HB-Forum.nl

Ik schijn dus intelligent over te komen op andere mensen. Op de basisschool, middelbare school, vervolgopleiding en bijbaantjes hebben mensen regelmatig uitspraken gedaan, waaruit bleek dat ze mij intelligent inschatten. Ik heb mezelf altijd afgevraagd waarom, want ik deed 'slechts' de havo en ondanks mijn middelmatige cijfers (ik ben altijd een luie scholier geweest) bleven anderen mij intelligent vinden, iets waar ik op een gegeven moment zelfs boos om kon worden, want ik vond mezelf ook maar dom met 'maar' een havo achtergrond en mijn middelmatige cijfers.

Nu mijn vraag aan jullie: Hoe/waaraan herkennen jullie (als hoogbegaafd zijnde) andere mensen waarvan jullie denken dat ze een hoger dan gemiddelde intelligentie hebben?

En dan heb ik het eigenlijk over mensen die je slechts oppervlakkig kent/leert kennen, en van wie de achtergrond je totaal onbekend is.

Is het bepaald gedrag? Wat voor gedrag? Een bepaalde manier van spreken? De gezichtsuitdrukking?

scarlett schreef:Ik schijn dus intelligent over te komen op andere mensen. Op de basisschool, middelbare school, vervolgopleiding en bijbaantjes hebben mensen regelmatig uitspraken gedaan, waaruit bleek dat ze mij intelligent inschatten. Ik heb mezelf altijd afgevraagd waarom, want ik deed 'slechts' de havo en ondanks mijn middelmatige cijfers (ik ben altijd een luie scholier geweest) bleven anderen mij intelligent vinden, iets waar ik op een gegeven moment zelfs boos om kon worden, want ik vond mezelf ook maar dom met 'maar' een havo achtergrond en mijn middelmatige cijfers.

Nu mijn vraag aan jullie: Hoe/waaraan herkennen jullie (als hoogbegaafd zijnde) andere mensen waarvan jullie denken dat ze een hoger dan gemiddelde intelligentie hebben?

En dan heb ik het eigenlijk over mensen die je slechts oppervlakkig kent/leert kennen, en van wie de achtergrond je totaal onbekend is.

Is het bepaald gedrag? Wat voor gedrag? Een bepaalde manier van spreken? De gezichtsuitdrukking?

Deze is eigenlijk vrij makkelijk, indien je met z'n 2 in een denkpiste zit die zo snel gaat dat de rest van de zaal het spoor vrij snel bijster is. Ook indien je na een discussie, brainstorm met 2 voelt dat je mentaal geen pap meer kan zeggen.

Ik merk dit zelf altijd betrekkelijk snel door de diepgang in een gesprek. Echter kan ik dat het makkelijkste beschrijven met voorbeelden.

Stel ik leg iemand iets uit over quantummechanica op een relatief begrijpelijke manier, dan zegt de reactie van de ander alles. Als de ander dan zélf aan het denken gaat en met een reactie komt waaruit blijkt dat diegene in staat was om zelf verder te denken op basis van de informatie die ik hem gaf, dan zie ik dat als een teken van hogere intelligentie. In de praktijk ben ik natuurlijk in de verste verte niet zo simpel en laat ik mijn oordeel niet afhangen van een enkel gesprek, maar de strekking van het principe is duidelijk denk ik.

TB schreef:
Deze is eigenlijk vrij makkelijk, indien je met z'n 2 in een denkpiste zit die zo snel gaat dat de rest van de zaal het spoor vrij snel bijster is. Ook indien je na een discussie, brainstorm met 2 voelt dat je mentaal geen pap meer kan zeggen.

Oke, en stel nou dat het niet gaat om een discussie/brainstormen, want dit is inderdaad een makkelijke manier om erachter te komen of en hoe intelligent iemand is (op basis van niveau van redeneren, argumenten, snelheid van denken en originaliteit wat hierbij snel zichtbaar wordt.)

Stel je komt iemand tegen en er vindt geen discussie/brainstorm sessie plaats, je leert elkaar vluchtig en oppervlakkig kennen, hebt het over koetjes en kalfjes: zou je dan al van iemand kunnen zien/vermoeden dat ie een hoger dan gemiddelde intelligentie heeft? En waar zou dat vermoeden dan op gebaseerd zijn?

scarlett schreef:

TB schreef:
Deze is eigenlijk vrij makkelijk, indien je met z'n 2 in een denkpiste zit die zo snel gaat dat de rest van de zaal het spoor vrij snel bijster is. Ook indien je na een discussie, brainstorm met 2 voelt dat je mentaal geen pap meer kan zeggen.

Oke, en stel nou dat het niet gaat om een discussie/brainstormen, want dit is inderdaad een makkelijke manier om erachter te komen of en hoe intelligent iemand is (op basis van niveau van redeneren, argumenten, snelheid van denken en originaliteit wat hierbij snel zichtbaar wordt.

Stel je komt iemand tegen en er vindt geen discussie/brainstorm sessie plaats, je leert elkaar vluchtig en oppervlakkig kennen, hebt het over koetjes en kalfjes: zou je dan al van iemand kunnen zien/vermoeden dat ie een hoger dan gemiddelde intelligentie heeft?

Van een auto kan je ook niet weten hoe krachtig een motor is zonder dit uit te testen.

En uitstraling dan? Het is misschien slecht, maar ik heb vaak genoeg mensen gezien die een bepaalde uitstraling hadden, waarvan ik dacht: volgens mij ben je niet echt snugger. Niet dat ik die persoon vervolgens geen kans meer zou geven, ik bedoel het is idd slechts een eerste indruk, maar als ze dan vervolgens ook nog op een nogal lompe manier praten, dan heb ik toch vaak al een soort van vooroordeel. Heel verkeerd, maar het overkomt me voordat ik er erg in heb.

scarlett schreef:En uitstraling dan? Het is misschien slecht, maar ik heb vaak genoeg mensen gezien die een bepaalde uitstraling hadden, waarvan ik dacht: volgens mij ben je niet echt snugger. Niet dat ik die persoon vervolgens geen kans meer zou geven, ik bedoel het is idd slechts een eerste indruk, maar als ze dan vervolgens ook nog op een nogal lompe manier praten, dan heb ik toch vaak al een soort van voordeel. Heel verkeerd, maar het overkomt me voordat ik er erg in heb.

Uitstraling slaat meer op jouw ervaring en kennis dan op de werkelijkheid en is volgens mij emotioneel.

Interessante vraag, scarlet! Ben erg benieuwd naar de antwoorden, want ik heb zelf het antwoord niet, maar deel je ervaring.

TB schreef:

scarlett schreef:En uitstraling dan? Het is misschien slecht, maar ik heb vaak genoeg mensen gezien die een bepaalde uitstraling hadden, waarvan ik dacht: volgens mij ben je niet echt snugger. Niet dat ik die persoon vervolgens geen kans meer zou geven, ik bedoel het is idd slechts een eerste indruk, maar als ze dan vervolgens ook nog op een nogal lompe manier praten, dan heb ik toch vaak al een soort van voordeel. Heel verkeerd, maar het overkomt me voordat ik er erg in heb.

Uitstraling slaat meer op jouw ervaring en kennis dan op de werkelijkheid en is volgens mij emotioneel.

Nee, oke, maar het ging mij er dus eigenlijk om of er 'aanwijsbare' zaken zijn - of eigenlijk: vooroordelen - op basis waarvan je iemands intelligentie inschat zonder de persoon verder goed te kennen. Dus stel je loopt de etos binnen, koopt een doosje paracetamol en de verkoopster geeft er een uitleg bij. Zou je op basis van dit korte gesprek bijvoorbeeld (dit is trouwens wel een extreem voorbeeld, hoor,) kunnen uitmaken hoe intelligent iemand is?

Edit: En natuurlijk zou je op basis van zo'n gesprek niet kunnen nagaan of iemand hoogintelligent is. Maar wat ik dus probeeer te zeggen ( het wil niet echt lukken mezelf duidelijk uit te drukken):

Zonder je bewust te zijn van iemands educatieve achtergrond, wat zouden dan 'jouw' vooroordelen zijn om iemands intelligentie op te baseren?

scarlett schreef:En uitstraling dan? Het is misschien slecht, maar ik heb vaak genoeg mensen gezien die een bepaalde uitstraling hadden, waarvan ik dacht: volgens mij ben je niet echt snugger. Niet dat ik die persoon vervolgens geen kans meer zou geven, ik bedoel het is idd slechts een eerste indruk, maar als ze dan vervolgens ook nog op een nogal lompe manier praten, dan heb ik toch vaak al een soort van voordeel. Heel verkeerd, maar het overkomt me voordat ik er erg in heb.

Ik vind dit wel een boeiend topic/onderwerp. Ik merk het vaak ook in communicatie over koetjes en kalfjes. Een intelligenter persoon vraagt meestal door, gaat meer de diepte in (als de interesse gewekt is uiteraard) en 'verraad' zichzelf ook vaak door een breder interessegebied.

Maar qua indruk, de oogbewegingen vallen me wel op (voor zover ik daar op let, zelf heb ik Asperger dus is nonverbale communicatie vaak wel het laatste waar ik op let ). Ik zie intelligente personen vaker even wegdromen in gedachtes, waar een normaal persoon eerder geneigd is om gewoon in de realiteit te blijven. Afdwalen is dan ook niet voor niets een symptoom van hoogbegaafdheid.

(Edit: Een aansluitend gedachtegang, gaande over hetzelfde onderwerp, maar vanuit een ander perspectief)

Het aparte is dan wel weer, dat ik in situaties waarin ik op mezelf ben aangewezen (bijv. tijdens het reizen, of als ik wel eens uitga en bijna niemand ken, op één vriendin na en ik dus niet verplicht ben me binnen een bepaalde groep mensen te begeven) ik mezelf vaak onbewust en als vanzelf omcirkel met mensen van wie ik dan achteraf denk: hé, dat was wel een interessant (intelligent) persoon.

Met name tijdens het uitgaan verbaas ik mezelf daarover, juist omdat er dan vaak veel lawaai is, en als je dan iemand aanspreekt gaat het in eerste instantie vaak over koetjes en kalfjes.

Het is toch iets van een 'soort zoekt soort' gedrag. Maar dan nu weer: ik ben nooit echt op zoek geweest, en toch omcirkel ik mezelf dus vaak met intelligente mensen. En dit geldt niet alleen voor mezelf, maar voor meerdere mensen, lijkt me. Maar als je dan niet zoekt, waarin herkennen intelligente mensen elkaar dan onbewust? Wat is de aantrekkingskracht?

p.s. Het lijkt alsof ik je posts negeer, maar dat doe ik niet hoor! Ik waardeer je concrete antwoorden! Het is gewoon dat dit onderwerp al een tijdje door mijn hoofd spookt en de gedachtegangen flitsen heen en weer!

scarlett schreef: (...)
Het is toch iets van een 'soort zoekt soort' gedrag. Maar dan nu weer: ik ben nooit echt op zoek geweest, en toch omcirkel ik mezelf dus vaak met intelligente mensen. En dit geldt niet alleen voor mezelf, maar voor meerdere mensen, lijkt me. Maar als je dan niet zoekt, waarin herkennen intelligente mensen elkaar dan onbewust? Wat is de aantrekkingskracht?

Hm, ik snap zelf niet echt hoe zoiets onbewust kan verlopen. Ik ben er zelf namelijk altijd wel bewust van hoe zo'n proces verloopt. Stel je gaat uit en zit gewoon willekeurig aan de bar. Normale mensen zitten meestal al in groepjes omdat ze genoeg gelijken hebben. Juist de excentriekelingen voelen zich net zo afgezonderd als jij. En dan komt er bijvoorbeeld precies zo'n iemand naast je zitten, omdat hij/zij toevallig ook nog geen mensen heeft om mee om te gaan. En dan ontstaat er misschien spontaan een willekeurig gesprek over iets onzinnigs wat zich uiteindelijk evolueert tot een diepgaand gesprek (mits de ander dus ook daartoe in staat is, anders blijft het bij een kort gesprek vermoed ik). En voila, zo heb je een contact dat bij je aansluit.

Juist de excentriekelingen voelen zich net zo afgezonderd als jij. En dan komt er bijvoorbeeld precies zo'n iemand naast je zitten, omdat hij/zij toevallig ook nog geen mensen heeft om mee om te gaan.

Hmmm... Dit gaat in heel veel gevallen wel op inderdaad, maar zeker niet altijd. En nu kan ik eigenlijk met een heel concreet voorbeeld komen:

In 2010 ben ik vanuit Edinburgh met de bus teruggereisd naar Amsterdam. In London moest ik overstappen, het was redelijk druk, maar waar ik zat - vooraan in de bus - viel het mee. Omdat ik zag dat op de drie banken om mij heen overal maar één persoon zat en er dus nog drie lege plaatsen waren, besloot ik op de stoel direct naast mij m'n tassen neer te gooien, zodat er niemand zou gaan zitten. Ik wilde lekker alleen zitten. Vlak voordat de bus vertrok, rende er nog iemand de bus in. Ik zag hem kijken naar de vier banken vooraan in de bus. Omdat ik wist dat er om me heen nog drie zitplaatsen vrij waren, liet ik nadrukkelijk m'n tassen liggen en keek vervolgens uit het raam om oogcontact te vermijden. Maar ondanks die drie lege plaatsen, liep deze meneer naar míjn bank en vroeg vervolgens of ie naast mij mocht zitten. Dus ik natuurlijk heel geïrriteerd m'n tassen verplaatsen, maar... uiteindelijk hebben we toch nog een heel interessant gesprek gehad, zo midden in de nacht (we vertrokken om elf uur 's avonds) over de economische crisis, Amerika, Europa (hij was een Europeaan die toen in Californië woonachtig was en die destijds voor Google werkte - de rede dat ie met de bus moest reizen, was dezelfde rede als die van mij: de vulkaanuitbarsting in Ijsland). En achteraf had ik het alleen maar interessant gevonden.

Maar goed, dit is dan zo'n situatie waarvan ik denk: Hóe dan?!

Dat concrete voorbeeld dat je net noemt valt onder de categorie 'toeval'. Ik reis wel vaker met de bus en heb echt niet elke keer een boeiend persoon naast me zitten :').

EDIT: Dat is in ieder geval het waarschijnlijkst. Wat ook mogelijk is, mochten we overal een reden of oorzaak achter willen gaan zoeken (zelf ben ik daar niet zo van, dingen gebeuren nu eenmaal, als m'n band lek is ga ik ook niet denken aan welke tovenaar er nu weer een punaise in heeft gestoken), is dat de persoon door de bus liep en keek naar de uitstraling van mensen. Ookal keek je uit het raam, misschien vond die persoon je knap of interpreteerde die persoon je uitstraling als een 'diepe denker'? Het is allemaal mogelijk. Van mij mag je door blijven gaan met het zoeken naar oorzaken achter dit soort gebeurtenissen maar ik zou dingen soms toch ook gewoon maar aannemen als zijnde toeval, gezien we nooit alle informatie van die andere persoon zijn brein tot onze beschikking hebben.

Hexakin schreef:Dat concrete voorbeeld dat je net noemt valt onder de categorie 'toeval'. Ik reis wel vaker met de bus en heb echt niet elke keer een boeiend persoon naast me zitten :').

Neeeeeeeeeeeeeeeeeeuj Ik wil niet geloven in toeval! Waarom nou per se MIJN stoel met tassen terwijl er drie plaatsen vrij waren!

Nou? Nou?

Waarom vind je het eigenlijk belangrijk dat overal een reden achter zou moeten zitten? Vind je het anders een te chaotisch ogende wereld?

Ik begrijp scarlett heel goed! Lees anders de openingspost nog eens!

Ik heb de openingspost heel goed gelezen? Ik betwijfel dan eerder of je mij wel goed begrijpt.

Oke, ik val om van de slaap, morgen maar weer serieus bezig zijn met dit onderwerp!

Ik heb trouwens op internet al veel meer gelezen over dit onderwerp, hoor - zoals ik al zei, ben ik er al een tijdje mee bezig, dus ben er niet volledig onbekend mee. Hier een aantal 'vooroordelen' - en nu ben ik benieuwd of jullie je hier in kunnen vinden! Dit is de website, waar ik het vandaan heb geplukt

We must have an interior set of criteria that we apply to everyone we meet, and for some of them we apply the label smart or very smart. I think it’s also referred to as “intelligent.” That is, that people use the terms somewhat interchangeably.

I’m also trying get a sense of what people mean when they think someone is intelligent or smart. Is it always a good thing? Is it an attractive thing? Can it also be a repellant thing?

Do you apply these adjectives to yourself? Why or why not? Do you think that people who straight out tell you they are smart are telling you anything useful? Do you think they are bragging? Do you question their motives for broadcasting this?

Go thou and speak intelligently of intelligence!

Een aantal antwoorden:

When I meet someone in person, I would have to say 1) perceptiveness conveyed through an off-the-cuff comment or a quick sense of humor or irony 2) nondescript clothing 3) decent vocabulary, used correctly 4) I learn something new in the course of the conversation

It's in the eyes- smart people's eyes flit about, and you can tell that they're taking things in, processing thoughts, etc. Dumb people's eyes just stare blankly at you or at shiny things. ( bron )