Niet trots kunnen zijn op prestaties

[Mary87]

Misschien zit het antwoord, de oplossing wel in je onderschrift. Ergens staat dat nogal haaks op het niet trots kunnen zijn. Ergens spreekt juist uit je onderschrift wel een soort van trots. Trots in die zin van ‘kijk eens hoe sterk ik ben’. Vast niet bewust maar dat je juist dit onderschrift gebruikt, zegt natuurlijk wel iets. Misschien moet je die trots laten varen en erkennen dat je in bepaalde opzichten in de verste verte niet sterk bent. Kwetsbaar durven zijn en dat ook erkennen. Wellicht dat je daardoor mogelijkerwijs dichterbij de angel komt die de werkelijk oorzaak is van het niet trots kunnen zijn en waaraan misschien wel meer kleeft dan ‘niet trots kunnen zijn’.
-lekker vaag omschreven maar ik vind op dit moment geen woorden die duidelijk aangeven wat ik bedoel-

Mijn onderschrift staat voor de wilskracht die ik heb om dingen te moeten hebben doorstaan in mijn leven, maar heeft niets met trotsheid te maken. Trotsheid dat ik heb kunnen overleven misschien, maar trotsheid op wat ik "materialistisch" gezien bereik, nope... Maar ik kan begrijpen dat dat wat verwarring kan opleveren. Het wil zeggen dat je pas weet hoe sterk je eigenlijk bent, als je geen andere keuze hebt, en niet "kijk eens hoe sterk ik ben"

[willemijn]

Ik ga nog eens nadenken of en hoe ik het kan formuleren aangezien wat je schrijft volstrekt logisch is; net zoals je onderschrift dat is. Er is geen verwarring om het nog vager te maken
Ergens heb ik het gevoel dat je zowel het begrip 'trots' als je onderschrift veel breder moet trekken cq anders 'moet' bekijken.

[Terrasano]

Doe je eigenlijk wel wat je graag zou willen? Je pusht jezelf tot het uiterste maar krijgt er geen voldoening van zeg je, dat duidt mijn inziens op een tegenstrijdige houding en motivatie in wat je doet.

Presteren is één ding maar doen wat je graag doet vergt iets heel anders.

Waarom wil je zoveel doen en bereiken en wat is de motivatie daarvoor?

[Mary87]

Doe je eigenlijk wel wat je graag zou willen? Je pusht jezelf tot het uiterste maar krijgt er geen voldoening van zeg je, dat duidt mijn inziens op een tegenstrijdige houding en motivatie in wat je doet.

Presteren is één ding maar doen wat je graag doet vergt iets heel anders.

Waarom wil je zoveel doen en bereiken en wat is de motivatie daarvoor?

Hmm dat is een goede vraag Terrasano. Op zich doe ik het graag, maar niet graag genoeg denk ik. Ik heb het idee dat ik probeer te compenseren qua prestaties, omdat ik op andere vlakken het nodige mis. Dingen die onmogelijk aan te vullen zijn. Misschien klinkt dat vreemd..?

[Tinus]

Doe je eigenlijk wel wat je graag zou willen?

Dat is een heel sterk punt. Om trots te kunnen zijn op je prestaties moet je in de eerste plaats ook bezigheden hebben waar je trots op zou kunnen zijn.

Voor wat betreft school en studie werk kan het zijn dat het niet altijd materiaal is waar je (erg) trots op kunt zijn omdat een studie niet zoveel voorstelt. Het is slechts voorbereiding op het grotere werk. Geduld is misschien een optie.
En als je een gevoel van trotsheid zoekt ga dan op zoek naar bezigheden waarbij je wel trots kunt zijn. Het is geen probleem als je niet trots kunt zijn op je studiewerk net zoals het geen probleem is als je niet trots kunt zijn op je laatste vaatwerk of stofzuigwerk.

[Terrasano]

Doe je eigenlijk wel wat je graag zou willen? Je pusht jezelf tot het uiterste maar krijgt er geen voldoening van zeg je, dat duidt mijn inziens op een tegenstrijdige houding en motivatie in wat je doet.

Presteren is één ding maar doen wat je graag doet vergt iets heel anders.

Waarom wil je zoveel doen en bereiken en wat is de motivatie daarvoor?

Hmm dat is een goede vraag Terrasano. Op zich doe ik het graag, maar niet graag genoeg denk ik. Ik heb het idee dat ik probeer te compenseren qua prestaties, omdat ik op andere vlakken het nodige mis. Dingen die onmogelijk aan te vullen zijn. Misschien klinkt dat vreemd..?

Ik had al een hele reactie geschreven maar ga het toch over een andere boeg gooien. Dan maar even de vraag waarom je zo bezig bent met jou prestaties in relatie tot anderen en dus ook vooral jezelf omdat je die competitie geaccepteerd hebt?

De enige manier denk ik om beter in je vel te komen en ook je prestaties te accepteren is door te gaan relativeren en de gang van zaken te accepteren zoals die zich aandient.

Je hoeft niet de beste te zijn en ook niet aan de algemene tijden van afstuderen te voldoen, zeker niet na een burn-out.. Zelfvertrouwen en zelfwaardering hangen niet af van prestaties en mate van inzet maar aan de acceptatie van wie je bent en wat je kunt en hoe je als persoon bent in relatie tot de mensen in je omgeving. En dan bedoel ik natuurlijk niet in competitieve zin..

Welke dingen mis je trouwens die niet te compenseren zijn?

[Malube]

Ik herken het helaas maar al te goed.. Ik kan nooit trots op mezelf zijn, moet mezelf altijd meten aan anderen die al verder zijn in de studie of een hoger cijfer hebben enzovoort. Ik weet niet wat je eraan kunt doen, weet alleen dat het doodvermoeiend is.

[Rune]

Ah, ik herken mij hier ook heel erg in.

Het probleem is gewoon dat ik de lat erg hoog leg voor mezelf, maar er vervolgens niet voldoende aan doe om die lat te bereiken. Zelfs als het uiteindelijke resultaat dan nog wel goed genoeg is, vind ik het niet satisfactory.

Je kunt dan a) de lat lager leggen of b) er nog meer aan doen.

[TomZ]

Ik heb net met m'n baas afgesproken dat ik in m'n werk voor 80% ga presteren. Vond ie prima. Ik zal trots zijn op mezelf als het lukt.

[Tinus]

Ik heb net met m'n baas afgesproken dat ik in m'n werk voor 80% ga presteren. Vond ie prima. Ik zal trots zijn op mezelf als het lukt.

Het is wel heel belangrijk om daarbij ook te vermelden wat 100% voorstelt. Anders is het een heel vreemde manier om uit te drukken hoe je de lat lager legt. Je stelt nu dat je prestatie 80% gaat zijn... maar 80% van wat? Zou het niet logischer zijn om de doelstellingen die je nastreeft op 100% te stellen?

Uiteindelijk moeten doelstellingen concreet zijn en is de naamgeving van een prestatie in termen van een percentage slechts een label zonder intrensieke betekenis. Waar het voor tevredenheid op neerkomt is dat je verwachtingen wel of niet uitkomen, en niet hoe je de verwachtingen bestempeld met een percentage.

Met 80% van mijn vermogen zal ik niet tevreden zijn maar met 100% van mijn vermogen slechts 80% behalen van een of andere kwantitatief uit te drukken prestatie kan ik mogelijk heel tevreden zijn.

[TomZ]

Het is wel heel belangrijk om daarbij ook te vermelden wat 100% voorstelt.

Je hebt gelijk Tinus.
De 80% is het bijstellen van mijn eigen verwachtingspatroon. Zolang ik 100% aan mijn verwachtingen moet haal ik de 80% niet. Als ik uitga van 80% haal ik dat waarschijnlijker wel.

Het is dus meer dat hij een deel van mijn verantwoordelijksgevoel heeft overgenomen waardoor ik meer durf, want het hoeft niet perfect (en ook niet van hem, hij weet uberhaubt niet hoe perfect ik het wel hebben). De uitkomst gaat bepalen in hoeverre het gelukt, in plaats van de verwachting.

[Z-Ed]

Dat is inderdaad herkenbaar. Bij alles wat je doet zie je dingen die beter hadden gekund en die imperfecties maken een trots gevoel, in mijn geval, nooit terecht.

[Ano23]

Ik ben net afgestudeerd en uit mijn resultaten bleek dat ik 0,1% te weinig heb voor grote onderscheiding. Onderscheiding op je master is nog altijd heel goed en ik zou dolgelukkig moeten zijn, maar ik zit echt in de put. Het is belachelijk. Waarom kan ik er niet gewoon voldoening uit halen??? Mijn prof kwam me tegen en vroeg of er een examen slecht was gegaan ofzo, toen ik het hem uitlegde schoot hij in de lach en vroeg hij of ik niet blij kon zijn met het feit dat ik NET geen grote onderscheiding heb gehaald. Ik denk dat het mij vooral dwarszit omdat ik voor mijn laatste examens amper iets heb gedaan en het misschien wel had gehaald als ik mij een beetje meer had ingezet... maar ik was school kotsbeu op dat moment.

Erg he, teleurgesteld zijn in jezelf terwijl dat eigenlijk allesbehalve nodig is? Ik heb zelfs al een vaste job op het oog (met een diploma waarmee het zeer moeilijk is om werk te vinden) en het is dan nog helemaal de job die ik wou... Ik begrijp mezelf echt niet.

[Sawi]

Een beetje balen mag gewoon, maar is het echt zo'n probleem? Ben je niet gewoon een beetje zoekende naar een nieuw doel?
De meeste van mijn klasgenoten met een indrukwekkende studielijst zijn na hun studie lang niet zo briljant gebleken (en sommigen zijn zelfs vastgelopen omdat werken iers anders is dan studeren). Nu na een jaar of 8 tot 10 zitten we allemaal op ongeveer eenzelfde functie. Je hebt meer nodig dat een goede lijst om succesvol in je vak te worden. Zorg dat je dat wordt als je zo graag wilt. Ga voor die baan. Leer nieuwe dingen die je juist niet in je studie leert maar in de praktijk en stel jezelf daar doelen in. Je bent nog lang niet uitgeleerd nu je studie afgerond is.

[Ano23]

Een beetje balen mag gewoon, maar is het echt zo'n probleem? Ben je niet gewoon een beetje zoekende naar een nieuw doel?
De meeste van mijn klasgenoten met een indrukwekkende studielijst zijn na hun studie lang niet zo briljant gebleken (en sommigen zijn zelfs vastgelopen omdat werken iers anders is dan studeren). Nu na een jaar of 8 tot 10 zitten we allemaal op ongeveer eenzelfde functie. Je hebt meer nodig dat een goede lijst om succesvol in je vak te worden. Zorg dat je dat wordt als je zo graag wilt. Ga voor die baan. Leer nieuwe dingen die je juist niet in je studie leert maar in de praktijk en stel jezelf daar doelen in. Je bent nog lang niet uitgeleerd nu je studie afgerond is.

Ja dat is wel zo. En ik ben idd heel erg zoekende... Zo van: oei schooltijd zit er echt wel op nu... Ik gebruikte mijn studies ook al sinds mijn puberteit als een escapisme. Ik voel me erg ongemakkelijk bij het idee dat dit nu is weggevallen. Werken is ook een escapisme voor mij, maar bij studeren heb je zo nog die naïeve hoop dat een diploma de deur zal openen naar een ander (leuker) leven. Sorry dat ik vreselijk negatief klink, ik denk gewoon veel te veel na over alles. Eigenlijk zou ik beter een feestje gaan bouwen ofzo.

Toen ze mij aan de telefoon zeiden dat ik die baan had, was ik wel helemaal aan het trillen van blijdschap (heb net niet JAAAAAAAAAAAA in de recruiter zijn oor geschreeuwd). Er zijn ook nog heel veel andere dingen die ik wil (zoals vloeiend Noors leren spreken, Arabisch leren, nog een diploma in de rechten halen als werkstudent,...). Hah eigenlijk ga ik daar nu meer tijd voor hebben want ik woon nog thuis, dus hoef nog niet een huishouden erbij te runnen... Met dat in m'n achterhoofd, voel ik me eigenlijk gelijk beter

[Sawi]

Een diploma opent ook deuren naar een ander leven. Maar achter elke deur die je opent zit een andere keuze. Het zal dus wel een ander leven worden, maar je moet zelf kiezen waar jij gelukkig van gaat worden. Neem de baan aan en ga op zoek naar wie jij wilt zijn. Succes.

[Vuurvliegje]

het is allemaal heel er herkenbaar die drive om altijd meer en beter te willen om uit te blinken in wat je doet maar dan niet vanwege de erkenning van buitenaf maar omdat je van jezelf weet dat er meer inzit! Ik heb altijd erg last gehad van mijn eigen normen en interne eisen dat eeuwige moeten.... ik was echt een perfectionist die zichzelf in de weg zat. Altijd maar meer willen leren meer willen kunnen meer lezen en bestuderen...ik werd echt gek van die innerlijke onrust.

Op een gegeven moment had ik alles bereikt wat ik wilde.... Ik heb mijn master, een goed salaris, een prima huwelijk, leuke kinderen, zie er goed uit en toch bleek dat de basis voor tevredenheid. Geluk en tevredenheid zit in jezelf. Ik heb mezelf die erkenning kunnen geven die ik nodig had......misschien is het gewoon mijn leeftijd maar ik voel me de laatste paar jaren steeds vaker trots op mezelf om wie ik ben en niet om wat ik bereikt heb. Het feit dat ik mezelf liefheb (hoe walgelijk soft dat ook mogen klinken ) is de reden dat ik trots ben.... ik mag er zijn, ik hoef niemand (incluis mezelf) nog iets te bewijzen en dat voelt goed.

Ik zou zeggen zoek het in jezelf en niet daar buiten.