HB-Forum.nl

Ben ik hoogbegaafd? Deze vraag houdt mij al enkele weken bezig. Maar alsook de angst om arrogant gevonden te worden. De onderscheidingsdrang is groot in onze samenleving en dat geldt ook voor mij. Zelf denk ik wel hoogbegaafd te zijn, maar zodra ik een IQ test onderneem gaat elk argument verloren. (Reden hiervoor volgt hieronder). Ik herken mezelf in alle kenmerken en verhalen van anderen. Zoals het cliché het zegt… Het leek alsof de puzzel eindelijk in elkaar viel. Ik zou hier graag met anderen over willen praten, dus daarom eerst een stukje geschiedenis. Te beginnen met vandaag de dag.

Sinds 2 weken heb ik mij vrijwillig en volledig laten opnemen in algemene psychiatrie. Hiervoor had ik al 2 andere instellingen in dagopname achter de rug. Ik ben 22 jaar, depressief en lijd aan een ernstige slaapstoornis die al meer dan tien jaar gaande is.

De zoektocht naar het antwoord op de vraag “wat scheelt er met mij?” houdt mij al sinds mijn kinderjaren bezig. Ik heb mijzelf doorheen de jaren op alles en nog wat getest aan de hand van lectuur en online testen, van autisme tot borderline tot… Hoogbegaafdheid is ook in mij opgekomen. Ik dacht dat een IQ test het enige was dat dit kon bevestigen en hier faalde ik 2 jaar geleden ook al op. Uiteindelijk ben sinds enkele maanden uitgekomen op hoogsensitief. Daar kan ik wel zeker van zijn. Ik ben uitermate hoogsensitief. Zelfs in de hoogsensitieve kringen en verhalen heb ik mijn verhaal nog niet herkend.

In de kleuterklas was ik samen met mijn wel degelijk hoogbegaafde buurmeisje de beste op zowat elk vlak. De rest kon ons moeilijk volgen en lezen had ik al meteen onder de knie. Mijn middelbaar heb ik op een andere school doorgebracht, maar eigenlijk zijn het beide slechte scholen. De eerste is een familiale dorpsschool, de tweede zogenaamd één van de betere scholen. Misschien wel voor zij die in ASO zitten, gehoorzamen en goed presteren. Alles wat daar onder of naast ligt wordt behandeld als restafval. De leerkrachten zijn onbekwaam, restjes zeg maar, en het studiemateriaal onaangepast.Ik zette mij niet in, waardoor ik de laatste 3 jaren in TSO verzeild ben geraakt. De hele dag was ik aan het dromen, nergens voelde ik mij thuis. Ik was ‘die rare’, maar tegelijkertijd wel geliefd bij iedereen. Met iedereen dat boven mij stond had ik ruzie, zonder te weten wat ik misdeed. En dit heb ik nog steeds. Ik zette mij niet in en het interesseerde mij weinig, maar ik heb nooit gespijbeld of mij rebels gedragen en ik was altijd beleefd. Toch was het elke keer weer raak. Niemand heeft ooit aandacht aan mij besteedt. Onder het jaar altijd gebuisd, met de examens erdoor. Uiteindelijk legden de leerkrachten zich daarbij neer. Eén leerkracht heeft op het einde van het laatste jaar gezegd dat ik ongelooflijk slim was, maar lui. Maar die leek intussen al meer gefrustreerd door mijn houding dan dat ze zin had om mij verder te helpen. De jaren daarna heb ik psychologie en biologie geprobeerd. Nu ja, geprobeerd… Ik ben volledig geblokkeerd dus ben ik beginnen weg te lopen van elke verplichting en mijzelf.

Wat mij alsook doet twijfelen is dat mijn oudere zus en jongere broer naar dezelfde school zijn gegaan – wel ASO - en er wel zijn uitgepikt om een IQ test te doen door het CLB. Beiden hoogbegaafd, waarvan ik weet dat mijn zus een IQ van 140 heeft. Bij mij heeft niemand het woord ooit laten vallen. Zodra ik een IQ test aan het maken ben, spreekt alles mij tegen. Ik heb absoluut geen wiskundig inzicht (wel ook absoluut geen interesse) en het ontbreekt mij ZEER aan de mathematische logica. Wel moet ik hierbij zeggen – hier komt de reden / het excuus – dat ik extreem faalangstig ben (verplicht getest door de KUL) en onder de minste druk, dus laat staan tijdsdruk, niet meer kan presteren of zelfs slecht functioneer. Daarbij komt dan nog dat ik door mijn depressie mij niet meer kan concentreren, niet meer kan nadenken en mijn geheugen sterk is afgenomen. Over dat laatste maak ik mij zelfs meer dan zorgen, want tegenwoordig heb ik zelfs black-outs. Ook al blijft iedereen mij zeggen dat het typisch aan een depressie is. Deze symptomen laten mij uiteraard nog dommer voelen, waardoor mijn laatste korrel zelfvertrouwen ook weg is. Momenteel kan ik ook wel degelijk dom genoemd worden. Ik kan zelfs geen namen meer onthouden, op woorden komen of herinneringen ophalen. Alsook heb ik de laatste vijf jaren letterlijk niets productiefs gedaan en ben ik zelf het kleinste dat mentaal inspannend was uit de weg gegaan.

Anderzijds herken ik mij enorm in al de kenmerken en verhalen van en over hoogbegaafdheid. Toen ik 6 was las ik de medische encyclopedie omdat ik onze wereld en het leven niet kon begrijpen. Daarna heb ik aan mijn vader gevraagd om alles over het universum op te zoeken en af te drukken. Ik kon het leven in zijn absurditeit niet vatten. Ik zit nog steeds in mijn waarom-fase en ik heb vele afwisselende interesses. Vroeger kon ik elk detail onthouden, boeken letterlijk vanbuiten leren. Ik heb een zeer sterk onderbewustzijn, groot rechtvaardigheidsgevoel, scherpe intuïtie, grote opmerkzaamheid, ik kan alles vanuit vele perspectieven bekijken, ik heb een sterk gevoel voor logica zolang er geen nummers mee gemoeid zijn en ik ben heel bewust van mijzelf. Elke vaardigheid dat ik ondernam en onderneem wordt gevolgd door een reeks aan complimenten of verbazing. Of het nu atletiek, tekenen, draaien (dj), opmerkzaamheid, schrijven, dansen, discussiëren, paardrijden of wat dan ook is. Zonder er ooit vooraf les in te volgen. Ze noemde mij vaak een groot denker, filosoof en redenaar en tegelijkertijd héél gevoelig en creatief. Men zei dat ik kan goochelen met woorden en mijn woordenschat was groot.

Ik heb een zeer problematische jeugd achter de rug, vrijwel volkomen te verwijten aan mijn familie en hiermee heb ik intussen alle contact verbroken. Kort gezegd kan ik zeggen dat ik zwaar emotioneel verwaarloosd ben geweest. Al mijn interesses, uitspraken en humor werden afgebroken, ik kreeg geen aandacht of bescherming en ik ben jarenlang door mijn gezin (en alsook een jaar op school) gepest geweest. Mijn computer was mijn vader, mijn lotgenoot en mijn beste vriend. Hierdoor weet ik absoluut niet waar ik goed in ben, aangezien ik absoluut niets ontwikkeld heb, desondanks alle complimenten. Dit kan dus doorgetrokken worden naar mijn faalangst, gebrekkig zelfvertrouwen en ga zo voort.

Misschien vinden jullie het belachelijk hoe hard ik mij op trek aan hoogbegaafd (willen) zijn. Maar ik begrijp het gewoonweg niet meer. Héél mijn leven heb ik mij eenzaam gevoeld, waardoor ik mij in tientalle relaties heb gegooid en overal te hard probeerde bij te horen. Waardoor ik dus al heel foute, toch levensbepalende keuzes heb gemaakt.Toen ik de hb ervaringen van anderen las voelde ik mij eindelijk iemand, begrepen, ergens bij… Ik vind de IQ test persoonlijk bekrompen, maar toch… Ik ben zelf geen hokjesdenker, maar ik heb zelf een hokje nodig. Al noem ik het liever een kader en de rest vul ik zelf wel in. En anderzijds heb ik soms schrik dat mijn drang naar ergens bij te horen, weg van dat onbeschrijfelijke en ellendige eenzame gevoel, mij misleid.
Misschien is het maar zoals het nu is. Misschien heb ik gewoonweg een k*tleven en vraag ik gewoonweg te veel…

Waar ik hier naar op zoek ben zijn reacties, tips, meningen of wat dan ook. Iedereen is vrij om zijn gedacht hier neer te schrijven.

Groetjes,
Moksha

Hallo Moksha

Jeetje wat een verhaal. En wat doe jij je best om antwoord te vinden op je vragen.. Delen van je verhaal zijn voor mij herkenbaar. Ik vind het heel sterk van je dat je nu toch weer probeert om een weg in te slaan om achter de puzzel te komen die je voor jezelf bent. Zelfs vanuit een volledige opname. Heb je wel enkele vrienden? Sterkte! Ik zal je volgen!

Hee Mokscha, ontroerend verhaal... Hoe bevalt de inrichting? Haal je er al iets positiefs uit? Gr. Vincent

Hee lieverd,

Ik kreeg de tranen in mijn ogen van je verhaal. Het raakt mij diep dat zo'n jong iemand zo ongelukkig en zoekende is. Als je er behoefte aan hebt mag je me een pb sturen, ik wil je van harte steunen waar ik kan.

Mooi en indringend verhaal Moksha, van een moeilijke weg. Je taligheid, als alternatief voor cijfers, is mooi.

Wat levert het je op te (h-)erkennen hb te zijn? Wat gaat dan anders, beter zelfs misschien?

Met je eens dat hb veel meer is dan h-iq en volgens mij zijn de meesten hier van dat kamp.

Wat ik eerder vandaag tegen een ontdekker zei: kort rouwen, snel gaan bouwen! Volgens mij kun je met de ontdekking van je potentie mooie dingen gaan doen, waarbij het leven altijd een aaneenschakelijking van mooie en mindere ervaringen zal blijven......you better get used to it

Als wat ik lees een reeel beeld van je is, denk ik wel dat je wel eens HB zou kunnen zijn. Ik zou zeggen, doe de test, dan weet je waar je aan toe bent. Dan kan, als je HB bent, je dat erg veel opleveren. Dan kan je zo maar in ene niet "gek" blijken. Geeft de test niet aan dat je HB hbent, dan kan je het loslaten en verder zoeken.
Mijn advies, zoek dan wel iemand uit die ervaring heeft in het afnemen van IQ-tests bij BH-ers.

Dank jullie wel voor de lieve reacties! Het doet deugd dit te lezen. De instelling is ongelooflijk goed. Er ligt geen druk op mijn schouders en er is een héél gevarieerd, professioneel aanbod. Van kleiatelier tot schrijnwerkerij, tot allerlei sporten en hippotherapie. Allemaal met bekwame begeleiding. Voor velen lijkt (leren) kleien onzinnig. Maar voor mij is het mijn mogelijkheden aftasten en zelfvertrouwen winnen. Ze houden hier goed rekening met mijn karakter en ze respecteren mijn idee van waar ik wil staan in deze samenleving. Ik heb al in een instelling gezeten waar de sociale plicht groot was. Iedereen dat zich afzijdig hield werd beschouwd als ongewoon. Hier begrijpen ze dat ik mij niet interesseer in de gewone conversaties en omgang met anderen.

@ Sterke Leeuwin
Ik heb vele ‘vrienden’, kameraden (mijn woord voor datgene tussen vrienden en kennissen in) en kennissen. Ik hang al van mijn 16 op straat rond en mijn laatste drie jaren heb ik opgevuld met constante afleiding zoals vrienden, feestjes, muziek en wiet. Verder mij wel onthouden van drugs en alcohol. Ik ben daar te nuchter voor. Ik ken fantastische mensen, maar zij kennen mij eigenlijk niet. Toch niet de echte ik. Ik heb een manier van overleven gevonden in sociale situaties, dus niemand kent mijn verdriet. Maar toch voel ik altijd die eenzaamheid en de nood aan meer, met hoeveel mensen ik mij ook omring.

@ Porcay
Het is voor mij moeilijk uit te leggen waarom ik (h)erkenning wil, want er hangt een dubbel gevoel aan vast. De grootste reden is omdat ik in de praktijk geen familie meer heb en geen vrienden waar ik kan bij ‘thuiskomen’. Ik wil weten of er gelijken zijn en wat het met mij zou doen. Eigenlijk zie ik het in mijn geval nog wel als een soort van bewijs (in sociale situaties). Ik ben zo onzeker dat ik door de stress mij uiteindelijk dom gedraag. Zeker als er zelfzekere, intelligente mensen rondom mij staan. Ik voel mij dan bedreigd en klap volledig dicht, maar tegelijkertijd wil ik er bij horen en iemand zijn. En ik ben zo onzeker dat mijzelf wel degelijk als dom zie. Het zou leuk zijn om een signaal van buitenaf te krijgen, waardoor ik mij misschien beter begrepen zou voelen.
.
Ik zou jullie graag willen kunnen uitleggen hoedanig mijn geheugen en concentratie achteruit is gegaan. En niks komt nog door… Al is het een fictief boek of mijn theorie rijexamen of mijn omgeving of bepaalde feiten, ik kan geen informatie meer verwerken. Herinneringen lijken gewoonweg weg, maar ook op korte termijn gaat het slecht. Boeken lezen is niet eens de moeite voor mij, het wordt toch niet opgeslagen. Het jaagt mij allemaal wel veel schrik aan…

Ik ken fantastische mensen, maar zij kennen mij eigenlijk niet. Toch niet de echte ik. Ik heb een manier van overleven gevonden in sociale situaties, dus niemand kent mijn verdriet. Maar toch voel ik altijd die eenzaamheid en de nood aan meer, met hoeveel mensen ik mij ook omring.

I hear you!

Fijn dat je het fijn vindt, in de instelling. Over de concentratie in je laatste alinea: ik legde in mijn hoofd stiekem meteen het verband met wat je even daarvoor schreef: wiet. Vergis je niet wat dat met je doet. Al weet ik natuurlijk niet de/je kwantiteit.

Hoihoi; sluit aan bij @Vincent t.a.v. wiet (ben ervaringsdeskundige die in 1987 gestopt is vanwege effect op geheugen).
Verder wil ik graag de suggestie van @Polleke; 'doe de test' nog ietsje aanvullen. Mensa test nadrukkelijk op cijfers en als je daar minder in scoort (hier nog zo een) dan faal je voor de test. Nou kan het zijn dat ik de hele wereld voor de gek houd, om te beginnen mijzelf, maar ook zonder geslaagd te zijn voor Mensa ben ik er van overtuigd hb te zijn. Mijn benadrukking bij het advies van @Polleke zou dan ook zijn dat je echt een testomgeving zoekt waar ze naar de hele mens @Moksha gaan kijken. Daar heb je psychologen voor en als ik het goed heb op diverse universiteiten ook instituten (ben er zelf onbekend mee, maar volgens mij heb je in Nijmegen 'Karakter' dat over het hele spectrum van intelligentie en gedragsgerelateerd aspecten testen doet).

Tenslotte; er zijn diverse gelegenheden anderen te ontmoeten: Hb-cafe (zie IHBV.nl), de dag van de hoogbegaafdheid (idem) en andere samenkomsten die je in reactie op je opmerkingen ongetwijfeld aangereikt zult krijgen.....toch waarde mede-forummers

Wat ik mij afvraag, zou je leven een andere wending nemen als je nu zeker zou weten dat je hb hebt?

Ik lees alleen verdriet dat je niet herkent werd en weinig inspirerende aanmoediging heb gehad. En waarschijnlijk heb je een gigantische muur om je heen gebouwd dat je ook anderen niet toelaat. Misschien zou je jouw omgeving ook meer met mededogen moeten benaderen.

Nu spreek ik voor mezelf. Als ik door sombere buien gekweld wordt en verdrietig word over mijn jeugd, wat achteraf gezien een strijd was om geaccepteerd te worden, laat me zijn wie ik ben. Begin ik weer blanco, en stel mezelf de volgende vragen.
- wat vind ik van waarde?
- wat zou ik willen delen?
- wat verdiend mijn aandacht?

Wees lief voor jezelf en pak jezelf aan waar het moet en laat je niet vermorzelen door bitterheid.

Mijn wietconsumptie is met periodes, in de winter al wat meer. Ik heb ooit een periode 8 maanden dag in dag uit gesmoord en nu ongeveer de afgelopen 5 weken enkel in de avond. Verder enkel zeer occasioneel gebruik. Ik doe het ook niet meer in sociale situaties, maar eerder om in te slapen. Maar ik ga er definitief mee kappen. Brengt wiet eigenlijk blijvende schade toe? Want tot nu toe hoor ik alleen maar wisselende meningen...

Ze gaan hier psychodiagnostische testen uitvoeren. Eens zien wat daar uit gaat komen. Ik heb besloten om deze resultaten af te wachten en daarna zie ik wel wat ik ga doen. Al zou meer duidelijkheid mij wel op weg kunnen helpen de komende weken. Het is een periode van grote verwarring…
Dus als er iemand goede boeken en documentaires en andere tips heeft in verband met dit onderwerp, altijd welkom!

@ Porcay
Mensen met ervaringen zoals de jouwe zoek ik. Ik denk zelfs dat als al mijn problemen van de baan zijn ik nog niet zou slagen op een IQ test. Cijfers hebben mij nooit geïnteresseerd en verder bezit ik die mathematische logica nu eenmaal niet. Terwijl ik mijn logica op andere gebieden zeer sterk vind. (Ik vind er nu even de woorden niet voor, maar misschien begrijp je wel wat ik zeg.) Maar dan zit ik wel met de vraag; ben ik nu de enige? Waarom blijft men anders deze IQ test als meetinstrument gebruiken? Het is voornamelijk de IQ test dat mij het gevoel geeft dat ik gek ben. Ik lijk nog steeds te denken dat mathematische logica DE eigenschap is van een hoogbegaafde. Is dit ook zo?

Ik heb al eens gezocht achter adressen waar ik terecht kan voor een gehele test, maar dat is pas voor over enkele maanden. Intussen alvast bedankt voor jullie hulp.

Verder ook nog even melden dat ik een Belg ben, zonder rijbewijs. Dus het ontmoeten en zoeken van ‘gelijken’ en specialisten is niet altijd even gemakkelijk.

Hallo Moksha!

Van mij eerst even een dikke
Er zijn gelukkig ook andere IQ-testen dan die van Mensa.
Ik heb zelf ooit de WAIS-test gedaan. Deze bestaat uit een verbaal en performaal gedeelte.
(Bij de Mensa-test zou ik op het hele cijfergebeuren absoluut uitglijden!)
Verder ben ik het met medeforummers eens: vermijd de wiet! en geef je zelf daarmee een eerlijke start.
Ik hoop dat je wel beseft, dat wanneer je HB blijkt te zijn, daarmee je jeugdervaringen niet weggewist zijn.
Ik wens je heel veel sterkte met de (toekomstige) "ontmoeting" van je zelf.

Marlou

Even een kleine aanvulling:
Je hoeft op de Mensa test niet goed te zijn in de cijfertjes. De Mensa test bestaat uit twee delen, een algemene test (Cattel) en een 'cijfertjes' test (NAT). Je hoeft maar op EEN van beide in of boven percentiel 98 te scoren. Dus al faal je op de cijfertjes - is mij ook gebeurd want ik ben daar slecht in - en je scoort op het algemene deel wel 98 of 99, dan word je toegelaten.

Verder herken ik veel van de achteruitgang in concentratie, geheugen, snelheid etc. bij mij is dat als gevolg van (en nasleep van) depressies. Daarvan ben ik nog herstellende. Daarom dacht ik heel lang dat het geen zin had om de test te gaan maken, omdat ik dan toch veel lager zou scoren dan ik eigenlijk kan. Toch heb ik het gedaan afgelopen december... en in percentiel 99 gescoord. Om maar te zeggen, laat je niet weerhouden het kost je slechts 42,50 en ook als je niet slaagt heb je wel een indruk waar je op dit moment - met al je achteruitgang - zit (en dan kan je 'm gewoon nog eens doen als je weer beter in je vel zit). Je hebt weinig te verliezen daarin.

Jij bent jij en als ik je verhaal zo lees...

En ja, wiet zou je natuurlijk het beste kunnen vermijden... maar ja, het kan je soms zo lekker even rust geven, wat dat betreft is je gebruik wel begrijpelijk. Ik hoop voor je dat je snel op het punt komt dat je het niet meer nodig hebt.

Sterkte!!

@Marjolijn, hartstikke fijn dat je geslaagd bent voor Mensa; we hebben er allemaal van genoten (afijn, althans ik heb er van genoten) want je nam ons goed mee. Was spannend toen en mooi dat jullie beide het gehaald hebben! Wat ik eerder echter aangaf t.a.v. mijn terughoudendheid de Mensa test te adviseren blijft voor mij staan. Dat heeft twee redenen:

1) als je talent zich m.n. uit op het verbaal/taal analytische vlak krijg je m.i. bij Mensa te weinig gelegenheid daar op erkent te worden. Zelf vinden ze van wel, maar ik ben het daarmee oneens (zoals meerdere mensen weet ik). Mensa legt m.i. enorm veel aandacht op iq en relateert dat aan cijfers en 'ruimtelijk inzicht' (vormpjes bij elkaar passen). Voor mij is hb veel meer dan alleen iq (en ook daar weet ik dat er meer zijn die dat vinden). Let wel: dit is mijn mening, geen feit dat bestreden kan worden. Iedereen mag het met me oneens zijn.

2) als je heel veel waarde hecht aan erkenning van je talent, je kwetsbaar bent, het allemaal heel spannend vindt, weet dat je slechts bent in cijfers, misschien al lang uit de routine van 'examens' bent, slecht tegen grote groepen in een relatief kleine ruimte kunt, hypergevoelig bent voor elke impuls en meer van dat soort dingen; dan is een test die afgenomen wordt door een individu, die jou als mens ziet en kijkt naar het geheel van je talenten en daarbij rekening houdend met je eigen-aardigheden, verre te verkiezen boven een test a la Mensa. Althans wederom naar mijn mening.

@Moksha: doe er mee wat je wilt!

Ben het volledig met je eens Porcay!
De test ís ook bekrompen en meet slechts een heel smal deel van intelligentie (en al helemaal geen hb-zijn want dat is nog veel breder). Je kunt idd niet je verbale talenten laten zien, dat wordt gewoon niet gemeten. Desondanks, kan toch dat hele kleine stukje bevestiging erg fijn zijn en dat zou ik Moksha zeker gunnen.
OT: Ehm, ik heb je dus ontmoet op de testdag van 10 december...?

@Marjolijn: nope, helaas dat moet een andere hele knappe man zijn geweest
Ik heb je wederwaardigheden hier gevolgd, that's all

Erkenning van hb kun je, ook bij Mensa, krijgen door een test van een erkende psycholoog. Ga je met het resultaat naar Mensa dan mag je bij de club, als je dat belangrijk vindt.

Voor mij zit hb tussen de oren, daar heb ik genoeg aan. Als je bevestiging van Mensa nodig vindt zijn er dus meerdere wegen naar Rome, is eigenlijk alles wat ik wil zeggen.

Mooi verhaal. Misschien een rare manier om je verhaal te omschrijven, maar ik vond e.e.a. mooi om te lezen.
Ik reageer niet vaak op intro's, maar nu wel, zoals je wel ziet.
Ook ik ben ervaringsdeskundige op het gebied van wiet.
Wat dat met je doet dat wil je niet.
Ik ben ongemerkt in rijm aan het typen, tijd om weer weg te wezen.

Ik heb erg veel respect voor je vrijwillige opname en besluit om je leven een goede wending te geven.
All is temporary, zei ik vroeger weleens. Heel veel succes!

Moksha schreef:Mijn wietconsumptie is met periodes, in de winter al wat meer. Ik heb ooit een periode 8 maanden dag in dag uit gesmoord en nu ongeveer de afgelopen 5 weken enkel in de avond. Verder enkel zeer occasioneel gebruik. Ik doe het ook niet meer in sociale situaties, maar eerder om in te slapen. Maar ik ga er definitief mee kappen. Brengt wiet eigenlijk blijvende schade toe? Want tot nu toe hoor ik alleen maar wisselende meningen...

Ik zal m'n best doen om mijn inzichten over cannabis gebruik door te ventileren. Het blijft vreemd goed, dus kan zo bij iedereen verschillende klachten met zich meebrengen. Waaruit de één meer last heeft van het andere. Maar je komt er niet omheen dat je door je HSP zeer gevoelig bent voor drugs. Dit is zo algemeen als je maar kan bedenken. Van kruiden tot narcosemiddelen tot aan harddrugs. Wiet zal dus in zekere mate je concentratie hebben beïnvloed. Je geheugen? Zeker weten. Het is echt niet anders.

Voor slaap problemen dien je toch echt een andere manier te verzinnen om daar een oplossing voor te vinden. Zoals ik het nu zo lees doe je het in eerste instantie omdat je het lekker vind en op de tweede plaats om in slaap te komen. Mijn persoonlijk advies -denk erom ik ben geen expert op welk gebied dan ook- is: Peiger je zelf eens flink af op een dag door bijvoorbeeld een dagje lekker te gaan schaatsen, neem een flink avondmaal tot je, zorg dat je niet je rust pakt op de bank tussen het schaatsen en je bedtijd door; bijvoorbeeld rustig aan wat op te ruimen of in ieder geval iets wat niet te zwaar is, neem voor je naar bed gaat een warme chocomel of melk of thee tot je, hierna een warme douche -of eerst de warme douche en dan de warme drank, dat maakt niet uit- en dan moet het goed komen. Maak er een ritueel van op het moment dat je iets vind wat werkt voor je. Medicinale hulpmiddelen vind je in de drogisterij als Melatonine. Dit is een lichaam eigenstof die zorgt voor slaapverwekking. Probeer het eens en niet standaard gaan doen, want je lichaam moet het uiteindelijk zelf doen.

Vwb permanente schade van marihuana: Dit is wel degelijk mogelijk. De verhalen die je hoort over schizofrenie zijn waar. Er zijn steeds meer aanwijzingen dat, als er aanleg voor is, dat die zeker zal komen als je flink aan de blow gaat. De ontwikkeling van de hersenen gaat door tot je dertigste naar mijn weten. In ieder geval tot je 25e zijn de vertakkingen nog steeds in ontwikkeling. Als er dus vanuit een eerder stadium schade gemaakt wordt, alvorens die ontwikkeling nog bezig is dan kan na het stoppen nog het eea hersteld worden op natuurlijke wijze. Overlap je de periode met daarbij schade aan denkcapaciteit of concentratie is dit moeilijker op te vangen na het volledig ontwikkeld zijn van je hersenen. Dus als je vermoed dat je denk capaciteit voor het blowen van dien aard is en na het blowen ofwel blowperiode ineens anders is, dan is dit dus lastiger terug te brengen in een stadium die eerder ervaren is. Dus het kan niet anders dan dat er dus permanente schade kan ontstaan bij marihuana gebruik.

Bovendien kan je het ook zien als een verloren periode die niet meer is ongedaan kan worden. Vergeleken met een ander heb je dus een periode op pauze gestaan (is niet altijd verkeerd hoor! kan namelijk ook positief uitvallen). In die periode had je bijvoorbeeld het eea kunnen ontwikkelen en dat is niet gebeurd. Dit kan je zien als stilstand. Stilstand = achteruitgang. Dit kan in mijn ogen gezien worden als onherstelbare schade. Echter is het alleen van toepassing als je een lange periode flink blowt en niks realiseert.

Ik heb zelf geblowd en ben nu eigenlijk 13 jaar verslaafd. Het gevecht met die troep is nog steeds actueel en ben ik nu eindelijk serieus aan het uitoefenen, maar ben wel degelijk bang dat m'n hersenen nooit meer zullen worden wat het had kunnen zijn of wat het dus ooit geweest is. Ik had m'n hersenen namelijk flink getraind van m'n 16e tot m'n 18e, maar weet wel zeker dat ik de capaciteit die ik toen had nooit meer terug zal vinden. Hoe langer ik door blijf blowen des te zekerder ben ik van mijn zaak. Hoe langer ik door blijft modderen, des te langer zal het duren voordat de hersenen volledig hersteld zijn. Wellicht bij een te laat ingrijpen nooit meer zullen herstellen.

Je bent gewaarschuwd!

Ik hoop dat ik je heb kunnen overtuigen. Kijk anders even op het 30 dagen topic in projecten, hobby’s, etc. Is misschien wel een keer het proberen waard. Sla je er gewoon doorheen. Ook al levert dat een paar slapeloze nachten op. Het is altijd beter dan je toegeven aan troep. Bovendien zijn er belachelijk sterke wietsoorten in omloop. Dus je kan niet meer spreken van een gram per week is goed. 1 Joint per 2 weken is gezond gebruik. Hierbij dien je dus te letten op de sterkte en hoeveelheid die je in de joint doet. Huiswiet van een coffeeshop is vaak een gemiddeld wietje, maar je hebt wel degelijk lichtere varianten. Let erop dat je niet de haze soortjes koopt. Die kunnen 20%thc bevatten.

Ik hoor graag wat je van het verhaal vind. Als je het niet erg vind dan gooi ik hem in je post. Ik ben namelijk ook benieuwd naar reacties van anderen. Daar wil ik wel jouw toestemming voor.

mvg Jelte

Er scheelt niets aan jou...wel een heleboel aan de wereld waarin we leven...
Zij begrijpen je niet, omdat ze jou niet kunnen begrijpen...
De enige die er iets aan kan veranderen, ben je zelf...

Dan het volgende:
Wiet (drugs) brengt blijvende schade toe, en onderdrukt veel zaken, die om een oplossing vragen...
Het contra productieve gedrag is daar een onderdeel van...
Maar wees gerust, het lichaam is in staat om zich te herstellen, alleen dat duurt heel lang...en herstel je nooit helemaal...
maar wel voldoende om voor jou een enorme stap voorwaarts te maken...
Wiet (THC) gebruik maakt je direct als effect minder intelligent...en het zal na het stoppen jaren duren voordat je "helder" word. (gemiddeld 2 jaar, afhankelijk van het gebruik)
Dus stel je eens voor wat je mogelijkheden zijn...als je niet geremd word door narcotica...

Verder...de oplossing ligt niet buiten jou, je kan wel informatie inwinnen vanuit de buitenwereld, en deze gebruiken als een spiegel...maar een psygoloog, MENSA, google, dit forum en ga zo maar door...gaat het een en ander niet voor jou oplossen, dat kan je alleen zelf...en dat begint met zelfrespect...eerst van jezelf houden, willen veranderen, en volhouden...en dat laatste is lastig...weet ik...maar er zit niets anders op...en vertrouw me als ik schrijf, dat je daar vruchten van gaat plukken...

Veel succes op je weg...pb me als je verder wilt schrijven of praten...

Groet,

Ferdi

Lieve Moksha,

Wat een ontroerend verhaal, ik word er echt door aangegrepen.. Ik hoop dat je in de instelling wat hulp kan vinden.. Alvast een dikke knuffel van mij !