Angstig en onzeker.

[ReneB]

Het volgens verhaal is vrij lang! Het wordt wel gewaardeerd als je toch de tijd neemt het even te lezen en een berichtje achter te laten.

Bij ontdekking van dit forum maakte mijn hart een sprongetje. Alleen het zien van alle topics vulde mij met een gevoel van blijdschap, het gevoel dat ik hier wellicht echt begrip zou vinden. Ik loop echter voor op de zaken en zal beginnen met het voorstellen van mijzelf. Ik ben René en ik ben 19 jaar oud. Momenteel studeer ik Game Development aan het HvA (HBO niveau) en zit nu in het 3de jaar, hier vind ik echter geen enkele uitdaging en de eerste 2 jaren zijn voor bijna ongemerkt voorbij gegaan. Het HAVO was niet veel anders en ook de basisschool heeft mij als kind erg gefrustreerd. Als kind ben ik veel bezig geweest met modelbouw, het creëren van dingen vult met mij gevoelens van voldoening; als kind kon ik altijd uitdaging vinden in modellen die eigenlijk te moeilijk voor mij waren. Complexe, praktische, problemen oplossen en wellicht iemand ermee helpen geeft mij ook ontzettend veel voldoening.

Het is ondertussen wel duidelijk dat mijn leven weinig uitdaging heeft gekend. Meestal heb ik mij verveeld en als ik iets uitdagends tegenkwam dan was het probleem in enkele dagen al opgelost of begreep ik de stof in uiterlijk een week. De verwachtingen van mij zijn dus nooit overeengekomen met de werkelijkheid en ik heb dus ook erg veel teleurstellingen meegemaakt. Altijd kreeg ik te horen meer te kunnen en ook bij commentaar op een rapport stond altijd ‘hij kan meer’. Ik stemde daar altijd mee in, toch heb ik altijd het stemmetje in mijn achterhoofd gehad dat onzeker was en zich afvroeg ‘is dat wel zo?’.

Mijn sociale leven is nooit echt uitgebreid geweest. Op de basisschool heb ik één goede vriend gehad maar toen de middelbare school begon zijn wij uit elkaar gegroeid. Na 2 jaar hebben wij elkaar weer ontmoet en zijn weer gaan afspreken. Helaas zijn de dingen nooit meer hetzelfde geworden; hij begreep mij vaak niet en ik kon met hem geen diepgaande gesprekken voeren. De eerste 2 jaren van de middelbare school zijn voor mij miserabel geweest. Ik had en heb overgewicht en ben hier ook veel mee gepest. Ik heb nooit het gevoel gehad ergens bij te horen en ik viel altijd tussen schip en wal. In het 3de jaar heb ik ‘frenemies’ gehad en ik heb dan ook geen contact meer met die mensen. In het 3de jaar ben ik begonnen met roken en ik dronk erg veel op feestjes, vooral sterke drank gaf mij een bevrijdend gevoel. Het 4de jaar heb ik wel vrienden gekregen, het pesten was gestopt en na een hele slechte ervaring met een alcohol was ook mijn drankverbruik verminderd. Met vrienden uit het 4de jaar heb ik nog steeds contact, toch voel ik dat mijn naam bij hun onderaan het lijstje staat. Ik voel mij toch niet begrepen en hoor er toch niet helemaal bij. Ik heb mij altijd ‘anders’ gevoeld en hier was ik mij zeer bewust van. Lesstof kon ik vaak sneller begrijpen al had ik vaak moeite met concentratie en had ik ook zelden huiswerk gemaakt. De HAVO is voor mij nooit moeilijk geweest qua lesstof, maar ik heb het wel erg moeilijk gehad met mijzelf. Ik was erg cynisch en voelde mij altijd een nummer in een logge en neppe maatschappij. Buiten het huis voelde het voor mij alsof ik een masker op had. Wees een kind, wees zorgeloos en onwetend. Doe vrolijk! Eenmaal thuis stortte ik echter in een zwart gat en werd ik extreem zwartgallig, cynisch en down. Door de jaren heen heb ik mijzelf geanalyseerd en uiteindelijk heb ik genoeg zekerheid gecreëerd om het te bespreken met mijn ouders. Ik dacht namelijk ADD te hebben. Dit was pas na mijn examens, waar ik overigens voor geslaagd ben.

Mijn ouders waren verbaast, maar het verklaarde wel het één en ander voor hen en zij geloofde mij. Een bezoek of twee later bij de psycholoog en mijn ‘diagnose’ was bevestigd. Vervolgens ben ik ingesteld door mijn psychiater op Ritalin. De Ritalin heeft mij ontzettend geholpen; ik werd vrolijker en minder cynisch. Mijn psychiater is nog steeds ontzettend onder de indruk dat ik zelf mijn ADD ontdekte en heb aangekaart. Dit gebeurt normaliter door de ouders of door aanzet van leraren enzovoort. Ze had echter nog nooit meegemaakt dat iemand zichzelf had gediagnostiseerd.

Ik begon het HBO met goede moed en ben in het 2de jaar ook gestopt met roken. De uitdaging die ik dacht te vinden in het HBO was echter uitgebleven. Ik vond mijn klasgenoten dom en ongemotiveerd. Meestal zag ik problemen eerder aankomen dan de rest en ik heb ontzettend veel momenten gehad waar ik kon zeggen ‘ik had het nog gezegd’. Ik dacht dat mijn gevoel van ‘anders zijn’ zou verminderen met de diagnose van mijn ADD. Er was duidelijk verbetering in mijn leven maar het gevoel was toch niet helemaal verdwenen. Het gevoel werd nog sterker bij het ‘automatisch’ behalen van mijn propedeuse in één jaar. In een klas van ongeveer 25 man was ik 1 van de 2 die zijn propedeuse in één keer had gehaald. De 2de persoon had de propedeuse echter met bloed, zweet en tranen behaald; ik heb mijn propedeuse voor mijn gevoel ‘gratis’ gekregen.

Het lijkt dan misschien wel alsof ik een ‘genie’ (verschrikkelijk arrogant) ben en ik hoor vaak dat mensen mij slim vinden. Toch twijfel ik hier sterk aan. Ik begrijp lesstof dan wel snel, maar ik heb ook vaak het gevoel dom te zijn. Het lijkt wel alsof ik niet durf te werken met dingen die ik niet volledig begrijp. Ik ben bang om te falen. Vaak probeer ik een onderwerp volledig te doorgronden voordat ik ermee werk, helaas weet ik zelden waar ik moet beginnen met zoeken en haak ik gefrustreerd af. Als een ander dan wel een opdracht heeft voltooid voel ik mij verschrikkelijk dom. Als ik echter vraag hoe iemand de opdracht heeft gedaan en komt met de uitspraak “ik vond het op internet”, wordt ik erg gefrustreerd. Vraag je je dan niet af waarom iets werkt? Waarom doet iedereen maar ‘wat hij heeft geleerd’? Mocht de persoon het echter zelf gedaan hebben dan kijk ik hoe hij het heeft gedaan en kom ik er soms achter dat ik hetzelfde idee heb gehad maar het gewoon niet heb durven uitvoeren. Af en toe kom ik wel wat nieuws tegen en vind ik het interessant, maar ook dan voel ik mij dom omdat ik het zelf niet heb kunnen bedenken.

Ik durf mijn ideeën ook niet snel uit te spreken uit angst dat het een ontzettend dom idee is. Meestal zwak ik een idee af tot iets dat breder geaccepteerd is zodat ik niet vreemd wordt bekeken. Dat geld niet alleen met ideeën maar ook met uitingen. Deze schriftelijke uiting lucht in zekere zin op. Mocht ik morgen echter een lezer tegenkomen dan zal ik snel alles afzwakken of zelfs ontkennen, zodat ik niet het gevoel heb dat ik mij teveel heb blootgegeven aan een ander. De ander zou mij dan vreemd kunnen gaan vinden. Ik voel mij dan wel niet begrepen door anderen maar ik wil voorkomen dat een ander voelt dat hij mij niet begrijpt. Dan blijft er voor mijn gevoel niets meer over en zal ik alleen nog maar vreemd worden bekeken. Zelfs met mijn ouders bespreek ik het niet uitgebreid.

Gedurende mijn jarenlange analyse van mijzelf, heb ik ook vaak stilgestaan bij hoogbegaafdheid. Hoogbegaafdheid leek mij ook een passende ‘diagnose’ maar ik vond ADD beter passen en ik was bang dat mensen mij een narcist zouden vinden: “Kijk die elitaire ‘hoogbegaafde’ eens paraderen”. Toch kan ik het niet meer negeren. Momenteel loop ik stage en ik heb mij nog nooit zo ongelukkig gevoelt. Ik zit elke dag 8 uur achter een computer ‘spelletjes’ te maken. Het voelt allemaal zo triviaal. Wat voeg ik toe aan deze wereld? Is dit nou wat mijn voorland is? Ik kan toch niet mijn leven slijten met dit soort triviale bezigheden! Toch lijkt dit de weg die de maatschappij voor mij heeft uitgestippeld. Het klinkt misschien stom en kinderlijk, maar ik heb het gevoel dat ik voor veel grotere dingen ben weggelegd; het gevoel dat ik de wereld kan verbeteren. Ik ben bestemd voor grootse dingen! Tenminste, zo voelt dat. Maar is dat wel zo? Ik heb besloten iets te gaan doen wat ik al jaren probeer uit te stellen, een IQ-test.

De gevoelens die ik ervaar blijken te passen bij hoogbegaafdheid. Hoewel een IQ-test niet direct uitsluitsel geeft, kan het mij wel meer houvast en duidelijkheid geven. Een IQ-test kan helaas ook verkeerd uitpakken en dat is hetgene wat ik vrees. Stel nou dat ik een normaal IQ heb, of zelfs maar iets boven gemiddeld? Dan betekent dat dat mijn gevoelens ergens anders vandaan komen. Dat betekent dat ik in mijn eigen leugens ben gaan geloven. Dan is het complete beeld wat ik van mijzelf heb een farce, opgebouwd door jarenlang ‘anders’ voelen en valse uitspraken zoals ‘je kan meer’. Dan ben ik niets meer dan een narcist. Een elitaire snob die zichzelf zo geweldig vindt. Deze tekst zou dan enkel dienen om mijzelf nog verder te verheven, alleen omdat ik mij zo nodig speciaal en hoogbegaafd zou willen voelen; een vreemde en nutteloze wens. Dat zou betekenen dat de enige persoon die ik echt door en door denk te kennen toch niet ken en zelfs veracht. Mijzelf.

Desalniettemin ben ik ervan overtuigd dat een test doen de beste keuze is. Ik ben er liever zeker van dat ik een narcist ben dan dat ik onzeker ben over mijn eigen identiteit. Ook nu ben ik onzeker over mijn tekst en ben ik bang dat deze vol spellingsfouten, grammaticale fouten en repetitief woordgebruik zit. De tekst voelt door alle verwijzingen naar mijn gevoel egocentrisch en voedt mijn angst dat ik iemand ben die ik veracht.

De tekst is lang en ik ben dankbaar als jij, de lezer, de tijd genomen hebt om toch alles te lezen. Wat denk jij? Is het herkenbaar? Ben ik terecht bang voor een test en mijn eigen identiteit of zit er inderdaad meer achter? Ik ben benieuwd naar jou mening!

[opaspop]

Welkom Rene

wat een verhaal. Als ik tijd heb lees ik het even op mijn gemak door

groeten

[ReneB]

Welkom Rene

wat een verhaal. Als ik tijd heb lees ik het even op mijn gemak door

groeten

Alvast bedankt! Ik ga voor nu maar mijn bed in, moet er morgen weer vroeg uit. >.<

Ben benieuwd naar jou reactie

[Yet]

Hoi ReneB, welkom!
Jij bent jij. Het is een discussie waard in welke mate een IQ testuitslag een deel is van je identiteit. Waarschijnlijk heeft het vooral te maken met in welke mate jíj het een deel zou laten uitmaken van je identiteit.

Wat ik je vooral toewens is peers hier. Dat je prettig contact vindt waar je ervaringen mee kan uitwisselen.

[ReneB]

Hoi ReneB, welkom!
Jij bent jij. Het is een discussie waard in welke mate een IQ testuitslag een deel is van je identiteit. Waarschijnlijk heeft het vooral te maken met in welke mate jíj het een deel zou laten uitmaken van je identiteit.

Wat ik je vooral toewens is peers hier. Dat je prettig contact vindt waar je ervaringen mee kan uitwisselen.

Mijn moeder zegt ook dat ik niet te teveel waarde moet hechten aan een IQ test en dat is ook zo. Ik hecht er teveel waarde aan. Ik denk alleen dat dit komt door het gevoelsmatig grote verschil tussen mijn eigen perceptie van mijn intelligentie en die van andere, dat ik behoefte heb aan een objectievere meting.

Dan kun je je afvragen waarom ik hier mijn verhaal post met de hoop op reacties. Dat is toch de onzekerheid en het idee dat hier meer peers te vinden zijn.

Het is overigens niet zo dat ik een wrak ben die depressief is! Ik rook niet meer, ben al een jaar fanatiek aan het hardlopen en dus af. Ik stoei alleen flink met onzekerheid en de angst dat de huidige maatschappij voor mijn gevoel mij niet in mijn behoeftes kan voorzien.

Bedankt voor je reactie... Ooohhh ik moet echt gaan slapen >,<

[Liv]

Je blijft idd wie je bent, wat voor cijfertje er ook uit zo'n test komt. Ik vind 't in elk geval dapper dat je die test gaat doen. Ik ben er te schijterig voor Ik roep wel stoer dat het niet uitmaakt wat zo'n test zegt, maar ik heb ook zo'n stemmetje dat zegt: oja, ben jij wel zo slim? Herkenning genoeg dus van mijn kant!
Welkom hier in elk geval!

[opaspop]

Wat een extreem herkenbaar verhaal, althans vele onderdelen van het verhaal komen overeen met mijn leven. Ook ik kreeg in de vierde pas vrienden, daarvoor had ik maar een beste vriend die me min of meer in de steek heeft gelaten, omdat ik niet cool meer was. Hij ging mee in de grijze brij van blije jongens die elkaar fijn weekend wenzen, en ik zonk weg in mijn eigen zelfanalyse annex zelfmedelijden.

Ik ben veel gepest, vanwegen het feit dat ik voor andere beangstigend was. Vreemde kleren, rare muzieksmaak, las boeken, drukte me anders uit. Men begreep het allemaal niet. Die angst die ik opwekte leide tot hun agressie, dat wat bedreigend overkomt moet kapot.


Ik ging van twee havo naar drie vwo omdat men vond dat ik goed was in bepaalde vakken, en men dacht dat de vervreemding zou uitblijven. Dit laatste was niet het geval, de opgedane sociale angst was al zo intense dat ik amper nog kon functioneren. Ik was niet gelukkig met mezelf , en dat is nog licht uitgedrukt. Pas in de vierde kreeg ik vrienden. Aardige jongens al was ik wel altijd een beetje hun aanvoerder. Ik kon nooit echt op een diep niveau converseren, maar zei bewonderde mijn gekheid. In die tijd heette HB gekheid haha

Na mijn middelbareschool tijd, was ik intellectueel mijlen verder dan mijn leeftijdsgenoten, maar liep ik sociaal en emotioneel enorm achter. Ik voelde me dus een alien, en gedroeg me onderdanig en angstig. Altijd verbaasde ik me waar die mysterieuze eenzaamheid vandaan kwam. Ik kon het niet plaatsen, en ging er dus vanuit dat het te maken had met het feit dat ik niet gewoon normaal deed zoals iedereen. Ik dacht dat normaal zijn een keuze was, maar mijn pogingen liepen uit op een fiasco. Ik ging krampachtig sociaal meepraten met zaken die me niet interesseerde.

Tijdens mijn studie( kunstacademie) ging het mis. Mijn vader kreeg een dodelijke ziekte, mijn moeder was in de war, en ik woonde overal en nergens. Spoken uit het verleden mengde zich met grootheidwaan en alcoholisme, ik raakte steeds verder vervreemd van de tastbare wereld. Achteraf gezien had het geweld van de gemiddeld begaafden zich in mij genesteld, en was het een eigen leven gaan leiden. Mijn angst en haat waren een deel van mij geworden, een demon.

Later constateerde psychologen bij mij ADD. Ik geloofde het niet,maar ik was wel blij met de concerta die ze me gaven. Na die inktzwarte periode ben ik gaan kijken wie ik als kind was, hoe dingen nou objectief gezien verlopen zijn, en hoe ik verder wil. Mijn zoektoch bracht mij bij mijn oude vermoeden. Na wat spitten in oude lagere school documenten, kon een IQ testje dit ook onderstrepen,

Dat wat jij met leerstof hebt ken ik ook wel. Ik heb door de jaren heen een soort faalangst ontwikkeld, ik ga er altijd vanuit dat ik niets kan, omdat iedereen altijd zo vol ontzag over bepaalde stof praat. Ik denk dan het zal wel heel moeilijk zijn, want al die serieuze jongens vinden het ook. Uiteindelijk blijkt het vaak dat als ik over die barrière heen ben, ik als een trein door de stof ga. Ik heb uiteindelijk de havo afgemaakt. Havo betekende voor mij veel spijbelen, en veel aan me hobby's zitten. Al met al zijn er dus wel wat overeenkomsten.

Laatste tijd ben ik minder down dan voorheen, mede door dit forum, en de mogelijkheid tot dialoog hier. zolang er veel dingen verrot gaan, kan je altijd vasthouden aan de dingen die wel lukken. Uiteindelijk neem je die dan mee in de eindeloze zee van progressie.

[sterke leeuwin]

Zo, jij hebt wel een enorme kennis over jezelf. Je verhaal is grotendeels herkenbaar; is het niet voor mij dan zeker wel voor mijn zoon van 16. Goed van je dat je al deze stappen onderneemt; dat je deze zoektocht onderneemt! Mijn zoon zoekt totaal niet, leeft zijn leven volgens mij omdat het niet anders kan en vreet totaal niets uit...

Fijn dat je ons plekkie hebt gevonden, welkom!

[m1960]

Hallo ReneB!

Kan ik uit jouw intro opmaken, dat je een vroege leerling bent? (Je hebt HAVO gedaan, zit in het derde leerjaar en bent nu 19).
Enneh, welkom hier!

Groetjes Marlou

[ReneB]

Hallo ReneB!

Kan ik uit jouw intro opmaken, dat je een vroege leerling bent? (Je hebt HAVO gedaan, zit in het derde leerjaar en bent nu 19).
Enneh, welkom hier!

Groetjes Marlou

Ik geloof dat ik inderdaad een vroege leerling ben. In februari ben ik jarig, het was toch iets van vroeger? Dat als je voor Oktober geboren was, dat je dan een vroege leerling was en anders laat.

Bedankt allemaal voor het welkom trouwens! Het is wel grappig om te horen dat mijn verhaal herkenbare elementen heeft voor velen .

Zo, jij hebt wel een enorme kennis over jezelf....

Ik denk inderdaad dat ik een hoop zelfkennis heb, helaas is dat ook wel eens erg lastig. Wel bedankt, ik zie het als een compliment

[Mira]

Hallo René,

Ik herken helemaal wat je zegt over die IQ-test. Veel mensen zeggen dat de grens van 130 geen hele strakke hoeft te zijn, maar bij mij gaat voortdurend door me heen: stel dat ik nou 125 scoor? Dan ben ik niet hoogbegaafd en pas ik 'dus' niet in die groep en dan ben ik kwijt wat ik nu net lijk te hebben gevonden, intellectuele aansluiting.
Rationeel weet ik dat het nergens over gaat, deze angst, maar het lukt me niet het aan de kant te zetten. Daarom heb ik besloten eerst maar eens een tijdje op dit forum rond te kijken en als ik genoeg moed heb verzameld een bijeenkomst te bezoeken. Ik hoop op die manier te ontdekken of ik inderdaad in deze groep slimme mensen pas, welke cijfertje daar dan ook aan vast hangt.
Succes verder en wie weet tot ziens.

Mira

[Esther]

Een IQ test is uiteindelijk ook een momentopname, waarop je laag zou kunnen scoren door faalangst en onzekerheid.
Dat zegt op dat moment in het geheel niet dat je narcistisch zou zijn en niet hoogbegaafd.
Zegt dan enkel dat je niet zo goed gescoord hebt door onzekerheid.

Voor mij gaat hoogbegaafdheid er vooral om om mezelf te leren begrijpen ten opzichte van 'de rest van de wereld' en daar beter mee overweg te kunnen.

Je verhaal heeft zeker herkenbare aspecten.

Ik hoop dat dit forum je herkenning en peers geeft en je jezelf ermee kan vinden!

Welkom .

[Birdman]

Alleen je topictitel was al genoeg om mijn aandacht te trekken. Zit op het werk, dus heb je berichtje alleen even oppervlakkig doorgespit. Mijn levensverhaal is een andere dan dat van jou, maar het resultaat is hetzelfde. Ik kamp met voortdurende angsten, onzekerheden en alles wat er mee te maken heeft. Psychische hulp en pillen hebben geen effect. Ik ben nu 38 en denk niet dat ik er helemaal van af zal komen. Er zijn redelijke tot goede momenten, maar over het algemeen gaat het leven me moeizaam af helaas. Dus ja, ik herken je. En btw, ik ben officieel ADD en officieel HB. Geen beste combinatie.

[NB]

Heel erg herkenbaar, in van alles (en in van alles niet). De angst iemand te zijn die je veracht (want: narcist) en tegelijkertijd: het gevoel helemaal niemand te zijn, nergens bij te horen. Dat is zo paradoxaal: angst voor wat je niet maar ook voor wat je wél kunt. Verder hebben hier al een heleboel mensen geschreven en weet ik niet of mijn stukje nog wat toevoegt (en bovendien is mijn hoofd 'wattig' vandaag), dus ik laat het hier even bij.

[PSG]

Alhoewel bij mij niet is vastgesteld dat ik hb ben, is je verhaal zo nu en dan erg herkenbaar.
Ik heb mij wel verveeld op school maar gaf daar altijd andere oorzaken de schuld van.
Je onzekerheid is zeker herkenbaar, heb ik geen taalfouten gemaakt, loop ik teveel op de zaken vooruit, etc.
Zoek het voor jezelf uit en ik geloof niet dat een test er heel erg ver naast kan zitten. 125 is ook slim, 150 is heel slim.
Succes met je zelf opnieuw te vinden en uit te vinden hoe het zit, je bent het waard!

[creations]

Het klinkt misschien stom en kinderlijk, maar ik heb het gevoel dat ik voor veel grotere dingen ben weggelegd; het gevoel dat ik de wereld kan verbeteren. Ik ben bestemd voor grootse dingen! Tenminste, zo voelt dat. Maar is dat wel zo?

Ik dacht vroeger dat het kwam omdat ik als Waterman en Tijger geboren ben.

Wat mij opvalt in veel introducties is "angst en onzekerheid". De vraag wie ben ik. Wat zie ik om mij heen, past dat/die bij mij...maw, spiegelen en herkenning zoeken, hopende daarmee de vraag te kunnen beantwoorden wie ben ik.
(oke, dat is dus 'normaal', het mag, het is oke)

Ik merk nu na een jaar HB ontdekking dat ik daar meer berusting in krijg. Meer op mijzelf focus ipv op de andere...de maatschappij...het gedrag van de kudde. Meer mezelf mag zijn VAN mijzelf ipv (onbewust) te conformeren aan het sociaal wenselijke.

het missen van een uitdaging? Ja. Het daardoor soms afstompen op iets of iemand? Ja. Blijft het mijn eigen verantwoordelijkheid om daar iets aan te doen? Ja. Ondanks de nodige frustraties, blindheid, denken dat het er niet is, zoekende blijven etc? Ja.

Mede HB'ers opzoeken en praten is wat mij daarin helpt. Sommige HB'ers willen liever spelletjes spelen, anderen willen liever diepgaand praten en ervaringen uitwisseling. (of beide, duh)

Grappige observatie in 2012:
Een groep HB'ers is ook een kudde....en gedroeg zich op dat moment ook als een kudde.

[Frakkr]

Wel een speciale kudde dan hoor ...
Welcome in MuppetLab. Where the abnormality is the average!

Terug naar de vraagsteller: welkom hier, ReneB!

Om even met je laatste verzuchtingen te beginnen: in de derde alinea van onderen staat in de op één na laatste echte volzin het woord ‘verheven’ en dat moet volgens mij ‘verheffen’ zijn. Verder vind ik het verhaal perfect verteld en ik wou dat de voorschriften in mijn werk net zo helder en eenduidig waren verwoord!

Egocentrisch mag het gerust zijn, want dat is hier functioneel. Je moet niet naar de dokter gaan en daar alleen over het mooie weer gaan kwebbelen!

De angst dat een IQ test niet de gehoopte bewijskracht zal leveren is hier vrij goed bekend.
Ik zie in school- en studieresultaten overdadig bewijs dat er ongewone capaciteiten aanwezig moeten zijn, punt uit.

Je noemt niet echt specifiek wat voor test. Volgens mij is de mensa-test een soort snelle kwaliteitscontrole op een beperkt aantal punten, het is eigenlijk een ballotage, waarbij niet elke vorm van hoogbegaafdheid even correct scoort. Het zou kunnen dat een echte uitgebreide IQ-test door een psycholoog de voorkeur moet krijgen.

Het lijkt wel alsof ik niet durf te werken met dingen die ik niet volledig begrijp. Ik ben bang om te falen. Vaak probeer ik een onderwerp volledig te doorgronden voordat ik ermee werk, helaas weet ik zelden waar ik moet beginnen met zoeken en haak ik gefrustreerd af.

Het lijkt wel of het over mij gaat!

Complexe, praktische, problemen oplossen en wellicht iemand ermee helpen geeft mij ook ontzettend veel voldoening.

Ik ben nu het hele verhaal van achter naar voor opnieuw aan het bekijken, maar ook dit is toch een blijk van capaciteiten?

Het is goed dat het een lang verhaal is geworden: des te groter en intenser de herkenning!

[ReneB]

Oh, oh, heerlijk weekend. Wordt altijd een stuk vrolijker in het weekend en mijn hersens lijken weer wat op gang te komen. Na een dag stage voel ik mij altijd zo sloom en afgevlakt, niet prettig! Heb tussendoor wel alle reacties gelezen en er even over kunnen denken. Alle herkenning van mijn problemen voelt erg prettig! Het versterkt weer mijn gevoel dat ik echt niet de enige ben.

Dan ben ik niet hoogbegaafd en pas ik 'dus' niet in die groep en dan ben ik kwijt wat ik nu net lijk te hebben gevonden, intellectuele aansluiting.
Rationeel weet ik dat het nergens over gaat, deze angst, maar het lukt me niet het aan de kant te zetten.

Mijn hemel, dat is inderdaad precies hoe het voelt haha. Je weet heel goed dat het een onzin angst is en toch kun je je er niet van losmaken! Zo frustrerend is dat, probeer dat gevoel maar eens uit te leggen. Ik heb het er wel met mijn moeder over gehad, maar dan krijg je gewoon te horen dat je het naast je neer moet leggen. Dat probeer je dan juist te leggen; dat gaat niet, of heel moeilijk!

Een IQ test is uiteindelijk ook een momentopname, waarop je laag zou kunnen scoren door faalangst en onzekerheid.

Absoluut en daarom is de angst ook niet rationeel. Je zou ook geen test kunnen doen en jezelf vertrouwen in je eigen gevoel. Aan de andere kant: als je zeker weet dat je hoogbegaafd bent, dan kan je die test toch ook niet falen; maar stel dat je toch faalt dan klopt de wereld niet meer met het beeld dat je had! Een paradoxale situatie.

Als ik het voor mijzelf eerlijk bekijk dan doe ik die IQ-test, natuurlijk, om mijn eigen gevoel te bevestigen (hopelijk!!!), maar ook als bewijs voor de wereld om mij heen. Ik weet wat ik voel; helaas moet je in de hedendaagse maatschappij alles kunnen verantwoorden en bewijzen. Een bevestiging van mijn gevoel kan dan als een soort van 'wapen' functioneren (ik weet dat ik extreem voorzichtig moet zijn met die term). Een 'wapen' waarmee ik kan bewijzen dat ik meer kan om op die manier een fijne omgeving voor mijzelf af te dwingen.

Een bevestiging kan dus als een 'wapen' functioneren; een ontkenning kan dan weer als een 'schild' functioneren. Een schild dat ervoor kan zorgen dat ik niet teveel hooi op mijn vork neem. Dat schild zal initieel erg moeilijk zijn te accepteren, omdat het je zelfbeeld wel even laat kraken. Het veranderd niet wie ik ben, maar het zal wel even moeten bezinken dat ik iemand anders blijk te zijn dan ik eigenlijk dacht.

Wat de uitkomst ook zal zijn, het maakt mij waarschijnlijk wel een zekerder en sterker mens.

Succes met je zelf opnieuw te vinden en uit te vinden hoe het zit, je bent het waard!

Dankje, mooi gezegd !

Welcome in MuppetLab. Where the abnormality is the average!

Leuk gevonden haha, MuppetLab .

Je noemt niet echt specifiek wat voor test.

Het is een test die wordt afgenomen bij een psycholoog/psychiater. Zo'n Mensa test lijkt mij zo commercieel. Geloof nooit dat zo'n test een duidelijk en objectief beeld geeft. Ik maak de afspraak binnenkort, ik moet eerst mijn rooster weten van school.

Hoe groot is het verschil eigenlijk tussen een commerciële Mensa test en een officiële test bij de psycholoog? Ik dacht zelf dat een officiële test veel meer facetten van iemand zijn intelligentie test en die van Mensa alleen in gaat op abstractievermogen en wiskunde.

Om even met je laatste verzuchtingen te beginnen: in de derde alinea van onderen staat in de op één na laatste echte volzin het woord ‘verheven’ en dat moet volgens mij ‘verheffen’ zijn. Verder vind ik het verhaal perfect verteld en ik wou dat de voorschriften in mijn werk net zo helder en eenduidig waren verwoord!

Oh nee hoe kan ik met mijzelf leven! Een schande! Overdreven natuurlijk haha. Bedankt voor je positieve mening over mijn verhaal dat is altijd fijn om te horen.

[Atalante]

Hee, Rene,

IN je verhaal lees ik veel herkenbaars. Ook ik had op de middelbare school nauwelijks vrienden en deed het HBO op mijn sloffen.

Ik heb zelf nooit een IQ-test gedaan, want wat zou het me opleveren? Ik voel me zoals ik me voel, en ik ben wie ik ben. Daar verandert en cijfer niks aan. Bovendien wordt veel te veel waarde gehecht aan het getal dat uit een IQ-test komt, zie mijn andere post in een ander topic.

Ik zou je veel eigenwijsheid willen toewensen. En blijf vooral hier nog een tijdje rondhangen en lezen. De herkenning die ik hier vind, maakt dat ik een stuk zekerder door het leven ga. Dat wens ik jou ook toe.