Nuits Blanches schreef:Mijn vraag aan jullie luidt: Hebben jullie het gevoel dat jullie je hoogbegaafdheid (en/of je hooggevoeligheid) kunnen 'negeren' en welke conclusies verbinden jullie hieraan?
Kunnen negeren: ja (al kun je op het moment wachten dat je er niet (meer) omheen kunt (dat er 'iets' is waar je rekening meet houden hebt).
Is het handig/gezond om het te negeren: nee, dat denk ik niet. Het lijkt me eerder handig/gezond om HB min of meer te kunnen 'regelen' (je HB-zijn er meer te laten zijn op bepaalde momenten en wat meer op de achtergrond te laten op andere momenten) en goed naar HG te 'luisteren' a.w. het feedback (over jezelf, je behoeften en je grenzen).
Met 'negeren' bedoel ik niet dat je ineens niet meer hoogbegaafd of hooggevoelig zou zijn (want ik denk dat je dat niet kunt kiezen!), maar dat je die eigenschappen even op de achtergrond kunt plaatsen om (beter) te functioneren in het dagelijks leven.
Zoals je al schrijft, een keuze er al dan niet over te beschikken heb je niet. Een keuze hoe er mee om te springen heb je wel. Al duurt het veelal 'even' (;)) vooraleer je erachter bent dát je beschikt over iets waar je niet zondermeer omheen kunt.
Toen ik jong was heb ik vermoedelijk gedacht dat iedereen 'zo' was en dat ik dus net als ieder ander 'hiermee' te dealen had en vooral moest doen en zijn zoals al die anderen. Op een goed moment ging ik steeds meer merken dat dat (toch) niet zo was en dat het mogelijk was 'het anders te doen dan anderen'. Ik kreeg bevestiging van mijn beschikking over bovengemiddelde intelligentie en nog steeds had ik daarbij het beeld dat ik in de oceaan van het gemiddelde mee diende te doen en dat ik het daar maar mee te doen had. Dat lijkt verdacht veel op het negeren ..., want doen zoals al die anderen om me heen, meegaan met de middenmoot, zo hoort het.
Op een gegeven moment kom je jezelf daarin keihard tegen, tenminste ík wel. Daaruit heb ik toch wel de conclusie getrokken dat ik niet verder kon zoals ik altijd was gegaan. Ongeacht de conventies en wat anderen daar wel en niet van zouden vinden en of het geaccepteerd zou worden. Ook zoiets natuurlijk, want hierin kwam ik vooral ook tegen dat ik me 'anders had voorgedaan dan ik diep van binnen was/ben'. En natuurlijk zullen mensen reageren als je de dingen anders gaat benaderen en/of doen dan je voorheen deed, de mensen om je heen zijn aan je (eerdere) manier van doen en denken gewend geraakt (jij bent altijd sus of zo en je zegt altijd dat en dat en je doet je dingen op die en die manier > en dan ineens ben je anders, doe je anders, ga je anders dan anders).
Wat betreft het negeren van hooggevoeligheid: dat lukt me niet goed. Op sommige/slechte dagen heb ik het gevoel dat ik niets anders ben dan een brok zenuwen. Alsof ik geen huid heb en door alles geraakt word.
Dit is voor mij een teken dat ik mogelijk op andere momenten (zonder er erg in te hebben vaak/soms) al te lang aan mijn noden en behoeften voorbij ben gegaan.
Voorbeeldje: als ik in een gezelschap verkeer waar ik al enige tijd regelmatig mee optrek, ben ik geneigd om mezelf wel te laten horen en mijn grenzen aan te geven en even zo ook die ruimte hier en daar aan anderen te laten (heel sociaal zou je denken). Dit gaat op zich prima, maar op een goed moment als ik weer met hen ben merk ik dat ik na een tijdje merk kriegelig wordt. Niet omdat die mensen zo veeleisend of vervelend zijn, maar omdat ik iets nodig heb waar ik niet aan toekom op één of andere manier. Soms trek ik me dan even terug (op het toilet ofzo, niet de fijnste plek, maar wel een plek waar ik geheid even met mezelf alleen kan zijn) en bezin ik me even: wat heb ik nu nodig, wat is 't wat ik het liefste wil en hoe ga ik hieraan voldoen? Dan kan het zijn dat ik me daarna gewoon weer in het gezelschap begeef en de dag volmaak en aangeef de komende paar dagen de tijd voor mezelf neem, het kan ook zijn dat ik bespreekbaar maak dat ik die dag eerder weg zal gaan (om bv. thuis uit te rusten met een voetenbadje of een boswandeling te gaan maken).
Kortom: ga ik te lang teveel aan mezelf voorbij, dan kom ik mezelf tegen.
Mijn eigen doemdenkerige conclusie uit deze observaties is dat ik dan waarschijnlijk wel minder (of helemaal niet zo) hoogbegaafd zal zijn. Dat ik dat makkelijker ‘negeer’ dan mijn hooggevoeligheid, wil dat ook zeggen dat het minder ‘waar’ is?
HG laat zich m.i. meer gelden doordat je er met denken niet omheen kunt. Aan de andere kant ... HB negeren raakt ook aan je tax van wat je hebben kunt op een zeker moment ... Wie weet herken je wel één en ander van wat Mary-Elaine Jacobsen hierover schrijft in
'The Gifted Adult' (2 hoofdstukken gewijd aan 'teveel' en 'te weinig' met daarnaast de 'balans).
Ik weet dat in al dit redeneren een kleine kink in de kabel zit, namelijk mijn eigen intelligentie die er alles aan doet om zich tegen zichzelf te keren (zichzelf door logisch redeneren te bewijzen dat ik echt niet slim ben, dus mijn intelligentie verklaart zichzelf niet-bestaand). En toch is dat alles wéten niet genoeg om mijn onzekerheid over hoogbegaafd zijn weg te nemen. Hoe zit dit bij jullie? Ik ben erg benieuwd!
Het wéten dat niet genoeg is om je onzekerheid weg te nemen, ja dat ken ik wel.

(helaas?

)
Ben dan ook druk bezig met 'doen' en 'voelen' om mijn 'denken' wat meer te laten ontspannen. Wat is dat is (zei zij simpel) of je er nu van overtuigd bent of niet, je hebt 't er mee te doen (zo simpel als het klinkt is het vast ook, ware het niet dat simpel niet eenvoudig is, zeker niet als simpel juist je struikelblok(je) is ...).
En wat ik daaraan kan doen? Misschien moet ik juist dát niet willen ...
