Zeg, ben jij hoogbegaafd of zo?

[Terence]

Een erg Ronde Tafel topic, maar volgens mij past het hier en ik vind een positief onderwerp wel leuk.

Heb jij net, of in het verleden meegemaakt dat iemand anders opmerkte dat jij opzienbarend uitsteekt?
Wat deed je?
Wat zei men tegen je?

[Terence]

Ik krijg vaak te horen "dat jij dat nog weet!" of "wat leuk dat jij dat onthouden hebt". Vooral de eerste variant, mensen kunnen soms extreem verbaasd zijn, terwijl het voor mij geen kunstje is om sommige dingen decennia te onthouden (tenminste, nog niet).
Door dat, maar ook bijvoorbeeld mijn geheugen in geheugenspelletjes, krijg ik o.a. het HB gevoel.

Toen ik net begon met zelf stepaerobicles te geven, en ik zei dat ik aan een liedje aan het werken was, zei een stepklant: "je bent al schrijver, je bent zomaar ineens stepleraar geworden (en had al vanaf les één een grote aanleg voor moeilijk steppen, daar keken ze allemaal van op) en nu maak je ook nog eens zelf muziek? Je lijkt wel een wonderkind."
Ook hier, die meervoudige creativiteit geeft mij ook het HB-gevoel.

Ik krijg het juist van mensen op enige afstand. De vrienden/familieleden die dicht bij me staan zijn mijn uitingen zo gewend dat het normaal is. Ik heb alleen één goede vriend die nog wel eens op kan kijken van hoe snel ik iets onder de knie krijg en dat spreekt ie dan ook uit.

[Phileine2]

Ik moet ineens denken aan die keer dat ik als klein meisje bij opa en oma rad van fortuin zat te kijken. Het woord was 'revolutie' en ik zag het als eerste, lang voordat ik enig benul had wat het woord betekende.

Toen vielen ze wel bijna van de bank. Wat ze deden weet ik niet zo goed meer, denk dat ze hun verbazing uitspraken (positief).

Voor de rest ben ik nogal 'doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg' opgevoed en ik zal niet altijd laten merken dat ik de dingen sneller doorzie. Ik kan me even geen andere situaties herinneren.

[Phileine2]

Goed geheugen heb ik ook. Dat is ook een familietrekje, mijn beide opa's konden tot in detail verhalen vertellen van vroeger. Of dat het bijv sneeuwde in november en dat opa dan zei: Oh dat was in 1917 ook zo, toen lag er op 15 november al sneeuw!

Het feit dat ik dingen uit het verleden soms in detail kan navertellen maakt dat sommigen denken dat die dingen enorm zwaar beladen zijn voor mij. Maar dat hoeft helemaal niet.... alleen ik onthoud het gewoon allemaal.

By the way, mijn opa's waren niet hoogbegaafd, volgens mij. De intelligentie komt meer bij de oma's vandaan

[Nesjamag]

Ja, heel vaak.

Een nicht van me die psychologe is, eerste ontmoeting.
Psychologisch centrum toen ik een tiener was, wouden me testen omdat ik redelijk verstandig leek.
Sommige studenten uit men studententijd, vanaf ik hen iets uitlegde of nadat ze vernamen hoe weinig ik studeerde.
Een college die een hoogbegaafd zoontje heeft, had vrij snel vermoeden.
Men psychiater, 2de ontmoeting kwam ze er mee af.
Een filosofie studente die reeds een master psychologie had en uit een gezin vol hoogbegaafden kwam en een relatie had met een hoogbegaafde, had het vrij snel door.
Kon op zeer jonge leeftijd puzzels oplossen (puzzels met zo puzzelstukjes die moeten passen) en de huisdokter kon dat niet geloven. (dit is iets dat ik me zelf niet herinner)
...

Nog meer mensen zijn soms onder de indruk van specifiekere vaardigheden of dingen die vroeger gedaan heb. Heb ooit eens in 45 minuten tijd bijvoorbeeld 60+ pagina's aan kunstgeschiedenis vol met details (stromen, kunstenaars, voornaamste werken per stroming en kunstenaar, voornaamste kunstenaar per stroming, kenmerken van kunstenaars, stromingen en belangrijkste kunstwerken, en datums van kunstenaars, stromingen, kunstwerken) geleerd en kon het woord voor woord repliceren. Vond ik ook wel cool :p
Heb ooit een wiskundige die kaarten kon tellen kunnen verslaan en die was zeer verbaasd dat ik die kon misleiden.
Heb via wat coole onbewuste suggestie trucjes mensen te veel kunnen doen terugbetalen (winkel etc), een van men vrienden tege wie ik had gezegd wat ik ging doen was vrij onder de indruk :p
Zo van die dingen vinden mensen snel indrukwekkend en laten dat dan wel merken.

Afhankelijk van wie de persoon aan de andere kant is geef ik er wat uitleg over of probeer ik het stil te houden. Sommige mensen reageren er niet goed op (teveel doorhebben kan mensen wantrouwig maken). Ik heb liever dat enkel mensen die er niet wantrouwig door worden weten dat ik hb ben of van die speciale dingetjes opmerken.

[Terence]

Ik moet ineens denken aan die keer dat ik als klein meisje bij opa en oma rad van fortuin zat te kijken. Het woord was 'revolutie' en ik zag het als eerste, lang voordat ik enig benul had wat het woord betekende.

Enig! Weet je nog hoe oud je was?
Ik weet dat ik als tiener een keer grappend tegen een paar klanten in ons café zei: "Als ik een conversatie wil hebben dan kom ik wel naar de andere kant van de bar." En ze riepen meteen samen "ho ho ho! Gaan we duur doen?". Het had voor mij even nodig voordat ik besefte dat ze het hadden over het woord con-ver-sa-tie. Toen leerde ik dat vocabulair dus ook definitief persoonsgebonden is, en dat wat voor mij normaal is voor een ander overkomt als, nah, "duur" blijkbaar.
Op de eerste klas basisschool (groep 3, voor de jongeren onder ons ) noemden ze mij "de ouwe" omdat ik zo'n volwassen woordenschat had. Ik was me van geen kwaad bewust. Maar dat het pestend bedoeld was, was wel duidelijk.

Het feit dat ik dingen uit het verleden soms in detail kan navertellen maakt dat sommigen denken dat die dingen enorm zwaar beladen zijn voor mij. Maar dat hoeft helemaal niet.... alleen ik onthoud het gewoon allemaal.

Nee, precies. Het kan net zo goed iets onbenulligs of een beetje grappig iets zijn. Het ligt niet aan wat het is, maar hoe "leuk" genoeg ik het ervaar om te onthouden. Ik sta er niet bewust bij stil, maar het gaat gewoon in een database van informatie die langer toegankelijk blijft.

By the way, mijn opa's waren niet hoogbegaafd, volgens mij. De intelligentie komt meer bij de oma's vandaan

Ik geloof je meteen. Maar misschien dachten die opa's ook wel:

'doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg' opgevoed en ik zal niet altijd laten merken dat ik de dingen sneller doorzie. .

[Phileine2]

Tja, wat de opa's betreft vind ik het ook lastig te zeggen. Beiden opgegroeid als agrariers en niet de kansen om zich te ontwikkelen zoals wij die hebben. Beiden konden op de basisschool niet zo goed leren (maar ik heb inmiddels geleerd dat dat niet altijd wat zegt over de intelligentie). Maar het gevoel dat ik erbij heb, is dat ze niet HB waren. En zo heb ik bij mijn oma het gevoel dat ze het best eens wél zou kunnen zijn.
Mijn HB-radar is niet altijd betrouwbaar maar soms toch wel een beetje.

Verder: Hoe oud ik toen was? Zeven of acht denk ik.
(heb even opgezocht, Rad van Fortuin was op TV vanaf 1990 )

[Terence]

Verder: Hoe oud ik toen was? Zeven of acht denk ik.
(heb even opgezocht, Rad van Fortuin was op TV vanaf 1990 )

Ik keek het ook.
Maar heel begrijpelijk. Ik denk dat, met name grootouders nog in die tijd, erg opkijken als een achtjarige ineens "Revolutie" zegt. Zelfs al is dat misschien niet eens het juiste antwoord.

[Phileine2]

Nee het was goed!
Zomaar een moeilijk woord roepen dat fout is, is niet zo moeilijk he

[Diana]

Nee dat heb ik niet mee gemaakt. Wel het omgekeerde! Ik stond toen ik een jaar of 11 was samen met mijn moeder in het kantoortje van de hoofdmeester(ja, ja, ik word oud). Die zei tegen mijn moeder: 'Diana is niet zo slim, laten we haar maar naar de huishoudschool doen.' Ben ik nooit vergeten en heeft veel inpact gehad. Ondanks dat we dat advies negeerden, ik ging naar de mavo, bleef die opmerking mij bij. Pas toen ik de universiteit had afgerond is dat een beetje over gegaan.

Wel heb ik eens tijdens een puzzelspeurtocht gehoord dat ik wel erg goed was in het oplossen van puzzeltjes, dat was leuk. En we wonnen

[aletta]

Ik kan het me zelf niet echt herinneren (flarden wel) maar ik heb beide benen gebroken toen ik 2.5 was en heb toen heel lang in katrollen in het ziekenhuis moeten liggen. Omdat ik niet kon spelen (lag van mijn tenen tot mijn borst ingezwachteld) en ze toch iets met me moesten (jaren 70 he, ouders moesten vooral wegblijven bij hun kind) begonnen ze met heel veel voorlezen etc. Resultaat was dat ik dus zelf kon lezen en schrijven toen ik het ziekenhuis uitkwam. Ik kan me herinneren dat ik samen met mijn vader op zijn schoot de krant las, was toen een jaar of 3 ofzo. Ben dus bij binnenkomst op de lagere school direct getest. En daar kwam uit dat ik HB was. Dat was zo heel erg notdone binnen mijn familie en binnen mijn leefomgeving dat ik dat pas een jaar jaar geleden echt zo duidelijk heb gehoord van mijn ouders.

Gedurende mijn hele school carriere is tegen me gezegd dat ik wel slim was, heel slim zelfs, maar dat ik ook vreselijk lui was en niet meer deed dan strikt nodig (klopte ook wel). Ik denk dat alle leraren het wel heel goed doorhadden.

[Laatbloeier]

Leuke voorbeelden Terence, Phileine! O, en de jouwe ook Aletta, je postte net vóór mij. (oeps, en als ik nou iedereen persoonlijk noem, vergeet ik jou nog, Diana!) Enne, Nesjamag, jij lijkt een soort fotografisch geheugen te hebben voor leren. Kan ik wel wat jaloers op zijn!

Wat mijzelf betreft, ik moet in dit verband ineens denken aan een vriendin waar ik tijdens mijn pubertijd intensief mee omging. Zij zei ooit tegen me: "Als je met jou een discussie voert, dan win je het nooit." Nou vond ik wel dat zij, intelligent als ze óók was, af en toe onzin kon verkondigen en ik houd niet van onzin!

[Phileine2]

Dat leren lezen doet me ook ergens aan denken. Ik was vijf en zat in groep 2 van de kleuterschool. Van mijn oom en tante had ik een boekje gekregen, waarschijnlijk met het idee 'straks gaat ze naar groep 3'.
Dus ik was al een tijd zoet met dat boekje en kwam ergens op pagina 5 een woord tegen dat ik niet kon lezen dus dat vroeg ik aan mijn ouders. Die waren stomverbaasd dat ik het eerste stuk van dat boek al helemaal gelezen had
Was wel al een tijdje bezig met letters en woorden, mijn moeder hielp dan ook wel maar het initiatief kwam echt van mij.

[Laatbloeier]

Dat zo jong al (min of meer) op eigen kracht leren lezen hoor je veel bij hoogbegaafde kinderen.

Iets anders dat ik van mijzelf achteraf wel frappant vind zijn de spinsels in mijn eigen piepjonge hoofdje. Ik weet bijv. nog dat ik in zo'n voorstoeltje op de fiets zat en mijn ouders met me aan het fietsen waren. Dan ben je nog heel klein als je daarin past. Ik had kennelijk het laatste stuk net gedaan of ik sliep, en toen we thuiskwamen en mijn ouders de fiets tegen de muur van het huis zetten, zei mijn vader: "De kleine meid slaapt." Heel letterlijk dat zinnetje, ik hoor het hem bij wijze van spreken nog zeggen. Voor mij was het een bijzonder moment, in de zin van: mijn ouders zijn niet mijn onwankelbare rotsen in de branding die alles weten, ik houd ze, zo klein als ik ben, heel makkelijk voor de gek. Niet dat dit nou zozeer op hoogbegaafdheid duidt, voor mij is het wél een voorbeeld dat ik al heel jong de volwassenen om mij heen niet zo heel serieus nam. Dat heeft mij (in periodes) tot een enorm bang en depressief kind gemaakt. Dat laatste uiteraard in combinatie met mijn karakter.

Mijn moeder heeft over mij als heel jong kind ooit gezegd: 'Jij was niet gerust te stellen.' Voorbeeld: ik ben katholiek opgevoed en op een gegeven moment was ik doodsbang dat er ooit een engel in mijn slaapkamer zou verschijnen. Mijn moeder stelde me gerust door te zeggen: 'Ik ben al oud en heb er ook nog nooit een gezien'. Waarvan ik dacht: "Ja, dat zegt toch helemaal niks?!". En: ik was altijd bang dat de kerk, waar wij elke zondag naartoe gingen, zou instorten. Het was tenslotte al een oud gebouw! Mijn moeder zei dan dat de kerk al zó lang stond, en nog nooit was ingestort. Wat ik dan ook weer een totaal niet steekhoudend argument vond. Voor mij was het gewoon logisch dat een oud gebouw ooit zou instorten en hoe ouder het gebouw werd, hoe logischer het was dat dat moment dichterbij kwam...

Nog een voorbeeld: ik zit voor een kast, soort dressoirkast in de woonkamer van het huis waarin ik geboren ben. Ik moet een jaar of 4 oud zijn geweest. Ik beweeg het deurtje van de kast heen en weer en heen en weer. En iedere keer voel ik me gefascineerd in de zin van: dit moment, van dat bewegen van dat deurtje, ligt nu achter me en komt nooit in meer terug in de tijd. Ik 'voel' het fenomeen tijd en verwonder me erover. Vind ik best filosofisch voor het jonge kind dat ik was!

[Phileine2]

Ha soortgelijke gedachtes had ik ook. Dat besef van: dit moment komt nooit meer terug.
Ook herinneringen aan het voorop de fiets zitten. Verder heb ik als kind vaak gedacht dat alle mensen bezig waren een wereld te creeeren die om mij draaide, en dat ik dat moest geloven. Een soort spel waarin ik voor de gek werd gehouden maar dat verder nep was. Ook omdat ik me niet kon voorstellen dat de wereld bestond uit miljoenen andere autonome wezens.
En ik heb wel eens gedacht dat ik van een planeet met groene wezens kwam en bij mijn ouders slechts te logeren was. Maar ik zag een tijdje terug op TV dat dat een theorie is die sommige volwassenen ook nog aanhangen dus wie weet

[Laatbloeier]

En toch houd ik altijd nog de mogelijkheid open dat iederéén dit soort gedachten heeft, maar dat niet iedereen ze onder woorden brengt...

[Stefan]

Verder heb ik als kind vaak gedacht dat alle mensen bezig waren een wereld te creeeren die om mij draaide, en dat ik dat moest geloven. Een soort spel waarin ik voor de gek werd gehouden maar dat verder nep was. Ook omdat ik me niet kon voorstellen dat de wereld bestond uit miljoenen andere autonome wezens.

Dat deed ik ook, en dan probeerde ik mensen te herkennen die in een andere "akte" van het "toneelstuk" een dubbelrol hadden. Soms lukte dat (dat was best freaky)

[Phileine2]

Hoe bedoel je dat? Klopte wat ze op het ene moment deden niet met dat van het andere moment? Kwam je ze op verschillende plaatsen tegen die je niet met elkaar kon rijmen?

[Terence]

Die zei tegen mijn moeder: 'Diana is niet zo slim, laten we haar maar naar de huishoudschool doen.'

Ik kreeg het van thuis uit mee. Woorden als 'idioot' en 'achterlijk' waren normaal. Wellicht niet zo serieus en hard bedoeld als het overkwam, maar ik was een kleuter/kind/tiener en erg gevoelig, en sowieso erg vertrouwend in de waarheid van wat mensen tegen mij zeggen. Dus het is een wonder dat ik vóór mijn 20ste toch doorhad dat ik hoogbegaafd was. Want ik heb jaren rondgelopen met het idee dat ik juist niet zo heel erg slim was.

Dat zo jong al (min of meer) op eigen kracht leren lezen hoor je veel bij hoogbegaafde kinderen.

Nou, hier niet. Eerste dag op de basisschool had de juf 'BOOM' op het bord geschreven. Ze vroeg wat er stond en vrijwel iedereen gaf en goed antwoord op. Ik had geen idee en voelde me daar niet prettig bij.
Nu weet ik dat er toen ik klein was thuis geen kinderboeken waren, dat er niet werd voorgelezen en dat ik thuis ook niet geleerd kreeg om bepaalde simpele woorden al te kunnen lezen. Vreemd, want mijn ouders merkte wel al op dat ik een opvallend slimme baby was.

Verder mooie voorbeelden, dames.
En ook weer erg duister, Laatbloeier. Je had al ooit verteld hoe je als kind was en ik begrijp het nu steeds beter.

[Terence]

Verder heb ik als kind vaak gedacht dat alle mensen bezig waren een wereld te creeeren die om mij draaide, en dat ik dat moest geloven. Een soort spel waarin ik voor de gek werd gehouden maar dat verder nep was.

Ja, hier ook. Ik probeerde ook op te letten, maar concludeerde daaruit dan weer juist dat het gewoon niet waar kon zijn. Het zou zo diep en gedetailleerd gepland zijn, daar zou geen enkel mens toe in staat zijn.

En ik heb wel eens gedacht dat ik van een planeet met groene wezens kwam en bij mijn ouders slechts te logeren was.

Pff, groene wezens...
Ik kwam van een planeet waar iedereen een blauwe gloed om zich heen had wat ook een soort energieveld was. Omwille van hoe belangrijk ik was (de belangrijkste van die planeet!) werd ik naar de Aarde gestuurd ter bescherming van mezelf. Maar toen ik zelf eenmaal doorhad dat ik niet van hier was, stuurde ik toch af en toe een lading extra blauwe energie naar mijn thuisplaneet.



Toen ik daar later aan terug dacht, had ik het idee dat ik deze theorie verzon omdat ik onbewust gewoon niet wilde dat ik was zoals mijn ouders (en voelde dat ik dat sowieso voor een deel ook echt niet was).