HB-Forum.nl

Hoi, ik ben dus ook nieuw hier......Was al begonnen met een hele tekst, maar een tikje verkeerd op het toetsenbord en hup! alles weer weg....dus ik hou het nu maar even kort. Bijna 47, sinds mijn 34e 'officieel' getest door een psychiater als HB.....ik durfde de test niet te doen, want " als ik het nou niet ben dan ben ik dus toch gewoon gek..." Had me ingelezen vanwege mijn oudste zoon (ook HB) die zo griezelig veel op mij lijkt hierin (helaas).
Maar als kind werd HB al wel genoemd " dan kon je goed leren" Kreeg dan ook nooit iets (nog geen complimentje) voor een goed rapport, want volgens mijn moeder was het niks meer dan normaal dat je dan een goed rapport had.
Er stond wel steevast bijgeschreven "vraagt wel veel aandacht..." of "vraagt wel veel". Mijn moeder vertelde dan ook altijd aan anderen dat ik " wel een moeilijk kind" was, en ook "zwaar op de hand" was een term die ze graag gebruikte als ze met anderen over mij praatte. "Ze denkt overal veel te diep over na".... Misschien geen wonder dat mijn eigenwaarde ruim onder zeeniveau ligt......

Dat ik nu hier kom kijken komt doordat ik op zoek ben naar hulp voor de problemen die sinds mijn bewustzijn mijn leven verpesten, of in ieder geval behoorlijk bemoeilijken.
Ik heb de laatste paar jaar in een extreme situatie gezeten op vrijwel alle gebied, maar zeker (of juist daardoor) ook op emotioneel gebied. Ik ben klaar met slachtoffer zijn, altijd maar de schuld bij mezelf zoeken, me minder te voelen, en te overleven ipv te leven. Ik wil niet wachten tot die laatste 35, 40 mss. , jaar voorbij zijn, ik wil het ook wel eens gewoon leuk hebben!
Sinds ik daarvoor hulp zoek (ook al omdat ik alleen verantwoordelijk ben voor drie kinderen) krijg ik ineens te horen hoe lastig het is om met mij te praten want ik wijd zo uit, ik ben zo associatief.....en dat is blijkbaar voor hulpverleners erg moeilijk?
Ook begint ineens iedereen over een persoonlijkheidsstoornis, en wil me die kant op sturen. Op zo'n diagnose zit ik niet echt te wachten, dat is nogal een stempel. Bovendien heb ik al de nodige therapeuten, -logen ed. gehad, en ik kon hen meestal beter vertellen wat er aan de hand was en hoe het zo gekomen was dan dat het hielp. Een persoonlijkheidsstoornis is eerder nooit genoemd.
Ik functioneer ook best redelijk, volgens mij, huishouden aardig op orde, financiën op orde(ondanks extreem laag inkomen), vrijwillerswerk met kinderen die duidelijk dol op me zijn...ja, ik ben sociaal niet ' zo handig' en heb dus weinig sociale contacten (ook door de problemen die veel energie vragen en de beperkte financiën) en ik ben een beetje 'bang' van mensen door alles wat ik heb meegemaakt. Zo vaak verkeerd begrepen worden is zo vermoeiend, dan ben ik maar liever alleen.

Nou, dat was het wel zo'n beetje voor nu. Heb al veel gelezen wat me bekend voorkomt.
groetjes voor nu!

Welkom!

Welkom

Welkom

Welkom

Hoi Tesselschade,
Welkom.

Pffff dat is een heel verhaal.. Ik hoop dat je hier de positieve kanten een beetje kan gaan zien..
Vanuit Toscane; Welkom!!!

Welkom Tesselschade!
Goed dat je er voor kiest de komende 35/40 jaar niet meer het slachtoffer te zijn, dat vind ik knap. In mijn familie zie ik juist de andere kant en dat wil ik ook niet, et moet anders en het kan anders! Go for it!

Welkom! Veel plezier hier!

Dank jullie wel allemaal! Het is fijn zo welkom te zijn. Omdat ik me al jong zo ' anders' voelde, zijn contacten met mensen niet altijd makkelijk geweest. Sinds ik weet dat ik Hb ben, kan ik dat wel makkelijker accepteren, ik weet waarom het lastig kan zijn.
Al eigenlijk heel mijn leven, maar vooral in de laatste drie jaar zijn er veel extreem negatieve dingen gebeurd in het leven van mijn kinderen en mij, waardoor ik helaas veel met zgn 'deskundigen' te maken kreeg......die het erg lastig vinden als je op hun niveau (of hoger) denkt.
Zo werd er in een officieel rapport geschreven: " moeders hoge intelligentie en haar enorme vechtlust maken het voor de hulpverlening soms moeilijk om met haar om te gaan......" Tja, is dat nou kritiek of een compliment? Daar ben ik nog altijd niet helemaal achter............
Ook gaf een iemand gewoon toe dat ik overal veel meer van afwist dan zij.....terwijl zij eigenlijk mij moest helpen

Ik heb zo vaak, ook door mijn verleden met mijn moeder, het gevoel dat ik ' niet deug', niet dat ik slecht ben, maar dat ik zeg maar, niet zoveel talent heb om te leven. En als je probeert te tekenen en het lukt steeds niet, of te breien, te turnen, noem maar iets, dan hou je er op een bepaald moment mee op, je accepteert het en probeert iets anders. Maar als je niet zo veel talent hebt om te leven, om goed met andere mensen te communiceren, dan kun je niet zo maar stoppen...

Het is niet dat ik superverlegen ben, ik duik telkens opnieuw in het diepe, pak alles aan, woonde al met 16 zelfstandig, ging alleen naar het buitenland......maar hoewel ik op de meeste mensen de indruk maak van stoer en superzelfverzekerd, (niet in de laatste plaats door mijn obese figuur)zit in mij verstopt een klein meisje dat bang is voor de boze grote mensenwereld, en zich het liefste verstopt.
Altijd maar bang om niet goed genoeg te zijn, om het verkeerd te doen, altijd maar bezig met uitleggen......en keer op keer stoot ik mij aan dezelfde steen, maak ik dezelfde fouten weer opnieuw, ik lijk niet te leren van mijn fouten. Veel te open, en toch wantrouwend, te vaak totaal onverwacht gekwetst. Alsof ik twee totaal verschillende personen ben: een cognitieve en een sociaal emotionele.....

Herkent iemand dat? En terwijl ik dit schrijf denk ik al, ik ben vast toch gewoon gestoord, en wijk ook extreem af van het normale.... Maar ik weet ook niet zo goed wat dan ' normaal' is.

Tesselschade, welkom!

(N.a.v. jouw verhaal moet ik denken aan de boeken van psychologe Ingeborg Bosch. Je kunt eens kijken, misschien spreken ze je aan? <Klik hier>)

Welkom hier.

Tesselschade schreef: Ook gaf een iemand gewoon toe dat ik overal veel meer van afwist dan zij.....terwijl zij eigenlijk mij moest helpen

Dat lijkt mij ook wel een pijnlijke of in ieder geval aparte ervaring. Dat je er meer van af weet dan de hulpverlener die het eigenlijk zou moeten weten.

Kas schreef:Welkom hier.

Tesselschade schreef: Ook gaf een iemand gewoon toe dat ik overal veel meer van afwist dan zij.....terwijl zij eigenlijk mij moest helpen

Dat lijkt mij ook wel een pijnlijke of in ieder geval aparte ervaring. Dat je er meer van af weet dan de hulpverlener die het eigenlijk zou moeten weten.

Nou ja, vreemd is het wel...maar mijn probleem is ook niet dat ik, op cognitief niveau, niet heel goed weet hoe het allemaal moet of zou moeten, maar dat mijn sociaal-emotionele kant daar blijkbaar niks van leert of zo....... Rationeel ben ik sterk genoeg, ik kan anderen ook altijd enorm goed advies geven, advies wat ze zelf nuttig vinden, ik ben ook heel probleem-oplossend gericht, maar het werkt niet bij mezelf....En da's best lastig.

Naar de boeken van Ingeborg Bosch ga ik zeker kijken, dank je voor de tip!

Yes! Je zegt dat je het lastig vindt jezelf advies te geven, en anderen kan je het wel geven. En oplossingsgericht. Dat is echt omdat we anderen nodig hebben. Mensen hebben elkaar allemaal nodig.
En omdat we nou eenmaal beter opereren vanuit een helicopterview; overzicht. En het is ook lastig om op je eigen situatie volledig zicht in 1 keer te hebben. Dus heel goed dat je het nu ook op andere manieren bent gaan zoeken. >Dat is een teken van doorzettingsvermogen. Het wordt heel duidelijk uit jouw verhaal dat je doorzet. Sinds gister heb ik besloten niet meer om te kijken naar mijn verleden. Niet meer mijn hoofd omkeren, maar vooruit kijken. Waar ik geen hulp bij gehad heb, ga ik nu voor zorgen dat ik het zelf wel goed ga doen. Maar dit is een proces, dus dat zal nog wel met vallen en opstaan gaan.

Jij zegt:

Herkent iemand dat? En terwijl ik dit schrijf denk ik al, ik ben vast toch gewoon gestoord, en wijk ook extreem af van het normale.... Maar ik weet ook niet zo goed wat dan ' normaal' is.
Ja, en dit vind ik ook logisch en herken ik, dat je dat denkt. Dat is logisch als je kijkt naar de begeleiding en hulp>kwaliteit helicopterviews(advies) die je gehad hebt. Tijd voor wat anders!
Jij schreef:

k heb zo vaak, ook door mijn verleden het gevoel dat ik ' niet deug', niet dat ik slecht ben, maar dat ik zeg maar, niet zoveel talent heb om te leven.

Niet meer achterom kijken naar de slechte begeleiding die ik gehad heb, betekent voor mij anderen en mezelf geven wat ik niet gehad heb. Dit doe ik door me in te leven in die slechte begeleiding; en ze daaruit te leren accepteren. Die hulpverleners waar jij het over hebt, is wellicht prettig om even samen te zijn, of je verhaal kwijt te kunnen, maar echt vooruit kom je er niet mee. Dus goed dat je verder gaat zoeken naar betere hulp. En dan kan het een uitdaging voor je worden om die hulpverleners te nemen voor hoe zij het doen. Misschien kan het dan fijn zijn met hun over andere dingen te praten. >>Dingen waar zij wel verstand en kennis en ervaring van hebben. En waar ik nu geinteresseerd in zou zijn is hoe leven zonder die hoeveelheid aan prikkels is. (hb) En hoe leren zij?
Maar dat komt misschien later?
Jij schreef:

zit in mij verstopt een klein meisje dat bang is voor de boze grote mensenwereld, en zich het liefste verstopt.
Altijd maar bang om niet goed genoeg te zijn, om het verkeerd te doen, altijd maar bezig met uitleggen......en keer op keer stoot ik mij aan dezelfde steen, maak ik dezelfde fouten weer opnieuw, ik lijk niet te leren van mijn fouten. Veel te open, en toch wantrouwend, te vaak totaal onverwacht gekwetst.

Dus als je het mij vraagt wordt het tijd dat je heel erg lief gaat worden voor dat kleine meisje. Ik begrijp wel waarom het zich verstopt. Dit vind ik een aanrader. http://www.mixed-media.info/hoogbegaafd/ Deze tekst ben ik nu ook mezelf aan het toepassen. En net zolang trainen totdat je (ik) kan zeggen.
"Je hoeft niet bang te zijn" "je bent wel goed genoeg" " ik leer heus wel van mijn fouten, maar omdat ik er nooit in erkend ben en niet goed weet hoe het voelt als je geapprecieerd wordt kan ik ook niet weten hoe het voelt." Dus vanaf nu geef ik mezelf een compliment als ik iets goeds gedaan heb" "ook dat ik doorzet betekent dat ik van mijn fouten wil leren" "ik ben goed zoals ik ben" "ik mag anders zijn"

ik ben dit bovenstaande nu aan het trainen> kom in je eigen kracht te staan.
Jij ook succes en veel plezier met in je eigen kracht en liefde te komen staan:) Die liefde die er IS, omdat ook jij bent en die liefde hebt. Je mag zijn : )

Je slaat de spijker op zijn kop, Vlinders!
Ik vind het heel erg moeilijk om mezelf te mogen waarderen. Te durven erkennen dat ik mss iets goed zou kunnen, of doen. Ik ga ervan uit dat dat komt doordat ik nooit complimenten kreeg en vooral geen ' eigendunk' mocht krijgen. Gepest worden op school(ging na de tweede VO wel over), maakt dat ik altijd het gevoel heb heel erg mijn best te moeten doen om 'erbij te horen'. En bij mijn moeder heb ik nooit het gevoel gehad dat ik goed genoeg was voor haar. Altijd commentaar, altijd kritiek, vooral ook ongevraagd, tot een jaar geleden nog. Het geeft rust dat dat contact nu verbroken is.

Toen mijn jongste geboren werd heb ik een bijna-doodervaring gehad door extreem bloedverlies (geen polsslag meer). Geen tunnel, geen wit licht aan het einde, maar een plek waar ik veilig en geborgen was, waar 'het' goed was, waar ik een soort boodschap kreeg van " jij mag er zijn" "Jij mag er OOK zijn" ....Dat kon ik eerder niet eens uitspreken.
Ingewikkeld, want niet rationeel verklaarbaar, maar het was er wel, en heel sterk.

Als ik aan dat kleine meisje ben wat ik ooit was, zo ontzettend alleen en onbegrepen, en zij begreep de wereld niet, dan zou ik dat meisje zo graag willen troosten. Ik vertrouwde er zo op dat alles goed zou komen....ik deed zo mijn best....
Ik zie nu dat ik voor dat meisje moet vechten. Zij verdient beter dan het leven wat ik had. Met zoveel verdriet en eenzaamheid, ook, of vooral in mijn huwelijk. Nooit een compliment, veel dreiging en soms zelfs fysieke mishandeling. Altijd op mijn tenen lopen.
Ik weet nu beter. Ik ben nu verder. Het wordt idd tijd dat ik de kracht in mezelf ga erkennen! Ik denk dat je gelijk hebt Vlinders, ik heb het me nooit gerealiseerd (want volgens mijn moeder maakte ik nooit iets af) maar ik BEN ook een doorzetter!
Dank je wel voor dit inzicht!

Welkom!

Leuk : ) Ik sla graag spijkers op hun kop. Wil graag verder.
Jij zegt:Dank je wel voor dit inzicht! Mag je dus om te beginnen jezelf daarvoor bedanken.
Een goede hulpverlener of begeleider of adviesgever, of anders, deelt je in zijn/haar zelf verworven inzichten. Een advies via theorie of tip of anders, kan in de praktijk heel anders uitwerken; Iemand kan alleen zelf inzichten opdoen, omdat we simpelweg uniek in ons leren en leerproces zijn. Dus als je mij bedankt voor het inzicht, dan geef je me in werkelijkheid het idee dat ik jou daarbij geholpen heb. Terwijl je dit zelf gedaan hebt. Ik vind het daarentegen lief dat je waardering toont want dat is wat je bedoelt van binnen denk ik. Waarmee ik een spiegel voor gehouden krijg dat het goed is dat ik nu eindelijk met zelf-erkenning bezig ben. Wat jij nu ook gaat doen. Ik wachtte altijd (tot vandaag toe) maar om goedkeuring van anderen. Terwijl ik mezelf het ook kan geven! Wat fijn om dit te weten: )
Jij schreef: Ik vind het heel erg moeilijk om mezelf te mogen waarderen. Te durven erkennen dat ik mss iets goed zou kunnen, of doen. Ik ga ervan uit dat dat komt doordat ik nooit complimenten kreeg en vooral geen ' eigendunk' mocht krijgen.[/i] Wat fijn dat je waardering toont voor mij dat ik mezelf erkenning aan het geven ben en wat goed en fijn dat jij dit nu ook ontdekt. Ja, idd, ik denk dat jezelf om alles wat je doet wat een bijdrage levert aan je geborgen en veilige gevoel en prettige gevoel, je jezelf complimenten om mag gaan geven.

maar een plek waar ik veilig en geborgen was, waar 'het' goed was, waar ik een soort boodschap kreeg van " jij mag er zijn" "Jij mag er OOK zijn" ....Dat kon ik eerder niet eens uitspreken.
Ingewikkeld, want niet rationeel verklaarbaar, maar het was er wel, en heel sterk.
Wat heftig, maar wat brengt het doorzetten in zo'n enorm moeilijke situatie je een sterke emotionele verbondenheid met jezelf mee. Dus rationeel "jij mag er zijn", mag je nu dus ook gaan voelen. Nogmaals welkom op deze site

Als ik aan dat kleine meisje ben wat ik ooit was, zo ontzettend alleen en onbegrepen, en zij begreep de wereld niet, dan zou ik dat meisje zo graag willen troosten. Ik vertrouwde er zo op dat alles goed zou komen....ik deed zo mijn best....
Ik zie nu dat ik voor dat meisje moet vechten. Zij verdient beter dan het leven wat ik had. Met zoveel verdriet en eenzaamheid, ook, of vooral in mijn huwelijk. Nooit een compliment, veel dreiging en soms zelfs fysieke mishandeling. Altijd op mijn tenen lopen.
Ik weet nu beter. Ik ben nu verder. Het wordt idd tijd dat ik de kracht in mezelf ga erkennen! Ik denk dat je gelijk hebt Vlinders, ik heb het me nooit gerealiseerd (want volgens mijn moeder maakte ik nooit iets af) maar ik BEN ook een doorzetter!
Hou dit vast. En dat meisje in je is er nog steeds. Wat zou het fijn zijn als ze alsnog begrepen wordt en niet meer alleen is, maar met jou samen. Met een sterke mooie vrouw die voor haar gaat vechten>haar veel liefde kan geven en complimenten enz

Hallo Tesselschade!

Welkom hier!
Wat is jouw verhaal herkenbaar voor mij! Laat jezelf alsjeblieft geen persoonlijkheidsstoornis aanpraten!
Het zou heel wat uitmaken als je een hulpverlener vindt, die zelf HB is. Die als het ware "door je heen kan prikken" en niet middels diagnoses denkt en werkt.
Het "hulpverleningstraject" ligt nu al weer een tijdje achter me. Mijn eigen verworven inzichten hebben er voor gezorgd, dat ik er van mezelf mag zijn en niet enkel in de gratie van anderen. Ik ben nu 52 jaar en kan sinds kort van mijn leven genieten! Ik besef nu, dat het nooit te laat is om je leven een positieve draai te geven. Mijn verleden kan ik niet uitwissen, maar ik hoef het ook niet meer een al maar zwaarder wordende rugzak mee te dragen.
Ik wens je heel veel sterkte bij het vinden van jouw positieve leven!

Groetjes Marlou

De link van Vlinders was een openbaring! Ik krijg idd veel commentaar omdat ik zo heftig kan reageren op dingen die gebeuren. Ook, of vooral emotioneel. Mensen die mij niet kennen kunnen daarvan nogal eens schrikken. Maar het is bij mij altijd gecomprimeerd, ik ben even erg overstuur, maar ook heel snel weer in mijn gewone doen. Een hulpverlener van mijn zoon noemde mij een ' duikelaar', zo lig je om, en zo sta je weer rechtop.
Wat ik merk is dat ik uit balans raak als iets me op gevoelsniveau raakt, en wanneer ik het dan uitspreek tegen iemand, of opschrijf, dan word ik gedwongen het in woorden en zinnen te vatten en dus te structureren en zo wordt het beredeneerbaar. En dan ' spring' ik meestal direct in de stand van : " dit is het probleem, hoe kan ik het oplossen? Welke mogelijkheden heb ik hiervoor?" Dan is de emotie weer weg.
Toen mijn middelste diabetes type I kreeg, nadat we al veel problemen met de oudste hadden gehad, heb ik een soort 24 uurs ontkenning gehad. Ik las alle info en dat kwam zo op me af dat ik alleen maar riep dat ik het "niet meer ging doen". Ik wilde er niets meer van weten. Maar na veel huilen en een middag slapen realiseerde ik me, "dit gaat nooit meer over, dus schouders eronder en doorgaan!" Deze reactie werd me nagedragen, terwijl de meeste kinderen met DB opgenomen worden in het ziekenhuis, dan doet de verpleging eerst alles, de ouders worden in de watten gelegd en begeleid door psychologen.....Bij mij was het: woensdagmiddag diagnose, donderdag instorten, vrijdag klaar, en door gaan... Wat is dan erger?

Dat heftig reageren is denk ik de kern van het idee van hulpverlening dat ik Borderline of zo zou hebben. Terwijl ik dat beslist niet heb, zover was ik zelf ook al gekomen. Het is ook zo in de mode, zoals een tijd terug ADHD.
Nu ik hier lees dat dat heftig reageren, of , zoals ik het zie, ten volle leven, zowel de toppen als de dalen dus gewoon een HB kenmerk! Wat een bevrijding! Ik wil het leven ook ten volle leven, alles voelen. Kreeg ooit (om af te vallen) Prozac, en werd daar erg verdrietig van. Dat vlakke, afgevlakte gevoel vond ik vreselijk.........
Wat een bevrijding om dan nu te lezen dat dit gewoon 'normaal' is. Het maakt het leven met mij in elk geval nooit saai

Tesselschade, ik wil nog even zeggen dat ik vind dat je prachtig gesproken hebt. petje af!

Nu ik hier lees dat dat heftig reageren, of , zoals ik het zie, ten volle leven, zowel de toppen als de dalen dus gewoon een HB kenmerk! Wat een bevrijding! Ik wil het leven ook ten volle leven, alles voelen. Kreeg ooit (om af te vallen) Prozac, en werd daar erg verdrietig van. Dat vlakke, afgevlakte gevoel vond ik vreselijk.........
Wat een bevrijding om dan nu te lezen dat dit gewoon 'normaal' is. Het maakt het leven met mij in elk geval nooit saai [

Echt mooi om te lezen En dat is het helemaal, graag nemen we het leven in vol, helemaal zoals het is, zowel de toppen als de dalen. Top!