Ontembare energie.

[Remmie]

Hallo,
Ik heb een vraag aan jullie allen. Ik vroeg mij af als iemand dit herkend.

Sinds ik klein was heb ik altijd al een enorme energie in mij gehad. Creatief zijn, dansen, wandelen...
Ik stopte in mijn jaren in het middelbaar vaak mijn energie in kunst, en niet zo zeer in sociaal gebeuren, omdat ik vaak niet bij stilstond, of erop lette. Wat andere mensen deden boeide mij eerlijk gezegd niet zoveel, en ik ging terug door met mijn leven (in die tijd).
Dit alles veranderde toen ik naar het hogere ging, en ik weet nog in mijn eerste jaar, dat ik zei tegen iemand: "ik ben vaak teleurgesteld in mensen." Met als reactie "Jij hebt te hoge verwachting van anderen."

En dat deed een serieuze bel rinkelen in mijn hoofd.
Als nieuwsgierig persoon leer ik graag bij, wat het ook is. Dat is iets dat altijd in mij heeft gezeten. Bv. Zegt er iemand vandaag ik ben dokter of specialist in X of Y. Dan ben ik enthousiast en hoor ik graag wat de passie en ambitie is van die persoon. Ik zou er bv zelf nog wat over opzoeken, of een boek over kopen om wat bij te leren.
Of als ik er iets over weet, leg ik de linken, en het gesprek zou verdergaan.

Wat ik vaak ervaar is dat, het enthousiasme of energie eenrichtingsverkeer is.
Ik maak bv kunst, die vaak gaat over maatschappelijke problemen en als ik mijn uitleg doe dan komen de "ooh wat een herkenning" vaak terug. Wat ik snap, veel mensen zijn als eens depressief geweest of hebben iemand verloren, of hebben gewoonweg een andere kijk op de maatschappij.
Maar vanaf ik dan weer enthousiast word, en wil vragen "hoe denk jij er over?". Of een diepzinnig gesprek erover wil voeren. Dan is het stil.
Hetzelfde patroon gebeurt lichamelijk, als ik uitga, rond mensen ben of ga sporten. Als ik sta te dansen als een spastisch persoon (het heeft me zo'n vrij gevoel om te bewegen , en het is FUN!) omdat ik weer te veel energie heb, dan kijken de mensen, en wil ik soms roepen DOE DAN TOCH ES MEE KOMAAN!!!!
Ik kan soms ook geen 5 minuten stilzitten of stilstaan.

BV: hoe ik gevonden heb dat ik HB ben (en mogelijk adhd). Na 8 maanden psycholoog, heb ik het zelf gevonden door, door te zoeken, door te zetten. Wat natuurlijk niet aangenaam was voor mij en de psycholoog.
En alweer was het gebeurt, door door te zoeken of ergens dieper op in te gaan en energie in te steken, vond ik het, zij niet, en alweer teleurstelling.

Herkend iemand dit, dat je soms zoveel dingen wil doen, maar door het "lauw" enthousiasme zowel mentaal als lichamelijk er soms neerslachtig van word?
Een soort van innerlijke honger, of constante drive.

Groeten Remmie

[leonie]

Hi remmie,
Heel herkenbaar. Ik barst ook vaak van de energie. Ik benoem het tegenwoordig ook gewoon als ík moet even ontladen' als ik 'weer eens niet stil kan zitten. Mensen om mij heen hebben het beeld dat het nooit op kan.
Ik vind het dus ook heerlijk om te sporten etc. en het is niet zo dat ik helemaal niet stil kan zitten, maar het moet wel echt in balans zijn met mijzelf fysiek uitleven. en het is niet alleen fysiek het is ook op bijvoorbeeld mijn werk dat ik met 10 maal meer energie ergens mee bezig ben dan een ander.
En nee, anderen hebben het vaak niet in de mate die jij beschrijft en ik ook ervaar. Maar so be it. En dat is iets wat je ook gewoon moet accepteren. Want ik heb eerder mensn ook regelmatig tegen het hoofd gestoten door te verwachten dat ze met mij mee kunnen hierin, maar dat kan nu eenmaal niet. en wat maakt het uiteindelijk uit of je even alleen wat energie 'gaat lozen'door je lekker even met sporten uit te leven en vervolgens wel even in staat bent in het ritme en energielevel van de ander mee te gaan. Is voor beiden veel aangenamer dan een ander pushen om met jouw mee te doen. Want ik heb ervaren dat er maar weinig mensen zijn die écht mee kunnen que energie in deze.

[Girafje]

Herkend iemand dit, dat je soms zoveel dingen wil doen, maar door het "lauw" enthousiasme zowel mentaal als lichamelijk er soms neerslachtig van word?
Een soort van innerlijke honger, of constante drive.

Yup, en of ik dit herken ...
En juist het gebrúiken van die ontembare energie doet me zo goed. Dan is het zo jammer (understatement) als die energie, die drive getemperd wordt door de omgeving. Kan natuurlijk besluiten me daar nix van aan te trekken of i.i.g. mijn best doen om me daar niet door te laten weerhouden, maar dat is lang niet altijd mogelijk. Bovendien hebben de energiën van mensen om me heen toch zo hun weerslag/neerslag, het verzwaard één en ander, 'remt' toch op de één of andere manier.

Ik heb daarbij ook een tijdlang (en nog steeds soms) last gehad van 'een energieprobleem'. Die ontembare energie van mij wordt dan ook lang niet altijd gezien en ervaren door andere mensen bij mij. En als ik erover vertel wordt ik dan ook nogal eens aangekeken met een blik van verbazing en meer. Dát is dus die 'andere kant' van mijn ontembare energie. Eenmaal gedempt uit het zich als enorme zwaarte en kom ik moeilijk in beweging. Totdat ...

[sap]

Herkenbaar! Bij mij is het hollen of stilstaan. Maar als ik ga hollen houdt mijn omgeving me niet bij. Soms lijkt het er zelfs op dat het me kwalijk genomen wordt als ik op mijn eigen tempo bezig ben. Dat vind ik vervelend en dan verval ik in nietsdoen. Ik heb hierin nog steeds geen balans in gevonden. Maar ben me er nu tenminste van bewust. Ik zou graag een tempo vinden dat tussen hollen en stilstaan in zit. Maar als ik eenmaal bezig ben ga ik weer te snel.

[Girafje]

Soms lijkt het er zelfs op dat het me kwalijk genomen wordt als ik op mijn eigen tempo bezig ben. Dat vind ik vervelend en dan verval ik in nietsdoen. Ik heb hierin nog steeds geen balans in gevonden. Maar ben me er nu tenminste van bewust. Ik zou graag een tempo vinden dat tussen hollen en stilstaan in zit. Maar als ik eenmaal bezig ben ga ik weer te snel.

Zeg Sap, weet je zeker dat het over jou gaat? *me-too*

[sap]

@Girafje

Ja, ik weet het zeker.

[binkie]

Herkend iemand dit, dat je soms zoveel dingen wil doen, maar door het "lauw" enthousiasme zowel mentaal als lichamelijk er soms neerslachtig van word?
Een soort van innerlijke honger, of constante drive.

Ja zeker dit is erg herkenbaar.
Ik wil nog zo veel doen en creeren heb nog zo veel ideeen maar door mijn omgeving komt het er niet van.
Ik merk ook dat ik de kracht niet meer heb om mezelf te stimuleren om dingen te gaan doen.
Heel jammer want diep van binnen weet ik dat als ik het doe daar een enorme boost aan energie voor terug krijg.
Maar op een of andere manier heb ik de stimulans en enthousiasme nodig van mijn omgeving om te excelleren.

zo lang ik niemand heb gevonden die mij kan triggeren voel ik mij een lam geslagen vogeltje die wel heel graag wil vliegen maar niet meer kan.

[emmy]

hoi Remmie,

heel herkenbaar. Ik heb er voor mijzelf de volgende oplossing voor gevonden. Vorig jaar april mijn eigen bedrijf opgezet. Actief bezig met: schilderen, schrijven, theater maken met verstandelijk beperkte jongeren, natuurexcursies en huiswerkbegeleiding. In een jaar tijd twee boeken geschreven, expositie gehouden, op reis geweest naar Moskou om deel te nemen aan een kunstfestival voor en door mensen met een verstandelijke beperking, veel excursies gegeven, heel veel huiswerkbegeleiding. Omdat ik zoveel verschillende dingen doe en daardoor met zoveel verschillende mensen werk ,valt het niemand (in ieder geval minder) op dat ik me voor al die dingen lekker voor 100% inzet. Eerder concentreerde mijn energie zich meer op één werkplek (ik was leerkracht) en kreeg ik constant te horen dat ik te dit en te dat.
Ik loop nog steeds wel eens aan tegen het feit dat sommige mensen vinden dat ik te veel doe of te snel ben, maar aangezien ik dat van mijzelf mag en mijzelf daar niet meer om veroordeel of bekritiseer, vind ik het veel minder erg als andere mensen er iets van zeggen. Moet af en toe om mezelf lachen, nou ben ik al grijs en niet meer piepjong en toch BARST ik over het algemeen van de energie. Mijn zoon van elf zei gisteren nog tegen me: mam weet jij hoe vaak je zegt: wacht even ik heb een idee... Ja ik weet het, heel vaak zeg ik dat. Voor nu betekent dat dat ik naast de boekpresentatie die ik in mei zal geven, een expositie aan het voorbereiden ben, een lezing voor de UAI, gedichten en korte verhalen schrijf voor allerlei wedstrijden, tijdelijk in een bestuur stap, veel buiten ben en dat gebeurt allemaal omdat ik dat doe. Veel te lang geprobeerd me in alle bochten te wringen om in het tempo van veel andere mensen mee te bewegen. Werkt niet. Ken je het verhaal waarin de cheeta en de hoogbegaafde met elkaar vergeleken worden? Voor mij is dat heel verhelderend. Niet beter, niet slechter maar gewoon anders. Zoiets van : all animals are different, but some are more different. Tip van een oude grijze geit: wees aardig voor jezelf, gun jezelf dat je mag zijn wie je bent. Als je zelf je beste vriend kunt zijn/worden is het minder belangrijk wat andere mensen van je vinden en kijk je zelf met mildere blik naar anderen. Pff, kan er nog veel meer over zeggen maar doekdusmaareffeniet.

[Sopha]

en dat gebeurt allemaal omdat ik dat doe. Veel te lang geprobeerd me in alle bochten te wringen om in het tempo van veel andere mensen mee te bewegen. Werkt niet.

Dit is de kern van het verhaal.

Hoe lang mijn leven wel niet stil heeft gestaan omdat ik alleen maar zat te bedenken hoe ik in godsnaam in hetzelfde ritme van anderen terecht kon komen, van mijn familie, van mijn leeftijdsgenoten...en alles is verspilde moeite en verloren tijd. Begin nu beetje bij beetje in te zien dat dat helemaal niet nodig is en gek hoor, ineens DOE ik dingen en HEB ik een leven, gewoon omdat ik gestopt ben met te proberen de heilige graal te vinden wat betreft het contact met anderen. Ik zet mezelf nog best vaak klem, want ik denk toch nog wel vaak fundamenteel anders dan anderen en kan me door de reacties soms wel weer uit het veld geslagen voelen, maar ik weet er ook snel weer uit te komen. Want het feit dat ik mezelf steeds meer toesta anders te mogen denken en doen, heeft me al zoveel goeds gebracht (en ook anderen!), dat ik niet zo snel meer van dit pad af zal wijken. Dat anderen mijn denk- en handelswijze als bedreigend kunnen ervaren voor die van henzelf, moet ik dan maar even verdragen. Er zal wel een moment komen dat iemand inziet dat ik het goed bedoelde.
Ik denk trouwens dat dit een van de grootste valkuilen van HB is. Je door reacties van anderen uit het veld laten slaan en aan jezelf gaan twijfelen.
Dat lauwe enthousiasme waar TO het over heeft bij anderen, heeft namelijk niks met jezelf te maken. Als je dat wel denkt, word je natuurlijk op den duur neerslachtig. Jij kunt echter, onafhankelijk van anderen, doen wat JIJ wilt. En dat geeft verrassend veel nieuwe energie.

[Remmie]

Hey
Ik ben blij te lezen, dat ik niet de enigste ben met dit probleem.
Wat ik in het algemeen lees, is dat het een driestrijd is, tussen te veen energie, te weinig, en de (reactie van ) andere persoon. Dit is zeeeeeer herkenbaar. Ik ben een creative duizendpoot die graag dingen doet. Alleen (bewust) voel ik mij zoals sommigen hier zeiden, soms echt goed om op mijn eign tempo te gaan. Ik leer veel en graag bij. Maar dit "vuur" of die energie kan zoals Sap zei, ook uitdoven bij mij. En dan sta ik stil, en dat zijn soms periodes dat ik haat. Want te lang stilzitten, creëert bij mij, frustratie in mijn hoofd. Die draait te vaak op volle toeren, en dan kan er soms wel eens een neerwaartse spiraal ontstaan. Mss is het dat wat jij ook wat bedoelt Binkie?

Als je niet echt gestimuleerd word, of geprikkeld kan ik mij zoals "Remie" voelen idpv Remmie

En ik moet Leonie, emmy, sopha zeker gelijk geven. En wat meer "so what" durven zeggen. Als de anderen niet meekunnen, of mijn niet meer stimuleren, dan moet ik het maar lekker zelf doen!
Ik heb idd zelf mijn leven in handen en moet mijn tijd indelen voor wie of wat het waard is.

[Remmie]

en dat gebeurt allemaal omdat ik dat doe. Veel te lang geprobeerd me in alle bochten te wringen om in het tempo van veel andere mensen mee te bewegen. Werkt niet.

Dit is de kern van het verhaal.

Hoe lang mijn leven wel niet stil heeft gestaan omdat ik alleen maar zat te bedenken hoe ik in godsnaam in hetzelfde ritme van anderen terecht kon komen, van mijn familie, van mijn leeftijdsgenoten...en alles is verspilde moeite en verloren tijd. Begin nu beetje bij beetje in te zien dat dat helemaal niet nodig is en gek hoor, ineens DOE ik dingen en HEB ik een leven, gewoon omdat ik gestopt ben met te proberen de heilige graal te vinden wat betreft het contact met anderen. Ik zet mezelf nog best vaak klem, want ik denk toch nog wel vaak fundamenteel anders dan anderen en kan me door de reacties soms wel weer uit het veld geslagen voelen, maar ik weet er ook snel weer uit te komen. Want het feit dat ik mezelf steeds meer toesta anders te mogen denken en doen, heeft me al zoveel goeds gebracht (en ook anderen!), dat ik niet zo snel meer van dit pad af zal wijken. Dat anderen mijn denk- en handelswijze als bedreigend kunnen ervaren voor die van henzelf, moet ik dan maar even verdragen. Er zal wel een moment komen dat iemand inziet dat ik het goed bedoelde.
Ik denk trouwens dat dit een van de grootste valkuilen van HB is. Je door reacties van anderen uit het veld laten slaan en aan jezelf gaan twijfelen.
Dat lauwe enthousiasme waar TO het over heeft bij anderen, heeft namelijk niks met jezelf te maken. Als je dat wel denkt, word je natuurlijk op den duur neerslachtig. Jij kunt echter, onafhankelijk van anderen, doen wat JIJ wilt. En dat geeft verrassend veel nieuwe energie.

Wat een herkenning, Dit zou ik getypt kunnen hebben! Vooral wat je zei over de "heilige" graal! Dit is wat ik ook jaren ervaart heb. Een soort van wegcijferen van mijzelf om niet op te vallen of aanvaard te worden bij de andere. Of in hoop te leven eens iemand zoals mij te vinden. Met veel energie, anders denken, "een go-getter"!
En van het bedreigend overkomen naar een ander, heb ik ook al tal van keren ervaren, en mij gedrag is dan de clown uit te hangen als ik de bui voel hangen natuurlijk. Of zwijgen, en de andere gelijk geven. En als puntje bij paaltje kwam stak ik de schuld op mijzelf, wat ik nu soms nog durf te doen. Soms terecht soms onterecht. Maar het zorgt soms wel voor frustratie.
Het is net alsof, de ouder dat ik word de meer dat ik merk dat ik "anders" ben, of anderen als anders dan mij aanzie. Niet altijd natuurlijk, maar het valt meer en meer op. En zoals ik zei was ik mij daar vroeger onbewust bewust van, maar nu is het klaar en duidelijk, en in dat anders leven en een ander ritme hebben struikel ik soms wat. Puur omdat ik zoals ik zei, die connectie wel eens wil hebben. De stiekeme hoop naar de heilige graal. Omdat omgekeerd (zonder groot ego, of wat dan ook), vinden sommigen die heilige graal in mij, omdat ik zoals ik het zelf zeg "een soort kameleon" ben. Die over ieder terrein wel graag iets weet, of er soms kan over mee babbelen.

Sopha en anderen, hoe gaan jullie om met die energie, en heilige graal?

[Remmie]

Zoiets van : all animals are different, but some are more different. Tip van een oude grijze geit: wees aardig voor jezelf, gun jezelf dat je mag zijn wie je bent. Als je zelf je beste vriend kunt zijn/worden is het minder belangrijk wat andere mensen van je vinden en kijk je zelf met mildere blik naar anderen. Pff, kan er nog veel meer over zeggen maar doekdusmaareffeniet.

Merci voor deze Tip, is Goud waard. Ik ben nu een beetje in dat proces, om te leren me wat minder aan te trekken. En mijzelf terug wat te herontdekken. Ik ben mij in de loop van tijd terug te veel gaan aantrekken van wat een ander denkt. Maar die tip sla ik goed in mijn pan vanboven op!

[azerty]

Herkenbaar! Bij mij is het hollen of stilstaan. Maar als ik ga hollen houdt mijn omgeving me niet bij. Soms lijkt het er zelfs op dat het me kwalijk genomen wordt als ik op mijn eigen tempo bezig ben. Dat vind ik vervelend en dan verval ik in nietsdoen. Ik heb hierin nog steeds geen balans in gevonden. Maar ben me er nu tenminste van bewust. Ik zou graag een tempo vinden dat tussen hollen en stilstaan in zit. Maar als ik eenmaal bezig ben ga ik weer te snel.

Dat beschrijft mij volledig...heb net 8 weken en weekends op rij gewerkt zonder echt te stoppen...meeste collega's verklaren mij dan compleet gek...maar eens ik begin te hollen, is hollen gewoon fijn.

Nu is het sinds twee dagen rustig op het werk...en heb ik het idee stil te staan...moet dringend beginnen studeren...en dus moet ik mijzelf een deadline opleggen....zodat ik weer kan beginnen hollen.... en heb het al lang opgegeven om dat tempo te zoeken tussen beiden...het is of hollen...of stilstaan...

[Liv]

Ja, dat heb ik ook heel sterk, hollen of stilstaan, en dan idd graag die deadline (of 'n andere motivatie) die me verplicht te beginnen met hollen.

[inge mulder]

Fysiek ben ik ook altijd in staat om te bewegen.

Mentaal is het meer dat rennen of stilstaan.

Grappig is, dat mijn kinderen dat ook hebben en dat ik wel eens hoor dat kinderen geen 2 dagen achtereen kunnen trainen, omdat ze dat niet trekken... die van mij hangen nooit op de bank.

Wanneer gaan we een keertje leuke activiteiten doen voor de fysiek onvermoeibaren???

Dat lijkt me helemaal top!

[binkie]

@ Remmie

. Ik ben een creative duizendpoot die graag dingen doet. Alleen (bewust) voel ik mij zoals sommigen hier zeiden, soms echt goed om op mijn eign tempo te gaan. Ik leer veel en graag bij. Maar dit "vuur" of die energie kan zoals Sap zei, ook uitdoven bij mij. En dan sta ik stil, en dat zijn soms periodes dat ik haat. Want te lang stilzitten, creëert bij mij, frustratie in mijn hoofd. Die draait te vaak op volle toeren, en dan kan er soms wel eens een neerwaartse spiraal ontstaan. Mss is het dat wat jij ook wat bedoelt Binkie?

Klopt precies, alleen sta ik al zo lang stil dat ik niet meer weet vanaf wanneer dat is.
Door het onderkennen van hb en alles wat daarbij hoort ben ik gaan realiseren dat ik niet meer doe wat ik leuk vind.
Ik denk dat ik iets te veel ben aangepast aan mijn omgeving en dat begint nu zijn tol te eisen.

Ik ben druk bezig om dit te doorbreken maar dat gaat erg moeizaam, en ik val vaak en makkelijk terug in oud, bekend, vertrouwd gedrag waarvan ik weet dat dat door heel veel geaccepteerd word....

een lastige klus dus maar dit forum helpt mij er wel bij door te zien/lezen dat ik niet de enige ben die met dingen worstelt die hb gerelateerd zijn. Hoewel ik het nog steeds niet kan bevatten dat ik slimmer zou zijn dan de meeste in mijn omgeving.. zo raar

[y_89]

ontembare energie, check!!

[Yet]

Ben Jingo aan het lezen van Pratchett (= deel 21, fantasy/comedy). Kwam een citaatje tegen dat me aan dit topic deed denken ... de energie :

Leonard's incredible brain sizzled away alarmingly, an overloaded chip pan on the Stove of Life. It was impossible to know what he would think of next, because he was constantly reprogrammed by the whole universe. The sight of a waterfall or a soaring bird would send him spinning down some new path of practical speculation that invariably ended in a heap of wire and springs and a cry of 'I think I know what I did wrong'. He'd been a member of most of the crafts guilds of the city but had been thrown out for getting impossibly high marks on exams or, in some cases, correcting the questions. It was said that he'd accidentally blown up the Alchemists' Guild using nothing more than a glass of water, a spoonfull of acid, two lengths of wire and a ping-pong ball.

[nectarientje]

Pratchett is briljant!

En die energie herken ik ook. Ik merk dat ik mezelf 9 van de 10 keer wel rem omdat ik dan bijvoorbeeld op werk zit, in de trein zit of op een andere locatie waar het niet heel geaccepteerd is om helemaal los te gaan. Probeer mijn uitlaatklep thuis te zoeken door te dansen of gewoon te wiebelen met armen en benen. Heb sinds afgelopen week het sporten weer opgepakt. Ik zal het nooit leuk gaan vinden maar ik snap de rust die ik erna heb nu zoveel meer..

Naast fysiek ben ik me ook geestelijk meer bewust van alles wat ik bedenk. Voor alle ideeen en spuisels die gedurende de dag en nacht bij me opkomen heb ik een notitieboekje gekocht. Deze heb ik echt altijd bij me en ik schrijf er ook alles in op. Zo kan ik er op een later moment op terugkomen en verder op doorgaan en kan ik het op het moment zelf met rust laten.

[willemijn]

Erg herkenbaar!

Ik heb het gevoel dat ik onder een steen vandaan gekropen ben. Mijn energie/activiteitsniveau was al dusdanig dat ik daar wel eens commentaar op kreeg maar ik wist donders goed dat ik maar een fractie gebruikte van mijn energie. Angst voor een x-aantal zaken en ergens diep sluimerend de angst dat ik in een gat zou denderen wanneer ik mijn lijst met klussen af zou hebben. Kan ik wel genoeg andere dingen vinden om niet in slaap te vallen? En tegelijkertijd ook enige vrees voor wat er gaat gebeuren wanneer ik werkelijk gas zou geven. Dan ‘moet’ ik de dingen gaan doen die ik graag wil doen.
Desondanks was één van mijn doelen voor 2013 dit onderpresteren aan te pakken. ‘Practice what you preach’. Met kleine stapjes begonnen maar door allerlei gebeurtenissen en ontwikkelingen nam ik opeens zonder enige moeite, reuzenstappen. Opeens loop ik niet meer om hetgeen heen wat ik wil en/of moet doen. Voor het eerst in mijn leven mijn hele administratie af en dusdanig ‘vrij van angst’ dat ik nu mijn boekhouder corrigeer. Volgende stap is mijn ‘apparatuur-vrees’ en het miraculeuze is dat ik er gewoon zin in heb. Ik voel mij werkelijk bevrijd.
Iets dat maakt dat ik nu begin te proeven van mijn echte energie/activiteitsniveau. Ik vlieg, regel en doe en juist doordat het zo eigen voelt heb ik ook opeens de rust in mijn achterwerk om weer eens een ‘gewoon boek’ te lezen. Het boekenweekgeschenk van Kees van Koten; hoe fijn dat hij schrijft over Fabré die een schaap met meer dan 5 poten was terwijl wij zo in een wereld leven waarin bij drie verschillende zaken wenkbrauwen al de lucht inschieten.
Het voelt goed, veel te goed om mij te storen aan welke wenkbrauw dan ook. Ik heb een mooie les van mijn vader gekregen die op zijn sterfbed opeens tot leven kwam. ‘Pas je niet te veel aan, want daar wordt je ongelukkig van’.
Ik begin nu werkelijk te leven lijkt het wel. Met een goede planning tussen ‘fysieke klussen en ‘hoofdklussen’, ‘uitdagingen en makkelijke dingen’ behoudt ik balans. Nu tik ik dit stukje maar zo meteen spring ik op mijn racefiets om met 25 kilometer per uur naar de supermarkt te scheuren. Iets waar ik mateloos veel plezier aan kan beleven. En zo ga ik verder.