HB-Forum.nl

Help!!! Ik weet het allemaal niet meer op dit moment.

Ben een vrouw van 45 en ben nu voor de 7e keer in een burn-out terechtgekomen.
Ik heb de afgelopen dagen de feiten eens voor mezelf op een rijtje gezet. Sinds mijn 18e jaar heb ik 17 verschillende banen gehad en ben ik 12 keer verhuisd.

Ik ben op m'n 22e in het hulpverleningscircuit beland en heb daar inmiddels verschillende diagnoses gekregen. Het begon met depressief, toen chronisch depressief, manisch depressief met neiging naar borderline en de laatste was ADD. Vele soorten aan medicatie geslikt en behoorlijk wat therapieën doorlopen, duizenden (toen nog) guldens besteed aan NLP-trainingen en andere trajecten, maar uiteindelijk heeft dat alles weinig effect gehad. Sinds 4 jaar weet ik dat ik hoogbegaafd ben; getest met een IQ van 149.

Als ik terugkijk herken ik het patroon wel waardoor ik telkens vastloop. Ik ben enorm chaotisch, zie als een berg op tegen elke routine-matige handeling en ga dan vermijdingsgedrag vertonen.

Thuis uit zich dat in het helemaal niets meer uitvoeren, zodat uiteindelijk mijn huis vol staat (ik stapel alles tegen de muren op) met dozen en tassen, de keuken een plaats is waar alles vol staat met vieze vaat en waar je je in de rest van het huis een weg moet banen door vuile was, oude kranten en nog meer zooi. Ook mijn administratie is een drama, ik laat zoveel mogelijk automatisch afschrijven, maar elke parkeerboete eindigt in honderden Euro's aan extra deurwaarderskosten.

Op het werk eigenlijk hetzelfde verhaal. De eerste paar maanden ga ik lekker. Daarna wordt het routine en dan gaat het mis. 's Morgens kan ik mijn bed niet uitkomen omdat ik er zo tegenop zie om weer te moeten werken. Die tegenzin is zo enorm groot dat ik er letterlijk misselijk van word. Er begint zich dan een spanning van binnen op te bouwen. Ondanks dat ik dan al het gevoel heb dat het niet meer goed gaat, blijf ik doorwerken (ben alleenverdiener, dus geen keuze). Ik probeer m'n gevoel dan zoveel mogelijk uit te schakelen en ben elke dag als een soort zombie aan het werk. Intussen blijft de spanning inwendig groeien tot er een implosie plaatsvindt en ik volledig uitgeschakeld thuis kom te zitten.

Ik voel me een enorme loser. Ik zie echt wel dat ik het zelf allemaal veroorzaak, alleen weet ik ook dat ik er in de loop der jaren alles aan gedaan heb om te veranderen en dat ik daar enorm in heb gefaald.

Nu moet ik eerst weer opkrabbelen en zorgen dat de spanning uit m'n lijf verdwijnt, maar daarna begint hetzelfde verhaal weer van vooraf aan. En dat wil ik echt niet meer. Ik voel alleen nog maar wanhoop. Hoe moet ik nog verder? De rek is er gewoon uit. Ik weet het echt allemaal niet meer, ik weet alleen dat ik dit niet meer vol hou.

Wat vreselijk voor je!!
Veel is herkenbaar, m.n. het stuk over werk. Er zo tegenop zien en dan compleet burn out raken. Altijd maar weer uitdagingen nodig.

Is er iets wat je wel heel graag zou willen doen? Waar je niet voor opgeleid bent maar waar je passie en talent ligt?

Hoi Mwaa,

Ik herken mij vooral in jouw (dis)functioneren aan het thuisfront:

Ik ben enorm chaotisch, zie als een berg op tegen elke routine-matige handeling en ga dan vermijdingsgedrag vertonen.

Thuis uit zich dat in het helemaal niets meer uitvoeren (...)

De vraag van Vedet vind ik wel een goede ("Is er iets wat je wel heel graag zou willen doen? Waar je niet voor opgeleid bent maar waar je passie en talent ligt?"). Ik stel hem momenteel mijzelf ook. Het antwoord heb ik nog niet rond. Ik ben benieuwd naar jóuw evt. antwoord, en naar je verdere posts. Welkom trouwens, hier! En heel veel sterkte...

Laatbloeier, vrouw van -bijna- 47

Volgens mij krijg je te weinig erkenning en waardering (of wat) van je collega's. Hiervan kun je niet leven, vind je het gek dat je werk je gaat tegenstaan en dat je ziek wordt, want de andere kant op klopt het wèl.

Dank je wel voor jullie reacties!

vedet schreef:Is er iets wat je wel heel graag zou willen doen? Waar je niet voor opgeleid bent maar waar je passie en talent ligt?

Bijzondere talenten heb ik helaas niet. Wel een passie voor lezen, maar professioneel lezer worden....., waar vind je zo'n baan?

alien8 schreef:Volgens mij krijg je te weinig erkenning en waardering (of wat) van je collega's. Hiervan kun je niet leven, vind je het gek dat je werk je gaat tegenstaan en dat je ziek wordt, want de andere kant op klopt het wèl.

Het heeft niets te maken met erkenning of waardering van anderen. Heb ook twee keer een eigen bedrijf gehad, ik loop echt vast op het routinematige en volgens mij is er geen baan waar nooit routine bij komt kijken.

Laatbloeier schreef:De vraag van Vedet vind ik wel een goede ("Is er iets wat je wel heel graag zou willen doen? Waar je niet voor opgeleid bent maar waar je passie en talent ligt?"). Ik stel hem momenteel mijzelf ook. Het antwoord heb ik nog niet rond. Ik ben benieuwd naar jóuw evt. antwoord, en naar je verdere posts. Welkom trouwens, hier! En heel veel sterkte...

Zie het antwoord hierboven; lezen is mijn grote passie. Jaren ben ik hier al over aan het nadenken, maar zonder een ander antwoord dan dat te vinden.

Bedenk me nu ineens dat ik natuurlijk wel professioneel voorlezer zou kunnen worden. Boeken en kranten bij een ieder die daar behoefte aan heeft (scholen, bejaardentehuizen, andere behoeftigen). Desnoods lees ik reclamefolders voor. Of ik daar m'n hypotheek mee kan aflossen is dan weer de vraag natuurlijk .

Maar om weer even serieus verder te gaan, het is een groot probleem. Ik heb in de loop der jaren alle mogelijke scenario's doorlopen en ben er niet verder mee gekomen. En hoe ouder ik word, hoe moeilijker ik het probleem te hanteren vind. 15 Jaar geleden was ik er nog van overtuigd dat ik uiteindelijk m'n plek wel zou vinden. De laatste jaren echter besef ik me dat dat een illusie is. Daar komt de wanhoop vandaan; het weten dat deze cyclus voort blijft duren. En meer en meer vraag ik me af of het leven nog wel de moeite waard is op deze manier. Ik heb een kind, dus ik moet door, maar het gevecht dat ik voer met mezelf is zo onnoemelijk zwaar.

Wat ik ook lastig vind zijn de reacties van de buitenwereld ("als je nu gewoon eens ....." of "je moet je niet zo aanstellen, niemand vindt werken leuk"). En aangezien ik mezelf niet eens snap, kan ik hen ook niet uitleggen waarom het me niet lukt om normaal te functioneren.

Soms heb ik het vermoeden dat de heftigheid van mijn gevoelens 10x groter is dan bij "normale" mensen. Boosheid, blijheid, frustratie, genot, alles komt met een orkaankracht binnen. En alleen al om dat enigszins te reguleren is een dagtaak op zich.

Overigens ben ik niet alleen maar een klaagmiep hoor. Humor en zelfspot zorgen er voor dat ik nog steeds adem en blijf ademen.

Het doet me wel veel merk ik, om te lezen dat ik niet de enige ben. Ben ik in ieder geval in goed gezelschap!

Bijzondere talenten heb ik helaas niet. Wel een passie voor lezen, maar professioneel lezer worden....., waar vind je zo'n baan?

Hoi Mwaa,

Sta iedere ochtend in de tuin: "ik mag van mezelf....." Heb 40 jaar als een hamster in een kooi gerend, niet omdat ik daar goed in was maar omdat ik nogal veel moest van mezelf. Bijzondere talenten: in spiegelbeeld schrijven, mijn bovenlip tuiten als een eend. Toen volgde er een aardbeving, alles donderde met geweld in elkaar, alle muren die ik had opgebouwd vielen op mij neer. Ik stierf en toen ik mijn ogende opende, zag ik dat de eerste dag was begonnen.
Heb nu een eigen bedrijf: van alles wat, maar ook brainstormer (waar vind je zo'n baan? )

Ik heb je verhaal gelezen, ik ken je niet, maar het eerste dat in me opkwam is om je aan te bieden om samen te brainstormen. Brainstormen over alles dat mogelijk is. Jouw bijzondere talenten willen graag gezien worden! Er komt zoveel in me op dat ik het niet voor elkaar krijg om het samengevat en leesbaar hiet neer te schrijven. Misschien dit: ik voel dat ik je dit dien te schrijven, ben er eigenlijk niet dapper genoeg voor, maar ik doe het toch!

Hartelijke groet,
emmy

Ik heb je verhaal gelezen, ik ken je niet, maar het eerste dat in me opkwam is om je aan te bieden om samen te brainstormen. Brainstormen over alles dat mogelijk is. Jouw bijzondere talenten willen graag gezien worden! Er komt zoveel in me op dat ik het niet voor elkaar krijg om het samengevat en leesbaar hiet neer te schrijven. Misschien dit: ik voel dat ik je dit dien te schrijven, ben er eigenlijk niet dapper genoeg voor, maar ik doe het toch!

En ik ben eigenlijk niet dapper genoeg om het te vragen, maar doe het toch: mag ik dan ook meedoen, Emmy...?

7 burnouts
Sorry hoor, maar het eerste wat dan in mij naar boven komt is: heb je het na 2 burnouts dan nog niet geleerd?

Hoe vervelend dit natuurlijk is voor je, ontgaat mij ook niet de gedachte dat je blijkbaar niet in staat bent om jezelf te sturen naar een wijze waarin jouw ware zelf kan bestaan in deze wereld, zonder telkens vast te lopen.
Dat lijkt me vreselijk frustrerend!

Maar ik lees dat je 'pas' 4 jaar weet dat je HB bent. Ik weet van veel mensen dat dit 'het begrip' is waarmee ze wel tot de kern van hun problematiek kunnen doordringen. Ik hoop serieus dat dit voor jou ook het geval is.
Ik hoop dat het forum daarbij een positieve rol kan spelen!

Ik heb 2 burn-outs gehad.
De tijd tegen ....mijn vrouw mee , toen het kwartje viel.

Er zijn geen pilletjes voor....je zal zelf aktie moeten ondernemen.
Als ik je kan helpen "Just ring the BELL"

Wat het professioneel voorlezen betreft, komen er drie woorden in me op: luisterboeken, reclames en tekenfilms.

Verder, sterkte!

Je passie voor lezen zou je bijvoorbeeld kunnen gebruiken door het redigeren van manuscripten.
Je leest dan altijd wat nieuws, nooit hetzelfde en je kan er wat inbrengen wat jij vindt dat er aan verbetering nodig is.
Is dit iets waar je wat mee kunt?

Vertaalwerk is iets dat bij mij op komt. Al kan ik me ook voorstellen dat ik er hiermee goed naast zit... Zo zullen de boeken die je te vertalen krijgt, lang niet altijd ook je interesse hebben qua inhoud. En heb je wellicht helemaal geen zin (en/of opleiding) je met een andere taal bezig te houden.

Mwaa schreef:Als ik terugkijk herken ik het patroon wel waardoor ik telkens vastloop. Ik ben enorm chaotisch, zie als een berg op tegen elke routine-matige handeling en ga dan vermijdingsgedrag vertonen.

Op het werk eigenlijk hetzelfde verhaal. De eerste paar maanden ga ik lekker. Daarna wordt het routine en dan gaat het mis. 's Morgens kan ik mijn bed niet uitkomen omdat ik er zo tegenop zie om weer te moeten werken. Die tegenzin is zo enorm groot dat ik er letterlijk misselijk van word. Er begint zich dan een spanning van binnen op te bouwen. Ondanks dat ik dan al het gevoel heb dat het niet meer goed gaat, blijf ik doorwerken (ben alleenverdiener, dus geen keuze). Ik probeer m'n gevoel dan zoveel mogelijk uit te schakelen en ben elke dag als een soort zombie aan het werk. Intussen blijft de spanning inwendig groeien tot er een implosie plaatsvindt en ik volledig uitgeschakeld thuis kom te zitten.

Ik voel me een enorme loser. Ik zie echt wel dat ik het zelf allemaal veroorzaak, alleen weet ik ook dat ik er in de loop der jaren alles aan gedaan heb om te veranderen en dat ik daar enorm in heb gefaald.

Nu moet ik eerst weer opkrabbelen en zorgen dat de spanning uit m'n lijf verdwijnt, maar daarna begint hetzelfde verhaal weer van vooraf aan. En dat wil ik echt niet meer. Ik voel alleen nog maar wanhoop. Hoe moet ik nog verder? De rek is er gewoon uit. Ik weet het echt allemaal niet meer, ik weet alleen dat ik dit niet meer vol hou.

Mwaa schreef:Maar om weer even serieus verder te gaan, het is een groot probleem. Ik heb in de loop der jaren alle mogelijke scenario's doorlopen en ben er niet verder mee gekomen. En hoe ouder ik word, hoe moeilijker ik het probleem te hanteren vind. 15 Jaar geleden was ik er nog van overtuigd dat ik uiteindelijk m'n plek wel zou vinden. De laatste jaren echter besef ik me dat dat een illusie is. Daar komt de wanhoop vandaan; het weten dat deze cyclus voort blijft duren. En meer en meer vraag ik me af of het leven nog wel de moeite waard is op deze manier.

Wat ik ook lastig vind zijn de reacties van de buitenwereld ("als je nu gewoon eens ....." of "je moet je niet zo aanstellen, niemand vindt werken leuk"). En aangezien ik mezelf niet eens snap, kan ik hen ook niet uitleggen waarom het me niet lukt om normaal te functioneren.

Soms heb ik het vermoeden dat de heftigheid van mijn gevoelens 10x groter is dan bij "normale" mensen. Boosheid, blijheid, frustratie, genot, alles komt met een orkaankracht binnen. En alleen al om dat enigszins te reguleren is een dagtaak op zich.

Overigens ben ik niet alleen maar een klaagmiep hoor. Humor en zelfspot zorgen er voor dat ik nog steeds adem en blijf ademen.

Euh ... Waar kén ik dat toch van???

Rianne schreef:7 burnouts
Sorry hoor, maar het eerste wat dan in mij naar boven komt is: heb je het na 2 burnouts dan nog niet geleerd?

Als ik zoiets lees of hoor (wordt op 'meer plekken' nog weleens geroepen helaas), dan denk ik bij mezelf: "Dit is niet iets wat 1-2-3 opgelost is, er is namelijk ook nog zoiets als: je bent in deze wereld niet alleen & waar er meer zijn, ligt het nóóit alleen bij één persoon ... " Net als er in geval van een ruzie de volledige 'schuld' nooit en te nimmer alleen maar bij één partij gelegd kan worden (al zou ik dat soms ook heel graag willen , nou zijn schuld en verantwoordelijkheid er twee die nog wel eens verward worden en die verantwoordelijkheid ligt altijd bij alle partijen is mijn idee).

Tuurlijk is het zo dat (in mijn geval) ik zelf de enige ben die voor mij kan 'sturen'. Het wordt wel verdomde lastig als je om de haverklap weer een (fake?) vuurtoren tegenkomt die niet voor jou zal wijken ...

Hoe vervelend dit natuurlijk is voor je, ontgaat mij ook niet de gedachte dat je blijkbaar niet in staat bent om jezelf te sturen naar een wijze waarin jouw ware zelf kan bestaan in deze wereld, zonder telkens vast te lopen.
Dat lijkt me vreselijk frustrerend!

Oei, die gedachte in je eerste zin klinkt mij 'gevaarlijk' in de oren ... Komt nog eens bij dat als iemand klaarblijkelijk in staat is zich 45 jaar door het leven te 'sturen' -waarvan 41 jaar zonder wetenschap m.b.t. HB- en daarin 6x een burnout heeft 'overleefd' dat 'sturen' wel onder de knie heeft. Die wijze waarbij 'jouw ware zelf kan bestaan in deze wereld, zonder telkens vast te lopen' zou dan de crux ('moeten') zijn. Maar wie bepaalt die maat dan, wanneer dat zo is/gaat? Kun je heel eenvoudig zeggen dat iemand dat zelf is, maar dat is m.i. een te vereenvoudigde blik op het complexe geheel wat hier wordt uitgetekend. Het helpt wel om je eigen maat hierin te (leren) ontdekken. Ook al is dat nou niet bepaald het eenvoudigste (want de wereld om je heen verwacht dat je toch binnen een 'zeker tijdsbestek' weer verder kunt en gaat, ook al heb je je eigen maat nog niet 'gevoeld').

Maar ik lees dat je 'pas' 4 jaar weet dat je HB bent. Ik weet van veel mensen dat dit 'het begrip' is waarmee ze wel tot de kern van hun problematiek kunnen doordringen. Ik hoop serieus dat dit voor jou ook het geval is.
Ik hoop dat het forum daarbij een positieve rol kan spelen!

Voor veel mensen lijkt dit (voorlopig) 'genoeg' te zijn. Uit ervaring weet ik dat dit niet altijd het geval is ... Voor mij heeft het (oude) forum hier zeker een rol in gehad die voor mij helpend is geweest, dat zeker. Toch is er 'meer', al weet ik zelf (nog) niet wat en hoe ... En dát is verd*mde lastig, want zie dát maar eens uit te leggen ... (liefst kort en bondig, want de wereld draait door en voor niets gaat de zon op enzo ).

Mwaa, ik hoop dat je al met al en met de tijd (die je jezelf zal moeten gunnen, incl. allerlei minder fijne consequenties die dat soms zal hebben, al kan dat ook juist weer vaak niet omdat je toch je verantwoordelijkheden hebt al zal je die misschien ook eens onder de loep kunnen nemen of dat nu echt allemaal zó moet of dat het misschien ook anders kan).

emmy schreef:Bijzondere talenten: in spiegelbeeld schrijven, mijn bovenlip tuiten als een eend.

Hoi Emmy, ik had het nog niet als een bijzonder talent beschouwd, maar ik kan hetzelfde trucje met mijn bovenlip. Ik ga dit vanaf nu ook zeker op mijn CV vermelden .

emmy schreef:Heb nu een eigen bedrijf: van alles wat, maar ook brainstormer (waar vind je zo'n baan? )

Klinkt inderdaad als de ideale baan, ben erg benieuwd wat je precies doet.

emmy schreef:Ik heb je verhaal gelezen, ik ken je niet, maar het eerste dat in me opkwam is om je aan te bieden om samen te brainstormen. Brainstormen over alles dat mogelijk is. Jouw bijzondere talenten willen graag gezien worden! Er komt zoveel in me op dat ik het niet voor elkaar krijg om het samengevat en leesbaar hiet neer te schrijven. Misschien dit: ik voel dat ik je dit dien te schrijven, ben er eigenlijk niet dapper genoeg voor, maar ik doe het toch!

Ik vind je hartstikke dapper! En vooral ook lief, omdat je je zo betrokken voelt terwijl je me niet eens kent. Dat aanbod om te brainstormen neem ik dan ook graag aan. Ik stuur je straks een pb.

Rianne schreef:7 burnouts
Sorry hoor, maar het eerste wat dan in mij naar boven komt is: heb je het na 2 burnouts dan nog niet geleerd?

Hoi Rianne, jouw vraag of ik het na 2 burn-outs nog niet had geleerd begreep ik niet helemaal. Misschien dat je "het" nog kunt definiëren?

Rianne schreef:Hoe vervelend dit natuurlijk is voor je, ontgaat mij ook niet de gedachte dat je blijkbaar niet in staat bent om jezelf te sturen naar een wijze waarin jouw ware zelf kan bestaan in deze wereld, zonder telkens vast te lopen.
Dat lijkt me vreselijk frustrerend!

Mijn ware zelf kan wel degelijk bestaan in deze wereld en zelfs zonder vast te lopen, alleen vraagt de maatschappij meer van mij dan te zijn wie ik ben.

Ter illustratie, ooit heb ik een flinke financiële meevaller gehad. Omdat het werken mij ook toen vreselijk zwaar af ging, besloot ik om mijn ontslag te nemen en een periode voor mezelf te kiezen. Ik ben er in deze periode achter gekomen dat als ik zoveel mogelijk prikkels (lees: mensen) vermijd, er geen financiële druk (het moeten werken) is, ik mijn biologische klok respecteer en ik de tijd en rust neem om mijn emoties te reguleren, dat ik wonderwel functioneer en niet vastloop.

Mijn huishouden was op orde (ik zal nooit een poetsmiep worden, maar het was niet rommelig en redelijk georganiseerd) en zelfs mijn administratie was aardig bij. En, het aller belangrijkste, ik merkte dat de "fight-or-flight-reactie" zich in veel mindere mate manifesteerde (geen adrenaline meer die de hele dag door je lijf heen giert). Die periode heeft een half jaar geduurd en toen was mijn geld op. In die zes maanden ben ik tot het besef gekomen dat ik onder de juiste omstandigheden wel degelijk kan functioneren.

Maar nogmaals, de maatschappij eist meer van mij dan alleen thuiszitten en zorgen dat ik me okay voel. En ik eis dat ook van mezelf. Al is het alleen al omdat ik een voorbeeld wil zijn voor mijn kind en ik mezelf wil bewijzen dat ik het wel kan (functioneren op alle fronten). Er zit alleen een gapend gat tussen draagkracht en draaglast en ik doe mijn best om daar een balans in te vinden. Helaas lukt dat nog niet helemaal, met als gevolg de 7e burn-out .

Rianne schreef:Maar ik lees dat je 'pas' 4 jaar weet dat je HB bent. Ik weet van veel mensen dat dit 'het begrip' is waarmee ze wel tot de kern van hun problematiek kunnen doordringen. Ik hoop serieus dat dit voor jou ook het geval is.
Ik hoop dat het forum daarbij een positieve rol kan spelen!

De wetenschap dat ik HB ben, heeft heel wat puzzelstukken op zijn plaats doen vallen. En het heeft me tijd gekost om de frustratie m.b.t. gemiste kansen van me af te schudden. Ook heeft het me inzicht gegeven in heel veel zaken, zoals de problematiek rondom routine, het constante verlangen naar nieuwe uitdagingen en het feit dat ik nooit echt aansluiting vond bij andere mensen (uitzonderingen daargelaten).

Echter, de kern van de problematiek ligt m.i. niet zo zeer in het feit dat ik HB ben (alhoewel er een grote overlap is), maar in de enorme heftigheid van de intensiteit mijn emoties (fight-or-flight) waar ik maar geen controle op lijk te krijgen.

Esther schreef:Wat het professioneel voorlezen betreft, komen er drie woorden in me op: luisterboeken, reclames en tekenfilms.

Verder, sterkte!

Ha Esther! Leuk dat je meedenkt. Die drie dingen heb ik ooit zelf ook eens bedacht, maar ik geloof nou niet dat mijn stem zo prachtig is dat ze er geld voor willen geven. Heb al eens een poging gedaan om me in te schrijven bij een stemmenbureau (ja, ze bestaan echt), maar het is een heel klein wereldje waar je moeilijk tussen komt.

Laatbloeier schreef:Vertaalwerk is iets dat bij mij op komt. Al kan ik me ook voorstellen dat ik er hiermee goed naast zit... Zo zullen de boeken die je te vertalen krijgt, lang niet altijd ook je interesse hebben qua inhoud. En heb je wellicht helemaal geen zin (en/of opleiding) je met een andere taal bezig te houden.

Ook voor jou Laatbloeier, fijn dat je meedenkt! Vertaalwerk is alleen geen optie. Ten eerste liggen mijn talenten niet bij vreemde talen. En ten tweede, ik heb al moeite om dit leven (huishouden, werk, kind) onder controle te houden, als ik er nog een studie naast moet doen, dan kun je me gelijk op laten nemen .

vedet schreef:Je passie voor lezen zou je bijvoorbeeld kunnen gebruiken door het redigeren van manuscripten.
Je leest dan altijd wat nieuws, nooit hetzelfde en je kan er wat inbrengen wat jij vindt dat er aan verbetering nodig is.
Is dit iets waar je wat mee kunt?

Vedet, deze suggestie is zo simpel en briljant! Waarom ben ik hier zelf niet opgekomen ??? Ik ga eens kijken of ik hiermee aan de slag kan. Mijn dank is groot!

Dat is heftig, mwaa!

ik ben volgends mij chronisch Burnout, al 10 jaar, maar ik ga gewoon (stug)door.of dat goed is, weet ik niet, maar anders was ik al lang dood of zo. nu 43 jaar, alleenstaande moeder van 3, met je wel door voor de kids. ik ben ook HB/ADD en HSP, en andere afkortingen (kids ook , helemaal feest)

Misschien moet je niks meer Willen en Moeten ? gewoon accepteren dat het even zo is?(al is het erg moeilijk, probeer ik het steeds meer, en het helpt)
beetje rust inbouwen, met je kind lekker naar het bos, je huis even niet te veel doen, beetje downshiften, ordenen, dan wordt je hoofd ook weer helderder.

@Mwaa
Met 'het' bedoel ik het beheer van jouw energiebalans. De kennis, wetenschap en vaardigheden hoe jij een burn-out kunt kunt voorkomen, jouw modus om te voorkomen dat je in die afgrond stort. Hier zit een mate van zelfkennis, zelfsturing en omgaan met de buitenwereld in die jij blijkbaar nog steeds niet onder de knie hebt cq de voor jou werkende manier gevonden hebt. En dat vind ik na 7 burn-outs op z'n minst opvallend. Zonder een oordeel te vellen, want ik ken je niet en heb daar veel te weinig gegevens over.


@girafje
Ik ken jouw verhaal een beetje en snap dat jij veel herkent in het verhaal van Mwaa. Maar ik tref in je post met kritiek op hetgeen ik schreef een grote mate van projectie aan. Blijkbaar (?) voelde je je aangesproken, maar let wel, ik had geenszins de intentie jou persoonlijk aan te vallen!

Met de termijn van 4 jaar probeerde ik niet een norm op te leggen waarbinnen een HB'er zichzelf "moet" kunnen managen. (dat haal ik een beetje uit de reactie van Girafje). Daarvoor staat geen termijn. Dat is een proces dat voor ieder zijn eigen verloop kent en duur heeft. Een burn-out (of bore-out) is vaak een gebeurtenis die in dat proces een grote stap veroorzaakt. Juist heel vaak hoor je dat mensen dan een grote stap in hun persoonlijke ontwikkeling (en hun zelf-management) maken. Ik heb zelfs een collega die wel eens grapt: "ik wens iedereen een burn-out toe, want dan leer je jezelf pas kennen en ik ben er zoveel sterke uitgekomen dan dat ik daarvoor was!"

En daarom vind ik het zo opvallend dat iemand tegen een 7e burn-out aanloopt. Het gaat mij dus niet om de lengte van het proces, maar wel om het aantal dieptepunten in dit geval.

Rianne schreef:@girafje
Ik ken jouw verhaal een beetje en snap dat jij veel herkent in het verhaal van Mwaa. Maar ik tref in je post met kritiek op hetgeen ik schreef een grote mate van projectie aan. Blijkbaar (?) voelde je je aangesproken, maar let wel, ik had geenszins de intentie jou persoonlijk aan te vallen!

Dat laatste heb ik zeker niet zo opgevat Rianne (daar ken ik je te goed voor ). Die projectie zie ik niet zo (ook niet als ik teruglees), al is het in geen geval op een persoon gedoeld. Waar het (de 1 zin in jouw eerdere post) me wel min of meer aan deed denken was het 'geval' van ouders met een kind met ADHD ("geef dat kind maar eens een dag met mij mee, dan leert ie het wel"), al was het maar een nanoseconde.

Net als ieder mens anders is op vele fronten, is het ook zo dat de één vaker 'valt' dan de ander. Wat met één burnout al heel moeilijk is voor de meeste mensen, is niet altijd makkelijker de tweede en derde keer. Komt bij dat als iemand nog maar nauwelijks is bekomen van een uitval toch (op zijn minst tijdelijk) meer kwetsbaar is voor wat er aan 'stormen' (zowel van buiten als van binnen en in de interactie tussen die twee in beide richtingen) woedt. Ik begrijp heel goed dat 'zoiets' moeilijk te begrijpen kan zijn voor hen die dat niet/minder meemaken. Voor mij brengt dat wel een gevoel van een soort frustratie naar boven (misschien dat dit dicht tegen de 'projectie' die je noemde aanligt?) die ik fysiek voel en die mijn mentale gemoed ook zeker beïnvloedt (waar dan wellicht weer een heftiger reactie met anders gekozen bewoordingen enzo uit kan volgen). Dit laatste zet mij overigens aan het denken: er zit zo te voelen een enorme kracht in die me tot zowel woorden als actie aan kunnen zetten heb ik gemerkt, getuige mijn post hierboven ... Nog geen idee hoe ik dit aan kan wenden op momenten dat ik dit goed kan gebruiken of hoe ik überhaupt die momenten kan herkennen en 'kneden' ... Pfff, ben mijn hare brain tortoise mind heeft een eigen ritme en hoe ik dat kan/moet/wil inpassen is een speurtocht die de wereld meer dan eens rondgaat *under construction*.

En daarom vind ik het zo opvallend dat iemand tegen een 7e burn-out aanloopt. Het gaat mij dus niet om de lengte van het proces, maar wel om het aantal dieptepunten in dit geval.

Opvallend, zeker ... het aantal dieptepunten ... al zal het vaker voorkomen dan menigeen bewust ziet.

Mwaa schreef:Echter, de kern van de problematiek ligt m.i. niet zo zeer in het feit dat ik HB ben (alhoewel er een grote overlap is), maar in de enorme heftigheid van de intensiteit mijn emoties (fight-or-flight) waar ik maar geen controle op lijk te krijgen.

De intensiteit waarmee zowel de wereld buiten je als de wereld in je bij je 'binnenkomt', da's onbeschrijflijk, niet uit te leggen (*Girafje legt ook nog ff de freeze naast de fight-or-flight*).

Maar Mwaa, ook al schrijf je "waar ik maar geen controle op lijk te krijgen", terugblikkend op de Mwaa van enige jaren geleden zul je zien/weten/voelen dat je hoe dan ook zeker slagen hebt gemaakt. Dat je hier nu bent en dit nu schrijft is daar -als je het mij vraagt- in stilte getuige van ...