Eindelijk voorstellen.
Geplaatst: vr 04 nov 2016, 09:51
Dag Hb'ers
Na een jaar te hebben genoten van vele discussies lezen en een paar kleine reacties te hebben gegeven, zal ik me even voorstellen.
Ik ben erg op mn privacy gesteld, vandaar dat ik zo'n stap niet snel neem, maar vandaag eindelijk de stoute schoenen aan
Een jaar geleden werd mijn gevoel er nooit volledig bij te horen bevestigd door m'n manager. Die zei;" je past niet op de afdeling tussen de mbo'ers. Ik heb artikelen gelezen in de 'eva' over hb en je past perfect in het plaatje." Aangezien het gesprek uitliep op een verlof (later ontslag) en nu een jaar bij huis met een burnout, heb ik genoeg tijd gehad in het onderzoeken. Ik ben 100% hb'er.
Al zo'n lap text en alsnog niets interesting.
Even een beetje historie dan maar...
Vanaf mn 4e dus basisschool heb ik me vaak anders gevoeld. Werd van groep 1 tot 3 flink gepest en had geen enkel vriendje. Dus lieten ze me in groep 3 maar zitten in de hoop dat het beter werd. Intussen was er op mn 4e een zusje met veel beperkingen geboren die veel aandacht en ziekenhuizen nodig had. Gevolg is dat ik onbewust aan de kant gezet werd en mogelijk een angststoornis heb ontwikkeld omdat ik steeds bij ooms en tantes werd gedumpt in cruciale jaren voor een gevoelige kleine rooie donder. Ik ben tot mn tiende altijd voorbereid geweest op dag ik aangevallen zou kunnen worden in mn slaap. Dus ik boobytrap-te mn hele kamer elke avond voort slapen op de meest ingewikkelde wijzes
. En had dartpleltjes en broodmessen onder mn kussen liggen. Was volgens mn ouders altijd te druk met mn mond en kletste dan het liefst ook uren met buren over allerlei onderwerpen. Thuis was vaak geen ruimte voor mijn snuggere opmerkingen of bij-de-hand-te mond met als gevolg 5 minuten voor de magnetron moeten zitten als straf....
Op basisschool ging het op het lezen na qua bij blijven uitmuntend. Ik kreeg vwo als advies.
Op havo/vwo kelderen mn cijfers na m'n eerste rapport snel en ik werd daarom en mn drukheid een traject van eindeloze psychische hulp ingestuurd met als gevolg dat ik 6 jaar lang aan Ritalin, concerta en dat soort prut werd gezet. Waardoor mn fijne gedachtengangen werden weggedrukt en mn emoties afgevlakt. Ik was niet normaal genoeg dus moest me maar normaal leren gedragen.
Na middelbare school tl te hebben gedaan en keer te zijn blijven zitten, ging ik naar et mbo. Echt worst time. Werd volledig weggepest omdat men zich niet kon verplaatsen in "professor of pastor Jorrit" ja klopt ik geef mn naam nu prijs.
Ik werd letterlijk gediscrimineerd door een groep die claimt zelf altijd te worden gediscrimineerd. Wat ik ook inzette om normaal te doen het lukte niet.
Ik werd ook voor homo uitgemaakt vanwege mijn toen liefde voor mode. Dus ik aan de vriendin, maar hielp natuurlijk niet.
Uiteraard niet afgerond en daarna nog havo en HBO gedaan, maar ook niet gelukt.
Ik voelde me altijd raar en begreep het simpele denken vaak niet van mensen. Ik kende 300 geboorte data van mensen en dat soort fratsen, maar dat werd altijd maar als weird ervaren. Vooral mijn 100 en 1 gedachtengangen door elkaar en het overal wat van weten snappen mensen nog nooit.
Ik leer dingen op mijn manier en pas niet in dit Nederlandse systeem denk ik. Weet niet of mensen dat hier herkennen?
En lezen gaat me vaak slecht af. Maar 10 YouTube filmpjes door elkaar kijken niet.
Anyhow ik zit dus midden in een burnout en ben aanhet uitzoeken hoe ik met mn hoogbegaafdheid een job kan vinden die bij me past. Want hoe kun je zonder universiteit een universitaire baan krijgen die bij je past? Volgende week ga ik naar het hb café in Zwolle en hoop daar iets Veder te komen of hier.
Dit is me een geraaskalk, zou ik het overschrijven zou het duidelijker zijn en waarschijnlijk anders. Maar ik zit al een jaar om mn introductie verlegen.
Dus aangenaam Jorrit 28, getrouwd en gelukkig met mn vrouw
alleen niet gelukkig met mn plaats in de maatschappij
Verstuurd vanaf mijn S56 met Tapatalk
Na een jaar te hebben genoten van vele discussies lezen en een paar kleine reacties te hebben gegeven, zal ik me even voorstellen.
Ik ben erg op mn privacy gesteld, vandaar dat ik zo'n stap niet snel neem, maar vandaag eindelijk de stoute schoenen aan
Een jaar geleden werd mijn gevoel er nooit volledig bij te horen bevestigd door m'n manager. Die zei;" je past niet op de afdeling tussen de mbo'ers. Ik heb artikelen gelezen in de 'eva' over hb en je past perfect in het plaatje." Aangezien het gesprek uitliep op een verlof (later ontslag) en nu een jaar bij huis met een burnout, heb ik genoeg tijd gehad in het onderzoeken. Ik ben 100% hb'er.
Al zo'n lap text en alsnog niets interesting.
Even een beetje historie dan maar...
Vanaf mn 4e dus basisschool heb ik me vaak anders gevoeld. Werd van groep 1 tot 3 flink gepest en had geen enkel vriendje. Dus lieten ze me in groep 3 maar zitten in de hoop dat het beter werd. Intussen was er op mn 4e een zusje met veel beperkingen geboren die veel aandacht en ziekenhuizen nodig had. Gevolg is dat ik onbewust aan de kant gezet werd en mogelijk een angststoornis heb ontwikkeld omdat ik steeds bij ooms en tantes werd gedumpt in cruciale jaren voor een gevoelige kleine rooie donder. Ik ben tot mn tiende altijd voorbereid geweest op dag ik aangevallen zou kunnen worden in mn slaap. Dus ik boobytrap-te mn hele kamer elke avond voort slapen op de meest ingewikkelde wijzes
. En had dartpleltjes en broodmessen onder mn kussen liggen. Was volgens mn ouders altijd te druk met mn mond en kletste dan het liefst ook uren met buren over allerlei onderwerpen. Thuis was vaak geen ruimte voor mijn snuggere opmerkingen of bij-de-hand-te mond met als gevolg 5 minuten voor de magnetron moeten zitten als straf....Op basisschool ging het op het lezen na qua bij blijven uitmuntend. Ik kreeg vwo als advies.
Op havo/vwo kelderen mn cijfers na m'n eerste rapport snel en ik werd daarom en mn drukheid een traject van eindeloze psychische hulp ingestuurd met als gevolg dat ik 6 jaar lang aan Ritalin, concerta en dat soort prut werd gezet. Waardoor mn fijne gedachtengangen werden weggedrukt en mn emoties afgevlakt. Ik was niet normaal genoeg dus moest me maar normaal leren gedragen.
Na middelbare school tl te hebben gedaan en keer te zijn blijven zitten, ging ik naar et mbo. Echt worst time. Werd volledig weggepest omdat men zich niet kon verplaatsen in "professor of pastor Jorrit" ja klopt ik geef mn naam nu prijs.
Ik werd letterlijk gediscrimineerd door een groep die claimt zelf altijd te worden gediscrimineerd. Wat ik ook inzette om normaal te doen het lukte niet.
Ik werd ook voor homo uitgemaakt vanwege mijn toen liefde voor mode. Dus ik aan de vriendin, maar hielp natuurlijk niet.
Uiteraard niet afgerond en daarna nog havo en HBO gedaan, maar ook niet gelukt.
Ik voelde me altijd raar en begreep het simpele denken vaak niet van mensen. Ik kende 300 geboorte data van mensen en dat soort fratsen, maar dat werd altijd maar als weird ervaren. Vooral mijn 100 en 1 gedachtengangen door elkaar en het overal wat van weten snappen mensen nog nooit.
Ik leer dingen op mijn manier en pas niet in dit Nederlandse systeem denk ik. Weet niet of mensen dat hier herkennen?
En lezen gaat me vaak slecht af. Maar 10 YouTube filmpjes door elkaar kijken niet.
Anyhow ik zit dus midden in een burnout en ben aanhet uitzoeken hoe ik met mn hoogbegaafdheid een job kan vinden die bij me past. Want hoe kun je zonder universiteit een universitaire baan krijgen die bij je past? Volgende week ga ik naar het hb café in Zwolle en hoop daar iets Veder te komen of hier.
Dit is me een geraaskalk, zou ik het overschrijven zou het duidelijker zijn en waarschijnlijk anders. Maar ik zit al een jaar om mn introductie verlegen.
Dus aangenaam Jorrit 28, getrouwd en gelukkig met mn vrouw
alleen niet gelukkig met mn plaats in de maatschappij Verstuurd vanaf mijn S56 met Tapatalk
jup
) aan het wereldkundig maken.