagen, anders wordt het hier helemaal niet meer leuk lezen. Sorry Mop, dat ik mijn vriendin verwaarloos. Ik doe mn best, als t ff lukt.

Niet druk om maken; ik dacht al zoiets
Je verwaarloost mij niet hoor!
Denk eerst aan jezelf; de rest komt wel
Hou je taai en als ik iets voor je kan doen...

Pop x

Herkenbaar!
Ik kan volschieten om de simpelste dingen en hoe vaak ik al niet heb gehoord dat ik alles niet zo persoonlijk moet nemen!
Heb in een moeilijke tijd ook een behoorlijke periode dagelijks 3 glazen wijn gedronken.; Dan stopte ik want ik wilde geen probleemdrinker worden. Ik drink nu nauwelijks meer, maar snoep veel te veel.

Mij helpt het om ouder te worden, hahahaha! Ik heb ondertussen behoorlijk leren relativeren en dat scheelt. Hoewel ik ook steeds meer leed kan invoelen door eigen ervaringen.
Vooral zorgen dat er niet teveel prikkels binnen komen. Rust inbouwen dus. Niet teveel afspraken, niet teveel werken. Geen nare dingen op tv, boeken vol ellende lees ik niet uit. Of ik sla de verkrachtingsscene over. Als ik zoiets wel lees blijf ik het voor me zien. zodra er zoiets aankomt sla ik een stukje over. Op tv even het geluid uit en handen voor de ogen.
en wat er wel binnenkomt bekijken en accepteren. Dat ben ik aan het leren want ik heb recentelijk ontdekt dat ik mezelf erg vaak veroordeel. nu ik bewust bezig ben met mijn gevoelens te accepteren ipv ze te veroordelen en weg te stoppen voel ik me beter.