Intens beleven van muziek

[Invisible]

Zo herkenbaar! Niemand in de omgeving lijkt dat echt te begrijpen. Het is alsof muziek het binnenste raakt en het lichaam vult. In de periode dat ik met school moest stoppen was dat het enige wat vrede gaf. Helaas kan ik niet (meer) tegen oordopjes of een koptelefoon, dus moet het met speakers.

[Cornelis1921]

Zo herkenbaar! Niemand in de omgeving lijkt dat echt te begrijpen. Het is alsof muziek het binnenste raakt en het lichaam vult. In de periode dat ik met school moest stoppen was dat het enige wat vrede gaf. Helaas kan ik niet (meer) tegen oordopjes of een koptelefoon, dus moet het met speakers.

De hoofdtelefoon is voor mijn een verplicht medium gezien vaak mijn keuze van muziek (klassiek) en tijdstip van de dag (laat op de avond of 's morgens vroeg) ondanks de tinnitus.

[Nachtegaal]

Toevallig heb ik op mijn nieuwe studie iemand ontmoet die ook op deze manier van muziek genieten kan. Al luistert hij naar iets andere soorten muziek dan ik, de ervaring die hij erbij heeft lijkt erg op de mijne. Erg leuk dat ik eindelijk 'in het echt' met iemand over deze beleving kan praten, en van zijn voorkeuren kan meepikken.
(en dat de persoon in kwestie sinds kort ook mijn vriend is maakt het alleen maar leuker)

[Lmiris]

Ik heb meestal periodes waarin ik een bepaald nummer of genre ontdekt en waar ik dan dagen lang naar kan luisteren. Vooral op natuurgebaseerde muziek zoals van Vivaldi kan me heel erg raken. Ik heb zelden dat ik echt tranen in mijn ogen krijg, maar ik word dan eerder heel warm van binnen, kan om de haverklap kippenvel krijgen en gewoon heel blij, heel vrolijk. Recentelijk heb ik een periode gehad dat ik The Phantom of the Opera had ontdekt. Vooral de zangeressen Sierra Boggess en Emmy Rossum vind ik goed, Sierra Boggess het meest om het gevoel die ze in haar zang legt. Hoewel ik zeker niet beschik over een mooie stem, probeer ik soms wel mee te bewegen om de harmonie te ervaren en mee te 'zingen'. Je wilt me serieus niet horen zingen. Andrew Lloyed Weber.. geweldige componist.



Ook had ik laatst weer Disney muziek ontdekt. Ja, je hoort het goed. Disney. Het heeft iets nostalgisch wat toch iets met me doet. Ik heb vooral helemaal weg van de stem van Phil Collins. Mijn favoriete Disney liedjes zijn die met actief orkestbegeleiding, zoals Hellfire van de Klokken van de Notredam. Deze zangeres maakt covers hiervan, waarvan dit mijn favoriet is. Luister naar de orgel, de intense inzet van de koperblazer en de trommels. Daar kan ik echt kippenvel van krijgen. Als niemand er is, is het best grappig om te doen alsof je dirigent bent..



Of dit lied van Tarzan dat me herinnert van het oneindige van het universum, de schoonheid van de natuur en het feit belangrijk is altijd zo nieuwsgierig te blijven als een kind. "I want to know, can you show me?"



Nostalgie gecombineerd met zware intense Oostenrijkse hoorns. (Vienna Horns)



Adiemus. Een lied dat ik ook al jaren luister. Dat indiaanse gezang heeft iets magisch vind ik. Doet me ook denken aan wolven en mystieke verbondenheid met natuur. Lekker om even je ogen dicht te doen en weg te zinken in het niks.



Bijna klaar! De Final Countdown kan me een ongelooflijke spurt motivatie geven. Deze keyboard versie is best cool!



Dit stuk luisterde ik heel vaak als jong meisje als ik me weer eens in mijn kamer op sloot en met mijn deur dicht, muziek aan Pinkeltje las. Ben ik nu aan het proberen op de piano te spelen. Nog niet echt tijd voor gehad, jammer genoeg.



Momenteel ben ik best wel van de blokfluit muziek! Ik ben al een paar maanden bezig op een oude blokfluit van mijn moeder te oefenen om hopelijk ooit zo goed te mogen klinken als mijn favoriete blokfluististe, Lucie Horsch.



Om het even kort te houden, nog andere filmmuziek, muziek van Amira Willighagen en nummers van Lady Gaga doen me heel veel. Veel muziekstijlen hier! Leuk om te lezen! Ik hoop dat jullie ook nog wat leuks kunnen vinden tussen mijn lijst!

[nickmazona]

Soortgelijke ervaringen heb ik ook bij het luisteren van geweldige muziek. Pasgeleden zat ik in het vliegtuig en bij het horen van 'Time' van Hans Zimmer had ik zo'n onoverwinnelijk gevoel dat ik dacht, als het vliegtuig nu neerstort interesseert het me echt niks (als het echt zou gebeuren dan zou ik waarschijnlijk wel anders piepen).

Dit lied raad ik een ieder aan: Angele Dubeau & La Pieta (Ludovico Einaudi Portrait) - Divenire.

[scorcy]

Herkenbaar ja!

Filmmuziek (en dan idd bijvoorbeeld Jurassic Park, werken van Hans Zimmer) kan me ook ontzettend raken. Ik heb niet voor niets ook echt goede speakers aangeschaft thuis zodat ik met mijn ogen dicht kan aanwijzen welk instrument zich waar bevindt in de sound stage. Filmmuziek kan mij soms zo ontroeren dat ik er echt tranen van krijg in mijn ogen. Dus niet omdat ik droevig ben, niet omdat ik blij ben, maar iets anders...

Hele harde alternatieve muziek als metal kan mij meestal niet echt raken, ik vind het overkill ofzo en kan er dan al snel niets meer mee. Muziek die mij enorm kan raken is muziek van Tori Amos, Alanis Morissette qua vocalen, en dan bijv. Zero 7 (met een toen nog iets jongere Sia) voor het totaalplaatje... maar recent ook Cashmere Cat. Veel van zijn muziek zit echt extreem goed en precies in elkaar, met enorm gevoel voor detail. Kan ik ontzettend waarderen.

De track die ik hieronder plaats is een recent nummer waarin erg veel emoties elkaar afwisselen, er zit ook een erg donker aspect in dus let op als je daar niet tegen kunt. Kan hier intens van genieten omdat het mijn hoofd en mijn gevoel zo ontzettend kan laten veranderen in korte tijd. Bij dit nummer is het geen ontroering maar een combinatie van andere dingen die ik voel; maar iets belangrijks dat er in ieder geval in zit is berusting of geruststelling:

https://www.youtube.com/watch?v=t5p5uCgY-tY

Benieuwd of iemand zich hierin kan vinden, ik heb tot nu toe nog niemand echt kunnen vinden die het met me eens is :p

[Peach]

Ik ben echt een liefhebber van muziek en heb er regelmatig behoefte. Soms omdat ik mij vanbinnen zeer gelukkig voel, maar ook soms wanneer ik het even niet zie zitten. In de mindere periodes trek ik mij even terug, om muziek te luisteren. Dan kan ik de prikkels verwerken die ik de afgelopen tijd heb opgedaan. Ik houd muziek en vind bijna iedere muziekstijl mooi. Ik zie in iedere muziekstijl wel een teken creativiteit. Ook van de muziekstijlen waar ik eigenlijk niks mee heb. Ik interpreteer ook de gedachten die daar achter kan zitten. Songteksten met een diepe betekenis kunnen mij diep raken. Ook muziek die de emoties van de songtekst uitdrukken.

[robgoed]

Herkenbaar! Ik voel heel veel bij muziek (goed én slecht) Zo ben ik een aantal jaren geleden naar een uitvoering van "einstein on the beach" geweest; ik ben weken 'van de leg' geweest, maar op n mooie manier. Ben onlangs in intensieve therapie gegaan en nu is er muziek waar ik niet meer naar kan luisteren zonder tranen. Het gevoel daarbij is van alles; zo is er een nummer van Elbow waar ik echt niet meer naar kan luisteren, het verwoordt voor mij wat ik voel voor m'n jongste dochter. (krijg zelfs tranen in mn ogen terwijl ik dit schrijf). Sinds ik gestart ben met therapie ben ik gaan voelen en dat is soms ongemakkelijk, muziek is daarbij een grote hulp.Ik ben mijn hele leven gefascineerd geweest door muziek; zelf speel ik niets. Maar goed, ik ben heel blij met jullie berichten. Thanks.

[Ano23]

Onlangs een traantje weggepinkt bij deze:

[HindrikH]

Muziek genoeg waar ik kippevel van krijg, maar de laatste tijd ook van deze songtekst, die ik al jaren ken maar ineens meer inhoud voor mij heeft gekregen. Iemand bekend met deze tekst?


Don't
Tell me what's in
Tell me how to write
Don't tell me how to win this
Fight.
Isn't your life
It isn't your right
To take the only thing that's
Mine.
Proven over time
It's over your head
Don't try to read between
The Lines
Are clearly defined
Never lose sight of something
You believe in.
Takin' in the view from the outside
Feelin' like the underdog.
Watchin' through the window I'm on the outside
Living like the underdog.
I've been trying
To justify you.
In the end I will
Just defy you.
To those who understand,
I extend my hand.
To the doubtful I demand
Take me as I am.
Not under your command,
I know where I stand.
I won't change to fit your plan.
Take me as I am.
As I am.
Still
Running uphill.
Swimming against the current
I wish I weren't so
Fucked.
Feels like I'm stuck,
Lost in a sea of mediocrity.
Slow down,
You're thinking too much,
Where is your soul
You cannot touch the way
I play,
Or tell me what to say.
You're in the way
Of all that I believe in.
Takin' in the view from the outside
Feelin' like the underdog.
Watchin' through the window I'm on the outside
Living like the underdog.
I've been wasting my breath
On you.
Open mind will descend
Upon You.
To those who understand,
I extend my hand.
To the doubtful I demand
Take me as I am.
Not under your command,
I know where I stand.
I won't change to fit your plan.
Take me as I am.
To those who understand,
I extend my hand.
To the doubtful I demand
Take me as I am.
Not under your command,
I know where I stand.
I won't change to fit your plan.
Take me as I am.
As I am.

[HindrikH]

Ik ben de afgelopen dagen helemaal aan het opgaan in de muziek en geschiedenis van Johnny Hallyday, van wie ik daarvoor het bestaan wel kende maar nooit echt veel aandacht aan besteedde. De trigger is uiteraard zijn overlijden eerder deze week maar iets fascineert mij vreselijk aan deze man en zijn muziek. Krijg er de vinger niet achter

Dat gekke verschil tussen galactisch beroemd in de francofone wereld en nauwelijks bekend daarbuiten, telkens weer vernieuwend, een brug naar de rest van de muzikale wereld maar toch o zo Frans. Rock en chansons door elkaar etc.

Hebben meer mensen dat met Johnny Hallyday?

[Mercurious]

Hey mensen, wat mooi dat hier al een topic van was, want hier was net benieuwd naar voordat ik op zoek ging naar een thread.
Die emoties heb ik nu ook heel erg. Ik ben al vanaf m'n 12e actief bezig met muziek. Destijds begonnen met drummen en op m'n 14e de gitaar als tweede instrument onder de arm genomen. Aangezien ik niet dagelijks kon repeteren op drums, heb ik het na 12 jaar maar opgegeven. Jaren later kwam ik pas bij een gitaardocent uit, maar ik ben tot 2 keer toe gestopt... het leven kwam ertussen, denk ik dan maar. Sinds vorig jaar klim ik nu uit het diepste dal van m'n leven en mijn gitaar is er nog steeds en ik ben weer aan het lessen. Maar omdat ik het zoveel jaar zo moeilijk heb gehad, gaat al mijn energie naar de muziek toe.
Ik ben ontzettend emotioneel nu. Al bij het herinneren aan, wat constant gebeurt, kan ik in tranen uitbarsten en moet ik mezelf bedwingen. Als muziek aanstaat gaat het natuurlijk vanzelf en heb ik er geen grip meer op. Maar het is louterend en daarom laat ik het lekker gaan.

Momenteel zit ik in de ziektewet, dus tijd zat om te repeteren. Ik kom makkelijk aan 30 uur per week (gisteren alleen al 10 uur), maar het baart me ook een beetje zorgen. Ga ik er niet te hard in? Maar tegelijkertijd geeft me zoveel goeds, dus het lijkt haast medicinaal te werken. Wat prachtig is natuurlijk.

Ik zag veel klassieke muziek. Hoewel ik dat ook heel mooi vind, hou ik toch meer van de lichte muziek, met name jazz. Jazz gaat wel heel snel, maar dat moet voor ons geen probleem zijn, maar vaak heb ik ook gewoon zin in 'makkelijke' muziek, pop, blues en rock enz.

Om ook maar een duit in het zakje te doen; fantastisch optreden van Jeff Beck met 's werelds beste drummer en basgitariste (die dame is pas 21 in de opname).

[plato]

Hey mensen, wat mooi dat hier al een topic van was, want hier was net benieuwd naar voordat ik op zoek ging naar een thread.
Die emoties heb ik nu ook heel erg. Ik ben al vanaf m'n 12e actief bezig met muziek. Destijds begonnen met drummen en op m'n 14e de gitaar als tweede instrument onder de arm genomen. Aangezien ik niet dagelijks kon repeteren op drums, heb ik het na 12 jaar maar opgegeven. Jaren later kwam ik pas bij een gitaardocent uit, maar ik ben tot 2 keer toe gestopt... het leven kwam ertussen, denk ik dan maar. Sinds vorig jaar klim ik nu uit het diepste dal van m'n leven en mijn gitaar is er nog steeds en ik ben weer aan het lessen. Maar omdat ik het zoveel jaar zo moeilijk heb gehad, gaat al mijn energie naar de muziek toe.
Ik ben ontzettend emotioneel nu. Al bij het herinneren aan, wat constant gebeurt, kan ik in tranen uitbarsten en moet ik mezelf bedwingen. Als muziek aanstaat gaat het natuurlijk vanzelf en heb ik er geen grip meer op. Maar het is louterend en daarom laat ik het lekker gaan.

Momenteel zit ik in de ziektewet, dus tijd zat om te repeteren. Ik kom makkelijk aan 30 uur per week (gisteren alleen al 10 uur), maar het baart me ook een beetje zorgen. Ga ik er niet te hard in? Maar tegelijkertijd geeft me zoveel goeds, dus het lijkt haast medicinaal te werken. Wat prachtig is natuurlijk.

Ik zag veel klassieke muziek. Hoewel ik dat ook heel mooi vind, hou ik toch meer van de lichte muziek, met name jazz. Jazz gaat wel heel snel, maar dat moet voor ons geen probleem zijn, maar vaak heb ik ook gewoon zin in 'makkelijke' muziek, pop, blues en rock enz.

Om ook maar een duit in het zakje te doen; fantastisch optreden van Jeff Beck met 's werelds beste drummer en basgitariste (die dame is pas 21 in de opname).

Drummermeisje 10 jaar oud.

[Mercurious]

Hey mensen, wat mooi dat hier al een topic van was, want hier was net benieuwd naar voordat ik op zoek ging naar een thread.
Die emoties heb ik nu ook heel erg. Ik ben al vanaf m'n 12e actief bezig met muziek. Destijds begonnen met drummen en op m'n 14e de gitaar als tweede instrument onder de arm genomen. Aangezien ik niet dagelijks kon repeteren op drums, heb ik het na 12 jaar maar opgegeven. Jaren later kwam ik pas bij een gitaardocent uit, maar ik ben tot 2 keer toe gestopt... het leven kwam ertussen, denk ik dan maar. Sinds vorig jaar klim ik nu uit het diepste dal van m'n leven en mijn gitaar is er nog steeds en ik ben weer aan het lessen. Maar omdat ik het zoveel jaar zo moeilijk heb gehad, gaat al mijn energie naar de muziek toe.
Ik ben ontzettend emotioneel nu. Al bij het herinneren aan, wat constant gebeurt, kan ik in tranen uitbarsten en moet ik mezelf bedwingen. Als muziek aanstaat gaat het natuurlijk vanzelf en heb ik er geen grip meer op. Maar het is louterend en daarom laat ik het lekker gaan.

Momenteel zit ik in de ziektewet, dus tijd zat om te repeteren. Ik kom makkelijk aan 30 uur per week (gisteren alleen al 10 uur), maar het baart me ook een beetje zorgen. Ga ik er niet te hard in? Maar tegelijkertijd geeft me zoveel goeds, dus het lijkt haast medicinaal te werken. Wat prachtig is natuurlijk.

Ik zag veel klassieke muziek. Hoewel ik dat ook heel mooi vind, hou ik toch meer van de lichte muziek, met name jazz. Jazz gaat wel heel snel, maar dat moet voor ons geen probleem zijn, maar vaak heb ik ook gewoon zin in 'makkelijke' muziek, pop, blues en rock enz.

Om ook maar een duit in het zakje te doen; fantastisch optreden van Jeff Beck met 's werelds beste drummer en basgitariste (die dame is pas 21 in de opname).

Drummermeisje 10 jaar oud.

Zo mooi om te zien. Dat wordt een grote!

[Rocketman]

Soms krijg ik van bepaalde muziek een heel bijzonder gevoel. Alsof de noten ineens precies raken aan iets binnen in mij wat ik niet goed kan uitdrukken. Een soort diepe ervaring van melancholie, op een mooie manier, die ervoor zorgt dat ik wil huilen en schreeuwen en op de grond liggen en meer van dat soort overdramatische dingen, die me laat denken 'Dit was het dan. Ik kan het niet meer.'
En vervolgens doe ik juist helemaal niets en valt er een soort verstilling over me heen, voel ik me tegelijkertijd eenzaam en begrepen.

Dit klinkt misschien negatief, maar zo bedoel ik het niet. Hoewel het misschien geen vreugdevol gevoel is zoek ik het wel graag op in muziek, omdat het me een soort verrijking biedt, als handvatten om me aan vast te houden. Zoals de titel zegt: het is een hele intense beleving.

Er zijn vast mensen hier die dit gevoel of iets soortgelijks bij zichzelf herkennen, en het lijkt me leuk om daar wat over te horen! Misschien interessant om ook de muziek te vermelden waarbij je dit ervaart, om te zien in hoeverre het van persoonlijke smaak afhangt.

Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen op dit gebied!

Zo herkenbaar! Ook die melancholiek, het knalt er echt in dan. Ik heb het zelf met een paar liedjes, die ik dan ook niet te vaak luister. Goede lyrics kunnen me ook echt raken, maar ik heb meer met instrumenten. Ik vind mezelf niet echt een muziekliefhebber, maar ik heb wel een paar artiesten die om een of andere reden me gewoon weten te raken.
Ik zal er een paar geven:


Geweldig nummer, de opbouw is zo goed, met als persoonlijk hoogtepuntje de saxofoonsolo (begint bij 11.05).


Gewoon een man met een gitaar, op een krukje, geen poespas. Als je hem zo ziet zitten verwacht je niet zo'n soort nummer, maar dan begint 'ie... Dat contrast maakt het voor mij nog net even wat mooier. Dat geldt ook voor de volgende, het is gewoon oprecht, écht.



Het volgende stukje is zó mooi


Nog eentje dan

[Jan Harm]

Emotioneel worden bij muziek. Ik ben onderweg naar America overvallen door Beethovens negende. An die Freude. Uit het niets tranen met tuiten en een onbeschrijfelijk gevoel van binnen. Nog steeds kan ik het niet droog houden bij de negende. Verder houdt ik het niet droog bij Stef Bos. Wat een emotie heeft hij verwerkt in zijn muziek en teksten. Niets is sterker schitterend.

Verstuurd vanaf mijn SM-G390F met Tapatalk

[pieterre]

Ja hoor, herkenbaar. Combinatie van tonen, toonladders, instrumenten. Alsof ik de intentie, het gevoel van de muzikant, door de muziek heen kan voelen. Het emotioneert me dan ook. In mijn geval zijn meestal bepaalde muziekstukken gekoppeld aan bepaalde levensgebeurtenissen.

Nummers uit de Eurodance periode ( 1991-1995 ) is misschien technisch niet de meest complexe muziek en tekstinhoudelijk soms oppervlakkig, maar ze zorgen voor " een happy vibe ".

Achteraf bekeken had ik het vroeger al. Als kleine jongen vond ik het leuk om afwijkende akkoorden uit het orgel van m'n pa te halen