HB-Forum.nl

Hallo mensen,
Ik ben Stefan, 16 jaar. Ik heb vind ik al best wat meegemaakt in mijn leven op gebied van hoogbegaafd zijn en ik wilde graag even mijn ervaringen posten.

Toen ik jong was, hadden mijn ouders al door dat ik slimmer was dan gemiddeld: ik heb mezelf leren lezen toen ik 4/5 jaar oud was. Ik heb een IQ-test gemaakt waaruit bleek dat ik een IQ had van 126. Niet de allerslimste onder de hoogbegaafden dus, maar wel slimmer dan gemiddeld.
Op de basisschool ging alles best snel: ik heb groep 2 en 3 in een jaar gedaan en ik kwam in een jaar hoger terecht. In groep 4 had ik al de hoogste AVI. Vanaf groep 5/6 begon ik langzaamaan meer gepest te worden. Achteraf komt dat waarschijnlijk door mijn hoger ontwikkelde taalgebruik en manier van handelen. In ieder geval, ik kon me er niet goed tegen verdedigen en ik ging over in de slachtofferrol, onder het motto "Laat mij maar gepest worden, ik kan er toch niks aan doen". Uiteindelijk denk ik dat de slachtofferrol de hoofdoorzaak is geworden dat ik gepest ben, omdat ik het daarmee enorm uitlokte en toestond. Dat heb ik ook pas later uitgevonden.
Op mijn tiende heeft mijn vader ook ooit eens gezegd dat ik Asperger syndroom had. Hij vertelde ook dat hij het had, en dat wij allebei minder goed met mensen konden opschieten. Sindsdien heb ik altijd met dat etiket rondgelopen en heeft dat me belet in de omgang met mensen.
Ik heb ook op een 'Plusklas' gezeten, voor hoogbegaafde kinderen. Niet iedereen daar was hoogbegaafd, er waren ook autisten en mensen die een sterk ontwikkeld denkvermogen hadden, maar geen andere noemenswaardige 'hoogbegaafde' kwaliteiten.
Daarna, op het gymnasium, ging het voor mijn gevoel best redelijk, behalve dat ik nog steeds in mijn slachtofferrol zat. Dat heeft me tot ongeveer die vierde klas gekweld. De mensen daar zitten veel in hun hoofd en zien alles door een heel andere bril die zeker niet bij hoogbegaafden past! Ik heb altijd gedacht dat ze mij negeerden omdat ik niet goed genoeg was voor ze, maar in feite ben ik emotioneel meer ontwikkeld dan de meesten van hun! Heel raar om je dat te realiseren als het je hele leven omgekeerd is geweest...
In ieder geval, ik deed alles om gezien te worden en aandacht te krijgen. Ik heb me - naar mijn idee - te lang aangepast aan hun waarden. Vorig schooljaar was ik mijn slachtofferrol en het niet gemogen worden door andere mensen zat en ik besloot heel precies te kijken en te voelen wat anderen nou van mij wilden dat ik het niet goed deed. Ik heb me 7 of 8 maanden onophoudelijk aan andermans eisen aangepast om te kijken of ik dan eindelijk ook goedkeuring van mezelf zou krijgen, maar zo werkt het niet... Het 5e jaar is ook nog eens het zwaarste jaar (de VWO'ers onder ons zullen dat wel herkennen ) én ik had 3 dagen in de week een bijbaantje in de supermarkt waar ik ook MOEST en zou presteren, én ik heb nou eenmaal kritische ouders dus eind 5e jaar kon ik niet meer... Ik was behoorlijk overspannen en gedesilliusioneerd, en ik had angstaanvallen en was aan het piekeren, en kon niet ontsnappen aan alle rare dingen die 'opeens' in mijn hoofd zaten. Ik heb een psycholoog geraadpleegd (die ik overigens in groep 8 ook al had) en na de eerste keer alleen al voelde ik me zo opgelucht...
Nu gaat het echt zoveel beter! Ik zit veel lekkerder in mijn vel, weet hoe ik met van die onbekende emoties moet omgaan, dus het gaat prima!
Een ding heb ik nog wel last van: mijn perfectionisme. Ik kan op sommige momenten geen moment ontspannen omdat ik denk "Dat mag niet. Het moet beter". Daardoor durf ik niet in de realiteit te stappen omdat ik bang ben dat ik iets fout doe. Dit is er natuurlijk ingestampt door mijn ouders, die nog kritischer naar zichzelf zijn...
Maar in ieder geval, dit is mijn verhaal, ik waardeer het dat je het leest, en als je eigen ervaringen hebt of tips, zet ze vooral hieronder!

Hartstikke bedankt

Hoi Stefan,

Welkom op het forum.

David

Welkom

Hoi Stefan,

Welkom op het forum!
Fijn dat het inmiddels weer beter met je gaat!
Ik herken me wel in een aantal aspecten van je verhaal, vooral het aanpassen aan anderen om maar geaccepteerd te worden. Ik heb niet echt tips voor je, ik heb zelf wel wat aan de hulp van een psycholoog, maar daar ben je ook al (geweest) .
Veel plezier hier!

Groetjes,
TurtleIce

Hallo Stefan!

Welkom hier!
Ik herken het gedeelte van het emotioneel verder ontwikkeld zijn dan anderen, waardoor ik alles om mij heen met argusogen bekeek. Was dat allemaal normaal, wat er om mij heen gebeurde of wat anderen deden zonder te beseffen welke consequenties dat had?
Ik weet tegenwoordig wel welk stukje bij mij hoort en welk stukje bij de ander. Ik weet waar mijn grenzen liggen en ben nog steeds voorzichtig naar anderen toe. Niet vanuit wantrouwen naar die ander, maar meer vanuit mijn eigen grenzen. Soms lijkt iemand helemaal niet bij mij te passen, maar als ik dan heel voorzichtig mezelf steeds een beetje meer openstel naar de ander, blijkt het heel erg te klikken. Een soort van aftasten, zeg maar, naar wat ik zelf denk nodig te hebben en waar ik de ander een beetje kan aanvullen en andersom.
Sociaal onhandig? Zou zomaar kunnen. Als jouw vader je heeft verteld, dat je het Aspergersyndroom zou hebben, omdat hij dat zelf ook heeft, kan je dat als het ware ook zijn "aangeleerd"/ "aangepraat". Is bij jouw vader ooit een diagnose gesteld of heeft hij die "zichzelf gegeven", omdat het voor hem misschien makkelijker was om zijn sociale onhandigheid ergens aan op te hangen zonder er wat aan te hoeven doen?
Op sociaal gebied was mijn vader absoluut geen hoogvlieger (misschien kon hij helemaal niet vliegen en heeft hij daar in berust). Ik wilde in ieder geval in het geheel geen einzelganger worden en ben mijzelf eens kritisch onder de loep gaan nemen. Sociale interactie komt van minstens twee kanten en ja, bij de een lukt mij dat makkelijker dan bij de ander. In ieder geval cijfer ik mezelf niet meer weg.
Ik doe hooguit een stapje terug in situaties waarin ik me niet prettig voel. Maar ik mag er absoluut zijn en JIJ OOK!
Ik wens je heel veel sterkte met je ontdekkingsreis!

Groetjes Marlou

omdat hij dat zelf ook heeft, kan je dat als het ware ook zijn "aangeleerd"/ "aangepraat". Is bij jouw vader ooit een diagnose gesteld of heeft hij die "zichzelf gegeven", omdat het voor hem misschien makkelijker was om zijn sociale onhandigheid ergens aan op te hangen zonder er wat aan te hoeven doen?

Hoi Marlou,
Dat is het denk ik inderdaad. Mijn psycholoog heeft mij wel uit die waan moeten halen dat ik Asperger had, want ik was er inmiddels van overtuigd geraakt dat ik het had. Door mijn vader en ook door zijn familie wordt met etiketten gesmeten, en dit heeft hij denk ik ook zichzelf om die reden die jij noemde toegekend. Hij heeft geen Asperger en is er ook nooit op getest. Hij heeft alleen nooit de kans gekregen zich te ontwikkelen... Iig bedankt voor je antwoord!

Stefan

Welkom Stefan!
Het is nog al wat, Asperger/geen Asperger, op jonge leeftijd uitzoeken wie je bent. Ik vind het erg knap dat je zo jong al zo ver bent, voornamelijk op eigen kracht. Petje af en succes met je zoektocht!

welkom naamgenoot! en succes, tof forum dit en ik hoop dat je hier goed terecht kunt.

Hoi Stefan,

Welkom hier! Je klinkt als iemand die gevoel en verstand echt heel goed in evenwicht heeft.

Ik wens je heel veel forumplezier!

Welkom!

Welkom

Je klinkt als iemand die gevoel en verstand echt heel goed in evenwicht heeft.

Hartstikke bedankt! Dat is precies mijn doel ook!

stefan_96 schreef:

Je klinkt als iemand die gevoel en verstand echt heel goed in evenwicht heeft.

Hartstikke bedankt! Dat is precies mijn doel ook!

Ja, dat is mijn doel ook ..

Stefan, ik vind je verhaal erg mooi. En ik ga je uitleggen waarom ik het mooi vind. Het is herkenbaar.
Ik kijk nog elke dag terug op mijn leven in die zin dat ik sommige dingen betreur, (ook gepest en veel gepiekerd) hoe goed ik ook weet dat ik het verleden achter me moet laten en dat er ook veel leuke tijden waren. Toch kan ik het nog niet loslaten, en door jouw verhaal zie ik nu in dat dit een reden heeft. ....ik wil het helemaal niet loslaten.....het is deel van me... het is mijn menszijn en het menszijn van vele anderen...oorlogen, frustraties, conflicten, ruzies..
wij mensen...verleden, heden, toekomst, zijn allemaal met elkaar verbonden..

Als iemand tegen mij zegt dat ik lef heb of jong (ik ben 28) al zo wijs ben, vind ik dat niet een heel prettig compliment (?) omdat ik dan denk, ik moet ook wel. Allemaal zeer herkenbaar namelijk, ik ben ook gepest geweest omdat ik piano ging spelen op de basisschool en over Wibi Soerjadi (goede pianist) ging praten met hobby's en dat vonden de anderen maar stom. Eenmaal in mijn slachtofferrol werd het minderwaardig voelen alleen maar erger. Ik ben nog steeds aan het herstellen, maar gaat al een stuk beter nu. Ik mag het daarom best normaal vinden die wijsheid Sterker nog, we worden al compleet geboren, als we het onderweg missen door bijv gepest te worden, is het de kunst onszelf terug te vinden. Die wijsheid is daar al de hele tijd. Als desintegratie een pijnlijk proces is (weer bij je heelheid uitkomen) dan zal dat wel betekenen alles wat op je weg komt wat je moet overwinnen om in jezelf te geloven. Dat is in je eigen kracht staan..Wat ik jou ook hoor doen. Je bent op de goede weg. Het is dus sterk in eigen schoenen komen te staan. en niet afhankelijk te zijn van de liefde en acceptatie en waardering van anderen. En ze proberen te accepteren voor wie zij zijn. Maar zelf wel verder gaan met je eigen normen en waarden. En mensen zoeken/vinden die daar ook in geloven, raakvlakken mee hebben. Ik begin dat nu pas echt te herkennen. Als ik me verbonden met mezelf voel, weet wie ik ben en wat ik belangrijk vind, dan doet het ook niet zoveel pijn meer als iemand mij afkeurt breed gezegd. Dit nummer van Dire Straits weergeeft een beetje het gevoel wat ik krijg, de warmte die daaruit kan komen, onvoorstelbaar dat had ik niet verwacht. En de tekst ook wel. http://songteksten.net/translation/436/ ... -arms.html

Mijn psycholoog heeft mij wel uit die waan moeten halen dat ik Asperger had, want ik was er inmiddels van overtuigd geraakt dat ik het had.
Etiketten zijn volgens mij ego's. Ook goede bedoelingen en gedrag uit groepsgedrag van het lager zelf/ego. Om je bij de groep te laten horen zodat je kunt overleven. Ego's (schaamte, minderwaarheidsgevoel, gedachten hoe je denkt dat het hoort te zijn, waar ook dat slachtofferrol uit ontstaat) Etiketten plakken is naar mijn inziens ook een vorm van pesten. Het pesten zelf is vervelend, maar de verklaring erachter is dat het ego bij het lager zelf hoort. Heeft dus ook een reden. Het ego blijft net zolang overheersend (geen vrije wil) totdat het "weet" dat jij jezelf kan redden. >>sterk in je eigen schoenen staat. Tot die tijd ben je nog afhankelijk van wat anderen belangrijk vinden en hoe ze over je denken.Waardoor je je gaat aanpassen en dingen doen die je eigenlijk liever helemaal niet wil. Daarom is op het eigen oordeel leren vertrouwen ook zo'n pittig proces geloof ik. We zijn nou eenmaal groepsdieren. Want als je een kudde verlaat, kijk maar naar de pinguins, dan kan je amper overleven in je 1tje. En een nieuwe groep vinden dan moet je wel weten wat je zoekt
"Als je de dingen die je zelf zo belangrijk vindt aktief vorm geeft in je relaties met anderen, dan ben je authentiek." (Roos Vonk, hoogleraar sociale psychologie. bron.
Ik ben daarom zo vol van het denken>om maar je eigen mening goed te ontwikkelen, zodat je je sneller en makkelijker kan aanpassen aan een groep waar je wel dezelfde mening mee deelt.

Nu ik inzicht in het etiketteren en diagnoses stellen begin te krijgen, voel ik ineens liefde ipv ongenoegens of frustratie tegen mensen die zo denken en ertegen. Maar ik moet wel sterk in mijn schoenen gaan staan, om me daar niet bij te willen voelen. Dat doe ik door het volgende belangrijk te vinden: In plaats van overtuigd te raken dat je een ziekte of aanpassingsprobleem hebt of te focussen op dat je je niet kan concentreren of wat dan ook *zelf in te vullen*, zeg ik; "raak overtuigd van je vermogens!"

Succes en veel plezier ook met jouw zoek en vind tocht.

Dankjewel! Het klinkt inderdaad erg herkenbaar!

Als iemand tegen mij zegt dat ik lef heb of jong (ik ben 28) al zo wijs ben, vind ik dat niet een heel prettig compliment (?) omdat ik dan denk, ik moet ook wel.

De enige reden dat je lef hebt, is omdat je er zelf om kiest. Als de omstandigheden ervoor zorgen dat jij uit je oude patroon moet, alleen al puur om te overleven, zal dat vanzelf gaan. Je hoeft geen lef te hebben omdat je denkt dat de rest vindt dat je dat moet, maar omdat je niet anders kan.
Ik vind jouw verhaal ook goed klinken met betrekking tot ego en slachtofferrol: ik vind het goed dat je het doorhebt en eraan werkt!

Om nog even over etiketten te praten: gisteren sprak ik met iemand van het jongerencentrum in de buurt (een MBO'er, aardige gast) die zei dat je tegenwoordig bijna een etiket nodig hebt om ergens bij te horen. Ik realiseer me nu dat hoogbegaafd zijn ook een soort handicap is net als Asperger of ADD of wat dan ook: maar qua karakter ben ik net zo sociaal als die MBO'er. Hoezo? Omdat ik mijn slimheid niet als een deel van mijzelf zie. Net als ADD, autisme of wat dan ook is het kut als je het hebt maar om te overleven kan je het niet veroorloven om dat aan jezelf te ontlenen. En ik geloof dat alle hoogbegaafden (vooral die zich niet geidentificeerd met anderen voelen en daar problemen mee hebben) dat zouden moeten doen.
Je bent slimmer dan de rest, maar dat maakt je qua persoon niet anders.

Nog een mooi lied:


Veel geluk en succes
Stefan

Hoi Stefan,
dankjewel voor je compliment. Ja ik doe erg mijn best. Maar vind het ook erg leuk, dat is mijn houvast.

Ja maar een etiket, ergens bij horen dus, is een soort houvast. Dat gaat niemand me wijsmaken dat we dat niet nodig hebben. Enige zekerheid is wel prettig, wat een houvast kan zijn. Ik drink bijvoorbeeld thee zonder suiker, en dat bevalt me goed. Dan ga ik me niet elke dag laten beïnvloeden door anderen. Als iemand er wel suiker in doet, dan blijf ik niet op en neer gaan, bij sommige dingen blijf ik bij hoe het mij bevalt. Ik ben echt wel vrij en sta open voor verandering en vernieuwing, maar houvast heeft iedereen wel nodig denk ik. Tenzij je robin hood bent en elke dag naar een andere stad gaat. Als je echter dat houvast als een handicap ziet, dan lijkt me dat niet een prettig houvast. Dus hoogbegaafden die zich niet geïdentificeerd met anderen voelen en daar problemen mee hebben lijkt me dat geen prettig houvast idd. (Stefan schreef): De enige reden dat je lef hebt, is omdat je er zelf om kiest. Als de omstandigheden ervoor zorgen dat jij uit je oude patroon moet, alleen al puur om te overleven, zal dat vanzelf gaan. Je hoeft geen lef te hebben omdat je denkt dat de rest vindt dat je dat moet, maar omdat je niet anders kan.
Ik denk dat wanneer je je slimheid (hoogbegaafdheid) inzet, wat vanzelf gaat zoals jij zegt, wanneer de omstandigheden ervoor zorgen dat jij uit je oude patroon moet. (alleen al puur om te overleven) Wanneer je je slimheid dus dusdanig inzet dat de handicap vervalt, doordat hij ingezet kan worden. En een houvast vindt, groep mensen waar je je wel geïdentificeerd mee voelt. Gewaardeerd enz. Als jij dan bijv computers maakt en een vriend van je ijsjes maakt. (wat is simpel? en bij wat hoef je niet slim te zijn eigenlijk? want ik zou geen ijsjes kunnen maken) Dan is dat toch mooi als je bij het computeren een ijsje kunt eten? We zijn idd net zo sociaal. Geen verschil verder, niet anders. Maar dat anders zijn is gewoon iets anders doen dan anderen. Mensen zijn echt wel blij met tv's en de resultaten van dat anderszijn>doen. Zoals 3d beeld. En een iphone, en de efteling. Je moet er maar op komen.
Je bent slimmer dan de rest, maar dat maakt je qua persoon niet anders. Ja, helemaal mee eens dus. Het product of resultaat is wel anders, zolang je het zelf waardeert, zullen anderen dat ook zeer zeker doen.
Eigenlijk staan we alleen onszelf in de weg soms. Dus net zolang tot je zelfverzekerd genoeg bent, hoef je je zelf niet meer in de weg te staan en je slimheid in te zetten. Maar dat maakt je niet als persoon anders.
Mooi nummer. Ik vind dat jij het ook heel goed doet. uiteindelijk draait de slimheid ook om jezelf te waarderen en je ergens prettig bij te voelen en iets voor anderen te kunnen betekenen daarmee. En is dat gevoel en sociaal zijn wat daaruit voortkomt. Alleen aan slimheid heb je niets.

Op naar de herkenning om je slimheid in te zetten:)

Welkom Stefan

Ik heb dit verhaal nu al zo vaak gehoord op het forum. HB's die gepest zijn geweest op school, of HB's die zich eenzaam voelen
op school.

Vreselijk. Ik denk dat het goed zou zijn, wanneer het onderwijs zich meer zou richten op de individuele leerlingen, en meer de verschillen tussen leerlingen zou belichten, in plaats van een soort basis programma aan te bieden, waar niet iedereen zich in kan vinden

Groet ik