HB-Forum.nl

Omdat dit inderdaad niet in het voorsteltopic van Gordiaan (http://www.hb-forum.nl/posting.php?mode ... 26&p=29439) thuis hoort hier de afsplitsing.

snowhawk schreef:Murf, het blijft lastig praten omdat het nu eenmaal zo is dat de zgn. deskundigen er nog lang niet uit zijn. Ik weet alleen dat voor mij de gebruikelijke hulpmiddelen die voor ADHD-ers wel werken voor mij niet werken. Ik weet ook dat de actieve leden van het forum wat ik al aanhaalde tegen hetzelfde aanlopen. Voor mij is het verder niet van belang of het nou een subtype blijft van ADHD of niet, ik weet alleen dat ik niet goed reageer op de gebruikelijke aanpak voor ADHD-ers. Ik ben niet onrustig, ook niet aan de binnenkant en ook nooit geweest. Datzelfde hebben de ADD-ers die ik ken ook niet. Ook zij herkennen ook geen innerlijke onrust. Of je moet een overvol hoofd daartoe rekenen, maar ik word er niet onrustig van, ik word er doodmoe van.

Ik heb ook inmiddels gelezen dat men straks de diagnose AD(H)D en PDD-NOS bijvoorbeeld (of een andere stoornis binnen het ASS) niet meer samen zal kunnen krijgen. Het zou dan op een schaal worden geplaatst met aan de ene kant AD(H)D en aan de andere kant ASS. Je zou je dan ergens op die schaal bevinden.

Uiteindelijk maakt mij dat allemaal niet uit: ik vind dat men hulp op maat moet krijgen, dus wat voor het individu werkt. Ongeacht het etiketje dat erbij hoort.

Hoewel het mij een stuk rust heeft gegeven te weten waarom ik bepaalde dingen gewoon niet kan of op bepaalde momenten niet kan, maak ik me ook zorgen over de label-drift in het onderwijs.
Het probleem is, naar mijn mening, dat je kinderen ontneemt op te groeien met een open blik over zichzelf. Je dicht ze van te voren al beperkingen toe op basis van hun label.

Zelfs ik kreeg dat te horen: "Jij, je hebt ADD. Jij kunt helemaal niet studeren, werken en een gezin erop nahouden." Ik kon het wel, al heb ik heel wat afgejankt uit frustratie. En dat was dan e.o.a . peut die mij moest leren om te gaan met ADD.

snowhawk schreef: Murf, het blijft lastig praten omdat het nu eenmaal zo is dat de zgn. deskundigen er nog lang niet uit zijn.

Klopt.

snowhawk schreef: Ik heb ook inmiddels gelezen dat men straks de diagnose AD(H)D en PDD-NOS bijvoorbeeld (of een andere stoornis binnen het ASS) niet meer samen zal kunnen krijgen. Het zou dan op een schaal worden geplaatst met aan de ene kant AD(H)D en aan de andere kant ASS. Je zou je dan ergens op die schaal bevinden.

Dat is op sich ook wel een interessante denkwijze. Ik weet alleen even niet goed wat ik daar nu van moet vinden. Je ziet hoe dan ook heel veel overeenkomsten in dit spectrum van stoornissen. Heb ook ooit wel eens een discussie gevoerd met iemand over de vraag of AD(H)D nu in het autisme spectrum thuis hoort of niet en dus onder de noemer ASS zou moeten vallen. Dat is een spectrum waar op dit moment, in ieder geval volgens Wikipedia, alleen atypisch autisme, Asperger en PDD-NOS thuis horen. Veel AD(H)Ders die ik ken vertonen trekjes uit dit spectrum en wonderlijk genoeg ook veel HBers en HIQers lijken te neigen naar.

Ik ben er zelf nog niet over uit. Ik zie overeenkomsten, tussen de diverse vormen van AD(H)D, tussen ASS, tussen HB, maar durf op veel punten geen stelling te nemen (anders dan om vanuit die stelling een discussie aan te zwengelen, als je het al eens bent discussieert het zo rot) domweg omdat ik er nog niet goed genoeg bekend mee ben.

Wat ik ook interessant vond was de stelling die Rianne gisteren op de HBijeenkomst neerzette, die er kort op neer kwam dat dat hoogbegaafde ADHDers helemaal geen ADHD hebben, maar enkel HB zijn. Dit zet me aan het denken. Zouden ADDers dan ook misschien geen ADD hebben maar domweg HB zijn? HB kent immers vele vormen en is een spectrum, niet een enkel keihard te duiden ding.

snowhawk schreef: Uiteindelijk maakt mij dat allemaal niet uit: ik vind dat men hulp op maat moet krijgen, dus wat voor het individu werkt. Ongeacht het etiketje dat erbij hoort.

Eens. Maar dan daadwerkelijk "iedereen die er behoefte aan heeft". Ik vind het persoonlijk vrij oneerlijk dat er ruim voorzieningen zijn voor mensen met een laag IQ, maar dat mensen met een hoog IQ eigenlijk redelijk aan hun lot worden overgelaten, ondanks dat ook juist zij vaak behoefte hebben aan een stuk begeleiding om om te leren gaan met hun eigenschap. Hoe vaak zie je niet dat HBers crashen en verzanden in laaggeschoolde baantjes omdat ze niet zinvol hebben leren omgaan met hun HB zijn, het te laat is onderkent en/of ze domweg onderschat worden omdat ze op laaggeschoolde baantjes ontzettend gaan zitten onderpresteren en daardoor inderdaad hun werk slechter doen dan iemand die voor dat baantje wel zijn best meot doen?

Het is een situatie waar ik het afgelopen jaar keihard tegenaan ben gelopen. Mijn baas wist niet dat ik HB was, dat heb ik hem nooit verteld en de vraag is of hij het zou begrijpen. Mijn baas was wel op de hoogte van mijn ADHD. De hele afdeling, ik heb een presentatie gegeven over ADHD. Er zijn bepaalde zaken niet goed uit de verf gekomen omdat ik domweg heel slecht ben in "eenvoudige" repeterende dingen. Yet heb ik zaken voor elkaar gekregen die voor het gevraagde nivo van de afdeling (MBO) uitzonderlijk danwel niet haalbaar zouden zijn.

De H component van mijn ADHD heeft daarin meegespeeld. Misschien. Het zijn juist de rest van de kenmerken van mijn ADHD en HB die me kop hebben gekost. Het is immers sinds een maand mijn ex-werkgever. (Contract niet verlengd, erh, aanstelling niet verlengd, geen ontslag.)

snowhawk schreef: Hoewel het mij een stuk rust heeft gegeven te weten waarom ik bepaalde dingen gewoon niet kan of op bepaalde momenten niet kan, maak ik me ook zorgen over de label-drift in het onderwijs.
Het probleem is, naar mijn mening, dat je kinderen ontneemt op te groeien met een open blik over zichzelf. Je dicht ze van te voren al beperkingen toe op basis van hun label.

Eens.
Maar die labeltjes zijn blijkbaar nodig om er mee om te kunnen gaan. Een kind dat druk is zonder de diagnose ADHD is "gewoon een druk en lastig kind" en hoeft niet te rekenen op al te veel begrip. Met dat labeltje gaan er opeens deuren open naar hulpverlening en gaat een goede leraar anders om met het kind. Respectvoller. Nog steeds worden er grenzen gesteld (dat is ook noodzakelijk), maar de manier van omgaan met "dat drukke kind" verandert.

Ik denk dat die labeltjes an-sich niet zoveel kwaad kunnen. Mensen hebben daar behoefte toe, het houd de wereld overzichtelijk en je kunt zaken duiden. Maar het is denk ik heel erg belangrijk dat er ook het besef is dat mensen meer zijn dan een verzameling labeltjes en dat die labeltjes geen beperking hoeven te zijn. Ik slik bijvoorbeeld bewust geen medicatie. Wil juist leren omgaan met de eigenschappen van mijn ADHD en HB, de positieve kanten leren nuttig in te zetten en de negatieve kanten leren te temperen. Zelfstandig, zonder dat de hele bende onderdrukt word door een pilletje.

Zo zouden ze met kinderen ook moeten omgaan. Met individuen in het algemeen. Kijken naar iemands eigenschappen en daar het maximale uithalen. Als daarvoor labeltjes nodig zijn, soit, dan moet dat maar zo zijn.

snowhawk schreef: Zelfs ik kreeg dat te horen: "Jij, je hebt ADD. Jij kunt helemaal niet studeren, werken en een gezin erop nahouden." Ik kon het wel, al heb ik heel wat afgejankt uit frustratie. En dat was dan e.o.a . peut die mij moest leren om te gaan met ADD.

Ik had het andersom. Zoals gezegd, ik wist al vroeg dat ik HB was, juist pas sinds anderhalf jaar dat ik ADHD heb. Wat je dan krijgt zijn opmerkingen als "Jij bent zo slim, maar het komt er niet uit." Dat doet ook serieus veel pijn. Je WEET dat je het kunt, je hersenen doen het allemaal wel, je hebt de meest wilde en creatieve IDen, maar ergens blijft het steken en kom je niet verder. Ik ben niet verder gekomen dan de 2e klas VWO, maar tijdens sollicitatiegesprekken is er werkelijk geen enkele twijfel dat ik op dit moment een HBO werk- en denknivo heb. (Dat hebben interviewers letterlijk zo meerdere malen uitgesproken.) Dat in een vak als ICT waar opleidingen welliswaar vaak minder relevant zijn er erg gelet word op intelligentie en werk- en denknivo. Mensen lijken amper te snappen dat ik ondanks dat ik vanaf mijn 16e vooral werk, ik toch dit nivo kan halen en ook doodleuk HBO baantjes binnen sleep. Maar ik vraag me af of mensen ook maar enigzins in de gaten hebben hoe idioot hard ik heb moeten knokken om daar te komen. Die hersenen doen het wel, die verloochen je niet en dat is iets dat me gewoon gegeven is. Maar om dan niet te berusten in een ongeschoold of MBO baatje en doodleuk en succesvol te solliciteren op HBO+ banen, dat heb ik uit mijn tenen moeten halen.

murf schreef: Wat ik ook interessant vond was de stelling die Rianne gisteren op de HBijeenkomst neerzette, die er kort op neer kwam dat dat hoogbegaafde ADHDers helemaal geen ADHD hebben, maar enkel HB zijn. Dit zet me aan het denken. Zouden ADDers dan ook misschien geen ADD hebben maar domweg HB zijn? HB kent immers vele vormen en is een spectrum, niet een enkel keihard te duiden ding.

Tja, dat is een lastige en ik weet niet of je er veel aan hebt. Voor zover er hulp te krijgen is, is dat gemakkelijker met het etiket ADHD/ADD dan met HB. Ik weet alleen dat ik opvallend veel ADD-ers ken met een HBO-opleiding of hoger.

murf schreef:..... Ik vind het persoonlijk vrij oneerlijk dat er ruim voorzieningen zijn voor mensen met een laag IQ, maar dat mensen met een hoog IQ eigenlijk redelijk aan hun lot worden overgelaten, ondanks dat ook juist zij vaak behoefte hebben aan een stuk begeleiding om om te leren gaan met hun eigenschap. Hoe vaak zie je niet dat HBers crashen en verzanden in laaggeschoolde baantjes omdat ze niet zinvol hebben leren omgaan met hun HB zijn, het te laat is onderkent en/of ze domweg onderschat worden omdat ze op laaggeschoolde baantjes ontzettend gaan zitten onderpresteren en daardoor inderdaad hun werk slechter doen dan iemand die voor dat baantje wel zijn best meot doen?

Dat kan ik beamen. Ik ben via het LBO (nu VMBO-kader) naar de HAVO gegaan. Toen een hele tijd niets om uiteindelijk een paar jaar voor mijn 40e eens een HBO-opleiding te gaan doen.

murf schreef: ....die labeltjes zijn blijkbaar nodig om er mee om te kunnen gaan. Een kind dat druk is zonder de diagnose ADHD is "gewoon een druk en lastig kind" en hoeft niet te rekenen op al te veel begrip. Met dat labeltje gaan er opeens deuren open naar hulpverlening en gaat een goede leraar anders om met het kind. Respectvoller. Nog steeds worden er grenzen gesteld (dat is ook noodzakelijk), maar de manier van omgaan met "dat drukke kind" verandert.

Mwah, mijn persoonlijke ervaring is als docent dat veel docenten nog steeds niet goed begrijpen wat ADHD inhoudt. Te vaak hoor ik nog "Als hij maar zou willen, dan kan hij het wel!" of 'Hij moet het gewoon in zijn agenda opschrijven."
Overigens geef ik les op een Eerste Opvang Anderstaligen (voorheen ISK). 'Wij' doen niet veel aan etiketjes. Het leren van Nederlands staat zo voorop (20 uur per week) en de groepen zijn niet bepaald homogeen: Verschillende leeftijden, verschillende niveau's van intelligentie en verschillende taalniveau's zitten door elkaar in de klas. Differentiatie dus. Wij proberen zoveel mogelijk op maat les te geven, dus wij hebben vaak die etiketjes niet echt nodig. Soms is er wel een heel opvallende leerling en dan kunnen we binnen de zorgstructuur van de school wel een traject aanvangen.

murf schreef: Ik denk dat die labeltjes an-sich niet zoveel kwaad kunnen. Mensen hebben daar behoefte toe, het houd de wereld overzichtelijk en je kunt zaken duiden. Maar het is denk ik heel erg belangrijk dat er ook het besef is dat mensen meer zijn dan een verzameling labeltjes en dat die labeltjes geen beperking hoeven te zijn. Ik slik bijvoorbeeld bewust geen medicatie. Wil juist leren omgaan met de eigenschappen van mijn ADHD en HB, de positieve kanten leren nuttig in te zetten en de negatieve kanten leren te temperen. Zelfstandig, zonder dat de hele bende onderdrukt word door een pilletje.

Met je eens, ik heb een behoorlijke hekel Ritalin en aanverwanten. Ik vind het best wel eng dat men vindt dat kinderen medicatie nodig hebben voor een zgn. stoornis. Een stoornis waarover de deskundigen nog lang niet zijn uitgediscussieerd. Een stoornis die op geen enkele wijze levensbedreigend is. Wat nu als men, net zoals men dat ooit heeft gedaan met homoseksualiteit, besluit dat het gaat om een bepaald persoonlijkheidstype? Hier en daar gaan al enkele stemmen op om dat te doen, net zoals er ook al stemmen opgaan dat ASS zou gaan om een persoonlijkheidstype.

murf schreef:...ik wist al vroeg dat ik HB was, juist pas sinds anderhalf jaar dat ik ADHD heb. Wat je dan krijgt zijn opmerkingen als "Jij bent zo slim, maar het komt er niet uit." Dat doet ook serieus veel pijn. Je WEET dat je het kunt, je hersenen doen het allemaal wel, je hebt de meest wilde en creatieve IDen, maar ergens blijft het steken en kom je niet verder. Ik ben niet verder gekomen dan de 2e klas VWO, maar tijdens sollicitatiegesprekken is er werkelijk geen enkele twijfel dat ik op dit moment een HBO werk- en denknivo heb. (Dat hebben interviewers letterlijk zo meerdere malen uitgesproken.) Dat in een vak als ICT waar opleidingen welliswaar vaak minder relevant zijn er erg gelet word op intelligentie en werk- en denknivo. Mensen lijken amper te snappen dat ik ondanks dat ik vanaf mijn 16e vooral werk, ik toch dit nivo kan halen en ook doodleuk HBO baantjes binnen sleep. Maar ik vraag me af of mensen ook maar enigzins in de gaten hebben hoe idioot hard ik heb moeten knokken om daar te komen. Die hersenen doen het wel, die verloochen je niet en dat is iets dat me gewoon gegeven is. Maar om dan niet te berusten in een ongeschoold of MBO baatje en doodleuk en succesvol te solliciteren op HBO+ banen, dat heb ik uit mijn tenen moeten halen.

Ik hoorde op mijn 32e dat ik HB was.
Op mijn 37e dat ik ADD had. Dat was dus ook het moment waarop ik ging studeren en te horen kreeg dat ik die combinatie niet aan zou kunnen, op basis van mijn ADD.

-quote gerepareerd, grtjs, Yet-

murf schreef: Wat ik ook interessant vond was de stelling die Rianne gisteren op de HBijeenkomst neerzette, die er kort op neer kwam dat dat hoogbegaafde ADHDers helemaal geen ADHD hebben, maar enkel HB zijn. Dit zet me aan het denken. Zouden ADDers dan ook misschien geen ADD hebben maar domweg HB zijn? HB kent immers vele vormen en is een spectrum, niet een enkel keihard te duiden ding.

Even voor de correctheid een aanvulling: wat ik zei is dat er mensen in HB-land zijn die dit zeggen. Ik heb hier zelf geen oordeel over, simpelweg omdat ik er niet voldoende kennis van heb. Ik heb alleen mijn empirische bevindingen

Ik vind het onlogisch en zelfs een beetje schadelijk om allerlei psychiatrische en psychopathologische beelden te parkeren onder een (nog niet eens geaccepteerd gedefinieerde) 'hoogbegaafdheid'.

Mensen met ADHD (en ADD, maar daar gaat onderstaand onderzoek niet over) hebben diverse problemen in executieve functies (dat is wat verschillende instrumenten meten)
voorbeeld:
http://ajp.psychiatryonline.org/cgi/con ... /156/6/891

Attention deficits komen voor in allerlei cognitieve niveaus denk ik. Een hoger niveau kan je wel zien als een compenserend vermogen. Maar een attention deficit oorzakelijk zien of als aspect van een hoog cognitief functioneren maakt geen sense. Denk ik.

PS misdiagnoses daargelaten.... die zullen er ook zijn.

Murf

Wat je dan krijgt zijn opmerkingen als "Jij bent zo slim, maar het komt er niet uit." Dat doet ook serieus veel pijn. Je WEET dat je het kunt, je hersenen doen het allemaal wel, je hebt de meest wilde en creatieve IDen, maar ergens blijft het steken en kom je niet verder.

Het gevoel dat je 'beter' zou kunnen ... dat ken ik erg goed
Heb last van ADD issues, zit beetje in familie, net als hoge intelligentie.
Heb geleerd het te accepteren (c'est la vie) en compenseren waar nodig en verder ook wel genieten van sommige 'voordelen'.

Hele discussie gelezen. Vind vooral het medicatieverhaal erg lastig.

Ik gebruik zelf Ritalin en ik heb er heel veel baat bij. Voordelen: minder opvliegend (dus betere relaties), minder impulsief (dus houd dezelfde baan), geconcentreerd (dus in staat dingen af te maken, heb nu een diploma..) en minder verveeld/gefrustreerd (dus beter in m'n vel, voorheen moest ik na bv een bezoekje aan schoonouders nog twee dagen (!!!) stoom afblazen). De rust die Ritalin mij heeft gegeven is zo enorm groot geweest, dat is bijna niet uit te leggen. Ik kan nu bv werken, geld verdienen, me maatschappelijk nuttig maken.

Impliciet lijkt de stelling vaak: als je Ritalin gebruikt, dan doe je 'het' niet zelf.
Mijn vraag: hoezo niet? Wie doet het dan? Die pillen liggen op mijn bureau en ze doen echt helemaal niks. Het zijn geen kaboutertjes ofzo..! Is het moreel verwerpelijk om voor een beter leven te kiezen? Ben ik nu niet meer 'mezelf'? Doe ik er iemand mee te kort?

De ervaring die hier beschreven wordt - je labelt een kind en daardoor beperk je zijn mogelijkheden - heb ik juist andersom ervaren. Volgens school/ouders enz is er met mij helemaal niks mis! Behalve dan een rotkarakter, opstandig, een luie aard.. en oh ja: vergeet de vooroordelen niet! Ik kom uit een repressief orthodox milieu: als een meisje/vrouw niks kan, dan wordt dat toegejuicht! Want: vrouwen horen niks te kunnen. Waarom zouden ze een meisje zoals ik helpen?

Aan de andere kant, en daar probeer ik ook heel eerlijk in te zijn, mis ik soms ook wel mijn creatieve buien, mijn directheid (die me niet altijd geliefd maakt maar waarmee ik ook veel leuke en interessante mensen aantrok) en ik baal soms van mijn voortkabbelende bestaan.

Ik zou een kind niet zo snel pillen voeren, maar ik vind dat een volwassene daar een eigen afweging in mag maken.

Natuurlijk mag een volwassene daar zijne eigen afweging in maken. Toen ik echter in de groep 'Maak je niet druk' zat, met alleen ADHD-ers en mij als enige ADD-er, werd me daar een ding duidelijk:

Zonder uitzondering slikten de deelnemers ritalin. Allemaal baalden ze ervan als een stekker. De leden van die groep zeiden zelfs dat ze het vooral slikten omdat ze zich dan geaccepteerd voelden. Terwijl zij, net als wat jij beschrijft, hun creativiteit misten. Maar ja, toch maar slikken, want mijn familie/werkgever/vriendengroep, ect., vindt mij zo een stuk beter te pruimen.

Het punt is dat langjarig onderzoek heeft uitgewezen dat na drie jaar de werking van Ritalin ophoudt. Het kan dus hoogstens als een tijdelijk hulpmiddel worden gebruikt.
Een ander punt is dat men ook door gedragstherapie dezelfde resultaten kan behalen. Ik ken mensen die veel baat hebben bij mindfullness en het daar prima mee weten te redden en ook een uitstekende kwaliteit van leven hebben.
Ik ken mensen die baat hebben bij mediteren. Zelf heb ik balans weten te vinden d.m.v. reiki. Ook ik heb een prima kwaliteit van leven. Jij stelt in je reactie medicatie nemen gelijk aan een beter leven.
Je kunt sowieso voor een beter leven kiezen, ook zonder medicatie. Door gebruik te maken van de goede kanten.

snowhawk schreef: Zonder uitzondering slikten de deelnemers ritalin. Allemaal baalden ze ervan als een stekker. De leden van die groep zeiden zelfs dat ze het vooral slikten omdat ze zich dan geaccepteerd voelden. Terwijl zij, net als wat jij beschrijft, hun creativiteit misten. Maar ja, toch maar slikken, want mijn familie/werkgever/vriendengroep, ect., vindt mij zo een stuk beter te pruimen.

Dat is inderdaad wat mij ook op viel en mij ENORM tegen staat. Natuurlijk wil je passen in je omgeving en natuurlijk is het nuttig om te kijken op welke punten het zinvol is je gedrag aan te passen. Maar er zijn grenzen. Mijn ex-werkgever wilde bijvoorbeeld dat ik me op ALLE punten ging aanpassen en anders ging gedragen en zoals ik al elders schreef, dat kon en wilde ik niet. Dus exit contract. Klote, maar het voelt wel goed dat ik niet heb gebogen voor ze. Ik had gewoon teveel van mijn persoonlijkheid moeten inleveren en daar word ik iig niet gelukkiger van.

</me zet zijn aluminium hoedje op> en fluistert: Soms he, heel soms, verdenk ik de pharmaceutische industrie van het pushen van ADHD medicatie...
</me zet zijn aluminium hoedje weer af>

snowhawk schreef: Het punt is dat langjarig onderzoek heeft uitgewezen dat na drie jaar de werking van Ritalin ophoudt. Het kan dus hoogstens als een tijdelijk hulpmiddel worden gebruikt.

DAT wist ik ook nog niet, en ik gok een hoop mensen in de ADHD kringen niet. Heb je een link naar artikelen hierover? Die wil ik nl best eens in de groep gooien op het ADHD forum.

snowhawk schreef: Je kunt sowieso voor een beter leven kiezen, ook zonder medicatie. Door gebruik te maken van de goede kanten.

Mooi gesproken.

snowhawk schreef:Zonder uitzondering slikten de deelnemers ritalin. Allemaal baalden ze ervan als een stekker. De leden van die groep zeiden zelfs dat ze het vooral slikten omdat ze zich dan geaccepteerd voelden. Terwijl zij, net als wat jij beschrijft, hun creativiteit misten. Maar ja, toch maar slikken, want mijn familie/werkgever/vriendengroep, ect., vindt mij zo een stuk beter te pruimen.

Prima wanneer je me citeert, maar trek het dan niet uit de context. Ik zei dat dit een van de nadelen was, naast alle voordelen die ik noemde. Bovendien vind ik zelf dat het zo beter gaat. Mijn familie of werkgever heb ik er nog nooit over gehoord.

Het punt is dat langjarig onderzoek heeft uitgewezen dat na drie jaar de werking van Ritalin ophoudt. Het kan dus hoogstens als een tijdelijk hulpmiddel worden gebruikt.

Graag een bron, ben ik wel benieuwd naar. Overigens zijn er ook andere middelen, bv Strattera.

Een ander punt is dat men ook door gedragstherapie dezelfde resultaten kan behalen. Ik ken mensen die veel baat hebben bij mindfullness en het daar prima mee weten te redden en ook een uitstekende kwaliteit van leven hebben. Ik ken mensen die baat hebben bij mediteren. Zelf heb ik balans weten te vinden d.m.v. reiki. Ook ik heb een prima kwaliteit van leven. Jij stelt in je reactie medicatie nemen gelijk aan een beter leven.
Je kunt sowieso voor een beter leven kiezen, ook zonder medicatie. Door gebruik te maken van de goede kanten.

Hier doe je het weer. Voor mij zijn medicijnen een goede oplossing gebleken en heb ik daardoor een beter leven gekregen. Ik zeg niet dat dat de enige manier is. Maar ik heb ook met een realiteit te maken, bv de huur die betaald moet worden, of mijn relaties die ik graag wil behouden.

Tenminste over een ding zijn we het eens: als jij stelt dat je met gedragstherapie ook verandering kunt krijgen, dan zeg je daarmee dat verandering gewenst is. Op welke manier je het wilt bereiken, maakt mij niet uit. Ik denk dat er meerdere wegen naar Rome leiden, en Ritalin is er een van.

@ Diderica ; Nee, verandering is niet zozeer gewenst. De gedragstherapie richt zich juist vooral op om leren gaan met. Ik heb i.i.g. geen gedragstherapie gevolgd noch heb ik ooit medicatie geslikt. Ik persoonlijk vind verandering niet noodzakelijk. Om leren gaan met wel.

Btw: ik heb je nergens geciteerd. Ik heb wat je schreef geïnterpreteerd. Dat dit volgens jouw opvatting niet correct is gebeurd, dat kan.m Overigens wat je mij verwijt doe je zelf ook.

@ Murf en Diderica: De link ga ik opzoeken.

Ik heb zelf officieel ook adhd, maar begin steeds meer te twijfelen. Ik heb redelijk lang trouw ritalin geslikt, nu alleen nog als ik aan het werk ben, omdat ik anders echt veel te veel afdwaal (werk is een bijbaan en redelijk saai).

Ik vraag me heel erg af in hoeverre de 5% van de mensheid die adhd schrijnt te hebben, ook daadwerkelijk klopt. En als het daadwerkelijk 5% is, waarom worden er dan geen betere voorzieningen gemaakt voor mensen met adhd. Ik bedoel: als 5% van de mensheid (of inwoners in Nederland) een been zou missen, zou er volgens mij op regeringsniveau van alles geregeld worden.

Ik heb een coach, heb daar aan het begin van mijn traject een hulpvraag neergelegd en we zijn daar nog niet mee bezig geweest. Wel heb ik 'geleerd' hoe je een dagschema moet maken. En een kasboek. Juist, dat kon ik 15 jaar geleden ook al. Daarbij heb ik gemerkt dat binnen de GGZ er wel erg gepushed wordt om ritalin (oid) te gebruiken. Als je maar je pillen slikt en schema's maakt, komt alles goed. Ik vind het een gevalletje oogkleppen, omdat ik al voor ik aan dit hele traject de schema's allang had geprobeerd en daarin hopeloos faalde. Waarom zou het nu ineens wel werken?

Dat is het nu juist. Natuurlijk weet je hoe het dat moet, zo'n kasboek bijhouden, schema's maken enz. Ik kan als geen ander schema's maken. Er komt alleen niets van terecht. Als ADD-er weet ik nu eenmaal niet van te voren of mijn hersenen mee willen doen danwel of ik die dag genoeg energie heb om me aan het schema te houden. Ik ben inmiddels meer van 'go with the flow' geworden. Soms loop ik over van energie en verzet ik bergen werk op een korte tijd en op andere momenten krijg ik niets onder mijn handen vandaan. Hetzij zo. That's me.

@Laura

Mag ik je vragen waar jij zo een coach vandaan hebt gehaald? Ik heb er zelf ook naar gezocht, maar het lijkt wel alsof alle ADHD-coaches een enorme allergie hebben voor Zeeland (wat ik me overigens ook wel voor kan stellen )
Ik heb sinds 7 december ook de diagnose ADHD. Ik slik daar wel medicatie voor, dexamphetamine. Dat helpt me tot nu toe goed, dan kan ik eindelijk gaan beginnen bij de basis. Volgens mij is dat ook per persoon verschillend, niet iedereen hoeft aan de stimulantia. Maar wie niet waagt...
Misschien heb je nog meer tips voor me ....?

@ Kay:

Die coach was 'gewoon' onderdeel van het pakket bij de GGZ in Utrecht, er is hier namelijk een adhd-bij-volwassenen-centrum.

snowhawk schreef:Dat is het nu juist. Natuurlijk weet je hoe het dat moet, zo'n kasboek bijhouden, schema's maken enz. Ik kan als geen ander schema's maken. Er komt alleen niets van terecht.

En dat is dus precies wat ik tegen de manier van aanpak heb die ik nu krijg.

Ja begrijpelijk.

Er zijn overigens wel coaches die werken vanuit het gegeven dat zijzelf AD(H)D hebben. Ik weet alleen niet of ze in jouw richting zitten.

Interessante discussie die ik eerder deze week ook al voerde of ADHD en HB wel samen kunnen voorkomen of twee labels zijn voor 1 verschijnsel.
Misschien zit het bij mij aan elkaar vast, misschien niet. Eigenlijk maakt het niet zo veel uit, ik vertoon zo;n beetje alle symptomen van een klassieke ADHD-er maar was altijd handig genoeg om er zelf manieren voor te vinden mezelf onder de duim te houden.
Voor mij een absolute must is een baan met heel veel afwisseling zodat het legitiem is me elke vijf minuten op iets anders te concentreren, maar die heb ik dan ook gevonden en waar anderen gek worden van de druk vind ik het leuk.
Voor mij ook belangrijk dat ik mezelf niet te veel kwalijk neem als er eens een dag helemaal niks uit mijn handen komt of allemaal dingen half gedaan zijn, hoe belangrijk zijn die dingen nu echt.

Ik slik geen ritalin, na een ongeluk heb ik gevoeld hoe heerlijk rustig het kan zijn als je hoofd wordt stil gelegd met medicijnen.... Iets te lekker naar mijn zin. Zou me niet afhankelijk willen gaan voelen van medicijnen, plus heb het idee dat ik op het moment meer voordelen dan nadelen heb van mijn ADHD trekjes dus durf en wil ik er niet aan beginnen.

De tip die hier wordt gegeven van meditatie, zijn er ook tips op welke manier dat het beste werkt? Ik kan echt niet 10 seconden aan niks denken laat staan fatsoenlijk mediteren. Wat bij mij wel werkt is mindfullness gecombineerd met sport of beweging. Wandelen, fietsen, rennen of keihard in de sportschool sporten met een meditatief muziekje en focus op een onderwerp, dat is nog de beste manier om orde te krijgen in de chaos in mijn hoofd.