Vergaderingen op het werk

[Donaukinder]

Als er veel mensen zijn op een vergadering, vind ik het moeilijk mijn mond open te doen.
Dikwijls hoor ik over hb-ers dat zij razendsnel associëren. Tijdens vergaderen associeer ik niet zo snel of in ieder geval niet boven gemiddeld denk ik. Mijn collega's echter schieten alle kanten op, waardoor we dikwijls van het eigenlijke thema afwijken. Dat merk ik wel snel op.
Ik vind het dus moeilijk om snel een mening te vormen over te bespreken thema. Anderen zijn mij dikwijls voor. Dit maakt me onzeker en geeft me wederom het gevoel 'dom' te zijn.

Echter, zit ik gewoon op kantoor tegenover een collega dan kan ik hardop brainstormen en kom ik tot oplossingen voor problemen of ik ontwikkel een visie op het thema dat in de vergadering is besproken. Niet alle collega's, maar zeker een heleboel zijn daarin een goede gesprekspartner.

Buiten dat vind ik het razend moeilijk om mijn 'zegje' ertussendoor te persen in een vergadering. Collega's hebben nogal de neiging door elkaar heen te kakelen (heus niet inherent aan mijn team, ik denk dat dit in veel meer teams speelt die minder efficiënt vergaderen, want dat doen we in mijn ogen feitelijk). Sommige collega's hebben ook een ander karakter dan ik. Zij zijn extraverter en minder sensitief voor subtiele signalen zoals bijvoorbeeld mensen die beteuterd wegkijken als iemand door ze heen begint te kletsen. Of misschien merken ze het wel op maar doen ze niets met die informatie.
Ik vind met een man of tien in zo'n kleine ruimte zitten, waar soms ook beladen onderwerpen worden besproken, behoorlijk intens. Ik voel me als het ware heel 'naakt' als ik daar aan tafel zit en alle ogen zijn op mij gericht.
Een eigen agendapunt inleiden en om meningen vragen, vind ik dan niet erg of vervelend.

Wat ik eigenlijk wil weten van de mensen hier is hoe zij zich in een vergadering opstellen, wat voor moeilijkheden ze tegenkomen (t.g.v. hoogbegaafdheid) en hoe ze daar eventueel een oplossing voor gevonden hebben.

[Hanzel]

Ik heb met regelmaat vergaderingen en tot een jaar of 2 geleden was ik daar ook heel terughoudend in om mijn mond open te doen of mijn zegje te doen. Nadat ik een cursus natuurlijk assertief optreden heb gevolgd en ik tot de ontdekking ben gekomen wat mij tegen hield gaat het me een stuk makkelijker af. Ik merk wel dat ik moet oppassen dat ik niet te fel ga reageren om mijn zegje te doen.

En het associëren herken ik ook wel, meestal heb ik net even meer tijd nodig om het totaalplaatje te krijgen, of beter gezegd, het totaal plaatje te verwoorden. Maar als ik het plaatje heb dan kan ik er meer mee dan mijn collega's en heb ik ook een groter ook voor detail. Het is vaak pas na een vergadering dat ik weet hoe ik het een en ander moet verwoorden en vaak kom ik er dan nog op terug bij degene die de vergadering georganiseerd heeft.

[Siouxsie]

Collega's hebben nogal de neiging door elkaar heen te kakelen

Als dat zo is, waarom zou je dan überhaupt de moeite nemen om iets te zeggen...
Ik vind door een ander heen praten respectloos, dus in dat licht begrijp ik dat je er niet aan mee wil doen.

Maar zoals Hanzel zegt, het heeft met assertiviteit te maken.

Op mijn werk waren vergaderingen in feite hilarisch en totaal onzinnig waarbij het woord "apenrots" de meest adequate beschrijving is. Bovenop de rots zat een grote opper-aap die bang was dat zijn onderapen zouden gaan muiten. En ik was de jongste en een recalcitrante pestkop-aap met een grote mond, die ondertussen collega's probeerde op te ruien. En het was vreselijk, want zo ben ik normaal helemaal niet, maar hoe veel ik het ook probeerde te onderdrukken, de vergaderingen eindigden altijd met mij aan het plafond slingerend en onderwijl uitdagend lachend.

Maar in feite was ik ook niet assertief, want ik durfde niet vanuit de machtspositie die ik in feite had (men zat op den duur alleen nog maar op mijn goed- dan wel afkeuring te wachten), werkelijk de leiding te nemen. Alleen maar schoppen, wat net zo makkelijk is als je mond niet opendoen.

Door assertief te zijn kan je zo'n cirkel doorbreken. Neem eens het initiatief en praat met degene die de vergadering zou moeten leiden over hoe je er tegenaan kijkt. Want hij/zij vindt het vast ook niet leuk dat het er zo aan toe gaat. Dan kan je samen alternatieven bedenken, want het hoeft echt niet zo te verlopen dat iedereen door elkaar praat. In het geval van mijn werk was het een oplossing om eens een ander de vergadering te laten leiden in plaats van één van de alfa-apen.

[Donaukinder]

Nou, dat is ook precies zo'n punt waar ik me suf over pieker. Ik heb eigenlijk geen zin om mezelf te overschreeuwen (want zo voelt dat aan, weet ik van die keren dat ik toch mijn zegje perse wilde doen).
Aan de andere kant vraag ik me af of het niet een gebrek aan assertiviteit is. En dan gebruik ik het argument 'ik heb geen zin mezelf te overschreeuwen' om die subassertiviteit te maskeren.
Het is namelijk zo dat ik als tiener al een assertiviteitstraining heb gedaan en dat was pas het begin qua groei, ook nu nog is het een actueel thema. Het kost me wel degelijk moeite in sommige situaties voor mezelf op te komen.

Maar wat ook gebeurt. Soms word ik overvallen door een innerlijke rust die me influistert dat mijn mening helemaal niet zo relevant is en dat het de situatie alleen nog maar gecompliceerder maakt als ik ook ga spuien. Is het dan misschien een van mijn karaktereigenschappen of zelfs wel talenten om me afwachtend op te stellen? Het voelt veel natuurlijker dan altijd maar een mening geven.
Hoewel soms moeite het associatie tempo van collega's te volgen, weet ik van tevoren ook dikwijls hoe men zal gaan reageren op bepaalde thema's. Dingen die ik denk, worden hardop gezegd door de meer extraverte collega's. Het lijkt wel alsof zij spontaner reageren. We denken hetzelfde, alleen ik besluit om het voor me te houden omdat ik nog even wel overwegen of het echt iets zal toevoegen, terwijl de ander dat blijkbaar al heeft bedacht of gewoon impulsief zijn mond opentrekt.

Als het echt moet, kan ik assertief zijn. Dat lukt me vooral goed als ik zelf een thema inbreng.
En buiten vergaderingen om, in 1 op 1 contact.

Er zijn gelukkig collega's die wel op de rem trappen als iedereen door elkaar praat. Maar in feite zou dat eerder moeten gebeuren, mijns inziens en zou ik dat dus willen leren. Kwestie van durven.

[copycat]

Verschillende benaderingen zorgen voor wrijvingen indien er niet open gesproken wordt door alle partijen. Jij denkt vanuit het hele plaatje waar anderen inhoudelijk de problemen in stukjes aan elkaar proberen te knopen. De perceptie, althans voor mij , is dan altijd dat iedereen maar wat roept. Voor hun klopt het, maar voor mij niet. Ik zie de nutteloos discussie alweer gevoerd worden en het eigenlijke probleem waarvoor we zitten niet opgelost worden; Het gaspedaal is gevonden , maar ojee we staan nog in de achteruit.. :p

Ik ben het eens met de reacties dat je in dit soort gevallen een assertieve opstelling moet aanmeten. Wacht niet te lang met je mening.

[Nalle]

Nou, dat is ook precies zo'n punt waar ik me suf over pieker. Ik heb eigenlijk geen zin om mezelf te overschreeuwen (want zo voelt dat aan, weet ik van die keren dat ik toch mijn zegje perse wilde doen).
Aan de andere kant vraag ik me af of het niet een gebrek aan assertiviteit is. En dan gebruik ik het argument 'ik heb geen zin mezelf te overschreeuwen' om die subassertiviteit te maskeren.
Het is namelijk zo dat ik als tiener al een assertiviteitstraining heb gedaan en dat was pas het begin qua groei, ook nu nog is het een actueel thema. Het kost me wel degelijk moeite in sommige situaties voor mezelf op te komen.

Maar wat ook gebeurt. Soms word ik overvallen door een innerlijke rust die me influistert dat mijn mening helemaal niet zo relevant is en dat het de situatie alleen nog maar gecompliceerder maakt als ik ook ga spuien. Is het dan misschien een van mijn karaktereigenschappen of zelfs wel talenten om me afwachtend op te stellen? Het voelt veel natuurlijker dan altijd maar een mening geven.
Hoewel soms moeite het associatie tempo van collega's te volgen, weet ik van tevoren ook dikwijls hoe men zal gaan reageren op bepaalde thema's. Dingen die ik denk, worden hardop gezegd door de meer extraverte collega's. Het lijkt wel alsof zij spontaner reageren. We denken hetzelfde, alleen ik besluit om het voor me te houden omdat ik nog even wel overwegen of het echt iets zal toevoegen, terwijl de ander dat blijkbaar al heeft bedacht of gewoon impulsief zijn mond opentrekt.

Als het echt moet, kan ik assertief zijn. Dat lukt me vooral goed als ik zelf een thema inbreng.
En buiten vergaderingen om, in 1 op 1 contact.

Er zijn gelukkig collega's die wel op de rem trappen als iedereen door elkaar praat. Maar in feite zou dat eerder moeten gebeuren, mijns inziens en zou ik dat dus willen leren. Kwestie van durven.

Voor mij is wat je schrijft heel herkenbaar.

[Ano23]

Ik heb bij vergaderingen eerder het probleem dat ik er een hekel aan heb om mijn mening over iets te geven alvorens ik die heel goed heb overdacht en een goed overzicht heb van de feiten. Vaak voelen vergaderingen aan alsof iedereen zijn zegje per se moet doen en zoiets vind ik absoluut nergens toe bijdragen. Na een vergadering begin ik pas écht te reflecteren en dan heb ik allerlei goede ideeën. Ik deel die dan ook wel met m'n collega's. Misschien moet ik hen uitleggen hoe dat komt ofzo, want ik zeg meestal amper iets in een vergaderzaal en dat komt niet al te best over.

[Sawi]

Ik ben mijn hele leven degene geweest die zijn mond niet open trok, stil en afwachtend was. Soms had ik een idee of een mening maar was ik bang dat ik raar was of dat men mij niet begreep (wat vaak zo was, waardoor ik dacht dat ik helemaal raar was).

Sinds enkele jaren spreek ik mijn ideeën en mening uit, zelfs zo duidelijk dat anderen mij vinden overheersen. Ik heb nu moeite om mijn mond zelfs te houden en ben geneigd om mijn mening door te drukken. Maar ik vind ook dat ik te weinig weerwoord krijg: iedereen neemt altijd alles klakkeloos van mij aan, terwijl ik juist mijn ideeën op tafel leg om tot nog betere ideeën te komen met z'n allen.

Een cursus communicatiestijlen heeft mij ooit geholpen. Er zijn introverte en extraverte mensen en er zijn mensen die vanuit gevoel redeneren of vanuit feiten. (En er zijn vast nog meer uitersten te bedenken.) Elk type heeft voor- en nadelen en maar weinig mensen kunnen makkelijk overweg met al die verschillen.
(Dat is trouwens wel te leren, mocht je dat willen.)

Wat je kunt doen om de ruimte te krijgen om je eigen mening te vormen tegenover die mensen die meteen op tafel gooien wat ze denken is het volgende:
- zeggen dat je er even over na wil denken en er later op terugkomt.
- vragen waarop zij hun idee of mening baseren.
Hiermee biedt je openingen voor discussie en ruimte voor een andere blik, zonder meteen inhoudelijk op het onderwerp in te hoeven gaan.

Je moet je vooral niet bezwaard voelen om nooit direct een mening te hebben. Waarschijnlijk overdenk je liever eerst het onderwerp. En daar is niets mis mee. Het kan zelfs heel nuttig zijn, want je voorkomt daarmee overhaaste beslissingen.

[An@]

Herkenbaar hoor, ik haat het als mensen zich profileren en alleen maar blaten om het woord te hebben. Ik dwing mijzelf wel altijd in een vergadering over de drempel te stappen en iets te zeggen. Dat zorgt ervoor dat ik alert blijf, goed op blijf letten en luister en ik voel me achteraf beter. Misschien wel trots op mijzelf als het lastig was om het woord te hebben. Als je het vaker doorbreekt, gaat het wel wat makkelijker. Soms ben ik verrast op mijzelf en hoe mijn inbreng wordt gewaardeerd.
Dus toch maar doen. En ja. Het gaat mij vaak ook puur om de vorm en het hebben van het woord dan, niet eens zozeer om de inhoud. Echte inbreng en inhoud vind ik helemaal lastig, omdat het vaak een spel voelt bij ons in vergaderingen, het is heel politiek. Ik probeer dan wel inhoudelijk iets te brengen, slaag daar redelijk in, maar mijn lat op inhoud ligt altijd hoger.

[Ray]

ik haat het als mensen zich profileren en alleen maar blaten om het woord te hebben.

Ik dwing mijzelf wel altijd in een vergadering over de drempel te stappen en iets te zeggen. Dat zorgt ervoor dat ik alert blijf, goed op blijf letten en luister en ik voel me achteraf beter.

En ja. Het gaat mij vaak ook puur om de vorm en het hebben van het woord dan, niet eens zozeer om de inhoud. Echte inbreng en inhoud vind ik helemaal lastig,

Misschien gaat het de mensen wiens inbreng je hekelt ('haat') ook alleen maar om de vorm en het hebben van het woord. In feite doen jullie dan toch precies hetzelfde, de aandacht naar je toe trekken (profileren) om het woord te (kunnen) hebben teneinde alert te blijven.

[An@]

Ja (en nee ). Ik heb heel kort het woord, hooguit een vraagje. En daar voel ik me al ongemakkelijk bij, ik denk dat die 'ongemakkelijke' gevoelens inderdaad komen door die tegenstrijdigheid. Eigenlijk wil ik niet 'meedoen' met het geblaat en doe ik het dus toch een beetje. Ik voel me dan niet mijzelf. Eigenlijk verloochen ik mijzelf en jij hebt het zo door. Mogelijk andere collega's ook dan.

Hoe zou ik dat kunnen verbeteren denk je?

[thaumadzomen]

Ooit stond er in de Knack over vergaderingen: "vergaderigen zijn donkere steegjes waar ideeën naartoe worden gelokt en stilletjes worden gewurgd"

[Ray]

Ja (en nee ). Ik heb heel kort het woord, hooguit een vraagje. En daar voel ik me al ongemakkelijk bij, ik denk dat die 'ongemakkelijke' gevoelens inderdaad komen door die tegenstrijdigheid. Eigenlijk wil ik niet 'meedoen' met het geblaat en doe ik het dus toch een beetje. Ik voel me dan niet mijzelf. Eigenlijk verloochen ik mijzelf en jij hebt het zo door. Mogelijk andere collega's ook dan.

Hoe zou ik dat kunnen verbeteren denk je?

Gezien iedere situatie uniek is, evenals groepen mensen, is daar geen eenduidig antwoordt op te geven. De wijze om het te verbeteren is om het te gaan menen wanneer je het woord neemt en indien je eigenlijk niets te zeggen hebt, tijdens dergelijke vergaderingen, zou je vooraf dus wat tijd moeten investeren in wat voorbereiding maar er rekening mee dienen te houden dat de eventuele respons wat teleur zou kunnen stellen.

Wanneer je het hebt over het verbeteren van de bijbehorende ambivalente gevoelens zul je misschien wat meer moeten relativeren en waarbij simpelweg aanvaarden dat het nu eenmaal de verwachting is waar je aan (denkt te) moet(en) voldoen.

[The artist]

Hallo DonauKinder

Sommige aspecten zijn ook voor mij best herkenbaar. Het voelen branden om te spreken, maar zodanig verlamd geraken indien je te maken krijgt met vergaderingen waarin indirect een persoonlijke inbreng wordt verwacht. Het is ook voor mij al even een delicaat punt aangezien er een ontzettend groot contrast heerst tussen hoe ik ben buiten deze vergaderingen als wie ik ben als ik eraan deelneem. Niet enkel de massa maar ook het heen en weer gediscussieer heeft een overrompelde impact, hierdoor voelt het alsof je niet meer in staat bent om je gedachten te structureren. Ook het gebrek aan overzicht op de situatie na verloop van tijd (de persoonlijkheden in de zaal) speelt volgens mij een belangrijke rol.

Het zou kunnen dat je hierdoor een angst ontwikkel(t)(de) om veroordeeld te worden omdat je niet iedereen voldoende kan inschatten. Wanneer je met 2 of 3 personen communiceert heb je niet enkel een beter idee over jou (de ander) zijn plaats binnen die context maar kan je eventuele reacties ook beter inschatten en hierop anticiperen. Ik zou dit eerder koppelen aan een vorm van faalangst - perfectionisme, want als ik naar de situatie bij mezelf kijk kan ik zeggen dat opkomen voor mezelf dan weer nooit een probleem is geweest, toch zeker niet de laatste 10 jaar. Als kleuter tot het 3de/4de leerjaar was ik dan weer erg verlegen.

Nu eerlijk gezegd, sommige kwesties zijn dan ook gewoon uitermate zinloos en heeft naar mijn mening weinig met sub-assertiviteit en de verbloeming ervan te maken. Ik vroeg het me ook regelmatig af, maar ik denk dat ik bij mijn voormalige conclusie blijf, het vaak (banale) probleem lost zich uiteindelijk zelf wel op, dat is wat je eruit leert. Misschien ben je ook een beetje het type dat zijn energie moet doseren en het daarom zo efficiënt mogelijk inzet.

[Spartapiet]

Vergaderen op het werk ben ik geen fan van. Er komen zo veel prikkels op me af en over bijna alles wat gezegd wordt ga ik nadenken en een mening over vormen. Nog vaker zie ik hiaten in plannen/ideeën en moet dan moeite doen niet alles wat in mijn hoofd opkomt zo naar buiten te laten stromen.

Een geluk bij een ongeluk dat ik nu conciërge ben op een basisschool, daar waar ik eerst leerkracht was (gezondheidsredenen helaas), veel inhoudelijke vergaderingen hoef ik niet bij te wonen, wat me een boel denkwerk (en vaak ook frustratie, want hoe breng ik mijn gedachtes over, zonder de inbrenger van het idee/plan onderuit te halen)

Bestuursvergaderingen voor de moestuinvereniging vind ik op het moment niet vervelend. Dit doe ik nog maar een half jaartje, veel is dus nu nog nieuw (en interessant) voor mij. Daarbij is onze voorzitter een politicus en vind ik het heel interessant zijn wijze van vergaderen te observeren. Waar ik wel moeite mee heb (ook bij werkvergaderingen) is het niet altijd nakomen van de afspraken.

[Beta]

Ik heb ook een bloedhekel aan vergaderen. Meestal gaat het niet snel genoeg, vind ik dat er te veel wordt geneuzeld en blijven 'we' hangen in een beslissing die (naar mijn idee) al genomen is. Ik hou van snelle actiepunten en doorpakken.

En ja, ook de prikkels zijn vervelend. Meestal helpt het bij mij als ik visueel afleiding zoek. Dan luister ik wel, maar is de focus minder groot en daardoor de prikkel minder heftig.

Al met al kost het steeds erg veel energie, krijg ik er hoofdpijn van en ben ik de rest van de dag niks meer waard.

[Spartapiet]

Fijn dat er herkenning is.

Die visuele afleiding ga ik eens proberen!

We hebben wel eens sessie waarbij we al staande vergaderen, ga ik lekker bij het raam staan en af en toe naar buiten staren.

[nathalie]

Op mijn oude werk hadden we zgn "werkoverleg "

Eerst een uur korte cursus en daarna een driekwartier agrnda en vervolgends 15min vragenrondje
Nou soms was het mooi praktisch allemaal. En andere dingen weer gezaag over oud gezaag.Winkelwerk vraagt ook altijd om de aanscherpen van de HACCP lijsten en waarom de bestellingen fout lopen...

Ik zit nu ook in diverse besturen (een van Pharos hb -kinderen, en wen van In Between Café voor werkzoekenden )
)
en die vergaderingen of overleg dingen zujn met name ook voor praktische taakverdelingen en brainstormen over volgende workshops en activiteiten .en evalueren
Dat is wel erg fijn. De ene is handiger met text en de ander meer gastheerfunctie of communicatie expert.
Eindelijk mijn plek gevonden. Omdat het vrijwillig is voor iets dat ik graag doe dan voelt het ook veel nuttiger dan op mijn oude werk waar de zelfde fouten en gedoe elke keer weer terugkwam en iedereen ,ook de enthousiaste nieuwe mederwerkers na een tijdjd dachten ,tja wat ik inbreng helpt toch niet altijd. Structureel lag het niet aan ons als team maar de directie en hun plannen maakte het niet makkelijker voor de lui op de wetkvloer. Je kan wel een superoven bestellen om elke dag vers brood te bskken maar dan moet je meer medewerkers. En niet diegenen die er al zijn verwachten dat ze 3x harder moeten. Vervolgends draieen er een paar door of te veel brood weggegooid of zwart gebakken door slechte instructie of fout programma.

[Ries]

Ik heb altijd veel rust gevonden bij het maken van mindmaps of diagrammen over het onderwerp. Of gewoon over iets wat mij op dat moment bezighoud, niet altijd handig als het niets met het onderwerp te maken heeft


En anders kan ik altijd nog het proces observeren, of gewoon uit tunen

[Eekhoorn]

Ik vind vergaderingen heel wisselend. Ik kan me in ieder geval ergeren aan slecht voorzitterschap. Als discussies verzanden neem ik het al snel van de voorzitter over

Ik denk wel vaker dat we staand zouden moeten vergaderen. Maar voor sommige vergaderingen zou dat niet opgaan. Ik zit één vergadering voor die wat mij betreft vooral als doel heeft 'uitwisseling en groepsgevoel creeren´. Dus die vergaderingen zijn altijd sloom en in de agenda zit veel ruimte voor relatief uitwijden. Ik vind het soms ergerlijk (heb wel wat beters te doen met mijn tijd), maar het helpt om me te bedenken wat het del van die vergadering is. En dat het maar vier keer per jaar is

Overigens ken ik ook iemand die altijd breiwerk meeneemt naar alle vergaderingen (ook als het over zeer complexe materie gaat). Dat werkt best goed.

Mijn grootste ergernis-vergadering is op de school van een van mijn kinderen. Daar ben ik als ouder bij betrokken, en die vergadering bestaat volgens mij vooral om de ouders de illussie van inspraak te geven.

Wat ik tegenkom aan moeilijkheden wisselt:
Ik heb één vergadering (met hoogzakelijk high-IQ / HB-ers) waarin veel gebrainstormd wordt en iedereen altijd wil laten zien hoe geweldig hij is. Op de apenrots vind ik het moeilijk om mijn zegje te doen. Maar dat heeft ook te maken met het feit dat er veel hoogleraren aan tafel zitten die je vanwege hun status niet in de reden 'mag' vallen. Als 15 mensen dan snelle en sterkte argumenten hebben en je niet op tenen moet trappen en het een apenrots is .... dan moet ik mezelf actie voornemen om mijzelf te laten zien. Als ik me dat niet voorneem, kom ik er nooit tussen En omdat het een plek is waar het toch belangrijk is om je te profileren..... Ik heb een hekel aan apenrotsen.

Een ander iets wat ik tegenkom is dat ik heel snel door heb als iets fundamenteel niet juist is. Heel lang heb ik dat ´ik snap er niks van´-signaal geinterpreteerd als dat ik dom was. Ondertussen weet ik beter. Als me dat gevoel in een vrij onbekende groep overkomt, dan stap ik in vanuit een naieve houding: "ik zal het misschien nog wel niet snappen, maar ik vraag me af waarom....." En dan heel lief en onschuldig kijken . In groepen waar ik vertrouwder mee ben, durf ik tegenwoordig gewoon te zeggen dat ik het gevoel heb dat het niet klopt. En al pratende krijg ik gelukkig altijd duidelijk wat dat dan is. Al heeft het even geduurd voordat ik het vertrouwen kreeg dat dat gevoel, waar ik nog geen woorden aan kan geven, zich omzet in woorden op het moment dat ik begin te praten.

Oja, ik heb een hekel aan het gebruik van stellingen als vorm voor een discussie, omdat de uitkomst van de discussie altijd is dat het er maar net om gaat hoe je de vraag interpreteert / de definitie hanteert. Tedious vind ik dat !


(aldus mijn slecht-gestructureerde antwoord )