In mijn introductietopic stond al een beetje informatie over mijn probleem met dit onderwerp, maar ik zal het hier herhalen. En ik ben benieuwd hoe anderen dat doen en ervaren.
Ik ervaar prikkels over het algemeen als heel intens, waardoor ik regelmatig overprikkeld ben. Echt misselijk zijn van geluid, niet meer in het licht kunnen zitten, even willen ontprikkelen in een donkere ruimte.
Zou ik een 'rustiger' leven gaan leiden zonder al teveel prikkels, dan word ik depressief. Ik heb het namelijk nodig om mijn hersens uit te dagen en soms ook heel intens mee te gaan met die prikkels.
Ik ben dus constant op zoek naar die balans. Ik weet dat ik al vanaf kinds af aan ging slapen tussen de middag. Gewoon om de prikkels weer aan te kunnen en er intensief in mee te gaan.
Het liefst zou ik het snelheidsknopje op mijn hoofd wat lager willen zetten. Niet mee zoveel denken, niet zo snel denken enzovoort zodat ik niet constant op zoek moet naar die balans. Want dat vreet echt energie.
Het grappige is hier... Mijn man is iemand die heel veel externe prikkels nodig heeft. Die komt binnen, gooit de radio aan, de tv, de lampen enzovoort. Ik ben dan meteen zo overprikkeld dat ik weer het tegenovergestelde wil.
Externe prikkels kan ik dus niet zo goed hebben, of in ieder geval gematigd. Maar interne prikkels, die móet ik hebben wil ik niet depressief worden.
Snapt iemand wat ik bedoel? Herkenning misschien? Zo ja, hoe ga jij daar mee om?