Ik zelf kon op de middelbare school, terwijl ik eigenlijk huiswerk had moeten maken, altijd heel lang over onbenullige dingen nadenken. Twee keer, heb ik deze theorieën uitgeschreven in een dagboek.
Hersenspinsel I:
(het komt uit een dagboek [met Harry Potter kaft
] en is nogal onbenullig en onsamenhangend geschreven, geen bronnen, bewijzen, gewoon dingen die spontaan in m'n hoofd opkwamen)Wat ik me nou best lang afvraag, is iets wat je niet makkelijk kunt verwoorden in één vraag. In je dromen komen mensen voor. Nou heb ik ooit gelezen dat iedereen over wie je droomt, je dat eigenlijk zelf bent. Maar goed. Die mensen over wie je droomt, hebben wel gewoon een eigen uiterlijk. En volgens mij moet je die mensen in je droom - of je ze nou kent of niet - toch ooit in de werkelijkheid hebben gezien, want volgens mij is het onmogelijk om je een voorstelling te maken van iets dat je nooit gezien hebt. Of laten we het zo zeggen: je kun je geen voorstelling maken van het onbekende. Een voorstelling maken van iets dat je nooit gezien hebt, kan gewoonweg niet, simpelweg onmogelijk.
Alles wat wij denken te verzinnen, komt uiteindelijk voort uit dingen die we toch ooit gezien hebben. Een voorbeeld: ET. Een monster, een alien, een buitenaards wezen. Maar in feite is alles van ET ons bekend: ET heeft een rond hoofd, ogen, een lange nek en zelfs vingers. Alles wat wij ons voorstellen of verzinnen is een weerspiegeling van ons zelf of van de dieren of de natuur om ons heen met veelal hetzelfde concept: ogen, neus, lichaam, oren, etc. Soms totaal verdraaid, maar tóch!
Daarom blijft men waarschijnlijk ook altijd stug volhouden dat we op menselijker wijze contact zullen maken met buitenaardse wezens. Maar er is iets anders voor nodig, denk ik. Iets wat wij niet kennen en nooit zullen kennen tot dat wij ermee in aanraking zullen komen, iets wat totaal afhankelijk is van het toeval en niets anders.
Stel het hierboven beschreven voor als een taal: nieuwe woorden kun je verzinnen, maar dat doe je met de letters die je al hebt.
Ik weet nog dat ik heel tevreden was over mijn zelfbedachte theorie en dat ik toch wel een beetje teleurgesteld was, toen ik een poos later een zin van picasso tegen kwam, die mijn theorie in een paar woorden samenvatte. Nog meer was ik teleurgesteld, dat ik niet de enige was die hier blijkbaar over na had gedacht en dat ik totaal niet origineel was geweest. De zin was trouwens: Everything you can imagine is real.
maar het gevoel zit er heel diep in, misschien is het een autistisch trekje ofzo. 
Het gegeven dat alles al geschreven zou staan en volgens God's plan zou verlopen had me tot die conclusie geleid en daarna heeft het dan ook best een paar jaar geduurd voordat ik weer verlost was van deze ongevraagde conditionering waarmee ook de theorie verloren ging.
