HB-Forum.nl

Er is een heel mooi artikel genaamd 'Can you hear the flowers sing?' dat iets heel fundamenteels raakt bij mij. Als hoogbegaafde dingen beleef ik dingen heel intens, heb ik diepe en rijk geschakeerde emoties over wat er gebeurt of wat ik zie, heb ik heel veel gedachtes op allerlei (meta)niveaus over dingen, en dat gaat ook nog eens heel snel. Het voelt vaak zo eenzaam dat ik dat maar met zo weinig mensen kan delen. Ook omdat ik het niet eens met de meeste hoogbegaafden kan delen. Want individuele interesse speelt ook een grote rol... Dus ik moet een hb'er met dezelfde interesse vinden om die beleving te kunnen delen.

Hebben jullie dat ook? Die eenzaamheid?

Artikel: http://www.sengifted.org/archives/artic ... ted-adults

Voor mij in ieder geval wel herkenbaar.

Wat een prachtig artikel. Dank je voor het delen!

Ik herken heel veel in het artikel. Ik zie ook veel overlap met de theorie van Dabrowsky over persoonlijke groei.

De eenzaamheid die je noemt herken ik vooral van vroeger. Ik heb me lange tijd heel eenzaam gevoeld. Niet alleen letterlijk eenzaam, maar ook figuurlijk in de zin dat ik eenzaam was onder de mensen.

Tegenwoordig voel ik dat niet meer zo. Ik heb nu een aantal mensen in mijn leven, die écht zien wie ik ben. Die me waarderen om wie ik ben en die niet alleen in staat zijn om mee te gaan in mijn denken, maar die dan ook nog eens dingen kunnen zeggen waar ik dan stijl van achterover sla. Mensen ook die me waarderen om wat ik te geven heb. Ik voel me daar ontzettend rijk en geliefd bij.

Echt een heel mooi artikel, heel erg bedankt!
Net het artikel gelezen en herken er erg veel in.

Wat me ook opviel erin is het zoeken naar één persoon in plaats van alle aspecten verspreid te zoeken.
Er lijken hogere eisen te gelden...

Op een begeven moment kan het voor mij voelen alsof ik elk moment kan uitbarsten, ik moet het altijd inhouden en soms kan het echt zo zijn dat er dan een stroom aan gevoel en woorden opeens uitkomt die er uit moet. Alles tegelijk: verwondering, enthousiasme, verdriet om het verdriet van anderen, het gevoel dat de wereld je totaal overweldigd met zoveel schoonheid en tegelijk zoveel pijn etc. Ik weet niet goed hoe het beter te omschrijven, het spijt me.

Ik hou het allemaal binnen, omdat zodra ik er iets van laat merken je gelijk tegen onbegrip aanloopt. Maar tegelijk wil ik het zo graag delen, wil ik mensen het laten zien, want: zien zij het dan niet, zien ze nou echt niet hoe onvoorstelbaar mooi die bloem daar is!
De intensiteit van alles word ervaren als 'overdreven' of iets in die geest, en het gevoel wat dat geeft, het gevoel dat mensen het niet begrijpen en je het dus niet kan delen. Dat kan soms pijnlijk hard zijn en een groot gevoel van eenzaamheid opleveren.
Ik vraag me af of er een plek bestaat waar ik het gewoon kan uiten zonder dat mensen het 'overdreven' vinden, boos/gefrustreerd worden en waar er werkelijk in mee gegaan kan worden, omdat ik niet de enige ben die het zo ervaart...

Ik weet niet of ik het artikel al eens heb gelezen, ga het nu ook even niet doen maar wil wel reageren. Ik kan me goed vinden in de reactie van Eva.
Nalle ik herken wat je schrijft uit de tijd dat ik er pas achter kwam slimmer te zijn. Daarvoor kan ik periodes dat ik me enorm eenzaam voelde. Dat kon zowel een eenzaamheid zijn op het gebied van het niet hebben van gelijkgestemde vrienden als op het gebied me een alien te voelen te midden van alles.
Dat gevoel is er soms nog wel eens, maar veel minder frequent dan eerder. Via het forum heb ik contacten opgedaan, ben naar uitjes geweest en van daaruit zijn vriendschappen ontstaan.

En ja, zelfs tussen hb'ers is die klik er niet altijd op het gebied van emotiebeleving. Dat heeft m.i. niet gelijk te maken met een capaciteitsverschil oid maar meer op hetzelfde moment afgestemd zijn op elkaar, de omgeving of een zelfde soort ontwikkeling doormaken op een bepaald gebied. @Nalle, wat weerhoud jou om te delen met hb'ers? Is er werkelijk een andere interesse? Zit er ook angst?
Zelf ervaar ik met sommige hb vrienden op sommige momenten een onwijze klik en lijken we elkaar helemaal te begrijpen. Op een ander moment lijken we verder van elkaar verwijderd dan ooit. Gedachten, emoties, ontwikkelingen, alles kan zo snel gaan dat je heel snel tot elkaar kunt komen en net zo snel weer ver weg van elkaar. Ik ben me nog nooit zo bewust geweest van mijn communicatie. Maar ook dát ik moest gaan communiceren. Altijd gewend om die beleving intern te houden, o.a. vanwege geen/weinig aansluiting met buitenwereld. Dat lijkt heel kwetsbaar, maar bij mensen waar ik me veilig voel voelt het goed.

Het boek 'toen ik je zag' van Isa Hoes heb ik net uit (volgens mij was Antonie hb). Ik vind in dit boek het hebben van intense emoties indrukwekkend (mooi) weergegeven.

Sofie schreef:Zelf ervaar ik met sommige hb vrienden op sommige momenten een onwijze klik en lijken we elkaar helemaal te begrijpen. Op een ander moment lijken we verder van elkaar verwijderd dan ooit. Gedachten, emoties, ontwikkelingen, alles kan zo snel gaan dat je heel snel tot elkaar kunt komen en net zo snel weer ver weg van elkaar. Ik ben me nog nooit zo bewust geweest van mijn communicatie. Maar ook dát ik moest gaan communiceren. Altijd gewend om die beleving intern te houden, o.a. vanwege geen/weinig aansluiting met buitenwereld. Dat lijkt heel kwetsbaar, maar bij mensen waar ik me veilig voel voelt het goed.

Zit jij in mijn hoofd ofzo? Echt heel erg herkenbaar!

Nalle schreef:Dus ik moet een hb'er met dezelfde interesse vinden om die beleving te kunnen delen.

Ik lees juist dat je véél en allerlei personen om je heen wilt hebben; personen waar je kleinere delen van jezelf mee kunt delen maar dan dus wel intens.

Willow schreef: Ik hou het allemaal binnen, omdat zodra ik er iets van laat merken je gelijk tegen onbegrip aanloopt. Maar tegelijk wil ik het zo graag delen, wil ik mensen het laten zien, want: zien zij het dan niet, zien ze nou echt niet hoe onvoorstelbaar mooi die bloem daar is!
De intensiteit van alles word ervaren als 'overdreven' of iets in die geest, en het gevoel wat dat geeft, het gevoel dat mensen het niet begrijpen en je het dus niet kan delen. Dat kan soms pijnlijk hard zijn en een groot gevoel van eenzaamheid opleveren.
Ik vraag me af of er een plek bestaat waar ik het gewoon kan uiten zonder dat mensen het 'overdreven' vinden, boos/gefrustreerd worden en waar er werkelijk in mee gegaan kan worden, omdat ik niet de enige ben die het zo ervaart...

Precies dat...

Willow schreef:Ik vraag me af of er een plek bestaat waar ik het gewoon kan uiten zonder dat mensen het 'overdreven' vinden, boos/gefrustreerd worden en waar er werkelijk in mee gegaan kan worden, omdat ik niet de enige ben die het zo ervaart...

Hier?

Maar ik snap daarnaast uitstekend wat je bedoelt natuurlijk. Het kan lastig zijn om voldoende mensen om je heen te verzamelen die 'mee kunnen' in je belevingswereld. Zeker wanneer je jong bent en minder makkelijk zelf kan bepalen hoe je sociale/werk omgeving er uit ziet (bijvoorbeeld omdat je op school beperkt gelijkgestemden kan vinden).

GeneralFe26 schreef:

Willow schreef: Ik hou het allemaal binnen, omdat zodra ik er iets van laat merken je gelijk tegen onbegrip aanloopt. Maar tegelijk wil ik het zo graag delen, wil ik mensen het laten zien, want: zien zij het dan niet, zien ze nou echt niet hoe onvoorstelbaar mooi die bloem daar is!
De intensiteit van alles word ervaren als 'overdreven' of iets in die geest, en het gevoel wat dat geeft, het gevoel dat mensen het niet begrijpen en je het dus niet kan delen. Dat kan soms pijnlijk hard zijn en een groot gevoel van eenzaamheid opleveren.
Ik vraag me af of er een plek bestaat waar ik het gewoon kan uiten zonder dat mensen het 'overdreven' vinden, boos/gefrustreerd worden en waar er werkelijk in mee gegaan kan worden, omdat ik niet de enige ben die het zo ervaart...

Precies dat...

Hier idem. Als ik het wel laat zien, dan word ik als knettergek beschouwd........of ze halen 'Borderline' weer eens van stal
Gelukkig hebben mijn kinderen het ook, dus genieten we samen.

"beetje jammer" dat dit soort volk niet een keer een artikel weet te schrijven zonder te verwijzen naar mensen die in hun straatje passen maar ook al een paar honderd jaar dood zijn. Mijn vertaling:

"Dit hebben we aangetoond door achteraf wat beroemdheden uit te zoeken die bij ons lulverhaal passen, maar ze zijn niet getest en we hebben alle beroemdheden die er niet bij passen gemakshalve maar even genegeerd. Diegene die er wel bij passen zijn allemaal dood zodat we onze theorie ook niet aan deze figuren kunnen toetsen (gelukkig voor ons)."

Dat achteraf interpreteren is een doodsteek voor elke theorie en men moet er een keer mee ophouden. Post hoc ergo propter hoc!

Ik ben het met je eens dat het artikel geschreven is op een manier die de Amerikanen zo poëtisch 'Ass Backwards' noemen. Geen seconde is het in me opgekomen om het artikel als onderbouwde theorie of ook maar in de buurt van wetenschappelijk te beschouwen. Daarvoor is het Viva niveau ervan veel te hoog met zinnen als 'People who are gifted at “seeing” often seem to have a touch of magic about them.'

Maar de reden waarom OP het hier aanhaalt, namelijk (de moeite met) het vinden van 'peers', is in mijn ogen legitiem. En het artikel dient een rol om dat punt te illustreren. Niet meer, niet minder IMHO.

Ja, dat wel

Arjan schreef:

Willow schreef:Ik vraag me af of er een plek bestaat waar ik het gewoon kan uiten zonder dat mensen het 'overdreven' vinden, boos/gefrustreerd worden en waar er werkelijk in mee gegaan kan worden, omdat ik niet de enige ben die het zo ervaart...

Hier?

Maar ik snap daarnaast uitstekend wat je bedoelt natuurlijk. Het kan lastig zijn om voldoende mensen om je heen te verzamelen die 'mee kunnen' in je belevingswereld. Zeker wanneer je jong bent en minder makkelijk zelf kan bepalen hoe je sociale/werk omgeving er uit ziet (bijvoorbeeld omdat je op school beperkt gelijkgestemden kan vinden).

Hier gelukkig wel

Prachtig herkenbaar artikel dat mij tegelijkertijd blij en verdrietig maakte!
Blij omdat ik mezelf herkende en hierdoor beter begreep wat ik soms voel en verdrietig omdat dit vaak hetgene is waar ik mee worstel; dat er geen mensen in mijn directe omgeving is die dit ook zo ervaart of waar ik dit mee kan bespreken.
Dan kan ik me ook intens eenzaam voelen..
Dan twijfel ik ook gelijk aan mijn HB zijn. Heb ik weer bevestiging nodig dat ik goed genoeg ben.