HB-Forum.nl

Hoi allemaal!

Na al een paar dagen geregistreerd te zijn op dit forum en ook al wat voorzichtige stapjes in de chat te hebben gezet wil ik me toch ook hier graag even voorstellen. Registeren hier was voor mij een hele stap. Eigenlijk de allereerste keer in m'n leven dat ik met anderen praat over hoogbegaafdheid in de hoop dat het onderwerp ook daadwerkelijk serieus zal worden genomen.

Maar goed, ik ben (net als jullie) geen onderwerp, ik ben gewoon Nielsje. Ik ben 33 jaar en woon op dit moment (nog steeds) bij m'n ouders. Ik zeg nog steeds, want de behoefte aan een eigen stekje waar ik rustig m'n dingetjes kan doen is groot. Helaas is het op dit moment niet anders.

Na 3 jaar geleden totaal te zijn ingestort (burnout, een echte) begon voor mij de zoektocht. Aanvankelijk de zoektocht naar herstel, maar zoals zo vaak bij een burnout liep ik tegen de belangrijkste vraag aan. "Waardoor ben je burnout geraakt?"

Het formuleren van het antwoord op die vraag is een werkelijke zoektocht geweest. Ik wist het eigenlijk wel, maar er speelden vele factoren een rol in het vinden van een nieuwe richting in het leven. Om tot een oplossing te komen zul je allereerst je beperkingen moeten aanvaarden.

En dat viel me niet mee. Nog steeds niet trouwens.

Zo heb ik, ondanks op 3 MBO's en 2 HBO's te hebben gezeten geen enkele opleiding afgerond. Na 3 VWO ging in naar de HAVO, waar ik bleef zitten. Na een tweede keer 4 HAVO waar ik doodongelukkig van werd ben ik op m'n 17-e maar gaan werken. Dat was een werken/leren baan. Op MBO niveau 2. Het op 1 na laagste MBO niveau. Dat hield ik niet lang vol. Die opleiding brak ik snel af, om alsnog via het MBO (het heet anders, VAVO geloof ik) m'n HAVO te halen. Want zo zou ik via een propedeuse HBO alsnog naar de universiteit kunnen. Dat wilde ik graag. Docent worden. In talen, of maatschappijleer wellicht. Het leek me een goed plan.

Omdat ik er naast ook werkte zat ik dus op m'n 18-e op het avondonderwijs. Naast het werken speelde me dat parten op persoonlijk vlak. Ik had weinig tijd voor vrienden en daarnaast kwam ik ook vrijwillig te werken bij de locale omroep. Daar werd ik voor gevraagd nadat ik had gesproken op een jongerenavond tegen zinloos geweld. In die tijd was er in onze regio een jongen vermoord in het uitgaanscircuit. Ik heb hem goed gekend en zodoende wilde ik graag meewerken aan een avond om dat te bespreken met veel locale jeugd. Daaruit zijn mooie beleidsplannen voortgekomen, die tot op de dag van vandaag hun vruchten afwerpen.

Maar goed, ik deed dus ineens journalistiek werk. Weliswaar vrijwillig, maar ik kon m'n levendige fantasie en creativiteit daar helemaal in kwijt. De werken/leren baan bij een opticien was toen alleen een bron van inkomsten geworden.

Kort nadat ik de journalistiek in was gerold besloot ik om MBO ICT te gaan doen. Vraag me niet waarom, maar het was eigenlijk een willekeurige keuze, om op die manier van het MBO naar het HBO te komen. Ik wist toen nog niets van staatsexamens. Bovendien was ik daar ook nog te jong voor. Ik was toen 19 jaar jong.

Die MBO opleiding ging goed. De baan bij de opticien was verruild voor een eenvoudig baantje bij een benzinepomp, waar ik flexibel kon werken. Daarnaast deed ik veel voor de TV. Programma's maken, regie, presentatie, montage. Eigenlijk alles wat een programmamaker doet.

Na twee jaar MBO ICT kreeg ik aan het einde van mijn eerste stage (op m'n oude middelbare school, die ik nooit had afgemaakt) een baan aangeboden. De toenmalige systeembeheerder ging met pensioen, en hij wilde mij voorstellen als zijn opvolger gezien mijn goede prestaties.

Toen mijn stagebeleider van het MBO dat hoorde, en begreep hoeveel meer ik op die school had gedaan als er van mij was gevraagd werd hij boos. Hij zei dat ik daardoor op mijn tweede stage (van het derde en laatste jaar) zo niets meer te doen had. Volgens hem had ik me aan de opdracht moeten houden en niets extra's mogen doen. Toen ik hem vroeg waarom hij dan dacht dat ze me een baan aanboden was hij stil. Het was een nare situatie.

Inmiddels had ik ontdekt dat je dus een staatsexamen kunt doen. Ik wist toen niet dat dat achteraf dus ook voor de universiteit had gekund. Het MBO was al een drama geweest (ik zat als 19-jarige tussen jongens van 16 die net van de MAVO kwamen en soms heel speels waren en niet heel slim) en zodoende ging ik voor de 'shortcut'. In plaats van nog even dat derde laatste jaar op het MBO uit te zitten stopte ik in z'n geheel met die opleiding. Ik wilde helemaal niet als systeembeheerder in de ICT werken! De school waar ik stage liep begreep er niets van. Evenmin mijn stagebegeleider van het MBO. Ik heb de deur achter me dichtgeslagen om er nooit meer terug te komen.

Toen dus naar het HBO, want de toelatingstest was simpel. Het waren oude HAVO examens. Van een niveau waar ik triest van werd. Waren dit echt examens van dezelfde opleiding waar ik vanaf moest?

Bij het aanmelden was er echter iets misgegaan. Mijn vader stond erop dat hij alles zou regelen. Stufi aanvragen etc.

Lang verhaal kort, toen ik de eerste studiedag op de hogeschool stond bleek dat ik helemaal niet stond ingeschreven. Boekenlijsten had ik dus ook nooit ontvangen, en helaas bleek dat ik ook al de introductieweek had gemist.

Dus daar stond ik... Ik heb het 3 maanden geprobeerd. Zonder boeken aanvankelijk, en nadien met ongeveer de helft van de boeken. Het boek waar de eerste 2 tentamens over gingen had ik echter niet. Dat alles zorgde voor een dusdanig warrige en rare start dat ik het niet meer zag zitten. Ik voelde me totaal, maar dan ook echt totaal verslagen.

M'n baantje bij de benzinepomp had ik overigens nog wel steeds. Ook maakte ik meer en meer mooie programma's voor de TV, waardoor ik ook meer interesse had gekregen om daadwerkelijk van journalistiek m'n beroep te maken. Dus geen bestuurskunde (dat deed ik dus eerst) maar toch journalistiek.

Na wederom een toelatingstest heb ik me een jaar later gestort op de studie journalistiek. En toen werd m'n oma ziek. Eigenlijk de enige vrouw in m'n leven die doorhad dat ik heel slim was. Het komt uit haar kant van de familie. Een familie van artsen, ingenieurs en dominees.

Toen ze stierf (kanker, rotziekte!) was ik er kapot van. Dat was ook een periode dat ik me serieus begon af te vragen waarom ik zoveel gevoeliger op allerlei zaken leek te reageren als anderen. Of leek dat maar zo?

Hoe dan ook, tijdens m'n studie journalistiek (ik volgde die studie deeltijd, dus geen stufi en bovendien geen OV) waar ik 2,5 uur heen en 2,5 uur terug voor moest reizen, en dat 2 soms wel 3 keer per week, solliciteerde ik op een betere baan. Bij een verzekeraar. Aanvankelijk als backoffice medewerker, later als coach voor verzekeringsadviseurs. Veel gezien daar, ook veel misstanden. Anno nu (toevallig speelt het onderwerp nu op) een actueel issue. Vrije artsenkeuze mag wat mij betreft nooit verdwijnen. Helaas weet ik hoe er gedacht wordt bij de grote zorgverzekeraars. Dat is een onderwerp op zich, maar het leidt wel naar het einde van mijn intro voor nu.

Nadat ik in 2010 voor het allereerst in m'n leven een vriendin had en dat uitging stortte ik eerst een maand in. Dat was eind 2010, waar de breuk begin 2010 plaatsvond. Dat ging heel raar. M'n jongste zusje die in het buitenland gestudeerd heeft voor 4 jaar vertelde me namelijk dat ze verkracht was. Dat maakte bij mij veel los. Door die situatie ben ik (terwijl m'n ouders dachten dat ik gewoon even 'lucht' nodig had) m'n zusje gaan ophalen vanuit zo'n beetje de andere kant van de wereld. Voordat ik vertrok vertelde ik het m'n vriendin. Wat er gebeurd was, en dat ik m'n zusje zou gaan ophalen.

Een paar dagen later maakte ze het uit, en ze heeft er nadien (op een kort gesprekje na) nooit meer met me over gesproken. Voor m'n gevoel werd ik echt keihard gedumpt. Zonder enige uitleg.

Dat terwijl de hele situatie rond m'n zusje mij erg hard raakte. Tot ik besefte (al wist ik dat heus wel) dat ik zelf als 12 jarig jongetje ooit 1 keer was misbruikt door een pedofiel. Waardoor ik dus pas op m'n 29-e voor het eerst een vriendin had. Want zij was de eerste die ik echt vertrouwde. Achteraf denk ik dat zij wellicht ook HB is en in ieder geval hooggevoelig.

Door al die toestanden, en m'n eigen verleden van misbruik wat ik me ineens realiseerde stortte ik uiteindelijk in 2011 definitief in. M'n studie had ik al lang niet meer volgehouden, en nu leek echt alles in te storten. Ik kon simpelweg niets meer. Echt niets. Alleen maar thuis zitten en huilen. En slapen. Totaal burnout.

Dat terwijl in 2010 ik op het punt had gestaan m'n eerste huisje te kopen. Want al die tijd woonde ik nog bij m'n ouders. En precies toen, het is gewoon bizar hoe het is gegaan, precies toen ik op het punt stond een leuk huisje te kopen en een leuke relatie had ging ineens alles mis.

Jaar later? Baan kwijt (met regeling, iemand met burnout proberen ze vaak te dumpen), vriendin kwijt, geen kans meer op een huis. Geen studie meer. Daar zit je dan. Dabrowski kende ik toch nog niet. Dat was voor mij pas een half jaar geleden.

Na 3 jaar veel te hebben gelezen over burnout, HSP, depressie en uiteindelijk HB is voor mij het kwartje nu wel gevallen. Daarom stel ik mezelf hier ook voor.

Naast bovenstaande geschiedenis is het misschien ook leuk om te vertellen wat ik leuk vind in het leven.

Ik houd enorm van wandelen op het strand en in de natuur, en daarnaast vind ik het geweldig om zelf muziek te maken. Op bescheiden niveau hoor, maar 't is wel heel leuk en in het verleden heb ik er al best eens leuke resultaten van gezien. Vroeger maakte ik dancemuziek, tegenwoordig (na m'n burnout) is zelfs dat veranderd. Het is nu meer rustige muziek geworden. Muziek die ik ook wel een keer met jullie wil delen. Wie weet vinden jullie dat wel leuk.

Naja, er valt nog heel veel meer te zeggen, en 'k ben ongetwijfeld lang niet genuanceerd genoeg geweest. Ik hoop hier op het forum mensen te ontmoeten die weten wat het is met een goed verstand (jaren geleden scoorde ik ong. 140 op meerdere testen) toch tegen allerlei dingen aan te lopen. En over hoe dan toch je leven alsnog een nieuwe kant op te kunnen sturen.

Een ding weet ik wel. Ik ben vol goede hoop. Dank je wel voor het lezen!

Groetjes,

Niels

Welkom Niels.
Een heel verhaal en geen makkelijk leven, zo te lezen. Ik hoop dat je inmiddels doordat je weet hoogbegaafd te zijn dingen iets beter kunt plaatsen. Wat mij wel opvalt is dat je een paar vrij naieve, impulsieve beslissingen bebt genomen in je leven. Ik ken de omstandigheden natuurlijk niet dus ik zeg niet dat het verkeerd is. Maar het valt me wel op en ik weet (uit eigen ervaring) dat je er uiteindelijk alleen jezelf mee hebt.
Ik hoop dat je hier vindt wat je zoekt.

Welkom Niels
Bedankt voor het delen van je verhaal. Een burn-out is k* als je erin zit. Maar zie het zo: Het is de ultieme noodrem van je lichaam om aan te geven dat je op de verkeerde weg zit/zat. Als je dit signaal ter harte neemt, brengt het je een ommekeer waardoor je eindelijk je eigen pad gaat bewandelen. Je leert naar jezelf luisteren en weer contact komen met je eigen behoeften. Ik lees uit je verhaal dat je nu ook echt de tijd hebt gepakt om jezelf te leren kennen en de juiste weg voor jou te vinden. goed om te lezen. En succes op je zoektocht! Hopelijk kan dit forum je daarbij wat helpen.
En je bent niet alleen... er zijn vgs mij op dit forum behoorlijk wat mensen wiens leven behoorlijk heeft gemeanderd (of aan het meanderen is) voor ze uiteindelijk een helder doel voor ogen kregen (waaronder ik ), en daar ook naar toe kunnen werken.

Hallo Niels, welkom!

Heftig verhaal en geen gemakkelijke adolescente fase. Zelf heb ik bepaalde dingen ook zo meegemaakt (relatie na 6 jaar abrupt over zonder enig contact. Dierbare oma verloren aan diezelfde rot ziekte). Dit is allemaal een jaar geleden gebeurd en ik ben toen (en nog steeds, nog wel veel meer) begonnen met mezelf psychisch te analyseren. De diepste gedachtes uitzetten en mezelf confronteren met het ''waarom'' ik zo denk.
Proberen meer meester te zijn over de chemische stofjes in mijn hoofd die mijn cognitieve vermogen en karakter creëren en beïnvloeden.
Dit heeft geleid tot een groter contrast tussen wat goed en slecht is voor mijn oordeel over mezelf, of juist de definitie hier van.
Zo begrijp ik nu beter dat er pijn geleden moet worden om werkelijk dingen te waarderen die er echt toe doen. want zolang dat niet gebeurd lijkt alles aan je voorbij te gaan terwijl je vanuit je 2 raampjes in je lichaam naar buiten kijkt hoe je leven aan matige momenten (zacht gezegd) de revue passeert.

Wat ik wil zeggen is dat als je in gedachten een nobel mens blijft en je zelfvertrouwen herwint uit zelf analyse en acceptatie hoe de dingen zijn gegaan zoals ze zijn gegaan worden je acties vanuit jezelf op een gegeven moment niet langer gestuurd door angst maar gevoed door ambitie.
Pak de haard van het probleem aan. wat ik bij bij jou lees is dit nog een stuk acceptatie van de gebeurtenissen uit het verleden.

Niet langer nadenken wat voor mens je bent geworden maar wat voor mens je wil zijn.

Dit klinkt allemaal erg zweverig, zo bedoel ik het echter niet,, er is een verschil tussen spiritualiteit en echt wat met je gedachten patronen doen.

Ik hoop dat je op dit forum wat antwoorden kunt vinden en of er in ieder geval over kunt discussiëren.

Zo, dat is een heftig verleden. Het lijkt erop dat je een probleem hebt met doorzettingsvermogen, of ervaar je dat zelf niet zo?

En wat zijn nu je plannen en dromen, behalve een plek voor jezelf vinden? Heb je al ideeën? Hoe is de relatie met je ouders, gaat dat wel in deze situatie of zijn jullie elkaar eigenlijk wel zat? (Kan ik me ook van hun kant eerlijk gezegd wel voorstellen... ik hoop tenminste dat mijn zoon ietsje eerder zelfstandig zal zijn )

Je heb in elk geval geen leeg cv, maar wel een rare - zou het geen optie zijn om iets voor jezelf te beginnen? Je zit nu wel in een redelijk veilige situatie om zoiets rustig op te bouwen, of niet? Ik zie dat je met muziek bezig bent, misschien valt daar ook wat mee te verdienen, en zou je dan icm een lening van je ouders bijvoorbeeld anti-kraak kunnen gaan wonen? Jouw voordeel is dat er niemand van je afhankelijk is behalve jijzelf, dus je hoeft geen conventionele oplossingen te kiezen.

Een heel verhaal en geen makkelijk leven, zo te lezen. Ik hoop dat je inmiddels doordat je weet hoogbegaafd te zijn dingen iets beter kunt plaatsen. Wat mij wel opvalt is dat je een paar vrij naieve, impulsieve beslissingen bebt genomen in je leven. Ik ken de omstandigheden natuurlijk niet dus ik zeg niet dat het verkeerd is. Maar het valt me wel op en ik weet (uit eigen ervaring) dat je er uiteindelijk alleen jezelf mee hebt.
Ik hoop dat je hier vindt wat je zoekt.

quote van Sawi

Dat naieve is er inmiddels wel af. Veel beslissingen werden inderdaad door omstandhedigheden ingegeven. Enne, het was tot nog toe misschien geen 'makkelijk' leven, maar 'k heb ook heel veel mooie dingen meegemaakt hoor! Als ik het nu teruglees lijkt m'n verhaal meer een (onvolledig) CV te zijn van een mislukte schoolloopbaan. Als persoon heb ik juist door al die ervaringen al snel heel veel geleerd.

Welkom Niels
Bedankt voor het delen van je verhaal. Een burn-out is k* als je erin zit. Maar zie het zo: Het is de ultieme noodrem van je lichaam om aan te geven dat je op de verkeerde weg zit/zat. Als je dit signaal ter harte neemt, brengt het je een ommekeer waardoor je eindelijk je eigen pad gaat bewandelen. Je leert naar jezelf luisteren en weer contact komen met je eigen behoeften.

quote van danser

Zo is het precies. Weer naar jezelf leren luisteren en in mijn geval ook, weer echt gaan voelen. Ik ben heel hooggevoelig, maar 'k had jaren heel weinig gevoel. Dat stopte ik zo ver als mogelijk weg. Zulk soort 'bevriezingsverschijnselen' zie je trouwens heel vaak bij mensen die misbruikt zijn. Voor mezelf was dat al een zoektocht opzich. Maar ja, ik ging ontdooien in m'n burn-out, waarna ik leerde dat HSP ook een kenmerk van HB is. In veel gevallen dan. Dus die hooggevoeligheid een plaats geven staat al een tijdje hoog op m'n lijstje. Het is ok om te voelen. Ook om rotdingen te voelen. Zo trilde (en vaak nog) m'n lichaam bij fysieke aanraking. Het kan trauma zijn van toen, maar 't kan ook echt hooggevoeligheid zijn. Vind ik nog steeds lastig om te zeggen.

Heftig verhaal en geen gemakkelijke adolescente fase. Zelf heb ik bepaalde dingen ook zo meegemaakt (relatie na 6 jaar abrupt over zonder enig contact. Dierbare oma verloren aan diezelfde rot ziekte). Dit is allemaal een jaar geleden gebeurd en ik ben toen (en nog steeds, nog wel veel meer) begonnen met mezelf psychisch te analyseren. De diepste gedachtes uitzetten en mezelf confronteren met het ''waarom'' ik zo denk.

quote van Gebruikersnaam

Joh, dat valt voor jou dan ook niet mee! Begrijpelijk dat je ineens ook (noodgedwongen) aan het zoeken slaat. Misschien kun je later op een positieve manier dankbaar zijn voor die crisis, al was het niet leuk. Het kan heel fijn zijn na een diep dal te genieten van ieder klein lichtpuntje. Al is het maar een roodborstje in de tuin, of een mooie heldere sterrennacht. Er valt nog zoveel te genieten!

Niet langer nadenken wat voor mens je bent geworden maar wat voor mens je wil zijn.

Dit klinkt allemaal erg zweverig, zo bedoel ik het echter niet,, er is een verschil tussen spiritualiteit en echt wat met je gedachten patronen doen.

quote van Gebruikersnaam

Ik vind dat helemaal niet zweverig hoor! Sterker nog, juist door m'n hele crisis ben ik veel meer bewust gaan nadenken over allerlei patronen. Niet alleen van mezelf, maar ook van mensen om me heen. Spiritualiteit speelt in mijn leven ook een belangrijke rol hoor. Ik ben zelf christen, maar in het algemeen geloof ik sowieso dat ieder mens een geest heeft. Dus op de 1 of andere manier zijn we allemaal spiritueel bezig. Al vind ik het weinig spiritueel om alleen maar met materie bezig te zijn (groot huis, mooie auto). Ik bedoel dan meer, het nastreven van geluk, je naasten liefhebben, jezelf leren liefhebben. Aanvaarden dat je geliefd bent, ook als je voor je eigen gevoel hebt gefaalt. Is dat zweverig? Ik vind van niet, en jij volgens mij ook niet. Mensen die dat wel zweverig vinden kun je ook gewoon respecteren voor hoe zij er nu in staan. Ook zij kunnen (net als wij) ooit in een crisis komen waardoor zij zich diezelfde vragen gaan stellen. Dabrowski's theorie vind ik wat dat betreft baanbrekend!

Zo, dat is een heftig verleden. Het lijkt erop dat je een probleem hebt met doorzettingsvermogen, of ervaar je dat zelf niet zo?

En wat zijn nu je plannen en dromen, behalve een plek voor jezelf vinden? Heb je al ideeën? Hoe is de relatie met je ouders, gaat dat wel in deze situatie of zijn jullie elkaar eigenlijk wel zat? (Kan ik me ook van hun kant eerlijk gezegd wel voorstellen... ik hoop tenminste dat mijn zoon ietsje eerder zelfstandig zal zijn )

Je heb in elk geval geen leeg cv, maar wel een rare - zou het geen optie zijn om iets voor jezelf te beginnen? Je zit nu wel in een redelijk veilige situatie om zoiets rustig op te bouwen, of niet? Ik zie dat je met muziek bezig bent, misschien valt daar ook wat mee te verdienen, en zou je dan icm een lening van je ouders bijvoorbeeld anti-kraak kunnen gaan wonen? Jouw voordeel is dat er niemand van je afhankelijk is behalve jijzelf, dus je hoeft geen conventionele oplossingen te kiezen.

quote van Cassanne

Tja, heftig. Ik weet het niet. Het is gewoon hoe het is gegaan en dat zal ik moeten proberen te accepteren.

Over doorzettingsvermogen. Ik was op de basisschool juist altijd de best presterende jongen in de klas. Ik had grote dromen en deed goed m'n best. Helaas werd ik weinig uitgedaagd. Er is geprobeerd (op basis van extern advies) me een klas te laten overslaan (2 jaar in 1 doen) maar daar wilde de school niet aan. Toen ging het achteraf denk ik al mis. Ik werd maar weinig uitgedaagd, en ging zodoende op andere manieren die uitdaging zoeken. Veel lezen oa. Al vroeg op een veel hoger niveau dan m'n klasgenootjes. Er was heel kort geleden een reunie van m'n basisschool. Daar ben ik naar toe geweest. Toen sommige docenten vroegen wat ik nu deed en heel beknopt vertelde hoe en wat moest 1 oude juf zelfs huilen. Ze konden niet begrijpen dat het allemaal zo'n ramp voor me was geworden. Maar ja. Acceptatie he...

Ideeen over de toekomst heb ik wel, maar niet superconcreet. Na m'n burnout was het eerst vooral proberen fysiek weer op krachten te komen. M'n ouders gaat het goed mee. Wel zijn er veel nuances te plaatsen bij het hoe en waarom ik nog bij m'n ouders woon. Ik kom uit een vrij 'ouderwets' denkend gezin. M'n vader vond altijd dat je pas het huis uit moet gaan als je gaat trouwen en een huis gaat kopen. Toen ik 22 was en een sociale huurwoning (voor heel weinig!) kon krijgen zij hij dat ik dat nooit zou redden. Huren was bij ons een soort van taboe. Achteraf heel naief van mezelf dat ik toen niet al gewoon m'n eigen plan heb getrokken, maar de invloed van ouders kan heel groot zijn....

Jaren later toen er een nieuw woonverdeelsysteem kwam stond ik net te laat ingeschreven. Waardoor ik jarenlang geen enkele kans maakte. Omdat ik het HBO helemaal zelf moest betalen zonder stufi bleef er weinig geld over. In combinatie met een huizengebrek waar ik woon was het vrijwel onmogelijk iets betaalbaars te vinden. Dat was (voor m'n gevoel noodgedwongen) dan ook de enige reden dat ik op een gegeven moment bijna een klein appartementje had gekocht in de stad. En toen die burnout...

M'n vader zei soms zelfs dat huren 'achterlijk' is. Zo werd ik grootgebracht. Voor m'n zusje (hetzelfde zusje uit m'n verhaal) heb ik eigenhandig gezorgd dat zij wel direct vanaf haar 18-e stond ingeschreven bij de woningstichting. Dat leverde een ruzie met m'n ouders op. Toch heb ik toen doorgezet. Nadat zij terug was van haar studie uit het buitenland had ze zodoende binnen een paar maanden een sociale huurwoning. Zij is mij daar nog steeds heel dankbaar voor, en zij is het ook waar ik veel begrip van ontvang. Niet alleen omdat we allebei iets naars hebben meegemaakt met dat misbruik, maar ook omdat zij ook HB is.

Zij heeft sinds kort haar eigen onderneming. Ze zegt precies hetzelfde als jij. Dat ik het beste iets voor mezelf kan gaan doen, en dat ik barst van de talenten.

Veel talent wellicht, maar ook veel onzekerheid. Hopelijk kan ik op termijn alsnog gaan doen wat ik het liefste wil. Iets creatiefs. Wellicht toch weer journalistiek werk (ik wilde indertijd al m'n eigen bedrijfje, 'k had een complete camerasetup etc) in combi met veel bezig zijn met muziek.

NB, ik heb ook een jongere broer. Hij heeft sinds 2 jaar de diagnose ADD/Asperger. Hij lijkt als twee druppels water op m'n vader, die nog wel veel erger Asperger lijkt te hebben. Volgens m'n vader valt het bij hem allemaal wel mee, maar m'n moeder ziet dat totaal anders. Dus tja... In m'n vaders familie zijn er meerdere mensen met de diagnose Asperger. Toch ontkennen zij allemaal de impact op de familie.

Opgevoed worden door iemand die extreem rigide is doet wat met je. Maar ik hou van m'n ouders, want ze hebben altijd proberen te doen wat in hun ogen het beste is. Ik lijk op m'n moeder, die op haar beurt weer heel veel leek op m'n oma.

Dank jullie wel allemaal voor jullie reactie!

Ach ja, als je op school niet uitgedaagd wordt, dan is er in het werkelijke leven zoveel meer te vinden om je mee bezig te houden (sprak zij met een knipoog naar zichzelf)! ik zou dat niet direct een gebrek aan doorzettingsvermogen noemen... Overigens zijn er maar heel weinig mensen voor wie het formele leren (van deskundigen/ experts, in een klasje) een geschikte manier van leren is. Als je nog op zoek wil naar een bij jou passende manier om jezelf te ontwikkelen, zou je eens kunnen kijken naar de leervoorkeuren die Manon Ruijters heeft geformuleerd. Vandaar uit zou je kunnen zoeken naar wat bij je past. Het zou me niet verbazen als jij een hele sterke poot 'ontdekker' en 'kunst afkijker' in je hebt...

Goede tip danser, thanks! Ik heb net online een leerstijltest gedaan (Manon Ruijters) waarbij 'ontdekken' en kennis vergaren heel hoog scoren. Dicht daarop volgt 'kunst afkijken'.

Op ruime afstand volgen dan pas 'oefenen' en 'participeren'.

Ach, 't is maar een testje, maar ik herken het wel sterk. Informatie goed kunnen filteren is volgens mij ook een heel belangrijk talent. Zodat je in het werkelijke leven je eigen leerstof kunt aanschaffen. Zo kwam ik een tijd geleden al uit op de SENG website, en zodoende heb ik ook wat boeken van Webb gelezen.

Fijn om te merken dat die boeken ook hier bekend zijn.

Zo ontdek je steeds weer wat. Door de kunst bij anderen af te kijken vergaar je dan toch een hoop kennis waardoor je een hoop ontdekt.

Ik vind zulk soort testjes wel altijd een beetje zo van, tja.... Wat moet je met die info? Maar 't antwoord is dan misschien ook wel dat je dat ook helemaal zelf mag bepalen.

Hebben jullie zelf allemaal al veel gelezen over HB door middel van het aanschaffen van boeken? Zo ja, welk boek is jouw persoonlijke favoriet?

Voor mij gaf de uitkomst (ik ben ook voornamelijk ontdekker en kunstafkijker) heel veel inzicht in waarom ik afhaak op opleidingen. Dat heeft deels te maken met gebrek aan uitdaging in het verleden en (dus) nooit geleerd hebben hoe je ingewikkeldere opdrachten van school of studie moet aanpakken, maar ook zeer met de manier waarop kennisontwikkeling in het formele onderwijs wordt aangeboden. Dat was echt een eyeopener, want het verleden van allerlei afgebroken studies voelde wel erg als falen voor mij. Daar zit je dan met al je hersens en je kunt nog niet eens een simpele studie afronden... Het formele onderwijs is erg gericht op kennisvergaren: een expert leert je live of uit een boek wat je moet weten, en als test mag je opschrijven wat je weet. Je mag wel gesimuleerd oefenen, maar het moet vooral in een veilige omgeving. Zo leer ik dus niet. Ik wil graag zelf ontdekken, uitproberen, met de spanning van 'voor t echie' erbij. En idd zíen wat mensen doen die ik heel goed vind, dat afkijken, in mijn hoofd omkatten tot míjn manier en dan meteen uitvoeren. Dán voel ik me gestimuleerd, gaat er van alles rollen en leven in mijn denken en doen.
Het gaf me kracht om toch door te zetten in deze studie die ik nu aan het afronden ben. Ik begreep meer van mezelf en waarom ik alsmaar tegen dezelfde blokkades aan liep, en hoe ik het dan aan zou kunnen pakken om dit keer wél door te zetten.
En eigenlijk nog belangrijker: wat voor werkomgeving ik nodig heb om me heen om wél aan mijn ontwikkeling en groei toe te komen . Dusss...
Ik ben trouwens niet begonnen met zo'n online testje van Manon Ruijters, maar ben haar theorie tegengekomen tijdens mijn studie. Dus ik weet iets meer over de achtergronden en kan wat met de impact.

Wb hb boeken: ik heb eigenlijk weinig specifieke hb boeken gelezen. Vanuit mijn studie (training & human development: over het leren van volwassene) weet ik veel over hoe volwassenen leren en ontwikkelen . Veel daarvan gaf me inzicht over mezelf.
Ik heb veel online gelezen, een beetje hier, veel op het hb-kind-forum waar ik ook lid van ben. De Growth Mindset van Carol Dweck is wel een aanrader als je bij jezelf tegen dingen als faalangst, perfectionisme etc tegenkomt. Verder zou ik wat verder snuffelen hier, er zijn vast wel lijstjes met boeken te vinden . Eigenlijk wel een goed vast topic: leestips voor de beginnende hb-er zal t s aan de beheerder voorstellen.

Btw: 'nooit geleerd hebben hoe je ingewikkeldere opdrachten van school of studie moet aanpakken'. Dat noemen ze 'leren leren'. Maar eigenlijk ben ik het daar niet mee eens. Leren kan ik heel goed. Maar ik heb niet geleerd hoe ik de specifieke schoolse opdrachten moet aanpakken, waarbij ik het niet meer red met mijn gebruikelijke aanpak van 5 voor 12 het boek één keer half doorlezen en dan een voldoende halen.

danser schreef:Btw: 'nooit geleerd hebben hoe je ingewikkeldere opdrachten van school of studie moet aanpakken'. Dat noemen ze 'leren leren'. Maar eigenlijk ben ik het daar niet mee eens. Leren kan ik heel goed. Maar ik heb niet geleerd hoe ik de specifieke schoolse opdrachten moet aanpakken, waarbij ik het niet meer red met mijn gebruikelijke aanpak van 5 voor 12 het boek één keer half doorlezen en dan een voldoende halen.

Maar dat is u precies wat er bedoeld wordt met niet geleerd hebben om te leren. Je kende maar 1 strategie en was niet in staat om andere strategieën in te zetten naar waar de situatie om vroeg. Het doelgericht en flexibel inzetten van je vermogens.
Het ontwikkelen van die leerstrategieën, waarbij je dus leert van je fouten en dat vertaalt naar nieuwe, verbeterde strategieën is wat daarmee bedoeld wordt.

Ook interessant in deze context is de taxonomie van Bloom. Met het hogere orde denken en lagere orde denken. Voor verschillende schoolopdrachten heb je verschillende denkvaardigheden nodig. Deze site heeft daar een goede beschrijving van.

Nou.... ik weet niet of ik het daar helemaal mee eens ben. Met Bloom is niets mis, maar als ik mijzelf analyseer en waar het mis gaat bij mij, dan gaat het om mijn executive functies als: plannen, organiseren, uitvoeren. En het 'rare' is, dat dat punt vooral optreedt op momenten dat ik het niet zo interessant vind... Bij zaken waar ik razend enthousiast over ben, gaat dit namelijk wel.
'leren leren' wordt vaak gebruikt als het eigenlijk alleen gaat over het oefenen en trainen van de executive functes. Dat is wel wat ik nodig heb, maar ik vind dat een te beperkte definitie eigenlijk van 'leren leren'. Dat zou m.i. moeten gaan over de héle linie die Bloom noemt. Dus ook over leren je hersens gebruiken, doordenken, logisch denken, jezelf bevragen, reflecteren etc. En daar heb ik geen moeite mee. Ik ken zat mensen die op de exec.functies een kei zijn, maar toch niet hebben geleerd kritisch te denken. Ik persoonlijk vind dat die dan ook een stukje van 'leren leren' missen, maar op dit vlak wordt die term nooit ingezet.

maar we gaan nu wel een beetje ver af van Nielsje's voorstelrondje. Apart draadje 'leren leren', of 'hoe leer jij het best en waar gaat het mis' of zo maken? op zich wel interessante materie. Is niet voor niets mijn vak nu natuurlijk

Maar dat is nu precies wat er bedoeld wordt met niet geleerd hebben om te leren. Je kende maar 1 strategie en was niet in staat om andere strategieën in te zetten naar waar de situatie om vroeg. Het doelgericht en flexibel inzetten van je vermogens.

quote van Rianne

Hoi Rianne. Dank je wel voor je reactie. En dank je wel voor het faciliteren van dit platform. Leuk ook dat je zelf meeleest en reageert!

Tja, 'leren leren'. Eigenlijk ben ik het enorm met danser eens. Ik vind ook dat jij een grote aanname doet hoor Rianne. 'Je kende maar 1 strategie'. Waar baseer je dat op? Misschien is er wel meer dan 1 leerstrategie, omdat lesstof uberhaupt niet uniform is. Rekenen vergt toch een andere aanpak dan schrijven. Aardrijkskunde een andere aanpak dan biologie. En dan leert ieder persoon ook weer op z'n eigen wijze. Je aanname vind ik daarom nogal kortzichtig. Je kunt simpelweg niet zomaar stellen dat iemand maar 1 strategie kent.

Dan zou ik veel eerder zeggen dat door hardvochtige pogingen het onderwijs te uniformen en standariseren van alle leerlingen wordt gevraagd op 1 en dezelfde wijze stof tot zich te nemen. Omdat iedereen anders leert werkt dat dus voor de 1 beter dan een ander. Juist op het vlak van begaafdenonderwijs zie je hier een duidelijke kentering optreden. Door voortschrijdend inzicht wordt meer en meer duidelijk dat het veel effectiever is slimme mensen meer uitdaging en vrijheid te bieden om zodoende hun ware potentieel tot uiting te laten komen. Juist omdat uit onderzoek blijkt dat veel hoger begaafden zich dood lopen te vervelen in het reguliere uniforme onderwijsstelsel zoals we dat nu kennen.

Dus tja, is het nu zo dat veel hb-ers nooit hebben 'leren leren' of is het zo dat het onderwijs door verregaande standarisering een saaie onuitdagende eenheidsworst is geworden waardoor hoger begaafden zich stierlijk gaan vervelen met motivatieproblemen als gevolg?

De andere kant is natuurlijk dat het leven niet alleen maar naar je wensen kan worden ingericht. Net zoals je af en toe ook je was moet doen of je huis stofzuigen kan ook onderwijs niet alleen maar 'leuk en uitdagend' zijn. Sommige basisvaardigheden heb je nu eenmaal nodig.

Ik zag dat elders op het forum die vraag ook gesteld werd. In de trant van 'moet een hb-er zich aanpassen aan de wereld, of de wereld aan de hb-er'.

Ik zou dan heel graag willen zeggen dat ik hoop dat we allemaal rekening houden met elkaar. Dat dus aan de ene kant hb-ers met zichzelf aan de slag gaan om de motivatie vanuit henzelf te halen. Aan de andere kant door beter en meer uitdagend onderwijs te bieden. Zonder echte uitdaging gaat een ieder zich vroeg of laat vervelen. Hoe meer je kunt hoe sneller je ook zult zoeken naar hogere uitdagingen.

Juist een gemis aan uitdaging leidt vaak tot een burnout die in feite niets anders is dan een bore-out.

Natuurlijk is het mogelijk een opleiding af te ronden waar je totaal geen uitdaging in ziet, maar hoe realistisch is het om zo met talent om te gaan?

Vergelijk het eens met sport. Daar gaan grote bedragen in om. We vinden het 'allemaal' heel belangrijk klaarblijkelijk. En dus doen we er 'alles' aan om topsporters precies de juiste trainingsomstandigheden te bieden. En natuurlijk het allerbeste materiaal. En de allerbeste trainer, want alleen zo kan het toptalent ook daadwerkelijk een topsporter worden. En dan natuurlijk niet zonder een sportpsycholoog. En een voedingsadviseur. Want alleen zo kan het toptalent 'leren presteren'.

Of is het 'leren leren'?

nielsje schreef:Ik vind ook dat jij een grote aanname doet hoor Rianne. 'Je kende maar 1 strategie'. Waar baseer je dat op?

Dat zal ik je zeggen Nielsje, het gaat mij om deze opmerking van danser:

danser schreef: Maar ik heb niet geleerd hoe ik de specifieke schoolse opdrachten moet aanpakken, waarbij ik het niet meer red met mijn gebruikelijke aanpak van 5 voor 12 het boek één keer half doorlezen en dan een voldoende halen.

Hierin wordt heel duidelijk en sterke beperking in leerstijlen aangegeven, en daar heb ik op gereageerd. Dat lijkt met een meer dan redelijke aanname.

Veders ben ik het helemaal eens met je betoog dat er in ons onderwijssysteem heel wat mis is en heel wat verbeterd kan worden als het gaat om "passend onderwijs". ook hoogbegaafde leerlingen hebben het recht om uitgedaagd te worden, om buiten hun comfort zone getrokken te worden en om zich te moeten 'stretchen', zodat ze leren leren!
Volgens mij spreken we elkaar niet tegen!

hmm... het was een beetje gechargeerd natuurlijk. Maar inderdaad, binnen het schoolse leren heb ik, waar ik het niet redde met inzicht, begrip, discussie, doorvragen etc, inderdaad vaak deze strategie toegepast en daar ben ik héél ver mee gekomen. In die zin ben ik het met je eens, Rianne. Maar dat heeft vgs mij nog steeds maar met één specifiek onderdeel van 'leren leren' te maken, namelijk het oefenen en scherpen van je executive functies. Mogelijk zijn die nuttig bij het leren; ze zijn zeker nuttig in het dagelijks gebruik en bijvoorbeeld in je werk. Maar als het me dan gelukt is om zo'n taak te volbrengen, heb ik niet echt het gevoel dat ik iets geleerd heb. Het is misschien beter om dit 'leren je resultaten over te brengen aan beoordelaars of opdrachtgevers' te noemen. Of 'leren voldoen aan de eisen die het klassieke onderwijs stelt' of 'leren dingen te doen die nuttig zijn maar waar je tegenop ziet of die niet zo je interesse hebben'

Hoi Rianne,

Oh, we spreken elkaar zeker niet tegen hoor. Wat je op je site schrijft (en ook hier op 't forum van wat ik heb gelezen) wordt al snel duidelijk dat jij je juist hard maakt voor meer uitdagend onderwijs.

Een discussie over leerstijlen, met daarbij ook een onderverdeling tussen de diverse vereiste 'skill's lijkt me zinvol, maar dan inderdaad misschien beter in een ander onderwerp.

Wat mij opvalt is dat veel coaches er vooral op aansturen de hb-er zich een betere leerstrategie aan te laten leren, inderdaad wat je noemt het 'leren leren'. Hoe je dat noemt maakt inderdaad niet zo veel uit. Zoals je kunt lezen in mijn verhaal heb ook ik motivatieproblemen gekend door weinig uitdagend onderwijs.

Jij hebt daar natuurlijk veel meer zicht op dan anderen Rianne, en daarom ben ik wel heel benieuwd hoe de huidige lobby in Nederland er nu uitziet. Hebben coaches en hb-ers zich al een beetje verenigd (buiten Mensa) om de politiek duidelijk te maken dat het juist op het vlak van leerstrategien vaak misgaat bij hb-ers?

Misschien een goede eerste aanzet voor een nieuw topic?