Even voorstellen
Geplaatst: ma 13 apr 2015, 18:00
WARNING! Lang verhaal.
Mijn naam is DashteQ en ik ben een 26-jarige meid.
Een tijdje geleden ben ik achter gekomen dat ik hoogbegaafd ben. Ik ben niet officieel getest, maar ik herken mezelf in 98-100% van de 'gevallen' (gelukkig heb ik dit al met zekerheid vastgesteld). Ook heb ik een IQ-test gedaan (thuistest Mensa) en daar kwam er uit dat ik 'geschikt' was en dus bij die 2% hoorde. Gevoelsmatig weet ik het nog niet zeker.
Ik had al langer een vermoeden dat ik intelligent en anders was (wat klinkt dat arrogant, zeg). Ergens schaamde ik me - nog steeds - voor deze gedachte, want hoe weet je dat je intelligent en anders bent? Veel mensen vinden dat van zichzelf, niet?
Als ik het woordje hoogbegaafdheid hoorde of las dan dacht ik dat hoogbegaafde mensen superieur en beter waren dan anderen. Of dat ze een soort van "wonderkind" waren. Geen wonder (Ha!) dat men hierover een vooroordeel heeft. Misschien niet terecht, maar ik begrijp het wel.
Hoe kan het toch zo zijn dat - als ik net als iedereen ben - mensen mij niet snappen? Als ik iets zeg dan ga ik ervan uit dat mensen mij begrijpen en dat ze - globaal gezien - hetzelfde denken als ik. En toch was er 'iets' niet goed en ik kon dat nergens plaatsen. Ik kreeg vaker te horen dat ik zaken niet duidelijk uitlegde/vertelde en dat ik het maar daarbij moest laten. En dat deed ik dan ook. Men dacht vaker dat ik - omdat ik over iets anders praatte - het niet snapte. Dat ze later tot dezelfde conclusie kwamen over iets, deed er niet toe. Want als ik er iets van zei (dat zei ik toen toch ook al?!) dat wilden ze niet horen. Hierdoor ben ik dus gestopt met ‘overtuigen’. Ergens geloofde ik mensen wel - als ze me bijv. indruk gaven dat ik niet slim was- en al helemaal diegenen tegen wie ik opkeek. Ik moest bijv. bepaalde zaken vaker (dan) 2x uitleggen (herhalen). En het feit dat ik uit een andere land kwam (Oostblok, in 2001) maakte mijn situatie alleen maar moeilijker. Ik beheerste toen (ongeveer: in 2001-2004) de taal nog niet helemaal en mensen konden dat niet begrijpen. Maar goed, dat was in een bepaalde periode, daar heb ik ook vrede mee en ik neem het ook niemand kwalijk.
Maar de laatste 10 jaar maak ik dat nog steeds mee en dat ligt, naar mijn mening, niet aan het taalgebruik.
Ik bevond me - tot 3 jaar geleden, ik ben erna verhuisd - in een verkeerde thuissituatie (huiselijk geweld, alcoholisme en meer), waardoor bijvoorbeeld mijn emotionele ontwikkeling (en veel meer?) achterbleef.
Vroeger (5 tot 10 jaar geleden) heb ik ook veel gegoogled naar 'symptomen' die ik had. Vaker kwam ik AD(H)D, HSP etc. tegen. Maar dat was het toch 'net niet'. Ook kwam ik toen hoogbegaafdheid tegen, maar toentertijd was dat minder bekend en ik vond niet genoeg informatie om het zeker te weten, dus ik heb het maar genegeerd en losgelaten. Een paar weken geleden kwam ik hoogbegaafdheid alweer tegen en ik heb wat meer research gedaan. Werkenwaarde.nl, Mensa.nl, Hoogbegaafdheid.net en noem maar op; dat waren de websites die ik bezocht heb. Ook allerlei wetenschappelijke publicaties/artikelen. Tijdens het lezen kwam er een behoorlijke explosie van emotie bij mij naar buiten (meer mensen die dit hadden?). Misschien kwam het door de herkenning?
Overigens, het zou het ook een combinatie van meerdere dingen (ADHD etc.) kunnen zijn, dus ik sluit het ook niet uit.
Ik heb HB-forum ook vroeger (een paar jaar geleden) weleens bezocht. Meestal als ik iets op google zocht kwam ik dan hier terecht. Maar om mezelf op HB-forum in te schrijven vond ik dan weer 'te hoog gegrepen', dus ik heb het dan meteen verlaten. Nu, een paar jaar later, bezoek ik het weer en veel vragen die ik aan mezelf heb gesteld, zie ik ook hier staan. Ik denk dat ik 50% van de onderwerpen al heb gelezen (bijvoorbeeld over dagelijkse zaken en werk) en ik was blij dat ik niet de enige was die zich bezighield met dat soort dingen. Zo heb ik besloten om mijn eerste stap te zetten door mezelf in te schrijven.
Ik heb ooit mijn verhaal op een andere forum geschreven en ik kreeg toen een behoorlijke lading negatieve commentaar over me heen, zoals "doe normaal", "wat meen je je wel niet", "jij kunt niet eens goed schrijven, laat staan dat jij hoogbegaafd bent", "stel je niet aan" en noem maar op. Ook zeiden ze dat het alleen maar analyseren en piekeren was, zoals iedereen (vooral vrouwen) het deed. Het zou ook natuurlijk kunnen dat ik het verkeerd had verwoord. Dat weet ik niet meer.
Ergens ben ik er nog steeds - gevoelsmatig - nog niet van (hoogbegaafdheid) overtuigd. Misschien heb ik toch gewoon ADH(D) of iets anders? Aan rumineren doe ik ook erg veel, zoals jullie misschien al zelf geconcludeerd hebben.
Ik heb vaker IQ-testen gedaan en een keer scoorde ik hoog (thuistest Mensa) en een keer scoorde ik "maar" 115 (123test). Ik wil geen stempel, omdat ik bang ben dat er hierdoor andere dingen uitgesloten worden, maar aan de andere kant wil ik bevestiging krijgen. En wat als ik lager dan 130 scoor? Dan begint er een kleine stemmetje tegen me te zeggen "Zie je DashteQ, jij bent helemaal niet slim. It's all in your head!" Ook negeer ik vaker "positieve" dingen. Dat ik 130 scoor en geschikt ben voor Mensa wil ik weleens vergeten, maar dat ik ooit 115 heb gescoord, dat springt er bij mij uit! En zo heb ik dan een bevestiging dat ik gewoon 'normaal' ben.
Ik durf nu nog geen "officiële" test te gaan maken, maar ik bestel wel 2 boeken met diverse IQ-testen (IQ-trainers). Zo kan ik een beetje oefenen en kijken hoe de vraagstellingen zijn.
Ik krijg vaak te horen dat ik stom en arrogant ben, soms letterlijk en soms tussen de haakjes. Bij iedere idee wat ik uitspreek, word ik afgekraakt en als het te vaak gebeurt dan krijg ik de neiging om gewoon met de rest meedoen en mezelf 'dommer' voor te doen. Omdat ik dus vaker negatieve feedback krijg (en bijna nooit positieve) kan ik niet goed meer een onderscheid maken wat wel en niet reëel is. Dan ga ik maar alles als negatief gaan beschouwen. Stom, ik weet het.
Ik heb al 40% van dit verhaal - zoals kenmerken, meer voorbeeldsituaties, hobby's ed. - weggeknipt, anders was mijn tekst nog langer. Excuses. Ik ben niet goed in het geven van beknopte informatie. Op iedere zin wil ik een nieuwe verhaal gaan vertellen en dieper ingaan op alles en nog wat.
Dat alles geschreven hebbende ben ik er nog steeds niet van overtuigd (Goh, DashteQ, je meent het?!
) . Hopelijk kunnen die boeken en relativeren mij helpen!!
Alvast bedankt voor het lezen en sorry sorry voor de lappen tekst.
Groetjes
- DashteQ
Mijn naam is DashteQ en ik ben een 26-jarige meid.
Een tijdje geleden ben ik achter gekomen dat ik hoogbegaafd ben. Ik ben niet officieel getest, maar ik herken mezelf in 98-100% van de 'gevallen' (gelukkig heb ik dit al met zekerheid vastgesteld). Ook heb ik een IQ-test gedaan (thuistest Mensa) en daar kwam er uit dat ik 'geschikt' was en dus bij die 2% hoorde. Gevoelsmatig weet ik het nog niet zeker.
Ik had al langer een vermoeden dat ik intelligent en anders was (wat klinkt dat arrogant, zeg). Ergens schaamde ik me - nog steeds - voor deze gedachte, want hoe weet je dat je intelligent en anders bent? Veel mensen vinden dat van zichzelf, niet?
Als ik het woordje hoogbegaafdheid hoorde of las dan dacht ik dat hoogbegaafde mensen superieur en beter waren dan anderen. Of dat ze een soort van "wonderkind" waren. Geen wonder (Ha!) dat men hierover een vooroordeel heeft. Misschien niet terecht, maar ik begrijp het wel.
Hoe kan het toch zo zijn dat - als ik net als iedereen ben - mensen mij niet snappen? Als ik iets zeg dan ga ik ervan uit dat mensen mij begrijpen en dat ze - globaal gezien - hetzelfde denken als ik. En toch was er 'iets' niet goed en ik kon dat nergens plaatsen. Ik kreeg vaker te horen dat ik zaken niet duidelijk uitlegde/vertelde en dat ik het maar daarbij moest laten. En dat deed ik dan ook. Men dacht vaker dat ik - omdat ik over iets anders praatte - het niet snapte. Dat ze later tot dezelfde conclusie kwamen over iets, deed er niet toe. Want als ik er iets van zei (dat zei ik toen toch ook al?!) dat wilden ze niet horen. Hierdoor ben ik dus gestopt met ‘overtuigen’. Ergens geloofde ik mensen wel - als ze me bijv. indruk gaven dat ik niet slim was- en al helemaal diegenen tegen wie ik opkeek. Ik moest bijv. bepaalde zaken vaker (dan) 2x uitleggen (herhalen). En het feit dat ik uit een andere land kwam (Oostblok, in 2001) maakte mijn situatie alleen maar moeilijker. Ik beheerste toen (ongeveer: in 2001-2004) de taal nog niet helemaal en mensen konden dat niet begrijpen. Maar goed, dat was in een bepaalde periode, daar heb ik ook vrede mee en ik neem het ook niemand kwalijk.
Maar de laatste 10 jaar maak ik dat nog steeds mee en dat ligt, naar mijn mening, niet aan het taalgebruik.
Ik bevond me - tot 3 jaar geleden, ik ben erna verhuisd - in een verkeerde thuissituatie (huiselijk geweld, alcoholisme en meer), waardoor bijvoorbeeld mijn emotionele ontwikkeling (en veel meer?) achterbleef.
Vroeger (5 tot 10 jaar geleden) heb ik ook veel gegoogled naar 'symptomen' die ik had. Vaker kwam ik AD(H)D, HSP etc. tegen. Maar dat was het toch 'net niet'. Ook kwam ik toen hoogbegaafdheid tegen, maar toentertijd was dat minder bekend en ik vond niet genoeg informatie om het zeker te weten, dus ik heb het maar genegeerd en losgelaten. Een paar weken geleden kwam ik hoogbegaafdheid alweer tegen en ik heb wat meer research gedaan. Werkenwaarde.nl, Mensa.nl, Hoogbegaafdheid.net en noem maar op; dat waren de websites die ik bezocht heb. Ook allerlei wetenschappelijke publicaties/artikelen. Tijdens het lezen kwam er een behoorlijke explosie van emotie bij mij naar buiten (meer mensen die dit hadden?). Misschien kwam het door de herkenning?
Overigens, het zou het ook een combinatie van meerdere dingen (ADHD etc.) kunnen zijn, dus ik sluit het ook niet uit.
Ik heb HB-forum ook vroeger (een paar jaar geleden) weleens bezocht. Meestal als ik iets op google zocht kwam ik dan hier terecht. Maar om mezelf op HB-forum in te schrijven vond ik dan weer 'te hoog gegrepen', dus ik heb het dan meteen verlaten. Nu, een paar jaar later, bezoek ik het weer en veel vragen die ik aan mezelf heb gesteld, zie ik ook hier staan. Ik denk dat ik 50% van de onderwerpen al heb gelezen (bijvoorbeeld over dagelijkse zaken en werk) en ik was blij dat ik niet de enige was die zich bezighield met dat soort dingen. Zo heb ik besloten om mijn eerste stap te zetten door mezelf in te schrijven.
Ik heb ooit mijn verhaal op een andere forum geschreven en ik kreeg toen een behoorlijke lading negatieve commentaar over me heen, zoals "doe normaal", "wat meen je je wel niet", "jij kunt niet eens goed schrijven, laat staan dat jij hoogbegaafd bent", "stel je niet aan" en noem maar op. Ook zeiden ze dat het alleen maar analyseren en piekeren was, zoals iedereen (vooral vrouwen) het deed. Het zou ook natuurlijk kunnen dat ik het verkeerd had verwoord. Dat weet ik niet meer.
Ergens ben ik er nog steeds - gevoelsmatig - nog niet van (hoogbegaafdheid) overtuigd. Misschien heb ik toch gewoon ADH(D) of iets anders? Aan rumineren doe ik ook erg veel, zoals jullie misschien al zelf geconcludeerd hebben.
Ik heb vaker IQ-testen gedaan en een keer scoorde ik hoog (thuistest Mensa) en een keer scoorde ik "maar" 115 (123test). Ik wil geen stempel, omdat ik bang ben dat er hierdoor andere dingen uitgesloten worden, maar aan de andere kant wil ik bevestiging krijgen. En wat als ik lager dan 130 scoor? Dan begint er een kleine stemmetje tegen me te zeggen "Zie je DashteQ, jij bent helemaal niet slim. It's all in your head!" Ook negeer ik vaker "positieve" dingen. Dat ik 130 scoor en geschikt ben voor Mensa wil ik weleens vergeten, maar dat ik ooit 115 heb gescoord, dat springt er bij mij uit! En zo heb ik dan een bevestiging dat ik gewoon 'normaal' ben.
Ik durf nu nog geen "officiële" test te gaan maken, maar ik bestel wel 2 boeken met diverse IQ-testen (IQ-trainers). Zo kan ik een beetje oefenen en kijken hoe de vraagstellingen zijn.
Ik krijg vaak te horen dat ik stom en arrogant ben, soms letterlijk en soms tussen de haakjes. Bij iedere idee wat ik uitspreek, word ik afgekraakt en als het te vaak gebeurt dan krijg ik de neiging om gewoon met de rest meedoen en mezelf 'dommer' voor te doen. Omdat ik dus vaker negatieve feedback krijg (en bijna nooit positieve) kan ik niet goed meer een onderscheid maken wat wel en niet reëel is. Dan ga ik maar alles als negatief gaan beschouwen. Stom, ik weet het.
Ik heb al 40% van dit verhaal - zoals kenmerken, meer voorbeeldsituaties, hobby's ed. - weggeknipt, anders was mijn tekst nog langer. Excuses. Ik ben niet goed in het geven van beknopte informatie. Op iedere zin wil ik een nieuwe verhaal gaan vertellen en dieper ingaan op alles en nog wat.
Dat alles geschreven hebbende ben ik er nog steeds niet van overtuigd (Goh, DashteQ, je meent het?!
) . Hopelijk kunnen die boeken en relativeren mij helpen!!Alvast bedankt voor het lezen en sorry sorry voor de lappen tekst.
Groetjes
- DashteQ
