Hallo!
Geplaatst: za 03 dec 2011, 12:37
Hierbij mijn 1e berichtje op het HB forum!
Ik ben Daan en ben 26 jaar en kom uit Rotterdam.
Nooit bewezen dat ik HB ben, als kind vermoedde mijn omgeving het wel. Ik praatte al heel vroeg, en kende op mijn 3e al de hele dierentuin (blijdorp Rotterdam) uit mijn hoofd. Als kind had ik ook al een streng gevoel van rechtvaardigheid, en nam het op voor de zwakkere kindjes. Ook had ik een bijnaam op de basischool : 'meneer de directeur' dit omdat ik veel mensen verbeterde.
Uiteraard herinner ik mij dit niet zelf, en heb dit puur van horen zeggen.
Door die goede start in mijn leven, kreeg ik veel druk op me gelegd toen ik de puber werd. Van VWO naar HAVO gegaan, deed nooit iets aan school en ging toch vaak net over door op het aller aller laatst (vaak fietsend) mijn boek door te nemen. Ik stelde iedereen teleur, maar kon mezelf niet motiveren.
Ik ging toch over naar 5 HAVO en ben toen gestopt (!) omdat ik als ik er nu op terug kijk echt depressief was. Ik deed er alles aan om maar niet naar die verplichte schoolbanken te gaan. Ik was 16 en heb me uit frustratie aangemeld bij het leger. Dit tot grote ergernis bij mij familie (hoogopgeleid). Ik werd erna ook afgekeurd, omdat ik kleurenblind ben.
Vanaf dat moment (10jaar geleden) heb ik 1000 verschillende baantjes gehad, en uedere keer hetzelfde : in het begin was het leuk, maar na 4 maanden had ik het alweer gezien.
Zo rond mijn 20e merkte ik dat ik ook nog eens verslavingsgevoelig was. Ik kreeg vrienden die blowden veel, en ik ben daar 100% in meegegaan. Ik blowde iedere dag en sliep maar 5 uur per nacht gemiddeld, ook kreeg ik er nieuwe verslavingen bij : Gamen, roken.
Allemaal ontsnappingen, ik wist het ook wel maar ik vond/vind het lekker om te ontsnappen aan die nare wereld. Ik heb altijd gevoeld dat ik een enorme drive kan hebben, maar heb het nooit echt kunnen gebruiken.
Het voelt alsof ik maar op 25% van mijn kunnen door het leven Sjok....ik loop alle kantjes ervan af. Maar die andere 75% wil ik ook zo graag inzetten, maar dat is me na die 26 jaar nog steeds niet gelukt.
Ik ben ooit naar een 3daags beroepen/Iq/eq test gegaan, en daar kwam ook uit : Daan kan alles worden wat hij wilt, alleen hij is niet te motiveren. Hoe komt dat toch?? Wat ben ik voor raar wezen?
Vandaag de dag ben ik freelancer in de filmwereld, in de ogen van mijn omgeving heb ik een droombaan. Ik werk met bekend Nederland, en kom overal op de raarste plekken met mijn werk. Maar ik doe dit nu 2 jaar, en alles begint alweer te jeuken. Ik doe dingen weer half, en dan op het laatste moment keihard deadlinen!
Ik ben alweer aan het kijken naar een nieuwe baan (niemand weet dit nog, ik hou iedereen voor de gek) maar ben nu al bang dat ik van die afkeurende blikken krijg van iedereen : 'heb je hem weer met z'n utopistische droomwereld'
Nu ik er zo op terugkijk heb ik mij fucking erg laten leiden door meningen van anderen (zeker tot aan mijn 22 a 23e)
Ik zit eigenlijk gewoon te wachten...totdat mijn 'bom' ontploft, en ik snoeihard ergens voor ga vechten. Ik voel dat zoiets eraan komt. Kon ik het maar beetpakken en kneden naar een richting toe. Maar nog steeds, zit ik toch nog veel binnen, heb mijn nodige 'ontsnappingen' en ben ik weer niet tevreden.
Wie weet vind ik hier wat meer soortgelijken hier?
Herkenbaar?
Ik ben Daan en ben 26 jaar en kom uit Rotterdam.
Nooit bewezen dat ik HB ben, als kind vermoedde mijn omgeving het wel. Ik praatte al heel vroeg, en kende op mijn 3e al de hele dierentuin (blijdorp Rotterdam) uit mijn hoofd. Als kind had ik ook al een streng gevoel van rechtvaardigheid, en nam het op voor de zwakkere kindjes. Ook had ik een bijnaam op de basischool : 'meneer de directeur' dit omdat ik veel mensen verbeterde.
Uiteraard herinner ik mij dit niet zelf, en heb dit puur van horen zeggen.
Door die goede start in mijn leven, kreeg ik veel druk op me gelegd toen ik de puber werd. Van VWO naar HAVO gegaan, deed nooit iets aan school en ging toch vaak net over door op het aller aller laatst (vaak fietsend) mijn boek door te nemen. Ik stelde iedereen teleur, maar kon mezelf niet motiveren.
Ik ging toch over naar 5 HAVO en ben toen gestopt (!) omdat ik als ik er nu op terug kijk echt depressief was. Ik deed er alles aan om maar niet naar die verplichte schoolbanken te gaan. Ik was 16 en heb me uit frustratie aangemeld bij het leger. Dit tot grote ergernis bij mij familie (hoogopgeleid). Ik werd erna ook afgekeurd, omdat ik kleurenblind ben.
Vanaf dat moment (10jaar geleden) heb ik 1000 verschillende baantjes gehad, en uedere keer hetzelfde : in het begin was het leuk, maar na 4 maanden had ik het alweer gezien.
Zo rond mijn 20e merkte ik dat ik ook nog eens verslavingsgevoelig was. Ik kreeg vrienden die blowden veel, en ik ben daar 100% in meegegaan. Ik blowde iedere dag en sliep maar 5 uur per nacht gemiddeld, ook kreeg ik er nieuwe verslavingen bij : Gamen, roken.
Allemaal ontsnappingen, ik wist het ook wel maar ik vond/vind het lekker om te ontsnappen aan die nare wereld. Ik heb altijd gevoeld dat ik een enorme drive kan hebben, maar heb het nooit echt kunnen gebruiken.
Het voelt alsof ik maar op 25% van mijn kunnen door het leven Sjok....ik loop alle kantjes ervan af. Maar die andere 75% wil ik ook zo graag inzetten, maar dat is me na die 26 jaar nog steeds niet gelukt.
Ik ben ooit naar een 3daags beroepen/Iq/eq test gegaan, en daar kwam ook uit : Daan kan alles worden wat hij wilt, alleen hij is niet te motiveren. Hoe komt dat toch?? Wat ben ik voor raar wezen?
Vandaag de dag ben ik freelancer in de filmwereld, in de ogen van mijn omgeving heb ik een droombaan. Ik werk met bekend Nederland, en kom overal op de raarste plekken met mijn werk. Maar ik doe dit nu 2 jaar, en alles begint alweer te jeuken. Ik doe dingen weer half, en dan op het laatste moment keihard deadlinen!
Ik ben alweer aan het kijken naar een nieuwe baan (niemand weet dit nog, ik hou iedereen voor de gek) maar ben nu al bang dat ik van die afkeurende blikken krijg van iedereen : 'heb je hem weer met z'n utopistische droomwereld'
Nu ik er zo op terugkijk heb ik mij fucking erg laten leiden door meningen van anderen (zeker tot aan mijn 22 a 23e)
Ik zit eigenlijk gewoon te wachten...totdat mijn 'bom' ontploft, en ik snoeihard ergens voor ga vechten. Ik voel dat zoiets eraan komt. Kon ik het maar beetpakken en kneden naar een richting toe. Maar nog steeds, zit ik toch nog veel binnen, heb mijn nodige 'ontsnappingen' en ben ik weer niet tevreden.
Wie weet vind ik hier wat meer soortgelijken hier?
Herkenbaar?
) en het wachten op de BOM... (helaas geen goed nieuws voor jou, want ik ben nu 41 en zit nog steeds (of weer?) in deze fase. Hoe dan ook: leuk dat jij er bent!
maar: iedereen heeft er eentje! Dus niet wanhopen