HB-Forum.nl

Gedachtenwisseling

Om maar met de spreekwoordelijke deur in huis te vallen: ik heb een hekel aan verjaardagsfeestjes en aanverwante socialigheden. Ik probeer ze waar ik kan te vermijden. Zelf vier ik mijn verjaardag nooit, omdat ik mensen niet wil opzadelen met een dergelijke 'sociale verplichting'. En omdat het voor mij ook niet hoeft. Ik doe een beetje gezellig met het gezin en dat is voor mij genoeg.

Het probleem van verjaarsfeestjes e.d. is voor mij dat de jarige zijn favoriete sociale 'satellieten' (vrienden, kennissen, buren) om zich heen verzamelt, maar dat deze 'satellieten' onderling vaak weinig tot niets met elkaar hebben. En dan zit je daar met de buurvrouw of vriendin van je zus op de bank zo'n godgeklaagd beleefdheidsgesprekje te voeren, terwijl je ik weet niet wat aan interessanters had kunnen doen met je kostbare, schaarse tijd... En je zus, die je wél graag even zou spreken, is druk doende met de koffie en de taart.

Houd ik dan niet van gezellig samenkomen met mensen?! Jawel! Bij tijd en wijle kan ik daar enorm van genieten! Maar graag op een spontane manier, en met mensen waarvan je weet dat ze er allen zin in hebben elkaar te zien op dat moment. Wie komen wil komt, wie geen zin heeft lekker niet.

Okay, dat is mijn mening. Die is natuurlijk voor mij mooi en bruikbaar, maar anderen denken anders, en vinden het misschien wel heel erg jammer dat ik niet op hun feestje aanwezig wil zijn. Zou kunnen... Moet ik dan niet af en toe een concessie doen? Geloof me, daar peins ik heus serieus over! Ik ben ook weer niet zo'n egocentrisch persoon dat ik niet af en toe twijfel aan mijn stellige tegendraadsheid op het gebied van dergelijke sociale aangelegenheden.

Zo ligt de relatie met mijn zus sinds maanden in het vriesvakje, te wachten op ontdooiing. Ze werd veertig in september, en gaf een discofeest. Een heel zaaltje werd afgehuurd, een dj erbij, gedrukte uitnodiging per post ontvangen... en ik kwam niet. De feestlocatie was hier vandaan minstens drie kwartier rijden met de auto, ik heb geen auto (niet bereikbaar met ov, ergens in een poldergebied...), ik ben absoluut geen avondmens, moet van dergelijke feestjes een paar dagen bijkomen, ik was in die periode extreem druk, moest ook dat weekend hard werken, ik heb niks met de vriendinnen van mijn zus en zo had ik een heleboel redenen. MAAR: had ik niet tóch moeten gaan? MIJ kwam beter uit van niet, maar mijn zus was gekwetst. Die wilde héél graag dit ik, haar enige zus, er óók zou zijn. (Toen ik mijn broer van tevoren vroeg of hij nog naar het feest ging, was zijn stellige antwoord: "Túúrlijk ga ik! Je wordt maar één keer veertig!" Tja, en dat is ook een beetje mijn probleem: mij zegt dat niks. Maar niet alles draait dus om mij, dat weet ik ook...)

Laatste alinea is voorbeeld, eentje waar ik nog mee worstel, dat is jullie vast duidelijk. Nog een voorbeeld: komend weekend hebben wij een verjaardag van de zus van mijn man. Anderhalf uur heen met trein, en nog weer terug. Ik heb niets met de zus. Geen hekel aan haar hoor, maar we delen helemaal niets met elkaar. Ben bijzonder druk geweest de afgelopen tijd, júist in de weekenden. Ik wil een weekend niks, nergens heen. Ik heb uiteraard geen zin!

Nou goed, hart een beetje uitgestort, vraag is: hoe staan jullie tegenover dergelijke sociale verplichtingen? Af en toe tanden op elkaar en iemand een plezier doen? Of komt jóuw plezier onnodig in het gedrang als je naar feestjes moet gaan waar jij niet blij van wordt? Waar leg jij de grens voor jezelf?

(Of vind je het léuk naar dergelijke bijeenkomsten te gaan?! Kan natuurlijk ook nog! )

Niet leuk. Doe het ook niet. (Zeker geen discofeest!!!!) Vier zelf mijn verjaardag ook nooit.
Ik maak alleen een uitzondering voor mensen die mij echt aan het hart gaan en ik iets mee deel...waardoor er op zo'n feestje soms toch wel een paar mensen zijn waar ik wel wat mee heb...zo niet dan ben ik snel vertrokken...en dat vinden ze dan niet erg omdat ze weten hoe ik daar in ben... en me blijkbaar aardig genoeg vinden om me ondanks dat te accepteren.

Ik vind het zelf leuk als mensen komen op mijn verjaardagen. Dit jaar combineer ik het met een housewarming, dat is wat vrijblijvender. Ik houd de hele dag open huis, en kijk maar of en hoe laat je komt en of en hoe lang je blijft. Als mensen t niet fijn vinden in een dergelijke, mogelijk vrij massale setting, kunnen we altijd een afspraak maken op een ander moment.

Maar omdat ik het zelf fijn vind als mensen belangstelling voor mij hebben, probeer ik ook belangstelling voor anderen te hebben. Niet altijd door zelf te gaan, maar soms door een kaartje/kadootje op te sturen, een telefoontje, of zelf een andere afspraak te maken (zo van, een discofeest hoeft niet zo van me, zal ik je een keer mee uit lunchen/ naar de sauna/ naar de bios/ wandelen etc etc nemen). Of door op een andere manier een bijdrage te leveren.

Ik geef meteen grif toe dat ik zeker niet altijd even follow-upperig ben met verjaardagskaartjes enzo, maar ik probeer er wel aan te denken. zeker als ik weet dat iemand het fijn vind.

Een vriendin heeft een grote allergie mbt verjaardagen 'rond de chipsbak', die is dit jaar dus uit wandelen gegaan. Ergens op een parkeerplaats afgesproken met een groepje mensen. Thermosje thee en koffie mee, zij had cake en taart voor achteraf. Aan haar gezicht te zien had ze de beste verjaardag ooit... Zo kan je je eigen verjaardag dus ook aanpakken!

Laatbloeier, je verhaal is me uit het hart gegrepen.

In de loop van de jaren heb ik bij de mensen in mijn omgeving moeten 'bevechten' dat ik niet aan verplichtingen doe. De mensen die me kennen en waarderen hebben dat inmiddels geaccepteerd, hetgeen niet wegneemt dat ze af en toe nog moeten slikken als ik in hun ogen weer eens een 'rare' mening heb. Een familiedag bijvoorbeeld vind ik gezellig, tot ik genoeg heb van zoveel mensen om me heen en dan ga ik weg. Ook al is het programma nog lang niet afgelopen.

Toen ik vorige week 40 werd, heb ik (net als jouw zus ) een feestje gevierd, thuis. In de mail die ik naar vrienden en familie rondstuurde heb ik nadrukkelijk vermeld dat iedereen van harte welkom was, maar als iemand liever niet wilde komen, ook prima. Een vriendin zei 'je doet jezelf tekort', maar ik méénde dat echt. Kom vooral als je het leuk vindt en zo niet: blijf lekker thuis, even goeie vrienden.

Misschien heeft het er (wat mij betreft) ook mee te maken dat ik een zinvol leven wil leiden. Een leven zoals ík dat wil. En waarom zou ik kostbare uren verspillen aan plichtmatige gesprekjes waar ik klotsende oksels van krijg en die inhoudelijk nooit ergens over gaan?

Enerzijds is het een sociale conventie dat je een uitnodiging aanneemt, anderzijds hoor ik toch ook steeds vaker dat mensen niet houden van verplichtingen... Als we nou allemaal eens op een vriendelijke manier eerlijk zijn over dit onderwerp en elkaar wat ruimte geven...

Nickname, dank voor je reactie! Eentje waar ik me geenszins over verbaas... (O, en Barbara intussen ook. O, en Mira. )

Probleem met mijn zus is dat zij uiteraard heel belangrijk voor me is, de band was ook altijd goed. Maar tegelijkertijd is ze op bepaalde vlakken lijnrecht anders dan ik, en dat zijn haar vriendinnen etc. dus ook. Dat maakte dit specifieke geval zo moeilijk... (Plus het feit dat het me écht niet uitkwam dat weekend, ik denk dat ik anders zelfs gewoon gegaan was, en lekker was gaan dansen, want dat op zich vind ik leuk. En ik had lol kunnen hebben met mijn broer, met wie ik wat dat betreft meer deel.)

Maar goed, mijn specifieke geval is niet zo belangrijk (alhoewel, voor mij wél natuurlijk, was ook aanleiding voor dit topic...) ...maar ik ben vooral ook benieuwd naar júllie mening.

Mira schreef:Laatbloeier, je verhaal is me uit het hart gegrepen.

Mira, wat betreft jouw mail geldt hetzelfde voor mij! Mooi juist hoe je benadrukt dat ieder vrij is om te doen waar hij of zij zin in heeft. Dan weet je ook dat die mensen die er zijn er gráág zijn.

Ik herken me in wat Barbara zegt. Maar als ik zo de andere berichten lees, denk ik wel: hoe vaak zit ik me dood te ergeren bij zo'n verplichting? Ik vind het ergens juist weer heel knap als je de conventies en 't sociaal wenselijke gedrag gewoon durft te negeren.

Laatbloeier, jouw post had die van mij kunnen zijn. Ik hou helemaal niet van die obligate verjaardagsfeestjes en nog het minst van mijn eigen verjaardagsfeestje. Heel de dag en avond sloven en tegen de tijd dat je wilt gaan zitten voor een praatje, gaat iedereen naar huis.
Ik vier mijn verjaardag zelden tot nooit. De laatste keer dat ik 't vierde was toen mijn man in het buitenland zat en toen heb ik alleen mijn ouders en vrienden gevraagd. Paste precies in ons tuinhuisje en iedereen pakte wat ie wilde. Een relaxte avond.
Ik sla ook geregeld verjaardagen over. In mijn familie is dat geen issue. Zeggen dat je geen zin hebt en liever een keertje apart komt of de jarige lekker trakteert op een hapje of een drankje op een ander moment, dat is prima en wordt door niemand opgevat als een persoonlijke afwijzing.
In mijn schoonfamilie wordt daar anders over gedacht. Zij hebben er echt moeite mee dat ik regelmatig niet meekom als manlief wel gaat. Mijn schoonfamilie vindt dat verjaardagen moeten. Elk jaar vragen ze weer wanneer ik mijn verjaardag vier en elk jaar weer heb ik strijd met mijn man. Ik heb afgelopen verjaardag tegen hem gezegd dat het echt afgelopen moet zijn met het gepush. Het is mijn verjaardag en die breng ik het liefst door in de sauna, op vakantie of in een luxe restaurant. En NEE, ik wil dan ook niet een week later mijn verjaardag vieren.
Ik hou echter wel rekening met wat anderen echt belangrijk vinden. Een zoveel-jaar-trouwfeestje, een 50ste of 65ste verjaardag zal ik niet snel missen. Niet omdat ik er zo aan hecht, maar mijn (schoon)familie wel.

Jaaaaa, dank je wel hiervoor! Deze discussie heb ik vaker gevoerd, met bijvoorbeeld een vriend van me die een verjaardagsfeest ging geven 'want anderen doen dat ook dus dan moet je toch iets terug doen'. Op de vraag of hij het leuk vond om naar hun feestjes te gaan was het antwoord nee. Waarom doe je het ons dan wel aan?! Daarnaast is het inderdaad geen reden om nou eens samen te komen met je vrienden en familie. De mensen die belangrijk voor je zijn spreek je wel mee af zonder een dergelijk excuus als een verjaardag en de mensen die je de rest van het jaar niet ziet, wil je die wel echt zien? Anders zou je wel vaker afspreken. Ik vier mijn verjaardag ook niet.

Nog zoiets zijn kerstkaarten. Niemand heeft zin ze te sturen, maar dat doen we toch maar want anders voelen mensen zich beledigt. En wat doe je ermee? In de kamer hangen van moet je zien wie mij aardig vinden? Een week na nieuwjaar belanden ze bij het oud papier of op zolder waar niemand er meer naar om kijkt. Maar toch wordt die traditie al jaren in stand gehouden. Gewoon, omdat het kerst is en het erbij hoort.

JeejWeej schreef:Nog zoiets zijn kerstkaarten. Niemand heeft zin ze te sturen, maar dat doen we toch maar want anders voelen mensen zich beledigt.

Precies JeejWeej, ook zoiets! Ik stuur ze dan ook niet meer. En moet bekennen dat ik soms in mei ofzo nog dichte kerstenveloppen van deze of gene in mijn bureaulade vind, als ik aan het opruimen sla. Heb ik ze niet eens opengemaakt...

Oh nee, ik vind kerstkaarten juist heel leuk! Ik heb ze nu nog hangen... zo fijn dat mensen aan me denken en lieve dingen tegen me zeggen

Ik doe met kerstkaarten dus wel alleen aan de persoonlijke boodschappen. Ik weiger 'n standaardriedeltje + namen. Afgelopen Kerst heb ik gegruweld van de via internet gemaakte kaart waarop zelfs de namen waren voorgedrukt

Ik vind het niet fijn DAT gepland moet worden of en wanneer ik ergens zin heb. Dat is eigenlijk met alles zo .Ik ben dan ook onregelmatig in sociale dingen. Ik vind het ook niet noodzakelijk dat anderen op vaste tijdstippen aan mij denken, als ze maar wel met regelmaat aan mij denken . ik snap daar zowieso niets van dat je je op een bepaalde dag op een specifieke manier moet voelen en daaraangekoppeld iets zou moeten doen. Dodenherdenking op 4 mei... Ik denk vaak genoeg aan slachtoffers van oorlogen. Alleen niet precies op 4 mei om 20.00u. dat kan ik onmogelijk erg vinden van mijzelf.

Maar ik respecteer het wel als anderen zo hun rituelen willen doen. Mijn ouders zijn nog een beetje ouderwets en zij zouden het echt jammer vinden en als incompleet ervaren wanneer de kinderen er niet allemaal zijn, dat vind ik dan wel lief en ik zet mij er dan overheen en als ik er eenmaal ben, dan vind ik het eigenlijk altijd leuk op hun verjaardag, maar ik ben eigenlijk wel altijd een beetje opgeklopt van te voren.

Ik herinner mij trouwens mijn moederdag van 10 jaar geleden..Ik ging sóchtends lekker in bad en toen ging de voordeurbel. Schoonmamma vond het leuk om bij mij op de koffie te komen

Ik ben ook niet zo van de verjaardagen, ga ook bijna nooit. Gisteren kreeg ik een telefoontje van mijn ex-buurman, of ik morgen op zijn verjaardag wil komen. Daar maak ik een uitzondering voor. Ik weet dat beide buurmannen van toen er zijn en daar kan ik het prima mee vinden en misschien 1 of 2 andere vrienden. En als die 2 oudjes het zo gezellig vinden met mij erbij... tja, 4 65+ers met een 27-jarig grietje, zal wel een komisch gezicht zijn. Wordt vast gezellig. Is ook maar een uurtje of anderhalf, dus dan blijft het leuk.

Alexandra, jij verwoordt het mooi, ik kan me in jouw post wel vinden. Zoals ik in mijn openingspost al (min of meer) aangaf: ik persoonlijk doe vrijwel altijd liever iets anders dan naar dergelijke feestjes gaan, maar zie wel in dat ik met anderen te maken heb, die het soms wél belangrijk en erg leuk vinden als je komt. Ik moet dus soms mijzelf op het tweede plan zetten. En dat doe ik ook wel hoor. Maar ik worstel óók per geval. Soms zal ik gewoon gaan, en soms vind ik het ook best leuk, maar ik wil en hoef niet altijd mee in de behoeften van anderen, als ik daardoor zelf teveel van mijn kostbare tijd moet opofferen. Of als het op een voor mij erg lastig moment is*. Zoeken naar een evenwicht, zoals met zoveel dingen...

*) Omdat ik voor mijzelf werk, kan ik zomaar van het ene op het andere moment druk blijken te zijn, óók in het weekend. Ik sla absoluut geen werk af in deze magere tijden, die luxe heb ik niet! En ja, dat is nu ook weer de reden dat ik inmiddels weet dat ik dit weekend niet naar de verre verjaardag ga. Manlief gaat alleen, met de kinderen. Gisteren kwamen er weer twee klussen bij en de klus waar ik mee bezig was, valt tegen...

(Mef, veel plezier op het oude-mannen-feestje! )

Een verjaardag kan inderdaad saai zijn, maar vaak vind ik het ook wel leuk bepaalde mensen weer te zien en fijn om aandacht aan de jarige te kunnen geven. Aandacht is volgens mij wel het sleutelwoord in deze. Dat de jarige of anderszins feestgever voelt dat je aandacht hebt voor hem/haar en voor de gelegenheid van het feest.

En dan op een positieve manier.. Ik heb een vriendin gehad met een grote antipathie voor verjaardagen. Zij ging dan wel iets met mij apart doen en hielp me bv wel met inkopen, maar liet ook de halve dag horen waarom ze niet naar mijn verjaardag wilde komen. Dat is dan ook niet fijn, aangezien ik mijn verjaardag wel leuk vind. Ik respecteer dat iemand niet wil komen, maar ik hoef het toch niet leuk te vinden of te bevestigen dat mijn verjaardag inderdaad niet leuk is voor die ander?

Vandaar het woordje positief. Geef aandacht op een positieve manier. Dan houd je ook het beste je relaties in stand. Al zullen er best weer vastgeroeste mensen zijn die vinden dat je gewoon moet komen, punt. Je hebt niet alles in de hand... en soms is het gewoon wikken of wegen, pas ik me even aan of kies ik voor mezelf.

Leuke vraag...op mijn verjaardag!
Ik was dus gisteren jarig en ik heb me rot geërgerd, wat een kutdag! Zo, dat is er uit
Ik vrees dat ik mijn eigen verwachtingen ook maar bij moet stellen. Mijn verjaardag vieren doe ik niet voor mezelf maar voor de mensen die het niet kunnen laten om te komen (ouders en schoonmoeder). Die kwamen dus en 1 "vriendin" , dat was het. De rest was ziek, aan het werk of had geen zin. Wel 70 felicitaties op facebook, dus heb het, sociaal gezien, helemaal gemaakt

Ja, ik vrees het ook, ben een beetje depri geworden van deze dag. Volgend jaar word ik 40, denk dat ik dan groot genoeg ben om het zo te gaan doen als ik het zelluf wil: NIET!

(de leeftijd zegt mij btw helemaal niks, het is dus niet de vrees om ouder te worden)

Als ik mijn verjaardag niet zou vieren, niet kom op moederdag, met Kerst, Nieuwjaarsdag...Dan krijg ik giga ruzie met mijn moeder. En schoonfamilie. En uit angst daarvoor zit ik mij altijd te verbijten tijdens dat soort verplichtingen. Haat!!!!!!!
Waarom is het niet geaccepteerd, dat een mens een vrije wil heeft, en dus kan kiezen of hij/zij niet meer mee wil doen aan dat soort dingen?
Manlief hier vindt het allemaal best. Tja, dat moet nou eenmaal. Ik moet niks!! Dit wordt mij van buitenaf opgelegd. Levert stevige discussies hier op.
Maar, aan de andere kant LB, die verjaardag van je zus...Kan me ook wel weer voorstellen dat ze het niet leuk vond, dat je er niet bij was...toch lastig, dit soort dingen.
Voor jezelf kiezen is dan soms egoistisch, zo komt het over iig.

Om daar even op voort te borduren, is dat inderdaad egoïstisch van jou om dan voor jezelf te kiezen? Eigenlijk is het heel erg egoïstisch van de ander. Want indirect plant hij of zij iets in je agenda in, waar je maar rekening mee hebt te houden. Dan vier ik mijn verjaardag en als je er niet bij bent neem ik het je kwalijk. Er wordt een beslissing voor je genomen. Is dat wel redelijk?

JeejWeej schreef:Om daar even op voort te borduren, is dat inderdaad egoïstisch van jou om dan voor jezelf te kiezen? Eigenlijk is het heel erg egoïstisch van de ander. Want indirect plant hij of zij iets in je agenda in, waar je maar rekening mee hebt te houden. Dan vier ik mijn verjaardag en als je er niet bij bent neem ik het je kwalijk. Er wordt een beslissing voor je genomen. Is dat wel redelijk?

Dank, dank, JeejWeej! Zó voel ik het ook eigenlijk. En dan toch een schuldgevoel krijgen, moeten krijgen... Helemaal eruit komen doe ik dus niet.