Wat is jullie eerste herinnering en hoe oud was je toen?

[K.]

'Deskundigen' beweren vaak dat de eerste herinneringen uit de late peutertijd (3-4) stammen, maar uit mijn eerste herinnering stamt uit mijn baby-tijd.

Ik lag in mijn box met mijn hoofd tegen de spijlen. Ik kon nog niet lopen, amper kruipen en herinner (en ik was een vroege kruiper). Ik herinner me, dat mijn moeder mij oppakte en vermanend toesprak. Dat vond ik raar, want ik begreep niet waarom ze bang was dat ik met mijn hoofd tussen de spijlen vast kwam te zitten. Ik had dat toch allang uit geprobeerd en ik kwam daar toch echt niet doorheen.

Ook mijn hoogbegaafd kind heeft een duidelijke eerste herinnering uit de babytijd. Zij kreeg een babytrainer en was daar een tijdje door gefascineerd. Elk element werd bekeken en - voor zover mogelijk - betast en in de mond gestopt. Dan zie je haar denken: Ja......en nu????? Toen zij dit vele jaren later vertelde, haalde ik enkele foto's tevoorschijn en zij bevestigde dat dit speelgoed exact met die herinnering correspondeerde.

Ik denk dat de 'deskundigen' er wel eens naast kunnen zitten met betrekking het geheugen en hoe complex deze al heel vroeg zijn, zeker als het om hoogbegaafden gaat. Wat is jullie eerste herinnering en hou oud was je toen (bij benadering)?

[Sawi]

Herinneringen uit mijn babytijd heb ik niet. Wel heb ik als heel klein kind een keer een bij (of wesp) zien vliegen die me fascineerde. De bij zocht een schuilplekje in ons houthok tussen de opgestapelde stammen. Mijn vinger ging er achteraan en ik werd (natuurlijk) geprikt. Ik moet een jaar of twee geweest zijn (of nog iets jonger), want de plek van dat houthok kan ik me nog goed herinneren, maar rond mijn derde verjaardag is het huis verbouwd en het houthok verdwenen. Mij fascinatie voor de natuur is altijd gebleven.

Ik kan me van die verbouwing ook nog wel wat herinneren. Ik kon mijn ouders vertellen welk type houten platen er onder de keukenvloer lagen en ook dat mij vader en oom zelf die platen en vloer hebben gelegd. Mijn moeder vroeg zich af hoe ik dat wist.

[Stefan]

Ik heb een heldere herinnering van een setting in mijn oma's huis, een grijsgroene bank met knuffels erop. Ik zou 6 maanden, maximaal een jaar moeten zijn geweest om dat gezien te kunnen hebben. Ik ga er vanuit dat het gaat om een false memory, zelf geconstrueerd uit beschrijvingen of misschien heb ik er een foto van gezien.

[K.]

Ik heb een heldere herinnering van een setting in mijn oma's huis, een grijsgroene bank met knuffels erop. Ik zou 6 maanden, maximaal een jaar moeten zijn geweest om dat gezien te kunnen hebben. Ik ga er vanuit dat het gaat om een false memory, zelf geconstrueerd uit beschrijvingen of misschien heb ik er een foto van gezien.

Zou inderdaad een 'false or created memory' kunnen zijn. Wij hebben daar vaak over gediscussieerd en de bestaande wetenschappelijke literatuur erop na geslagen. Wij zijn tot de conclusie gekomen dat: hoe uitgebreider/complexer de herinnering (veel details en vergezeld emoties) en hoe groter de impact op het latere leven, hoe kleiner de kans dat dit inderdaad het geval is (het brein heeft dan 'redenen gehad' deze herinneringen op te slaan en toegankelijk te houden). Ik ben dus benieuwd of en hoe dat m.b.t. jouw eerste herinnering zit.

[Laatbloeier]

Ik herinner mij dat ik in een zitkinderwagen zat en een cilindervormige rammelaar met schaapjes erop in mijn handen had, in zoete pasteltinten. Mijn moeder stond te praten met 'tante Lena' (geen echte tante maar een overbuurvrouw van de boerderij tegenover ons huis. Voor de boerderij: zie onderste foto hieronder, waarop mijn broer en ik te zien zijn.)



Een andere herinnering: ik ging met mijn moeder op bezoek bij een zus van haar, tante Trees, en die was zwanger (van mijn nichtje K.). Ik moest er een middagdutje doen, in de wieg die klaarstond voor mijn nichtje. Ik herinner mij dat ik bang was in dat kamertje. Er zat een vlekje op de muur, naast het lichtknopje. Ik was bang voor vlekken op muren... (Mijn nichtje is een krappe drie jaar jonger dan ik, dus ik was nog geen drie.)

[K.]

Herinneringen uit mijn babytijd heb ik niet. Wel heb ik als heel klein kind een keer een bij (of wesp) zien vliegen die me fascineerde. De bij zocht een schuilplekje in ons houthok tussen de opgestapelde stammen. Mijn vinger ging er achteraan en ik werd (natuurlijk) geprikt. Ik moet een jaar of twee geweest zijn (of nog iets jonger), want de plek van dat houthok kan ik me nog goed herinneren, maar rond mijn derde verjaardag is het huis verbouwd en het houthok verdwenen. Mij fascinatie voor de natuur is altijd gebleven.

Ik kan me van die verbouwing ook nog wel wat herinneren. Ik kon mijn ouders vertellen welk type houten platen er onder de keukenvloer lagen en ook dat mij vader en oom zelf die platen en vloer hebben gelegd. Mijn moeder vroeg zich af hoe ik dat wist.

Een zeer gedetailleerde herinnering. waarbij heftige emoties betrokken waren (pijn is een goede trigger voor het brein om een (uitgebreide) herinnering op te slaan en toegankelijk te houden. Vooral de zin "Mijn fascinatie voor de natuur is altijd gebleven", intrigeert me. Denk je dat deze herinnering het gevolg van jouw reeds bestaande fascinatie voor de natuur was, of denk je dat het deze getriggert heeft?

[Esther]

Mijn eerste echt bewuste herinnering los van verhalen, is toen ik van ruim twee meter hoog naar beneden ben gevallen en ik mijn nek gekneusd had. Dat was tijdens een vakantie en ik was een jaar of drie. Ik weet nog dat ik achter op de bank in de auto lag en we naar een huisarts toe gingen. Dat was een dame met koude handen. De rest van de vakantie heb ik veel op de bank gelegen en ging een vriendinnetje doktertje met me spelen. En ik heb weken geroepen 'au mijn nek' als ik me bewoog. Maar dat is me meer door anderen verteld, dat kreeg ik tien jaar later nog te horen.

Het blijft lastig wat bewuste herinneringen zijn en wat komt van verhalen en foto's kijken. Ik ken de foto's van bovengenoemde vakantie, maar als ik deze zie weet en voel ik wel dat ik de beelden op deze foto's zelf beleefd heb. Mijn zus heeft me eens verteld dat ik als ukkie een wesp tussen mijn handen gevangen heb en daarmee naar mijn moeder ging, mama kijk eens! Nu gruwel ik van die beesten, ik kan me er niets van herinneren en me totaal niet voorstellen dat ik dat ooit gedaan heb.

[K.]

Ik herinner mij dat ik in een zitkinderwagen zat en een cilindervormige rammelaar met schaapjes erop in mijn handen had, in zoete pasteltinten. Mijn moeder stond te praten met 'tante Lena' (geen echte tante maar een overbuurvrouw van de boerderij tegenover ons huis. Voor de boerderij: zie onderste foto hieronder, waarop mijn broer en ik te zien zijn.)

Een andere herinnering: ik ging met mijn moeder op bezoek bij een zus van haar, tante Trees, en die was zwanger (van mijn nichtje K.). Ik moest er een middagdutje doen, in de wieg die klaarstond voor mijn nichtje. Ik herinner mij dat ik bang was in dat kamertje. Er zat een vlekje op de muur, naast het lichtknopje. Ik was bang voor vlekken op muren... (Mijn nichtje is een krappe drie jaar jonger dan ik, dus ik was nog geen drie.)

Wat ik uit jouw herinnering opmaak en mij ook opvalt:
De ene herinnering is vrij algemeen (qua inhoud en tijdstip, blijkbaar niet aantoonbaar aan een specifiek gebeurtenis te koppelen) en gaat evenmin gepaard met heftige emoties.
De andere is specifiek (zeer gedetailleerd, heftige emotie en aan een specifiek moment in je leven te koppelen).
vervolgvraag: klopt dat en heeft de tweede herinnering een invloed op jouw leven gehad?

[Sawi]

Als het gaat om mijn fascinatie voor natuur denk ik dat die gewoon altijd in mij heeft gezeten. Ik voel me thuis in de natuur, het is meer dan alleen interesse in wat er leeft. Hoewel ik in de grote stad ben opgegroeid heb ik me daar nooit thuis gevoeld.
Als die steek al invloed moet hebben gehad op mij, verwacht ik eerder dat ik een hekel zou hebben ontwikkeld aan insecten. Dat is absoluut niet het geval.

[Vuurvliegje]

mijn eerste herinnering was dat ik ongeveer 1 jaar was, ik lag in mijn ledikant en de gele gordijnen waaide steeds open. Ik weet nog dat ik dat mooi vond. Ik hoorde mijn moeder en broer naar bovenkomen en mijn broer (drie en een half jaar oude dan ik) probeerde mij uit het ledikant te tillen wat niet bepaald soepel ging, hij deed mij onbedoeld pijn. Ik weet nog dat ik dat niet erg vond omdat ik zo blij was dat ik nu ook naar buiten kon de zon in. Ik zo rond een jaar zijn geweest. Mijn eigen kinderen (beide ook HB) hebben ook allebei vroeger kindertijd herinneringen waarvan het mij overduidelijk is dit ze die niet kunnen hebben van verhalen of van foto's.
Mijn eigen vroegste herinnering is niet gekoppeld aan een nare ervaring maar juist aan een positief verlangen. Ik weet nog dat ik regelmatig in mijn ledikant lag maar niet moe was en mij eigenlijk verschrikkelijk lag te vervelen. Misschien heeft die herinnering daarom wel veel impact gehad.
Dat is overigens ook wel iets specifieks voor HB-ers heb ik de indruk dat die als kind maar relatie weinig behoeften hebben aan slaap, herkennen jullie dit bij jezelf of bij je kinderen? Overigens moet ik voor de volledigheid zeggen dat ik inmiddels (helaas) niet meer behoor tot de groep mensen die goed kan functioneren met weinig slaap.

[Laatbloeier]

Dat is overigens ook wel iets specifieks voor HB-ers heb ik de indruk dat die als kind maar relatie weinig behoeften hebben aan slaap, herkennen jullie dit bij jezelf of bij je kinderen?

Nee dus, wat mijzelf betreft! Volgens de overlevering van (wijlen) mijn moeder was ik nou juist een kind dat altijd uit zichzelf op tijd naar bed ging. En nog steeds, ik heb veel slaap nodig en rond 22.00u moet ik er wel in liggen.

Wat betreft mijn kinderen herken ik het dan weer wél. Ze gaan tegenwoordig al later slapen dan ik... (10, 12 en 15 jaar).

[Vuurvliegje]

Laatbloeier,
Wen er maar alvast aan, die van mij zijn 13 en 17 en het wordt steeds vaker zo dan mams al in haar mandje ligt en de kids nog op pad zijn!

[kakelot]

Mijn eerste herinneringen zijn vaag: de inrichting van een huiskamertje in Bentveld en Abbey Road van de Beatles (die was toen net uit en mijn vader draaide hem grijs, ik weet nog dat ik het een beetje enge muziek vond als ik er 's avonds in mijn ledikantje naar lag te luisteren). De eerste echte gebeurtenis die ik me kan herinneren was dat we in de kraamkliniek gingen kijken naar mijn pasgeboren zusje. Ze lag in zo'n babykamer, met een heleboel andere baby's in 'glazen' wiegjes, en we mochten haar bewonderen door een glazen raam, het leek wel een dierentuin .

Ik heb wel eens gedacht dat de gedetailleerdheid van jeugdherinneringen ook samenhangt met de mate van taalvaardigheid, tenminste bij taaldenkers dan. Ik ben hoofdzakelijk taaldenker, en mijn gedetailleerde jeugdherinneringen beginnen zo'n beetje rond het moment dat ik een beetje fatsoenlijk kon praten.

[Hoofbegaafd]

Wat grappig! Bij mij was dit toen mijn broertje geboren werd. Ik zat op een kamer, die nu in mijn kamer is veranderd en herinner mij dat ik bij mijn vader op schoot zat. Hij moest gaan helpen en zette mij op de stoel. Ik moest huilen. Ik heb geen beelden meer van de geboorte. Vanaf het moment dat hij mij wegzette was het zwart, maar ik weet nog dat ik moest huilen.

Benoemingswaardig is dat dit een hele scherpe herinnering is. Ik was toen 1,5 jaar.

Mijn vader moet niet zoveel van dit soort dingen hebben.. Hij vertelde mij dat het waarschijnlijk door de verhalen van anderen kwam dat ik mij dit herinnerde. Echter... ik weet alles nog zo goed.. ik ken de stoel waarop ik zat.. ik weet eigenlijk bijna alles nog!

hoogbegaafden talent? deze herinneringen?
Ook heb ik heel lang gedacht dat ik een hond was in een vorig leven.. maar dat is een ander verhaal

[Hoofbegaafd]

Dit gevoel heb ik ook.

Ik heb een heldere herinnering van een setting in mijn oma's huis, een grijsgroene bank met knuffels erop. Ik zou 6 maanden, maximaal een jaar moeten zijn geweest om dat gezien te kunnen hebben. Ik ga er vanuit dat het gaat om een false memory, zelf geconstrueerd uit beschrijvingen of misschien heb ik er een foto van gezien.

[K.]

Mijn eigen vroegste herinnering is niet gekoppeld aan een nare ervaring maar juist aan een positief verlangen. Ik weet nog dat ik regelmatig in mijn ledikant lag maar niet moe was en mij eigenlijk verschrikkelijk lag te vervelen. Misschien heeft die herinnering daarom wel veel impact gehad.
Dat is overigens ook wel iets specifieks voor HB-ers heb ik de indruk dat die als kind maar relatie weinig behoeften hebben aan slaap, herkennen jullie dit bij jezelf of bij je kinderen? Overigens moet ik voor de volledigheid zeggen dat ik inmiddels (helaas) niet meer behoor tot de groep mensen die goed kan functioneren met weinig slaap.

Heftige emoties hoeven inderdaad niet negatief te zijn en de gevolgen ervan op langere evenmin. Mijn nieuwsgierigheid kwam toch echt voort uit verveling (wat in eerste instantie een negatieve emotie is, maar in een behoefte is omgevormd). Wat dat "weinig behoefte aan slaap op jonge leeftijd betreft", dat lijkt inderdaad een redelijk betrouwbare indicator voor HB, (mits er geen andere aanwijsbare oorzaak voor is) voor heel jonge kinderen, net als het al op heel jonge leeftijd beheersen van impulsen (lange termijn denken). Maar... zoals voor alle "indicatoren" op elk gebied geldt, dit hoeft zeker niet altijd of voor iedereen te gelden.

[K.]

Ik heb wel eens gedacht dat de gedetailleerdheid van jeugdherinneringen ook samenhangt met de mate van taalvaardigheid, tenminste bij taaldenkers dan.

Daar zeg je zoiets. Dit klinkt heel voor de hand liggend, maar mijn herinnering uit mijn babytijd bevatten onder andere een herinnering aan mijn onvermogen om mij verbaal te uiten. Ik denk dus dat de herinneringen ook puur uit beelden en emoties kunnen zijn opgebouwd, die ik later in taal heb leren omzetten. Wie heeft daar eigen ervaringen mee of gedachtes over?

[Vuurvliegje]

Ik heb wel eens gedacht dat de gedetailleerdheid van jeugdherinneringen ook samenhangt met de mate van taalvaardigheid, tenminste bij taaldenkers dan. Ik ben hoofdzakelijk taaldenker, en mijn gedetailleerde jeugdherinneringen beginnen zo'n beetje rond het moment dat ik een beetje fatsoenlijk kon praten.

Wat leuk dat je dit schrijft, ik ben absoluut een beelddenker dat verklaard een hoop. Ik heb nog een zeer vroege heinnering namelijk dat ik opgepakt werd door mijn oma (iemand die ik als niet prettig ervoer) en dat zij allerlei brabbelwoorden tegen mij begon te zeggen (Je weet wel zoals zoveel volwassenen helaas tegen baby's doen en dat ik probeerde daar wat van te zeggen maar dat ik merkte dat de woorden die ik zei niet overeenkwamen met hetgeen ik wilde zeggen. Ik was mij er dus van bewust dat ik de taal nog niet beheerste of eigenlijk ik ervoer het alsof mijn tong/ mond de taal nog niet kon voortbrengen terwijl ik wel al wist wat ik wilde zeggen. De frustratie die ik toen voelde was heel sterk. Ik wist dat ik taal nodig had maar ik kon die niet inzetten....
ik weet nog dat ik het uiteindelijk heb opgelost door hard te gaan huilen.
Ik heb nog een andere vraag (weet niet zeker of hiervoor een nieuw topic voor moet worden aangemaakt of niet) maar ik ben naast beelddenker ook iemand die smaken kan "proeven" zonder te eten. D.w.z. dat ik door te praten over bepaalde smaakcombinaties kan bedenken/ proeven welke sensatie dit in mijn mond te wege zal brengen. Ik heb ook ooit meegedaan bij een smaakpanel en ik blijk zeer begaafd te zijn bij de herkenning van smaken en geuren. Dat is net zo bijzonder zijn als HB zijn. Ik vroeg mij af herkent iemand dit?

[kakelot]

Ik heb wel eens gedacht dat de gedetailleerdheid van jeugdherinneringen ook samenhangt met de mate van taalvaardigheid, tenminste bij taaldenkers dan.

Daar zeg je zoiets. Dit klinkt heel voor de hand liggend, maar mijn herinnering uit mijn babytijd bevatten onder andere een herinnering aan mijn onvermogen om mij verbaal te uiten. Ik denk dus dat de herinneringen ook puur uit beelden en emoties kunnen zijn opgebouwd, die ik later in taal heb leren omzetten. Wie heeft daar eigen ervaringen mee of gedachtes over?

Daarom maakte ik ook een onderscheid in vage en gedetailleerde herinneringen. Die (voortalige) Abbey Road-herinnering van mij bestaat inderdaad vooral uit een emotie en is verder heel vaag. Ik zou hem op kunnen leuken met een mooi verhaal, dat mijn ledikantje groen was en mijn dekentje geel en zo, maar dan begeef ik me al op het hellend vlak van de valse herinnering omdat ik die details waarschijnlijk weet van foto's en niet uit mijn eigen geheugen. De iets latere jeugdherinneringen die ik heb (van toen ik kon praten dus) zijn echt veel gedetailleerder: ik kan nog hele conversaties oplepelen, compleet met wat iedereen voor kleren droeg die dag .

Eigenlijk heb ik geen idee of het wel eens onderzocht is of hb'ers verder terug kunnen in hun herinneringen dan anderen, maar als dat zo is zou dat ook weer samen kunnen hangen met het feit dat veel (niet alle!) hb'ers vroeg hebben leren praten.

Overigens gaat mijn hersenspinseltje al niet meer op in het geval van beelddenkers. In principe zijn alle jonge kinderen volgens mij beelddenkers, en sommige mensen blijven dat ook. Misschien dat die mensen ook meer hele vroege jeugdherinneringen hebben (bewaard) dan taaldenkers, dat zou wel eens leuk zijn om te onderzoeken. Zelf ben ik voornamelijk taaldenker, maar niet helemaal.

[Laatbloeier]

(Ik dacht eens gelezen te hebben dat het beelddenken versus taaldenken een fabeltje was...)