existentiële vraag

[Fabs]

Ik ben nogal koortsig op dit moment, dus misschien kom ik nu ook nogal oververhit over.

Een verlammende gedachte die ik al sinds ik 5 jaar oud was heb: beeld je in dat je dood bent, dat je dus gewoon niets meer bent, net zoals je niets was voordat jouw conceptie plaatsvond -> redelijk angstaanjagend en onmogelijk om te vatten.

Hoe gaan jullie om met het idee aan de dood en met de broosheid van het leven?
Hoe willen jullie jullie tijd zinvol invullen? En wat is zinvol dan?

[Ray]

beeld je in dat je dood bent, dat je dus gewoon niets meer bent, net zoals je niets was voordat jouw conceptie plaatsvond -> redelijk angstaanjagend en onmogelijk om te vatten.

Als je niets meer bent voel je ook niets meer, is er ook geen besef (bestaat 'angstaanjagend' ook niet meer).

Hoe gaan jullie om met het idee aan de dood en met de broosheid van het leven?

We weten dat de dood onvermijdelijk volgt op het leven en dat ieder moment het laatste zou kunnen zijn maar als je je door dergelijke gedachten laat beheersen, of daar je dagen door laat 'vullen', heb je geen kwaliteit van leven meer. Hoe zou je er anders mee om moeten gaan dan het te nemen zoals het komt? Als je tijd eenmaal gekomen is kun je daar niets tegen doen maar voordat het zover is is (door)leven al je kunt en daar mag je zelf invulling aan geven.

Hoe willen jullie jullie tijd zinvol invullen? En wat is zinvol dan?

Zinvol leven is een concept dat onze voorouders/medemensen bedacht hebben. Voor mij persoonlijk is het in dat kader zinvol om de tijd die me rest, en voor zover mogelijk, op de gezondst mogelijke wijze door te brengen en te genieten van 'de dingen' die ik heb, waaronder ik mezelf reken, en de beste versie van mezelf te zijn die ik kan zijn volgens eigen normen en waarden.

[Gebruikersnaam]

Wetende dat elke atoom waar je lichaam uit gemaakt is (dus ook je hersenen die je bewustzijn simuleren) die zwaarder zijn dan waterstof, zijn ontstaan bij nucleosynthese in lang geleden vergane sterren heb ik er zelf enorm veel rust mee om te bedenken dat als je dood bent je hele lichaam weer vervalt naar deze elementen en dus (heel cliché) je altijd in welke vorm dan ook (bewust of onbewust) je deel uitmaakt van ons universum ^^

[Laatbloeier]

Fijn, zoals Ray het beschrijft, zo voel/vind ik het ook. Scheelt me weer wat zoeken naar woorden en wat typen.

Een kennis van me drukte het ooit mooi uit: "Voor mijn geboorte was ik er ook niet, en daar heb ik verdomd weinig last van gehad."

Okee, tot zover het simpele deel, zo leef ik, ik maak me niet druk om mijn onvermijdelijke einde. Maar soms heb ik ook andere buien hoor. Zou ik het liefst willen dat er een mooi hiernamaals was, een zielenwereld, zou ik willen dat die mooie spirituele verhalen die de ronde doen, waar zijn. Het lukt me helaas alleen niet daarin te geloven. Soms vind ik dat jammer, maar ik kan ermee leven.

[nathalie]

Ik denk soms wel - waar doe ik het voor ,en voor wie en aan wie moet ik verantwoording afleggen ?
Voor God of het hiernamaals ben ik te nuchter en voor mijn kinderen klinkt erg romantisch maar voornamelijk denk ik dat ik het als leerweg zie voor mezelf .
Maar ja het antwoord krijgen aan het eind gang mijn leven verwacht ik ook niet dus ik moet gaandeweg het als puzzel oplossen .
Jeetje wat een gewauwel
Nee maar serieus ik zou het niet weten .Elke tegenslag en lichtpunt probeer ik van te leren en genieten als mogelijk .Anders doe ik alles voor niks.

[TB]

Helemaal geen verlammende gedachte, integendeel.

Het is wat het is.

[Water]

Mijn theorie, om kort te gaan: De geschiedenis van het universum kent een 'verloop'. Jouw leven beïnvloedt/verandert dit 'verloop' van de geschiedenis. Derhalve is het universum na jouw dood niet meer hetzelfde als het geweest zou zijn zonder jou erin. Volgens mij ga je dus 'op in het universum' na je dood. Noem het een hiernamaals, noem het een collectief bewustzijn, hoe dan ook ga je nooit meer 'verloren'.

[TB]

Mijn theorie, om kort te gaan: De geschiedenis van het universum kent een 'verloop'. Jouw leven beïnvloedt/verandert dit 'verloop' van de geschiedenis. Derhalve is het universum na jouw dood niet meer hetzelfde als het geweest zou zijn zonder jou erin. Volgens mij ga je dus 'op in het universum' na je dood. Noem het een hiernamaals, noem het een collectief bewustzijn, hoe dan ook ga je nooit meer 'verloren'.

"nooit meer verloren", verklaar nader. Definieer verloren. Waar is Jaf Kieboom?

[Water]

Mijn theorie, om kort te gaan: De geschiedenis van het universum kent een 'verloop'. Jouw leven beïnvloedt/verandert dit 'verloop' van de geschiedenis. Derhalve is het universum na jouw dood niet meer hetzelfde als het geweest zou zijn zonder jou erin. Volgens mij ga je dus 'op in het universum' na je dood. Noem het een hiernamaals, noem het een collectief bewustzijn, hoe dan ook ga je nooit meer 'verloren'.

"nooit meer verloren", verklaar nader. Definieer verloren. Waar is Jaf Kieboom?

is het universum na jouw dood niet meer hetzelfde als het geweest zou zijn zonder jou erin

De veranderingen die je hebt teweeggebracht in je leven zijn het gevolg van jouw 'jouw-heid'. Jouw 'jouw-heid' staat als een 'handtekening' op de geschiedenis. "Je bent pas dood als men je vergeten is" is derhalve onzin.

Maar nu voel ik me alweer erg dom worden...

[TB]

De veranderingen die je hebt teweeggebracht in je leven zijn het gevolg van jouw 'jouw-heid'. Jouw 'jouw-heid' staat als een 'handtekening' op de geschiedenis. "Je bent pas dood als men je vergeten is" is derhalve onzin.

In jouw jouw-heid klopt dat, in het universum niet meer. Kan je even geschiedenis definiëren? Geschiedenis van "jouw jouw" of van het universum? Waar is Jaf Kieboom?

[Vuurvliegje]

Jaf Kieboom????

[Tinus]

Als je een vaas kapot laat vallen dan heb je altijd de scherven nog, maar de scherven zijn niet de vaas. De echo van een persoon is niet die persoon.

[Stefan]

Remembering that I'll be dead soon is the most important tool I've ever encountered to help me make the big choices in life.

Almost everything--all external expectations, all pride, all fear of embarrassment or failure--these things just fall away in the face of death, leaving only what is truly important.

Remembering that you are going to die is the best way I know to avoid the trap of thinking you have something to lose. You are already naked. There is no reason not to follow your heart.

No one wants to die. Even people who want to go to heaven don't want to die to get there. And yet, death is the destination we all share. No one has ever escaped it, and that is how it should be, because death is very likely the single best invention of life. It's life's change agent. It clears out the old to make way for the new.

Ik probeer er zo in te staan Het effect die dit stukje kan hebben is groot, het maakt het zelfs dat je koorts kunt gaan waarderen, of ongemakken op zijn plek zetten.

[Stefan]

De veranderingen die je hebt teweeggebracht in je leven zijn het gevolg van jouw 'jouw-heid'. Jouw 'jouw-heid' staat als een 'handtekening' op de geschiedenis. "Je bent pas dood als men je vergeten is" is derhalve onzin.

In jouw jouw-heid klopt dat, in het universum niet meer. Kan je even geschiedenis definiëren? Geschiedenis van "jouw jouw" of van het universum? Waar is Jaf Kieboom?

Ikke googlen:

J A F VD Kieboom kunt u vinden in Raamsdonksveer, Noord-Brabant, Nederlaand.

[Fien]

De vragen die Fabs stelt houden mij ook al jaren bezig.
Mij helpt het om erover te schrijven, te lezen en te reflecteren. Boekentip: 'Borderline times' van Dirk de Wachter. Deze psychiater beschrijft onze huidige samenleving, de vragen en eenzaamheid waar we onvermijdelijk tegenaan lopen, tenzij we ons verstoppen in de genotscultuur. Hij geeft ook wat tools om verder na te denken over de invulling die iemand zin aan zijn/haar leven kan geven en zoekt dit onder meer bij gedachten van de filosoof Levinas. Een aanrader!

[Girafje]

Een verlammende gedachte die ik al sinds ik 5 jaar oud was heb: beeld je in dat je dood bent, dat je dus gewoon niets meer bent, net zoals je niets was voordat jouw conceptie plaatsvond -> redelijk angstaanjagend en onmogelijk om te vatten.

Iets dergelijks gaat door mij 'gedachten' heen wanneer ik zit te mediteren of moodsurfen. Niet zozeer de inbeelding dood of niets te zijn, meer alleen te 'zijn' en te 'niet-zijn' tegelijkertijd zo ongeveer (lekker vaag, haha ).

Hoe gaan jullie om met het idee aan de dood en met de broosheid van het leven?
Hoe willen jullie jullie tijd zinvol invullen? En wat is zinvol dan?

Naar mijn idee ga ik niet zozeer om het het idee dood en (debroosheid van het) leven. Ik leef mijn leven en zoek hierin mijn weg met alles wat er op mijn pad komt en hier en daar een verlangen/gemis naar/van dees of geen wat ik zou willen of denk nodig te hebben. Het zinvol invullen heeft hierin ook wel zijn plaats, zij het dat die zin(volheid) zich vaak nadien pas laat zien. Mijn zin is niet 1 op 1 gelijk aan die van een ander en soms blijkt mijn 'mislukking' (met frustratie of woede en al) vol van zin voor iemand anders (soms een voor mij volstrekt onbekende) te zijn geweest. Had ik tevoren mijn 'mislukking' als zodanig ingeschat of had ik mijn eigenwijsheid laten varen en mijn acties die tot deze 'mislukking' hebben geleid achterwege gelaten, omdat ík meende dat het geen zin zou hebben, dan had ik daarmee die ander iets 'ontzegd' (is natuurlijk niet zo). Ik bedoel maar te zeggen dat ik wel bezig kan zijn met wat ík meen dat zinvol is (wat ook wel zo is), maar of dat ook werkelijk zinvol ís ...

Mij helpt het om erover te schrijven, te lezen en te reflecteren.

Hier sluit ik mij bij aan! Grappig, ik heb dat boek wat je noemt een tijdje terug ook gelezen en idd. een aanrader. Persoonlijk vind ik 'Anam Cara' van John O'Donohue ook een aanrader in dit onderwerp. M.n. om hetgeen hij zoals schrijft over de dood (die wij - in zijn woorden - 'altijd met ons meedragen') en over de schaduwzijden en de wisselingen die zich afspelen in de persoon zelf.

[Ray]

Als je een vaas kapot laat vallen dan heb je altijd de scherven nog, maar de scherven zijn niet de vaas. De echo van een persoon is niet die persoon.

Dit vind ik erg mooi gevat als reactie op de stelling dat we tot 'stof' zullen wederkeren en onderdeel-van zullen blijven.

[lindar76]

Die angst uit de op herken ik van mijn dochter. Ze is erg bang voor als de zon ontploft. 'Want dan is er niets meer'. Niet dat ze denkt het mee te maken, maar de ondraaglijke leegte en non existentie beangstigt haar.

[Ray]

De leegte zou alleen ondraaglijk kunnen zijn wanneer je in essentie zelf nog zou bestaan om de leegte te kunnen ervaren maar wat meteen impliceert dat er geen leegte is.

[Gebruikersnaam]

Lindar, hoe oud is je dochter als ik vragen mag ? Om bang te zijn dat de zon ontploft moet je erg ver nadenken. Vooral als ze zich zorgen maakt over iets dat niet haar, maar de mensheid op een later tijdperk treft. Indrukwekkend.

Kun je haar niet vertellen dat deze soort vernietigingen juist plaats maakt voor nieuw leven ?