Ook hallo!

[Bill]

Hallo, ik zal me ook even voorstellen.

Ik ben Bill, 34 jaar, en altijd tegen alles en iedereen in gegaan die ook maar over HB begon.
Inmiddels ben ik in de voorbije jaren slechts een handvol mensen tegen gekomen die me echt begrepen, verstandelijk, maar ook gevoelsmatig, de grote gemene deler hier blijkt HB/HSP te zijn.

Dus, eigenwijs als ik ben, zal ik nu toch moeten toegeven dat toen men hier op de basisschool over begon, ik niet had moeten roepen: “ik ben niet anders, ik ga gewoon naar de havo!”, maar misschien toen al iets beter had moeten luisteren.

Met 16 jaar een havo diploma gekregen, aanwezig zijn was blijkbaar genoeg, en daarna drie opleidingen begonnen, en uiteindelijk na een maand of 2, toen de derde opleiding al, fulltime gaan werken bij het stagebedrijf wat ik moest zoeken voor deze derde opleiding. Vanaf dat moment had ook het overmatig cannabisgebruik zijn intrede gedaan, en schuwde ik eigenlijk geen enkele drugs. Dit fenomeen, wat achteraf alleen maar dempen bleek te zijn, heeft mijn leven geregeerd tot iets meer dan een half jaar geleden.

Inmiddels een heleboel jaren verder, en een relatie (al met al een maand of 20) met iemand die me wél echt begreep achter de rug, ben ik nu eindelijk zo ver dat ik in plaats van mijn focus altijd maar op een ander te hebben, deze eens op mezelf gericht heb. En nu ik dan eindelijk mijn eigen behoeftes een beetje in kaart gebracht heb, blijkt daar toch een heel groot deel van mij behoefte te hebben naar dit “echt begrepen worden”. Helaas is de enige persoon die me echt begreep en dicht bij me stond nu op een afstand komen te staan, die eigenlijk alleen maar groter wordt.

Ik hoor het haar nog zeggen ”Focus eens op jezelf” en “Ga eens kijken op het HB-forum, ga eens naar een HB Cafe” en ik maar eigenwijs volhouden dat het allemaal prima ging en dat ik prima wist waar ik gelukkig van werd. Gaan-gaan-gaan! Dat is altijd mijn leven geweest, en vooral anderen vooruit helpen, dat gaf de meeste voldoening. Tot ik dus op alleen mezelf aangewezen was, en voor het eerst in mijn leven echt ging kijken naar wat ik miste, en waar ik behoefte aan had.

Hier op het HB-forum inmiddels al zoveel herkenning mogen lezen, dat ik ook deze keer weer het gelijk aan d’r toegegeven heb, de zóveelste. Niet dat dat zo belangrijk is, maar t geeft wel aan dat ik misschien wat beter kan luisteren naar mensen die me begrijpen en zonder mijn eigen subjectiviteit naar me kijken.
Vrijdag over een week naar mijn eerste HB-cafe, hier in Eindhoven. Best wel spannend, want ik heb werkelijk geen idee wat ik moet verwachten. Maar het luisteren naar mezelf, en eigenlijk voor het eerst in mijn leven een beetje van mezelf houden geeft de burger ook wel weer moed!
Het voorlopige nadeel wat er aan kleeft is dat ik me tegelijkertijd nog nooit zo eenzaam gevoeld heb als nu. Voorheen had ik daar geen tijd voor, nu ik wat dichter bij mezelf leef is dat toch wel een pijnlijk feit. Mijn ex in deze heeft me dus eigenlijk op een pijnlijke manier een aantal enorme levenslessen geleerd, en daar kan ik d’r dankbaar voor zijn. Want soms krijg je energie van contact met mensen, helaas kost het de rest van de tijd enorme hoeveelheden…

In ieder geval bedankt voor het aanhoren van mn verhaal, wellicht tot ooit!

[PaulaJewel]

Hoi Bill,

Ik herken je verhaal zo erg. Ik zit hier ook precies middenin. Altijd gericht op anderen, eigen behoeftes nu zoeken. Helaas heb ik nog een verwaarloosachtergrond en pestachtergrond erbij. Ik moet dus ook echt in therapie hiervoor. Maar ben tegelijk wel bezig met veel dingen plannen, omdat ik me daar denk ik prettig bij voel. Gevoel wat ik vroeger wel es gehad heb. Ik ga 22 januari ook naar mijn eerste HB-cafe, maar dan ik Zwolle, met toepasselijk thema, eenzaamheid bij HB. Want ik heb me ook altijd onbegrepen gevoeld. Ik wens je succes en laat nog maar es wat van je horen. Ben benieuwd!

[Bill]

Hallo Paulajewel, dank voor je reactie.

Ik ben in mijn leven maar om en nabij een handvol mensen tegen gekomen waarbij ik me praktisch meteen vertrouwd en begrepen voelde.
Dus ze zijn er wel degelijk! Dat biedt natuurlijk al wel enige hoop.

Ik heb me dus alleen nooit in die mate beseft dat er ook écht een behoefte daartoe in me zat, want ik ging liever gewoon door met anderen vooruit helpen, dat was een soort "proven technology" voor me.

Ik had dus wel zulke mensen in mijn leven, eigenlijk altijd wel eentje. Alleen op dit moment ben ik gewoon even eenzaam in deze context.

Ik heb gewoon te weinig gevoelige mensen in mijn netwerk, te veel oppervlakkig gedoe, en dat kóst me dus alleen maar energie.

Maar we komen er wel, we zijn allemaal de moeite waard!