HB-Forum.nl

Mijn vraag aan jullie luidt: Hebben jullie het gevoel dat jullie je hoogbegaafdheid (en/of je hooggevoeligheid) kunnen 'negeren' en welke conclusies verbinden jullie hieraan?

Met 'negeren' bedoel ik niet dat je ineens niet meer hoogbegaafd of hooggevoelig zou zijn (want ik denk dat je dat niet kunt kiezen!), maar dat je die eigenschappen even op de achtergrond kunt plaatsen om (beter) te functioneren in het dagelijks leven.

Deze vraag is bij mij ontstaan naar aanleiding van het laatste HB-café in Arnhem (21-09-'12), maar omdat ik er graag over wil praten zonder ervaringen van deze avond te veronderstellen of deze al te zeer in je antwoord te betrekken, plaats ik dit bericht in een apart topic.

Mijn eigen eerste ideeën hieromtrent waaieren wat uiteen. Dat ik 'onderpresteer' (al studeer ik nog steeds aan de universiteit) en een onzichtbare/stille intelligentie heb, maakt dat mijn hoogbegaafdheid voor de buitenwereld misschien niet zo zichtbaar is (in tegenstelling tot vroeger, toen ik jonger was). Aanpassing, veronderstel ik. Helaas zorgde die er echter alleen op korte termijn voor dat ik beter functioneerde in de klas: als ik mijn intelligentie niet liet zien, had ik minder problemen. Tegenwoordig werkt dit echter niet zo en heb ik zoveel last van mijn aangeleerde aanpassingsstrategieën dat het mijn functioneren niet meer vergemakkelijkt. Maar toch, deelconclusie wat betreft het 'negeren' van hoogbegaafdheid: dat lukt me aardig, denk ik.

Wat betreft het negeren van hooggevoeligheid: dat lukt me niet goed. Op sommige/slechte dagen heb ik het gevoel dat ik niets anders ben dan een brok zenuwen. Alsof ik geen huid heb en door alles geraakt word.

Mijn eigen doemdenkerige conclusie uit deze observaties is dat ik dan waarschijnlijk wel minder (of helemaal niet zo) hoogbegaafd zal zijn. Dat ik dat makkelijker ‘negeer’ dan mijn hooggevoeligheid, wil dat ook zeggen dat het minder ‘waar’ is?

Ik weet dat in al dit redeneren een kleine kink in de kabel zit, namelijk mijn eigen intelligentie die er alles aan doet om zich tegen zichzelf te keren (zichzelf door logisch redeneren te bewijzen dat ik echt niet slim ben, dus mijn intelligentie verklaart zichzelf niet-bestaand). En toch is dat alles wéten niet genoeg om mijn onzekerheid over hoogbegaafd zijn weg te nemen. Hoe zit dit bij jullie? Ik ben erg benieuwd!

Ik beperk me nu even tot hoogbegaafdheid uitschakelen.

Ik kan in gezelschap wel helemaal mee gaan in de groep. Meedenken hoe de anderen denken, mijn helicopterview min of meer uitzetten, makkelijke woorden kiezen, niet al te moeilijke grapjes. Dat gaat me best goed af maar ik merk wel, als ik dat langere tijd doe, dat ik me niet goed voel.

Soms kom ik na een verjaardag thuis en dan moet ik echt even tot mezelf komen voordat ik kan gaan slapen. Te veel meegegaan in eenvoudige praatjes en te weinig mijn eigen ei kwijt gekund. En ik heb bijv na mijn eindexamen een half jaar simpel werk gedaan met collega's die bepaald niet hoogbegaafd waren. Het ging best en ik deed mijn best in de pauzes om mee te komen... alleen als ik naar huis fietste voelde ik me zo leeg en moest ik soms huilen zonder dat ik wist waar dat vandaan kwam. (sterker nog ik dacht dat mijn ogen traanden door de wind) Pas veel later kon ik dat plaatsen, dat ik gewoon enorm eenzaam ben geweest in die tijd. En 'onderprikkeld'.

Dat is wel een beetje mijn gevaar, dat het aanpassen wel makkelijk gaat maar dat ik pas later doorheb dat ik iets doe wat niet bij me past of niet goed voor me is.

Ik denk dat 'uitschakelen' niet het goede woord is, misschien 'negeren' of 'tijdelijk niet voeden', zoiets?

Ik zou willen dat ik dat soms kon uitschakelen . Lukt me niet. Schijnt wel dat er met speciale fysiotherapie een vermindering van je prikkelgevoeligheid bereikt kan worden. Het fijne weet ik er niet van (kan er wellicht wel achter komen).

Bedoel je nu hooggevoeligheid Peer, of beiden?

@Phileine: ik heb 'uitschakelen' op je verzoek veranderd in 'negeren'. Wat jij omschrijft is inderdaad precies wat ik bedoel: het aanpassen, maar daar later ook last van hebben.

Ook dat is bij mij wel zo, die last achteraf, maar ik blijf twijfelen over het eerste feit: het lukt me toch om me aan te passen, om mijn hoogbegaafdheid te negeren (of buiten beschouwing te laten), is die dan eigenlijk nog wel 'waar'? Ben ik dan wel hoogbegaafd? Is mijn hoogsensitiviteit dan meer aanwezig dan mijn hoogbegaafdheid en daardoor 'echter'? Het zijn geen vragen die ik leuk vind, maar die ik mezelf bijna kan blijven stellen... om mezelf ermee te kwellen, weliswaar.

Het was niet als kritiek naar de topictitel of jouw post, ik bedoelde dat wat ik doe, niet echt uitschakelen is. t Was voor mij niet het goede woord. Neemt niet weg dat als dit voor jou ook beter past, het een goede verandering van titel kan zijn.

Misschien maakt je hoogsensitiviteit het makkelijker om je gedrag aan te passen. Wanneer je nauwelijks gevoelig bent voor de mensen om je heen en geen benul hebt wat hen bezig houdt, kun je misschien makkelijker in je HB-wereld blijven.
Zelf was ik als kind stil en verlegen maar bleef misschien wel meer mezelf onder alle omstandigheden. Ging in een hoekje zitten kleuren als het gezelschap me niet aanstond.
In de puberteit wilde ik dat niet meer, ging ik me verdiepen in andere mensen en hun gedrag. Met als gevolg wat ik in de vorige post beschreef.

Oei, wat herken ik dat Phileine2!
Ik denk niet dat je hooggevoeligheid KUNT uitschakelen en NEGEREN moet je het al helemaal niet.
Daarin kun je enkel je eigen grenzen leren kennen en bewaken en je terugtrekken of juist voeden.
Ik heb me dikwijls eenzaam gevoeld terwijl ik nooit alleen was en andersom ook.

Groetjes Marlou

Maar Marlou, als je op een verjaardag zit bijvoorbeeld, en je bent de enige HB-er... dan kun je toch niet een betoog over sterrenkunde gaan houden? Ik verval dan toch in praatjes over de kat en de hond en iets wat ik op TV gezien heb.

Ik ben me er wel van bewust, eigenlijk sinds ik op dit forum ben. Maar ik weet niet hoe het anders moet.

Ik ken wel iemand die heel intelligent is en hele monologen houdt terwijl de gesprekspartner al lang afgehaakt is. Dat lijkt me ook niet de manier. (iemand uit mijn studententijd)

Phileine2 schreef:Misschien maakt je hoogsensitiviteit het makkelijker om je gedrag aan te passen.

Precies, zet die verhoogde prikkelgevoeligheid voor je aan het werk! Er is een groot verschil tussen niet willen en niet kunnen aanpassen van je gedrag.

Kijk, voor mijzelf vermijd ik van die feestjes waarbij iedereen in een kringetje zit bestaande uit een kakofonie van alles wat er aan stoelen in huis te vinden was (en vaak met ook nog een paar tuinstoelen met kussens ertussen), enfin jullie kennen dat soort 'feestjes' wel. Ik doe dus ook niet aan verjaardagen normaal om die reden. Maar goed, je komt per ongeluk wel eens ergens zoals ik laatst bij mijn buurvrouw wier zoontje één jaar werd. Ik ging in de middag om een uur of twee, lekker rustig dacht ik. Ai... een hele huiskamer vol jonge moeders en grut onder de leeftijd van twee jaar, en dientengevolge een kakofonie van dames- , baby- en peutergeschetter in een te kleine woonkamer. Whoa.

Nu goed, op zo'n moment zit er maar één ding op: gewoon het aangaan. Pluk iemand uit het rijtje die je op het eerste oog niet teveel tegenstaat, dig down en praat een half uur over babymeuk, Landal grienparken en luieruitslag. Ik heb er wel plezier in om in zo'n gesprek dan zaken te vragen als: en, kom je nog een beetje aan jezelf toe? Dat soort vragen breekt vaak een (iets) diepere laag open. Ging het in dit geval nog steeds over voorspelbare dingen als slaapgebrek, weinig concentratievermogen op het werk en zo, maar er was wel iets van een connectie op inhoudsniveau.
Bevredigend, dat bezoek aan die verjaardag? Geenszins. Maar vreselijk? Nee. Wel vermoeiend. Ik laat volgend jaar maar verstek gaan

Dat soort situaties aangaan lukt omdat ik me bewust ben van mijn gevoeligheid voor overprikkeling en weerstand tegen inhoudsloos contact. Kostte me wel even hoor, daar mee om leren gaan. Maar een combinatie van selectief sociale gelegenheden zoeken, realistische verwachtingen hebben, grenzen stellen en incasseringsvermogen maakt alles mogelijk. Die paar keer dat je dan op zo'n gelegenheid zoals ik hierboven omschreef terecht komt kun je dan wel hebben.

(En het was in dit geval fijn daarna een laaaaaaange wandeling in de Drentse bossen te maken. )

Uitschakelen en/of negeren van die verhoogde prikkelgevoeligheid is niet nodig, er mee om kunnen (leren) gaan essentieel.

Bedankt voor je visie en voor het delen van jouw praktische oplossingen.

Eigenlijk - bewust en onbewust - sinds ik via dit forum meer te weten ben gekomen over HB, en kan erkennen wat er mist in sommige contacten, ben ik al veel kritischer geworden in waar ik wel en niet heen ga.

Soms kan ik ook wel genieten van wat social talk en het is ook niet zo dat ik HBers per definitie leuk gezelschap vind. Maar ik zie er nu wel een lijn in, waarom ik soms zo 'raar' thuis kom van dingen.

Nuits Blanches schreef:Mijn vraag aan jullie luidt: Hebben jullie het gevoel dat jullie je hoogbegaafdheid (en/of je hooggevoeligheid) kunnen 'negeren' en welke conclusies verbinden jullie hieraan?

Kunnen negeren: ja (al kun je op het moment wachten dat je er niet (meer) omheen kunt (dat er 'iets' is waar je rekening meet houden hebt).
Is het handig/gezond om het te negeren: nee, dat denk ik niet. Het lijkt me eerder handig/gezond om HB min of meer te kunnen 'regelen' (je HB-zijn er meer te laten zijn op bepaalde momenten en wat meer op de achtergrond te laten op andere momenten) en goed naar HG te 'luisteren' a.w. het feedback (over jezelf, je behoeften en je grenzen).

Met 'negeren' bedoel ik niet dat je ineens niet meer hoogbegaafd of hooggevoelig zou zijn (want ik denk dat je dat niet kunt kiezen!), maar dat je die eigenschappen even op de achtergrond kunt plaatsen om (beter) te functioneren in het dagelijks leven.

Zoals je al schrijft, een keuze er al dan niet over te beschikken heb je niet. Een keuze hoe er mee om te springen heb je wel. Al duurt het veelal 'even' (;)) vooraleer je erachter bent dát je beschikt over iets waar je niet zondermeer omheen kunt.

Toen ik jong was heb ik vermoedelijk gedacht dat iedereen 'zo' was en dat ik dus net als ieder ander 'hiermee' te dealen had en vooral moest doen en zijn zoals al die anderen. Op een goed moment ging ik steeds meer merken dat dat (toch) niet zo was en dat het mogelijk was 'het anders te doen dan anderen'. Ik kreeg bevestiging van mijn beschikking over bovengemiddelde intelligentie en nog steeds had ik daarbij het beeld dat ik in de oceaan van het gemiddelde mee diende te doen en dat ik het daar maar mee te doen had. Dat lijkt verdacht veel op het negeren ..., want doen zoals al die anderen om me heen, meegaan met de middenmoot, zo hoort het.

Op een gegeven moment kom je jezelf daarin keihard tegen, tenminste ík wel. Daaruit heb ik toch wel de conclusie getrokken dat ik niet verder kon zoals ik altijd was gegaan. Ongeacht de conventies en wat anderen daar wel en niet van zouden vinden en of het geaccepteerd zou worden. Ook zoiets natuurlijk, want hierin kwam ik vooral ook tegen dat ik me 'anders had voorgedaan dan ik diep van binnen was/ben'. En natuurlijk zullen mensen reageren als je de dingen anders gaat benaderen en/of doen dan je voorheen deed, de mensen om je heen zijn aan je (eerdere) manier van doen en denken gewend geraakt (jij bent altijd sus of zo en je zegt altijd dat en dat en je doet je dingen op die en die manier > en dan ineens ben je anders, doe je anders, ga je anders dan anders).

Wat betreft het negeren van hooggevoeligheid: dat lukt me niet goed. Op sommige/slechte dagen heb ik het gevoel dat ik niets anders ben dan een brok zenuwen. Alsof ik geen huid heb en door alles geraakt word.

Dit is voor mij een teken dat ik mogelijk op andere momenten (zonder er erg in te hebben vaak/soms) al te lang aan mijn noden en behoeften voorbij ben gegaan.
Voorbeeldje: als ik in een gezelschap verkeer waar ik al enige tijd regelmatig mee optrek, ben ik geneigd om mezelf wel te laten horen en mijn grenzen aan te geven en even zo ook die ruimte hier en daar aan anderen te laten (heel sociaal zou je denken). Dit gaat op zich prima, maar op een goed moment als ik weer met hen ben merk ik dat ik na een tijdje merk kriegelig wordt. Niet omdat die mensen zo veeleisend of vervelend zijn, maar omdat ik iets nodig heb waar ik niet aan toekom op één of andere manier. Soms trek ik me dan even terug (op het toilet ofzo, niet de fijnste plek, maar wel een plek waar ik geheid even met mezelf alleen kan zijn) en bezin ik me even: wat heb ik nu nodig, wat is 't wat ik het liefste wil en hoe ga ik hieraan voldoen? Dan kan het zijn dat ik me daarna gewoon weer in het gezelschap begeef en de dag volmaak en aangeef de komende paar dagen de tijd voor mezelf neem, het kan ook zijn dat ik bespreekbaar maak dat ik die dag eerder weg zal gaan (om bv. thuis uit te rusten met een voetenbadje of een boswandeling te gaan maken).

Kortom: ga ik te lang teveel aan mezelf voorbij, dan kom ik mezelf tegen.

Mijn eigen doemdenkerige conclusie uit deze observaties is dat ik dan waarschijnlijk wel minder (of helemaal niet zo) hoogbegaafd zal zijn. Dat ik dat makkelijker ‘negeer’ dan mijn hooggevoeligheid, wil dat ook zeggen dat het minder ‘waar’ is?

HG laat zich m.i. meer gelden doordat je er met denken niet omheen kunt. Aan de andere kant ... HB negeren raakt ook aan je tax van wat je hebben kunt op een zeker moment ... Wie weet herken je wel één en ander van wat Mary-Elaine Jacobsen hierover schrijft in 'The Gifted Adult' (2 hoofdstukken gewijd aan 'teveel' en 'te weinig' met daarnaast de 'balans).

Ik weet dat in al dit redeneren een kleine kink in de kabel zit, namelijk mijn eigen intelligentie die er alles aan doet om zich tegen zichzelf te keren (zichzelf door logisch redeneren te bewijzen dat ik echt niet slim ben, dus mijn intelligentie verklaart zichzelf niet-bestaand). En toch is dat alles wéten niet genoeg om mijn onzekerheid over hoogbegaafd zijn weg te nemen. Hoe zit dit bij jullie? Ik ben erg benieuwd!

Het wéten dat niet genoeg is om je onzekerheid weg te nemen, ja dat ken ik wel. (helaas? )
Ben dan ook druk bezig met 'doen' en 'voelen' om mijn 'denken' wat meer te laten ontspannen. Wat is dat is (zei zij simpel) of je er nu van overtuigd bent of niet, je hebt 't er mee te doen (zo simpel als het klinkt is het vast ook, ware het niet dat simpel niet eenvoudig is, zeker niet als simpel juist je struikelblok(je) is ...).

En wat ik daaraan kan doen? Misschien moet ik juist dát niet willen ...

Peer schreef:Ik zou willen dat ik dat soms kon uitschakelen . Lukt me niet. Schijnt wel dat er met speciale fysiotherapie een vermindering van je prikkelgevoeligheid bereikt kan worden. Het fijne weet ik er niet van (kan er wellicht wel achter komen).

Misschien bedoel je haptonomie Peer? Daarvan kan ik melden dat ik hier goeie ervaringen mee heb. De prikkelgevoeligheid wordt niet letterlijk verminderd maar je leert het vooral zodanig toe te laten dat je er minder 'last' van ondervind (en er beter naar te 'luisteren').

Hey Witte Nachten

Je gevoeligheid gewoon aanwezig laten zijn. Vooral dichtbij jezelf blijven. Luisteren naar je grenzen. ( weet je al waar ze ongeveer liggen en wat de signalen zijn, hoe lang kun je het uithouden in een winkelstraat, in een kroeg, wat gebeurt er met je als je je grenzen nadert ? )


Als ik naar plekken met veel mensen, met muziek, met veel prikkels ga, stel ik me er alvast op in.
Mijn grenzen zijn MIJN grenzen , ik maak me niet druk om wat een ander ervan vindt.
Ik verzin van tevoren m'n escape, let op m'n grenzen, en als ik ze nader, blijf ik niet hangen tot het echt niet meer gaat. Ik ga altijd met eigen vervoer, onafhankelijk van wanneer m'n chauffeur of meerijder naar huis wil.

Familie en vrienden weten dat het bij mij zo werkt.

Eén wapen tegen overprikkeling is hyperfocus, in een mensenmassa is dat bij mij meestal een goed gesprek. Als dat gebeurt en ik kan daardoor ergens langer zijn, vind ik dat een bonus.
Een ander wapen is als je duidelijk kunt scheiden welke emoties van jou zijn en welke van een ander. Tot voor kort was muziek voor mij zo'n stoorzender dat ik er snel overprikkeld van raakte.

Bij mij helpt zelfvertrouwen ook om minder prikkelgevoelig te zijn. Meer zelfvertrouwen maakt me onafhankelijker. En daardoor minder open voor de emoties en de goedkeuring van anderen.

Nu alles ook bij mij de laatste weken nog meer op zijn plek gaat vallen, denk ik, terugkijkend op mijn leven tot nu toe, dat ik een groot gedeelte bewust of onbewust van HB/HG heb willen/moeten uitschakelen. Als een overlevingsmechanisme.
Wat uiteindelijk niet bleek te werken, want ik belandde in een burn out.

Ik denk niet dat je het uit kunt schakelen of negeren, maar wel de mate waarin je er optimaal gebruik van maakt, of laat zien, kunt doseren. Er zijn momenten waarop je je HB nu eenmaal niet meteen kunt laten gelden. Arjan noemde al een voorbeeld en ook in bepaalde zakelijke contacten of andere nieuwe sociale contacten, zul je eerst uit moeten vinden hoe de interactie is.
Met bijvoorbeeld verjaardagen is het soms 'verstand op nul' en het maar laten gebeuren, ook al weet je dat je er nou niet bepaald een voldaan gevoel van krijgt.

Wat betreft HG: ik kan het niet negeren als het gaat om indrukken die via ogen en oren binnen komen. Dus ik kan niet 2 avonden achter elkaar drukke dingen hebben op sociaal gebied, want daar krijg ik een terugslag van die minstens een paar dagen duurt.
Als het gaat om emoties als ziekte e.d. dan kan ik dat wel onder controle houden. Misschien omdat ik dat al vroeg heb geleerd en zit dat nog steeds in me. Soms komt dat dan op een ander moment als ik alleen ben er uit, soms ook niet.

HB kun je niet negeren, maar je kunt er wel voor kiezen of je alles laat zien.
Er zijn momenten dat ik me even voordoe als het 'domme vrouwtje', maar ondertussen weet ik wel beter

Girafje schreef:

Peer schreef:Ik zou willen dat ik dat soms kon uitschakelen . Lukt me niet. Schijnt wel dat er met speciale fysiotherapie een vermindering van je prikkelgevoeligheid bereikt kan worden. Het fijne weet ik er niet van (kan er wellicht wel achter komen).

Misschien bedoel je haptonomie Peer? Daarvan kan ik melden dat ik hier goeie ervaringen mee heb. De prikkelgevoeligheid wordt niet letterlijk verminderd maar je leert het vooral zodanig toe te laten dat je er minder 'last' van ondervind (en er beter naar te 'luisteren').

laat ik nu toevallig fysiotherapeut zijn. Klinkt inderdaad heel erg als haptonomie. Maar om een brug te slaan naar reguliere fysiotherapie; beweging is gedrag, interactie met je omgeving, en altijd intentioneel. We zijn als biologisch systeem adaptief en zullen onbewust wegen vinden om een bewegingsdoel te realiseren, een voorbeeld is lopen met een stijf been als je een blessure hebt. Onbewust zoekt je neuromotorische systeem naar de meest efficiënte manier om een doel te bereiken. Zo zal de mens in zijn gedrag ook adaptief zijn in sociale situaties. Onbewust aanpassen om zo functioneel en efficiënt mogelijk te zijn. In beweging is er soms sprake van een maladaptatie (met een stijf been blijven lopen als het weefsel is hersteld). Dat herkennen en iemand daar uit halen is fysiotherapie, veel meer ook niet. Ik vermoed dat je ook kunt zijn vastgeroest in je sociale (mal)adaptaties.

heb weer een patiënt, dit was even snel, dus misschien warrig.

Zo herkenbaar, alles wat er al is geschreven!
Hoogbegaafdheid en hooggevoeligheid liepen in elkaar over en ik wist niet waar het één begon en het ander ophield.

Heb geprobeerd me 'aan te passen', probeerde gevoelens te verdoven (met name in mijn studententijd) en kwam erachter dat het niet hielp.
Oja, hoe vaak ik niet gepoogd heb op feestjes diegenen eruit te pikken wie 'de diepte in wilde' met een gesprek, omdat ik de oppervlakkigheid anders niet vol hield....

Voor mij spelen er nu nog enkele zaken door elkaar;
- de gevoelens van anderen en prikkels van de buitenwereld; deze weet ik als 'extern' te duiden en kan deze benoemen of negeren als ik wil. Haptonomie helpt me hierbij.
- mijn ronddwarrelende gedachten; ik kan mijn gedachten steeds beter herkennen als 'behulpzaam' of 'onzinnig' en ze los laten indien nodig. Maar dit heeft de nodige moeite gekost. NLP en enkele boeken/zienswijzes over gedachten en emoties hebben me hierbij geholpen. En het weten 'dat ik niet mijn gedachten ben'. Ze komen en gaan, of ik er nu iets mee doe of niet...
- mijn eigen gevoelens, de storm die soms in me los gaat en het feit dat ik moeite heb 'om ze onder woorden te brengen'. Gepaard gaande met tranen, veel tranen... Het rare is dat er meestal geen verdriet onder zit maar ik letterlijk 'volloop en overstroom'.
Mijn valkuil is dan; dat ik me richt op emoties van de ander/in gedachten ga/me wil verdoven/externe prikkels op zoek. Dus mezelf verdoven met te hard werken, eten/drinken/roken/shoppen etc.. Sinds ik me verdiep in zelf-compassie/heartfullness/kwetsbaarheid etc lijk ik steeds meer 'mijn verhaal' te kunnen vertellen én te leven. En hoe beter ik dit kan hoe meer het (ik) er mag zijn, mét HB én hooggevoeligheid.

Bedankt voor al jullie woorden, erg fijn dat er reacties komen. Ik heb alles net al eens gelezen, maar ga dat op een later en rustiger moment nog eens doen, waarna (beloofd!) natuurlijk nog een reactie zal volgen.

Mooi om dit allemaal te lezen. Arjan, bedankt voor je post, die voor mij wel een antwoord op mijn vraag vormde.

Ben (deels onbewust) sinds ik hier op het forum ben, mijn contacten beter gaan selecteren. Wat nog best lastig is want voor die tijd ben ik wanhopig op zoek geweest naar contacten, zowel 'los' als in het verenigingsleven omdat het toch al niet vanzelf ging. Om ze nu weer 'kwijt te raken' valt soms niet mee.
Maar ik ben me er meer en meer van bewust en moet me ook realiseren dat het niet erg is als ik maar een uurtje naar een verjaardag ga en dat het niet gek is als ik daarna behoefte heb aan uitwaaien. (gelukkig ben ik een fiets-mens)

Heb trouwens een intelligente oom die altijd s middags op verjaardag komt, rond half drie, en op het moment dat de kamer volstroomt staat hij zijn plaats af aan iemand anders en gaat naar huis. Die heeft het ook begrepen

Het is een 'ongoing project' hoor, dit soort processen finetunen. Ik merk dat ik er steeds verder in heb leren verfijnen. En mijzelf eindelijk goed lijk te kennen en daardoor weloverwogen te handelen.

Dit houdt ook wel in dat ik steeds selectiever word. Waar ik gewend was aan 40% 'gas geven' was in het begin bij mensen waarbij 60% gas kon geven zijn een verademing (en het voelt in eerste instantie als 100%). Maar naarmate ik mijzelf beter leerde kennen en ook mensen ontmoette waarbij ik 80% gas kon geven vielen er weer een hoop mensen uit die 60% gas groep af. Maar daarmee raakte ik ook weer mensen kwijt. And low and behold, ik ontmoete een handvol mensen waarbij ik 100% gas kan geven en ze niet gillend wegliepen. Maar die snelheid is verslavend en er vielen weer mensen af die niet mee konden. Niet vanuit competitie maar van nature.

Het gaat -ten overvloede- niet om 'beter' zijn of zo, laat dat duidelijk zijn. Het gaat om matches die veel verder gaan als intelligentie of begaafdheid alleen. (De wederkerigheid in dat soort matches is soms lastig en afhankelijk van hoe ver de ander is met zichzelf overigens, maar dat is een ander onderwerp.)

Nu valt het nog niet mee hoor, altijd in zijn één of twee rijden en dan in zijn vijf vol gas gaan. Slingerend en zaken omver rijdend in het begin, maar steeds doelgerichter in de loop van de tijd, leer je die snelheid ook gericht inzetten. Ik stond dan ook jarenlang bekend als de bonte hond en een 'loose cannon'. Pas sinds ik de stortvloed aan prikkels en input die binnenkomen, om even terug te komen bij dit topic, heb leren kanaliseren kan ik me ook echt gericht inzetten voor zaken (wanneer ik er een intrinsieke motivatie voor heb dan ).

TL;DR - Al doende leert men

Mooie post weer, Arjan, dank je.

Arjan schreef: Het gaat -ten overvloede- niet om 'beter' zijn of zo, laat dat duidelijk zijn. Het gaat om matches die veel verder gaan als intelligentie of begaafdheid alleen. (De wederkerigheid in dat soort matches is soms lastig en afhankelijk van hoe ver de ander is met zichzelf overigens, maar dat is een ander onderwerp.)

Precies. Dacht dat dit op het forum wel duidelijk was, maar soms lijkt het toch of mensen daar over vallen, dat je je beter zou voelen. Bij mij is het eerder, dat als ik lange tijd het gevoel heb niet mezelf te kunnen/mogen zijn, ik me rot ga voelen. Die andere mensen kunnen er niks aan doen dat er een kloof is, ik zal tegen hun ook niet lullig doen daarover, maar het kan wel rot voelen.