HB-Forum.nl

In gesprek met een ander zie ik aan de non-verbale communicatie hoe diegene in het gesprek staat. Zo zie ik al snel zien wanneer diegene afhaakt, nadenkt om het te begrijpen, afwachtend kijkt, geërgerd is, zich plaatsvervangend schaamt of iets anders. En hierdoor kan ik heel onzeker worden, waardoor het gesprek nogal raar kan verlopen. Vroeger vond ik dit moeilijker, dan had ik de neiging om sneller te praten of juist te gaan stamelen, nog meer van de hak op de tak te springen , vreemde woorden maak. Het speelt ook mee dat ik niet een kei ben in communicatie. Het gaat nu een stuk beter en is in zekere zin in control. Maar af en toe steekt het weer de kop op.
Zijn er mensen die dit herkennen of advies kunnen geven?

Samira, ten eerste lijkt het me vooral een talent van je dat je de terugkoppeling van je gesprekspartner zo goed oppakt. Je wordt er onzeker door, wat misschien niet nodig is. De signalen die je ontvangt kun je tenslotte gewoon gebruiken om wat bij te sturen en dan is er niets aan de hand.

Je zegt:

Het speelt ook mee dat ik niet een kei ben in communicatie.

Wat bedoel je daar precies mee? Heb je het idee dat je niet overgebracht krijgt wat je wilt zeggen? Dat anderen je verkeerd begrijpen? Heb je evt. het idee waar dat aan zou kunnen liggen? (Ben gewoon even nieuwsgierig ook naar hoe dit voor jou werkt... )

Ik denk er hetzelfde over als Laatbloeier. Zie het als jou talent en doe iets met de signalen die je oppikt.
Dat betekent niet dat je zelf hoeft te gokken wat het probleem bij die ander is. Daar kun je gewoon naar vragen. Benoem wat je ziet (zuchten, moeilijk kijken, etc.) en vraag of die persoon het kan volgen, of hij/zij jou begrijpt of dat hij/zij nog vragen heeft.
Dan hoef je niet zo onzeker te zijn of jij wel goed reageert, maar vraag je gewoon om feedback op wat jij bij een ander ziet.
Door het probleem in communicatie bespreekbaar te maken, heb je ruimte om daarna op de inhoud in te gaan.

Overigens kan ik je een communicatieve cursus ook aanbevelen. Het maakt dat je weet wat je kunt doen als je moeite hebt met gesprekken. Ik heb er zelf veel van geleerd en merk dat ik de communicatie op zich minder 'eng' vind. Eigenlijk vind ik dat iedereen op school dit soort dingen hoort te leren, maar zo zit onze maatschappij helaas niet in elkaar.

Niet een kei in communicatie…het zal ook wel deels mijn eigen onzekerheid zijn. Maar wat ik bedoel is dat ik vaak snel tot de kern wil komen, stukken informatie oversla, tijdens het praten in gedachten kan verzinken, naar woorden aan het zoeken ben om mijn punt duidelijk te maken. Iets anders wat mij onzeker kan maken maar van dezelfde strekking. Als ik bvb in een overleg op werk kort iets vertel, dat iemand anders dan de neiging heeft om mijn verhaal te herhalen, maar dan heel uitgebreid. En dan denk ik zie je wel, Samira, je hebt het weer niet goed uitgelegd.

Samira ,

Ik deel jouw mening dat iedereen in het onderwijs lessen in communicatie zou moeten krijgen.dat zou zeker in het voordeel van iedereen zijn.
Zelf geef ik sociale vaardigheid trainingen en trainingen in communicatie en ik vind jouw gevoeligheid voor non-verbale informatie juist heel erg mooi. Ik denk ook dat jij daar je voordeel mee kan hebben. Jij kan hierdoor al veel beter inschatten in hoeverre je gesprekspartner toelichting, een gesprekspauze of voorbeelden nodig heeft. Exact wat Swami en laatbloeier ook al zeggen kunt dit gewoon bespreekbaar maken als je daarbij maar wel gebruik maakt van de ik-Boodschap. Dus bijvoorbeeld : Ik merk dat onrustig wordt van jouw been dat steeds op en neer beweegt, ik vroeg mij af zit jij wel op je gemak? Daarbij is de toon natuurlijk van groot belang.

Succes ermee!

ha Samira,

wat grappig dat jij nu juist aangeeft dat jij merkt dat je niet uitgebreid genoeg zaken verteld ik juist op mijn werk vaak het verwijt krijg dat ik veel te gedetailleerd
en uitgebreid inga op van alles.

Je bent iniedergeval op het juiste forum

Samira schreef:Niet een kei in communicatie…het zal ook wel deels mijn eigen onzekerheid zijn. Maar wat ik bedoel is dat ik vaak snel tot de kern wil komen, stukken informatie oversla, tijdens het praten in gedachten kan verzinken, naar woorden aan het zoeken ben om mijn punt duidelijk te maken. Iets anders wat mij onzeker kan maken maar van dezelfde strekking. Als ik bvb in een overleg op werk kort iets vertel, dat iemand anders dan de neiging heeft om mijn verhaal te herhalen, maar dan heel uitgebreid. En dan denk ik zie je wel, Samira, je hebt het weer niet goed uitgelegd.

Het deel 'in gedachten verzonken en naar woorden zoeken' is erg herkenbaar. Ik ben verbaal niet de sterkste persoon. Wat er in mijn hoofd zit, komt er niet altijd in een keer goed uit. Maar het helpt mij om van tevoren de stappen op papier te zetten en deze te bespreken in een overleg. Dat heb ik erg veel gedaan en doe ik nu enkel nog maar bij lastige overleggen.

Verder zou ik het als een compliment zien dat anderen jou verhaal herhalen. Zij volgen je dus wel. De meeste mensen hebben gewoon drie keer hetzelfde verhaal nodig om te begrijpen waar het om gaat. Het liefst steeds in andere bewoordingen of met een schema ernaast. Als je jou verhaal voorbereidt, kun je die drie manieren misschien al verwerken in je verhaal. Dus een keer in tekst, een plaatje erbij en dan nog een samenvatting. Waarschijnlijk kunnen je collega's je dan beter volgen.

Wat ook helpt is om gewoon de tijd te nemen voor nieuwe ideeën. Je brengt ze een keer in een overleg in, je komt er in een volgend overleg op terug, bespreekt je idee met enkele collega's individueel, etc.

En niet zo onzeker zijn. Juist omdat je er nu over nadenkt, kun je je hier in verbeteren. Overigens herken ik het wel. Ik was met jou leeftijd ook nog zo onzeker. Inmiddels ben ik zes jaar verder en ben ik veranderd in een open, zelfverzekerde persoon die uitkomt voor zijn ideeën en mening.

Ik denk dat ik in situaties waar ik mij echt op mij gemak voel wel lang van stof kan zijn en verzanden in details...dat gebeurt ook wel eens. Maar niet vaak.
Ik heb mij in de loop der tijd zo aangepast dat ik moeilijk onderscheid kan maken tussen wie ik ben en wie ik denk te zijn.
Bedankt voor alle tips.

Heeel herkenbaar Eindelijk ook eens iets herkenbaars!

Ik ben me een tijdje terug heel bewust geweest van oogcontact. Leidt inderdaad erg af.

Naast de goed adviezen nog een praktisch truucje: als je afgeleid wordt zeg je tegen jezelf 'hé ik merk op dat die andere persoon geergerd kijkt'. Klinkt suf maar het haalt op één of andere manier de 'spanning' uit zo'n moment. Het eerste deel 'ik merk op' is belangrijk.

_willem_ schreef:Ik ben me een tijdje terug heel bewust geweest van oogcontact. Leidt inderdaad erg af.

Naast de goed adviezen nog een praktisch truucje: als je afgeleid wordt zeg je tegen jezelf 'hé ik merk op dat die andere persoon geergerd kijkt'. Klinkt suf maar het haalt op één of andere manier de 'spanning' uit zo'n moment. Het eerste deel 'ik merk op' is belangrijk.

Je zou het zelfs kunnen benoemen, dan geef je de ander mogelijkheid en zelfs een uitnodiging je te onderbreken, aan te vullen of af te korten. Zo leer je ook gelijk iets over de ander.

Stefan schreef:

_willem_ schreef:Ik ben me een tijdje terug heel bewust geweest van oogcontact. Leidt inderdaad erg af.

Naast de goed adviezen nog een praktisch truucje: als je afgeleid wordt zeg je tegen jezelf 'hé ik merk op dat die andere persoon geergerd kijkt'. Klinkt suf maar het haalt op één of andere manier de 'spanning' uit zo'n moment. Het eerste deel 'ik merk op' is belangrijk.

Je zou het zelfs kunnen benoemen, dan geef je de ander mogelijkheid en zelfs een uitnodiging je te onderbreken, aan te vullen of af te korten. Zo leer je ook gelijk iets over de ander.

Bij 'intiemere' contacten zou ik zeggen: ja. In het algemeen: nee.

Dan liever voor mezelf even bewust constateren dat iemand op een bepaalde manier reageert en indirect reageren, bijvoorbeeld met een standaard zinnetje als 'begrijp je?' of 'zie je het anders?'.

Het truucje is overigens niet gericht op communicatie maar om je gedachten en (emotionele) reactie te conditioneren. Als je nerveus wordt van een bepaalde situatie en iedere keer dat je in die situatie zit denkt 'ik denk dat ik nu nerveus ben' dan gaat dat nerveuze er na verloop van tijd vanzelf af. Werkt heel aardig heb ik gemerkt

_willem_ schreef: Het truucje is overigens niet gericht op communicatie maar om je gedachten en (emotionele) reactie te conditioneren. Als je nerveus wordt van een bepaalde situatie en iedere keer dat je in die situatie zit denkt 'ik denk dat ik nu nerveus ben' dan gaat dat nerveuze er na verloop van tijd vanzelf af. Werkt heel aardig heb ik gemerkt

Ik had jouw quote niet moeten gebruiken, het was meer een algemene communicatieve tip.

Veel van de onzekerheden komen trouwens voort uit je eigen kijk op dingen: irritatie wordt vertaald in "hij vindt mijn bverhaal niet goed" -> "mijn verhaal is niet goed"
Ongeduld: "ik ben te langdradig"
Onbegrip: "ik ben te kort door de bocht"

Veel van die emoties liggen bij de ontvanger, en jouw oordeel daarover maakt dat je je er slecht bij voelt. Wees een beetje liever voor jezelf, en geduldig met de ander

Stefan schreef:Ik had jouw quote niet moeten gebruiken, het was meer een algemene communicatieve tip.

Een hele goede tip!

Stefan schreef:Veel van de onzekerheden komen trouwens voort uit je eigen kijk op dingen: irritatie wordt vertaald in "hij vindt mijn bverhaal niet goed" -> "mijn verhaal is niet goed"
Ongeduld: "ik ben te langdradig"
Onbegrip: "ik ben te kort door de bocht"

Veel van die emoties liggen bij de ontvanger, en jouw oordeel daarover maakt dat je je er slecht bij voelt. Wees een beetje liever voor jezelf, en geduldig met de ander

Zo is het, Stefan.

Misschien dat ik je begrijp. Ik had 'last' van hetzelfde. Nu iets minder, omdat ik er geen waardeoordeel meer aan toeken (hij reageert B, dat komt doordat ik A deed etc.)

Ik heb het feilloos en onmiddellijk in de gaten welke emoties iemand vertoont als ik een gesprek met iemand voer. Als de persoon ook maar een seconde afdwaalt, of fronst op een geërgerde manier; ik zie het en vertaal het direct naar emoties. Het lijkt alsof de meesten dit niet zo snel oppikken. Waarschijnlijk is dit ook zo.

Lastig werd het toen ik het allemaal op mezelf ging betrekken. 'Oh, hij is geërgerd, dus ik zal wel irritant zijn...' 'Oh, ze kijkt in het rond, ik zal haar wel vervelen...'

Nu ga ik wat logischer in op deze te snelle deductie. Ik heb zelf ook wel eens dat ik afdwaal; niet omdat de persoon in kwestie me verveelt, maar omdat ik veel aan mijn hoofd heb die dag. De onzekerheid en vervelende gevoelens (die onzekerheid en verlegenheid teweeg brachten) verdwijnen als ik er actief bij na ga denken en mijn doen buiten deze subtiele reacties zet. Dit geldt enkel voor heel subtiele uitdrukkingen.