Zijn er nog HB'ers met gescheiden ouders of zelf gescheiden?

[Vincent]

Je mag vragen wat je wilt, en zoals je ziet geef ik ook antwoord. Maar je bent heel summier in die vraagstelling. Nickname stelt je hierboven een aantal tegenvragen en die negeer je. Dat draagt allemaal bij dat ik het allemaal als vaag bestempel.

[TB]

Je mag vragen wat je wilt, en zoals je ziet geef ik ook antwoord. Maar je bent heel summier in die vraagstelling. Nickname stelt je hierboven een aantal tegenvragen en die negeer je. Dat draagt allemaal bij dat ik het allemaal als vaag bestempel.

Blijkbaar mag ik vragen wat ik wil maar niet op de manier die ik wil. Ik zal hiermee proberen rekening te houden.

[Vincent]

Je zegt dus dat je vragen wilt stellen maar als mensen jou tegenvragen stellen je daar geen antwoord op wenst te geven? Ik begin er nu al voor de derde keer over maar nog geef je er geen antwoord op...

[TB]

Misschien wens ik er inderdaad geen antwoord op te geven. Het is alvast niet het antwoord dat jij wil lezen.

[Vincent]

Vaag antwoord. En je vult alvast maar in wat ik denk voor het gemak. Maar prima verder, nu weet ik hoe de vork in de steel zit. Veel succes verder met je questionnaires.

[TB]

Vaag antwoord. En je vult alvast maar in wat ik denk voor het gemak. Maar prima verder, nu weet ik hoe de vork in de steel zit. Veel succes verder met je questionnaires.

Dank je

[Hilleke]

ik ben zelf gescheiden, mijn ouders zijn volgend jaar 40 jaar getrouwd...

[Mary87]

Toevallig ook mensen zonder ouders??

[Oscar]

Als reactie op de TS: Ja, die zijn er.

[Hermes]

Mijn ouders zijn op mijn 6de gescheiden, inmiddels 20 jaar dus.

[Andromeda]

Ik denk, als Nickname lijkt te suggereren, dat het niet HB-gerelateerd is

Was niet mijn bedoeling iets te suggereren...was alleen maar nieuwsgierig waar de vraag vandaan kwam (omdat het antwoord nogal voor de hand ligt, lijkt me)

Welk is het antwoord dan? Dat het normaal verdeeld is?
Het niet aanwezig zijn van een vader in mijn leven zou een enorme indruk nagelaten hebben, ook heb ik er naar mijn gevoel veel meer last mee gehad dan de niet HB-ers uit mijn omgeving omdat ik er blijkbaar veel harder over nadacht.

Maar wil je dan eigenlijk vragen wie er zonder vader is opgegroeid? Mij lijkt dat je daarop met jouw vraagstelling dan geen antwoord krijgt op die vraag.

Mijn afwezige vader was een obsessie voor mij.
Je kunt in diverse literatuur terugvinden wat de mogelijke uitwerking is van een afwezige ouder (electra en oudipus complex).

[Tesselschade]

Mijn ouders zijn gescheiden toen ik vijftien was, mijn vader is gewoon vertrokken), heeft een enorme invloed op mijn leven.
Zelf (onvrijwillig) gescheiden sinds drie jaar, toen oudste zoon vijftien was. Impact enorm, zie topic " terug van vakantie, terug bij af".

[xyz]

Mijn ouders zijn al 37 jaar getrouwd en hebben een relatie waarin ik het geen week zou uithouden
Ikzelf ben 2x onvrijwillig gescheiden, 1x na jarenlange relatie + samenwonen. De 2de x na 5 jaar huwelijk. Op dat moment leek mijn wereld in te storten, maar heb de mount evrest overwonnen en ben nu blij dat die partners uit mijn leven zijn.
Om terug te komen op de achterliggende verborgen gedachte van je oorspronkelijke vraag (vaderfiguur missen): mijn ouders zijn altijd in mijn leven geweest, maar hebben naar mijn gevoel geen emotionele & liefhebbende ouderrol vervuld. Ik heb geen emotionele binding met noch mijn vader, noch mijn moeder. Tijdens mijn vorige relaties was ik mij niet bewust van de impact hiervan op mijn gedrag in mijn relaties ( zowel amoureuze als vriendschappelijke). Maar sinds ik een jaar therapie bij een psychiater erop heb zitten, is mij duidelijk geworden wat voor invloed het op mij heeft en hoe ik er in mijn huidige relatie best mee omga, om deze een kans op slagen te geven. Ik heb geen vglpunt met een niet-HB, maar een vriendin vertelde me dat ik er behoorlijk nuchter en eerder gevoelloos over kan praten....
Ik heb het er in het begin ( toen het besef er was van het gebrek aan verbinding) erg moeilijk mee gehad, maar om gezond te kunnen blijven, heb ik het moeten leren loslaten en aanvaarden. Net zoals de scheidingen, net zoals het verdwijnen van belangrijke mensen uit mijn leven. Maar vergeten zal ik nooit, want het maakt deel uit van mijn leven dat ik geleefd heb. Moest je kinderen hebben, wees je bewust van wat je zelf gemist hebt en probeer het anders te doen dan je ouders.

Addendum: toch een deels toepasselijke vgl gevonden met de ervaringen van een HB met de scheiding van zijn ouders/afwezigheid van een ouder. Kheb een vriend die hoogbegaafd is en van wie de ouders gescheiden zijn toen hij nog vrij jong was. Ik heb hem leren kennen op 16 jarige leeftijd en toen was hij er nog steeds mee aant worstelen. Dat heeft geduurd tot in zijn adolescentie. Er is een relatie op stukgelopen, daarna is bij hem ook het kwartje gevallen en heeft de verwerking plaatsgevonden, heeft hij mij verteld. Ondertussen is hij al enkele jaren getrouwd en heeft hij 2 kinderen. Vorig jaar vertelde hij me dat zijn relatie helaas niet goed zit (hij verdenkt zijn vrouw zelfs van overspel), maar legt de schuld hiervan bij zichzelf en aanvaard het, omdat hij zijn kinderen kost wat kost een scheiding wil besparen.
Je eigen geluk en welbehagen opofferen ( martelaar) voor je kinderen, lijkt mij een brug te ver.
Volgens mij gaat dat in de toekomst ook niet goed uitdraaien....maar goed, tis zijn enige leven en hij moet doen wat hem goed dunkt. Zover zo ik niet adviseren te gaan....er zijn volgens mij altijd manieren om een scheidingstrauma bij een kind zoveel mogelijk te beperken....

[Laatbloeier]

Heel herkenbaar, xyz! Mijn ouders zijn ook niet gescheiden, en hadden niet een heel slecht huwelijk (mijn moeder leeft niet meer), maar er was ook bij ons thuis geen echte verbondenheid en betrokkenheid voelbaar. Ze konden het gewoon niet (met mijn vader had ik sowieso nauwelijks contact), ze hadden zelf teveel 'issues'. Ik heb mij bijzonder eenzaam gevoeld in mijn jeugd, maar dit kwam ook doordat ik mij diep van binnen zo 'anders' voelde, al had ik altijd voldoende speelkameraadjes en vriendinnen op school enzo. Die eenzaamheid voel ik (zodoende) nog steeds en ik sta daardoor vrij 'hard' in contacten. In de zin van: leuk wat er is, maar als het morgen weg is, ook prima. Zal heel ver weg wel een stuk zelfbescherming zijn. Ik lijk dat in jouw beschrijving ook te 'proeven'...

Ik heb inderdaad zelf ook kinderen, waarvan één, een dochter van 14, uit een vorige relatie. Ik probeer het zéér actief en bewust anders te doen dan mijn (overigens zeker goed bedoelende!!!) ouders destijds deden. Maar mijn dochter heeft het momenteel evengoed heel moeilijk. De band met haar vader is vreselijk moeizaam, en na jaren van co-ouderschap weigert ze er nu nog heen te gaan. Ze lijdt enorm onder de situatie en het enige dat ik kan doen is veel met haar praten, haar steunen, troosten. Dát is wat ik dan anders doe: ik bén er voor haar, toon heel veel betrokkenheid, sleep haar door moeilijke schoolmomenten die nu éxtra moeilijk zijn, etc. Ik hoop maar dat ik het goed doe, maar later zal vast blijken dat ik toch ook essentiële fouten heb gemaakt, weer andere dan mijn ouders...

[xyz]

Heel herkenbaar, xyz! Mijn ouders zijn ook niet gescheiden, en hadden niet een heel slecht huwelijk (mijn moeder leeft niet meer), maar er was ook bij ons thuis geen echte verbondenheid en betrokkenheid voelbaar. Ze konden het gewoon niet (met mijn vader had ik sowieso nauwelijks contact), ze hadden zelf teveel 'issues'.
vooral mijn moeder is verantwoordelijk de afwezigheid van connectie. Mijn pa is een pantoffelheld en als zij niet in de buurt is, dan is hij wel geinteresseerd in wat ik doe en wil hij mij helpen. Van mijn kinderfoto's is ook duidelijk af te leiden tot ik papa's meisje was ( nauwelijks een foto dat mijn moeder met mij speelt en kan ik mij ook niet herinneren) en op een gegeven ogenblik is dat gestopt en geen foto's meer...

Ik heb mij bijzonder eenzaam gevoeld in mijn jeugd, maar dit kwam ook doordat ik mij diep van binnen zo 'anders' voelde, al had ik altijd voldoende speelkameraadjes en vriendinnen op school enzo.
idem hier, maar ook op school hetzelfde gevoel en nauwelijks vriendinnetjes. Kwerd ook behoorlijk gepest.

Die eenzaamheid voel ik (zodoende) nog steeds en ik sta daardoor vrij 'hard' in contacten. In de zin van: leuk wat er is, maar als het morgen weg is, ook prima. Zal heel ver weg wel een stuk zelfbescherming zijn. Ik lijk dat in jouw beschrijving ook te 'proeven'...
heel goed tussen de regels gelezen laatbloeier
Ik voel wel geen eenzaamheid meer, kheb ook dat weer aanvaard.
Ik heb helaas van in mijn kindertijd en nu nog steeds, te vaak ervaren dat andere mensen andere ideeen en behoeften hebben binnen een vriendschap dan ik. Voor mij zijn ze te vaak teleurstellend en bloeden ze dood.
Ik heb nog weinig behoefte om nieuwe vrienden te maken, wat leuke contacten op een forum zijn voldoende voor mij. No strings attached

Ik heb inderdaad zelf ook kinderen, waarvan één, een dochter van 14, uit een vorige relatie. Ik probeer het zéér actief en bewust anders te doen dan mijn (overigens zeker goed bedoelende!!!) ouders destijds deden. Maar mijn dochter heeft het momenteel evengoed heel moeilijk. De band met haar vader is vreselijk moeizaam, en na jaren van co-ouderschap weigert ze er nu nog heen te gaan. Ze lijdt enorm onder de situatie en het enige dat ik kan doen is veel met haar praten, haar steunen, troosten. Dát is wat ik dan anders doe: ik bén er voor haar, toon heel veel betrokkenheid, sleep haar door moeilijke schoolmomenten die nu éxtra moeilijk zijn, etc. Ik hoop maar dat ik het goed doe, maar later zal vast blijken dat ik toch ook essentiële fouten heb gemaakt, weer andere dan mijn ouders...

volgens mijn idee doe je dat hartstikke goed zo
Mijn inziens, zolang je aan zelfreflectie doet en op basis daarvan situaties benaderd en achteraf durft inzien dat het misschien niet de beste manier was en dat ook kan toegeven en het de volgende keer op een andere manier probeert, valt niemand wat te verwijten.
Maar als je als ouder gewoon maar de patronen overneemt uit je eigen opvoeding (waarover je zelf niet tevreden was notabene) en die dan nog gaat verdedigen als goed, omdat je te hypocriet bent om aan zelfreflectie te doen en het je eigenlijk allemaal niet interesseert, dan is er toch wat mis. Nietwaar?
Maar goed, ik zal nooit weten hoe het is, want heel de situatie heeft mij bewust doen kiezen om kinderloos te blijven.

[xyz]

Sorry, teveel over mijn verleden gezeverd en mijn achterliggende gedachte onvoldoende verduidelijkt

Zou het volgende mogelijk zijn:
HB staan meer open en bewust in de wereld, zien hoe de ouders van anderen zich gedragen tov hun kinderen en maken dan een beeld van wat ze 'denken'/'voelen' te missen?
Emoties terzijde, heb ik persoonlijk vooral het idee, dat door het ontbreken van de connectie en interesse van mijn ouders in mijn opvoeding, ik een hoop ontwikkelingskansen gemist heb.
Als HB heb ik daar echt moeite mee
Achteraf is uit therapie ook duidelijk gebleken dat ik vb heel wat sociale vaardigheden en levenslessen niet meegekregen heb en geen enkele stimulatie tot ontdekking van zoveel moois wat de wereld te bieden heeft (vb geen van beide heeft hobby's, geen van beiden leest boeken, we gingen niet op vakantie, ect...)
Ik heb op volwassen leeftijd heel lang de drang gehad om zoveel mogelijk verloren ontdekkingstijd in te halen. Maar hoeveel ik ook ondernam & ontdekte, ik werd er niet rustig door. Ik heb mij er nu bij neergelegd dat die verloren tijd niet in te halen valt en er mij bij neergelegd. Alles wat ik nog op een rustig tempo kan ontdekken is mooi meegenomen.
Geen wonder dus dat vriendschappen en relaties moeilijk verliepen...

Verder zou er een verband bestaan tussen HB en High Sensitive Person, waardoor ik denk dat wij net nog meer behoefte hebben aan erkenning & affectie van onze ouders.
Ikzelf beschouw het gebrek aan connectie echt als een afwijzing en zeker owv het feit dat mijn moeder meermaals in mijn leven gezegd heeft dat ik 'ongepland' was en als ze boos was, dan durfde ze te zeggen dat het beter was geweest als ik er niet geweest was.
Ik ben 'anders' dan haar en haar beeld over hoe ik moet zijn en dat wil ze niet begrijpen en aanvaarden. Jammer, ik heb hun niet kunnen kiezen en kan hun niet veranderen. Maar kies er wel voor om mij er niet rot meer door te voelen, afstand te nemen en hun in hun waarde te laten. Einde verhaal

[Scarlett89]

Mijn ouders zijn op een haar na niet gescheiden. Ze hebben inmiddels een moeilijke maar zeer sterke relatie waar ik veel respect voor heb. (lees verder beneden waarom). Toen ik jong was en mijn zusje nog een baby, is mijn vader een tijdje bij ons weg geweest. Ondanks dat spraken mijn ouders in die tijd wel gewoon af zodat Papa ons kon zien. Dat heb ik ook erg knap gevonden. Ik kan me die tijd nog herinneren en ze gingen netjes met elkaar om op die afspraken, met het oog op mij en mijn zusje. Uiteindelijk zijn ze terug bij elkaar gekomen en heb ik er nog een zusje bij

Ik zelf ben ook al gescheiden, en niet iets waar ik trots op ben. Ik werd toen ik 16 was verliefd op een jongen en was te jong en naïef om verder te kijken. Ik ben uiteindelijk met hem getrouwd omdat ik bang was dat nooit iemand anders mij zou willen (ander lang verhaal) om er daarna achter te komen dat hij last had van Borderline, Narcistische persoonlijkheidsstoornis en nog wat aanverwante zaken. Hij heeft me nooit fysiek mishandeld maar mentaal heeft hij me compleet gesloopt. (nu maar hopen dat hij hier niet rondhangt, gezien hij zichzelf wel altijd zo bijster slim en geweldig vond...) Nadat ik dit veel te lang heb laten doorgaan heb ik uiteindelijk voor mezelf gekozen en ben vertrokken. Dit was een enorme opluchting en ik heb er geen moment spijt van gehad. Wel heb ik er spijt van dat ik in totaal zowat mijn halve jeugd aan hem heb verknald.

Daarna heb ik mij zo blij als dat ik was om weer iemand tegen te komen die totaal NIET op mijn ex leek, gestort in een volgende relatie. Dit leek goed te gaan (ruim een jaar samen gewoond) maar uiteindelijk moest ik eerlijk bij mijzelf concluderen dat ook hij totaal niet paste bij mij, en ik alleen maar 'verliefd' op hem was geworden als rebound, omdat hij zo anders was dan mijn ex, en precies in mijn leven kwam op het moment dat ik daar zo naar snakte. Iemand die anders was dan mijn ex.

Ach ja, gelukkig ligt dit nu allemaal achter mij, en heb ik nu een relatie met Oscar. En tot op heden nog niet 'gescheiden'...

[twijfelaar]

Mijn ouders zijn niet gescheiden. Ik heb als kind wel gedacht dat dat zou gebeuren en denk tegenwoordig ook wel eens dat dat voor mijn moeder beter zou zijn geweest. Mijn vader heeft autistische trekken en is zeer veleisend naar mijn moeder toe waardoor mijn moeder heel weinig vrijheden heeft en dat vind ik erg jammer, haar leven is daardoor behoorlijk beperkt. Wat dit voor invloed op mij heeft weet ik eigenlijk niet.

Zelf ben ik een keer gescheiden, na een relatie van 13 jaar waarvan een half jaar getrouwd... inmiddels ben ik weer getrouwd en ik merk wel dat die eerdere scheiding invloed op mij heeft, ik ben bang voor herhaling, vooral als zich vergelijkbare situaties of discussies voordoen, ook al weet ik helemaal niet of dat de reden van die scheiding is geweest (die reden zal ik nooit achter komen denk ik).

De andere discussie die ik hier tussendoor zie komen gaat over het ontbreken van een vader. Dat vind ik een interessante discussie aangezien ik met een vrouw getrouwd ben en met haar kinderen heb die dus met 2 mama's opgroeien. Ik denk niet dat het ontbreken van een vader een probleem is. Wel denk ik dat het goed is voor een kind om door 2 ouders opgevoed te worden. Wel zijn er andere mannen die een belangrijke rol spelen in het leven van onze kinderen (ooms en opa's) en dat is denk ik wel belangrijk, je kan aan de kinderen ook echt merken dat ze daar behoefte aan hebben.

[Scarlett89]

Mijn vader heeft autistische trekken en is zeer veleisend naar mijn moeder toe waardoor mijn moeder heel weinig vrijheden heeft en dat vind ik erg jammer, haar leven is daardoor behoorlijk beperkt.

Voor mij wel apart om te lezen dat het dus ook zo kan. Mijn vader heeft ook zeer veel autistische trekken en is daardoor een zeer moeilijke man, ik heb dan ook veel respect voor mijn moeder. (Mijn moeder is HSP, dus maakt de combi extra lastig. Ik kan het weten. Ik zit ook in zo'n combi). Maar aan de andere kant zie ik ook bij mijn ouders dat mijn moeder een ontzettende controlefreak is. En dat dit er juist weer voor zorgt dat het voor mijn vader bijna onmogelijk is om met mijn moeder te leven gezien wel alles moet gaan zoals zij het wil. In dit geval is dus mijn moeder juist ontzettend veeleisend waardoor mijn vader nog amper ruimte heeft om te functioneren buiten haar wil en wet. (Dit doet ze echter niet expres, ik ken mijn moeder en weet wat erachter zit). Al met al maken ze het elkaar dus ontzettend moeilijk en kan ik wel begrijpen waarom ze op het punt van scheiden hebben gestaan. Des te meer respect heb ik voor ze dat ze nu nog steeds bij elkaar zijn en ondanks elkaars moeilijkheden (je zou het misschien niet zeggen) een sterker huwelijk hebben dan menig ander...

[Oscar]

Mijn vader heeft autistische trekken en is zeer veleisend naar mijn moeder toe waardoor mijn moeder heel weinig vrijheden heeft en dat vind ik erg jammer, haar leven is daardoor behoorlijk beperkt.

Ik quote even hetzelfde gedeelte.

Mijn vader is daar weer het tegenovergestelde van. (Als zelf benoemde The Original Aspergian) Hij heeft overal schijt aan en het maakt hem geen reet uit wat je doet. Dus vrouwen hebben in die zin vrijheid genoeg bij hem (Enige nadeel, hij heeft zelf ook het idee dat hij alle vrijheid heeft om te doen en laten wat hij wil). Echter zorgt dat ook weer een breekpunt. Vandaar dat mijn ouders o.a zijn gescheiden. Maar goed, het positieve wat ik daaruit kan halen is denk ik wel dat juist omdat ik daarom de eerste 20 jaar niet met mijn vader ben opgegroeid ik veel van mijn moeder heb meegekregen. (Ook niet altijd de juiste dingen) Maar het heeft er wel voor gezorgt dat ik niet volledig me in mijn autisme wil opsluiten en juist wil leren over het sociale leven. En hierdoor ook stukken genuanceerder in het leven sta dan mijn vader.