HB-Forum.nl

Hoop dat het me vergeven zal worden dat ik me eigenlijk niet eens netjes voorgesteld hebt vooraleer iets toe te voegen alhier maar ik ben niet zo'n ster in formaliteiten, excuses.

De vraag die ik aan jullie wil stellen heeft in de grote lijnen betrekking op mijzelf want hoewel ik mezelf redelijk sociaal beweeg in de maatschappij maak ik geen actief deel uit van een groep mensen en heb ik welgeteld maar één echte vriend en zijn kennissen nooit meer geworden dan dat (en heb ik er zelfs van die laatste groep maar enkele). Mijn solisme komt wellicht voort uit het niet hebben van kinderen, veel solitaire hobby's, geen interesse in collectief beoefende of bejubelde sporten, het niet hebben van een religie of van idolen, het niet nuttigen van alcohol en wellicht vanuit het hoge eisen stellen aan andere mensen vanuit perfectionisme.

Ik ben dus heel erg op mezelf (alleen maar niet eenzaam zo je wilt) maar heb geen gemis, kan prima opschieten met mezelf, koester de rust en de ruimte van mijn stille huisje en verkies de eenzaamheid boven het gezelschap van anderen. Soms zoek ik wel eens een kennis op of ga eens op bezoek bij een oud-collega of dergelijk contact maar dat is het dan ook eigenlijk wel, de hang naar stilte en eenzaamheid lonkt toch altijd wel weer snel naar me.

De hamvraag
Hoe normaal is een dergelijke levenshouding (karakter) voor de gemiddelde HB'r ?

Bestaat er een samenhang tussen HB zijn en het leven zoals ik dat leidt of ben ik geen stereotype HB model ? zijn er ook HB'rs die iedere week trouw met een vriendenschare hun voetbalclub bezoeken, voor kinderen hebben gekozen en hun maatjes uitnodigen, en vice versa, voor het vieren van feestjes en er op los drinken, collectieve hobby's hebben ?

alles kan.

Tinus schreef:alles kan.

Antwoordt dan liever helemaal niet.

Ik lees al een langere tijd al vaak mee, en heb nog nooit een posting gedaan hier, maar , voor nu dus voor de eerste maal, dat wat jij schrijft is niet echt vreemd ofzo imho.
Ik ga mijzelf ook niet voorstellen enz.
Ik kan dat niet .

Lid worden van een omroepvereniging is wel het minste dat je kan doen.

Beetje jammer dat er zo gereageerd wordt op een serieuze vraag..
Ik heb ook maar een goede vriendin, ben ook best wel een solist. Maar voel mij er wel goed bij.
Of het hb gerelateerd is, kan zijn, ik weet het niet.

Ik heb een haat/liefde verhouding met groepen.
Ik wilde er vroeger altijd bij horen. Deed alles (nou ja, veel) voor acceptatie. En als ik dan ergens bij hoorde wist ik niet hoe snel ik er weer weg moest wezen, want ik voelde me zó anders en vond dat groepsgebeuren en die sociale regels die erbij hoorde zó vervelend. Zo iets van: "negeer uzelf en wees zoals de anderen". Nou, NOT!!!!
Dit wel hel lang een enorme struggle geweest.
Ik ben een echt sociaal mens, doe graag iets voor anderen, ontvang ook graag waardering, bevestiging, het gevoel dat ik er mag zijn zoals ik ben. En eigenlijk vind ik dat alleen met andere HB'ers. En een zakelijk deel ervan ook in mijn (loondienst-)werk.
Maar ik kan ook prima alleen zijn en me zelf vermaken. Ben dat een aantal jaren kwijt geweest, maar dat is helemaal terug. Gelukkig.

Dus, nee Odran Oel (grappig om Leonardo achterstevoren te moeten typen) je bent hierin in mijn ogen totaal niet vreemd. Ik vind het ook niet 'fout'.
Vwb je opmerking over "stereotype HB'er", die zijn er niet echt. In ieder geval niet wetenschappelijk geclassificeerd (wel voor kinderen, zie Betts en Neihart, 1988). Ik heb zelf wel sterk het idee dat we de groep HB'ers kunnen indelen om een wijze dat er een aantal stereotypen uit zouden komen. Ik zie namelijk wel groepen van overeenkomsten.
Het je sociaal terugtrekken omdat je in de maatschappij zo weinig aansluiting vindt, is een ontwikkeling van een hoogbegaafd kind richting volwassenheid die ik veelvuldig zie terugkomen.

Rianne schreef:Ik heb een haat/liefde verhouding met groepen.

Ik voel exact hetzelfde.
Als ik het bij een ander zie kan ik een soort van 'wil ik ook' gevoel krijgen, dat zelfs lijkt op jaloezie. Het ziet er ook vaak zo leuk uit. Op tv... bij een ander. Maar voor mij werkt het helemaal niet. Ondanks dat ik vroeger op de middelbare school bij het 'populaire' groepje hoorde, heb ik me daar nooit ècht bij op mijn gemak gevoeld. Ik kan me dan ook helemaal vinden in

Odran Oel schreef:hoewel ik mezelf redelijk sociaal beweeg in de maatschappij maak ik geen actief deel uit van een groep mensen

en

Odran Oel schreef:Soms zoek ik wel eens een kennis op of ga eens op bezoek bij een oud-collega of dergelijk contact maar dat is het dan ook eigenlijk wel, de hang naar stilte en eenzaamheid lonkt toch altijd wel weer snel naar me.

Ik woon nu gelukkig aan de rand van de polder en ben binnen 1 minuut in de stilte en rust (okee, op het gefluit van de vogels en het geschreeuw van de buizerd en het gekwaak van wat eenden na dan... ).

Ik heb dan wel kinderen, maar zie dat toch wel in een heel ander licht. En verjaardagspartijtjes, daar heb ik mijn man voor!

Ha Odran (ik dacht heel even dat je van Turkse afkomst was, haha, maar ik had net als Rianne snel door hoe het zat... )
Welkom trouwens.

Ik vind jouw vraag er wel een om over na te denken, hoewel ik wel direct kan zeggen dat ik meer een solist dan een groepenmens ben. Altijd geweest. Niet dat ik mij bewust terugtrok van de rest, en ik heb -zeker in mijn jeugd- altijd enkele leuke vrienden/vriendinnen gehad. Voor de rest voelde ik mij het prettigst in de marge. Ik kon met de meeste mensen wel overweg, maar hield me met maar weinig van hen werkelijk bezig.

Je schreef:zijn er ook HB'rs die iedere week trouw met een vriendenschare hun voetbalclub bezoeken, voor kinderen hebben gekozen en hun maatjes uitnodigen, en vice versa, voor het vieren van feestjes en er op los drinken, collectieve hobby's hebben ?

Bijna niets van wat jij hierboven noemt, kan ik me in vinden. Voel er eerder vluchtgedrag bij! Op één ding na:
Kinderen heb ik wel, en ik vind dat best een hele leuke 'poort' tot contact, om het zo maar te zeggen. Op het schoolplein bij het halen en brengen is er een aantal ouders waar ik graag een praatje mee maak. Mijn kinderen zitten op een school waar voornamelijk hoogopgeleide mensen hun kinderen hebben zitten. Bijna een beetje elitair om het zo te zeggen, maar dat vind ik wat dit betreft wel prettig. Maar goed, deze ouders zijn geen vrienden, maar erg leuke kennissen. En ik besef wel dat dat weer uit mijn leven verdwijnt als ze straks alledrie op de middelbare school zitten (jongste is 8 ). Ook in de straat heb ik dit gevoel overigens, ik heb buren waar ik echt dol op ben! Geboft op dat vlak!

Wat betreft vriendschap: ik heb lange tijd maar één goede vriendin gehad (dan heb ik het over de afgelopen 10 jaar), maar ik leer hier de laatste tijd zomaar bijzonder leuke mensen kennen...!

O, edit: of dit HB-gerelateerd is weet ik niet. Misschien, een beetje in de zin van hoe Rianne het schetst.

(Tinus en Alien8, waarom niet normaal doen tegen een nieuweling die een serieuze vraag stelt? Begrijp ik werkelijk niet. We zitten toch niet op een Fok-forum-achtige sfeer te wachten hier, of wel? )

Ik hou wel van groepen. Ik geniet het meest van drukke feesten met veel mensen die ik ken. Mijn leukste verjaardag was 2 jaar geleden, samen gevierd met andere jarigen uit die periode uit mijn kleurrijke vriendenkring en daar was 40 man bij. Ik genóót! Mijn weekends zijn het leukst als er 3 of meer events op staan. Daar krijg ik juist energie van!

Ik denk dat het ook te maken heeft met of je introvert of extravert bent. Zie ook: http://hb-forum.nl/viewtopic.php?f=18&t=549

En mijn antwoord is dus: nee. Niet alle HB zijn groepsschuw/mensenschuw/introvert.

zijn er ook HB'rs die iedere week trouw met een vriendenschare hun voetbalclub bezoeken, voor kinderen hebben gekozen en hun maatjes uitnodigen, en vice versa, voor het vieren van feestjes en er op los drinken, collectieve hobby's hebben ?

Antwoord: ja. Ik bezoek trouw mijn voetbalclub, heb kinderen, drink er (af en toe) op los met mijn maatjes en heb collectieve hobby's.

Maar, dat wil niet zeggen dat ik met iedereen level. Sterker nog: ik level maar met weinig mensen. De goede, diepgaande gesprekken díe ik dan heb, koester ik. Voor de rest zie ik mijn uitjes als (sociale) bezigheden, even stoom afblazen, even niet op 10000 toeren mijn gedachten hoeven te laten gaan (ben ook nog eens ADD'er). En dan heb ik daarnaast regelmatig sterke behoefte aan rust, in mijn eentje zijn met mijn gedachten (en de laptop en de tv en de telefoon ).

Ik zie ook zelden uit naar sociale bezigheden, zie er meestal zelfs tegenop. Maar ik weet dat ik het uiteindelijk altijd wel naar mijn zin heb, dus ik bijt even door die zure appel heen en dan gaat het vaak prima. Teveel thuis hangen werkt bij mij namelijk ook weer negatief op m'n gemoedstoestand. Beetje lastig, want enerzijds wil ik dus soms alleen zijn, anderzijds kan ik het eigenlijk niet.

Odran Oel schreef:

Tinus schreef:alles kan.

Antwoordt dan liever helemaal niet.

Je reply slaat net zozeer op zichzelf als op hetgeen waar het in het begin voor was bedoeld.

Ik wilde een cynisch antwoord geven en als je echt cynisch wilt zijn dan doe je zoiets met weinig woorden. Het is bij zulke antwoorden ook niet aan de zender om het juist te verpakken maar aan de ontvanger om het juist te ontvouwen.

Als ik het dan toch moet uitleggen. Met betrekking tot de hamvraag slaat mijn antwoord op het idee dat het niet abnormaal is om enkele standaard normale afwijkingen van de rest te zijn verwijderd. Met betrekking op je laatste vraag slaat mijn antwoord op het idee dat je alles wel tegen zult komen. Als je vraagt 'zijn er ook HB'ers met 6 vingers?' dan zal er vast wel iemand bevestigend antwoorden. Met betrekking tot je tweede vraag 'bestaat er een samenhang...?'. Het zou kunnen dat er een samenhang is maar met een definitie als 2% is de groep hb-ers zo enorm groot dat de diversiteit onder hb-ers evenzo heel groot is. Als er een stereotype hb-er is dan is dit geen werkelijk stereotype maar meer een niet representatief beeld of vooroordeel.

Zo zie je, een hoop tekst maar die twee woorden waren veel simpeler, krachtiger (en duidelijker, afhankelijk van de manier waarop ze worden gelezen).

Bij mij zit het er tussen in. Ik worstel momenteel ook erg met deze vraag.

De meeste tijd in mijn leven heb ik deel uitgemaakt van groepen. Een vriendinnengroep op de middelbare school, een leuke studentenvereniging in mijn studententijd, daarna heb ik ook altijd groepen opgezocht om deel van uit te maken.
Echter heb ik ook altijd weer het gevoel 'weg' te willen. Ik was de eerste van mijn studentenvrienden die naar een andere stad verhuisde. Dat had diverse redenen maar ik had het ook Spaans benauwd gekregen in 'de groep'.

Ik ben iemand die zich in een groep snel aanpast. Als het gesprek de hele tijd over katten gaat, ga ik ook over katten praten. Een valkuil, blijkt nu, want als je je later thuis afvraagt of het nou echt een zinvolle invulling van de dag was, dat gepraat over katten... dan is dat meestal niet zo. (voorbeeldje dus)

Ik denk, als ik het zo vergelijk, dat ik voor een HBer een groot sociaal leven heb. Maar ik merk dat ik soms heel sterk de behoefte heb om alleen te zijn en dat dat sociale leven niet altijd zo goed voor me is. Ik probeer me nu weer los te maken van wat 'groepjes' maar dat is best moeilijk. Maar ik zal wel moeten... want ik heb via dit forum ook een paar contacten opgedaan waar ik tijd in wil steken. Dat gaat niet lukken als al mijn tijd gevuld wordt door verjaardagen van kennissen. Dat wil ik ook niet meer.

Maar net als Pauline kán ik enorm genieten van een groep. Het is denk ik niet zozeer het aanwezig zijn in een groep (ik vond vroeger ook de familiefeestjes altijd prettig en de meeste verjaardagen ook), het gaat denk ik meer om de ongeschreven regels die ontstaan rondom afspreken, je met elkaars leven bemoeien etc.

En het feit dat ik in sommige groepen gewoon mezelf ben en in andere groepen blijf zoeken naar een houding, wat erg vermoeiend wordt na een tijdje.

Ik ben zeer graag rond mensen. Groepen soms iets minder als het minder toelaat echt te praten met iemand.
Maar toch heb ik geen vrienden en spendeer ik zo goed als al mijn vrije tijd alleen. Populair zijn vind ik makkelijk, maar het duurt nooit lang vooraleer ik vind dat er iets mist. Mijn gedachten worden moeilijk of compleet niet begrepen, mijn interesses kan ik amper delen, idealen en moraliteit lijken compleet buiten de meeste mensen hun aandachtsveld te vallen.

Individuen zitten vol goede kwaliteiten, mensen zijn soms een teleurstelling voor mij.
Perfectie zal ik zeker niet verwachten of vereisen van gelijk wie en ik vind dat iedereen waardevol is, maar op gevoelsgebied heb ik toch een gemis aan een klankbord en manier om mij te uiten. Ik kan dit niet vinden bij de meeste mensen. Ik probeer dit te verbeteren en geloof dat dit mij zal lukken, maar het is een traag proces.

Ik heb het gevoel dat ik er zowat tussenin zit. Ik heb nood aan alleen zijn, maar voel ook nood aan menselijk contact. Maar in dat geval gaat het meestal om één op één contacten. Voor een stuk hangt dat ook wel samen met het feit dat de meeste mensen die ik dan ken in mijn ogen ook niet samengezet kunnen worden (sommigen zouden mekaar te lijf gaan na een uur ofzo denk ik ). Het lijkt wel of ieder van die individuen met een bepaald deel van mezelf overeenkomt. Slechts 1 keer heb ik ooit een verjaardagsfeestje gedaan én heb ik het gewaagd een aantal mensen die mekaar onderling niet kenden bij mekaar te zetten. Was geen succes

Maar ik heb het niet zo met groepen. Zelfs als ik iedereen in een groep ken, zal ik altijd zien dat ik er als één van de eersten ben (zeker als ik alleen ga), zodat de groep langzaamaan groter wordt. Ik vind toekomen in een grote groep iets overweldigend hebben, bijna verstikkend en beangstigend. Dus ik heb liever dat de groep langzaamaan groter wordt zodat ik daar stelselmatig aan kan wennen. Ik waag me wel in groepen soms, maar dan moet ik mezelf daar echt op 'instellen' en meestal ben ik daar ook veel stiller dan in 1 op 1 contacten. Ga ik meer observeren.

En ik heb het al helemaal niet met feestjes, laat staan met wilde feestjes En een voetbalmatch... dat is voor mij de definitie van de hel, maar misschien ligt dat aan het feit dat ik vrouw ben

Conclusie: ofwel rustig met 1 iemand, ofwel alleen, en af en toe een groep als het doel de middelen heiligt (of als het niet anders kan, zoals op school bijvoorbeeld.)

Ben blij met de reacties, merk dat ik niet zo alleen ben als ik wel gedacht heb, dank


@Zaplinsky, heb ik ook gedaan voor ik een eerste bericht heb geplaatst, snap dat je misschien niet zo'n schrijver bent en liever alles wilt lezen, toch bedankt voor je bijdrage.

@Northern lady, dank je wel.

@Rianne, ik lees helemaal mezelf in jouw reactie, vroeger zo graag geaccepteerd willen worden en daarom jezelf maar wegcijferen..., net als jij ben ik altijd heel erg behulpzaam geweest, en nog steeds wanneer het toepasselijk is, maar door schade en schande wordt men wijs en tegenwoordig besteed ik mijn zorg en aandacht daarom niet langer even spontaan. Ik heb tegen wil en dank geleerd dat de meerderheid van mensen (niet allemaal gelukkig) maar al te veel en al te gemakkelijk de neiging vertoont andermans diensten te willen gebruiken/misbruiken zonder daar ook maar iets tegenover te willen stellen in het geval er een keer een beroep op henzelf wordt gedaan, zodra je dat gaat doorzien wordt je vanzelf wat selectiever. Ik heet Ray overigens maar ik heb de laatste tijd veel goeds gelezen over het Leonardo-onderwijs en vandaar.

@nouk, je bent een gelukkig mens, dat lees ik er meteen aan af, huisje aan de polderrand...buizerds in de buurt...klinkt heerlijk.

@Laatbloeier, dank je wel voor de verwelkoming Het vluchtgedrag herken ik wel, uitnodiging voor een feestje ontwijken, praatjes over voetballen negeren etc., voor mij persoonlijk gaat het allemaal nergens over en hoewel ik niemand veroordeel die zich er wel in kan vinden zal ik er nooit aan deelnemen. Voor waar het kinderen betreft ben ik een andere mening aangedaan, die niet veel mensen me in dank afnemen overigens, want hoewel ik er bewust nooit aan heb willen beginnen heeft dat nogal erg praktische redenen. Op zich heb ik veel affiniteit met kinderen maar ben ik tevens de mening aangedaan dat de wereld zo onderhand wel heel erg bevolkt is met de soort 'mens' en dat dat deze aarde en haar vele soorten niet veel positiefs brengt en ook de aanwezige mensen zelf in het nauw drijft. Begrijp me niet verkeerd, ik snap 'de kinderwens' maar al te goed en ooit was ik zelfs bijna overstag gegaan maar ik kon er uiteindelijk toch niet volledig achter staan en in mijn geval is dat achteraf gezien de juiste keuze geweest.

@Pauline, dan heeft Tinus toch gelijk met zijn aanname en is de groep HB'rs wat meer gekleurd als ik aanvankelijk gedacht zou hebben.

@Birdman, het verbaast me echt dat het zo werkt voor jou maar ik heb inmiddels flink wat vooroordelen bij me wellicht. Uiteindelijk telt slechts dat je het als individu naar je zin kunt hebben en of dat dan door een voetbalwedstrijd komt of enige andere bezigheid doet er eigenlijk niet zo toe, als je maar doet waar je je goed bij voelt en hetgeen je ontspanning bied. Enne "Birdman" ? refereert naar een 'vogelaar'/vogel-fotograaf misschien ?

@Tinus, persoonlijk wordt ik liever met wat nuanceringen geconfronteerd, "alles kan" is wel erg goedkoop en oppervlakkig in mijn beleving, daar kun je dan alles wel mee af doen. Ik heb inmiddels meerdere stukjes bekeken die je hebt geschreven en herken je neiging tot cynisme. Wellicht bevindt je je op eenzame hoogte maar dat kan evenwel vertaald worden naar eenzame laagte, het is maar net vanuit welk perspectief je het wilt bekijken.

@Phileine2, ik ben nu en dan ook betrokken geweest bij wat verschillende groepjes en was dan inderdaad de oppervlakkigheid troef, de interessegebieden waren maar zelden gespekt met enige diepgang, veelal materialistisch van aard en leek het of ik de enige was die er idealen en een hoge moraal op na hield, precies hetgeen jij al zegt eigenlijk. Moet bekennen dat ik zelf flink teleurgesteld ben in mensen, ook in eigen familie en mensen waar ik ooit tegenop heb gekeken. Ik heb ook geen klankbord, hoop dat ik het via dit forum zal vinden eigenlijk, ik ken geen HB'rs of ik ben ze nooit tegengekomen (of ik heb ze niet herkend..), tot nog toe ziet het er erg veelbelovend uit, dit is duidelijk geen fok-forum of dergelijk platform, wie weet

@Freakje, ik heb dat precies zo, soms heb je toch wat sociaal contact nodig en je beweegt je in verschillende werelden omdat je op dergelijke zeldzame momenten zelf geen onderscheid maakt tussen de verschillende karakters met hun uiteenlopende interesses maar veel karakters zijn gewoon niet met elkaar te rijmen en dan ontstaan er van die heerlijke momenten van stilte waarbij iedereen overal naar kijkt behalve naar elkaar, totally embarrassing haha, ik heb ook wel eens een poging gewaagd tot een feestje...

Freakje schreef:En een voetbalmatch... dat is voor mij de definitie van de hel, maar misschien ligt dat aan het feit dat ik vrouw ben

Een afkeer voor voetbal heeft niets met vrouw-zijn te maken volgens mij, niemand hekelt het meer als ik, het spelletje met een bal en de lichamelijke bezigheid ervan kan ik best waarderen maar de maatschappelijke belangrijkheid die het krijgt toebedeeld en de urgentie die eraan wordt gegeven maakt het als fenomeen totaal afstotelijk...

I know... ik ken vrouwen die er dol op zijn, maar ik doe graag af en toe een beetje seksistisch (voor de lol).

Ik kan ten eerste niet zo goed begrijpen wat mensen er aan vinden om naar sport te KIJKEN (maar dat is persoonlijk natuurlijk). Ik zeg altijd: sport moet je DOEN.

Het idee van zo'n voetbalwedstrijd met het oorverdovende gekrijs, idiote liedjes zingen, bier en hotdogs... dat lijkt me gewoon hels. De opeengepakte massa en de overdaad aan geluid zouden me echt gek maken. En ja, ik herken ook wel wat je zegt. De manier waarop stoot me ook af: leuke programma's op TV worden gecancelled voor de oh zo belangrijke voetbalmatch, de kranten staan er vol van, het moet in het nieuwsbericht, er is wansmakelijk veel geld mee gemoeid (dat vind ik er nog het ergste aan), en al dat vandalisme dat er dan ook nog eens bij komt kijken (heb ik ook nooit begrepen) en in mijn geval hokken mijn buurjongens met een hele bende samen en gillen half het appartementsgebouw bij mekaar telkens het goal is voor hun favoriete ploeg. Meestal slaap ik dan al en word ik met een grote schok wakker van 'he wat gebeurt er?'... om dan te ontdekken, 'ach ja, het is weer voetbal op TV'...

Hehe, die pijnlijke stiltes... Inderdaad...

in een groep doorsnee voetbalfans voel ik me ook niet thuis.

Toch zijn er groepen mensen waar ik me wel bij thuis voel en leer meer en meer mijzelf te mogen zijn.

voorheen probeerde ik vaak de gemiddelde van de groep uit te hangen (wat voor mij en wellicht ook voor anderen niet echt aangenaam was)

Ik heb ook heel erg sterk dat ik af toe alleen moet zijn. Andersom heb ik echter ook dat als ik alleen ben mijn gedachten in een negatieve spiraal kunnen belanden en ik het erg moeilijk vindt daar uit te komen. Als ik me dan down voel helpt het om een groep vrienden op te zoeken om die negatieve spiraal te doorbreken.