werk, onderpresteren en paniekgevoel

[Kwestie]

Hallo allemaal,

Ik zit met het volgende: Ik heb pas heel laat ontdekt dat ik hoogbegaafd ben en ben niet goed geschoold. Nu ben ik 50 en ben dit jaar ontslagen wegens bezuinigingen. Ik had tijdens het ontslag een knoert van een burn-out. Sindsdien probeer ik van alles om weer aan de slag te komen, ook om er achter te komen hoe die uitputting bij mij in elkaar steekt en zodoende kwam ik erachter dat o.a. het niveau van het werk een enorme rol speelt.

Stel dat ik alleen nog maar in aanmerking kan komen voor een zombie-baan om wc's schoon te maken, ik noem maar wat, van dat idee raak ik volledig in paniek. Of het hebben van een vreselijke domme werkgever die je loeren draait (zoals mijn laatste) en er vervolgens niet weg kunnen, zelfde gevoel van paniek.
Geld voor studie heb ik niet en een ondernemer ben ik ook niet.
Kortom: ik heb het gevoel muurvast te zitten en zie daarmee misschien mogelijkheden over het hoofd.

Is dat paniekgevoel herkenbaar? En heeft iemand er misschien iets op gevonden?

[Birdman]

Geen oplossing, wel herkenning. Ik ben een stukje jonger dan jij (38), maar ben de laatste jaren in onzekerheid geraakt door steeds wisselende werkgevers. Tot nu toe is het gelukkig vrij gemakkelijk gelukt om een andere baan te vinden, maar het wordt steeds moeilijker om die vast te houden. Tot overmaat van ramp is mijn vrouw haar vaste baan ook kwijt geraakt na een reorganisatie, dus echt rustig en ontspannen wordt het er niet op voor mij. Het geeft een vervelend, unheimisch gevoel. Maar goed, we houden de moed er maar in!

[TB]

Je kan via loopbaancoaching uitzoeken waar je passie ligt, je sterktes en zwaktes. Voor mij heeft dit alvast voor een behoorlijk inzicht gezorgd. Vanaf je in je passie terechtkomt, is de sky plots the limit.
Zoek je passie, erna komt automatisch je energie, zekerheid,...

[aletta]

Dit gevoel is bij mij ook heel herkenbaar. Ik ben ook 38, maar werk niet meer omdat ik 100% afgekeurd ben. Mijn grote angst was dat ik bijvoorbeeld nog op de Sociale werkplaats knijpers mocht plakken oid. "gelukkig" ben ik ook daar te slecht voor...

[Laatbloeier]

Kwestie, enórm herkenbaar, jouw verhaal! Ook ik heb laat ontdekt een bovengemiddelde intelligentie te hebben. Ik ben nog net geen 50 (47), en ben net als jij -spijtig genoeg, zo achteraf!- niet hoog geschoold. Ik ben wél ondernemer, maar heb door de crisis (veel) te weinig werk. Ik werk er nu bij, drie ochtenden in de week bij een lichamelijk gehandicapte (slimme) vrouw in rolstoel, met een persoonsgebonden budget. Puur huishoudelijk werk, waar ik bepaald niet voor in de wieg ben gelegd (ben type slons en in mijn eigen huishouden is de franse slag me meestal al teveel van het goede ).

Ik voel de paniek óók! Vrijwel continu. Vooral om mijn financiën, onze hypotheek. En omdat ik dit niet nog 20 jaar wil, op deze manier...

Tips heb ik niet direct, maar bij deze, ik bied me aan als lotgenoot! Voor wat je het waard vindt... Misschien helpen we elkaar nog aan ideeën, of pikken we hier tips op van anderen...?!

(Wat voor werk heb je al die tijd gedaan, Kwestie?)

[Kwestie]

Wat een ontzettend lieve reacties.

Ik ben even sprakeloos, vooral omdat mijn paniekgevoel zo goed herkend wordt. En de angst voor sociale werkplaatsen etc. Ik had dat begrip niet verwacht en weet nu even niet hoe te reageren.
Ik heb hier eerder met anderen over gesproken en toen was het blije antwoord iets in de zin van: 'Dan is dat ook weer een uitdaging voor je.'
Ook het antwoord: 'Je hebt een andere mindset nodig.' heb ik gehoord, want met een andere mindset is wc's schoonmaken juist plezier!
Die mensen snappen het niet, hebben geen noemenswaardige problemen gehad, hebben zelf geld genoeg en ook een goede baan.

Ik ben nu heel sterk geneigd om alles maar aan te nemen waardoor ik niet op het wc-schoonmaak-niveau beland. Gedreven door angst eigenlijk. En dat gaat op niets uitlopen.

Zoek je passie, erna komt automatisch je energie, zekerheid,...

Ja, daar zeg je wat. Ik weet niet of dat zo is en durf er niet op te vertrouwen. Er is immers een crisis (waarvan we mijns inziens nog steeds maar aan het begin staan) en hoever kom je dan met je passie? Zeker als die niet aansluit met de huidige vraag naar bepaald personeel. Aan de andere kant weet ik hoe raar iets kan lopen en als een werkgever je 'echtheid' en bijbehorende energie ziet. Het kan opeens opgepikt worden en dan ziet alles er plotsklaps heel anders uit.

(Wat voor werk heb je al die tijd gedaan, Kwestie?)

Ik zou hier heel graag op in willen gaan, maar mijn werkervaringen zijn nogal specifiek en ik wil graag anoniem op het forum zijn. Al was het maar dat mijn ex-werkgever het eventueel kan lezen (ik heb nog een lopend conflict met dat bedrijf) en dan gooi ik mijn eigen glazen in.

Ik laat jullie reacties even bezinken.

[Laatbloeier]

Kwestie, fijn dat je iets aan onze reacties hebt!

Ik ben nu heel sterk geneigd om alles maar aan te nemen waardoor ik niet op het wc-schoonmaak-niveau beland.

...en ik kan je zeggen dat ik -deels- al op dit niveau ben aanbeland. Ik werk drie ochtenden in de week bij een ernstig lichamelijk gehandicapte vrouw in rolstoel met een persoonsgebonden budget. Ik doe haar huishouden, niet meer en niet minder. En ik help haar zo'n beetje met wat ze zelf niet kan, op de lichamelijke verzorging na, daar komen anderen haar bij helpen.

Een deel van mij heeft moeite met het feit dat ik als 'slim mens' niet verder kan komen nu, dan dit. Ik heb een grafisch-technische opleiding gedaan in het verleden (MBO-niveau, na een Gymnasium). Ik heb hierin lang gewerkt (als zelfstandige), doe dit nog, maar sinds ruim een jaar red ik het er niet meer mee. Ik wil hier ook niet verder in strijden, ik ben (bepaalde aspecten van) dit werk nl. nogal zat. De stress van het als zelfstandige werken in deze branche, met altijd en eeuwig deadlines en onregelmatigheid... Het is nauwelijks te combineren met mijn gezin (mijn basisschoolkinderen) en die drie vaste ochtenden huishoudelijk werk, waar ik nu financieel afhankelijk van ben. Want als zelfstandige krijg je geen uitkering o.i.d. Dat laatste vind ik overigens niet zo erg, omdat ik niet van stilzitten houd en sowieso liever werk, wat het ook is (mits de sfeer okay is).

Ik ben overigens benieuwd naar wat jij zou willen als alles mogelijk zou zijn... Welk werk zou je willen doen, welke opleiding evt. nog?

(Kwestie, mocht je evt. wat meer privé hierover willen uitwisselen, dan staat mijn pb-bus voor je open. )

[creations]

Zit er op dit moment ook volop in.
Herken baar die tips als...das toch weer en uitdaging...zucht.
als hbo/wo opgeleide na lang zoeken en jaren werken op laag nivo dit jaar het HB deel dus ontdekt.
Veel willen en ideeen in het hoofd. Sommige dingen idd uit passie. Daar staat tegenover, veel deksels op mijn neus en afwijzingen, of afgewezen voelen.
Het daarbij afhankelijk opstellen naar de andere partij.

In deze situatie is het moeilijk om jezelf zinvol en nuttig te blijven voelen en gaat het idd aan je eigenwaarde knagen.
Ik roep ook al jaren, ik heb het geluk dat ik mijn studies heb afgerond. Het brengt me alleen geen werk of brood op de plank.
idd de sociale werkplaats staat om de hoek al mee te kijken.

wat ik wel merk om deze paniekaanvallen, frustraties, onvermogen en angst/doomgedachtes te lijf te willen gaan helpt loslaten, acceptatie en berusting.
of het valse hoop is dat ik hier uitkom, who knows, het houdt mij in ieder geval staande.

sterkte!

[Phileine2]

Ik wil mijn eigen proces niet hier neerzetten, maar mij werd de kerntalentenmethode geadviseerd.

Het is wel even in de buidel tasten (tenzij je beroep kunt doen op een 'potje' ergens) maar ik wilde jullie de informatie niet onthouden.
http://www.coretalents.be/kerntalentenmethode.html

[Rianne]

Ik hoor ook veel goede berichten over de kerntalentenanalyse en weet dat collega Frans Corten daarin gecertificeerd is.
Kijk op http://www.werkenwaarde.nl voor meer info!

[Hexakin]

Wat naar voor je :O. Zelf ben ik 23 en ik kijk al járen lang er enorm tegenop om later een baan te moeten hebben, juist precies vanwege de angst waar jij het over hebt. En dan ben ik nog niet eens begonnen. Persoonlijk ben ik dan ook zo hard mogelijk bezig om ervoor te zorgen dat ik nooit een 'normale' baan hoef te hebben (ik ben momenteel bezig met het starten van mijn eigen bedrijf). Misschien is dat ook een idee voor jou? Ik weet niet precies wat je interesses en vaardigheden zijn, maar wellicht is het bijvoorbeeld een idee om met coaching te starten. Cursussen daarvoor zíjn relatief betaalbaar (in vergelijking met het starten van een compleet bedrijf).

Ik hoop in ieder geval voor je dat je nooit hoeft toe te geven aan geestdodende baantjes als de wc schoonmaken. Dat lijkt me ook verschrikkelijk.

Wat ik verder nog kan aanraden is om zoveel mogelijk naar buiten te treden met je passie. We mogen dan wel met z'n allen in een crisis zitten maar dat wil niet zeggen dat alle markten compleet dichtgeslibd zijn. Misschien kan het UWV je hier ook bij helpen, je bent vast niet de eerste die ze daar ontvangen met hetzelfde probleem als waar jij mee zit (neemt niet weg dat je de pech kunt hebben om een persoon aan te treffen die er geen begrip voor hebt, maar er zijn genoeg werknemers daar).

[Willie]

Dank je TB voor je advies, al was deze niet tot mij gericht en al een half jaar terug.
Na jaren van 12 ambachten - dertien ongelukken zette ik tien jaar geleden het mes in mijn vluchtgedrag, en besloot ik de baan die ik kreeg eens vast zien te houden.
En dat lukte. Wat heet, ik zit nu tien jaar bij een werkgever die me dikwijls het gevoel gaf da'k in me graf werd gewerkt. Dus volgehouden, ik sla de spijker op de kop.
Me dood vervelen op me werk, in paniek geestdodende werkzaamheden verrichten.......ik ben er dikwijls galzwart depressief van geworden.
Misschien dat anderen zich hierin herkennen, ik geef het hier maar even een zetje.
Waar ik afgelopen jaar achter kwam, besefte, is dat ik chronisch het uiterste wil geven om goed werk af te leveren. Geeft niet, niets mis mee. Maar als je al je energie stopt in je werk waar geen energie mee opgedaan kan worden (lees: voldoening) dan zuig je jezelf eigenlijk alleen maar leeg. En dat is exact wat ik deed.
Dus kwam ik thuis, leeg, verloren, depressief, uitgeput......ik kwam tot niets meer waar ik zelf enig vreugde uit kon putten.
Met het besef deed ik zeer bewust een stapje terug. Ik besloot me niet meer ten volle in te zetten, maar gewoon me werk doen.......gewoon. Het werk is leeg en met de afstand die ik nam hoefde ik ook niet meer de voldoening in me werk te zoeken die ik toch niet krijg. En die afstand heeft me verrekte goed gedaan: ik ga niet meer in onderhuidse paniek naar me werk en op me werk pas ik me nu een beetje aan om gewoon een beetje lollig mee te doen met collega's. Echter is bovenal mijn houding veranderd: mijn werk is me werk en als het tijd is klok ik uit. Morgen zie ik verder.
Dit is de beste zet die ik de afgelopen tien jaar voor mezelf heb genomen.
En iets anders? Ja, ik heb nu lang genoeg volgehouden vind ik zelf, dus ben ik een beetje beginnen met zoeken en oriënteren. Valt ook moeilijk, want wie neemt nu iemand in dienst met een CV van dertien ongelukken?
Ik word niet meer depressief, en paniek is er al helemaal niet meer, maar wel is het nog oervervelend werk. En daar een leuke baan niet bepaald voor het oprapen ligt besloot ik het anders te doen: zien of ik mijn interesses kan upgraden tot een passie opdat de passie zo'n voorname rol gaat spelen in mijn brein dat mijn werk in ieder opzicht in waarde kan worden gedegradeerd tot bijkomstigheid, to just make a living.
Met de bevindingen van de laatste tijd ben ik mezelf meer serieus gaan nemen, en dus neem ik mijn interesses ook serieuzer. En deze combinatie lijkt te lukken: mijn werk triviaal tot eigen zingeving en met het serieus nemen van mijn interesses (alles dat maar te maken heeft in het 'hoe en waarom' van proces en ontwikkeling in het principe ontwikkeling (vooral gedrag evolutie, psyche - zowel individu als collectief, muziek, maatschappij etc). Hahaha....(lol) ik laat me er nooit zo over uit. Sla mezelf nu op de schouder dit toch maar even te hebben gedaan. Hoe dan ook, ik ben nu echt me best aan het doen om met mijn interesses de oninteressante zaken te overstijgen. En echt, het begint wat vruchtjes te werpen.
En dan kom ik op dit forum en lees ik tot mijn vreugd een soort van bevestiging van TB, en dat doet me écht goed. Thanx dus nog even hiervoor.
Ja, ben enthousiast. Met veel plezier ben ik nu lekker aan het 'onderzoeken' (of noem het rommelen) in zaken m.b.t. invloed en interpretaties vanuit verhoudingen tussen religie en realiteitsbesef tot individu en groep in de middeleeuwen. Weinig lucratief voor een succesvolle carrière, maar damn (!), ik begin het meer en meer naar me zin te krijgen!
Beste TB, je had het geheel correct: vind een passie!

[Willie]

Ik wil even iets rechtzetten .
Althans, zoals ik het schrijf - '....gewoon een beetje lollig meedoen met collega's' - benader ik mijn aanpassing echt veel te negatief. Zo lijkt het iig over te komen. Ik heb het gevoel dat het nogal neerbuigend overkomt.
En ze zijn echt wel wat meer dan een 'lolletje'. Er is er één die heeft (ik kort het even af) K. Ze kan niet altijd op haar werk komen vanwege de behandeling, maar eenmaal op werk doet ze gewoon haar ding en je merkt niets van haar verdriet en je hoort haar nooit klagen.
Er zijn enkele die er parttime werken. en die parttimers hebben er een fulltime baan naast waar ze geen drol mee verdienen, iets dat 'stage' heet. En om tóch de kosten te dekken maken ze in de betaalde baan zoveel mogelijk uren. Sommige werken dus opgeteld tussen de vijftig en zestig uur in de week. Dit noemen ze 'even doorbijten'.
Dit zijn gewoon wat enkele voorbeelden waar ik enorm ontzag voor heb. En dan heb ik het niet eens over de enkele parttimers die een universitaire studie volgen. In logica en het beredeneren zijn ze verder ontwikkeld dat de meeste (noem het even) stropdassen in het bedrijf. Maar ze zijn beleefd, luisteren goed en de frustratie van de geestdoding (al is die voor hen van slechts enkele uurtjes) die hen ook parten speelt weten ze te incasseren met een 'big smile'.
Dit natuurlijk naast het feit dat iedereen zijn eigen verhaal heeft, zijn eigen verleden en een eigen leven die ze naar beste kunnen invullig geven willen.
Het is even offtopic. Ik las van de week mijn berichtje terug, en het zat me niet lekker. Vandaag realiseerde ik me écht dat ik me misschien niet helemaal weet te comformeren maar dat ik wel met mensen werk die wel degelijk meer zijn dan een lolletje.
Een rectificatie was wel even op zijn plaats vond ik.