Mijn zoektocht (titel lekker cliché mn verhaal niet)
Geplaatst: ma 23 jan 2017, 16:15
Bijzonder dat ik hier terecht ben gekomen, zeker weten doe ik niet maar ik wil mijn verhaal met jullie delen. Gewoon omdat ik opzoek ben naar wie" ik" eigenlijk ben.
En benieuwd ben naar wie ook deze vorm heeft meegemaakt? Ik lees namelijk alleen maar idealistische en geweldige verhalen over hb'ers en jeugd.
Graag wil ik je vragen mocht de tijd nemen om dit te lezen, lees het dan zonder emotie en ook volledig af, lees over de typefouten en door de Jip en Janneke taal heen. Mijn leven is namelijk niet gangbaar en geweldig geweest (nu trouwens wel) en mijn verhaal kan erg negatief en neerslachtig zijn om te lezen maar zo heb ik het helaas beleefd en meegekregen 0 tot 27 jaar.
En om het eind al te verklappen, het word uiteindelijk mooi en het gaat inmiddels 3 jaar goed met mij, ben erg gelukkig (met mezelf en anderen) heb een interresant leuk leven, in de ogen van Nb een goeie baan, een man en 3 kinderen!
Mijn verhaal:
Nee ik heb geen Iq test gedaan, nee ik heb geen geweldige familie/ouders die mij hebben gestimuleerd en gestuurd. Ik heb een geesteszieke moeder en m'n vader was een "bandiet" en ben ik aan mijn lot overgelaten en in de steek gelaten. Dat was mijn basis tot mijn 18e en het huis uit ging.
Los daarvan heb ik in die periode mijn hoofd omhoog gehouden en heb ik er op mijn manier wat van mijn leven gemaakt.
Niet alles wist ik nog te herinneren dus heb ik mijn moeder en vader gevraagd voor de stappen in mijn tijdlijn van 0 tot 4 jaar. De rest hoor je van mij.
-10 maanden lopen (volgens moeder)
- 1 jaar zindelijk (volgens moeder)
- 1,5 jaar kleine zinnen praten (volgens moeder)
- 3 jaar naar peuterspeelzaal. Dit kan ik me nog wel herinneren; ik keek daar erg naar uit, daar aangekomen was ik erg teleurgesteld want de kinderen speelde daar, ikzelf vond dat belachelijk. Ook wad ik op die eerste dag verdrietig en boos omdat ik van de juf moest helpen opruimen terwijl ik niet had gespeeld.
- 4 jaar alleen fietsen en ik kon autorijden volgens vader (op schoot, schakelen +sturen)
- naar school; op de basisschool ervaarde ik veel onbegrip maar ik begreep de andere tot in de puntjes, had weinig vrienden/contacten in de klas, had dan een vriendje/vriendinnetje maar hield nooit lang stand omdat ik vriendschap blijkbaar anders zag (normen/waarden) ik was raar en viel buiten de boot, ik vond het saai, kinderachtig, had problemen met het gezag van de leraressen, verveelde me ontzettend, zat liever in de gang als in de klas, deed geen huiswerk, los van motivatie en gedrag nooit blijven zitten.
In mijn vrije tijd speelde ik vaak alleen, want zo voelde ik mij ook en vond dat ook fijn want dan kon ik doen wat ik wou. Ik was dan graag buiten op onderzoek, klom in bomen en op daken daar zat ik hele dagen (wat deed ik daar eigenlijk in vredesnaam) deed "onderzoekjes" in de natuur met mijn microscoop en hing rond op de oude vuilnisbelt want daar lag vanalles wat ik niet kende en interresant vond (niet bepaald gezond maargoed) Voordeel aan een geesteszieke moeder is dat ze impulsief kocht en niks mee deed, waar ik baat bij had waren de instrumenten die zij kocht; thuis speeelde ik daar vaak op en vond dat erg leuk. Ik had thuis een keyboard, mondharmonica en gitaar. Niet dat ik noten kon lezen maar ik ging oefenen totdat ik het liedje kon spelen die ik wou spelen. Dat lukte ook prima. Ik doe dat overigens nog steeds maar kan nog steeds geen noten lezen. (bijv liedjes als nothing else matters, Krezip, newton faulkner ect)
Ik ben afgedwaald, even terug naar basisschool; interessante vakken: rekenen, geschiedenis, natuurkunde, muziek, crea.
Na de Cito toets waar ik weinig van begreep en overigens ook ontzettend saai en nutteloos vond mocht ik naar de volgende school. Dat vond ik wel interessant want dat kende ik niet. Echter daar gestart viel het vies tegen:
- in 1990 naar vmbo-K (vond het saai)
- in 1991 van vmbo-K naar vmbo-t (vreselijk)
- in 1991 van vmbo-t naar vbo (omdat deze leerlingen mij wel aanstonden qua gedrag; meer samen op pad buiten dan de binnen schoolse activiteiten)
Altijd spijbelen was ook geen succes, mijn wisselvallige moeder werd daar nogal agressief van en besloot ik toch maar wat vaker naar school te gaan (anders zou ik geschorst worden en nog meer gezeur krijgen thuis).
Genoot dan wel omdat het moest erg van de vakken biologie, wiskunde, natuurkunde en maatschappij.
Huishoudkunde was daarentegen niet weggelegd voor mij, ik had uiteraard door de gezinsomstandigheden het huishouden aardig onder de knie. De huishoudkunde juf kon dit niet waarderen en als ik inbreng had bij de les was dat onacceptabel, mijn mening mocht ik niet geven en ik dacht en deed te moeilijk. Een keer zo onacceptabel dat ik door die lerares in de kast werd opgesloten met het licht uit voor een kwartier. Ik gelijk claustrofobische trauma ervaren en was in paniek, het was vreselijk!
Een gekke familie heeft natuurlijk ook voordelen; je had haar moeten zien toen mijn moeder daarachter kwam en naar school ging.(Ik wil niet weten wat ma had gezegd maar het hielp) De juf heeft me na haar bezoekje altijd laten uitpraten en heb ik mijn vragen mogen stellen en mening mogen geven in haar lessen.
Tot slot van gym heb ik ook nooit het nut van ingezien, van die rare apenkooi dingen en springen op de trampoline. Waarom zou je dat doen? Ik kreeg juist last van m'n knieën ervan. En ging ervan stinken en werd daar moe van. Totdat ik in aanmerking kwam op m'n 15e met harddrugs en ook dat onder invloed ging doen , dat maakte het dan weer wel "leuk".
-in 1992 m'n diploma gehaald. Uiteraard zonder te leren "want school was zo saai" Ik kwam op school en wist nooit welke examens we hadden. Maakte de examens (onder invloed van drugs) en haalde m'n diploma met dikke voldoendes (gemiddeld 9). Of dat nou lag aan mijn intelligentie of aan het onderinvloed zijn, dat terzijde maar dat ik het gehaald had was een feit, niet dat ik daar toen zo trots op was want ik heb mijn diploma overigens nooit opgehaald. (Heb ik achteraf veel spijt van want dat was een mooi moment zo achteraf)
Wat ik de 4 jaar daarna precies heb gedaan ben ik kwijt, laat ik zeggen dat mijn "onder invloed zijn" van grote invloed is geweest op mijn vergeetachtigheid in die tijd, of kan mijn lange termijngeheugen deze periode in details geblokkeerd hebben omdat dit niet een fijne periode is geweest.
In die tijd heb ik mijn toenmalige partner ontmoet, ik kan eerlijk zeggen dat ik ervan overtuigd ben dat op elk horend potje een bijpassend dekseltje past. Dus ook op aparte potjes, ik kreeg een relatie met iemand die mij net zo behandelde als hoe mijn zelfbeeld was, zeer slecht dus. Ik denk dat deze beschrijving al voldoende zegt, en ik zonder woorden kan zeggen dat dit een vreselijke rumoerige tijd is geweest. Ik heb deze relatie 7 jaar volgehouden of proberen te redden (het is maar hoe je het wilt noemen) en heb daar 2 prachtige kinderen uit gekregen en dankzij die levenservaring stap 1 gezet om mijn "volwassen/moeder" leven op krijgen.
Ik was inmiddels "pas" 21 jaar, alleenstaande moeder van twee kleine kindjes (4 weken en 1,5 jaar) en begon te beseffen dat het leven, ik en zij veel meer waard zijn dan die dramatische 21 jaar van mij. Op mijn 21e had ik besloten het roer om te gooien en de hbo mer studie te doen, gewoon omdat ik daar zin in had en naar mijn idee als alleenstaande moeder financieel best op vooruit zou gaan. Gezien mijn lage vooropleiding moest ik een wiskundig gerichte toelatingstoets doen. Deze heb ik gehaald met een 8 en ben de opleiding gestart. Studieteams, samenwerken, overleggen, brainstormen. Dat is wat wij veel deden. Ik had daar veel moeite mee! Zij deden en dachten "logischer" en ik blijkbaar te moeilijk. Zij konden alles goed uitleggen en begrijpen maar ik snapte er niks van hoe zij dat zagen (de stof wel alleen niet hun denkwijze). Alleen kon ik prima bijleren uit de boeken op mijn manier alleen in groepsverband raakte ik het kwijt, ik werd dan paniekerig en van slag.
Ik werd daar erg onzeker van. Zo onzeker dan mijn motivatie zakte met elk jaar en ben uiteindelijk na 3 jaar gestopt.
Uiteindelijk heb ik nav mijn niet afgemaakte studie wel het geluk gehad dat ik heb mogen instromen op hbo werk niveau. (Godzijdank)
Ik werk inmiddels 6 jaar bij de overheid op afdelingen pz, bz en beleid ( ook dit vind ik erg saai, maar heb genoeg tijd om stiekem een goed boek onder m'n werk te lezen en me met 10 andere dingen bezig te houden zodat ik wat te doen heb,maar ik heb werk).
Over werk gesproken en een beeld van te geven van dingen die ik op m'n werk meemaak; ik heb conflicten met collega's; ik heb nog steeds van last van luisteren naar die (vreselijke/nutteloze/langdradige) verhalen over alles behalve boeiend zoals boodschappen/aanbiedingen/familiebezoeken, constant moeten aanpassen om in hun ogen niet te slim (volgens hun heet dat bijdehand) zijn want dan ben ik arrogant, als iemand iets navraagd moet ik erop letten dat ik hem/haar rustig laat uitpraten, ik moet m'n mond maar vaak houden omdat mensen blijkbaar zelf wat willen ontdekken wat ik al zeker weet dat het wel/niet zo is (ook al duurt het dan veel langer en is dat in mijn ogen tijdverspilling) als ik dat niet toelaat kwetst ik ze blijkbaar in hun zoektocht/denken of passeer je iemand blijkbaar in z'n expertise..
nu ik het er zo over heb, besef ik dat dit een uitleg was over m'n werk maar ik dit eigenlijk regelmatig in m'n leven ervaar; ook met vrienden, relaties, familie ect. (Was weer even een "niet-waar-ik-het-over-had-aanvulling" tussendoor)
Gezien mijn levensweg zat er natuurlijk een keer aan te komen en 4 jaar geleden ben ik geestelijk ingestort. Door mijn levensweg van 0 tot 24 jaar kwam ik met heftige depri klachten (en angsten maar die had ik al van kleins af aan) in behandeling bij ggz (volgens hun een persoonlijkheidsstoornis door opvoeding ect) Enerzijds begrijpelijke diagnose maar voor mij anderzijds weet ik niet beter en heeft het mij gemaakt zoals ik ben. Goed, los van wat de achterliggende redenen ook zijn, ik heb deze therapie met beide armen aangepakt en 3 jaar gevolgd. Ik kan zeggen dat ik mijn therapeute een heldin mag noemen, een reddende engel, zij liet mij voelen wat ik nog nooit had gevoeld, ik heb iemand leren kennen dat die echt om me geeft en die persoon ben ikzelf, bijzonder dat dat iemand z'n werk kan zijn, helpen iemand z'n leven waarderen en veranderen, iemand weer het nut laten inzien van het leven en waarde. Ik kan zeggen dat ik hier gevoelsmatig, emotioneel en sociaal gezien veel van geleerd heb. Door de gedragstherapie gedaan te hebben (mijn schema's waren volgens de test minderwaardigheid/verlatingsangst/emotionele verwaarlozing) en deze nu in mijn automatisch kan toepassen kan ik zeggen dat en er ruimte is ontstaan voor acceptatie en de vorming naar "mij" als persoon. In mijn ogen heel heel bijzonder gewaardeerd werk. (Maar ook even los van mij hoor, nu ik deze theorie weet, is dit trouwens ook een echt een aanvulling geweest op mijn mensenkennis, veel mensen hebben echt "problemen" en leven in een "eigen wereld" zonder dat ze dat beseffen, soms hun leven lang)
Om toch even m'n verhaal af te maken, wat voor mij het probleem was was vooral moeilijke opvoeding, icm mijn manier van denken en door mijn "verkeerde" gedrag/gedachten.
Maar.......
Nu heeft mijn zoon soort van dezelfde problemen op de basisschool zoals ik heb gehad, wat betreft leren en gedrag. De begeleiding van de particuliere school waar hij op zit (bewust voor gekozen omdat ik dus een waardeloze basisschool had gehad) gaf aan dat zijn karaktereigenschappen, die dus zoveel op mij lijken, ook een "soort hoogbegaafdheid" kan zijn.
Mijn bepaalde vervelende eigenschappen waar ik aan heb gewerkt zou hebben zouden niet aangeboren zijn; maar aangeleerd door opvoeding en verwaarlozing. Maar hij is net zo? Zo word je toch niet geboren of is er meer? Speelt er meer mee dan alleen verwaarlozing en minderwaardigheid?
Blijkbaar; vertelde me namelijk over de verschillende soorten hb, de slimme lieve, de vreemde, de bandiet ect. De bandiet; nou m'n tranen rolde over m'n wangen toen ze dat besprak, zij vertelde mijn jeugd zonder het over mij te hebben. Gewoon in grote lijnen. Ik was hierdoor geshockeerd.
Hb is voor mij een Einstein, een autistisch figuur met een rekenmachine. En ik ben juist een bandiet, dom, kan niet leren, heb een persoonlijkheidsstoornis? Drugs gebruikt?
Het heeft mij erg aan het denken gezet, ik heb slapeloze nachten gehad (heb ik sws maar nu wel erg vervelend) ik heb ontzettend gehuild, ik had zelfs medelijden met mezelf(beeld) en hoe ik behandeld ben los van de " gezinsomstandigheden" en vele onbegrip (tot heden!).
Het was niet alleen "het gezin" maar ik ben blijkbaar anders dan andere ook gewoon omdat ik zo geboren ben. En niet alleen omdat ik verwaarloosd ben.
Hoe onzeker kan iemand zijn bovenop de aangeboren onzekerheid die je krijgt?. Ik heb het geweten en weet dit nog steeds.
Maar ook mooi, ik kan mezelf nu langzaam leren kennen en alles een plekje geven. Ik wil ook mezelf nog laten testen ook om stukje onderzoek uit te sluiten. Of ik nu wel hb of mb of niet, voor mij is het leven wat ik geleid heb van 0 tot 30 jaar normaal geweest en ben ik daarom geworden wie ik nu ben! En dat geeft me een goed gevoel!
En waarom ik dit ook fijn vind is ook voor de kinderen. We kunnen hun nu wel geven wat zij nodig hebben en prikkelen in hun interesses. Oudste wilt Latijns, middelste theaterlessen en de kleinste loopt bijna, klimt de trap inmiddels op, zegt dieren na en doet bij vragen de deuren openen/dicht (hij is net 10 maanden). Hb of niet iedereen is super bijzonder is dat is voor mij een mooie les geweest!
Ik wou dit gewoon delen want het is zo persoonlijk, klote maar ook erg fijn! En ik ben blij dat ook ik er mag zijn zoals ik ben!
Verzonden vanaf mijn iPhone met Tapatalk
En benieuwd ben naar wie ook deze vorm heeft meegemaakt? Ik lees namelijk alleen maar idealistische en geweldige verhalen over hb'ers en jeugd.
Graag wil ik je vragen mocht de tijd nemen om dit te lezen, lees het dan zonder emotie en ook volledig af, lees over de typefouten en door de Jip en Janneke taal heen. Mijn leven is namelijk niet gangbaar en geweldig geweest (nu trouwens wel) en mijn verhaal kan erg negatief en neerslachtig zijn om te lezen maar zo heb ik het helaas beleefd en meegekregen 0 tot 27 jaar.
En om het eind al te verklappen, het word uiteindelijk mooi en het gaat inmiddels 3 jaar goed met mij, ben erg gelukkig (met mezelf en anderen) heb een interresant leuk leven, in de ogen van Nb een goeie baan, een man en 3 kinderen!
Mijn verhaal:
Nee ik heb geen Iq test gedaan, nee ik heb geen geweldige familie/ouders die mij hebben gestimuleerd en gestuurd. Ik heb een geesteszieke moeder en m'n vader was een "bandiet" en ben ik aan mijn lot overgelaten en in de steek gelaten. Dat was mijn basis tot mijn 18e en het huis uit ging.
Los daarvan heb ik in die periode mijn hoofd omhoog gehouden en heb ik er op mijn manier wat van mijn leven gemaakt.
Niet alles wist ik nog te herinneren dus heb ik mijn moeder en vader gevraagd voor de stappen in mijn tijdlijn van 0 tot 4 jaar. De rest hoor je van mij.
-10 maanden lopen (volgens moeder)
- 1 jaar zindelijk (volgens moeder)
- 1,5 jaar kleine zinnen praten (volgens moeder)
- 3 jaar naar peuterspeelzaal. Dit kan ik me nog wel herinneren; ik keek daar erg naar uit, daar aangekomen was ik erg teleurgesteld want de kinderen speelde daar, ikzelf vond dat belachelijk. Ook wad ik op die eerste dag verdrietig en boos omdat ik van de juf moest helpen opruimen terwijl ik niet had gespeeld.
- 4 jaar alleen fietsen en ik kon autorijden volgens vader (op schoot, schakelen +sturen)
- naar school; op de basisschool ervaarde ik veel onbegrip maar ik begreep de andere tot in de puntjes, had weinig vrienden/contacten in de klas, had dan een vriendje/vriendinnetje maar hield nooit lang stand omdat ik vriendschap blijkbaar anders zag (normen/waarden) ik was raar en viel buiten de boot, ik vond het saai, kinderachtig, had problemen met het gezag van de leraressen, verveelde me ontzettend, zat liever in de gang als in de klas, deed geen huiswerk, los van motivatie en gedrag nooit blijven zitten.
In mijn vrije tijd speelde ik vaak alleen, want zo voelde ik mij ook en vond dat ook fijn want dan kon ik doen wat ik wou. Ik was dan graag buiten op onderzoek, klom in bomen en op daken daar zat ik hele dagen (wat deed ik daar eigenlijk in vredesnaam) deed "onderzoekjes" in de natuur met mijn microscoop en hing rond op de oude vuilnisbelt want daar lag vanalles wat ik niet kende en interresant vond (niet bepaald gezond maargoed) Voordeel aan een geesteszieke moeder is dat ze impulsief kocht en niks mee deed, waar ik baat bij had waren de instrumenten die zij kocht; thuis speeelde ik daar vaak op en vond dat erg leuk. Ik had thuis een keyboard, mondharmonica en gitaar. Niet dat ik noten kon lezen maar ik ging oefenen totdat ik het liedje kon spelen die ik wou spelen. Dat lukte ook prima. Ik doe dat overigens nog steeds maar kan nog steeds geen noten lezen. (bijv liedjes als nothing else matters, Krezip, newton faulkner ect)
Ik ben afgedwaald, even terug naar basisschool; interessante vakken: rekenen, geschiedenis, natuurkunde, muziek, crea.
Na de Cito toets waar ik weinig van begreep en overigens ook ontzettend saai en nutteloos vond mocht ik naar de volgende school. Dat vond ik wel interessant want dat kende ik niet. Echter daar gestart viel het vies tegen:
- in 1990 naar vmbo-K (vond het saai)
- in 1991 van vmbo-K naar vmbo-t (vreselijk)
- in 1991 van vmbo-t naar vbo (omdat deze leerlingen mij wel aanstonden qua gedrag; meer samen op pad buiten dan de binnen schoolse activiteiten)
Altijd spijbelen was ook geen succes, mijn wisselvallige moeder werd daar nogal agressief van en besloot ik toch maar wat vaker naar school te gaan (anders zou ik geschorst worden en nog meer gezeur krijgen thuis).
Genoot dan wel omdat het moest erg van de vakken biologie, wiskunde, natuurkunde en maatschappij.
Huishoudkunde was daarentegen niet weggelegd voor mij, ik had uiteraard door de gezinsomstandigheden het huishouden aardig onder de knie. De huishoudkunde juf kon dit niet waarderen en als ik inbreng had bij de les was dat onacceptabel, mijn mening mocht ik niet geven en ik dacht en deed te moeilijk. Een keer zo onacceptabel dat ik door die lerares in de kast werd opgesloten met het licht uit voor een kwartier. Ik gelijk claustrofobische trauma ervaren en was in paniek, het was vreselijk!
Een gekke familie heeft natuurlijk ook voordelen; je had haar moeten zien toen mijn moeder daarachter kwam en naar school ging.(Ik wil niet weten wat ma had gezegd maar het hielp) De juf heeft me na haar bezoekje altijd laten uitpraten en heb ik mijn vragen mogen stellen en mening mogen geven in haar lessen.
Tot slot van gym heb ik ook nooit het nut van ingezien, van die rare apenkooi dingen en springen op de trampoline. Waarom zou je dat doen? Ik kreeg juist last van m'n knieën ervan. En ging ervan stinken en werd daar moe van. Totdat ik in aanmerking kwam op m'n 15e met harddrugs en ook dat onder invloed ging doen , dat maakte het dan weer wel "leuk".
-in 1992 m'n diploma gehaald. Uiteraard zonder te leren "want school was zo saai" Ik kwam op school en wist nooit welke examens we hadden. Maakte de examens (onder invloed van drugs) en haalde m'n diploma met dikke voldoendes (gemiddeld 9). Of dat nou lag aan mijn intelligentie of aan het onderinvloed zijn, dat terzijde maar dat ik het gehaald had was een feit, niet dat ik daar toen zo trots op was want ik heb mijn diploma overigens nooit opgehaald. (Heb ik achteraf veel spijt van want dat was een mooi moment zo achteraf)
Wat ik de 4 jaar daarna precies heb gedaan ben ik kwijt, laat ik zeggen dat mijn "onder invloed zijn" van grote invloed is geweest op mijn vergeetachtigheid in die tijd, of kan mijn lange termijngeheugen deze periode in details geblokkeerd hebben omdat dit niet een fijne periode is geweest.
In die tijd heb ik mijn toenmalige partner ontmoet, ik kan eerlijk zeggen dat ik ervan overtuigd ben dat op elk horend potje een bijpassend dekseltje past. Dus ook op aparte potjes, ik kreeg een relatie met iemand die mij net zo behandelde als hoe mijn zelfbeeld was, zeer slecht dus. Ik denk dat deze beschrijving al voldoende zegt, en ik zonder woorden kan zeggen dat dit een vreselijke rumoerige tijd is geweest. Ik heb deze relatie 7 jaar volgehouden of proberen te redden (het is maar hoe je het wilt noemen) en heb daar 2 prachtige kinderen uit gekregen en dankzij die levenservaring stap 1 gezet om mijn "volwassen/moeder" leven op krijgen.
Ik was inmiddels "pas" 21 jaar, alleenstaande moeder van twee kleine kindjes (4 weken en 1,5 jaar) en begon te beseffen dat het leven, ik en zij veel meer waard zijn dan die dramatische 21 jaar van mij. Op mijn 21e had ik besloten het roer om te gooien en de hbo mer studie te doen, gewoon omdat ik daar zin in had en naar mijn idee als alleenstaande moeder financieel best op vooruit zou gaan. Gezien mijn lage vooropleiding moest ik een wiskundig gerichte toelatingstoets doen. Deze heb ik gehaald met een 8 en ben de opleiding gestart. Studieteams, samenwerken, overleggen, brainstormen. Dat is wat wij veel deden. Ik had daar veel moeite mee! Zij deden en dachten "logischer" en ik blijkbaar te moeilijk. Zij konden alles goed uitleggen en begrijpen maar ik snapte er niks van hoe zij dat zagen (de stof wel alleen niet hun denkwijze). Alleen kon ik prima bijleren uit de boeken op mijn manier alleen in groepsverband raakte ik het kwijt, ik werd dan paniekerig en van slag.
Ik werd daar erg onzeker van. Zo onzeker dan mijn motivatie zakte met elk jaar en ben uiteindelijk na 3 jaar gestopt.
Uiteindelijk heb ik nav mijn niet afgemaakte studie wel het geluk gehad dat ik heb mogen instromen op hbo werk niveau. (Godzijdank)
Ik werk inmiddels 6 jaar bij de overheid op afdelingen pz, bz en beleid ( ook dit vind ik erg saai, maar heb genoeg tijd om stiekem een goed boek onder m'n werk te lezen en me met 10 andere dingen bezig te houden zodat ik wat te doen heb,maar ik heb werk).
Over werk gesproken en een beeld van te geven van dingen die ik op m'n werk meemaak; ik heb conflicten met collega's; ik heb nog steeds van last van luisteren naar die (vreselijke/nutteloze/langdradige) verhalen over alles behalve boeiend zoals boodschappen/aanbiedingen/familiebezoeken, constant moeten aanpassen om in hun ogen niet te slim (volgens hun heet dat bijdehand) zijn want dan ben ik arrogant, als iemand iets navraagd moet ik erop letten dat ik hem/haar rustig laat uitpraten, ik moet m'n mond maar vaak houden omdat mensen blijkbaar zelf wat willen ontdekken wat ik al zeker weet dat het wel/niet zo is (ook al duurt het dan veel langer en is dat in mijn ogen tijdverspilling) als ik dat niet toelaat kwetst ik ze blijkbaar in hun zoektocht/denken of passeer je iemand blijkbaar in z'n expertise..
nu ik het er zo over heb, besef ik dat dit een uitleg was over m'n werk maar ik dit eigenlijk regelmatig in m'n leven ervaar; ook met vrienden, relaties, familie ect. (Was weer even een "niet-waar-ik-het-over-had-aanvulling" tussendoor)
Gezien mijn levensweg zat er natuurlijk een keer aan te komen en 4 jaar geleden ben ik geestelijk ingestort. Door mijn levensweg van 0 tot 24 jaar kwam ik met heftige depri klachten (en angsten maar die had ik al van kleins af aan) in behandeling bij ggz (volgens hun een persoonlijkheidsstoornis door opvoeding ect) Enerzijds begrijpelijke diagnose maar voor mij anderzijds weet ik niet beter en heeft het mij gemaakt zoals ik ben. Goed, los van wat de achterliggende redenen ook zijn, ik heb deze therapie met beide armen aangepakt en 3 jaar gevolgd. Ik kan zeggen dat ik mijn therapeute een heldin mag noemen, een reddende engel, zij liet mij voelen wat ik nog nooit had gevoeld, ik heb iemand leren kennen dat die echt om me geeft en die persoon ben ikzelf, bijzonder dat dat iemand z'n werk kan zijn, helpen iemand z'n leven waarderen en veranderen, iemand weer het nut laten inzien van het leven en waarde. Ik kan zeggen dat ik hier gevoelsmatig, emotioneel en sociaal gezien veel van geleerd heb. Door de gedragstherapie gedaan te hebben (mijn schema's waren volgens de test minderwaardigheid/verlatingsangst/emotionele verwaarlozing) en deze nu in mijn automatisch kan toepassen kan ik zeggen dat en er ruimte is ontstaan voor acceptatie en de vorming naar "mij" als persoon. In mijn ogen heel heel bijzonder gewaardeerd werk. (Maar ook even los van mij hoor, nu ik deze theorie weet, is dit trouwens ook een echt een aanvulling geweest op mijn mensenkennis, veel mensen hebben echt "problemen" en leven in een "eigen wereld" zonder dat ze dat beseffen, soms hun leven lang)
Om toch even m'n verhaal af te maken, wat voor mij het probleem was was vooral moeilijke opvoeding, icm mijn manier van denken en door mijn "verkeerde" gedrag/gedachten.
Maar.......
Nu heeft mijn zoon soort van dezelfde problemen op de basisschool zoals ik heb gehad, wat betreft leren en gedrag. De begeleiding van de particuliere school waar hij op zit (bewust voor gekozen omdat ik dus een waardeloze basisschool had gehad) gaf aan dat zijn karaktereigenschappen, die dus zoveel op mij lijken, ook een "soort hoogbegaafdheid" kan zijn.
Mijn bepaalde vervelende eigenschappen waar ik aan heb gewerkt zou hebben zouden niet aangeboren zijn; maar aangeleerd door opvoeding en verwaarlozing. Maar hij is net zo? Zo word je toch niet geboren of is er meer? Speelt er meer mee dan alleen verwaarlozing en minderwaardigheid?
Blijkbaar; vertelde me namelijk over de verschillende soorten hb, de slimme lieve, de vreemde, de bandiet ect. De bandiet; nou m'n tranen rolde over m'n wangen toen ze dat besprak, zij vertelde mijn jeugd zonder het over mij te hebben. Gewoon in grote lijnen. Ik was hierdoor geshockeerd.
Hb is voor mij een Einstein, een autistisch figuur met een rekenmachine. En ik ben juist een bandiet, dom, kan niet leren, heb een persoonlijkheidsstoornis? Drugs gebruikt?
Het heeft mij erg aan het denken gezet, ik heb slapeloze nachten gehad (heb ik sws maar nu wel erg vervelend) ik heb ontzettend gehuild, ik had zelfs medelijden met mezelf(beeld) en hoe ik behandeld ben los van de " gezinsomstandigheden" en vele onbegrip (tot heden!).
Het was niet alleen "het gezin" maar ik ben blijkbaar anders dan andere ook gewoon omdat ik zo geboren ben. En niet alleen omdat ik verwaarloosd ben.
Hoe onzeker kan iemand zijn bovenop de aangeboren onzekerheid die je krijgt?. Ik heb het geweten en weet dit nog steeds.
Maar ook mooi, ik kan mezelf nu langzaam leren kennen en alles een plekje geven. Ik wil ook mezelf nog laten testen ook om stukje onderzoek uit te sluiten. Of ik nu wel hb of mb of niet, voor mij is het leven wat ik geleid heb van 0 tot 30 jaar normaal geweest en ben ik daarom geworden wie ik nu ben! En dat geeft me een goed gevoel!
En waarom ik dit ook fijn vind is ook voor de kinderen. We kunnen hun nu wel geven wat zij nodig hebben en prikkelen in hun interesses. Oudste wilt Latijns, middelste theaterlessen en de kleinste loopt bijna, klimt de trap inmiddels op, zegt dieren na en doet bij vragen de deuren openen/dicht (hij is net 10 maanden). Hb of niet iedereen is super bijzonder is dat is voor mij een mooie les geweest!
Ik wou dit gewoon delen want het is zo persoonlijk, klote maar ook erg fijn! En ik ben blij dat ook ik er mag zijn zoals ik ben!
Verzonden vanaf mijn iPhone met Tapatalk
