HB-Forum.nl

Hallo allemaal,

Ten eerste, wat een opluchting dat jullie hier zijn en ik jullie gevonden heb. Ik lees graag jullie ervaringen met HB en nu word het tijd dat ik de mijne hier ook de vrije loop laat. Het verheugen hierop, geeft al een bevrijdend gevoel. Ik ken jullie niet eens, maar enige verwantschap met een paar van jullie is nu al aan de orde. Voordat het nu een beetje creepy begint te worden, over naar het tweede, mezelf voorstellen.

Ik ben Denise, 33 jaar. Tijdens een sessie bij mijn, toenmalige, psychotherapeut, ongeveer een maandje of vier geleden, begon er een lichtje te branden. Thuis HB gegoogled en toen begon het herkennen en het vele lezen.

De reden waarom ik bij een psychotherapeut liep, was dat ik vast liep in mijn hoofd, voor de zoveelste keer. Maar dit keer stond mijn hoofd echt op ontploffen, dus was hulp van een prof niet meer zo onlogisch. De verantwoordelijke taak van opvoeder en een op spanning staande relatie zorgden natuurlijk ook voor een extra zetje in de rug.

Na driekwart jaar kwamen we erachter dat ik door mijn opvoeding ben geremd in het uiten van mezelf. Vele (slaande) ruzies tussen een dominante vader en een naïeve maar erg lieve moeder, maakten van een levendige, vrolijke en pientere peuter een timide en teruggetrokken meisje dat nog steeds erg leergierig was. Keuzes die ik (lees: mijn vader) toen maakte waren louter gebaseerd op ratio. Slim meisje gaat Atheneum doen en aan een universiteit studeren, logisch toch? Atheneum heb ik echt belabberd afgerond, op de universiteit ging het leren me makkelijker af, maar distantieerde ik mij van het studentenleven. Afgestudeerd en wel op mijn 24ste (afstudeervertraging door vele uren op een, ahum, forum door te brengen) begon het denken alle kanten op te gaan. Veel verwarring, niets, maar dan ook niets, leidde naar rust in mijn hoofd. Geen cel in mijn lichaam wist wat ik eigenlijk wilde in dit leven. Diverse banen op MBO –niveau of lager volgden, nog een universitaire studie, een breuk met een vriendengroep, fulltime moederschap. Kleine en grote stappen, vanuit mezelf, maar zonder een duidelijk richting waar naar toe.

Met mijn psycholoog heb ik slechts eenmaal over HB gehad en alleen tussen neus en lippen door. Voornaamste uitkomst was dat ik al die jaren niet wist dat ik ook gevoelens en emoties kon uiten, zonder dat iemand je daarvoor afstraft. Ik kon na een jaar therapie, leren om mezelf te zijn bij anderen, door open te staan voor mijn gevoelens en emoties en ze te signaleren en te duiden. Maar mijn eigen bevinding is net zo belangrijk: de mogelijkheid dat ik HB ben, geeft mijn leven richting. Nu begrijp ik zowel mijn vervelendste als plezierigste herinneringen van mijn jeugd. De eenzaamheid op school. Het genot van een bibliotheekbezoek. Het anders zijn. Leertrucjes verzinnen. Noem ze maar op. De welbekende puzzelstukjes.

Beide bevindingen lijken wel of ze alleen bestaan voor mij, dat maakt het wel moeilijk, maar ik hou vast aan een steeds beter wordende balans tussen hoofd en hart. De gedachtestromen zijn rustiger , voelen is minder explosief dan kort na de constatering bij de psych. De dalen zijn te handelen. De pieken kan ik laten zakken, zonder impulsieve acties als gevolg. (Toegegeven, stabiel is ook maar saai, dus een uitspatting hier en daar is best lekker, maar dus niet te vaak). Verder ben ik verre van bang om mezelf te zijn bij anderen. Moet nog wel leren om bepaalde mechanismen uit te schakelen, de pleasing ones.

Op dit moment ben ik bewust huismoeder. Ik wil graag weer werken als mijn dochter naar de basisschool gaat. Voor mij een tweede kans om de arbeidsmarkt te betreden, nu vanuit een beter idee wat ik wil. Dat neemt nog wat soul- en jobsearching in beslag, maar als ik mij niet te veel laat afleiden door bijvoorbeeld een forum, gaat dat wel lukken. (Optimistisch in een crisis, ik geniet er maar van, zolang het duurt ).

Voor mij hindert het overigens niet dat ik niet officieel getest ben. HB/MB of niet, ik heb al voldoende gelezen om te weten dat ik veel met de meeste mensen hier gemeen heb. En dat ik jullie nodig heb. Wie weet in het echt, maar voor nu hier op dit forum.

Groeten,
Denise

Welkom Denise

Je verhaal klinkt ten dele bekend, je bent vast op de goede weg aanbeland.

Hallo Denise,

Mooie intro. Je verhaal is voor mij grotendeels (heel) herkenbaar, op je afgeronde opleidingen en je fulltime moederschap na. Ook het niet officieel testen omdat je het eigenlijk wel weet door de herkenning hier (als ik dat mag concluderen). Ik heb laatst wel de IQ test van 123test gedaan, niet officieel dus, wel ruim boven de 130. Voor mezelf zegt dat, dat ik mij niet zomaar in de verhalen herken alhier.

Maar mijn eigen bevinding is net zo belangrijk: de mogelijkheid dat ik HB ben, geeft mijn leven richting. Nu begrijp ik zowel mijn vervelendste als plezierigste herinneringen van mijn jeugd.

Dit beschrijft exact waarom ik blij ben met mijn (mogelijke) HB ontdekking. Niets meer, en ook niets minder.

Welkom, en veel plezier hier, al ben ik zelf ook nog een groentje.

Dank jullie!
Jullie (gedeeltelijke) herkenning is voor mij ook weer een bevestiging.

Idd, een IQ-test op internet (volgens mij heb ik ook die van 123test gedaan..plus nog wat andere) en een aannemelijke uitslag, neemt ook wat onzekerheid weg. Overigens, ik heb 'maar' één opleiding afgerond, DanielM, de ander was een probeersel. Zoals veel dingen.

Tot kijk!

Hallo Denise!

Welkom hier!
Wat vind ik veel herkenning in je intro! (Al was mijn moeder de dominante binnen ons gezin en waren er geen SLAANDE ruzies).

Groetjes Marlou

Welkom,
en de herkennig van hb is idd heeeeeeel lekker en fijn.
veel plezier op het forum.

Welkom!

Welkom :band:

Dank jullie! En ook nog een knuffel en muzikaal welkom

Wat vind ik veel herkenning in je intro! (Al was mijn moeder de dominante binnen ons gezin en waren er geen SLAANDE ruzies).

(Regelmatig) ruzie tussen (en met) ouders is sowieso niet fijn, kan een kind erg klein maken. Vervelend dat jij dat ook hebt moeten meemaken, Marlou. Toch ben ik blij met je herkenning!

Hoi Denise, welkom hier. Hopelijk voel je je hier thuis en helpt het je te werken aan/denken over je eigen ontwikkeling.

hallo D2,

Leuk je posts te lezen. Waar ik ook benieuwd naar ben: hoe gaat het met jouw kinderen? herken je jezelf in hen of juist helemaal niet? herken je iets van HB in hen en hoe ga je daar mee om?

groetjes, Ying

Hoi D2,

Welkom op het forum, gezellig!
Hier ook momenteel bewust huismoeder.
Heel veel herkenning.. de slaande ruzies, je niet kunnen uiten tot ontploffen aan toe.
Fijn om te lezen dat iemand dezelfde processen doormaakt als ik.

Heb je ooit het gevoel gehad bij de psychotherapeut dat deze gewoon maar wat theorie op je los laat?
Natuurlijk maakt ons verleden ons tot het heden maar het gevoel het verleden te moeten herleven om 'heel' te worden/zijn met het heden is voor mij onlogisch..

Ik pretendeer hiermee niet dat alle psychotherapeuten op deze wijze behandelen..
Het was ooit voor mij de reden om nooit meer naar een psychotherapeut te gaan.

Nogmaals welkom!!

Ciao

Wederom bedankt voor het welkom heten!

Ik heb Ying inmiddels een pb gestuurd, om haar vraag te beantwoorden. Neiging die ik heb om het niet in de 'groep' te gooien. Maar zal dat maar even afleren, bij deze.

@Charlottesuzanne:

Fijn om te lezen dat iemand dezelfde processen doormaakt als ik.

Dat is wederzijds! Je eigen intro komt me ook erg bekend voor.

Ik denk wel dat de psychotherapeut mij vanaf het begin al in een bepaalde categorie had geplaatst, waardoor de eerste drie maanden de therapie van geen kant liep. Daarom toen overgegaan naar een combi psychotherapie en symbooldrama: het oproepen van een (nieuwe) droom (nadat je in semi-slaaptoestand bent gebracht), deze droom tekenen en dan over deze tekening praten. Symbooldrama wordt vaak toegepast bij mensen die moeilijk kunnen praten over of niet weten wat het probleem precies is. Dat zijn meestal kinderen... Het werkte voor mij iig.
Ik denk dat de therapeut eigenlijk ook wel verbaasd was over de 'uitkomst'.
Dat het niet jezelf kunnen zijn werd door hem gekoppeld aan het niet mogen uiten van je gevoel, is achteraf gezien ten dele waar. Er was weliswaar geen herinneringen aan een gevoelsrijk en emotievol verleden, maar voor mezelf is het waardevoller om erachter te komen wat ik kan met mijn anders zijn/denken, dat dat mijn voornaamste gemis is geweest.

Dat het mij moeite kost om emotie te tonen en gevoelens herkennen, is denk ik eigen aan dat anders zijn (HB of niet). Het is belangrijk voor mij om er een balans in te vinden, om zo in deze samenleving te kunnen meedraaien (oei wat klinkt dat zwaar), maar natuurlijk zonder mezelf te verloochenen Overigens de 'tips' die de therapeut heeft gegeven mbt het (h)erkennen en duiden van je gevoel helpen hierbij wel.

Natuurlijk maakt ons verleden ons tot het heden maar het gevoel het verleden te moeten herleven om 'heel' te worden/zijn met het heden is voor mij onlogisch..

Lijkt mij ook wat overdreven om je verleden te herleven. Patronen herhalen zich, dus zijn ook aanwezig in het heden. Herkennen van de patronen en ze doorbreken kan ook in het heden. Mijn ouders zijn nog dezelfde personen (alleen gescheiden), de verhoudingen blijven bestaan. Enige die kan veranderen ben ik (opener naar hen toe). En eigenlijk veranderen ze hun houding ten opzichte van mij nu ook (minder kritiek op volgens hen hinderlijk gedrag van mij.. zoals de betweterigheid, de vele vragen stellen, ongeduld als ze me niet snappen...).

Met mijn therapeut heb ik veel in het heden gezeten. Ik ben geen deskundige, maar het hoeft dus niet zo te gaan als met je eerdere therapeut.
(Overigens de mijne raad ik verder ook niet aan... de wat uit de lucht komen vallen adviezen over intimiteit met mijn partner, vond ik erg irrelevant...)

Hoi D2, misschien wil je de tips mbt het (h)erkennen en duiden van je gevoel met me delen?
Heb abrupt een deuk in mijn gevoel vandaag...
Het kan uiteraard ook een hormonenkwestie zijn.
Helaas heb ik de laatste tijd geen tijd voor mezelf kunnen creëren.
Hopelijk is het alleen een kwestie van rust en 'tot mezelf komen'.
Ciao!

hai Charlottesuzanne,
wat vervelend voor je dat je gevoel vandaag een deuk heeft opgelopen..
En misschien het hormonen, leuk is anders.

Wij bij mij meestal helpt, is (inderdaad) de rust te nemen, en me de vraag te stellen 'wat voel ik'. Zelf heb ik de neiging om daar aan voorbij te gaan, en vanalles in mijn hoofd te halen. Ik weet niet of dat bij jou van toepassing is.
Maar weet je dat het bijvoorbeeld boosheid of eenzaamheid, bedenk hoe je dit gevoel een volgende keer kan voorkomen. Eigenlijk niet de vraag stellen, waarom voel ik me zo, maar wat kan ik er aan doen om me niet meer zo te voelen (in een zelfde soort situatie waardoor je het gevoel kreeg). Het is misschien niet meteen een remedie tegen de deuk, maar hopelijk wel tegen een volgende.

Overigens heb ik vandaag ook een off-day gevoelsmatig. Best lastig om dan die rust te pakken voor jezelf als al t andere gewoon doorgaat. En dat moment is eigenlijk pas nu. Een beetje minder slaap is me dat wel waard

denk dat we beide onszelf wat meer tijd moeten gunnen.. Hopelijk gun je die tijd jezelf snel!

Welkom D2...

Tussen de regels door van je intro , lees ik dat je stiekem gewoon hardstikke van dingen geniet.
Probeer dat vast te houden.

En verder zit ik met de naam D2. Hier in Drenthe zijn hunebedden genummerd op die manier ., van D1 tot D54.
Hier heb je D2 http://www.hunebedden.nl/d02.htm
Waar komt D2 vandaan ?

Ik hoop dat je veel herkenning vindt hier.
En kijk uit met Fora.

Bedankt voor je welkom, Korrel!

Er zijn zeer veel kleine dingen die het leven meer dan de moeite waard maken, daar geniet ik inderdaad van. Maar het leven is niet altijd synoniem aan mijn leven

D2 blijkt een multi-interpretabel begrip. Een hunebed (een fraai, klein exemplaar overigens, incompleet dat wel,...symbolisch?) is toch wel een hele mooie en originele!
Ik beken, D2 is kort, en dus lekker snel in te tikken bij het inloggen.
De D verwijst naar de eerste letter van m'n naam, en de 2, naar de 2e versie van mezelf..de echte..
De persoon achter D2 komt overigens niet uit Drenthe, maar wel in de buurt, Overijssel.

En kijk uit met Fora.

Tot kijk en ben benieuwd naar een volgende film van jouw hand!

Hey Denise,

Je verhaal was op vele punten herkenbaar. Ben zelf ook als met enige regelmaat en nu weer in psychotherapie. Ennn we zijn allebei 33; schept een band

Marieke

als=al