HB-Forum.nl

Ik begin de laatste tijd steeds sterker existentiële vragen te krijgen. Eigenlijk geen vragen, maar probeer bepaalde zaken te relativeren en te begrijpen in langdurige gedachtengangen die worden gestimuleerd door waarnemingen. Als kind dit nog niet zo sterk meegemaakt als nu. Dit heeft er tot geleid om keuzes steeds meer op mezelf te richten en niet meer, zoals iemand anders zei "het dogma van iemand anders leven". Het is lastig om normale dingen te doen zonder alles door een cirkel te laten gaan van gedachten en relativering.

De sociale druk is me te sterk geworden over de afgelopen 1,5 jaar en om weer individueel te kunnen denken heb ik alle contacten met vrienden gestopt. Daar voel ik me goed onder, omdat ik nooit echt mezelf was/kon zijn tijdens feestjes e.d. Het voelt nu beter. Volgens familie ben ik een 'kluizenaar' geweest de afgelopen tijd. In de winter van dit jaar uren door gebracht op bed, soms dagen met pauzes voor de essentiële dingen. Mind games, iPad puzzels en onderzoek gedaan voor een zomer road trip (en wist meer dan de lokale bevolking). Een neerwaartse spiraal. Juist basale "taken for granted" elementen in ons leven zoals het gevecht om functietitels, stress in bedrijfsleven, dagelijks op de trein stappen, en zelfs sociale contacten ben ik gaan proberen te begrijpen en relativeren. Simpelweg, kan ik het gewoon niet meer aan om constant bezig te houden met 'irrelevante' dingen. Small-talk, ruzies, verkrijgen van sociale invloed, naar een openbare plek gaan (pub/bioscoop), inkomen binnenharken etc. Het interesseert me helemaal niets meer. Het is irrelevant voor ons leven. Ik beschrijf het even oppervlakkig, maar de gedachten die ik ervaar zijn zo extreem diep en maken mezelf bang. Echt bang.

Om sociale druk en de vele irrelevantie in Nederland te ontvluchten heb ik eigenlijk maar 1 oplossing gehad het afgelopen jaar. Het buitenland. Zover mogelijk weg. Eerst 2 weken. Dan een maand. Dan nog een maand. Nu weer even thuis. Door te reizen merk ik dat ik nog sterker ga nadenken en relativeren, maar socialer wordt door de (enorm) vriendelijke mensen die ik ontmoet in hostels. De innerlijke warmte die ik ervaar als ik bijzondere mensen ontmoet heeft me gefascineerd. En ik begin langzamer "socialer te worden" (kost enorm veel energie) omdat ik hun sociale vaardigheden en omgang "kopieer". De ervaringen met de natuur die ik op reizen ervaar geven me tranen in mijn ogen. Die ik snel weer weg veeg als er iemand langs loopt.

Hoe nu verder? Ik zie alleen irrelevantie. De honderden research papers die ik gelezen heb over HB'ers doen me denken aan de periode van kluizenaar bestaan of de fases van Dabrowski. Uitdaging is er nog nihil in mijn leven. Bachelor afgesloten met hoge cijfers (maar ook weer niet..) in een irrelevant onderwerp. Geeft wel een brug naar toelating tot verdere educatie. Niet interessante dingen staan al van 2 weken tot 7 jaar (!!) op de to-do list.

Ik heb er aan zitten te denken om mijn hele leven te wijden aan het verbeteren van het menselijke welzijn. Weg sociale contacten. Weg NL. Focus op 1 doel en daar alle toekomstige 75 jaar aan besteden. Weg uit het bedrijfsleven. Weg irrelevantie. Starten met een Ph.D. (equiv. doctoraal) in het buitenland en in het onderzoek. De gedachte om terug te keren in werkomgevingen waar mensen irrelevant werk doen, op irrelevante dingen focussen in sociale interactie (b.v. "kantoor politiek", "creeren van websites", "opstellen van marketingstrategieplannen" etc.) maakt me bang. Ik kan er niet meer tegen om het reële van ons leven aan te horen. Misschien voel ik me veiliger in de theorie en ben ik bang voor de realiteit. Het bijna wekelijkse zinnetje "maar er moet ook brood op de plank komen?" maakt me gek. Wat interesseert mij dat. Ik wil niet werken voor financiële redenen. Misschien voel ik me inderdaad veiliger in de theorie en moet ik de transitie aan naar de Psychologie, Neuropsychologie of Sociologie. Ik probeer te begrijpen waarom mijn hersenen en lichaam deze fase door gaan. Een drang naar een 'magnum opus', die ik bij een forum lid met een HMS Hood replica een tijdje terug eerder zag en nu enorm respecteer. Mede HB'ers die de wereld rondgereist zijn, diverse BSc's en MSc's hebben afgerond, overal op conferences zijn geweest en nu onderzoek doen ten behoeve van anderen respecteer ik steeds meer en doet me realiseren; waarom ik niet?

Brengt deze MSc / Ph.D. transitie naar de Psychology de rust die ik nodig heb in mijn hoofd door mezelf beter te begrijpen? Zal de drang naar relevantie ophouden? Of moet ik gaan reizen en juist meer de mooie dingen op deze planeet gaan waarderen in de natuur? Ik denk erover om vanaf december weer een aanzienlijke periode m'n huidige situatie te ontvluchten door ergens op een universiteit een tijd lang onderzoek te gaan doen. Misschien wel een documentaire filmen die mijn gedachten spiegelt door irrelevantie en relevantie te schetsen. Werken aan een theorie? Ik hoop dat iemand hetzelfde door is gegaan en misschien het herkent en hierbij kan helpen.

Hoe oud ben je? (klinkt alsof ik je zit te jennen,maar is oprecht een vraag die ik heb)

Ik herken het wel, alleen denk ik dat het euvel zich sterker manifesteerd bij jou.

Wat Tinus zegt is een mooiere verwoording dan ik ooit kan verzinnen. Wel kan ik zeggen dat het belangrijk is om inderdaad je niet te veel af te laten leiden door wat anderen wel niet van je denken. Dit moet wel los gelaten worden om naar m.i. een vol leven te kunnen leiden.

Familie is belangrijk, ook geld. Hoe je het wend of keert er moet geld in het laadje komen. Dit is nou eenmaal noodzakelijk, maar dat snap je zelf natuurlijk ook wel. Of het moet in de familie zitten, of je moet mazzel hebben of je moet er voor werken.

Persoonlijk wissel ik het af. Alhoewel ik af en toe ook spijt heb van mijn keuzes. Belangrijk vind ik dat ik geniet van het leven en dat ik veel meemaak. En als dat betekend dat ik nergens specialist in wordt dan is dat maar jammer. Ik heb liever een veelzijdig leven waar ik vanalles in meemaak dan dat ik wellicht voorbij gerend wordt door een ander. Waarbij ik geloof dat ik straks spijt heb dat ik me beperkt heb en het risico loop met een onrustige geest tussen de planken te gaan.

Ik hoop dat mn insteek nuttig is voor je.

Mvg J

Oh my, wat vreselijk herkenbaar.

Als enkel nog het puntje van maslow's piramide van belang is dan is alles wat er onder zit alleen nog een last. Ik weet zelf deze gedachten om te buigen in een iets minder depresieve toestand. Als je Nihilisme plaats laat maken voor Pragmatisme kun je wat makkelijker leven. Je studie voltooien is waarschijnlijk meer een formaliteit dan echt een zware klus. Tsja, dan is het uitzitten. Beleef het moment. Pluk de dag. Je kunt toch niet sneller vooruit dan de maximum snelheid.

Ik begrijp de angst echter niet. Bij mij zorgen de gedachten voor een extreme rust (ataraxia).

Ik krijg een beetje jeuk van deze verhalen. Wat ik nu ga schrijven is misschien niet aardig, maar wel goed bedoeld.

Ik heb het idee dat jullie Maslow en Dabrowski verkeerd interpreteren.
De levels die zij beschrijven zijn cumulatief. Het heeft dus niets met irrelevantie te maken.
Je laat dingen niet los als je een level hoger zit, er komt alleen maar iets bij. Alles wat je tegenstaat aan het 'normale' leven is juist keirelevant, alleen wij hoogbegaafden willen meer, dieper, hoger, verder, structureler.

In mijn ogen klinkt dit meer als weglopen omdat je het niet kunt handelen (Dabrowski level 2!!!) dan een streven naar het verbeteren van het menselijk welzijn (level 5).

In mijn ogen doe je dat namellijk niet alleen met je hoofd in de wolken , maar ook met je voeten in de klei! Hoe kun je de maatschappij verbeteren wanneer je de verbinding daarmee doorbreekt?

Echt ontzettend herkenbaar hoor. Ook de angst hiervoor.
Ik kan je zo niet echt zeggen hoe je hieruit moet komen. Je hebt me wel aan het denken gezet hoe dit proces gaat. Ik weet alleen dat ik hier veel in heb gezeten. Vooral in mijn jeugd en dat je de verbinding moet zoeken tussen het irrelevante zoals jij het noemt en het relevante. Naar mijn idee gaat het om de verbinding daartussen.

Ik werk sinds 2 jaar in het buitenland en heb gemerkt dat mensen daar ook gewoon werken om de rekeningen te betalen.
Ja, men leeft anders, meer op straat, socialer, vrienden en familie zijn belangrijker. Maar er zijn ook overeenkomsten.

Als je echt niets met de maatschappij te maken wil hebben, moet je als een kluizenaar de wildernis in en volledig voor jezelf gaan zorgen. Anders blijf je te maken houden met de maatschappij en de eisen die daarin gesteld worden.

Ik begrijp niet wat iets irrelevant voor je maakt.
Ben zelf modelbouwer, weet wat ervoor nodig is om een magnum opus als een schaalmodel van de HMS Hood te bouwen. Een schip dat wegens een ontwerpfout en slechte training, roemloos ten onder ging met maar 3 overlevenden overigens. Ik zou een ander onderwerp gekozen hebben.
Maar voor dat magnum opus ben je uren bezig met schuren, vijlen, zagen, plamuren, lijmen. Je moet zoveel doen voordat je kunt bouwen en ik zou dat nooit irrelevant noemen. Dat soort klusjes zijn de fundamenten waarop het eindresultaat rust.
Slechte voorbereiding, ongedisciplineerd uitvoeren en het ziet allemaal uit alsof een kleuterklas een crea-uurtje gehad heeft.

Sociale contacten leggen en onderhouden, netwerken, je werk goed doen, betrouwbaar blijken zijn allemaal dingen die fundamenteel zijn om in vrijheid je eigen keuzes te kunnen maken. Wil je dat niet dan moet je tevreden zijn met leven in de marge, zonder contacten.

De cirkel van gedachten en relativering is volgens mij wat jou dwars zit. Stop met denken en relativeren, ga leven en ervaren. Simpele dingen horen er net zo goed bij als je groots en meeslepend wil leven. Tegenwoordig geniet ik van een kop koffie met mijn collega's en een gesprek dat werkelijk nergens over gaat, alleen omdat we het leuk vinden om er samen even op uit te zijn.t verandert de wereld niet, het verbetert mijn wereld gedurende het halfuur dat we er zitten.

Kies je ervaringen.

gr

Een schip dat wegens een ontwerpfout en slechte training, roemloos ten onder ging met maar 3 overlevenden overigens.

Fout, fout, fout, goed. Anyway, off topic.

Ook ik vraag me af hoe oud je bent. Het is herkenbaar, van toen ik jonger was. Ook ik heb veel gereisd, periodes in het buitenland gewoond, steeds Nederland ontvluchtend. Is Nederland ideaal? Nee. Is het buitenland dat? Nee! Elk land/cultuur heeft zijn voor- en nadelen. Wellicht is er een cultuur dat beter bij je past, maar dat kun je niet beoordelen door er op doorreis te zijn, maar door er werkelijk te settelen. Wat jij beschrijft zie ik niet als een zoektocht naar relevantie, maar als het ontvluchten uit dagelijkse beslommering, routine, saaiheid; iets waar je op een andere plek ook tegenaan zult lopen. Het is een uitdaging om ook binnen de gevestigde structuren je weg te vinden en voor jezelf de saaiheid van routine te doorbreken. Wanneer je stopt met vluchten zul je zien dat ook Nederland en ook wat jij noemt irrelevanties (wat ik overigens een erg vaag en makkelijk begrip vind) zijn charmes hebben.

Over de overstap naar psychologie en onderzoek. Wat verwacht je daar te vinden? Ik ben afgestudeerd in psychologie en kan je vertellen dat het, naast meer inzicht in menselijk gedrag, niet meer 'relevantie' biedt. Het maakt de mens of het leven niet mooier, omdat je bepaald gedrag beter kunt plaatsen. En het doen van onderzoek...geen grotere desillusie in mijn leven dan het ontdekken dat er zo ontzettend veel grote ego's, strijden om functietitels, ellebogenwerk, achterbaksheid, politiek en fraude bestaat binnen de academische wereld. Talk about irrelevantie...

Als ik jouw verhaal lees, krijg ik de indruk dat je op zoek ben naar je zelf en jouw plekje in de maatschappij. Hoe verder de komende 75 jaar? Ik ben al blij als ik weet wat ik het komende jaar wil, laat staan dat ik me druk zou maken over de rest van mijn leven. One stap at the time.

tigste keer opnieuw geschreven, ge-her-ver-edit etc...

Praktisch: Waarom niet je eigen hostel beginnen? Reizigers met gesprekken en verhalen komen naar je toe. Zoek een mooie omgeving uit. Kijk in hoeverre het te combineren is met studie/onderzoek. (Het contact tussen reizigers bijvoorbeeld, waarom is dat voor zoveel reizigers zo bijzonder?)
Is nog steeds inkomen schrapen maar wel substantiëler dan marketingonderzoek en websites voor bedrijven waar je eigenlijk niets mee hebt. Waarschijnlijk ook veel dezelfde problemen als je ergens blijft wonen. Maar een nieuwe mogelijkheid om daar in te groeien en het van een andere kant te bekijken. (Mijn moeder heeft op die manier ook besloten om NOOIT meer terug te komen naar Nederland.)

Idealistisch en naïef? Zie zo nog geen verschil met Dabrowski's 5e niveau proberen te bereiken.
Weglopen? Ik zie wil om verder te groeien en dat je herkent dat dat niet lukt vanuit je oude situatie. En de lef om die stappen te ondernemen groeit. Je verhaal hier posten vraagt al om meer lef dan op bed blijven liggen.

Succes! Blijf vooral posten
(my 2 ct)