Verveling: gedachte of gevoel?

[SeventyEight]

Wat is jullie idee over verveling (op het werk)?

Bij mij kwam namelijk de vraag op, of verveling een gevoel is, of dat het "slechts" een gedachte is. Momenteel beleef ik op het werk namelijk weer eens zo'n periode dat alles me interesseert behalve het (echte) werk. Het liefst sluit ik me momenteel ook zoveel mogelijk af van mijn werkomgeving, ben ik liever op mezelf en ga ik het liefst zo vroeg mogelijk naar huis (waar ik me veel beter voel), zonder dat dit teveel opvalt.

Nu levert dit alles i.i.g. een negatief, vervelend gevoel op (ook schuldgevoel jegens mijn werkgever en collega's). Maar ik vraag me af of het niet een (zelfverzonnen) denkbeeld is, dat ik me verveel. Een soort etiket wat mijn ego, of denkvermogen, op deze situatie heeft geplakt. En omdat het een gedachte is wordt mijn beleving juist versterkt. Mijn verstand verzint allerlei vragen zoals of mijn huidige baan wel mijn roeping is. Mijn hoop is ook, dat als het "slechts" een bedenksel is, dat ik dat dan ook los kan laten, zodat mijn "lijden" afneemt.

En terwijl ik zo zit te schrijven, dient zich het volgende idee aan. Misschien is verveling i.d.d. het gevoel, en het bijbehorende idee/bedenksel dat voor de extra frustratie zorgt, dat een baan spannend, uitdagend, etc. moet zijn (allemaal ego verlangens volgens mij).

[JeejWeej]

Waarschijnlijk heb je met die laatste alinea wel een punt. Ongeacht of het een gedachte of een gevoel is, het komt ergens vandaan. Als dat je werk is, prikkelt het denk ik niet genoeg. In die zin kun je die prikkeling denk ik wel als een gevoel zien, mede als de gevoelens die bij die verveling komen kijken (onrust, ongelukkig?).

In hoeverre je het los kan laten vraag ik me af. Het feit blijft dat wat je doet een situatie van verveling veroorzaakt en ik denk dat, tot je iets te doen krijgt wat je wel interesseert en als een uitdaging ziet, dit zal blijven. Uiteindelijk is een baan toch hetgeen waarmee je het grootste deel van je week doorbrengt, als dat niet uitdagend genoeg is, kan dat denk ik wel vervelend worden. Ik hoop voor je dat je iets kunt vinden om die verveling op te lossen.

[Siouxsie]

Verveling is een gevoel ja, en het is een symptoom. Ik denk dat het type verveling dat je ervaart een soort zelfbescherming is. Als je energie zou investeren in iets dat geen vervulling geeft, voel je je drained (wat is daar een goed Nederlands woord voor?). En dat wil je niet. Als mens wil je energieverspilling altijd voorkomen.

In de psychiatrie noemen ze dit soort reacties "aanpassingsstoornis". Er is een continue negatieve prikkel, en als die situatie blijft aanhouden kunnen gevoelens en gedachten ontstaan van vermijding, verveling, moedeloosheid, vlakheid, verdriet, cynisme, pessimisme, enz.

[maraq]

Naar mijn mening:
Verveling is wat mij betreft een verzamelgevoel opgebouwd 1 of meer van de basisgevoelens namelijk Bang, Boos, Bedroefd of Blij.
Bij het checken of iets gedachte of gevoel is probeer ik altijd te kijken of ik wat ik dan ervaar kan uitdrukken in een van de basisgevoelens. Verveling is in de basis voor mij : bedroefd.
Als ik merk meer dan een paar woorden nodig te hebben om mijn gevoel te omschrijven, dan is datgene waar ik op dat moment uiting aan geef zeer waarschijnlijk een gedachte en niet een gevoel. Een uitdrukking zoals "ik heb het gevoel dat alle grond onder mijn voeten is weggeslagen" gaat natuurlijk gepaard met een gevoel maar ik ben op mijn hoede voor de invloed van de gedachte die in de uitspraak zit. De gedachte beïnvloed het gevoel.
Verveling op 't werk is voor mij ontevredenheid m.a.w. bedroefd op het werk. Niet blij. Ik heb zo'n simpele bewoording nodig om het geratel in mijn hoofd "wat is hier aan de hand" tot stilstand te brengen.
Ik heb ook gemerkt dat pas als ik mijn gevoel in z'n basale vorm herken ik mij er bij neer kan leggen en het rustig kan laten slijten. Droevigheid gaat niet zomaar weg, maar is voor mij veel beter als aanwezigheid te verdragen als ik 'm als zodanig herkend heb.
Voor mij opent dat ruimte voor de wedervraag : Waar word ik blij van. En vraag waar ik veel meer mee kan dan de gedachtes waarom bijvoorbeeld mijn werk zo is als 't is en ik mij verveel.

[SeventyEight]

Drained - waarom krijg ik zin om (oude) Nirvana albums te gaan luisteren?

Volgens mij is het niet alleen een gevoel maar zit het voor een groot gedeelte ook in het hoofd.

Op mijn vraag hoe het is om te promoveren (uitdagend toch?) antwoordde de desgevraagde dat zijn mooiste dag tijdens het promoveren de dag was dat hij de hele dag een beetje uit het raam had zitten kijken. De rest van de tijd was gevuld met "verplichtingen" zoals publiceren, overleg plegen, etc. etc.. Kortom, verveling kan ook juist fijn zijn. (Op die ellelange, loodgrijze, regenachtige zondagmiddagen lekker een beetje op de gitaar pielen: Heerlijk!)

Toch probeerde ik net toch ook al die negatieve gevoelens om te buigen naar een positieve (weder-)vraag: Waar word ik blij van? En kwam ik uit bij de vraag, moet werk een gevoel van voldoening/vervulling/uitdaging geven? Ik weet niet hoe dat voor mij geld. Als het niet verspillen van energie aan niet vervulling gevende dingen (idd) een menselijke basisbehoefte is, dan is er eigenlijk geen keus en moet ik hier weg. Als het keuze is qua waarde/norm voor jezelf, dan is de vraag: wil je volgens jouw eigen waarde of norm leven (of verkoop je je ziel aan de duivel)).

N.a.v. de analogie "Is het een jachtluipaard?" komt bij mij ook de vraag naar boven of verveling ook leuk of zelfs noodzakelijk kan zijn? Als ik mezelf als cheetah beschouw kan ik onmogelijk de hele tijd achter de antilope's aanrennen. Fysiek niet want dan volgt uitputting. En mentaal ook niet, want dat zou saai worden. Af en toe een uitdaging dus, die maakt dat de rust (of verveling) noodzakelijk is. En daartussen zie ik mezelf al lekker op een warme savanne lekker in de schaduw van een boom liggen. Of ben ik gewoon lui?

[Thom]

Verveling op z'n tijd is noodzakelijk voor creatieve impulsen. Voor kinderen schijnt dit ook goed te zijn. Alsmaar afleiding zoeken op de computer of voor de TV, voorkomt dat ze zelf op zoek gaan naar invulling van hun vrije tijd. Die vrije tijd wordt dan ook vaak nog eens volgestopt met sporten, clubjes etc.. Makkelijk voor de ouders, maar niet altijd even goed voor de kinderen.

Verveling is in mijn geval in eerste instantie een gevoel. Zodra ik me daarvan bewust ben, wordt het een gedachte (over...)?

Als ik een cheetah was, zou ik na een succesvolle jachtpartij vooral willen eten en rusten. Of een cheetah zich dan ook verveeld? Een leeuw schijnt dertien uur per dag te slapen en daar bovenop nog eens zeven uur te rusten en niks te doen. Het voordeel van vleeseters .

[SeventyEight]

Ja precies daarom verkies ik ook de naam jachtLUIpaard boven cheetah

Maar is juist het feit dat we verveling als iets niet negatiefs uit kunnen leggen niet het bewijs dat verveling geen gevoel is?

Voor mezelf heb ik het idee/gevoel dat de negatieve connotatie van het woord verveling, en zaken als schuldgevoel en gevoel van nuttelossheid die er voor mij mee samen hangen dat ik er een negatief gevoel aan over houdt.

[Thom]

...Maar is juist het feit dat we verveling als iets niet negatiefs uit kunnen leggen niet het bewijs dat verveling geen gevoel is?

De gevoelens (t.a.v. verveling) die ik heb, kunnen voor mij ook negatief zijn, zelfs als ik weet dat het goed is voor m'n creativiteit . Ik heb daar dus niet alleen gedachten over.

Verveling is volgens mij zowel een fysieke als mentale toestand, waarbij zowel gevoelens als gedachten (daarover) een rol spelen. Wat eerst komt, gedachten of gevoelens, weet ik niet.

Bij cognitieve therapie (en RET) wordt ervan uitgegaan dat 'verkeerde' gedachten over iets, leiden/lijden tot negatieve gevoelens. Gezien de associatieve (denk)vaardigheden van HBers, leidt het tot een gemengd treintje van gedachten en gevoelens. Het één wekt het ander weer op, enzovoort.

Voor mezelf heb ik het idee/gevoel dat de negatieve connotatie van het woord verveling, en zaken als schuldgevoel en gevoel van nutteloosheid die er voor mij mee samen hangen dat ik er een negatief gevoel aan over houdt.

Dus toch (ook) een gevoel? Of een gevoel als gevolg/resultaat?

Overigens wel herkenbaar. Vooral het gevoel van nutteloosheid (voor mezelf) als het eventuele schuldgevoel (volgens anderen), dat ik zou moeten hebben. Het zou handig zijn als we een ander woord voor verveling zouden kunnen vinden, wat wel een positieve gevoelswaarde heeft.

Er wordt wel eens gezegd dat techneuten lui zijn. Zelf noem ik het liever efficiënt . Niet alleen omdat het beter klinkt, maar ook omdat het in mijn geval beter past. Ik ben vaak op zoek naar een nog betere verhouding tussen vereiste inspanning en resultaat. Misschien dat mijn hoogbegaafdheid nog een rol speelt? Als ik iets (veel) vaker moet doen, dan het liefst zo makkelijk mogelijk/met weinig inspanning. Ik heb sowieso een bloedhekel aan herhaling.

[SeventyEight]

@Thom, bedankt voor je reactie want wat je schrijft raakt heel erg aan mijn beleving, dat het een soort treintje is van gedachten en gevoelens wat razendsnel op gang komt, je voelt dat je je in een bepaalde toestand bevindt op het werk, daar ga je over nadenken, je bepaald of je die toestand positief of negatief vindt, gaat er nog wat meer over nadenken, ontdekt dat het ook samenhangt met (mogelijke) oordelen van jezelf of de omgeving, dat veroorzaakt dan gevoelens rondom of nutteloosheid (eerder mooi aangehaald door Siouxsie), etc., etc.

Een tijdje geleden vertelde iemand mij het volgende: lijden = pijn x verzet

Dit heeft voor mijn gevoel met mediteren en boedhisme te maken, en raakt volgens mij ook aan RET en NLP, waarin dat verzet zouden kunnen bestaan uit negatieve, mogelijk "ingeprogrammeerde" gedachten/opvattingen. Rondom vervelen is zo'n opvatting dat je dient voortdurend druk bezig te zijn voor je baas. Die gedachte wekt dan op zich een soort lijden op in die zin dat je dan ook een schuldgevoel kan ervaren (ik wel althans).

Dank jullie wel voor jullie inzichten. Het wordt langzaam wat duidelijker voor mij. M.n. de interactie tussen voelen en denken.

Zelf zou ik de term vervelen wel willen vervangen door broeden (Rianne heeft me wel eens verteld hoe zij dit "geregeld" heeft op haar werk, en waar het zelfs geaccepteerd wordt als ik het goed begrepen heb). Zelf heb ik weleens de feedback ontvangen dat ik in allerlei dingen geinteresseerd zou zijn (wielrennen, (werk-)processen, muziek, ...) behalve de inhoudelijke dingen hier zelf. (Sowieso kon de feedbackgever dit zelf niet weten en inmiddels is ook gebleken dat zij hun feedback stoelde op waarnemingen van "collega's" in mijn directe omgeving, die blijkbaar heel erg letten op wat ik op mijn scherm allemaal bekijk). Dus zelf heb ik het gevoel dat het hier nog niet helemaal geaccepteerd is dat ik zit te broeden.

[Rianne]

Misschien moet je deze gebruiken:

[SeventyEight]

Maar een echt genie, die hoeft toch niet te werken?

Op zich zou ik het reuze fijn vinden om binnen mijn huidige werksfeer de ruimte en het vertrouwen te krijgen om me te vervelen zonder me verder zorgen te maken dat ik niet direct iets concreets uit mijn handen, uhhhh, hoofd komt. Die ruimte krijg ik ook wel (er is geen focus in de organisatie dus is het toch lastig om mensen op concrete klussen in te zetten), maar dan krijg je in functionerings- en beoordelingsgesprekken toch weer te horen dat men niet tevreden is. En zo expliciet uiten dat je misschien HB bent roept bij mij nu ook nog wel faalangst op.

Ik ga hier eens op broeden hoe ik hier mee om moet/wil gaan.

[Rianne]

een genie MOET juist werken:

[Laatbloeier]

Een hele mooie uitspraak, Rianne, die onderschrijf ik voor 100%!
Helaas ook op mij van toepassing in zekere zin, zo vermoed ik...
Niet in de zin van dat ik niet hard werk. Ik werk me de pestp#kken.
Maar ben geloof ik niet zo slim, gericht en dapper bezig (geweest in het leven)...

Jong talent, doe vooral je best!!!

[SeventyEight]

Hmmmmm, grappig om nu bij mijzelf de drang waar te nemen om Notke's qoute tegen te spreken. Wat dat betreft ben ik wellicht gewoon lui en/of arrogant, en dan moet je niet zeuren (vind ik). Bedankt Rianne dat je dit proces in gang zet bij mij!

Het is wel mijn ervaring (met sporten bijvoorbeeld), dat als ik dingen wat meer op zijn beloop laat, en niet zo fanatiek loop te drammen en/of hard werk/ploeter, dat dingen veel makkelijker en meer vanzelf gaan. Dus op zich wel gewoon werken (of trainen), maar als het een keer wat minder loopt, gewoon rustig door blijven werken (trainen), niet jezelf opfokken of overdrijven, en dan gaat het juist van zelf weer sneller beter. Heel paradoxaal. Dus uiteindelijk juist meer bereiken, door minder te (willen) doen. (zie je, ik ben gewoon lui )

Denkend aan deze vragen die ik heb rondom verveling, komt er ook iedere keer een management verhaal bij mij naar boven wat ik ooit gehoord heb. Het gaat over iemand die zijn hele leven al keihard werkt voor zijn carriere. Wel veel geld, mooie auto's, dure vakanties en een dito huis, maar geen prive, laat staan een leven. Op een dag belandt die persoon helemaal uitgeput op een mooi strand gedurende een korte vakantie. Daar ziet hij een local iedere dag een beetje relaxed rondhangen. Genietend van een mooie ondergaande zon, komt hij zelf een beetje bij en dan valt het kwartje. Waarom werkt hij zich volledig uit de naad, met ale stress die erbij hoort, terwijl die andere gast misschien niet zo mooi woont enzo, maar wel iedere dag relaxed op het strand is en daar kan genieten van de omstandigheden. Ik vertel het verhaal wat krakkemikkig, maar volgens mij is de moraal wel carpe diem.

Dit is mijn voornemen: als ik me zelf verveel, "werk" ik rustig door, maar weiger ik me daar drukker om te maken dan strikt noodzakelijk is.

Ik hoop dat deze (coping-)strategie werkt.
Of kan dat niet in het geval van HB omdat er soort natuurlijke, misschien zelfs wel fysiologische, drang is naar .....?

[Mira]

Toch probeerde ik net toch ook al die negatieve gevoelens om te buigen naar een positieve (weder-)vraag: Waar word ik blij van? En kwam ik uit bij de vraag, moet werk een gevoel van voldoening/vervulling/uitdaging geven?

In de gedachtewisseling omtrent verveling trof dit zinnetje me, SeventyEight. Omdat het me erg doet denken aan mijn eigen leven. Ik verveelde me in het bedrijfsleven, ben voor de klas gegaan, vond dat gewéldig, maar zat binnen no time in een directiefunctie. Met allerlei vreselijk saai werk tot gevolg (overigens niet alles hoor). Dit heb ik vijf jaar gedaan en toen dacht: maar waar word ik nu echt blij van? Van kinderen! En dus sta ik nu weer voor de klas

Voor alle duidelijkheid: het voor de klas staan is heerlijk, maar bij alles wat erna en erbij komt verveel ik me stierlijk (dit is even heel kort door de bocht). Daarom ben ik er nog een studie naast gaan doen, op zoek naar intellectuele bevrediging als aanvulling op mijn werkzame leven.

Dus: ja! Zoek uit waar je blij van wordt, en ga dat doen .

[SeventyEight]

Dus: ja! Zoek uit waar je blij van wordt, en ga dat doen .

Daar ben ik het helemaal mee eens, en ik ben blij voor jou dat jij die situatie voor jezelf hebt gevonden. Inmiddels werk ik (met enige zeer welkome hulp) ook precies aan dit punt. Punten die voor mij bij die kwestie horen zijn:
- na mijn afstuderen heb ik bewust de academische wereld (even) gelaten voor wat het is, omdat ik heb ervaren dat de inspanningen daar niet tot (concrete) resultaten leidden, anders dan een goed afstudeerresultaat
- bij mijn eerste echte werkgever heb ik het een tijd naar mijn zin gehad, maar na een jaar of 4 begonnen de projecten meer van hetzelfde te worden, uiteindelijk daar om andere redenen vertrokken, nu achteraf had ik het daar zo slecht nog niet (is altijd achteraf)
- bij de werkgevers die volgde zijn er soms oplevingen (inhoudelijk uitdagende vraagstukken die in mijn beleving ook de werkgever een voordeel opleveren), maar over het algemeen meer verveling, en onduidelijkheid over wat nu de richting/bedoeling is, waardoor er voor mijn idee uiteindelijk weinig (concrete) resultaten zijn

Blijkbaar ben ik alleen in gang te krijgen als er een echt (wat is echt?) resultaat te behalen is, dat in mijn ogen ook nut heeft (niet alleen theoretische verhandelingen voor een goed afstudeercijfer). Ik wil verschil maken.

To be continued.

Afsluitend nog een ingeving waarvan ik benieuwd ben wat jullie ervan vinden.
Volgens mij zijn er 2 soorten verveling:
1) de "nuttige" verveling, het laten broeien van ideeen
2) de verveling die ontstaat uit gebrek aan uitdaging, voor mij zijn dat de projecten di hetzelfde zijn als hun voorgangers, ik wordt blijer van continue iets anders of iets nieuws doen

[opaspop]

Voor mijn gevoel is verveling een gebrek aan gevoel. Verveling is een soort onderprikkeling, het omgekeerde van overprikkeling, al kan overprikkeling hetzelfde voelen, aangezien de prikkels dan in zo'n hoge mate binnen komen, dat de hersenen de boel niet kunnen laten berusten.

Verveling is eigenlijk het niet voelen, niet denken, het geen zin in hebben, en het niet vinden

Bij mij is verveling ook vaak gelinkt aan woede, en dan het soort woede zonder reden, ongerichte brandende woede

Verveling is in het kleurenpalet aan emotie denk ik het ontbreken van kleur. Een leeg doek zou je kunnen zeggen.

[Thom]

Bij de verveling in de vorm van onderprikkeling, wil ik wel eens dagdromen. Krijg ik niet voldoende prikkeling van buitenaf, dan maar prikkeling van binnenuit, die ik zelf opwek. Ik ervaar geen woede of iets dergelijks als ik me verveel. Wel een vorm van apathie als het (te) lang duurt.

Is het ook niet zo dat de je gaat hallucineren als je helemaal geen prikkels meer ervaart? Zoals bij volledige sensorische deprivatie. Zo'n isolatietank waarin je niets meer voelt, ziet, hoort en ruikt. Volgens mij gaan de hersenen bij afwezigheid van externe stimuli gekke dingen doen en kun je er op termijn ook aan onderdoor gaan.

[SeventyEight]

Verveling juist het ontbreken van gevoel en/of vervelen juist als een apatische toestand. Interessant om er vanuit dat perspectief tegen aan te kijken.

Bij verveling ga ik denk ik ook vaak in mijn hoofd zitten. Op zoek naar mezelf.
Ook nu weer, en al denkende kwam ik van de hak op de tak op de volgende pagina:
http://www.centreforconfidence.co.uk/re ... lkPTM3Ng==

Zijn er meer mensen die zich hier in herkennen?

Er zijn een aantal opmerkingen die ik herken:
- Of all the types, INTJs are most motivated by “vision”. They have a great need to come up with a unifying idea of a future, improved state which is then their job to realise. (Daarom zit ik denk vaak na te denken hoe het nu en met mij in de toekomst moet.)
- INTJs have a great need to be purposeful. They need to feel they are continually achieving, moving towards their vision or improving their mastery or competence in some way. (mijn topsport manier van denken (ben geen topsporter, maar wel fanatiek))
- they tend to speak quickly and forcefully, putting a great deal of energy into their communications. (ik? drammen? )
- Competence is an important issue for INTJs

Zoals ik dit nu lees en in mijzelf herken ga ik vooral hard als er een echte uitdaging is die volgens mijn(!) set normen en waarden bijdraagt aan een lange termijn resultaat. Zonder de 2 "voorwaarden" inhoudelijke uitdaging en lange termijn visie vervalt mijn innerlijke motivatie, en dat resulteert dan weer in verveling en gevoel van nuttelooshied enz.

Poe hey Zou het echt zo zijn?

En kan ik dan overleven in mijn huidig werkklimaat, of is het een kwestie van mijn drijfveren een beetje de goede kant uit kneden want die zijn toch alleen maar aangeleerd?