HB-Forum.nl

Na verschillende topics gelezen te hebben, ben ik erg nieuwsgierig geworden naar jullie ervaringen.

Ikzelf ben mij bewust van mijn eindeloze gedachtengang en nieuwsgierigheid.
Aan de ene kant ben ik blij met die eigenschap. Ik neem geen genoegen met het eerst gegeven antwoord of inzicht en ben altijd bereid mijn eigen antwoorden/ inzichten bij te stellen. Niet dat ik met alle winden meewaai, maar wanneer ik een groter geheel zie, worden voor mij de antwoorden/ inzichten genuanceerder.
Aan de andere kant levert mij dit vaak onbegrip van anderen op. ("Jij altijd met je geneuzel" en "waarom moet jij altijd overal zo diep op ingaan?").
Wanneer ik mij niet meng in discussies, cijfer ik mezelf weg of voel ik de neiging mij aan te moeten passen. Dat is iets wat ik totaal niet wil en dat maakt dat ik me
soms afvraag of hoogbegaafd zijn wel zo leuk is.

Hoe zit dat bij jullie?

Groetjes Marlou

Zelf ben ik er meest van tijd heel happy mee. Wat ik minder fijn vind is dat ik nogal eens terug krijg dat ik 'altijd' kom met 'aan de ene kant ... aan de andere kant'. Alsof ik dan maar ongenuanceerder (zwart-wit?) moet gaan denken. Ik snap wel dat mijn meer genuanceerde benadering van van alles niet altijd even duidelijk overkomt op mijn gescprekspartners e.d. Daar ben ik wel mee bezig, om daar iets meer 'scherpte' in aan te brengen'. Overigens (zoveel mogelijk) zónder mijn nieuwsgierigheid de kop in te drukken, want dat zijn toch wel twee verschillende dingen denk ik: wat ik 'onderzoek' en wat ik 'deel'.

Dit 'scherper' maken wil ik vooral om de praktische kant ervan. Als ik met mijn 'geneuzel' kom en het is 'too much' dan wordt het veelal zo ongeveer in zijn geheel aan de kant geschoven. Wanneer ik een paar punten iets bondiger definieer en er mijn (eveneens bondige) mening/argumenten bijlever wordt er vaak net iets meer mee aangevangen. Al is het maar dat ik reactie krijg dat ik gehoord ben.

Ik ben eigenlijk heel blij met deze eigenschap, omdat het mijn wereld zo veel groter maakt. Als ik er ergens in geïnteresseerd ben, kan ik er helemaal in opgaan, zo heb ik me het afgelopen jaar heel veel bezig gehouden met het verschil in rijkdom en economisch succes in eerste en derde wereld landen, hoe en waarom dit zich zo ontwikkeld heeft, en ik heb me dan nog verder verdiept in de achtergrond zuid-amerika. Dit heb ik puur gedaan, omdat het me zelf interesseert, en niet omdat iemand me heeft gevraagd me hierin te verdiepen.

Ik heb dit niet alleen met interesses, maar als het bijvoorbeeld in een gesprek voorkomt, dat ik A zeg en persoon B, en we kunnen elkaar geen gelijk geven, dan ben ik meestal de enige die dan thuis verder gaat zoeken (online) om erachter te komen wie er gelijk had. Meestal is dan iedereen al vergeten dat er een discussie was, en dan kom ik een dag of twee later opeens: oh jaa, weet je nog over dit en dat? Nou, het zit zo en zo!

Ik vertel eigenlijk zelden iemand waar ik me bezig houd als ik alleen ben, en als ik met vriendinnen ben, praat ik gewoon over koetjes en kalfjes. Af en toe val ik dan weer op, omdat ik dan van die kleine feitjes weet waarvan anderen denken: huh, hoe weet jij dat nou? Maar heel vaak, vind ik mezelf ook in de situatie dat ik niet over alledaagse zaken mee kan praten, omdat ik me dan totaal verdiep in dat waar mijn eigen interesses liggen, en dan de actualiteiten langs me heen gaan. ^^

Maar om nogmaals antwoord te geven op je vraag wat alles willen doorgronden mij oplevert: een grotere wereld!

Geen zak. Nee, echt. Helemaal niks. Ik ben nu in een situatie terecht gekomen die mij heeft doen besluiten (back) to basic te gaan. Gewoon de dagelijkse dingen zo goed mogelijk proberen te doen en mij niet meer bezig houden met ingewikkelde maatschappelijke of existentiële vraagstukken. Niemand boeit het echt en ik eet er geen brood van. Lange tijd heb ik mezelf kunnen wijsmaken dat voorgaande argumenten er niet toe doen, maar nu ik voor de zoveelste keer op zoek moet naar een andere baan, heb ik besloten me gewoon maar bezig te houden met wat de maatschappij van mij verwacht. M'n dingetjes thuis allemaal regelen, mijn werk uitvoeren conform de door anderen gestelde normen en maar gewoon mee in de meute. Ik ben het vechten tegen de bierkaai zat en kan het mij niet permitteren nog langer in mijn eigen wereld te verblijven. Jammer, maar helaas. Leven is lijden zullen we maar zeggen.

Gewoon de dagelijkse dingen zo goed mogelijk proberen te doen en mij niet meer bezig houden met ingewikkelde maatschappelijke of existentiële vraagstukken.

Ik hoop dat er voor mij nog een hele hoop jaren mogen verstrijken voordat ik me aan zo'n gedachtegang toegeef.

Niemand boeit het echt en ik eet er geen brood van.

Uiteindelijk zit je toch echt alleen met jezelf opgescheept en ben je verantwoordelijk voor je eigen geluk en niemand anders boeit het inderdaad hoe je in je eigen geluk voorziet. Dat je geen brood eet van je bezighouden met existentiële vraagstukken, okay. Maar dat doe je met geen enkele hobby. Zo zie ik het althans.

Ik zie nadenken over existentiële vraagstukken eigenlijk als een hobby, en ik zou het graag willen blijven combineren met werk en mijn sociaal leven. Ik kan dit nadenken ook redelijk makkelijk loslaten als het moet.

p.s. ik weet dat je post niet specifiek op mij gericht was hoor. Maar ik moest er gewoon even op in gaan.

Birdman schreef:Geen zak. Nee, echt. Helemaal niks. Ik ben nu in een situatie terecht gekomen die mij heeft doen besluiten (back) to basic te gaan. Gewoon de dagelijkse dingen zo goed mogelijk proberen te doen en mij niet meer bezig houden met ingewikkelde maatschappelijke of existentiële vraagstukken. Niemand boeit het echt en ik eet er geen brood van. Lange tijd heb ik mezelf kunnen wijsmaken dat voorgaande argumenten er niet toe doen, maar nu ik voor de zoveelste keer op zoek moet naar een andere baan, heb ik besloten me gewoon maar bezig te houden met wat de maatschappij van mij verwacht. M'n dingetjes thuis allemaal regelen, mijn werk uitvoeren conform de door anderen gestelde normen en maar gewoon mee in de meute. Ik ben het vechten tegen de bierkaai zat en kan het mij niet permitteren nog langer in mijn eigen wereld te verblijven. Jammer, maar helaas. Leven is lijden zullen we maar zeggen.

Ik heb dit ook jaren getracht te doen. Ik werd daar niet gelukkig van (understatement of the year ). Gelukkig hoef ik dit nu niet meer te doen, van en voor mezelf. Eerlijk gezegd denk ik ook dat het voor de lange termijn een Mission Impossible is en weet bijna zeker dat dit maar een tijdelijke fase is waar je in zit/door heen gaat. Voor mij is het in ieder geval geen keuze meer, alhoewel het wel even tijdelijk wat rust kan geven, mits je de bitterheid kan overkomen.
Slaap lekker...

Verder kan ik me helemaal in de voorgaande posts van Scarlett vinden.

Jullie hebben ook wel een beetje gelijk hoor. In een opwelling van frustratie en bitterheid geschreven. Maar ik moet nu ook echt wel ff. En daar baal ik van. Ik voel me een soort van gevangene in een glazen kooi ofzo.

Birdman in een kooi. Vlieg er eens uit .

Ik herken de frustratie. Als je (dagelijkse) leven een puinhoop is, is het bijna niet te doen om je ook nog eens met hogere doelen bezig te houden. Toch staat het nog steeds op m'n verlanglijst.

Mooi gezegd Thom. Zou ik graag doen.

Birdman, ik herken je frustratie. Al dat denken, al dat redeneren... steeds weer merken dat anderen er amper mee bezig zijn (althans, zo ervaar ik dat)...
Ik zou het ook best los willen laten, zoals jij schrijft. Tegelijkertijd vrees ik dat ik dat niet kán, omdat het zo in mijzelf zit om alles te willen begrijpen.

Ik ben wel op een punt in mijn leven beland dat ik me realiseer dat het goed is voor me om wat relaxter bezig te zijn, d.w.z. minder nadenken over al die levens-zaken. Ik moet het gewoon doseren, anders word ik gek. Op zoek dus naar de 'gewone' dingen, sporten, kletspraatjes die nergens over gaan, gewoon wat afleiding van mijn eigen hoofd.

Beetje warrig klinkt dit, realiseer ik me...

Wat levert het alles willen doorgronden jou op?

Soms hoofdpijn

Bestaat er dan een beter levensdoel dan inzicht en kennis opdoen en te komen tot een beter begrip van de realiteit waarin wij ons bevinden? De Waarheid is de hoogste religie, zei ooit iemand.

Maar wat is dan "De Waarheid" volgens jou? En wat is "de realiteit" waarin we ONS bevinden?
Mijn realiteit hoeft niet met het jouwe overeen te komen. Ergens kan het elkaar wel overlappen, maar toch....

Groetjes Marlou

Marlou, hoe ben jij in zo'n openbare nieuwsgierige bui?

We kennen wel het stereotype beeld van een jong kind in de "waarom?" fase.
Ik zelf had vroeger een neefje in zo'n fase. Achteraf best grappig, want hij hield niet op. Maar destijds toen ie eens langs kwam om te spelen, werd mijn moeder er op een gegeven moment gek van. Elk antwoord kreeg weer een "waarom?" doorvraag van hem.

Ik weet niet hoe jij bent, maar als het maar door en door en door gaat is het wel begrijpelijk dat men even genoeg van je heeft gehad.
Maar als het gewoon een kwestie is van even zoeken naar een diepere laag en dat men dát al vermoeiend vindt, ligt het probleem niet bij jou. En moet je ook vooral niet ophouden met dit te doen (en niet alleen in je hoofd).
Maar da's mijn mening.

In het dagelijks leven zit niemand te wachten op mijn hersenspinsels, maar daar worden ze niet minder nuttig van. Mijn gedenk stelt me immers in staat de stomste klusjes (wc's boenen of zo) blijmoedig te kunnen blijven doen, omdat ik wat leuks te doen heb.

Wat Girafje schreef over alles dwangmatig van alle kanten te bekijken herken ik maar al te goed. Je wil niet weten hoe vaak mijn antwoord op wat voor vraag dan ook begint met "Het hangt ervan af..." . Ik ben ook een waardeloze adviseur op forums, want mijn reacties komen er altijd weer op neer dat je alles van alle kanten moet beschouwen om tot een oplossing te komen.

@kakelot, daar zou ik niet zo zeker van zijn, mensen die de relativiteit kennen en jouw antwoord kunnen plaatsen zijn net zeer veel met jouw antwoord. Ik zou willen dat iedereen zo op een vraag zou antwoorden.
@Marlou, Terence de waarom-fase is niet zozeer een fase, het is een manier om tot de grond van een probleem te komen, rationeel de kern van het probleem te vinden. Zelf weet ik dat in een zeer grote succesvolle multinational één van de methodes is om 5 keer de waarom vraag te stellen (indien een groep medewerkers een probleem rationeel wil oplossen). Zo krijgen medewerkers de middelen en de opleiding om met deze vraag om te gaan om zelf een oplossing te vinden alvorens de engineers te vragen om het probleem op te lossen. De eerste maanden was het onwennig en vooral moeilijk om dit gestructureerd te krijgen maar na een tijdje werd ons enkel nog gevraagd de technische aankopen te doen, de oplossingen kwamen van de medewerkers zelf en zelfs meer, de oplossingen waren vaak creatiever dan de meeste engineers het zouden bedenken.

Terence schreef:Maar als het gewoon een kwestie is van even zoeken naar een diepere laag en dat men dát al vermoeiend vindt, ligt het probleem niet bij jou. En moet je ook vooral niet ophouden met dit te doen (en niet alleen in je hoofd).Maar da's mijn mening.

Hier gaat het mij om Terence. Ik stel overigens niet waarom-vragen, maar meer "wat maakt het dat jij er zo over denkt?"
Waarom-vragen zijn mij dikwijls veel te open, tenminste wel vanuit de context waarin ik ze stel.
Als een kind mij vraagt waarom de bananen krom zijn, zal ik het nooit een bevredigend antwoord kunnen geven, juist vanwege "de waaroms" die na elk antwoord van mij komen.

Groetjes Marlou

m1960 schreef: Hier gaat het mij om Terence.

Dank je, geen idee dat ik zo belangrijk was voor je.

Maar, nee, ik snap dat jij niet "waarom" vragen stelt.
Ik vroeg hoe jouw gedrag was. Is het begrijpelijk dat anderen er moe van worden, of stellen ze zich een beetje aan?

m1960 schreef:Maar wat is dan "De Waarheid" volgens jou? En wat is "de realiteit" waarin we ONS bevinden?
Mijn realiteit hoeft niet met het jouwe overeen te komen. Ergens kan het elkaar wel overlappen, maar toch....

Groetjes Marlou

De Waarheid is wat IS, de (energetische) wereld die zich rondom ons bevindt en waar wij allen uit opgebouwd zijn. Deze Waarheid is voor iedereen hetzelfde. Wat verschilt van mens tot mens is de interpretatie en daarin zit net het nut van taal, wiskunde, wetenschap, om deze Waarheid, die intrinsiek quasi onbevatbaar is voor de mensengeest, te vertalen naar een (geiconografeerd - geidealiseerd - of vul hier je eigen bijvoegelijk naamwoord in waarvan je vindt dat het beter past) model die ons met onze beperkte hersencapaciteit in staat stelt de realiteit te begrijpen, deze te voorspellen, erover te kunnen communiceren, en deze naar onze hand te kunnen zetten.

Ik vergelijk de realiteit meestal met een berglandschap, waarvan onze waarneming ervan is als een foto (afdruk/indruk... ); De karakteristieken hiervan kunnen verschillen van de positie van de waarnemer, de focus, de belichting op de gevoelige plaat of het kleurfilter dat voor de lens zit maar allen vormen zij 'een' afdruk (indruk) van de zelfde realiteit. Deze afbeelding is niet hetzelfde als het landschap zoals dit voor ons afspeelt. Echter; als wij genoeg foto's trekken, vanuit verschillende posities en standpunten, en met de juiste instellingen en diafragma, kunnen wij ons toch een innerlijk beeld vormen van de realiteit; die ons in staat stelt om dit landschap op een efficiente manier te navigeren. Dit kan enerzijds door zelf foto's te trekken (onzelf van indrukken te voorzien door waarneming & studie van de realiteit), of te vertrouwen op foto's die reeds gemaakt zijn van diegene die voor ons komen (boeken lezen of in discussies gaan met mensen om zo je eigen innerlijke realiteit te verrijken). Voorwaarde voor dit laatste is natuurlijk dat deze gestoeld zijn waarneming en niet op geloof.

Terence schreef:Dank je, geen idee dat ik zo belangrijk was voor je.

Het is toch wel zo fatsoenlijk om te reageren als jij mij een vraag stelt

En ja, wat is mijn gedrag in deze......
Ik denk, dat veel mensen niet begrijpen, dat IK graag wil begrijpen, wat een ander bezighoudt en de achtergrond daarvan enz.
Ik vind mensen gewoon leuk, ook als ze niet leuk zijn. (Ik weet even niet hoe ik dat uit moet leggen).
Daarom zijn mensen ( en jij natuurlijk ook) belangrijk voor mij .

Ik krijg ineens een ingeving! Sommige mensen kunnen zo ontzettend niet leuk zijn, dat het daarom leuk is (of zoiets ......)

@Nelek. Ik snap wat je bedoelt.

Groetjes Marlou

Da's duidelijk.

Ik doe het meestal inwendig. Niet omdat ik bang ben om vervelend of raar over te komen als ik hardop tegen vrienden zou uitspreken dat ik me afvraag hoe iets is/wat er achter zit/waarom het zo is. Maar meer omdat ik altijd al mijn kleine zoektochten zelf heb gedaan.

Wat het me oplevert? Ik neem wat ik krijg en dat vind ik voldoende. Als ik het antwoord niet krijg, overweeg ik of het de moeite waard is er achter aan te gaan. Zo ja, dan doe ik dat. Zo nee, dan leg ik het naast me neer.
Ik kon me nog wel eens ergeren over het feit dat ik in mijn leven nooit zoveel zal leren als dat ik graag wil. Maar dat vond ik dan weer een nutteloze frustratie later.

Wat het me oplevert is dat ik, bij de gelegenheid, iemand anders kan verblijden met de informatie.