Uitgespuugd door de bevolking

[Willie]

Ik weet niet hoe het is met anderen hier. Maar wat ik heb gemerkt en waarmee ik intussen wel mijn lesje heb geleerd is dat de groep zich met name ongemakkelijk gaat voelen als je verbaal, in gedrag of met houding een bevestiging geeft van je 'anders zijn'. En dan doel ik met name op zaken waarmee je je eigenlijk hebt onderscheiden van de groep: het beter weten, het harder werken, een efficiëntere benadering/oplossing.
Het mag duidelijk wezen dat opscheppen erover nimmer een optie zijn kan. Maar wat dacht je van dezen: schaamte, (vormen van) ontkenning, (verlangen naar) erkenning, de groep laten weten dat dit voor jou de normaalste zaak ter wereld is. Zelfs het tonen van onzekerheid om de groeps' buitenechtelijke prestatie/norm kan al doen overkomen als blijk van besef dat je je onderscheidt van de groep. En het onderscheiden van de groep is een beslissing die jij wel nemen kan maar door de groep erkend dient te worden.
Als je opschept over de prestatie dan komt die erkenning van onderscheid dus van jou af. Maar als je je geen houding weet te geven vanwege de indruk die je maakt op de groep en vanuit deze positie de groep laat blijken dat dit heel normaal is, dan geef je in principe het signaal af dat de groep niét normaal is omdat zij het niet wisten. Ook hier is het een stukje zelferkenning (zeker in de ogen van de groep) dat je je onderscheidt.
Dit zal zeker niet gelden voor al de situaties die we kennen hier. Maar uit ervaring lijk ik op te kunnen maken dat dit globaal genomen van kracht is.
En het harde werken........eerlijk gezegd vind ik deze drempel van aanpassing behoorlijk laag (hoogte).
Soms is niet meer nodig dan het aanpassen aan de omstandigheden. Als je bijvoorbeeld als leidinggevende (met name met directe leiding) je niet aanpast aan de omstandigheden maar hard werkt naar eigen goeddunken dan voelt het personeel zich gedwongen met je mee te gaan. Klinkt goed zou je zeggen, maar als je de lat hoger legt dan de omstandigheden dit vereisen kan ik je op een briefje geven dat er een stempel op je hoofd wordt gedrukt: 'neuroot van de eeuw'.
Intussen weet ik wel dat, als ik iets doe of zeg welk de groepsnorm overstijgt, ik reageer op een wijze ‘dat het nu goed is’, dat het ten bate was van het probleem: ten gunste van de situatie en indirect dus ook ten gunste van de groep. Tsja, erkenning alom (al word ik daar altijd bloedje nerveus van). Maar dan is het wel de groép die dit onderscheiden erkent en niet ik.
Met vallen en opstaan heb ik dus geleerd. Desondanks zal ik nimmer uitblinken op sociaal gebied (al houd ik alles open). Maar wel is het zo dat ik met groep/werk/samenleving nu in open sfeer leef. In ieder geval open genoeg om me ontspannen tussen mensen te begeven. Een babbel over koetjes en kalfjes hou ik niet langer uit dan twee minuten, bij de bushalte bijvoorbeeld. Maar het doet me een hoop goed als ik betr. later dan eens tegenkom en we elkaar met frisse openheid groeten kunnen. Ik heb niets met hem te maken en hij niets met mij......’waar de f*** heb ik me zo lang druk om gemaakt?’ denk ik dan wel eens. Ben nog steeds een beetje een eenling zeg maar, en dat geeft niet. Zeker niet als ik met de zon in het gezicht naar buiten treed, bij toeval de buurman tegen het lijf loop, en nu ipv in mezelf te keren mezelf weet te openen met meest oprechte groet:
‘Goedemórgen buurman!’

Belangrijkste is jezelf zien te aanvaarden, anders denkend of niet. Het 'anders zijn' biedt zonder meer een andere plaats in de groep/samenleving/maatschappij, en kan je dit aanvaarden, dan zal je hierin vroeg of laat worden voorzien. Ben niet bepaald een gelovig manneke te noemen, maar dat is dan wél iets waar ik voorzeker in geloof.

[TB]

@Willie
zou je nog iets concreter kunnen zijn, ik denk mee te zijn maar ben niet zeker.
Voor mij komt het over als aanpassen en 'medelijden' (onzekerheid veinzen) opwekken.

Wat doe jij als bloedje nerveus is?

[Willie]

@TB

Ik begrijp op mijn beurt niet exact wat jij bedoelt. Maar met de veronderstelling die ik heb probeer ik toe te lichten.
Wat het aanpassen betreft: zoals vele anderen hier heb ik ook een lange tijd moeite gehad om me te comformeren aan de groep, ook op werk. Maar ik werkte had, keihard, ook al was het niet nodig. En daar leerde ik dat ik het de groep ongemakkelijk maakte. Want met de lat die ik verhoogde werden collega's (moreel) 'gedwongen' om met me mee te gaan. Geeft niet, maar dikwijls was het gewoon niet nodig, en daarmee maakte ik eigenlijk inbreuk op de algehele werksfeer.
De situatie was er gewoon niet naar. Ik zag in dat ik me niet zozeer aan de groep hoefde aan te passen, mijn collega's, maar dat ik zelf realistisch de omstandigheden in juiste context diende te plaatsen: het schip kabbelde evenwichtig voort met de bries in de zeilen - het slaat dan nergens op om (in je eentje) als een gek te gaan roeien. Dat bedoel ik met aanpassen aan de omstandigheden, de context proberen te zien.
Wat het medelijden betreft begrijp ik niet, noch het veinzen van onzekerheid. Ik kan je wel zeggen dat ik hier nergens op doel.
Wat ik deed als ik bloedje nerveus was (ik veronderstel dat je het erkenningsdeel bedoelt).......in die momenten zelf eigenlijk niets. Een compliment kan ik best waarderen, maar als het een compliment betreft voor iets waarmee ik heb geïmponeerd, dan vond ik de erkenning overdreven en wist ik me geen raad hoe erop te reageren. Dan werd ik dus bloedje nerveus.
Die momenten onderging ik gewoon, en ik kreeg al snel een stempel als vreemde snuiter.
Gaandeweg leerde ik de nervositeit te beheersen. Ook kwam ik erachter dat ik beter te weinig kon zeggen dan teveel in die momenten. Tegenwoordig maakt het me dan nog steeds nerveus maar weet nu dat iets als 'dank je wel' al volstaat.
Ik hoop dat ik iets heb toegelicht?

[TB]

het schip kabbelde evenwichtig voort met de bries in de zeilen - het slaat dan nergens op om (in je eentje) als een gek te gaan roeien. Dat bedoel ik met aanpassen aan de omstandigheden, de context proberen te zien.

Dan heeft het inderdaad geen zin om als een gek te gaan roeien, afhankelijk van het doel dat het schip heeft.

Maar het zou natuurlijk kunnen dat als je met z'n allen zou beginnen te roeien je een andere doel zou kunnen bereiken dat zonder roeien niet bereikt kan worden. Misschien zelfs als maar 1 iemand zich wil opofferen dat voldoende is om een doel te bereiken. Ook al heb ik energie voor 2 en hoef ik hierin niet bijgestaan te worden, toch zal ik scheef bekeken worden om dan het doel te behalen indien de groep besloten heeft die energie niet te willen leveren om het doel te bereiken. Eigenlijk vraagt de groep dan om te conformeren. Indien ik besluit om niet te gaan roeien en af te wachten, dan wordt ik aanvaard door de groep maar toch voel ik me dan slecht omdat een doel niet bereikt is. Het is dus kiezen tussen cholera en de pest. Beiden maken me bloedje nerveus.

[vlinders]

het schip kabbelde evenwichtig voort met de bries in de zeilen - het slaat dan nergens op om (in je eentje) als een gek te gaan roeien. Dat bedoel ik met aanpassen aan de omstandigheden, de context proberen te zien.

Dan heeft het inderdaad geen zin om als een gek te gaan roeien, afhankelijk van het doel dat het schip heeft.

Indien ik besluit om niet te gaan roeien en af te wachten, dan wordt ik aanvaard door de groep maar toch voel ik me dan slecht omdat een doel niet bereikt is. Het is dus kiezen tussen cholera en de pest. Beiden maken me bloedje nerveus.

Ja, precies, hier doelde ik meteen ook al op. Waar ik zit te waggelen in mijn schip. Waarom kies je dan niet voor een schip dat het doel heeft waar je wel als een gek kan gaan roeien? Heb je de keuze uit cholera en pest? Zijn er geen schepen waar ze wel roeien zo hard je maar wil en kan?
Wat houdt je bij dit schip? Wat is er zo mooi aan dan?

[TB]

Ja, precies, hier doelde ik meteen ook al op. Waar ik zit te waggelen in mijn schip. Waarom kies je dan niet voor een schip dat het doel heeft waar je wel als een gek kan gaan roeien? Heb je de keuze uit cholera en pest? Zijn er geen schepen waar ze wel roeien zo hard je maar wil en kan?
Wat houdt je bij dit schip? Wat is er zo mooi aan dan?

Dat zijn ook de vragen die ik mij gesteld heb en hoop vrij snel een ander schip in te kunnen stappen maar dat houdt in dat ik wederom conformeer.

[vlinders]

Dat zijn ook de vragen die ik mij gesteld heb en hoop vrij snel een ander schip in te kunnen stappen maar dat houdt in dat ik wederom conformeer


Yes!!! Maar conformeer>gedragen naar de omstandigheden en daaraan aanpassen. In hoeverre pas je je aan jezelf aan?

Ik blijf ook net zo lang doorzoeken en niet tevreden zijn tot ik me dusdanig conformeer dat mijn persoonlijkheid versmelt met die andere persoonlijkheid. Dan wordt je samen een eenheid.
Tenzij je nergens herkenning vindt>waarom dan niet alleen (verbonden met jezelf?)

Alles is wel een keuze. Je kunt wel kiezen.

[Willie]

@TB, je zegt:

- 'Misschien zelfs als maar 1 iemand zich wil opofferen dat voldoende is om een doel te bereiken.’
Ook al heb ik energie voor 2 en hoef ik hierin niet bijgestaan te worden, toch zal ik scheef bekeken worden om dan het doel te behalen indien de groep besloten heeft die energie niet te willen leveren om het doel te bereiken........'

Ik ga hier geheel met je mee. Maar wat niet is te onderschatten is dat we geëvolueerd zijn vanuit en middels het kuddeconcept. Neem hierbij het gegeven dat onze redenen worden bepaald door en we gedreven worden tot doelen vanuit prikkels/stimulansen/motivaties, dan is een optelsom al vrij eenvoudig gemaakt:
kudde+motivatie=actie naar motief kudde.
Er is hier helemaal geen sprake van een doel. Zoals technologie: ik zal de laatste zijn die het belang van technologie ontkrachten zal. Maar wees eerlijk: we ontwikkelen en ontwikkelen, materieel en in technologie, en als bezetenen. Maar ik denk dat het verdraaide moeilijk is een definitie te vinden die in staat is om concreet de doelstelling te definiëren van deze ingrijpende drijfveer.

Reduceer dit grootgoed tot relatieve kleinschaligheid van een bedrijf, welk dan ook, en je zal zien dat het hierin niet anders is. Neem even het commerciële bedrijf als voorbeeld:
Dé doelstelling is doorgaans omzet genereren voor het maken van winst. De winst waarvan we leven, bouwen, onderhouden en er proberen invulling aan te geven. Het doel is het brood op de plank. Dát is de prikkel, stimulans en motivatie. Degenen die zich buigen over het hoe en waarom is de baas/directeur, en met een beetje geluk, zijn omgeven beleid(staf). Zij zijn degenen die innoveren, implementeren, de regels bepalen , organiseren en (als het meezit, tevens) leiding geven. Alles om winst te maken of tenminste (in deze tijd) het behalen van gepland budget.
Onder hen staat het uitvoerend personeel, de kudde, met de voorname trigger het ‘brood op de plank’.
Deze groep wordt geacht niet meer te doen dan onherroepelijk te volgen. En dat is een eitje: zolang de baas het beleid met aanvaardbare rationaliteit uitvoert hoeft de groep niet te twijfelen, geen vragen te stellen en blijft het vertrouwde van de gewoonte intact zonder bedreiging van identiteit (van de groep en zelfs de individuele identiteit binnen de groep. Er wordt niet over nagedacht, en áls er weerstand komt dan blijft het bij het uiten van onvrede over de situatie: felle debatten en fel protest zonder er ook maar iemand is die er een hersencel aan vuil zal maken.
Dit is weer te reduceren naar het basisprincipe van kudde(gedrag), het vanuit evolutionaire context geziene nut.
Hier is alles al over onderzocht en geschreven. En al kom ik niet veel tegen over hoe onze kudde er eens met een leider eruit moet hebben gezien, zover ik probeer te begrijpen vermoed ik dat vóór de eerste tekenen van (onderbewust) besef/bewustzijn – instinctief kennis beschikken over vaardigheid – we op basis van instinct handelden en ons door het instinct lieten leiden. Dat we met onze eerste mogelijkheden tot realisatie, bewust of onbewust, ook (met klem instinctief) het besef meegroeide van gevaar bij stuurloosheid: onbewuste stuurloosheid verkleint de kans op overleven maar aanvaardt dit waarna het individueel belang het overneemt. Een proces dat plaats vindt bij onvoorwaardelijke aanname van de omstandigheden: alles is zoals het is. Echter met opkomend besef, dat we keuzes maken konden en in staat waren gecontroleerd te handelen, beseften we nu mogelijk ook dat we stuurloos konden zijn. En ik denk dat deze ontwikkeling er met name verantwoordelijk voor is geweest dat we ons voor het eerst afhankelijker begonnen op te stellen, dat we bij (nog altijd onbewust) besef ons aansloten bij de sterkste van de groep. En dit gedrag, het conformeren naar de sterkste/slimste om de overlevingskansen te vergroten is mede geëvolueerd, ontwikkeld en vastgehouden daar het de groep was die bewezen doorgaans het meest voor elkaar kreeg.
Nu wij ons verstand, moraal, rationaliteit en dús onze identiteit hieraan te danken hebben is er niet veel fantasie nodig te realiseren hoe belangrijk het is voor ons om dit te verdedigen, zelfs al wéten we (ergens, van binnen) dat bepaalde richtingen slecht gefundeerd zijn of zelfs incorrect. En het enige dat we hoeven te doen hierin, om ons niet bedreigd te voelen in onze identiteit is, simpelweg: volgen.

Dus, als je als een idioot gaat roeien op dat schip, als enige die ‘inziet dat dit beter is’, dan wordt dit door de groep beleefd en gezien als ongewenste onrust in die berusting van de volgzaamheid. Ook al zoú je gelijk hebben , de groep zal zijn redenen en identiteit verdedigen, no matter what. En het enige dat je doen kan is jezelf confronteren met de keuze: pas ik me aan binnen de omstandigheden of zonder ik mezelf van de groep?
En dan kom ik tot het punt dat Vlinders uitdroeg, de andere optie. De optie waar dikwijls moed voor nodig is en dient te breken met de eigen gewoonten: de groep verlaten, op zoek naar iets dat beter aansluit op wens, vermogen, interesse en mogelijkheden.
En áls je je overtuiging/inzicht door wenst te drukken, dan zal je de groep moeten overtuigen middels overdracht ervan. Tegenwoordig zijn we minder direct afhankelijk van leiding om te overleven, maar in de basis is hetzelfde instinct nog van kracht: (het individu in) de groep verlangt houvast, veiligheid. We sluiten ons nog altijd liever aan bij de leider met overredingskracht en met slechts een káns te overleven dan de leider die alles in huis heeft om de groep er doorheen te krijgen maar met inzet van identiteit. Want hoe ver we ook zijn ontwikkeld, voor de groep is het instinct nog altijd de meest betrouwbare bron. De leider die dit in beweging weet te krijgen zal de onbetwiste leider zijn, al leidt iedere weg naar verval. Recente geschiedenis heeft dit herhaaldelijk bewezen.

Het is niet makkelijk dit moment met de vele onbuigzame eisen en wensen..........
Wat het conformeren betreft, naar dialoog Vlinders en TB: momenteel probeer ik me aan te passen, ook al vind ik vele zaken kortzichtig (m.b.t. beleid), aan de omstandigheden. Wat ik nu probeer, en dat gaat me zeker niet zonder succes af, is mijn eigen interesses stellen boven mijn werk. Als er weer iets doms wordt gedaan of besloten (in mijn optiek thans) dan kan ik mijn zegje doen of de vraag stellen waarom wordt gedacht dat het een betere beslissing is. Niet dat dit werkt, want ook management volgt met ‘amen’ de besluiten van hogerhand.
Maar één ding heb ik nu wél afgeleerd, en ook dat gaat me steeds beter af: ik laat door niets en niemand meer mijn dag vergallen, nooit meer. Door halsstarrig vasthouden aan een besluit van hoger hand wisten leidinggevenden dikwijls niet eens zélf waaróm het van belang was. Dat mijn chef niet een verandering wist te onderbouwen kon mij echt depressief maken...(‘in wat voor ballentent werk ik eigenlijk?’). Zoiets kléins.
Nu kan ik het zien als een grote grap, en dat gaat me ook steeds beter af. Gevolg, en vrij direct: ik kom minder uitgeblust thuis, mijn eigen motivaties blijven intact......ik denk dat ik weer wat zelfstudie ga doen of zo. Wie weet welke weg ik ooit betreden zal......toch?

[TB]

Ik denk dat we een andere visie over ondernemen hebben, ook is dit afhankelijk van de onderneming waarin je werkt. Een kleine kan je qua volgzaamheid niet gelijkschakelen aan een grote onderneming.
Hoewel dit eigenlijk voor zowel de grote als de kleine geldt, is gewoon de kans groter dat deze energie verloren gaat in een grote dan in een kleine onderneming.

Het doel van elke onderneming gaat erom meerwaarde voor de klant te creëren. Het doel omzet, winst ,... zijn oud doelstellingen en ook veel te eng. Omzet en winst zijn een gevolg, ze kunnen geen doelstelling zijn maar dit is een andere discussie. Hoewel dit waarschijnlijk dezelfde discussie zal zijn indien ik deze met mijn collega's zou voeren.

Zelfstandige worden is inderdaad een optie die ik aan het bekijken ben maar daarvoor heb ik nog meer ervaring nodig.

[vlinders]

Maar wees eerlijk: we ontwikkelen en ontwikkelen, materieel en in technologie, en als bezetenen. Maar ik denk dat het verdraaide moeilijk is een definitie te vinden die in staat is om concreet de doelstelling te definiëren van deze ingrijpende drijfveer.
Is dat niet gewoon plezier in het leven hebben?

@Willie, prachtig pleidooi. Mooi helder opbouwend verhaal.
Onbuigzame eisen en wensen.......je houding daarin vind ik goed. 1 grote grap. Eisen die nergens op slaan kunnen niet vanuit betrokken argumentering besloten zijn. Er is ook onvoldoende zicht van bovenhand vind ik op sommige zaken. Dus er zou ook betere samenwerking kunnen zijn tussen die 2. Met het nieuwe koningshuis heb ik daar wel vertrouwen in. Maxima en WIllem zijn zeer betrokken mensen. Goede stimulans voor bedrijven.
Gevolg, en vrij direct: ik kom minder uitgeblust thuis, mijn eigen motivaties blijven intact......ik denk dat ik weer wat zelfstudie ga doen of zo. Wie weet welke weg ik ooit betreden zal......toch? Ja, heel fijn. En wie weet idd. Je kunt alle kanten op. En roeien als een gek. Voor een bedrijf werken of runnen of (alles mogelijk) waarin de kudde meeroeit als een gek en dit ook leuk vindt. Ik ga niet in een schip werken waar ze niet als een gek roeien. Heb ik al teveel gedaan.



@TB : Prachtig gezegd. Meerwaarde klant, een betekenis geven. En in hoeverre die betekenis ontvangen wordt door de klant bepaald de winst. De omzet wat jij zegt over verschil tussen kleine en grote bedrijven is afhankelijk van de verbondenheid. Hoe sterk het team is en samenwerkt. Een kleiner bedrijf zou inderdaad meer op 1 lijn kunnen liggen en de neus dezelfde kanten op kunnen hebben. Grote bedrijven moeten dan meer vergaderingen voor hebben ook meer kans op miscommunicatie. Wat in principe niet zou moeten uitmaken met goede sterke leiding. Die aldus ook leiding van binnen-uit; de verbondenheid en samenwerking met elkaar verzorgt. Zodat iedereen zich verantwoordelijk voelt voor de meerwaarde voor de klant en dit ook laat zien qua inzet.
Als je gewoon simpel gezegd winst als doeleinde neemt, wat commerciele bedrijven vaak laten zien, dan is de inzet ook hiernaar, zoals Willie zegt. Dan draait de focus om. De winst waarvan sommige mensen voor kiezen te leven, bouwen, onderhouden en er op die manier invulling aan geven. Hun hoofddoel is het brood op de plank. Dát is hun prikkel, stimulans en motivatie. Dat is dat kuddegedrag ook waar Willie het over heeft. Omzet en winst zijn een gevolg, ze kunnen geen doelstelling zijn maar dit is een andere discussie. Indien je bij een schip werkt wat gaat voor veiligheid en niet zelfactualisatie (als een idioot of gek roeien) op zijn programma heeft. Dan zijn omzet en winst hier de producten inderdaad, hier zijn ze echter wel een doelstelling.
TB: ik hoor jou heel duidelijk zeggen dat jij niet winst als doelstelling hebt. Verbinding en samenwerking zijn dus eerder jouw doelstelling. Dan liggen je waarden kennelijk elders. Hoewel dit waarschijnlijk dezelfde discussie zal zijn indien ik deze met mijn collega's zou voeren.
Zelfstandige worden is inderdaad een optie die ik aan het bekijken ben maar daarvoor heb ik nog meer ervaring nodig.
Dat je waarden elders liggen is jouzelf dus ook al duidelijk.

En dan kom ik tot het punt dat Vlinders uitdroeg, de andere optie. De optie waar dikwijls moed voor nodig is en dient te breken met de eigen gewoonten: de groep verlaten, op zoek naar iets dat beter aansluit op wens, vermogen, interesse en mogelijkheden. Juist, op zoek naar iets anders en de groep verlaten. Wel indien mogelijk pas eer je een nieuwe groep gevonden hebt.

Mocht je bij je huidige groep blijven plus proberen daarbinnen alsnog als een gek gaan roeien:
En áls je je overtuiging/inzicht door wenst te drukken, dan zal je de groep moeten overtuigen middels overdracht ervan.

Ik wil niet die onbetwiste leider zijn die de groep wil overtuigen dat er meer dan veiligheid is. 'Er is meer'
Omdat ik inmiddels weet dat er meer is dan alleen 'veiligheid' etc, wil ik ook meer uit mezelf zien te halen. Ik moet mijzelf echter zien te overtuigen dat er schepen zijn waar ze met diezelfde wensen, vermogen, interesse en mogelijkheden werken, op zee varen. Dat wat je zegt over dat het naar verval leidt; is omdat je jezelf moet veranderen en niet een ander. Je eigen leven leiden ipv andere levens. Overigens heb ik al een paar van die schepen gezien. Waar het wel gewaardeerd wordt als je als een idioot gaat roeien.

Dat zinnetje is enorm lastig geformuleerd:En in hoeverre die betekenis ontvangen wordt door de klant bepaald de winst.

Het betekent eigenlijk dit:

Niveau 1 Winst is de doelstelling.
Vreugde ontstaat als
concrete dingen worden verkregen,
basale behoeften worden bevredigd,

Niveau 2 Meerwaarde klant, de betekenis voor de klant bepaald de winst.
Nu ontstaat vreugde ook als anderen vreugde ervaren
bij mentale steun, sympathie en vriendelijkheid van anderen
door rusten

Niveau 4
Vreugde ontstaat nu door groeiende innerlijke kracht:
direct verbonden met de groei van de persoonlijkheid en toenemend zelfbesef en zelfcontrole
Unieke en exclusieve relaties van vriendschap en liefde zijn krachtige bronnen van vreugde, soms zelfs van extase

[Willie]

Heel even: bedankt voor deze waardevolle discussie.

@TB :
Je hebt zó verschrikkelijk gelijk: het gaat om de meerwaarde voor de klant en déze na te streven voor het behalen van omzet. Bij ons vliegen memo's om de oren. Zonder onderbouwing, zonder inspiratie, handuitreiking of motivering: 'mensen, tijd van gezelligheid is voorbij. Omzet moeten we halen. Omzet, omzet, en nog eens omzet! Zoveel mogelijk zien te verkopen, méér verkopen! Want verkoop = omzet.
Dat is het beleid waar ik werk..... Ik wijk niet van mijn mening van al het voorafgaande. Maar idd TB, het zit er dik in dat mijn werkgever op een ander level zit.

@ Vlinders: dank je wel voor het toffe compliment,
en de geweldige inzichten!

[vlinders]

@Willie, dankjewel voor deze discussie, ik leer hier zoveel van! Ik ben hier zelf zoekende in. Dus als ik het nu goed begrijp, en helder geformuleerd zeg je, : Niet verkoop=omzet. (beleid) Maar; Meerwaarde voor klant=omzet. (beleid.)
Omzet, omzet, omzet;spullen, spullen, spullen zegt de groep. (geen gezelligheid, maar werken, genieten doe je buiten de baas zijn tijd) Kwaliteit vraagt echter om meer aandacht.
Dus roep je terug (roeien als een gek) klantwaardering, klantwaardering, klantwaardering.
Met onderbouwing, met inspiratie, en gezelligheid tijdens het werk want daaruit ontstaat juist de kracht van het werk

Dus op hetzelfde schip vindt nu twee verschillende belangen plaats. Normen en waarden.

Om klantwaardering te begrijpen>hier je voldoening uit te halen, is er wel zelf die waardering>die wil voor nodig.
Want als jij het niet waardeert, hoe kan de klant het dan waarderen?
Dus er is sprake van klantwaardering keuze, want we hebben het over een meerwaarde kunnen zijn voor klanten. Ipv paardenvlees in je kroket verkopen, waar verkoop=verkoop geldt.

1Zoveel mogelijk zien te verkopen= omzet. (weinig aandacht en veel kwantiteit)
2Zoveel mogelijk waardering zien te verkrijgen=omzet. (veel aandacht en liefde en hoge kwaliteit en minder kwantiteit)

Dat is het beleid waar ik werk..... Ik wijk niet van mijn mening van al het voorafgaande. Maar idd TB, het zit er dik in dat mijn werkgever op een ander level zit.
Willie=2. Kudde=1 En volgens mij zitten we in hetzelfde schuitje als ik zo vrij mag spreken.
Vandaar dat ik me zo betrokken voel. Ik heb al die tijd als een gek geroeid door te zeggen dat de mens centraal staat en niet het product. Maar dat was zo vaag en kreeg alleen maar tegenspraak. Inmiddels ben ik overtuigd van 2. Alles waar meer over nagedacht is werkt sowieso beter. Een stoel waar 1 uur aan besteed is, zak ik zo doorheen of wankelt als je erop zit, en zit niet lekker, is bedoeld om er (bij mac donalds bijv) een kwartiertje te zitten. Een stoel waar technisch over nagedacht is en 20 uur aan besteed is, kan in prijs ook wel 2000 zijn. En dat merk je ook wel als je erop zit.
Maar zie de bedrijven die dit nog niet zo zien maar eens te overtuigen. En dan vergelijk ik niet meteen alles met een mac donalds hoor. Alleen ik ben mijzelf de vraag gaan stellen heb ik de anderen nodig? En hoe herken ik de bedrijven die wel aandacht hebben voor de waardering en waar winst op de tweede plaats komen? Of beter gezegd ontstaat uit de betekenis en waardering van de klant.

[TB]

Ik hoef niet persé op een schip te zitten waar iedereen roeit maar als ik zin heb om te roeien wil ik dat gewoon doen, ook al ben ik alleen. Op voorwaarde natuurlijk dat iemand mij wel waarschuwt als het schip rondjes begint te draaien .

[vlinders]

[Suus]

Wauw! wat veel (voor mij) nieuwe inzichten in één discussie.
Als ik dit allemaal lees komt een gedachte bij mij op:

Zijn wij (hb-ers) niet voorbestemd (als er zoiets bestaat) om buiten de kudde te staan of om je in ieder geval zo nu en dan buiten de kudde te wagen?
Zijn we niet voorbestemd om onze soort, evolutionair gezien, vooruit te helpen?
En ja, degenen die zich buiten de kudde wagen lopen de grootste kans opgegeten te worden of af te dwalen.
We worden er niet uitgeduwd, of uitgespuugd om OT te blijven maar het is onze taak / ons lot / ons doel.
Net zoals de zwakbegaafden gedoemd zijn om achter te blijven op het moment dat ze het tempo van de kudde niet bij kunnen houden.

[Laatbloeier]

Mooie insteek, Suus! Ik bekijk zaken ook graag vanuit evolutionair perspectief...

[vlinders]

Willie schreef:]Belangrijkste is jezelf zien te aanvaarden, anders denkend of niet. Het 'anders zijn' biedt zonder meer een andere plaats in de groep/samenleving/maatschappij, en kan je dit aanvaarden, dan zal je hierin vroeg of laat worden voorzien.

Wat fijn dit op een rijtje te hebben. en wat mooi gezegd van jullie allemaal. Ik zie mezelf niet als hb, kennelijk nog steeds een laag zelfbeeld. Haalde altijd 4-en voor wiskunde, dus met getallen heb ik helemaal niks. Maar ik weet wel dat ik me in jullie woorden kan vinden. Ik aanvaard mezelf hoe ik ook ben, en wat ik ook zeg. (probeer ik elke dag weer) En het klinkt mij nu ook heel helder en duidelijk in mijn oren.

Deze conclusie zegt veel voor mij. Zie hieronder. Dus dat sommige mensen meer hoge prikkelgevoeligheden hebben, maakt dat zij zich sneller kunnen ontwikkelen. Als de normale of beter gezegd 'gewende' ontwikkeling (kudde) slechts langzamer verloopt. (lopen)Dan kan het idd onze taak zijn om de 'langzamen' meer te stimuleren deze prikkels op te zoeken. (hun aanwijzingen geven welke kant en richting op te gaan) Dat is dus wat ik begrijp wat er goed aan kan zijn als mensen ons leren appreciëren. Dat uitspugen en negeren of etc, is omdat men het simpelweg niet kent en niet weet wat het is. Dus dat het onze taak is wat jij zegt Suus, dat is volgens mij geen geheim meer. Daarom zou het leuk zijn als 'ze' ook gaan inzien welke voordelen ze eruit kunnen halen.

Conclusie

De overexcitabilities, de hoge prikkelgevoeligheden, van hoogbegaafde kinderen zijn een wezenlijk en onverbrekelijk deel van hun persoonlijkheid, van hun ‘Zelf’. De expressie van de hoge prikkelgevoeligheid moeten we dus ook niet zien als gedrag waar we alleen maar last van hebben en waar deze kinderen overheen moeten groeien, ondanks dat het gedrag regelmatig pijnlijke situaties kan opleveren. Het is geen ziektebeeld, dat behandeld moet worden, maar een kwaliteit van de persoonlijkheid en de potentie voor een diepe emotionele ontwikkeling.
Wel is het de taak van ouders, verzorgers en leerkrachten om kinderen met een hoge prikkelgevoeligheid te leren om hun gedrag te moduleren, en hun te leren welk effect hun gedrag op anderen kan hebben.
En ondanks het feit dat het omgaan met mensen met een hoge prikkelgevoeligheid heel moeilijk, heel uitdagend, soms onbegrijpelijk en soms pijnlijk kan zijn moeten we niet vergeten dat het vooral een gave, een vreugde en een rijkdom in het leven is. De intense manier waarop deze mensen kunnen genieten van schoonheid, vreugde en liefde is inspirerend om te zien en mee te maken.
(bron: http://www.mixed-media.info/hoogbegaafd/)

Ik zou het gewoon heel fijn vinden om niet nog een keer opgegeten te worden. En dat het vooruitlopen gewaardeerd en erkend wordt.

[Astrid]

Beste topic-starter,
Uitgespuugd worden door de bevolking is slechts (weer) een tijdelijke nieuwe uitdaging om te overwinnen, zelfs al je er een trauma door op heb gelopen.
Mijn tijd is te kostbaar om te blijven hangen in dit soort onzin. Uiteindelijk zijn het gewoon een soort van dure lessen geweest, voor niks en zonder docent te volgen en op te lossen.
We hebben veel te weinig tijd, in goede gezondheid en geest, om hierin tientallen jaren te blijven hangen.
Is mijn mening.

Ben nu bijna 40 en heb op mijn 23ste het besluit genomen nooit meer te reageren op negatieve emoties, in mijzelf opgewekt of door anderen (de bevolking) opgedrongen...
En dat lukt heel goed.
Vergelijk alles gewoon met slechter en concentreer je op het goede. Dit is voor iemand met een HBheid stukken makkelijker vermoed ik.

groetjes As

[Gandhi]

Ik herken heel erg wat de topicstarter schrijft. Uitgespuugd worden wil ik het niet noemen. Volgens mij zijn mensen heel erg bang voor iets wat ze nog niet kennen.

Stel dat er een raar insect op je af komt wat je niet direct kunt identificeren. Je eerste reactie zal zijn: meppen. Is gewoon natuurlijk instinct. Dat insect is onbekend en vormt dus een bedreiging. Als je eenmaal weet wat het beestje doet en misschien gewoon goede bedoelingen heeft, dan kun je het gaan accepteren en ineens misschien wel gaan bewonderen.

Er zijn weinig mensen die direct iemand gaan bewonderen. Ze zullen je eerst uitlachen, negeren, misschien zelfs wel bevechten.. allemaal oerinstincten. Blijf jezelf, communiceer, doe wat voor een ander, neem een standpunt in, probeer interesse in een ander te tonen en heb echt schijt aan alles wat mensen zeggen.

HBers hebben hier gewoon veel meer last van. Je bent ten eerste een enorm krachtig mens. Mensen voelen dat onbewust. Die kracht voelt als intimiderend en bedreigend. Daarnaast ben je een olifant in een porseleinkast. Alles waar mensen hun rust en zekerheid in hadden gevonden, daar ga jij nu een bom onder leggen. Ik denk dat HBers de taak hebben om de boel in beweging te houden. Al die mensen willen zekerheid en die gaan dat niet vinden door de wereld te veranderen maar juist door die wereld hetzelfde te houden zoals ze is.