Jouw werk - passie of noodzakelijk kwaad (of iets ertussen)?

[Laatbloeier]

Onderstaande las ik een tijdje geleden:

Is werken een noodzakelijk kwaad of moet je er je ziel en zaligheid in kwijt kunnen? In deze tijd neigen we nogal naar het laatste. Werk moet je passie zijn of op z’n minst leuk, betekenis geven, je moet doen wat je echt wilt en je identiteit lijkt er bijna van af te hangen.

Dat lijkt mij nogal overdreven. In zijn essentie is werk gewoon een middel om in je levensonderhoud te voorzien, of dat nu is terwijl je op het land werkt of achter de kassa zit bij de Hema. Het is fijn als je er plezier in hebt – hoe je dat bereikt lees je in het interview met Hilde Backus – maar je kunt het ook gewoon zo goed mogelijk doen en daarna thuis je hobby’s en interesses uitleven. Doe wat je kunt, maar relativeer het belang van die deadlines, die carrière en die hooggespannen verwachtingen. Of, zoals Karin Bosveld het zo mooi zegt in haar column: 'je bent niet je werk, maar je kunt wel werken zoals je bent.' Dat lijkt mij al ambitieus genoeg.

Dit houdt mij bezig. Vanuit mijn eigen situatie vooral. Het liefst vind ik natuurlijk die ziel en zaligheid in mijn werk! Dat is helaas niet het geval. Hoe moet ik hiermee omgaan? Naarstig op zoek? Nog van alles proberen? Schiet ik tekort als het me niet lukt om voor mezelf een werksituatie te creëren waarin ik mij het welbekende visje in het water voel? Voor wie het interesseert, in het topic 'Een niet voor de hand liggende carrière...?' beschrijf ik mijn situatie.

Vergeet verder de ik-vorm die ik hierboven hanteer, en vertel, hoe zie jij dit: moet je streven naar werk waarin je jezelf kunt ontplooien, werk dat je op het lijf geschreven is, of is het beter die hooggespannen verwachtingen los te laten en niet zo'n enorme nadruk op dat aspect van je leven te leggen? En: hoe is jouw situatie, hoe typeer jij wat dit betreft het werk dat je momenteel doet? Hoe tevreden ben je erover? Vind je de hoge verwachtingen die wat dit betreft tegenwoordig lijken te heersen, overdreven, of niet...?

[Vincent]

Zoals je weet Laatbloeier, ben ik net weer ge-switched van 'carriere'. Niet de eerste keer in mijn geld-verdien-periode, en zeker niet de laatste. Ik ben van het type dat werk niet als werk wil zien. Bijna dogmatisch. Zodra ik het wel als werk ga zien, moet ik weer verder. Daarbij komt dan, in de tijd dat ik het nog niet als werk zie, dat de terminologiën 'passie' en 'ziel en zaligheid', automatisch van toepassing zijn. Zodra dat afzwakt moet ik weg, ben ik achter. Weer tijd voor iets nieuws.
En wat dan? Ik ben nooit naarstig op zoek geweest. En als ik terug kijk, lag het altijd voor het oprapen. Vaak gewoon direct voor je neus, zo dichtbij dat je het waarschijnlijk over het hoofd ziet/zag. En dan is het een kwestie van durven en wel echt willen. Je niet laten belemmeren door waardoor het allemaal niet kan, maar dat ene argument vinden waarom het wel kan, en je er ook geld mee kan verdienen.

Ik weiger dus, dogmatisch, om 8 tot 12 uur per dag met iets bezig te zijn wat ik louter om financiële redenen zou doen. De helft van me dag opofferen om puur geld te verdienen, en een significant deel van de andere helft van de dag slaap je ook nog eens... Sorry, daar pas ik voor. Werk moet je ook niet overnemen, maar zoals ik hierboven al schetste, als je 'werk' als 'werk' loslaat, gaat er een wereld voor je open

[Phileine2]

Haha Laatbloeier, dit topic wilde ik ook openen
Dan moet ik maar wat nieuws bedenken voor als ik aan de beurt ben

(inhoudelijk reageren doe ik later, leuk onderwerp iig!)

[jakob101]

Is werken een noodzakelijk kwaad of moet je er je ziel en zaligheid in kwijt kunnen?

Vraag je nu: "Moet je werk je passie zijn?"
Of: "Moet iedereen werk hebben wat zijn of haar passie is?"

Dit is nogal een verschil. Ik zelf antwoord op de eerste vraag ja. Maar ik kan me geen samenleving voorstellen waarin iedereen werk zou hebben wat zijn/haar passie is. Dit zou geen goede samenleving zijn. Wie past er dan op de kinderen? Wie haalt het vuilnis op? Wie zit er achter de kassa?
Het omgekeerde zou ook geen goede samenleving zijn. Een samenleving waarin iedereen werkt omdat het moet. De samenleving zou dan stil staan omdat niemand initiatieven neemt om iets nieuws te bereiken.

Een samenleving moet een mengeling zijn van gepassioneerde mensen, en mensen die minder/niet gepassioneerd zijn (yin-yang?)

[Tinus]

Voor de taken waar mensen geen zin in hebben om het zelf te doen verzinnen we meer en meer oplossingen zodat mensen deze taken niet meer hoeven uit te voeren. Als we de laatste tijd neigen naar ons werk te zien als taken waar we onze ziel en zaligheid in kwijt kunnen, dan komt dat volgens mij door die toenemende luxe. Ik zie niet waarom we deze zouden moeten terug draaien.

Of we het nu overdrijven vraag ik me af. Ik denk dat Sjoukje het nogal van de negatieve kant bekijkt.

[Laatbloeier]

@Vincent, wow!, nogmaals: jou bewonder ik énorm op dat vlak. Ik zou bijna zeggen dat ik jaloers ben op wat jij allemaal voor elkaar krijgt, maar dat voelt niet terecht, want jij hebt lef, een enorm vertrouwen in jezelf, en neemt risico's en uitzonderlijke initiatieven. Ga dáár zelf maar eens aanstaan dan, Laatbloeiertje!, zou ik tegen mijzelf willen zeggen. Kun jij voor mij een inspiratiebron zijn? Dat vraag ik mij af... Ik vrees dat ik iets mis dat jij wél in ruime mate hebt. Van een afstand vind ik dat dus mooi, en geniet ik mee met jouw verhalen en avonturen op dit vlak!

@Jakob101, 'n heel zinvol aspect haal jij aan in je post. Je hebt gelijk, niet ieder soort werk leent zich ervoor om passievol uit te voeren (al is er natuurlijk sprake van verschil in voorkeur!). Maar zelfontplooiing terwijl je vuilnis ophaalt is niet iets waar je nou direct aan denkt... Ik denk eigenlijk dat er een hele grote groep mensen is die helemaal niet met zelfontplooiing bezig is. Nu post ik deze vraag op een HB-forum, dus laten we uitgaan van mensen die dit op een of andere manier wél belangrijk vinden. Die intelligent zijn en op zeker niveau kunnen (en willen?!) functioneren. Moet je dit aspect dan per sé in je werk vinden? Doe je jezelf tekort als je geen werk weet te vinden waarin je (op z'n minst een béétje) passie kwijt kunt, en jezelf enigszins kunt ontwikkelen? Juist ook omdat werk een belangrijk deel van de tijd dat je wakker bent, in beslag neemt, zoals Vincent al noemt.

O, en Jakob, mijn vraag was inderdaad persoonlijk bedoeld. Dus "Moet iedereen werk hebben wat zijn of haar passie is?", nee, van mij mag iedereen zelf weten of-ie dat al dan niet belangrijk vindt. Uiteráárd, zou ik er aan toe willen voegen! Ik ben dus vooral erg benieuwd naar hoe de mensen hier op het forum daarover denken.

@Tinus, ik zeg ook niet dat we deze verworven luxe terug zouden moeten draaien. Zéker niet doen als je het voor elkaar hebt gekregen werk te doen dat je enorm leuk vindt!!! (en bij wijze van spreken een schoonmaakster inhuurt en de Albert Heijn-boodschappenbezorgservice laat langskomen omdat je voor dat soort zaken niet zoveel tijd en energie meer over hebt). Misschien zit 'm dáár wel de crux: hóe moet je tegenover het luxe-idee 'werken met passie' staan, als je dit aspect niét zo goed voor elkaar hebt in je leven? Misschien dat voor déze mensen (mijzelf incluis... ) de relativerende woorden van Sjoukje bedoeld zijn. Als troost... (Ze zegt dan ook: "je kunt het ook gewoon zo goed mogelijk doen en daarna thuis je hobby’s en interesses uitleven".) Ik ben er voor mijzelf nog niet uit of dat voor mij genoeg is. Ik vrees van niet, anders zou ik er niet zo mee bezig zijn...

(@Phileine, toevallig dat jij ook aan dit onderwerp dacht! Ben benieuwd naar je uitgebreidere reactie. )

Blijft staan dat ik enorm graag jullie gevoel aangaande dit onderwerp verneem, en jullie ervaring en huidige situatie wat dit betreft!!!

[lotte]

Leuk onderwerp!
Ik zie werk in ieder geval als noodzaak, om te voorzien in het levensonderhoud. Dat ik het werk ook leuk vind, is een mooie bijkomstigheid en een goed streven. Het maakt al die werkuren tenslotte een stuk plezieriger. Wel denk ik, dat hoe meer uur ik werk, hoe belangrijker het is of ik het leuk vind; zo houd ik het langer vol en geeft het minder stress, wat een mens tenslotte toch gezonder houdt. Ik heb in de afgelopen werkjaren verschillende switches gemaakt, ook buiten mijn werkgebied, omdat op mijn werkvlak naar mijn gevoel niet alles erin zat, maar dat bleek ook buiten mijn werkgebied het geval. Uiteindelijk 12 jaar geleden weer terug gekeerd naar mijn eerste werk en ik doe dit werk de laatste 5 jaar als zelfstandige. Het feit dat ik niet meer voor een baas werk, geeft een enorm gevoel van vrijheid. Geen functioneringsgesprekken meer, waarbij ik vaak het gevoel van verkleutering op de werkvloer had, waarbij iedereen alleen maar werd afgerekend op hun productie, en negatief benaderd werd.

Ik heb mentaal uitdagend werk, geen dag is helemaal hetzelfde, en ik vind het goed zo. Maar of ik het naar mijn zin heb in mijn werk, hangt van verschillende aspecten af; de werkinhoud zelf, in welke mate ik zelfstandig kan werken en dingen kan bepalen, eventuele collega’s, wat voor baas/opdrachtgever, in hoeverre ik gewaardeerd word, reistijden, salaris/omzet, zekerheid om de functie te behouden, etc. En bij welk werk dan ook, ik probeer er altijd wat van te maken, uitdagingen te zoeken op welk niveau dan ook. Nu heb ik als zelfstandige wel moeite om acquisitie te doen; ik kan het wel en het gaat ook meestal goed, maar het is echt niet mijn ding… En in deze slechte economische tijden is er gewoon minder werk, dus ik heb ook wel moeite met die onzekerheid. Hoe leuk ik mijn werk ook vind, ik droom ervan om met vervroegd pensioen te gaan, gewoon genoeg geld op de bank hebben, en de zekerheid hebben, dat ik me daarover geen zorgen meer hoef te maken (maar ja, wie niet?). En dan zou ik ook stoppen met werk!

@Laatbloeier: volgens mij ben jij toch ook goed bezig om toch iets ervan te maken op werkvlak!

[Vincent]

@Vincent, wow!, nogmaals: jou bewonder ik énorm op dat vlak. Ik zou bijna zeggen dat ik jaloers ben op wat jij allemaal voor elkaar krijgt, maar dat voelt niet terecht, want jij hebt lef, een enorm vertrouwen in jezelf, en neemt risico's en uitzonderlijke initiatieven. Ga dáár zelf maar eens aanstaan dan, Laatbloeiertje!, zou ik tegen mijzelf willen zeggen. Kun jij voor mij een inspiratiebron zijn? Dat vraag ik mij af... Ik vrees dat ik iets mis dat jij wél in ruime mate hebt. Van een afstand vind ik dat dus mooi, en geniet ik mee met jouw verhalen en avonturen op dit vlak!

"Lef", "zelfvertrouwen", "risico-nemend". Om even je visie op mij te resumeren . Ik weet niet of dat zo is. Zo voelt het voor mij niet althans. Het is ook lef hebben om jaar in jaar uit hetzelfde kutbaantje uit te voeren. met het risico dat er aan de psychische kant wat gesloopt wordt...
Ik schrijf het natuurlijk allemaal wat compacter op dan dat het in de praktijk is. De weg naar zo'n moment van switchen kan heel erg vervelend zijn. Zo was mijn 'laatste' in ieder geval. Zelfvertrouwen en perfectionisme zijn vrij ver inwisselbaar, en daar heb ik wel last van. Ik heb dan eigenlijk altijd een beetje gebrek aan zelf vertrouwen nodig om iets te kunnen doen, lees; m'n bed voor uit te komen. Om m'n perfectionisme te voeden dus. Als het allemaal appeltje eitje is, lees: hoog zelfvertrouwen, wordt het boring, en dan is het juist tijd voor iets nieuws.

Dus, wat denk jij dan te missen?

ik droom ervan om met vervroegd pensioen te gaan, gewoon genoeg geld op de bank hebben, en de zekerheid hebben, dat ik me daarover geen zorgen meer hoef te maken (maar ja, wie niet?). En dan zou ik ook stoppen met werk!

Dus: als je morgen de loterij wint (ik weet het, cliché), een erfenis toebedeelt krijgt or whatsoever, Dan stop je met je huidige werk? En wat ga je dan doen? Niets? Dat kan. Maar als het maar iets is, waarom dan nu niet? Again, zoveel argumenten waarom niet, hence, ik kan er vanaf de zijlijn ook tien noemen... Maar waarom nu niet? Devils advocate...

[Siouxsie]

Ik ben het tegenovergestelde van Vincent, denk ik.

Ik heb een hele voor de hand liggende loopbaan (een miniloopbaan weliswaar, van zes jaar pas).

Sommige mensen vinden het onuitstaanbaar dat ik zo weinig ambitie lijk te hebben. Dus men is niet alleen verbaasd, men neemt er aanstoot aan.

Daar maak ik uit op dat het in deze tijd gebruikelijk is om veel ambitie te hebben en dat het voor veel mensen belangrijk is om passie in hun werk te ervaren.

[Vincent]

Ik ben het tegenovergestelde van Vincent, denk ik.

Wat is jouw definitie van het tegenovergestelde?

[Moira]

Lol, Laatbloeier, je ziet alleen in anderen datgene wat je kunt zien. Maw: dat waar je wat jaloers om bent, wat je graag zou willen hebben of doen, dat zit in potentie in je. Anders zou je het niet kunnen zien, namelijk. Je kent het niet, hebt het niet nodig, dus je herkent het niet

Ik ben er wel van overtuigd dat je niet moet doorslaan in het hele passie gebeuren. Er zitten in zowat elke baan saaie of weinig uitdagende dingen. als je een Prestatie wil neerzetten, dan betekent dat dat je je eraan moet committeren. Inclusief de niet-leuke kantjes. Nu moet ik wel zo denken, want ik heb tot nu toe nog steeds geen bezigheid gevonden (tenzij boeddhisme) die een intellectuele uitdaging vormt. Voor mij dan... (hoewel ik de laatste maanden me er wel op mag verheugen: eindelijk! ). Maar ondanks dat, ben ik toch wel ervan overtuigd dat ik die passie nodig heb. Voor mij geldt dat ik van een bezigheid energie moet krijgen. Indien het energie zuigt, dan moet ik binnen afzienbare tijd iets anders vinden.

[kakelot]

Ik ben het tegenovergestelde van Vincent, denk ik.

Ik heb een hele voor de hand liggende loopbaan (een miniloopbaan weliswaar, van zes jaar pas).

Sommige mensen vinden het onuitstaanbaar dat ik zo weinig ambitie lijk te hebben. Dus men is niet alleen verbaasd, men neemt er aanstoot aan.

Daar maak ik uit op dat het in deze tijd gebruikelijk is om veel ambitie te hebben en dat het voor veel mensen belangrijk is om passie in hun werk te ervaren.

Oh wat leuk om eens iemand tegen te komen die loopbaansgewijs ook geen ambities heeft... ze zijn zeldzaam tegenwoordig . Werk is voor mij zuiver instrumenteel: ik doe het voor de centen. En dan maakt het me eerlijk gezegd geen bal uit wat ik doe, tegenwoordig ben ik schoonmaakkip en dat bevalt me eigenlijk prima. Vooral omdat ik alleen werk, dus geen slaapverwekkende social talks en slechts heel af en toe een leidinggevende die slakken zoekt om zout op te leggen .

Natuurlijk heb ik wel dromen: zo wil ik heel graag nog een stuk of vier studies doen... te weten wiskunde, theologie, klassieke talen en algemene linguïstiek, gewoon voor de lol. En dat gaat me nog wel lukken, ooit. Als ik voorlopig nog maar even stug door poets .

[Laatbloeier]

Wat fijn dat je reageert, Kakel! Want ergens had ik al vernomen dat jij schoonmaakkip bent. Een collega-schoonmaakkip! (Ik maak momenteel -als zelfstandig drukwerkvoorbereider met te weinig werk- drie ochtenden in de week schoon bij een ernstig lichamelijk gehandicapte vrouw met een PGB*). Ik heb jou qua intelligentie en scherpte bijzonder hoog zitten en in die zin ben je een welkom iemand om me aan te spiegelen.

*) Persoonsgebonden budget

[Laatbloeier]

Nu moet ik wel zo denken, want ik heb tot nu toe nog steeds geen bezigheid gevonden (tenzij boeddhisme) die een intellectuele uitdaging vormt. Voor mij dan... (hoewel ik de laatste maanden me er wel op mag verheugen: eindelijk! ).

Leuk Moira, ben benieuwd wat je mag gaan doen!

Dus, wat denk jij dan te missen?

Vincent, dank je voor je reactie, en voor de spiegel die je me voorhoudt. Op jouw vraag ga ik even broeden...

@Laatbloeier: volgens mij ben jij toch ook goed bezig om toch iets ervan te maken op werkvlak!

Lotte, mja, misschien moet ik mijzelf ook weer niet te kort doen...

[lotte]

ik droom ervan om met vervroegd pensioen te gaan, gewoon genoeg geld op de bank hebben, en de zekerheid hebben, dat ik me daarover geen zorgen meer hoef te maken (maar ja, wie niet?). En dan zou ik ook stoppen met werk!

Dus: als je morgen de loterij wint (ik weet het, cliché), een erfenis toebedeelt krijgt or whatsoever, Dan stop je met je huidige werk? En wat ga je dan doen? Niets? Dat kan. Maar als het maar iets is, waarom dan nu niet? Again, zoveel argumenten waarom niet, hence, ik kan er vanaf de zijlijn ook tien noemen... Maar waarom nu niet? Devils advocate...

Als ik even door mag dromen over de grote prijs in de loterij en wat ik dan zou gaan doen: lekker thuis zitten, het huishouden runnen en alles regelen, wat nu snel tussendoor gedaan moet worden (het verbaast me toch altijd weer hoeveel tijd daarin gaat zitten met een gezin), wat meer met de kinderen doen, sporten, voor de TV hangen, uitgebreid kokkerellen, koffie leuten met vriendinnen, boeken lezen, misschien wat vrijwilligerswerk doen. En wat betreft mentale uitdaging heb ik het opvoeden van onze 2 (slimme) jongens minstens even uitdagend als, zo niet uitdagender dan mijn werk gevonden, maar nu zij wat ouder worden, gaat dat ook wat gemakkelijker. Maar goede vriendinnen geven als commentaar, dat ik dat nooit lang zou volhouden en dat ik me al snel dood zou vervelen. En als ik dan toch aan het werk zou gaan, dan zou ik mijn huidige werk weer willen doen, dus uiteindelijk wel een goede keus gemaakt

[Vincent]

Okay, niets dus (huishouden runnen niet onderschattend)

[m1960]

Ik kan me voorstellen dat bij sommigen werk noodzakelijk kwaad is.
Gewoonweg, omdat de baan die bij iemand past, niet altijd voor
het oprapen ligt en er toch geld binnen moet komen.

Ikzelf zie mijn werk wel als passie.( Leidster buitenschoolse opvang).
Ik verdien meer dan ik krijg aan het einde van de maand,
maar ik vind mijn werk zo verschrikkelijk leuk, dat ik daar genoegen mee neem.
Ons gezin is niet afhankelijk van mijn inkomen, al is het wel prettig, dat we
meer financiele ruimte hebben.
Ik wil HBO Pedagogiek gaan doen. Ik ga daar op mijn huidige werkplek
echt niet meer verdienen, wanneer ik mijn diploma heb.
Toch wil ik de opleiding doen om meer diepgang te krijgen in
het werken met kinderen, want dat blijft voor mij boeiend.

Groetjes Marlou

[marco-polo]

Zoals je weet Laatbloeier, ben ik net weer ge-switched van 'carriere'. Niet de eerste keer in mijn geld-verdien-periode, en zeker niet de laatste. Ik ben van het type dat werk niet als werk wil zien. Bijna dogmatisch. Zodra ik het wel als werk ga zien, moet ik weer verder. Daarbij komt dan, in de tijd dat ik het nog niet als werk zie, dat de terminologiën 'passie' en 'ziel en zaligheid', automatisch van toepassing zijn. Zodra dat afzwakt moet ik weg, ben ik achter. Weer tijd voor iets nieuws.
En wat dan? Ik ben nooit naarstig op zoek geweest. En als ik terug kijk, lag het altijd voor het oprapen. Vaak gewoon direct voor je neus, zo dichtbij dat je het waarschijnlijk over het hoofd ziet/zag. En dan is het een kwestie van durven en wel echt willen. Je niet laten belemmeren door waardoor het allemaal niet kan, maar dat ene argument vinden waarom het wel kan, en je er ook geld mee kan verdienen.

Ik weiger dus, dogmatisch, om 8 tot 12 uur per dag met iets bezig te zijn wat ik louter om financiële redenen zou doen. De helft van me dag opofferen om puur geld te verdienen, en een significant deel van de andere helft van de dag slaap je ook nog eens... Sorry, daar pas ik voor. Werk moet je ook niet overnemen, maar zoals ik hierboven al schetste, als je 'werk' als 'werk' loslaat, gaat er een wereld voor je open

dank je voor je bericht:
"ik heb werk als werk loslaten"
uitgebreid met:
"geld als waarde zien"

[Vincent]

Ha MP, leg uit, give us more

[Mie]

Ik vind dat het mijn ziel en zaligheid moet zijn.

Alleen al vanwege efficiënte redenen: het feit dat je er 5 dagen van een 7 dagen tellende week overdag voor het grootste gedeelte mee bezig bent, maakt het efficiënter om daarin je passie uit te oefenen, dan in je vrije tijd.

Anders 'leef' je voor mijn gevoel alleen maar in de tussentijd.

Maar goed, ik wil het anderen niet opleggen, dit is hoe ik het zie/voel/beleef.