Wie denk ik wel niet dat ik ben?

[scarlett]

''Ben ik raar? Soms heb ik het gevoel alsof ik hartstikke anders ben dan iedereen om me heen. Waarom kan ik niet gewoon zijn zoals de rest? Waarom ben ik zo stil? Waarom weet ik nooit wat ik moet zeggen? Waarom heb ik altijd het gevoel, dat wat ik zeg toch niet interessant is? Waarom denk ik altijd zo veel na en dan vooral op de momenten dat ik er niet aan zou moeten denken? Ik word gek van mezelf. Waarom kan ik niet gewoon mezelf zijn zonder me druk te maken om wat anderen denken?'' 17-10-2007

Dit is een fragment dat ik onlangs terugvond in mijn dagboek. Een fragment geschreven door een toen nog onbewust-misschien-wel-hoofdbegaafde-ik. Het is niet per toeval dat ik zo'n twee maanden geleden besloot mijn dagboeken eens te herlezen. Het was eigenlijk na mijn ontdekking over hoofdbegaafdheid in relatie tot mezelf, dat ik nieuwsgierig werd of ik zwart op wit kenmerken kon terugvinden die mijn gevoelens, dat ik misschien ook wel eens hoofdbegaafd zou kunnen zijn, konden bevestigen. Ik heb het vermoeden hoofdbegaafd te zijn, maar niets is officieel bevestigd. Het is pas twee maanden geleden dat ik begon aan deze ''ontdekkingsreis'', zoals ik het graag zou willen noemen, en het heeft bij mij geleid tot frustraties, verwarring, herkenning en geruststelling... Het is nogal een emotionele achtbaan geweest, die ik eigenlijk nog met niemand heb durven delen. Ik bedoel, ''wat denk ik wel niet van mezelf? Wie denk ik wel niet dat ik ben? Een of andere Einstein ofzo?

Ik zal beginnen met een korte introductie over mezelf. Ik ben dus Scarlett, ik ben 23 jaar en heb afgelopen maart een hbo opleiding afgerond. Ik werd geboren als het zesde kind uit een gezin met zeven kinderen. Mijn vader is Aziatisch en mijn moeder is Nederlands. Opgroeien in een gezin met zeven kinderen en twee culturen is niet altijd even gemakkelijk geweest. Daarnaast heb ik ervaren dat je als jongste kind(eren) al gauw doet wat je oudere broers en zussen vóór jou hebben gedaan, en dat wat zij deden was altijd iets waar ik persoonlijk tegenop keek. Wat zij deden, dat was goed en beter worden dan zij in wat dan ook, dat zag ik als onmogelijk en was niet iets waarnaar ik probeerde te streven. Ik wilde ook nooit beter zijn dan iemand, ik wilde hetzelfde zijn, niet anders dan de rest. Maar helaas. Hoewel ik altijd heb geprobeerd precies zo te zijn als anderen, heb ik dat gevoel van anders zijn nooit verloren. Waarin ik anders was en waarom, dat heb ik nooit geweten tot het moment dat ik - volledig uit het niets - besloot te googlen op het woordje hoofdbegaafdheid.

Van de zeven kinderen is er één kind van wie ooit officieel hoogbegaafdheid is vastgesteld. De rede hiervan is omdat hij oorspronkelijk getest werd op autisme, wat uiteindelijk ook vastgesteld is. Hoofdbegaafdheid in de familie is dus bij slechts een persoon officieel bevestigd. Mijn moeder heeft echter nooit iets met deze informatie gedaan. Dit ene kind heeft namelijk voor nogal wat problemen gezorgd, wat ook weer veel invloed heeft gehad op het gezinsleven in het algemeen. Uiteindelijk ging alle aandacht altijd uit naar deze problemen waarvan de oorzaak in principe werd gezocht bij enkel en alleen zijn autisme. Het is nooit bij iemand opgekomen om na te gaan wat de invloed van hoofdbegaafdheid zou kunnen zijn op zijn gedrag en de problemen die hij veroorzaakte. Kort samengevat is er binnen ons gezin nooit aandacht besteed aan hoogbegaafdheid.

Behalve de ontdekking dat ik zelf wel eens hoogbegaafd zou kunnen zijn - en nee, het is nog niet iets wat ik met volle overtuiging van mezelf zou kunnen zeggen, hoewel ik er toch wel redelijk sterk van overtuigd ben dat ik het ben -, heb ik het vermoeden dat mijn oudste zus ook wel eens hoogbegaafd zou kunnen zijn. Misschien is het raar dat ik nu die zus erbij haal, want ik heb het nog niet eens over mezelf gehad, maar die zus heeft eigenlijk een ontzettend grote invloed op mijn leven gehad, ondanks - of juist omdat- ze twaalf jaar ouder is dan ik.

Mijn zus was tot zo'n tien jaar geleden professioneel balletdanseres. Helaas is ze destijds betrokken geraakt bij een auto-ongeluk en heeft toen besloten haar danscarrière op te geven omdat ze wist dat ze nooit meer op hetzelfde hoge niveau zou kunnen dansen. Op haar tiende begon ze aan de vooropleiding bij het Nationale Ballet. In tegenstelling tot nu, mocht de vooropleiding in die tijd alleen nog maar gecombineerd worden met de havo. Het vwo zou voor een te hoge werkdruk zorgen, wat niet ten goede zou komen van de dansopleiding. Uiteindelijk is ze niet toegelaten tot de vervolgopleiding van het Nationaal Ballet, omdat ze in het laatste jaar van de havo nogal wat rellen heeft geschopt binnen de vooropleiding. Rellen zou je het niet eens mogen noemen, ze bracht slechts naar buiten dat er een docent lesgaf die indirect anorexia aanmoedigde door mensen te beledigen. Hoewel die docent toen is ontslagen, werd mijn zus toen waarschijnlijk gezien als bedreiging binnen het ballet, waardoor zij bij voorbaat niet werd aangenomen voor de vervolgopleiding. Gelukkig lag haar passie niet bij klassiek ballet, en besloot ze verder te gaan aan de Rotterdamse dansacademie. Tijdens deze opleiding heeft zij tevens een danscompetie gewonnen wat haar in staat stelde om voor een jaar naar New York te vertrekken en danslessen te volgen aan The Juilliard School, ook wel bekend van de musical Fame. Nadat ze zich erbij neer had gelegd dat haar danscarrière werkelijk voorbij was, is ze begonnen aan een studie rechten, in het Duits, aan een Oostenrijkse universiteit.

Hoewel ik als zesjarige, na het zien van de film Red Dancing Shoes en het stiekem aanpassen van de spitzen van mijn oudste zus, welke behoorlijk pijn deden aan mijn voeten, al voor mezelf besloot nooit balletdanseres te zullen worden, heb ik altijd grote bewondering gehad voor deze zus. Iedereen van mijn broers en zussen heeft de havo gedaan, maar het kwam voornamelijk door mijn zus dat ik ook blindelings, zonder andere opties te overwegen, voor de havo koos. Mijn zus was iemand tegen wie ik op keek, die altijd al mijn vragen kon beantwoorden en wie er altijd voor mij was. Zij was de veilige thuishaven en ik had er totaal geen behoefte aan beter te zijn dan zij, want wie zou er dan nog voor mij zijn? De havo was het enige waar ik bekend mee was, en als mijn intelligente zus de havo deed, dan zou dat wel het hoogst haalbare zijn. Mijn ouders hebben ons nooit gestimuleerd om het vwo te proberen. Ten eerste had en heeft mijn vader geen verstand van het Nederlands onderwijssysteem en mijn moeder heeft, helemaal door het hebben van een groot gezin, altijd liever op safe gespeeld. Vwo zou te moeilijk kunnen zijn, met een hoger risico om te blijven zitten, wat uiteindelijk weer een extra jaar aan boekengeld zou kosten. ''Nee, Doe maar gewoon de havo, haal dat papiertje en dan zien we wel weer.''. En zo ging het precies met het vervolgonderwijs. Doe maar gewoon een hbo studie, haal dat papiertje, dan heb je altijd iets om op terug te vallen. Ik heb dit gedrag van mijn moeder altijd vreselijk gevonden. Altijd op safe spelen, geen risico's durven nemen, kiezen voor het praktische. ''Waarom kies je niet voor de studie vrijetijdskunde, dan weet je in ieder geval zeker dat je het haalt.'' Uiteindelijk besloot ik te gaan voor een studie in de meer economische richting. ''Zou je dat nu wel doen? Economie? Wiskunde? Is dat niet te hoog gegrepen? Maar juist omdat het mijn moeder ontbrak aan vertrouwen, besloot ik de opleiding te doen en mijn moeder versteld te doen staan, ondanks dat ik eigenlijk geen idee had waar ik aan begon. Eigenlijk had ik talen leren altijd leuk gevonden, maarja, mijn andere zus ging al de Engelse docenten opleiding de doen en ik wilde voor geen goud wéér op dezelfde school terechtkomen, Nederlands leek me reuze interessant, maar met een hbo Nederlands kon je alleen docent worden, wat ik toen absoluut niet wilde en de opleiding tolk/vertaler in Maastricht vond ik te ver. Uiteindelijk heb ik toen, ten einde raad, in een half uurtje voor een opleiding gekozen waarvan ik nu hoop er nooit meer iets mee te hoeven doen.

Ik heb het hbo vreselijk gevonden. Achteraf gezien was mijn opleiding qua vakkenpakket in combinatie met de klassikale manier van lesgeven letterlijk een verlenging van de middelbare school. Daarnaast vond ik de vakken te oppervlakkig en kwam ik er na twee jaar achter dat de vakken waar de meeste nadruk op werd gelegd, vakken waren die me niets, maar dan ook niets interesseerden. Ik had inmiddels begrepen wat dat ene jaartje verschil tussen de havo en het vwo had uitgemaakt. Ik wist niet zeker of ik boos moest zijn op mijn moeder of op mezelf. Waarom had zij nooit met ons persoonlijk gezeten om onze schoolkeuzes door te nemen, waarom had zij mij nooit het verschil uitgelegd tussen de havo en het vwo? En waarom is zij er altijd maar van uitgegaan, dat wij als jongste kinderen automatische dezelfde route zouden volgen als de oudere kinderen? Maar aan de andere kant, had ik mezelf er ook niet schuldig aan gemaakt? De middelbare school in zijn geheel had me nooit echt kunnen interesseren, hoewel er echt wel vakken waren die ik interessant vond. Achteraf gezien, kan ik bevestigen dat ik nooit heb willen opvallen, nooit heb willen streven naar het beter zijn dan anderen. Deze houding die, als jongste kind en ook nog meisje zijnde, thuis werd aangewakkerd, zette zich eigenlijk voort op de middelbare school. Ik was lui, had een passie en talent ontwikkeld voor spieken wat ik puur deed voor de adrenaline (al mijn school- en staatsexamens heb ik wel netjes door te leren gehaald) en spijbelde veel, sliep uit of ging eerder naar huis om uiteindelijk boeken te lezen die ik zelf veel interessanter vond. Uiteindelijk heb ik zonder veel moeite de havo afgerond.

En waarom ik dan uiteindelijk toch ben doorgegaan met de hbo opleiding? Waarschijnlijk toch ook deels door een advies dat mijn moeder heel vaak en onder verschillende omstandigheden heeft herhaald: maak af waar je aan begint. Daarnaast had ik inmiddels een eigen motivator gevonden. Ik kon wel zomaar stoppen, maar wat dan? Ik wist nog steeds niet wat ik wél wilde. Zodoende besloot ik voor mezelf dat ik niet zou stoppen met de studie tot ik honderd procent zeker wist waar mijn passie lag en deze passie vond ik in mijn laatste jaar, wat een redelijk riskant moment was om deze passie te vinden. Uiteindelijk heb ik met bloed, zweet en tranen met tuiten, motivatieloos, en dagdromend over de toekomst mijn opleiding gehaald waar ik, zoals ik eerder aangaf, zo'n hekel aan had gekregen dat ik tot op heden hoop er nooit meer iets mee te maken zullen hebben.

Uiteindelijk hoop ik in maart volgend jaar te beginnen aan een nieuwe bachelor aan de Universiteit (!!!), ja eindelijk! En wát kijk ik er naar uit. Ik denk dat het goed is geweest dat ik me niet tijdens mijn vorige studie ben gaan verdiepen in hoogbegaafdheid, want dan had ik mezelf waarschijnlijk helemaal niet meer kunnen motiveren om door te gaan. Juist omdat ik het niet wist, heb ik mezelf door de studie weten te slepen. Maar nu weet ik (denk ik) beter, en hoop ik mijn capaciteiten beter te kunnen benutten en niet meer voor de zesjes te gaan, maar voor de achtens en de negens!

p.s.

Ik heb in dit megalange verhaal totaal niet verteld waarom ik denk hoogbegaafd te zijn. Maar ook voor mij waren de lijstjes een en al herkenning, ik heb redelijk veel (té veel) tijd besteed aan het lezen van artikelen over hoofdbegaafdheid, beelddenken, creatief denken, hoogsensitiviteit, enz. en er vielen gewoon ontzettend veel puzzelstukjes op zijn plaats. Ik denk dat ik de fase van herkenning wel voorbij ben, maar het erkennen van mezelf dat is toch een stuk moeilijker. Aan de ene kan weet ik stiekem dat het zo is, aan de andere kant durf ik er niet van overtuigd te zijn dat ik het ben, want zoals ik hier eerder door andere mensen geschreven heb zien staan zo slim ben ik niet en ik heb geen officiële test afgelegd en die wil ik op dit moment ook absoluut niet doen, want stel je voor. Het stomme is, dat ik aan de ene kant denk: ik heb de test ook helemaal niet nodig ter bevestiging, maar aan de andere kant... nu ik geen officiële bevestiging heb, durf ik ook weer niet over mezelf als hoogbegaafd te denken, hoewel het in deze tekst voor het eerst is, dat ik heb durven schrijven dat ik denk hoogbegaafd te zijn, wat ook al een stap in de goede richting is.

[Porcay]

Wow, dat is inderdaad een heel lang verhaal Scarlett!
Toch mag je wat mij betreft met meer komen als het gaat om je hb-ontdekking; de inzichten, je twijfels en overtuiging en eventuele vragen. Misschien leuk om wat korte posts te plaatsen, mogelijk als reacties op lopende topics.

Afijn, zo net na het ontbijt was het een mooi verhaal om te lezen (en ook zo goed geschreven!) en heet ik je van harte welkom hier!

Gr.
Porcay

Ps wat mij betreft kun je nooit 'te' veel lezen over hb en aanverwanten (sowieso vind ik dat iets als 'te veel lezen' onbestaanbaar is )

[m1960]

Hallo Scarlett!

Allereerst welkom hier!
Wat een verhaal zeg, maar je leest lekker weg.
Welke "passionele" studie ga je volgen aan de universiteit?
Ik vind het hartstikke goed van je, dat je toch,
ondanks gebrek aan intrinsieke motivatie
je hbo opleiding hebt afgemaakt.
Ik hoop meer van je te lezen!

Groetjes marlou

[Liv]

Welkom! Herkenbaar, wat je zegt over al dan niet testen... Ik ben ook benieuwd naar welke studie je gaat doen? Hoe reageerden je ouders toen je ze dat vertelde?

[sterke leeuwin]

Wow! Welkom! Ik zou best wel een stukje van jouw doorzettingsvermogen willen hebben!

[Phileine2]

Welkom. Ik heb je verhaal nog niet uit maar heb iig iets te lezen de komende tijd

[Ray]

Welkom scarlett!

[-P-]

Welkom,

kijk wel uit dat je niet te hoge verwachtingen van de universiteit hebt, ook dat kan tegenvallen
Het is zeker wel een verbetering t.o.v. het HBO, maar zeker in de bachelor fase zal je nog veel parallellen vinden ben ik bang.

[Saffier]

Welkom!

(en ach: wat is nou eigenlijk 'slim' zijn? Het betekent niet dat je alles al weet, noch dat je nooit 'domme' dingen zult doen )

[NB]

Welkom Scarlett! Wat een mooi lang goed verwoord verhaal. Ik hoop dat je er wat aan hebt om hier op het forum wat te lezen en te schrijven, misschien helpt dat al een klein stapje op weg in het durven erkennen (al blijft dat soms moeilijk, kan ik uit ervaring zeggen). Succes!

[scarlett]

Dankjulliewel allemaal!

Mijn plan is om volgend jaar Engels te gaan studeren aan dezelfde universiteit als m'n zus. In Oostenrijk dus! Misschien valt de universiteit tegen, maar nu ga ik iig iets studeren waarin ik ook echt geïnteresseerd ben en dat scheelt al een hoop wat betreft motivatie

[Line]

Hey Scarlett,

Dankjewel voor je verhaal. Het is deels heel herkenbaar. Ik heb wel een universitaire studie gedaan, maar ik heb achteraf de verkeerde studie gekozen, met de verkeerde motivatie, namelijk, je kunt er zoveel kanten mee op en Groningen was lekker dichtbij mijn zus en een vriendin ging het ook doen en ik wilde wel 'wat met mensen doen' en 'wat bijdragen aan de maatschappij'. Tijdens de studie heb ik het vanaf het begin moeilijk gehad. Want ik dacht dat het aan mij lag dat het niet lukte, dat ik niet slim genoeg was en niet sociaal genoeg en.... Toch afgerond en een baan in die richting gezocht. Drie verschillende banen gehad, iedereen was steeds uitermate tevreden over mij en men vond het iedere keer jammer als ik weer vertrok. Toch liep ik bij elke baan steeds tegen mezelf aan, raakte in de stress, kon een an ander niet loslaten, voelde me verantwoordelijk voor vanalles. Maar ik kon me ook bij elke baan niet vinden in de wijze waarop de organisatie werd gemanaged, misstanden zien en me die erg aantrekken. En bij mijn huidige baan nu weer vastgelopen. Maar sinds ik sinds kort weet dat ik HB ben (en ik heb ook (nog) geen test gedaan, maar het voelt aan alles zo kloppend) valt alles op zijn plek en voel ik mij meer en meer zeker en lukt het mij elke dag beter om te voelen wat wel bij mij past en daar ook voor te kiezen. Zoals te stoppen met tennis (want je 'moet' toch sporten, en tennis leek mij nog het leukst) en een piano te kopen. Ik wilde mijn hele leven al graag een piano, heb ooit thuis orgel leren spelen, maar piano vind ik veel mooier en als er ergens een staat speel ik altijd een deuntje. Maar nooit een gekocht, want dat is zo duur en past niet in de woonkamer en... Nog veel meer excuses. Maar nu ga ik het gewoon doen! . Ik ga proberen bij mijn huidige baan alsnog mijn plek te vinden, dat wordt vast moeilijk en zal wat doorzettingsvermogen kosten. Maar ik zie mogelijkheden.

Kortom, ik herken veel in je verhaal en ik vind het fijn dat je het met ons hebt willen delen. Ik hoop dat je door op dit forum te lezen veel herkenning zal ervaren en je daardoor gesterkt zult voelen. Wat goed dat je nu gaat doen wat je wel graag wilt doen en ik wens je veel succes in Oostenrijk (wat een prachtig land!).

Line

[scarlett]

Hey Line!

Dankjewel voor je uitgebreide antwoord! Een van de positieve aspecten van het bij jezelf (h)erkennen van hoogbegaafdheid - die ikzelf nu al ervaar - , is dat het makkelijker is om te accepteren dat je anders bent en dat je ook niet meer moet willen dat je hetzelfde bent, hetzelfde denkt en dezelfde dingen leuk vindt als de meerderheid van je leeftijdsgenoten. Dit wetende, geeft een soort van rust en maakt me tegelijkertijd zelfverzekerder, omdat dat anders-zijn nu is bevestigd, een verklaring heeft en dus iets is wat ik kan accepteren en waar ik -vanaf nu bewust- iets mee kan.

Ik hoop, net als jij hebt gedaan met pianospelen, nu vaker te kiezen voor de dingen die ik écht leuk vind, dan voor dingen te kiezen waarvan van mij verwacht wordt dat ik ze leuk vind. Ik denk dat mijn keuze voor een tweede bachelor in plaats van een master (waarvan iedereen vond dat ik dat toch veel beter zou kunnen doen) al een stap in de richting is.

[scarlett]

Welkom! Herkenbaar, wat je zegt over al dan niet testen... Ik ben ook benieuwd naar welke studie je gaat doen? Hoe reageerden je ouders toen je ze dat vertelde?

Ik heb nog niemand over mijn ''ontdekking'' verteld, vandaar dat ik zo blij ben met dit forum als uitlaatklep en vandaar ook mijn lange verhaal, waarin ik eigenlijk maar 10% heb gezet van wat ik allemaal kwijt zou kunnen!

Ik denk ook niet dat ik het snel zou kunnen vertellen, want dan kom je al snel bij dat 'negatieve' imago van hoogbegaafdheid terecht: ik heb het gevoel alsof ik arrogant zou overkomen, alsof ik mezelf als beter zou willen bestempelen dan anderen. Daarnaast ben ik bang dat mensen het toch niet serieus zouden nemen tenzij ik zwart op wit bewijs heb dat ik hoogbegaafd ben. Nog banger ben ik zelfs dat ze zullen gaan verwachten dat ik een test afneem, en dat zie ik op dit moment totaal niet zitten. Vanaf het moment dat anderen van mij verwachten dat ik slaag, faal ik gigantisch. Ik ben niet voor niets vier keer gezakt voor mijn rijexamen (en ik heb hem ook nog steeds niet gehaald). Zolang mensen niets van me verwachten, kan ik presteren, dus misschien is het ook wel gewoon beter als niemand iets weet!

[scarlett]

p.s.

Of bedoelde je met 'dat' - hoe mijn ouders reageerden over mijn keuze voor een tweede bachelor? Nou mijn vader was al trots en blij dat ik mijn eerste bachelor had afgerond en had nu zoiets van 'prima!' - ik denk niet dat ie echt bewust bezig is met wat ik van plan ben te gaan doen, maar het is inmiddels wel tot hem doorgedrongen dat ik over een paar maanden naar het buitenland vertrek.

Mijn moeder was eigenlijk heel enthousiast en vooral ook blij voor me dat ik nu iets had gevonden waarin ik ook echt geïnteresseerd en enthousiast over ben. Daarnaast is ze ook wel gerustgesteld, omdat ze nu weet dat mócht het allemaal niet lukken, ik dan alsnog iets heb om op terug te vallen.

[Phileine2]

Al duurt het nog even voor je met je studie Engels begint: Veel succes. Ik hoop dat je Duits ook goed is
In welke stad ga je studeren, of zeg je dat liever niet?

[Liv]

Ja, dat tweede bedoelde ik inderdaad Maar het eerste vond ik ook erg interessant, omdat dat precies mijn gevoel is. Heb het er wel proberen over te hebben met mijn moeder - ook over haar mogelijke HB - maar zij schuift alles weg met 't idee van 'doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg'. Het is voor mezelf heel prettig dat ik 't weet, ik ben idd ook erg blij met dit forum, maar verder hou ik 't lekker voor mezelf.

[Phileine2]

Een van de positieve aspecten van het bij jezelf (h)erkennen van hoogbegaafdheid - die ikzelf nu al ervaar - , is dat het makkelijker is om te accepteren dat je anders bent en dat je ook niet meer moet willen dat je hetzelfde bent, hetzelfde denkt en dezelfde dingen leuk vindt als de meerderheid van je leeftijdsgenoten. Dit wetende, geeft een soort van rust en maakt me tegelijkertijd zelfverzekerder, omdat dat anders-zijn nu is bevestigd, een verklaring heeft en dus iets is wat ik kan accepteren en waar ik -vanaf nu bewust- iets mee kan.

Mooi, zo'n soort acceptatie ervaar ik ook en dat resulteert er bij mij ook in dat ik niet meer op mijn tenen loop om connectie te hebben met sommige mensen maar accepteer dat het niet gaat werken. Dan maar wat vaker alleen thuis op de bank (er vanuit gaand dat er weer andere mensen op mijn pad komen) ipv mijn best doen om aansluiting te vinden met mensen die mij in feite niet begrijpen.

Zelf heb ik het in mijn familie niet verteld. Wel mijn IQ, maar niet (wat veel later kwam) dat ik me ben gaan bezig houden met HB, dat er stukjes op hun plek vielen en dat ik lezingen en meetings van/voor HBers heb bijgewoond.
Ik denk dat mijn ouders en broers het wel goed zouden opvatten maar denk dat mijn moeder het niet voor zich kan houden en het met ooms/tantes/neven/nichten gaat delen en daar heb ik geen zin in.
Ik leef nou niet bepaald volgens het boekje, qua levensloop en carrière en heb geen zin te moeten horen dat ik voor iemand die zich met HB bezig houdt toch wel erg weinig gepresteerd heb. (want dat is denk ik de gedachtengang van iemand die er verder geen verstand van heeft)

Heel verhaal over mijzelf in jouw topic maar dit kwam in me op bij het stuk over wel/niet vertellen.

[scarlett]

Welkom,

kijk wel uit dat je niet te hoge verwachtingen van de universiteit hebt, ook dat kan tegenvallen
Het is zeker wel een verbetering t.o.v. het HBO, maar zeker in de bachelor fase zal je nog veel parallellen vinden ben ik bang.

Ik moest aan je, en dan vooral deze opmerking, denken..! Ik heb - op intellectueel/studiegebied - nog niet gevonden, waarvan ik gehoopt had het in een universitaire studie te vinden... Maar goed, we zitten pas in het eerste semester...

[mbl]

(2 maanden later...)

Dat kun je in het eerste jaar sowieso vergeten ben ik bang. Dat komt pas in de laatste 2 jaar echt op gang vrees ik... en het wordt pas echt boeiend als je een promotie onderzoek mag doen.

(Sorry, wil je niet ontmoedigen, maar... dat is hoe ik het zelf ervaren heb. Even doorbijten! En het is in elk geval vanaf het begin al wél minder schools!)