Trouw aan jezelf of rekening houden met de norm?

[Trivia]

De titel is misschien erg zwart/wit gesteld, maar voor mij voelt dat echt als twee uitersten. Ik vraag mij af hoe jullie daar tussen balanceren.

Van jongsaf aan viel men altijd al op (en mij ook) dat ik vaak 'too much' was.
Dit was dan op het gebied van mijn kennis willen delen (vrij vertaald: de goedbedoelde wijsneus), verantwoordelijk voelen en alle daarbij horende over the top gevolgen, intense gevoelswereld, you name it.
Ik heb goed geleerd en vaak gehoord dat dit niet was wat de rest van de wereld deed of ervoer en ik rationaliseerde dat ik gezien 'wat normaal was' inderdaad afwijkend was, deed er een slotje op en paste me aan.

Op het moment ben ik erg gericht op het accepteren en juist omarmen van al deze 'afwijkingen van de norm' die ik bezit. Ze zijn juist mooi. Ze mogen er zijn.

Moeilijk is, bijv. je hebt geleerd dat altijd je 'wijsneus' mening geven fout is. Nu leer je dat je jezelf mag zijn. Ga je dan all out. Of kijk je toch nog naar een norm? Je wilt jezelf zijn, maar tegelijk wil je niet een vervelend persoon zijn. Waar ligt de grens?
En weer iets net wat anders. Zoals acties van mensen die voor jou heel pijnlijk zijn, maar je inziet dat jij het op die manier ziet/ervaart, dus dat je het onredelijk vind iets te zeggen, omdat hun intentie anders is. Zeg je het dan, omdat je jezelf moet zijn? Of pas je je dan toch aan?

Op het forum ben ik ook vaker dit dilemma tegengekomen. Hierbij zag ik dat men hiermee omging door bijv. zich toch terug te trekken (soms ook sociaal isolement) of klein te houden. Of juist het andere uiterste: te zeggen wat je wilt en zo ben ik, "jammer dan" (even grof gezegd) of de ander gekwetst is.

Ik kan toch niet accepteren of geloven dat er geen manier is waarop wij onszelf kunnen zijn of voelen dat wij onszelf mogen zijn, zonder tegelijk de ander tegen ons in het harnas te jagen. Het is net alsof je moet kiezen tussen jezelf en de ander. Theoretisch weet ik tegenwoordig dat je voor jezelf ook moet kiezen, in de praktijk kan ik niet kiezen.

Voor mezelf kan ik zeggen dat ik de ander (tot ver voorbij het punt dat het verstandig is) zichzelf laat zijn. Ik heb er ook moeite mee dat er twee maten lijken te zijn. Maar dat is iets wat ik zelf doe, daar kan ik de ander niet op aankijken. Wrang kan het wel zijn.

Ik zou graag willen weten hoe en of jullie die balans gevonden hebben. Misschien zijn er wat ideeën waar we allemaal of sommigen van ons weer op verder kunnen of elkaar op ideeën brengen.

Een tip mbt het "enthousiast info willen delen in een gesprek" ontving ik gisteren. Dit was in een gesprek bij de ander kort aan te geven dat je ervaring/iets wist over het onderwerp en of de ander jouw advies zou willen horen. Als deze dan ja zegt, mag je all out (mijn interpretatie haha, maar in principe weet je dan achteraf dat het gewenst was) en als de ander nee zegt, kan dat betekenen dat men gewoon wilt dat je even luistert.

Dus, hoe ben jij écht jezelf en daarmee tegelijkertijd niet niet-empatisch/self centered/onaangenaam in je gedrag? Ik weet niet of dit helemaal de juiste stelling is, maar ik hoop dat jullie een beetje weten waar ik op doel obv de rest vh verhaal.

[ChrisV]

Hi,

Ik mis woorden (beste gevoelig topic).. dus excusees als ik kort / rommelig schrijf
Maar ja, ik heb ook geleerd om low profile te houden, tot het moment dat ik mezelf te zwaar onderdruk & dan raak ik geirriteerd / boos. (niet voor nieks dat ik zei dat ik HB contact miste).

Alhoewel het moet kunnen om jezelf te zijn, de norm blijft per definitie de norm...dus grenzen binnen welke je wordt altijd verwacht.
dagelijks based : komen naar een conclusie waar men zie je als een gek.. en hetzelfde conclusie 20min later vinden (en de kredit nemen ), verkeerde conclusie geven want de opgeleveerd informatie waren niet correct / niet compleet (maar inmiddels heb je al de hele denk process klaar).
ezv ezv. Er zijn bladen van voorbeelden

Ik heb op dit moment geen oplossing gevonden.. ik blijf experimenteren en ik ben zeker open naar ervaring uitwisselen!

chris

[Peach]

Niet. Nou eigenslijk nog niet....Uuuuuuhhh nee ik denk dat ik volledig mezelf kan zijn, maar wel een stuk kan inwinnen. Ik denk door taaldenkend te leren communiceren, kan ik meer mezelf zijn, omdat de mensen mij dan beter begrijpen. Gewoon stapje voor stapje.....voor......stapje....... Ok ik heb er al vanaf mijn kindertijd moeite mee om dan mijn aandacht erbij te houden. Maar ja zo denk ik het te kunnen bereiken.

[Spartapiet]

Je worstelt met hetzelfde als waar ik ook mee worstel.

Prive weet mijn omgeving wie ik ben en accepteert me zoals ik ben, mijn kringetje is niet heel groot. Daar ondervind ik weinig problemen.

Op werkgebied en bij sociale gebeurtenissen buiten mijn vaste vriendengroepje, is het wat lastiger. Het liefst geef ik steeds ongevraagd advies en draag ik constant verbeterpunten aan. Op mijn vorige werkplek maakte men handig gebruik van mijn vermogen een en ander kritisch tegen het licht te houden. Geregeld kreeg ik draaiboeken van sportdagen of andere schoolactiviteiten onder mijn neus om te kijken of men overal aan had gedacht.
Nu op mijn nieuwe werkplek (anderhalf jaar) weet nog niet iedereen dat ik graag advies geef. Toevallig vandaag een collega aangeboden of ik het koningsspelendraaiboek voor haar mocht voorzien van aan -en opmerkingen. Ze zei ja, wat ik dus leuk vind. Nu worstel ik toch wel met de norm, ik heb het nog niet gelezen, maar mezelf kennende ga ik heel wat kunnen adviseren. Maar ga ik dat ook doen? Of maak ik keuzes? De norm is hier dat je niet zo het hele draaiboek gaat herschrijven (zou ik zelf ook niet leuk vinden) Het zullen keuzes zijn, dus pas ik me deels aan aan de norm. Ik probeer dus wel situaties te creëren waarin ik lekker los kan gaan, alleen gedoseerd

[Ries]

Het lijk mij dat je trouw aan jezelf kan zijn binnen de groep, zonder dat je daarbij altijd je aan hoeft te passen. Is een soort van aan de zijlijn staan binnen de groep. Je moet dan wel erg scherp blijven om niet net buiten de lijn te vallen, al denk ik dat je jezelf daarin kan sturen. Daarbij moet je je afvragen of je wel altijd de behoefte hebt om je binnen 'de norm' te begeven.

[Peach]

Helemaal jezelf kan niet. Dat probeerde al uitleggen in het vorige bericht. Ik had een tikfout gemaakt en vergat het woord "niet". Het is dus denk ik een kwestie van communiceren in stappen en afwegen wanneer je het beter bij jezelf kan houden en wanneer het beter is om je een keer aan te passen. Het aanpassen mag niet ten kosten gaan van jezelf.

[OverLoad]

Wat ik geleerd heb om te doen: vragen stellen.
Zoals in de sportschool: ik weet dat iemand z'n rug aan het verkloten is met een bepaalde (uitvoering van een) oefening. Op dat moment vraag ik wat iemand aan het doen is / het uit kan leggen. Aangeven dat ik het anders geleerd heb en benieuwd ben wat het verschil is.
Meestal komt daar een goed gesprek uit ipv dat iemand zich aangevallen voelt.
En over het algemeen blijkt dat ze inderdaad geen idee hebben dat ze een oefening verkeerd uitvoerden

[belgarath]

Het ligt er bij mij altijd aan met wie ik omga.
Zoals Overload zegt: advies geven mbt het zien dat iemand in een sportschool zijn rug aan het verkloten is doe ik niet. Tenzij ik er voor mijn werk zou staan. Ik moet voor mijn gevoel er continu op letten dat ik voor de omgeving begrijpelijke taal uitkraam. Sinds een aantal jaar heb ik meer en meer door dat ik mogelijk jarenlang voor mijn omgeving (bv werksetting) soms onbegrijpelijke dingen heb gezegd en dat mijn omgeving braaf instemmend mee knikte, bang om misschien dom gevonden te worden.
Door jarenlang mijn neus te stoten heb ik me aangepast en hou ik me vaak in.
Heerlijk als ik iemand tegenover me heb die kritische vragen stelt en andere perspectieven laat zien. Op zo'n moment ben ik trouw aan mezelf en kan ik ronduit praten.

[Hemlock]

Aangepast gedrag laten vallen en positief onaangepast zijn.
Het is even oefenen in de praktijk, maar ik voel me er beter door.
Ook omdat ik geen zin meer heb in depressies, daar is het ook goed voor.

[belgarath]

Aangepast gedrag laten vallen en positief onaangepast zijn.
Het is even oefenen in de praktijk, maar ik voel me er beter door.
Ook omdat ik geen zin meer heb in depressies, daar is het ook goed voor.

Zou ik graag willen, maar daar ik met mensen uit alle lagen van de bevolking werk op een-op-een situatie is het niet handig als ik mijn eigen taal blijf bezigen, daar dat onvermijdelijk zou leiden tot onbegrip.
Thuis kan ik lekker mezelf zijn....zelfs mijn kinderen snappen me