Even voorstellen...
Geplaatst: za 07 dec 2024, 15:59
Dag allemaal,
Ik ben Michiel, eind 40, getrouwd, geen kinderen, woonachtig in het midden van het land. Profiel aangemaakt onder de naam MB4 omdat ik toevallig zal dat MB al bestond en ik het niet eens wilde proberen om een account aan te maken onder de naam ‘’Michiel’’ . Van kinds af aan heb ik een onverklaarbare fascinatie voor het getal 4 (moet ik me misschien maar eens voor laten behandelen). Dus die 4 ook maar achter ‘’MB’’ geplakt en zie daar mijn gebruikersnaam
.
Een van mijn motto’s: ’’Mensen zijn soms ietwat verbaasd wanneer ik dingen niet begrijp. Ik ben onthutst over de dingen die zij niet begrijpen’’.
Geen idee hoe nieuwsgierig jullie zijn maar bij deze een deel van mijn levensverhaal.
Mijn weg is lang geweest met eerst de ontdekking van HSP, toen veel contact gezocht met HSP’ers waaronder ook HBO’er en WO’ers en ondanks hun gunstige theoretische niveau ontdekt dat dit bij verre niet de lading dekte. Mijn creativiteit ging veel verder dan bij hen en ik wist het ook om te zetten in de praktijk, mijn hersenen gingen veel sneller en dingen zoals verbanden leggen ook. Dus ook daar kreeg ik het gevoel: ik hoor er niet echt bij. Nu moet ik misschien toch uit de kast gaan komen.
Wel als kind altijd anders gevoeld en op hele jonge leeftijd al afgevraagd wat het nut er van is geweest om mij op aarde te zetten.
Verder niets gedaan met het feit dat ik me anders voelde. Tot aan nu: momenteel zit ik in mijn tweede burn-out.
Het belangrijkste (is het echt zo belangrijk?) namelijk, de IQ test moet ik nog doen. Maar mijn psycholoog (zelf HSP en HB) heeft zeer sterke vermoedens dat ik HB ben. Ik schrok me een hoedje toen ze mij erop attendeerde. Nooit in verdiept. Nu bezig met een biografie en ineens vallen alle stukjes van de puzzel in elkaar. Op voortgezet onderwijs lang geleden ooit IQ 121 gescoord, dat is dus ruim eronder. Erbij gezegd mag worden dat ik toen in een continue staat van hersenmist verkeerde met al die hormonen en mijn dramatische leefstijl (ben heel gevoelig voor eten, mijn hoofd zit ook in mijn maag helaas). En de zenuwen... Tijdens mijn eerste burn-out de 2e IQ test van mijn leven gedaan en toen gemiddeld gescoord (na niet geslapen te hebben en wederom op van de zenuwen). Dit waren beide WISC testen.
Ik ben op dit forum o.a. om andere HB’ers te ontmoeten, en het liefste diegenen die IQ 130+ hebben aangetikt. Ik heb namelijk helaas een enorme faalangst ontwikkeld voor testen, examens, etc. Als ik het gevoel krijg dat die allemaal slimmer zijn dan ik op de diverse gebieden dan ik dan ga ik de moeite voor de test niet eens nemen en houd ik het voor mezelf bij ‘creatieve’ hoogbegaafdheid (dat dit niet objectief meetbaar is en er veel discussie over is maakt me niet uit, mijn creativiteit is veel breder en gaat veel verder dan alleen een gedichtje schrijven, hier heb ik al wel veel erkenning voor gehad, ook op werk).
Opgevoed onder nogal conservatieve omstandigheden door dito ouders (waarvan opmerkelijk genoeg in ieder geval mijn vader HB was). Maar goed, ik was niet het enige kind thuis en vader had een drukke baan, moeder was nogal van de schaamte dus voor anders zijn was nauwelijks ruimte en van mijn regelmatige radeloze ouders veel slaag gehad. En daaraan voorafgaand een (waarschijnlijk voor velen) bekend rijtje met waarschuwingen die ik zo kan opdreunen:
‘’stel je niet aan, gewoon normaal doen’’;
‘’niet zo druk doen’’;
‘’driftkikker’’;
‘’wees niet zo bijdehand’’;
‘’dit zijn vragen voor volwassenen niet voor kinderen’’;
‘’waarom wil je weten waar die foto over gaat, maak je niet zo druk over het nieuws, de krant is voor pappa, ga buiten spelen’’;
‘’waarom zit je weer in de boekenkast, jij hebt je eigen boeken, deze zijn voor pappa en mamma’’
‘’etc., etc.‘’.
Al op hele jonge leeftijd de hele familie en buurt inmaken met memory spellen en als eerste van de klas in groep 4 alle tafels uit mijn hoofd en daarmee dus ook eerder dan degenen uit de klas die uiteindelijk naar VWO en gymnasium gingen. Ik niet: in groep 8 zo nerveus voor de CITO toets dat ik een black-out kreeg en op wonderbaarlijke wijze havo scoorde met een randje MAVO. Gezien mijn gedrag werd het MAVO. Schaken vond ik leuk, toen ik het pas drie jaar deed werd ik 2e op een NK schoolschaak. Daar kreeg ik van mijn ouders wel erkenning voor en was een (kortdurende) boost voor mijn zelfvertrouwen.
Geboren als tweehandig, in groep 3 van een ook conservatieve school geforceerd om een keus te maken (waarom moet ik kiezen als ik twee handen heb, waarom mag ik niet afwisselen als het met beide handen even netjes gaat?!). Het werd uiteraard rechts. Ik vergeet het moment van die keuze nooit meer, nerveus om mij heen kijkend wat de andere kindjes deden en dat ook maar gaan doen. Andere dingen wel met beide handen blijven doen. Maar goed, daar begon hetgeen ik ‘ellende’ maar de meeste ander mensen ‘school’ noemen al. En daar begon mijn aanpassingsgedrag dus ook al…
Wat je vaak leest en hoort -en ik niet deed- was heel snel lopen als kind. Maar dat kon ook niet want door een klompvoet hebben beide voeten 2 jaar lang het grootste deel van de tijd aan elkaar vast geklemd gezeten door een beugel. Toen die er eindelijk af mocht rende ik wel meteen weg hahaha.
Dit lijkt me voor nu meeeeeer dan genoeg zo. Hopelijk zijn jullie niet afgehaakt
Ik ben Michiel, eind 40, getrouwd, geen kinderen, woonachtig in het midden van het land. Profiel aangemaakt onder de naam MB4 omdat ik toevallig zal dat MB al bestond en ik het niet eens wilde proberen om een account aan te maken onder de naam ‘’Michiel’’ . Van kinds af aan heb ik een onverklaarbare fascinatie voor het getal 4 (moet ik me misschien maar eens voor laten behandelen). Dus die 4 ook maar achter ‘’MB’’ geplakt en zie daar mijn gebruikersnaam
.Een van mijn motto’s: ’’Mensen zijn soms ietwat verbaasd wanneer ik dingen niet begrijp. Ik ben onthutst over de dingen die zij niet begrijpen’’.
Geen idee hoe nieuwsgierig jullie zijn maar bij deze een deel van mijn levensverhaal.
Mijn weg is lang geweest met eerst de ontdekking van HSP, toen veel contact gezocht met HSP’ers waaronder ook HBO’er en WO’ers en ondanks hun gunstige theoretische niveau ontdekt dat dit bij verre niet de lading dekte. Mijn creativiteit ging veel verder dan bij hen en ik wist het ook om te zetten in de praktijk, mijn hersenen gingen veel sneller en dingen zoals verbanden leggen ook. Dus ook daar kreeg ik het gevoel: ik hoor er niet echt bij. Nu moet ik misschien toch uit de kast gaan komen.
Wel als kind altijd anders gevoeld en op hele jonge leeftijd al afgevraagd wat het nut er van is geweest om mij op aarde te zetten.
Verder niets gedaan met het feit dat ik me anders voelde. Tot aan nu: momenteel zit ik in mijn tweede burn-out.
Het belangrijkste (is het echt zo belangrijk?) namelijk, de IQ test moet ik nog doen. Maar mijn psycholoog (zelf HSP en HB) heeft zeer sterke vermoedens dat ik HB ben. Ik schrok me een hoedje toen ze mij erop attendeerde. Nooit in verdiept. Nu bezig met een biografie en ineens vallen alle stukjes van de puzzel in elkaar. Op voortgezet onderwijs lang geleden ooit IQ 121 gescoord, dat is dus ruim eronder. Erbij gezegd mag worden dat ik toen in een continue staat van hersenmist verkeerde met al die hormonen en mijn dramatische leefstijl (ben heel gevoelig voor eten, mijn hoofd zit ook in mijn maag helaas). En de zenuwen... Tijdens mijn eerste burn-out de 2e IQ test van mijn leven gedaan en toen gemiddeld gescoord (na niet geslapen te hebben en wederom op van de zenuwen). Dit waren beide WISC testen.
Ik ben op dit forum o.a. om andere HB’ers te ontmoeten, en het liefste diegenen die IQ 130+ hebben aangetikt. Ik heb namelijk helaas een enorme faalangst ontwikkeld voor testen, examens, etc. Als ik het gevoel krijg dat die allemaal slimmer zijn dan ik op de diverse gebieden dan ik dan ga ik de moeite voor de test niet eens nemen en houd ik het voor mezelf bij ‘creatieve’ hoogbegaafdheid (dat dit niet objectief meetbaar is en er veel discussie over is maakt me niet uit, mijn creativiteit is veel breder en gaat veel verder dan alleen een gedichtje schrijven, hier heb ik al wel veel erkenning voor gehad, ook op werk).
Opgevoed onder nogal conservatieve omstandigheden door dito ouders (waarvan opmerkelijk genoeg in ieder geval mijn vader HB was). Maar goed, ik was niet het enige kind thuis en vader had een drukke baan, moeder was nogal van de schaamte dus voor anders zijn was nauwelijks ruimte en van mijn regelmatige radeloze ouders veel slaag gehad. En daaraan voorafgaand een (waarschijnlijk voor velen) bekend rijtje met waarschuwingen die ik zo kan opdreunen:
‘’stel je niet aan, gewoon normaal doen’’;
‘’niet zo druk doen’’;
‘’driftkikker’’;
‘’wees niet zo bijdehand’’;
‘’dit zijn vragen voor volwassenen niet voor kinderen’’;
‘’waarom wil je weten waar die foto over gaat, maak je niet zo druk over het nieuws, de krant is voor pappa, ga buiten spelen’’;
‘’waarom zit je weer in de boekenkast, jij hebt je eigen boeken, deze zijn voor pappa en mamma’’
‘’etc., etc.‘’.
Al op hele jonge leeftijd de hele familie en buurt inmaken met memory spellen en als eerste van de klas in groep 4 alle tafels uit mijn hoofd en daarmee dus ook eerder dan degenen uit de klas die uiteindelijk naar VWO en gymnasium gingen. Ik niet: in groep 8 zo nerveus voor de CITO toets dat ik een black-out kreeg en op wonderbaarlijke wijze havo scoorde met een randje MAVO. Gezien mijn gedrag werd het MAVO. Schaken vond ik leuk, toen ik het pas drie jaar deed werd ik 2e op een NK schoolschaak. Daar kreeg ik van mijn ouders wel erkenning voor en was een (kortdurende) boost voor mijn zelfvertrouwen.
Geboren als tweehandig, in groep 3 van een ook conservatieve school geforceerd om een keus te maken (waarom moet ik kiezen als ik twee handen heb, waarom mag ik niet afwisselen als het met beide handen even netjes gaat?!). Het werd uiteraard rechts. Ik vergeet het moment van die keuze nooit meer, nerveus om mij heen kijkend wat de andere kindjes deden en dat ook maar gaan doen. Andere dingen wel met beide handen blijven doen. Maar goed, daar begon hetgeen ik ‘ellende’ maar de meeste ander mensen ‘school’ noemen al. En daar begon mijn aanpassingsgedrag dus ook al…
Wat je vaak leest en hoort -en ik niet deed- was heel snel lopen als kind. Maar dat kon ook niet want door een klompvoet hebben beide voeten 2 jaar lang het grootste deel van de tijd aan elkaar vast geklemd gezeten door een beugel. Toen die er eindelijk af mocht rende ik wel meteen weg hahaha.
Dit lijkt me voor nu meeeeeer dan genoeg zo. Hopelijk zijn jullie niet afgehaakt