Vriendschappelijk verliefd

[opaspop]

Ik heb maar weinig vriendinnen die niet verliefd op me zijn. Het schijnt zo te zijn dat alleen al een glimp van mijn verschijning, tot directe verliefdheid leid. Ik schat dat er zo'n 500000 vrouwen op mij verliefd zijn. Het komt denk ik door mijn spontane, bescheiden, en zachtaardige karakter.

[northern lady]

Had gisteren al een reaktie geplaatst, weer verwijderd...Ik heb zegge en schrijve, maar 1 vriendin. En is dat zielig, nee. Ik kan met haar lachen, huilen, en wij vertellen elkaar de waarheid als het nodig is.
Verder hou ik de boot af, qua vriendschappen. Ligt aan mij, weet ik. Maar idd, ik moet dan ook altijd naar verhalen van anderen luisteren, niemand luistert naar mij. Ok prima. Ben er al aan gewend. En nee, dat is ook niet zielig.
Genoeg over mij. Denk T dat jij wellicht te belangstellend bent richting andere mensen. En als mensen jou dan vaker ontmoeten, en jij vraagt hoe het gaat e.d, dan schept dat verwachtingen....Zeker als jij dan adviezen geeft. Dan wordt het als vriendschap beschouwd, van de andere kant dan. En als jij dan een keer "niet thuis" geeft, tja....
Dat is iig mijn ervaring vaak geweest......
En dat bioscoopgebeuren, sjees zeg, groot gelijk!!!
en nu plaats ik het wel

[Terence]

De post van Opasop doet me meteen denken aan de keerzijde.

Ik had vroeger vaak zo'n leuke luchtige film gekeken op "Filmnet". Hij heette 'Love Potion No. 9" en ging over een goedje dat, als je er een druppeltje van doorslikte, je stembanden een feromonisch effect hadden. Elke persoon van het ander geslacht werd verliefd op je. Maar elke persoon van hetzelfde geslacht kreeg direct een hekel aan je. (hmm, die film speelde zich dan wel af in een wereld waar iedereen hetero was).

Dat heb ik dus af en toe ook. Als ik de nieuwe collega ben, of er komt een nieuwe collega op de werkvloer, en er is/dat is zo'n haantje-de-voorste type, dan krijgt heeft die persoon meteen een hekel aan me. Ik merk het gewoon: rare vragen, licht uitdagend gedrag. Vaak heteromannen met niet bijzonder veel tussen de oren, die vooral uit zijn op aandacht van de vrouwelijke collega's. Altijd vermoeiend en komt gelukkig niet heel vaak voor. En ik weet ze ondertussen wel prima te negeren.

Denk T dat jij wellicht te belangstellend bent richting andere mensen. En als mensen jou dan vaker ontmoeten, en jij vraagt hoe het gaat e.d, dan schept dat verwachtingen....

Nee, juist niet! Ik ben helemaal niet van het "hoe was je dag, hoe gaat het met je". (niet goed, ik weet het)
En die persoon waar ik het goed mee kan vinden, maar zeker niet "mijn beste maatje" noem, geeft me plots de wind van voren omdát ik niet de aandacht toon die close mensen wel horen te tonen.

[Greet1959]

Als de ander het contact als 'heel close' ervaart en jijzelf niet, komt dat misschien doordat je zoals veel hb'ers 'de knoppen op 12' hebt staan, een ongewone intensiteit hebt. Je luistert bijvoorbeeld met grote aandacht en onthoudt allerlei details waarover je bij de volgende ontmoeting een vraag stelt - voor jou normaal gedrag en geen teken van uitzonderlijke interesse in die persoon, zo ben je gewoon. Maar de meeste mensen zijn zo niet, dus jouw gedrag heeft in hun context een betekenis die anders is: je gedrag komt uitzonderlijk betrokken over. Dan ontstaan er verwachtingen.

Ik krijg nogal eens te horen 'wat ben je enthousiast' terwijl ik denk dat ik ‘gewoon’ een paar positieve opmerkingen gemaakt heb en geen groot enthousiasme voelde. En ik heb heel vaak naar mijn hoofd gekregen: jij moet altijd zo nodig. Sinds ik weet dat ik hb ben, besef ik dat dat 'nodig moeten' bij mij ingebouwd zit en bij de meeste andere mensen niet.
Dit soort verschillen maakt het voor mij ook zo ontspannend om onder hb'ers te zijn. Daarna kan ik weer wat makkelijker overweg met de rest van de wereld, verdraag ik de frictie die er nu eenmaal vaak is weer een tijdje wat beter.

Los van hb, kan het ook met je persoonlijkheid te maken hebben. Ik las ooit in een boek over de MBTI dat mijn 'type' (voor wie het kent: ik ben een INFP) voor anderen heel geschikt en aantrekkelijk is om dingen op te projecteren. Daar heb ik me verder niet in verdiept, maar op veel andere punten heeft dat boek me flink geholpen in snappen hoe dingen tussen mij en anderen werken. De titel vond ik nogal drakerig, 'Please understand me' van David Keirsey.

[scarlett]

Ik heb maar weinig vriendinnen die niet verliefd op me zijn. Het schijnt zo te zijn dat alleen al een glimp van mijn verschijning, tot directe verliefdheid leid. Ik schat dat er zo'n 500000 vrouwen op mij verliefd zijn. Het komt denk ik door mijn spontane, bescheiden, en zachtaardige karakter.

[Terence]

Als de ander het contact als 'heel close' ervaart en jijzelf niet, komt dat misschien doordat je zoals veel hb'ers 'de knoppen op 12' hebt staan, een ongewone intensiteit hebt. Je luistert bijvoorbeeld met grote aandacht en onthoudt allerlei details waarover je bij de volgende ontmoeting een vraag stelt - voor jou normaal gedrag en geen teken van uitzonderlijke interesse in die persoon, zo ben je gewoon.

Dat klinkt voor mij behoorlijk logisch, goeie post.
Ik krijg inderdaad al 25 jaar te horen dat men verbaasd is dat ik iets van een vorige ontmoeting heb onthouden, terwijl ik dat niet meer dan normaal vind. En ja, ik (en veel HB'ers) lijken inderdaad scherpen op bepaalde momenten. Ik denk dat dit inderdaad wel eens een grote factor zou kunnen zijn.

Ik las ooit in een boek over de MBTI dat mijn 'type' (voor wie het kent: ik ben een INFP) voor anderen heel geschikt en aantrekkelijk is om dingen op te projecteren.

Geen idee waar je het over hebt. Ik ben niet bekend met de afkortingen.
Ik moet nu de deur uit, maar ga vannacht Google maar eens raadplegen.

[Greet1959]

MBTI staat voor Myers Briggs Types Indicator. Een theorie over verschillen in persoonlijkheid, mede gebaseerd op inzichten van Jung. Ik had er dacht ik op het forum enkele keren berichten hierover van anderen gelezen. Het werk van (moeder en dochter) Myers en Briggs is later veel verder uitgewerkt.
Ik ken alleen het boek van Keirsey en Bates, met later een herziene versie door Keirsey alleen. Het meeste staat ook op: www.keirsey.com en mogelijk is dat intussen al verder uitgebreid.

Basis in het verhaal wordt gevormd door 4 begrippen-paren waarbij je dicht bij het ene of andere uiterste kunt zitten of juist middenin. Zoals introvert - extravert. De combinatie van die 4 kenmerken geeft een profiel. Je hebt totaal 16 types. Maar omdat 2 kenmerken significanter zijn dan de andere, zijn er 4 groepen.

Hoewel ik altijd ruzie heb met vragenlijsten, kwam er toch een zeer duidelijk profiel uit voor mij. En de beschrijving van mijn 'type' leverde veel herkenning op, en inzicht, en vooral: woorden, waarmee ik aan anderen beter kon uitleggen hoe dingen bij mij werken.
Vergelijkbaar met wat veel later nog sterker gebeurde toen het hb-kwartje viel en ik mezelf in andere opzichten beter snapte en kon uitleggen.
Die 2 dingen hebben ook wel wat met elkaar te maken. Willem Kuipers doet ook iets met de MBTI in zijn theorie-vorming over HB, maar daar heb ik me nog niet in verdiept.
Wel heb ik op diverse plekken gelezen dat introversie vaker voorkomt bij hb, of was het omgekeerd: dat er onder introverten relatief meer hb'ers zitten.

[MarijevD]

Goed topic, Terence; zet me even aan het denken.
Of het HB is weet ik ook niet, het kan natuurlijk ook aan je karaktereigenschappen liggen dat mensen iets van je verwachten of iets bij je zoeken.

Heb het zelf ook wel gehad met een meisje die wat jonger was (geen verliefdheid!) waar thuis nogal wat problemen waren. Ze had bij mij een pony staan en kwam daarom vrijwel dagelijks langs en zo kreeg ik ook regelmatig alle problemen te horen. Wilde ook wel meedenken en heb haar ook met schoolkeuzen geholpen (was thuis absoluut geen aandacht voor, zoek het maar uit). Ik ben altijd wel mijn eigen gang gegaan en was ook niet zo emotioneel betrokken, maar wilde wel helpen. Bij haar thuis waren ze meestal niet bepaald aardig voor elkaar, maar er werd wel heel erg geclaimed ("molden" las ik hier, werd ook doorlopend gedaan).

Van haar kant begon ze steeds meer op me te hangen en eisen te stellen, net als haar opa en oma waar ze een tijdje in huis woonde. Had ik een avond geen tijd, dan werd dat vervelend gevonden. Terwijl ik ook een eigen leven heb.

Ik denk dat je het gewoon nuchter moet zien. Iemand die op eigen benen staat, raakt niet snel in de war als je een keer een fout maakt of andere dingen te doen hebt. Als iemand je op een voetstuk wil zetten (een hele hoge bedoel ik dan), dan kun je het al niet echt vriendschap meer noemen.


edit: Blauwe kleur verwijderd. Blauw mag alleen door de mods gebruikt worden.

[MarijevD]

Oh, ik had nog niet alles gelezen. Mijn laatste opmerking klinkt wat simpel nu ik het verhaal over de bioscoop lees. Veel mensen zijn gewend om wel "actief" te gaan zitten mopperen, maar passief te blijven als het gaat om echt te handelen.

Ik ben gewend met dieren te werken en daar zie je vaak hetzelfde (omgang eigenaar met hond of paard). Zolang het rustig gebeurt en je hebt duidelijk gewaarschuwt, zie ik niet waarom je niets zou mogen doen, ook bij mensen niet. Het is wel niet jouw taak om die jongens op te voeden, maar tenslotte hebben jullie ook betaald voor een kaartje.
Wel heel vervelend dat je vriend daar geen begrip voor had. Duidelijke regels stellen is toch niet hetzelfde als iemand onaardig behandelen of zelfs mishandeling?

Ook bij dieren voelen veel mensen zich onaardig/ vervelend/ slecht als ze iets moeten verbieden of een ander dat doet, terwijl het dier zelf soms veel enthousiaster is tegen een consequente trainer en over de eigenaar heen loopt. Mensen worden soms zelfs wat jaloers: "Mijn hond lijkt wel meer om de trainer te geven dan om mij."

[Laatbloeier]

Ik krijg inderdaad al 25 jaar te horen dat men verbaasd is dat ik iets van een vorige ontmoeting heb onthouden, terwijl ik dat niet meer dan normaal vind. En ja, ik (en veel HB'ers) lijken inderdaad scherpen op bepaalde momenten. Ik denk dat dit inderdaad wel eens een grote factor zou kunnen zijn.

Ik herken dat heel sterk hoor, Terence. Ik onthoud ook heel veel van wat men mij vertelt. Ik ben oprecht geïnteresseerd in mensen, en vaak benieuwd naar het vervolg, als ik ze dan later weer zie/spreek. Ik ga ervan uit dat mensen dat leuk vinden, het is tenslotte interesse in hen als persoon. En als ze geen zin hebben er op dat moment over te praten, dan merk je dat ook wel (maar meestal praat men graag ).

Mij heeft het tot nu toe geen contacten opgeleverd die zo moeizaam verlopen als die bij jou. Maar waarschijnlijk ben ik gewoon minder 'lovable'. Serieus, zoals ik al zei ben ik verder meestal vrij afstandelijk. Niet echt uit op vriendschap, niet 'zichtbaar' althans.

Ik heb wel een 'vriendin', al járen, die mij nogal overspoelt met haar contact. Ik moet bij haar echt mijn grenzen bewaken, ik ben graag alleen (en houd de contactfrequentie zodoende liefst laag) en daarnaast praat zij ontzettend veel over zichzelf (en negatief over anderen in de zin van zij als zijnde slachtoffer). Ze staat ook altijd onaangekondigd op de stoep. Veel herkenning wat dit betreft bij wat Silvia postte:

(...)Ja, ik begrijp het...Ik heb er zelf ook zo een bij lopen.
Aardig wicht dat moet gezegd worden, maar haar bel en visite gedrag passen moeilijk in mijn straatje. Ben graag alleen.
Ik zeg haar gewoon eerlijk dat ik de telefoon niet heb opgenomen omdat ik nou eenmaal een hekel aan bellen heb. Tot nog toe neemt ze mijn eerlijkheid voor lief.
Toch hebben we veel raakvlakken met elkaar en juist omdat we elkaars negatieve gedragingen kennen, lukt het vooralsnog aardig...En dan...Ik val niet op haar.

[willemijn]

Wat Greet schrijft is herkenbaar..............
Het kan nog wel eens voorkomen dat iemand denkt dat ik laaiend enthousiast ben over iets of iemand en dat ik dat niet zo ervaar. Dat kan nog wel eens verwachtingen op roepen die ik niet waar kan maken.

Helaas geldt dat voor veel gevoelens....... Vorig jaar toen mijn moeder ziek bleek te zijn heb ik voorgesteld om voor haar te gaan zorgen. Mijn oudste zus reageerde daar op met een 'kan je niet want je zit veel te beroerd in je vel'. Het klopte dat er toen iets in mijn leven speelde waardoor ik mij regelmatig zwaar kut kon voelen maar het was iets dat voor mij op zichzelf stond. Groot gevoel van dankbaarheid en blijdschap dat juist mijn moeder dat begreep en meteen 'ja' zei. Ik denk dat het sterfbed van zowel mijn vader als moeder mij veel heeft gebracht omdat voor mij toen pas duidelijk werd dat ze mij zagen.

Sowieso veel herkenning in dit topic...............
Ooit jaren een vriend gehad aan de andere kant van de wereld en jaren liep ik tegen (voor mij) oppervlakkige epistels aan. Totdat hij binnen korte tijd twee opmerkingen maakte die mijn maag deed omdraaien waar ik hem op aansprak. Dit had het effect dat ik een lading over mij heen kreeg van hoe moeilijk ik wel niet deed en altijd maar met moeilijke onderwerpen aankwam. -intussen had ik al die jaren mijn stinkende best gedaan om een beetje aan te sluiten-

En ik snap door dit topic opeens waarom ik Hb-mannen veel eerder als mannelijk zijnde ervaar dan normaal begaafde mannen. Iets dat misschien veel vrouwen zo ervaren en ook door mannen wordt gesignaleerd. Ik denk nu aan een oude vriend van mij; reteslim, energiek en verbaal sterk. Hij wond de dames om zijn vingers en dat vond ik zeer verbazingwekkend aangezien hij verre van aantrekkelijk was en bijvoorbeeld tijdens onze laatste afspraak (hij is helaas dood) aan kwam zetten als een typetje van Paul de Leeuw.

[Eva]

Wat een mooi topic. Ik "liep" er bij toeval tegen aan, maar het liet weer wat puzzelstukjes in elkaar vallen. Top!

[Sowiezo]

Ik heb uit zelfbescherming heel lang tegen iedereen gezegd dat ik a-sexueel was. Dat helpt ook.
Klinkt misschien apart, maar dan weet je wel gelijk wat je aan iemand hebt. Ik hield serieus vol dat ik mij lichamelijk niet aangetrokken voelde tot mensen. Dan snappen ze het wel denk ik. Dat verbondenheid en liefde niet perse met geilheid in verband gebracht hoeft te worden.

Maargoed je kan ook gewoon bij voorbaat dit verhaal vertellen, wat je op het forum hebt vertelt. Is lastig eerlijk zijn, lijkt overdreven, maar wie oordeelt nu echt Leuke mensen zijn toch leuk, en blijven je supporten, die lachen erom en klaar.

Misschien is dat voor een jong (21) alternatiever iemand wat makkelijker dan als je op de werkvloer deze houding aanneemt.

[heavenlycinnamon]

Als de ander het contact als 'heel close' ervaart en jijzelf niet, komt dat misschien doordat je zoals veel hb'ers 'de knoppen op 12' hebt staan, een ongewone intensiteit hebt. Je luistert bijvoorbeeld met grote aandacht en onthoudt allerlei details waarover je bij de volgende ontmoeting een vraag stelt - voor jou normaal gedrag en geen teken van uitzonderlijke interesse in die persoon, zo ben je gewoon. Maar de meeste mensen zijn zo niet, dus jouw gedrag heeft in hun context een betekenis die anders is: je gedrag komt uitzonderlijk betrokken over. Dan ontstaan er verwachtingen.

Ik krijg nogal eens te horen 'wat ben je enthousiast' terwijl ik denk dat ik ‘gewoon’ een paar positieve opmerkingen gemaakt heb en geen groot enthousiasme voelde. En ik heb heel vaak naar mijn hoofd gekregen: jij moet altijd zo nodig. Sinds ik weet dat ik hb ben, besef ik dat dat 'nodig moeten' bij mij ingebouwd zit en bij de meeste andere mensen niet.

Tot voor kort nooit stil gedaan bij dat ik met een andere intensiteit leef dan anderen. Klinkt eigenlijk heel logisch en nu kan ik dingen als"je stelt je aan of wat reageer je overdreven of dat je dat nog weet" beter plaatsen. Mooi zo'n realisatie.

Over het vriendschappelijk verliefd zijn, daar heb ik meer dan eens mee te maken gehad. Iemand die verliefd op je is voor wie jij geen warme gevoelens koestert, vind ik sowieso een moeilijk iets. Voel me daar op zo'n moment ook rot door, maar wat er niet is kan je niet forceren.
Momenteel vraag ik me eerder af of ik de liefde nog weer zal vind Only time will tell...

[rewind]

Ik herken het voor een deel, maar gelukkig niet zo vaak in mogelijke vriendschappen. Ik noem het dan voor het gemak niet "verliefdheid" maar idealiseren. En inderdaad, sommigen vinden herkenning bij jou en jij denkt op grond van wat? Dan betekent de relatie voor hen heel iets anders. Ik heb het gelukkig vooral op afstand en dan kan ik er gemakkelijker mee omgaan. Heb zelfs een voorbeeld van iemand die me zo idealiseerde dat ik geen fout kon maken. Ook al noemde ik voorbeelden van fouten van mezelf, dan framede ze het toch als "goed gedrag". Ik voelde me dus eigenlijk zwaar overvraagd in die relatie. Dat heb ik wel vaker. Ik heb in dat geval maar zo gezien: als jij het nodig hebt om zo over mij te denken voor jezelf, moet je het maar lekker doen. Wie jij denkt dat ik ben, daar herken ik me niet in en ik ga verder me mijn leven.

Raar hoor, want ik mocht die persoon wel heel erg. Ze worden dus niet boos op me achteraf, maar blijven me juist idealiseren, ongeacht wat ik fout doe. Dat is ook niet ok voor mij. Dat geeft een even onbegrepen gevoel.

En ja, ook herkenning: ik doe blijkbaar irl ook heel rare dingen met mensen. Ik ben gewoon mezelf en heel veel dingen zijn blijkbaar heel speciaal en bijzonder.