Zijn alle HB'ers perfectionisten ?

[Stina]

Ik denk eigenlijk dat hb'ers helemaal niet per definitie perfectionistisch zijn maar dat ze is aangepraat door anderen dat ze perfectionistisch zijn. Ik zie nou eenmaal vaak meer dan anderen, waardoor andere iets van mij als perfect zien, terwijl ik nog heel veel gebreken zie. Dit betekend niet dat ik perfectionistisch ben maar gewoon dat ik anders in elkaar zit dan anderen waardoor ik anders werk. Ik merk dat ik juist heel slordig word wanneer mensen weinig van mij vragen en daardoor last van faalangst krijg omdat ik zo iets inperfects aflever (in mijn ogen ) dat ik er zelf niet meer in geloof dat ik ook iets goed genoegs in mijn ogen af kan leveren. Terwijl het echt niet zo is dat wanneer ik wel tevreden ben met een resultaat het dan ook perfect is of moet zijn. Dus ben ik dan perfectionistisch? Ik denk het niet. Mijn meetlat is anders maar dat betekend niet dat hij niet reeël is en dat alles in mijn ogen perfect moet zijn.

[Liv]

Ik ga zelf meestal voor een optimaal resultaat dat aan mijn eigen standaarden voldoet. Op de middelbare school vond ik zevens of lager eigenlijk heel vervelend (behalve bij gym dan). Bij een normaal proefwerk van een vak dat niet mijn favoriet was, leerde ik hard genoeg voor een 8 - hoewel dat dan weer niet zo heel hard was Tig uren extra werken voor een 9 of 10, neu. Een meisje dat alleen tienen wilde, verklaar ik nog steeds voor gek. Maar als het ging om woordjes leren, keihard reproduceren dus, wilde ik altijd de maximale score. Dat was een heel realistisch en haalbaar doel, dus daar ging ik voor. En dan kon ik me ook waanzinnig ergeren als ik 1 fout had. Trek je conclusies maar!

Bij verslagen en werkstukken vond ik mezelf in vergelijking met mijn perfectionistische en onzekere zus vooral een zelfverzekerde perfectionist. Ik weigerde iets in te leveren waarvan ik wist dat het (veel) beter kon, maar had daar geen feedback en hulp van mijn moeder voor nodig. Ben my own's worst critic.

[Phileine2]

Ik kan me heel erg vinden in de post van Christina.

Bij mij zijn het ook vaak anderen die er 'over vallen' (niet per definitie negatief). Ik herinner me bijvoorbeeld een spel jaren geleden, met de jongeren van mijn vrijwilligerswerk. Iedereen moest een lootje trekken en ergens in het weekend iets liefs doen voor degene die op het lootje stond.
Maar door mensen die later kwamen/eerder weggingen leek het spel niet meer te kloppen. Ik kan dan niet verdragen dat mogelijk één kind niks krijgt door een fout van ons. Voor mij een kleine moeite iedereen langs te gaan en het weer kloppend te maken.
De andere leiding kijkt daar dan van op en zou het zelf hebben laten zitten. Pech voor het betreffende kind als het niet klopt, dan krijgt die achteraf alsnog wat.
Nouja sindsdien kennen ze me een beetje en worden er soms grapjes over gemaakt als ik weer eens 'te veel wil' (volgens hun)of te snel ben. Soms is het lastig en ik zou er ook niet fulltime tegen kunnen. Maar zo af en toe gaat het wel.

Overigens tijdens mijn studententijd heeft niemand mij een perfectionist genoemd. Het is wel een niveau-dingetje denk ik.

[erik1973]

Ik heb heel lang nagedacht over waarom ik perfectionist ben. Misschien is het wel dat ik de lat heel hoog leg waardoor anderen wel tevreden moeten zijn over mijn prestaties.
Daardoor kan ik voor mezelf alle twijfels wegnemen of ik wel goed presteer.
Tegelijk is het misschien wel dat ik enige vorm van misverstanden wil voorkomen en altijd het beste wil voor mijn klanten. Het lijkt erop dat ik alle vragen van te voren
wil beantwoorden die een klant mij mogelijk zou kunnen stellen.
Kost dit meer energie dan een gemiddeld mens, die niet zo perfectionistisch is ? Ja, misschien wel.
Is het al die moeite waard ? Ik denk van wel, aangezien ik wel veel meer grip op situaties heb.
Levert al die moeite wel iets op ? Ik denk van wel, aangezien ik altijd wel door de meeste mensen als de beste word beschouwd.
Is het dan zo belangrijk om ergens de beste in te willen zijn ? Ja, het geeft een supergevoel ergens de beste in te zijn. Het geeft een bepaalde mate van controle.

Ik voer dan ook eindeloze gesprekken met mezelf waar ik zelf ook het klankbord van mezelf ben. Ik kan perfect schakelen tussen de vragensteller en diegene die de vragen
beantwoordt.
Wanneer iemand mij complimenten geeft, dan relativeer ik dat ook heel snel. Op de een of andere manier hou ik die persoon op afstand en word er verlegen van.
Als iemand vindt dat ik alles goed doe, zeg ik ook heel vaak wat er beter kan.

Ik denk dat perfectionisten te weinig communiceren met anderen om daardoor in te willen schatten wat er van hen verwacht wordt. Iemand die geen perfectionist is en weet
wat zijn beperkingen zijn, is eerder geneigd om de communicatie aan te gaan om te zoeken naar extra tijd en ruimte om toch die opdracht te kunnen voltooien.

Ik denk dat ik als perfectionist, mijzelf wel misschien te veel heb laten leiden door de mening van een ander, in plaats van mezelf bezig te houden met de motivatie waarom
iemand zo een mening heeft. Ofwel het lijkt erop alsof ik de kritiek van een ander mezelf teveel aantrok. Ofwel als iemand iets zegt, wat hem/haar niet bevalt aan
mijn prestatie, dan lijkt ik het meer bij mezelf te zoeken, dan bij de ander. Ofwel ik trek het me te persoonlijk aan en zoek de schuld bij mezelf.

Zijn perfectionisten misschien onzekerder over hun eigen kunnen, dan mensen die geen perfectionisten zijn ?
Willen perfectionisten misschien wel zo goed zijn in hun vakgebied, omdat ze anders misschien wel niet geaccepteerd worden ?
Is misschien wel de angst niet geaccepteerd te worden, de drive om perfectionist te worden ?
Is het misschien wel dat de kick die je krijgt als je dingen perfect doet, je meer energie geeft, dan wanneer je minder perfectionistisch zou zijn ?

Ik als perfectionist, weet altijd wat meer perfect kan, en altijd spookt er door mijn hoofd wat beter kan. Ik zelf maak nooit lijstjes van prioriteiten, omdat die
glashelder in mijn hoofd zitten en ik altijd perfect weet in welke volgorde ik dingen moet aanpakken.
Zou ik ooit een leeg en helder hoofd hebben, ik betwijfel het. Krijg ik een leger en meer opgeruimd hoofd, dat voel ik altijd het enthousiasme om er dingen bij te pakken.
Herkennen jullie dit ?

[Scarlett89]

Ik ben ook erg perfectionistisch en ik kom het in veel dingen tegen.

1. Ik mag geen fouten maken, fouten maken is falen = staat gelijk aan niet perfect zijn.
2. Ik kan zowel geen kritiek (zie punt 1) als complimenten ontvangen. Het kan altijd beter.
3. In mijn huishouding, alles heeft een vaste plek en moet netjes en geordend zijn.
Daarnaast moet alles bij elkaar passen. Spullen die niet matchen vind ik niet mooi.
4. Als iemand anders iets 'kan', ben ik altijd geneigd om het beter te willen kunnen.
5. In mijn creativiteit. Als ik iets maak moet het perfect zijn. Staat er 1 lijntje verkeerd of is een kleur net even anders, of is iets niet helemaal symetrisch of staat alles net niet helemaal zoals ik het hebben wil kan ik me er gigantisch aan irriteren.

Kortom, alles moet altijd precies zijn en gaan zoals het hoort of zoals ik het wil

[sterke leeuwin]

Ik ben ook erg perfectionistisch en ik kom het in veel dingen tegen.

1. Ik mag geen fouten maken, fouten maken is falen = staat gelijk aan niet perfect zijn.
2. Ik kan zowel geen kritiek (zie punt 1) als complimenten ontvangen. Het kan altijd beter.
3. In mijn huishouding, alles heeft een vaste plek en moet netjes en geordend zijn.
Daarnaast moet alles bij elkaar passen. Spullen die niet matchen vind ik niet mooi.
4. Als iemand anders iets 'kan', ben ik altijd geneigd om het beter te willen kunnen.
5. In mijn creativiteit. Als ik iets maak moet het perfect zijn. Staat er 1 lijntje verkeerd of is een kleur net even anders, of is iets niet helemaal symetrisch of staat alles net niet helemaal zoals ik het hebben wil kan ik me er gigantisch aan irriteren.

Kortom, alles moet altijd precies zijn en gaan zoals het hoort of zoals ik het wil

wow.. just like me..

Wat ik heb geschreven loop ik altijd nog even na. Alle puntjes op de i, j moeten een volle punt zijn (ziek ) Maar dat je ook moeite hebt met complimenten ontvangen, vind ik erg herkenbaar.. Ik wuif ze weg, terwijl een deel van mij er juist wel naar snakt...

[DJhb?]

Is perfectionisme niet compenseren voor je eigen gevoel van imperfectionisme?

[scarlett]

Ik ben - hoe verrassend - alleen perfectionistisch als het gaat om zaken waarin ik geïnteresseerd ben en als ik ook echt van uit mezelf gemotiveerd ben om iets te kunnen/doen. Ik kan echter ook extreem laks zijn als iets me niets interesseert of als ik er geen baat bij heb om iets te doen.

Ik kan ook ontzettend competitief zijn, maar ook hier alleen als ik geïnteresseerd ben in datgene wat ik doe. Daarnaast moet ik er in geloven dat ik ook daadwerkelijk beter kán zijn en ik moet beter wíllen zijn. Een voorbeeld uit de praktijk: ik heb een collega die ontzettend goed is in latte art en van hem erken ik gewoon dat ie ontzettend goed is, ik geniet ervan hem de mooiste creaties te zien maken en heb er geen behoefte aan beter te zijn dan hij. Daarnaast moet je voor het kunnen maken van mooie latte art ook gewoon tijd en geduld hebben om het te leren en met name dat geduld heb ik niet. Ik streef op mijn werk meer naar het zijn van de perfecte allrounder dan enkel goed te zijn in een ding. Hoewel ik om aardig te zijn vaak tegen deze collega zeg dat ik net zo goed wil kunnen zijn als hij, wil ik dit eigenlijk helemaal niet. Soms kan ik er zo van genieten te zien hoe anderen ergens getalenteerd in zijn. (Stiekem heb ik trouwens het idee dat hij ook een bovengemiddelde intelligentie heeft. Sowieso kan ik het ontzettend goed met hem vinden en hij is de enige die altijd mijn trucjes doorziet en die aan alles en iedereen weet af te lezen hoe de situatie er voor staat. En als hij me dan keer op keer probeert te leren hoe ik mooie latte art kan maken - voordoet hoe het moet en meekijkt hoe ik het vervolgens na probeer te doen, heeft hij me altijd door en zegt dan: ''je wilt het helemaal niet kunnen, hè?''. Deze leersessies duren dan ook nooit langer dan een minuut of vijf)

[scarlett]

Ik ben het trouwens eens met de opmerking van Christina hier bovenaan de pagina. Ik vind mezelf niet perfectionistisch, maar ik weet dat er mensen zijn die mij wel zo zien. Ik weet van mezelf dat ik regelmatig werk aflever waarvan ik zelf vind dat het verre van perfect is. Vaak door tijdgebrek zit er dan niets anders op dan er genoegen mee te nemen. Toch zijn mensen in dit soort situaties vaak lovend geweest over mijn werk, blijkbaar vonden ze het... okay? Omdat ikzelf dan alsnog ontevreden was, ging ik er altijd vanuit dat iedereen om me heen sarcastisch was en me belachelijk maakte. Ik kon dan ook nooit enthousiast reageren op hun reacties.

Ik weet nog dat ik een jaar geleden een stageopdracht moest inleveren. Vlak voor de zomervakantie had ik een eindgesprek met mijn begeleidster waarin mijn project, stageverloop en mijn eindcijfer besproken zouden worden. Voordat ze mijn cijfer gaf, vroeg ze mij hoe ikzelf vond dat ik het gedaan had, en zoals altijd sprak ik heel twijfelachtig over mijn ingeleverde werk: hoewel ik zelf nog honderd dingen kon bedenken die beter hadden gekund, wilde ik haar niet in de gelegenheid stellen mij een lager cijfer te geven op basis van zaken waar zijzelf misschien wel overheen gelezen had. Een mix van negatief en positief commentaar gaf ik haar dus. En toen opeens - ik had het toen niet zien aankomen - confronteerde zij mij met mezelf: "kan het kloppen dat jij ontzettend perfectionistisch bent?''. Tot voor dan had ik mezelf nooit als perfectionistisch iemand beschouwd. Mijn voorstelling van een perfectionist was toch vooral een neurotisch persoon die zelden iets afkreeg omdat het niet perfect genoeg zou zijn. Ik nam echter regelmatig genoegen met minder, omdat ik intussen wel geleerd had dat wat niet goed genoeg was voor mezelf, vaak zeer behoorlijk tot goed was voor de beoordelaar van het werk. Aan het eind van het gesprek legde mijn begeleidster mijn project op tafel met een omcirkelde negen op de kaft.

Ik leg, zoals zovelen hier, de lat voor mezelf erg hoog. Maar juist omdat bij anderen de lat lager ligt, wordt het werk waarvan ik vind dat het verre van perfect is, door anderen alsnog als goed beoordeeld. Door diezelfde lat zien anderen mij waarschijnlijk als perfectionistisch, terwijl ik mezelf eigenlijk vooral zie als faler, omdat ik niet aan mijn eigen eisen heb kunnen voldoen.

[Liv]

Heel herkenbaar, Scarlett! Thanks for sharing!

[Arend]

Hier ook een perfectionist.

Als ik me even verveel, mezelf rust gun of in gedachten verzonken ben, dan begin ik compulsief kerfjes in mijn nagels te maken om het vervolgens weer proberen netjes te krijgen , de meesten denken dan waarschijnlijk 'wat een zenuwlijder' .

Gelukkig kan ik in genoeg andere dingen mijn drang naar perfectionisme kwijt, ik realiseer me uiteraard wel dat waarschijnlijk niets 100% perfect is en zal worden (natuurwet).

[opaspop]

Ik was vroeger extreem perfectionistisch. Ik schilderde miniatuurtjes ( van enkele centimeters) Het waren tovenaars, geesten, minotaurs noem maar op.Wanneer een stukje van de schaduw van de jas( dat niemand kon zien) niet paars maar donker blauw was, vond ik dat het mislukt was. Ik schilderde dan weer alles over, net zo lang tot het echt honderd procent perfect was. Soms haalde ik al de verf er weer vanaf, om vervolgens voor een iets donkerder groen als basis te kiezen.Ik moet die dingen hier maar eens plaatsen, eerst schaamde ik me ervoor ( ook al heel raar ). Nu ben ik er echt trots op dat ik dat deed.

Later met schilderen had ik last van dezelfde soort kwaal. Ik schilderde schilderijen honderd keer over, om vervolgend tot het inzicht te komen dat ze mislukt waren. Andere zagen geen verschil, tussen de fases van het schilderij. Er vermoeiend wanneer je nooit tevreden kan zijn met iets.

Extreem perfectionisme is een beetje misplaatst in een maatschappij waar het vooral om het reproduceren van vastgeroeste ideaal beelden gaat . Het aanpassen, invoegen, napraten en winnen. Winnen op de voorgeschreven manier. Langs de Paden die al uitgedacht waren, erkent door de massa mens.

[Tchill]

Al bij al heb ik wat perfectionisme in me. Ik denk vooral toen ik klein was (jaar of 3 ) en over de zin van het leven nadacht en die andere grote vragen met een perfecte toekomstbeeld hoe alles op zijn plaats moet vallen. Ik ben met de tijd een realist geworden, en niet van realistischer/pragmatischer denken, wat wel bijhoord, maar eerder iemand die dingen realiseerbaar wil maken. Perfectionisme was duidelijk een fase in de zin duidelijker op de voorgrond.

[Tijger87]

Hier nog een perfectionist...tenminste...
Ik weet nog goed dat ik op school een ontzettende hekel had aan groepsopdrachten (moest je leren 'samenwerken', brrrr ). Ik was altijd degene die het verslag in elkaar wilde zetten, want dan kon ik de indeling op de juiste manier maken, taalfouten eruit halen, lettertypes aanpassen, enzovoort. Om dan over de inhoud maar te zwijgen, want ik zag altijd nog wel honderd verbeterpunten. Groot was dan ook altijd mijn verbazing als er toch weer een goed cijfer uit kwam. Ook in mijn werk merk ik dat mijn standaard een stuk hoger ligt dan die van mijn collega's.

Ik herken mezelf heel erg in de post van Scarlett en Christina: voor mijn gevoel is het nog lang niet goed genoeg, maar kennelijk neemt mijn omgeving er wel genoegen mee. Vooral als iets me niet bijster veel interesseert maak ik daar bewust gebruik van. Kan ik mijn tijd aan dingen besteden die ik wel leuk vind. Dus bij nader inzien: misschien ligt het toch aan waar je de lat legt, dat anderen je daardoor het stempel 'perfectionist' opplakken.
Het antwoord op de vraag of je perfectionistisch bent hangt (zei de juf )af van het referentiekader dat je gebruikt. Wat niet wegneemt dat ik het gedrag zelf enorm herken.

@ Erik:

Zijn perfectionisten misschien onzekerder over hun eigen kunnen, dan mensen die geen perfectionisten zijn ?
Willen perfectionisten misschien wel zo goed zijn in hun vakgebied, omdat ze anders misschien wel niet geaccepteerd worden ?
Is misschien wel de angst niet geaccepteerd te worden, de drive om perfectionist te worden ?

From where I'm standing: ja op alle drie de vragen. Bij mij zit vooral de angst om niet geaccepteerd te worden er heel sterk in. Vooral in mijn schooltijd kreeg ik verschillende opmerkingen naar mijn hoofd (zowel van leeftijdsgenoten als volwassenen), bijvoorbeeld: 'nou, dat is toch niet zo moeilijk? Daar hoef je toch niet zo lang over na te denken?!' 'tsjee, dat je dat nou niet snapt, wat ben jij dom zeg!' Ik trok me dat aan (beetje HSP misschien ) en concludeerde daaruit: als ik het nou maar perfect doe, accepteren ze me wel. En ja, het maakte me ook heel onzeker over mijn eigen kunnen, want kennelijk was het niet de bedoeling dat ik zo ver doordacht?!

my 2 cents

[Donaukinder]

Ik lees hier veel dingen die voor mij herkenbaar zijn.

Ikzelf zie nog een andere belangrijke factor in mijn perfectionisme, namelijk ongeduld.
Als ik aan een project begin, zie ik het eindresultaat in beeld en wil daar zo snel mogelijk komen. Teleurstellend is het als het dan naar mijn mening niet snel genoeg gaat.
Bijvoorbeeld: ik speel drums. Ik wil een bepaalde groove van een bekende drummer leren spelen, zodat ik daarop leer variëren en het kan integreren in eigen muziekstukken. Dat betekent dat ik de groove in stukjes moet hakken en stapsgewijs moet leren spelen. Doe ik dat niet, dan zal het zeer rommelig gaan klinken, al helemaal op laag tempo. Als het me dan niet snel genoeg gaat, gooi ik de handdoek in de ring. Ook omdat noten lezen niet mijn sterkste punt is en ik wel van mezelf vind dat je dat moet kunnen wil je als drummer beter worden. Eigenlijk vind ik het maar gedoe en gebruik ik het liefst mijn gehoor, maar zo werkt het helaas niet (altijd).
Momenten dat ik oprecht kan zeggen 'ik ben tevreden over de geboekte resultaten' komen niet vaak voor. Maar ik uit het wel, als ik daadwerkelijk blij ben. Mijn sociale opleiding afronden ondanks een, op dat moment, behoorlijke sociale (faal)angst, vind ik nog steeds heel knap van mezelf.

Nog zoiets:
Tijdens een training emotiemanagement op het werk kwam de opdracht om jezelf in te schalen m.b.t. een aantal karaktereigenschappen. Twee daarvan waren 'aardig' en 'duidelijk/secuur'. Ik had mezelf bij beiden betrekkelijk laag ingeschaald, hetgeen mijn collega's verbaasde. Ze vonden mij juist wel aardig. Ik heb me daar vanaf gemaakt door te zeggen dat ik niet zozeer bezig ben met aardig doen en zijn, maar vooral goed werk wil leveren.
Duidelijk/secuur zijn, ik sta erom bekend dat ik met veel dingen heel stipt ben maar ik heb ook een enorm dromerige en ietwat chaotische kant. Wanneer veel in mijn hoofd rond gaat, vergeet ik de kleine, vooral routinematige klusjes op het werk. Ik vond dat van mezelf echt niet kunnen. Terwijl collega's dus vergevensgezinder waren, ook na mijn uitleg van chaos in het hoofd en chaos in het werk.

Ik denk veel in zwart/wit als het aankomt op mijn eigen prestaties. Of het is goed, of het is ruk. Er is geen beetje goed of bijna goed. Nu ik ouder word leer ik wel meer relativeren, zeker als ik in aanraking kom met meer pragmatische mensen (die werden eerder in dit topic genoemd).

[DevDee]

Hier ook last van perfectionisme. Heel storend, zelfs in alledaagse bezigheden. Het heeft in mijn geval niets te maken met acceptatie of goedkeuring van anderen. Het komt voort uit een beeld dat ik in mijn hoofd heb van hoe iets moet zijn of eruit hoort te zien. Als iets niet klopt met het beeld dat ik voor ogen heb kan ik me er enorm aan storen. Op het werk heb ik leren omgaan met deze "tic". Goed is goed genoeg! Ik leg mijn focus op mijn planning en forceer mezelf om werkzaamheden af te ronden en los te laten. De tijdsdruk van een hectieke baan heeft daarbij wel geholpen. Thuis is het meest vervelende de inrichting van mijn huis. Functioneel zou fijn zijn met 2 kinderen maar ik kan geen kast kopen die niet voldoet aan mijn visie van hoe de inrichting eruit hoort te zien. Beelden die ik gezien heb op TV of in blaadjes... Hierdoor koop ik eerder mooi dan handig en hebben we gebrek aan bergruimte. Alles stapelt zich op bovenop kasten en tafels. Chaos in mijn huis, chaos in mijn hoofd.

Heel vervelende eigenschap in mijn geval want ik heb op geen enkel vlak in mijn leven TIJD voor perfectie!

[Laatbloeier]

Chaos in mijn huis, chaos in mijn hoofd.

Heel vervelende eigenschap in mijn geval want ik heb op geen enkel vlak in mijn leven TIJD voor perfectie!

Hier exact zo! Met dit verschil dat ik wél vooral van het praktische ben, en minder van mooi, maar evengoed chaos hier...

[syringa patula]

Er was viel zo veel te herkennen, gespleten perfectionisme van Laatbloeier, ik vind de andere kijk van Christina ook erg interessant.
Bij vele eigenschappen zonder objectieve maatstaf, zoals ook geluk is het moeilijk om tot een absolute definitie van perfectionisme te komen. Ik vond het erg leuk toen iemand op een keer ipv het woord perfectionistisch gebruikte ervan maakte dat ik op zoek was naar kwaliteit, heeft te maken met het zien van gebreken, zoals hiervoor al aangehaald, maar het geeft er zo een lekker positieve twist aan. En mbt dat gespleten perfectionisme, soms kreeg ik op het werk commentaar over lay-out en andere dingetjes die ik wegens tijdsdruk niet in orde kreeg en my focuste op de belangrijke dingen en in aanvaring kwam met een ander die blijkbaar meer perfectionist was op dat gebied. Gisteren bekeken mijn vriend en ik de hemel en hij keek naar me en zei: naar wie denk je zouden we kunnen bellen om de kleurschakeringen te veranderen, want ik vind ze helemaal niet passen. Ik vond dat enorm grappig en verademend!

[Scarlett89]

Is perfectionisme niet compenseren voor je eigen gevoel van imperfectionisme?

Ik denk dat dit in een groot deel van de gevallen inderdaad in verband staat met elkaar

[Scarlett89]

Wat ik wel heb gemerkt is dat mijn perfectionisme door veel mensen wordt opgevat als 'Controlefreak' gedrag. Ik geef eerlijk toe dat ik in sommige punten wel graag de controle wil houden, maar de reden daarvan is toch wel net even wat anders dan de gemiddelde mensen denken van een 'Controlefreak'. Daarnaast vind ik het ook niet exact gelijk staan aan perfectionisme...