HB-Forum.nl

Via Frank de Mink heb ik een interessante link gekregen van een presentatie van Prof. dr. Frits Boer, hoogleraar kinder- en jeugdpsychiatrie bij het AMC, en als zodanig werkzaam bij de Bascule in Amsterdam.

Frank gebruikte deze slides in een workshop over misdiagnoses en dubbel diagnoses bij hoogbegaafde kinderen en volwassen.
Een bekend boek op dat gebied is van Web:

Dit hele boek is overigens gebaseerd op de theorie/ideeën van Dabrowski, waar we het elders op het forum ook over hebben.


Maar, nu niet over dat boek, maar over deze presentatie van meneer Boer.
Met name de eerste 23 slides zijn echt geweldig, als je kijkt naar diagnoses obv symptomen: wat als je niet alle symptomen weet/ziet/vaststelt ? Terwijl die er wel zijn.
Ook al gaat deze presentatie over kinderen, voor volwassenen geldt volgens mij hetzelfde: wanneer een psychiater een incompleet beeld heeft, is een misdiagnose snel gemaakt.

Ik ken behoorlijk wat hoogbegaafden met een dergelijke diagnose, waarvan ik met afvraag of die wel terecht is. Heeft de diagnosticerend psycholoog of psychiater wel een volledig beeld gehad?

Wanneer je de 5 overexcitabilities van Dabrowski erbij haalt, kun je je zelfs afvragen: bestaat ADHD wel bij hoogbegaafden? Of is zou dat ook Hoogbegaafdheid met een enorme psychomotorische overgevoeligheid zijn? Ik ken mensen die dit zelfs hardop roepen: ADHD bij HB'ers is altijd een misdiagnose.

Ben benieuwd naar jullie ideeën hierover!

ben hier al jaren van overtuigd en ik word hier alleen maar meer in bevestigd. Oorspronkelijk vanuit mijn werk, inmiddels ook in mijn directe omgeving. "bijzonder gedrag' dat op de lijstjes voor bepaalde stoornissen voorkomt, is naar mijn idee bij Hbers sterk gerelateerd aan omgevingsfactoren. (bv. drukte maakt dat sommige HB-ers zich afsluiten omdat er teveel prikkels binnen komen. Ik noem dat oostindisch autistisch )
In het speciaal onderwijs, en met name REC4 (gedragsproblemen) lopen heel wat hb kinderen rond met een andere diagnose.
Uitdagend, passend onderwijs zou waarschijnlijk voor een deel van deze kinderen voldoende zijn.

het treurige vind ik dat voor sommige mensen al vroeg in hun leven 'een stempel' tot gevolg heeft dat ze bepaalde paden niet op gaan, verwachten dingen niet te kunnen etc. Nog los van de excessen waarbij medicatie onterecht wordt ingezet. Ik pleit ervoor dat in opleiding meer aandacht komt voor dit fenomeen en wat dat betreft ben ik dus blij om deze presentatie te zien.


Op HIQ stond een link naar een soortgelijke lezing over overlap in signalen en kenmerken tussen autisme/asperger en HB.

Ik ving ook iets op op radio 1, Ging over de nieuwe DSM (5 dus).

Ik ken het boek verder niet dus daar kan ik niet zo veel over zeggen. Vanuit wat ik weet vanuit mijn psychologiestudie kan ik wel spreken. De slides waren voor mijn gedachten die ik over 'diagnostiek' van psychopathologie vanuit DSM-IV heb gehad wel heel herkenbaar!
Er is dan sprake van een verzameling symptomen en als aan een bepaalde 'slagboom' wordt voldaan dan wordt er een diagnose gesteld. Dit wordt zo goed mogelijk 'scherp' beschreven ... maar eigenlijk is dat zeer moeilijk omdat gedrag voor zeer groot deel afhankelijk is van omgeving. Anamnese is ook een onderdeel van diagnostisch proces overigens! En daarnaast horen ook COTAN gewaardeerde objectieve tests afgenomen te worden (intelligentietesten zijn daar maar één voorbeeld van). Maar tests worden lang niet altijd afgenomen... alleen wanneer er vraagtekens zijn. Net als in de medische wereld wordt bij klachten niet álles uitgesloten. Herkomst van klachten is een te ingewikkeld proces, zo'n niet uit elkaar te houden en niet altijd onderzoekbaar kluwen van aspecten. Al wordt de anamnese wel meegenomen en moet bij veel klachten middelengebruik (alcohol, drugs, e.d.) worden uitgesloten. Anders zou elke opiumverslaafde psychotisch zijn

Maar om op de invloed van interactie met omgeving terug te komen:
Ik merk dat in mijn eigen handelen bijv. ook: wanneer ik me niet begrepen voel of afgewezen door mijn omgeving... dan zou je mijn 'gedrag' zo onder een paar van die DSM criteria kunnen scharen. Maar wat zegt dat over die diagnose? Die diagnose is dan eigenlijk niet naar 1 persoon te herleiden, maar als een uitvloeisel van een persoon in een bepaalde omgeving. Stel dat je de pech hebt dat je moeite hebt met een omgeving vinden die aansluit op je gedachtenwereld en persoonlijkheid... dan doet dat iets met de mens en vertoont deze tekenen van afwijkend gedrag, een coping van het systeem (de mens, het organisme).

Je zou kunnen zeggen dus dat veel psychopathologieën voortkomen uit trauma's.

Waarbij ik wel wil relativeren dat er weldegelijk ook pathologieën voortkomen puur uit biologische gronden. We zijn nu eenmaal ontzettend afhankelijk van onze hersenen. Wanneer daar iets niet in orde is (een laesie in bepaalde gebieden, een verstoring van het neurotransmitterhuishouding door wat dan ook, middelen, stofwisselingsziekten, e.d.) dan ligt het natuurlijk niet aan de omgeving maar komt het vanuit de mens zelf.
Nou is het geval wel dat het soms ook moeilijk uit elkaar te houden is: een verstoring van neurotransmitterhuishouding kan namelijk ook logischerwijs voortkomen uit omgevingsinvloeden: we zijn een heel reactief organisme. Ieder op unieke wijze afhankelijk van zijn/haar aangeboren eigenschappen. Dat maakt de psychologie een heel boeiende maar complexe wetenschap.

Yet schreef:Amnese is ook een onderdeel van diagnostisch proces overigens! En daarnaast horen ook COTAN gewaardeerde objectieve tests afgenomen te worden (intelligentietesten zijn daar maar één voorbeeld van). Maar tests worden lang niet altijd afgenomen... alleen wanneer er vraagtekens zijn. Net als in de medische wereld wordt bij klachten niet álles uitgesloten.

En zelfs als een intelligentietest wordt gedaan, wordt deze vaak gedaan vanuit het idee om een laag iq (op aspecten) uit te sluiten. Er wordt verondersteld dat een hoogbegaafde iemand is met een iq van boven de 150, of dat je het wel merkt als iemand echt hoogbegaafd is, of dat als iemand hoogbegaafd is hij wel hoogleraar is. Als iemand overal hoog op scoort, wordt dat juist vaak geïnterpreteerd als "Het iq levert geen problemen op." Hoogbegaafdheidsproblematiek is nog heel erg onbekend, ook bij psychologen, psychiaters en andere hulpverleners.

Wanneer je de 5 overexcitabilities van Dabrowski erbij haalt, kun je je zelfs afvragen: bestaat ADHD wel bij hoogbegaafden? Of is zou dat ook Hoogbegaafdheid met een enorme psychomotorische overgevoeligheid zijn? Ik ken mensen die dit zelfs hardop roepen: ADHD bij HB'ers is altijd een misdiagnose.

Ik ben één van die mensen die je kent die dat roept, maar wel met enige nuance. Los van het feit dat HB'ers in eerste instantie vaak de diagnose ADHD in plaats van HB opgeplakt krijgen, heb ik grote twijfels over of je de term ADHD moet hanteren in combinatie met HB. De neiging in veel therapeutische settings bestaat namelijk om daarna alleen nog dat deel dat onder de diagnose ADHD valt te behandelen, en het stuk HB (waar vaak veel minder ervaring mee bestaat / therapeuten niet altijd raad mee weten / geen leuke DBC aan gehangen kan worden) laten zijn voor wat het is.

Dat staat dus min af meer los van de diagnostische criteria voor ADHD, waaraan veel HB'ers in eerste instantie volgens vele professionals blijkbaar goed genoeg aan voldoen om als ADHD'er gekenschetst te worden. Of je vervolgens zegt: bij HB'ers moet je nooit over ADHD spreken òf dat je stelt dat HB'ers met ADHD een specifiek behandelscenario vergen, maakt vervolgens niet zoveel uit.

Hetzelfde geld voor vele diagnosen zoals ADD, Asperger, Depressie, zelfs de hardere psychiatrische stoornissen: wanneer iemand over een uitzonderlijk hoge intelligentie beschikt lijkt de standaard aanpak, waarbij de factor hoogintelligent / hoogbegaafd niet expliciet word meegenomen, te falen. Een bevriende psychiater merkte fijntjes op dat HB'er het proces soms net iets te goed door hebben en hulpverleners bewust en/of onbewust sturen in de richting die hun (wederom bewust en/of onbewust) het beste uit komt.

Maar dat laatste vaststellen is wellicht vloeken in de kerk hier

Arjan schreef:...... Maar dat laatste vaststellen is wellicht vloeken in de kerk hier

wat mij betreft niet

neuh zeker niet! ... al hebben psychiaters doorgaans wat minder verstand van menselijk gedrag en wat meer van chemie
(puur ff om onderscheid aan te geven, compleet verschillende studies)

Nou nee Arjan. Das nou precies wat ik gedaan heb om zoonlief te behoeden voor een mislukte vooringenomen diagnose van een domme BJZ-mevrouw... niks mis mee toch ?

Ieder persoon is toch anders?
Die labeltjes zijn generaliserend, maar hebben een doel, want zonder diagnose kan je geen behandeling maken. Dit topic geeft aan, dat op dit gebied nog veel te 'ontdekken' valt.

Zonder diagnose geen behandeling nee. Mee eens. Maar niets zo erg als behandeld worden als je niet ziek bent of een foute behandeling krijgen wanneer je wel ziek bent!!

Zarathustra schreef:Die labeltjes zijn generaliserend, maar hebben een doel, want zonder diagnose kan je geen behandeling maken.

Niemand bestrijd dat toch? Natuurlijk is een diagnose stellen een gebruikelijke en nuttige start van een behandeling. Het is bijvoorbeeld verrekte prettig dat een arts een diagnose stelt en daar een behandeling op baseert en niet met een dobbelsteen bepaalt wat je aan medicijnen meekrijgt. Nu moet je niet bij mij komen wanneer je al weken met pijn in je buik rondloopt, ik ben geen arts en zou waarschijnlijk een verkeerde diagnose stellen.

Het zit 'm die misdiagnosen: wanneer verkeerde, onvolledige of overtrokken labels worden geplakt ontvangt iemand vervolgens een sub-optimale of verkeerde behandeling.

Probleem is dat veel HB'ers bij een relatieve leek belanden met hun 'klachten'. Veel professionals in het veld hebben geen, een te beperkt of een verkeerd begrip van hoogbegaafdheid en komen daardoor op de eerder genoemde verkeerde, onvolledige of overtrokken diagnose en behandeling uit. Daar gaat IMHO dit topic over, niet over de vraag òf diagnosen/labels nut hebben.

Leeswerk: http://www.sengifted.org/articles_couns ... ildren.pdf

The most common mis-diagnoses are: Attention Deficit Hyperactivity Disorder (ADHD), Oppositional Defiant Disorder (OD), Obsessive Compulsive Disorder (OCD), and Mood Disorders such as Cyclothymic Disorder, Dysthymic Disorder, Depression, and Bi-Polar Disorder.

In die opsomming mis ik overigens de ook niet ongebruikelijke autisme-spectrum (mis)diagnosen.

Rianne schreef:

Arjan schreef:...... Maar dat laatste vaststellen is wellicht vloeken in de kerk hier

wat mij betreft niet

Dan vloek ik nog even door. Dan quote ik even heel ordinair mezelf:

Een bevriende psychiater merkte fijntjes op dat HB'er het proces soms net iets te goed door hebben en hulpverleners bewust en/of onbewust sturen in de richting die hun (wederom bewust en/of onbewust) het beste uit komt.

Ik heb teveel voorbeelden gezien (ook in de spiegel ) van HB'ers welke al vanaf zeer jonge leeftijd, denk vanaf een jaar of anderhalf, hun omgeving op een briljante manier sturen/manipuleren, bewust en/of onbewust. Hoe bedreigender een situatie, hoe meer dat gedrag kan worden ingezet om ongewenste sturing van buitenaf buiten de deur te houden.

Één van de uitdagingen waar professionals* voor staan is het herkennen van die sturing/manipulatie. Ik zal het nogmaals dicht bij mezelf houden: ten tijde van mijn burn-out versleet ik een drietal psychologen voordat ik zelf naar een psychiater stapte. Niet omdat mijn problemen nu zo complex waren (uiteindelijk was het loslaten van mijn extreme perfectionisme de oplossing voor mij**), maar pas toen vond ik iemand die intelligent genoeg was om door mijn sturing 'heen te prikken'.

Een andere uitdaging voor professionals ligt daar eigenlijk nog voor: het überhaupt opdoen van kennis over hoogbegaafdheid. Wanneer een professional niet zelf op zoek gaat is of is geweest naar informatie hierover zal hun kennisniveau hierover niet enorm hoog zijn. In bv. de opleiding psychologie is er niet veel specifieke aandacht voor dit onderwerp. Dit is professionals dus nauwelijks te verwijten.
Daarbij is (zie de discussie op dit forum en elders) er niet echt een hele sterke consensus over de definitie van en theorie achter hoogbegaafdheid.

*(Ik gebruik het woord professional omdat 'hulpverlener' zo'n crappy term is)
** Werk in uitvoering

Het is eigenlijk allemaal symptoombestrijding....
Een symptoom staat in de wiki omschreven als behorend bij een ziekte. Als je ziekte vervangt door afwijking, dat zijn al die psychologische ziektebeelden, een (grote) afwijking van normaal.

Arjan schreef:Ik heb teveel voorbeelden gezien (ook in de spiegel ) van HB'ers welke al vanaf zeer jonge leeftijd, denk vanaf een jaar of anderhalf, hun omgeving op een briljante manier sturen/manipuleren, bewust en/of onbewust. Hoe bedreigender een situatie, hoe meer dat gedrag kan worden ingezet om ongewenste sturing van buitenaf buiten de deur te houden.

.
Ik heb dat op de andere kant van de schaal; ik ben vrij passief. Ik zou wel willen dat ik situaties naar mijn hand kan zetten.

Rianne schreef:Zonder diagnose geen behandeling nee. Mee eens. Maar niets zo erg als behandeld worden als je niet ziek bent of een foute behandeling krijgen wanneer je wel ziek bent!!

In de reguliere geneeskunde gebeurt dit ook. Sorry, maar dit is niet iets nieuws. Voor het grootste gedeelte helpt een pilletje wel, maar mensen die iets mankeren worden met regelmaat weer wegstuurd. Een diagnose wordt gesteld op wat je kunt zien, weet en wat je wilt meten. Een psycholoog (waarvan je ook weer verschillende hebt) kijkt anders naar een persoon als, of een psychiater of een dietist (voeding heeft een onderschatte invloed op een persoonlijkheid).
Zowel de definitie van het symptoom als de oorzakelijke achtergrond is ontzettend wazig. (ik kijk de TV serie House om beeld te krijgen hoe ze van symptomen naar oorzaken komen , en daar is het ook altijd een combinatie van factoren, want anders waren ze na 5 minuten al klaar)
En HB is i.t.t. ADHD of autisme e.d. geen erkend begrip (?).

Arjan schreef:van HB'ers welke al vanaf zeer jonge leeftijd, denk vanaf een jaar of anderhalf, hun omgeving op een briljante manier sturen/manipuleren, bewust en/of onbewust. Hoe bedreigender een situatie, hoe meer dat gedrag kan worden ingezet om ongewenste sturing van buitenaf buiten de deur te houden.

Vergelijkbaar wellicht met wat in "Het drame van het begaafde kind" beschreven wordt, maar dan niet alleen binnen het gezin en de sociale omgeving?

Wat dat betreft zou "Kind, wat moet ik toch met je?" ook veel mee kunnen geven aan de genoemde professionals.

BTW: je eigen kennis op 'gepaste wijze' in het verbale luchtruim laten slingeren met illustratie vanuit bepaalde literatuur en daarbij de heerlijke aha-erlebnis als 'jij begrijpt me steeds beter' aanmerken kan helpen om je eigenste ik mèt al je HB-dingetjes erkent te krijgen door zo'n professional. Al is het dan wel weer een koude douche als kortweg geweigerd wordt om 'eens te praten met een HB-deskundige'.

Ik gooi er de volgende stelling tegenaan: je kunt hoogbegaafdheid alleen 'diagnosticeren' als je als therapeut zelf hoogbegaafd bent. Tell me?

Een aardig boek dat ik laatst via een vriendin te lezen kreeg: Shadow Syndromes van John J. Ratey
http://www.bol.com/nl/p/engelse-boeken/ ... index.html
Iedereen neigt in meer of mindere mate naar een of meerdere syndromen.

Ik heb de diagnose dyslexie, ADHD, borderline gehad en de instellingen hadden altijd een vermoeden van Asperger waar ze nu ook een uitgebreid onderzoek naar gaan doen.. (reden dat ik dit doorzet en toelaat is een heel ander verhaal )

Vanuit mijn eigen ervaring ben ik van mening dat een diagnose af en toe zeker te snel gestelt kan worden zonder echt het totaalplaatje te krijgen van de persoon zelf.
Vooral het niet helemaal kunnen begrijpen speelt een grote rol waardoor een psycholoog/psychiaters vanuit een ander perspectief naar problematiek kijken... (en in mijn geval neigen naar ADHD en autisme.

Zij hebben nooit gedacht aan hoogbegaafdheid.
Deskundigen die wel achtergrond hadden over hoogbegaafdheid en mensen die zelf hoogbegaafd waren wezen mij erop dat ik juist geen adhd zou hebben, en dyslexie kwam voort door mijn beelddenken en mijn autistische trekken kwam voort omdat ik mij afsloot omdat ik geen aansluiting vond en kon leiden tot een persoonlijkheids crisis maar waren verdwenen als ik tussen gelijken zat.

Nu wilt de psychologische intstelling heel graag dat ik niet teveel denk en een pilletje slik. Ritalin of antidepressiva.
Misschien ben ik wel gek, maar wel geniaal gek.
Ik ga dat niet wegstoppen met een pil. Het enige wat ik jarenlang zocht was begrip en vond dat pas een jaar geleden bij een psychologe die ervaring had met zowel hoogbegaafdheid en alle andere diagnoses. Bij haar kon ik merken dat zij verstand had tussen de verschillen hierin,

Ik kan diagnoses ook niet zo goed plaatsen in tijd.. Ik kan mij zeker wel adhderig voelen, of autistisch en af en toe heb ik ook een persoonlijkheidscrisis en schrijf ik rechtsomkeert. Mijn gedrag veranderd gewoon enorm door mijn omgeving en is situatie afhankelijk. Ik vind het daarom moeilijk om mij volledig aan een bepaalde kapstok te hangen voor een langere termijn.

Neemt niet weg dat diagnoses niet te stellen zijn maar ben daar enorm huiverig in. Juist omdat het imago van diagnoses vooral gericht zijn (naar mijn idee) op beperkingen,
In mijn ogen vind ik het eng en riskant om mensen een te snelle diagnose te geven omdat deskundigen soms heel rancuneus kunnen zijn dat er niks te veranderen meer valt en vele leggen het daarbij neer..

Ik spreek liever van een gave en bekijk graag de andere kant van een diagnose en wat voor eventuele extra's het je kan geven. (kan begrijpen dat dit soms bj mensen in de verkeerde keelgat schiet)

Het is namelijk niet alleen maar beperkingen. Zo lijkt het soms de wereld ingebracht te zijn. Er wordt naar mijn mening te weinig aandacht besteed aan de andere kanten van een diagnose..
De nadruk wordt teveel gelegd wat je niet kan met zo'n diagnose terwijl wat je juist wel kan, een mooie eigenschap kan zijn.

volgens mij zat ik een beetje op de afdwaalspoor en nogmaals, ik spreek vanuit mijn ervaring en perspectief. Kan begrijpen dat anderen het anders zien

SJ schreef:Juist omdat het imago van diagnoses vooral gericht zijn (naar mijn idee) op beperkingen

Daar wil ik nog aan toevoegen dat het m.i. nog te vaak gebeurd dat iemand n.a.v. een aantalkenmerken welke passen bij een bepaalde diagnose vervolgens zo ongeveer in zijn geheel 'gelijk getrokken wordt aan het totaal aan kenmerken behorend bij de diagnose by book. Om daarbij zo'n beetje elk moment dat je iets aan gedrag toont dat lijkt op een kenmerk ook als zodanig uitgelegd wordt (niet aankijken bv. wordt als ASS gedrag gezien, maar ik kijk iemand na enige tijd ook niet meer graag aan als die persoon (lees: deskundige) uit z'n nek zit te kletsen/mijn uitspraken interpreteert als iets totaal anders/eerst drie kwartier zit te herhalen/etc. ). En dan heb ik het nog niet gehad over het feit dat een diagnose slechts 'situationeel klopt' dit niet zegt dat een gestelde diagnose 'dus juist' is.

Mij is door een m.i. weldenkende hulpverleenster meegegeven dat je diagnoses wel goed kunt gebruiken als wegwijzers en hulpmiddel bij zoeken naar wat je kan helpen. Daar kan ik me best in vinden. Helaas menen (vind ik!) teveel hulpverleners dat ze je daarmee genoeg 'geholpen' hebben, want 'daar moet je nu eenmaal mee leren leven', oftewel: zij zien geen mogelijkheid je te helpen op enige wijze. In sommige gevallen ben ik geneigd om het stellen van een diagnose gelijk te stellen aan het 'uiten van het onvermogen van de deskundige'. En ook hier: tè vaak!!! Ik heb zelf liever dat een deskundige me zegt het ook niet te weten, dan dat mij een l*lverhaal verteld wordt wat kant nog wal raakt en een beetje weldenkend mens kan zien en begrijpen dàt het niet klopt.

ja zit ook met diagnoses te kijken waar ik sterk mn twijfels over heb, zeker gezien de kortzichtige manier en zwart wit vragenlijsten die ze gebruiken ij het onderzoek. M.i staat de dsm wel erg in zijn kinderschoenen. of zou hb ook een neurologische stoornis zijn... ..ja ik weet wel dat er bestaansproblemen bij kunnen komen kijken, maar niet alle hb-ers zijn hetzelfde, en er gaan ook verschillende definities rond over hb. Maar igg, dat wat je overkomt en hoe je er met je genene op reageert...maakt dat dingen erger kunnen worden...maar had je het dan al als aandening ..? of heb je het gaanderweg opgelopen?
Ik denk dat mijn gevoelige aard, in deze wereld mij specifieke problemen hebben veroorzaakt, wellicht in een 'perfect world' (aardigere mensne om me heen ) ook neurotisch, emotioneel type, maar wel in balans ws..Ik had niet per definitie zodanige problemen hoeven hebben dat ze in een naampje v.e stoornis uit de dsm krijgen..Dan vind ik toch dat ze te veel naar gevolgen kijken ipv oorzaak...Een ggz instelling zou hb en hsp mee moeten nemen in onderzoeken(onderzoekwijzes ook verbeteren, zoals ze het nu doen, dommig kortzichtig ,verbazingwekkend ) willen ze goed werk leveren. Dit is echt nog middeleeuws wat ze doen, vind ik...
Bij mij konden ze het maar niet vinden maar toch uiteindelijk adhd, (het is het gewoon niet! bij mij. al kan ik idd druk zijn en typische trekjes hebben maar daar zit voor mij een logischere en onschuldigere verklaring achter dan een vermeende neurologische stoornis. Het is te kort door de bocht geinterpreteerd) en ook maar een stemmingsstoornis (bipolair), en emotieregulatiestoornis...ja die laatste 2 dingen loop je wel vanzelf op als je je een soort van eenling voelt in je omgeving..

Ik wil hier toch ook even op reageren. Ik heb hier al over geschreven in HB prive in mijn topic "onjuist label". In het verleden ben ik verschrikkelijk vastgelopen. Ik heb twee persoonlijkheidsonderzoeken moeten doen. Uit mijn eerste onderzoek kwam de "diagnose" aanpassingsstoornis, angststoornis en een persoonlijkheidsstoornis NAO. Ik was voor die tijd net begonnen met de PABO in deeltijd en had mijn propedeuse binnen het jaar gehaald met voor alle vakken gemiddeld een negen. Een IQ test bleef achterwege. Ik had een VWO diploma en heb dat met twee vingers in mijn neus gehaald en daarom vond de psycholoog het niet nodig die test te doen. Ik heb toen ook geweigerd een pilletje te nemen.
Een jaar later weer een persoonlijkheidsonderzoek bij een andere instelling en een IQ test waar ik hoog op scoorde. Die IQ test was, naar ik later hoorde, om te kijken of de PABO niet te hoog gegrepen was voor mij. In het rapport van de psycholoog kwam naar voren, dat het falen tijdens mijn opleiding aan de PABO niet te wijten was aan een te laag IQ. Integendeel, ik had er een universitaire studie mee aan kunnen vangen! De uitslag van het persoonlijkheidonderzoek: borderlinepersoonlijkheidsstoornis, waar ik mezelf helemaal niet in kon vinden. Men vond het ook nodig, dat ik aan een emotie-regulatie-training ging deelnemen. Hier kon ik al helemaal niets mee. Ik heb veel meer aan RET gehad, want ik was duidelijk wel een "rampdenker".(Dat word je vanzelf wel als je geen aansluiting kunt vinden bij anderen en een minderwaardigheidscomplex gaat ontwikkelen en faalangstig gaat worden).
Met het hele HB-gebeuren is niets gedaan!.......Ik heb zelf alles uit moeten zoeken en ben gelukkig altijd strijdbaar gebleven!
Vandaar, dat ik het afgelopen jaar de stoute schoenen heb aangetrokken en naar een zelfstandig gevestigd psychiater ben geweest om dat hele borderline gedoe uit mijn medisch dossier te kunnen krijgen en....... dat is gelukt!!!!!!


Dit alles is gebeurd in een tijdsbestek van zestien jaar. Ik ben nu eenenvijftig en voel me een rijk mens. Mijn leven is nu pas begonnen en ik leef het met volle teugen. Passioneel in alles wat ik doe en kan. Ik ben gewoon " anders" , maar voel me daar nu gelukkig bij
Hoezo misdiagnose?........

Groetjes Marlou

Ondertussen al vier misdiagnoses en dan heb ik die pseudowetenschap maar in zijn geheel opgegeven... Ik ga dat boek binnenkort eens binnenhalen!

Overigens als je een beetje voorkennis van de farmacologie van de medicatie hebt krijg je nog gelijk labeltje drugszoekende opgeplakt ook.

Tijd dat ik naar Nederland verhuis.