HB-Forum.nl

Ik vraag me dus af hoe het zit met jullie sociale contacten. Temeer omdat ik er zelf niet veel heb en het me maar niet schijnt te lukken om aansluiting te vinden, ondanks dat ik geen chagrijn ben en makkelijk overga tot het maken van contact. Vroeger (jeugd en vroege volwassenheid) was het bijvoorbeeld betrekkelijk eenvoudig om een kennissenkring te hebben/onderhouden maar alle vrienden die ik ooit had zijn naar elders verhuisd, hebben een gezin gesticht en hebben vrijwel geen van allen nog contact met elkaar (waarbij ik er tegenwoordig sporadisch eens een tegenkom waarbij er dan zo'n awkward "heee hoe ist met jou" interactie plaats heeft).

Voorheen was ik eigenlijk nooit eenzaam (van binnen) maar tegenwoordig mis ik toch wel steeds meer de sociale interactie met anderen en begint het gemis me toch wel op te breken. Ik besef dat ik vast niet de enige moet zijn die hier last van heeft maar dergelijke smart maakt nog geen gedeelde smart dus lanceer ik er maar eens een topic over [sombrero] Ik ben eigenlijk wel heel erg benieuwd naar beide kanten van de medaille, van zowel de mensen die wel contacten met anderen onderhouden als van degenen die dat niet doen/daar misschien zelfs geen behoefte toe voelen, zowel als degenen die het wel graag willen maar die het maar niet lukt om tot vriendschappen of tot een kennissenkring te komen.

Heb jij sociale contacten ? Of heb je ze juist niet en zou je wel graag wat meer contact/interactie met andere mensen willen hebben ? of hoeft het van jou allemaal niet zo en verkies je een solitair leven ?
En voor jou, die ze wel heeft, zou je je ongelukkiger voelen als ze er niet zouden zijn ? denk je zelfs dat je voor je geluk afhankelijk bent van je sociale contacten ?

Volgens mij is het gewoon super menselijk dat we allemaal behoefte hebben aan sociaal contact. Ik denk niet dat er mensen zijn die daar geen behoefte aan hebben, zonder dat ze in het verleden wat meegemaakt hebben waardoor zij er nu zo mee omgaan en solitair leven verkiezen boven een leven met sociale contacten.
wel denk ik dat er verschil is inde gewenste intensiteit. Je hebt mensen die constant mensen om zich heen willen hebben en mensen die ook nog een plekje/ruimte voor zichzelf willen hebben daarnaast. dat hangt volgens mij ook af van de gevoeligheid voor prikkels en de tijd die je nodig hebt om die te verwerken.
Persoonlijk heb ik zeker wel behoefte aan sociale contacten, maar een hele grote vriendenkring zul je mij niet zien hebben. Ik zit daar helemaal niet op te wachten. Vrienden moeten bij mij écht vrienden zijn en geen mensen die ik toevoeg om meer koppen te kunnen tellen. Daarnaast heb ik echt tijd nodig voor mijzelf en zoek ik mijn eigen ruimte op om prikkels te verwerken anders zou ik gek worden. Maar als ik vrienden zie is het in het algemeen ook meteen intens.
Overigens speelt bij mij ook mee dat mensen afhaken omdat ik door mijn levenswijze niet in staat ben zeer regulier contact (live) te onderhouden

Ik kan met beide uit de voeten, het solitaire, het sociale. Ik heb wel een voorkeur voor het solitaire, zeker als ik dat afzet tegen groepen mensen. In groepen kan ik mij eenzaam voelen, iets waar ik alleen nooit last van heb. Ik heb een "vriendengroep" van 6 personen die ik zo'n 15 jaar ken, maar ook daar blink ik vaak uit in afwezigheid. Liever ga ik voor het one to one contact. Voor mij persoonlijk is het zo dat ik geen sociaal contact nodig heb om gelukkig te zijn, zolang ik doelen in m'n leven heb die mij bezighouden.

Het gekke is dat ik het heel goed naar m'n zin heb als ik alleen in mijn werkplaatsje aan het freubelen ben. Dan ben ik het meest gelukkig/productief. Snel en met goed resultaat. Is er iemand, dan komt er weinig tot niets uit mijn handen, tenzij het een klus is voor de ander.
Ben ik in een groot gezelschap en iedereen schijnt zich goed te vermaken en/of is verwikkeld in een geanimeerd gesprek, dan kan het zomaar zijn dat ik mijzelf als "alien" ervaar. Observerend en niet deelnemend aan de happening. Luisterend naar de verhalen, voel ik niet de behoefte om mij er in te mengen. Niet echt sociaal dus!
De vriendenkring heeft zich behoorlijk uitgedund en ververst zich in een rap tempo. Of moet ik hier eerder van een kennissenkring spreken? Die paar "echte" vrienden zijn gebleven. Toch bedenk ik mij regelmatig, dat ik ook met deze vrienden op een enkeling na, op een andere golflengte zit dan zij. Wederzijdse waardering, maar toch.......!?!
Ook ik maak eenvoudig contact en zit niet om een praatje verlegen, maar zonder het verveling te noemen, zijn de gesprekken van een inhoud, zoals ik die al zo vaak hebt gevoerd en is alles al eens gezegd. Weinig vernieuwend of herorienterend wat betreft mijn inzichten. Naarmate de tijd vordert, wordt dit gemis groter en ervaar ik hetzelfde als Odran.
Je sociale behoeften worden volgens mij steeds meer gekleurt door de groei die je al hebt doorgemaakt. Het zal neerkomen op daar te gaan zoeken naar sociale contacten, waar je gelijkgestemde zielen vind en dat zal voor de doorsnee HB-er niet het theekransje om de hoek zijn. Sociale contacten onderhouden is een ding, maar er afhankelijk van zijn?..........
Zijn we allemaal niet zoekende naar een warm nest?
Zelf ben ik overdags graag alleen bezig, maar wil toch ook weerklank voor m'n bevindingen.
Praatje pot is aan mij niet zo besteed en beperkt de groep van sociale contacten.
En je weet wat de Chinezen zeggen!:
"pas op met wat je wenst......je zou het wel eens kunnen krijgen!".

DanielM schreef:Ik kan met beide uit de voeten, het solitaire, het sociale. Ik heb wel een voorkeur voor het solitaire, zeker als ik dat afzet tegen groepen mensen. In groepen kan ik mij eenzaam voelen, iets waar ik alleen nooit last van heb. Ik heb een "vriendengroep" van 6 personen die ik zo'n 15 jaar ken, maar ook daar blink ik vaak uit in afwezigheid. Liever ga ik voor het one to one contact. Voor mij persoonlijk is het zo dat ik geen sociaal contact nodig heb om gelukkig te zijn, zolang ik doelen in m'n leven heb die mij bezighouden.

Dit. Dus.

Oh!

Ik heb ook moeite met sociale contacten, en daardoor heb ik de moed een beetje opgegeven en ga ik sociale bijeenkomsten maar uit de weg, om me niet zo eenzaam te voelen. Daarentegen heb ik wel bevestiging nodig, een plek om mijn verhaal kwijt te kunnen. Dat gaat dus niet goed samen, en van tijd tot tijd denk ik een goed sociaal contact te hebben, wat me dan opbreekt (zie 'dom en naïef). Ik heb twee goede vriendinnen, waarvan eentje al 35 jaar deze sept. die me door en door kent, daar kan ik mijn verhaal kwijt, maar ik probeer wel hen niet te overladen. Daarnaast heb ik nog een ver familielid dat met zijn gezin meer vrienden zijn, daar zou ik ook altijd terecht kunnen. Verder geen familie waar ik contact mee heb (ouders, zus). De beste sociale contacten zijn voor mij met de kinderen op de basisschool waar ik vrijwilligerswerk doe elke dag. Kinderen zijn eerlijk, hebben geen dubbele agenda, spelen geen spelletjes waarvan ik de regels niet ken.

Ik wil dus wel, maar ik ben bang geworden van mensen. Dus trek ik me terug. Soms gaat het iets beter, kan ook ik harder zijn, fel reageren. Maar het kaast toch altijd terug. En soms wil ik het liefste onder een steen kruipen en verdwijnen. Niet meer meedoen.

Odran Oel, goed topic, maar ook confronterend.
Nu in de vakantie zit ik te denken over wat ik nog meer zou willen in mijn leven. Ik heb ook de situatie gehad zoals jij schrijft, dat vroeger sociale contacten met gelijkgestemden makkelijker waren. Maar op een gegeven moment verhuisde veel mensen naar hun thuisprovincies of ze trouwden met iemand, waardoor ze na verloop van tijd heel erg veranderden. (en dat gaat ook voor mij op: gezin, nieuwe stappen gezet in werk, enz). Nu heb ik geen 'beste vriendin' in de buurt en dat mis ik wel. Ik probeer wel nieuwe contacten aan te gaan en soms lukt dat. Maar toch niet genoeg, merk ik. Het is ook anders, doordat je geen gedeelde historie hebt. Met oude vrienden heb ik in mijn jongere jaren allerlei spannende dingen meegemaakt, dat geeft een band. Vroeger leek het vinden van sociale contacten ook makkelijker te gaan dan nu.
Ik heb een tijd geleden een boek gelezen over HB volwassenen, iets van 'meer dier, minder mens'. Daarin kregen in bijna alle beschreven casussen mensen als tip om 'peers' te vinden, gelijkgestemden. En ook bij HB kinderen wordt dat vaak als tip gegeven. Alleen weet ik niet precies hoe ik ze moet vinden. Ik ben een keer naar een HB avond geweest, in m'n eentje. Dat vond ik best spannend. Ik vond het onderwerp interessant, maar toen ik binnenkwam, stond iedereen met elkaar gezellig te praten. Ik voelde me best bewust van mezelf toen ik daar in mijn eentje stond. Liep uiteindelijk goed af, ik raakte met leuke mensen in gesprek.

Maar duidelijk dat het nu minder vanzelfsprekend loopt voor mij en dat ik een goeie vriendin om de hoek wel mis.

groetjes, Ying

waarbij ik er tegenwoordig sporadisch eens een tegenkom waarbij er dan zo'n awkward "heee hoe ist met jou" interactie plaats heeft

Ja die ontmoetingen ken ik ook.. plus een nog geforceerder afscheid. (of is het tussenstuk nog erger)

Sluit me aan wat met wat er eerder al gezegd is, sociaal contact heeft iedereen nodig. Maar het is soms verdomd lastig om de regeltjes van vriendschap te begrijpen, vind ik.
Twee jaar terug heb ik gebroken met een vriendinnengroep. Voornaamste reden, ik voelde me in de groep van 6 in al die jaren (13) niet mezelf. Een plekje veroveren in de groep kostte me teveel energie en maakte me eigenlijk maar ongelukkig. Individueel kon ik het best met ze de meesten vinden. Liever één op één.
Sinds drie maanden heb ik weer met ze contact, op mijn initiatief. Niet gezegd dat ik mogelijk HB kan zijn, maar zoals uit de therapie bleek, dat ik niet geleerd hebt om mezelf te zijn vanuit mijn opvoeding (even kort door de bocht). Dit heeft veel begrip opgeleverd, en ze staan nog steeds open voor vriendschap. De regie heb ik nu in handen. Dat houd voor mij in, wel één op één contact, geen groepsactiviteiten. Al hoopte ik stiekem ook dat er wat meer initiatief kwam van hun kant.

Verder heb ik wat prille vriendschappen. Die zijn in de eerste plaats gebaseerd op één overeenkomst, het hebben van kinderen. Leuk, en misschien later verdieping.

In mijn jeugd geen beste vrienden gehad. Wel 'gewone' vriendschappelijke contacten en logeerpartijtjes. Geen sociale held dus, maar het ging best zo.

Ik weet nog steeds niet helemaal wat ik van vriendschap moet verwachten, maar sociaal contact is zeker wenselijk. Al is het alleen maar om te praten over je kroost/werk/hobby.

Poeh poeh, wat een confrontatie...
Ook ik heb ervaring met de bovenstaande paar laatste posts.

Vaak tegen dezelfde steen gestoten in vriendschappen (vaak aan de kant geschoven om wie ik ben), niet geaccepteerd worden zoals je bent (een eeuwige eerlijke goedzak met goede bedoelingen die niet zo opgevat worden of waar misbruik van gemaakt wordt), niet gemaakt voor groepsactiviteiten en allergisch voor social gewenst gedrag..
In mijn opinie zijn mensen wezens die sociale contacten nodig hebben, dit geldt zeker voor mij, maar het is blijkbaar gewoon niet voor mij weggelegd. Ik heb alleen mijn vriend en mijn beste vriendin (die vorige week naar het andere uiteinde van het land is verhuisd, 2u reizen naar elkaar), geen familie en ik verhuis zelf ook over 2 maanden. Dat betekend dat ik weer opnieuw moet aclimatiseren en sociale contacten "moet" opdoen.
Door vervelende ervaringen en door een ontwikkeld laag zelfbeeld en onzekerheid, durf ik het gwwoon niet meer aan.. weet gewoon niet meer hoe ik nieuwe sociale contacten moet opdoen.. Ik ben in ieder geval blij om te horen dat ik niet de enige ben.

Jelle schreef:Ook ik maak eenvoudig contact en zit niet om een praatje verlegen, maar zonder het verveling te noemen, zijn de gesprekken van een inhoud, zoals ik die al zo vaak hebt gevoerd en is alles al eens gezegd. Weinig vernieuwend of herorienterend wat betreft mijn inzichten. Naarmate de tijd vordert, wordt dit gemis groter en ervaar ik hetzelfde als Odran.

Herkenning wederom, met name in het stukje van Jelle hierboven. Er zijn voor mij zodoende maar heel weinig mensen met wie ik bevriend wil zijn. Babbelen kan ik met iedereen wel (en dit doe ik graag, en veel, en met veel plezier ook nog!), de diepgang die ik zoek vind ik echter vrijwel nergens. Dan toch maar liever een zo goed als solitair leven. En mijn gezin, dat wel!

Er zijn voor mij zodoende maar heel weinig mensen met wie ik bevriend wil zijn. Babbelen kan ik met iedereen wel (en dit doe ik graag, en veel, en met veel plezier ook nog!), de diepgang die ik zoek vind ik echter vrijwel nergens. Dan toch maar liever een zo goed als solitair leven. En mijn gezin, dat wel!

Dat herken ik dan weer niet.
Ik vind niet bij iedereen diepgang, maar dat zoek ik ook niet bij iedereen. En soms vind ik onverwachts diepgang waar ik het niet had verwacht. Vaak gewoon door simpel interesse in de ander te tonen (of door toe te geven aan mijn nieuwsgierigheid).
Maar een oppervlakkig babbeltje kan ik ook best waarderen maar ook dat vind ik niet bij iedereen. Dus sta ik in de supermarkt liever in de lange rij bij een van mijn favoriete kassajuffrouwen dan in die korte bij het stuk chagrijn. (blijkbaar denken er meer zo over). En na zo'n oppervlakkig babbeltje kom ik regelmatig met een goed humeur de winkel uit.

Sociale contacten zijn voor mij belangrijk. Zowel de oppervlakkige als die met meer diepgang. Ik onderneem graag dingen met mensen, ik deel graag dingen met mensen, ik wissel graag ervaringen uit... Alleen niet altijd, niet met iedereen en niet in grote groepen. Maar ik geloof dat ik daarin geen uitzondering ben.

Nickname schreef:

Dus sta ik in de supermarkt liever in de lange rij bij een van mijn favoriete kassajuffrouwen dan in die korte bij het stuk chagrijn. (blijkbaar denken er meer zo over). En na zo'n oppervlakkig babbeltje kom ik regelmatig met een goed humeur de winkel uit.

Ik probeer altijd zo snel mogelijk te zijn bij de kassa zodat de rij achter me niet te lang wordt, het zou niet bij me op komen een praatje te gaan maken met de juffrouw aan de kassa, maar dat zal aan mij liggen...

Ik probeer altijd zo snel mogelijk te zijn bij de kassa zodat de rij achter me niet te lang wordt, het zou niet bij me op komen een praatje te gaan maken met de juffrouw aan de kassa, maar dat zal aan mij liggen...

Inderdaad.
Gewoon een beetje vriendelijk doen en een grapje maken terwijl mijn boodschappen worden gescand, ik ze weer in mijn kar stop en pin maakt mij niet minder snel en de rij achter mij niet langer maar het leven voor mij en de kassajuffrouw (en regelmatig ook voor de mensen achter mij) wel plezieriger.

Nickname schreef:Ik vind niet bij iedereen diepgang, maar dat zoek ik ook niet bij iedereen. En soms vind ik onverwachts diepgang waar ik het niet had verwacht. Vaak gewoon door simpel interesse in de ander te tonen (of door toe te geven aan mijn nieuwsgierigheid).
Maar een oppervlakkig babbeltje kan ik ook best waarderen maar ook dat vind ik niet bij iedereen. Dus sta ik in de supermarkt liever in de lange rij bij een van mijn favoriete kassajuffrouwen dan in die korte bij het stuk chagrijn. (blijkbaar denken er meer zo over). En na zo'n oppervlakkig babbeltje kom ik regelmatig met een goed humeur de winkel uit.

Ik kan mij hier helemaal in vinden. Tegenwoordig, that is.
Ik heb dat geleerd te doen. En ik vind het nog leuk ook. Zoals jij al aangeeft, een leuk praatje, waarbij ik de ander vaak aan het lachen krijg met een domme opmerking (ik kan heel goed dom doen, namelijk ) geeft mij ook plezier.

Ik merk aan mezelf dat ik steeds meer mijn happy-go-lucky karakter weer terug krijg en dat voelt meer dan oké!

Ik kan mij hier helemaal in vinden. Tegenwoordig, that is.
Ik heb dat geleerd te doen. En ik vind het nog leuk ook. Zoals jij al aangeeft, een leuk praatje, waarbij ik de ander vaak aan het lachen krijg met een domme opmerking (ik kan heel goed dom doen, namelijk ) geeft mij ook plezier.

Ik ben ook al zo goed in dom doen. Vandaar dat de mensen achter mij ook regelmatig lol hebben.
Overigens is het iets dat ik ook pas de laatste jaren heb geleerd.... Dat soort praatjes maken. Dom doen heb ik altijd al gekund.

Ik kan mij hier helemaal in vinden. Tegenwoordig, that is.
Ik merk aan mezelf dat ik steeds meer mijn happy-go-lucky karakter weer terug krijg en dat voelt meer dan oké!

Je had het dus afgeleerd? Doodzonde!
Soms is het wel eens lekker om als hersenloze noot tussen de groep te bewegen. Net als eten en drinken heb je humor nodig om zo weerstandsloos mogelijk door je leven te laveren. Lachen is essentieel voor je metabolisme. Later kun je wel weer "geestelijk voer" gaan halen bij diegene, waarvan je weet dat kletsen ergens toe leidt. Sociaal betekent je aanpassen aan de groep en dat hoeft niet per definitie verheffend te zijn.

Jelle schreef:Sociaal betekent je aanpassen aan de groep en dat hoeft niet per definitie verheffend te zijn.

Helemaal mee eens. Zo heb ik persoonlijk ook echt behoefte aan babbeltjes met buren, kennissen, winkelpersoneel, etc. Hoe oppervlakkig ook, desnoods over het weer, ik geniet ervan. Ik houd van mensen. De meesten althans. Maar goed, op dit vlak heb ik (zoals reeds gezegd) contact in overvloed, dat mis ik dus niet.

Ik wilde al gaan roepen dat Odran dát soort contact niet bedoelde, en dat hij nu juist dat 'verheffender contact' zo moeilijk weet te vinden/realiseren in zijn leven. Toch maar even zijn openingspost er opnieuw op nagelezen, maar nergens noemt hij dat het contact dat hij zoekt per se heel verheffend zou moeten zijn!

Dus bij deze ga ik hem dat maar eens vragen: Odran, mis jij vooral het diepgaandere contact, of mag het ook oppervlakkiger, bijv. vriend(inn)en voor in de kroeg (voor zover je van kroegbezoek houdt, maar bij wijze van spreken dus), of om mee te sporten o.i.d.? Ben benieuwd...

Ik voel de behoefte aan vrienden meestal niet zo. Ik heb al snel het gevoel dat ik mijn tijd verdoe, ik doe liever wat anders.
Ik heb een paar vrienden die ik al lang ken en die het accepteren dat ik niet veel contact zoek. Ik vergeet dat ook eigenlijk. Ik denk dan, oh het is alweer 3 maanden geleden dat ik .... zag, ik zal snel weer eens een afspraak maken. Het is dan ook echt wel gezellig en fijn.

Ik geef heel af en toe een feestje (eens per x jaar).

Het is wel zo dat ik een gezin heb en dus heb ik voor mijn gevoel al vaak mensen om mij heen. Bovendien ontmoet ik mensen op mijn werk.

Ik ben dol op mensen! Ik geef graag feestjes/spontane BBQs/sleepovers. En inmiddels heb ik andere mensen in mijn leven die dat ook leuk vinden om dat met mij te doen! Vroeger had ik een veel minder druk sociaal leven, maar nu kan ik er geen genoeg van krijgen