Existentiële identiteitscrisis

[Not Sure]

Hoi,


Dit wordt geen Hoi-ik-ben-Sjaak-en-ik-hou-van-hobby's introductie. Gelukkig is dat ook niet de aard van dit forum en daar ben ik wel blij om.

Ik ben een man. 40 jaar oud. Creatief, intelligent, een echte probleemoplosser, dat ben ik. Ook nog eens Nederlander, blank en mán! Geweldige basisingrediënten voor een mooi en bevredigend leven, toch? Mijn leven begon dan ook gewoon goed. Ik was een schattige, leuke baby, rustig en kon goed slapen. Ik denk ook dat het pas bergafwaarts is gegaan vanaf de kleuterschool, toen het bewuste denken zijn intrede deed. Veel kan ik me er niet van herinneren maar wel dat ik veelvuldig moeite had met het gedrag en de manier van redeneren van anderen, ook grote mensen. Als ik dezelfde vraag stelde aan grote mensen dan kreeg ik verschillende antwoorden. Vaak waren die antwoorden ook nog eens in strijd met met elkaar. Andere kinderen constateerden dat inconsequente als een gegeven, legden het naast zich neer en gingen dan spelen want dat deden ze toch veel liever. Niet ik. Ik wilde het juiste antwoord weten. Wat is het nou echt!!??
Al snel bleek dat ook grote mensen lang niet alles weten en hun meningen en wat ze denken te weten lang niet altijd volledig overeenkomt met de feitelijke waarheid/realiteit. Ik bleef er maar mee zitten want ik wilde geen meningen als antwoord op mijn vragen maar feitelijk juiste waarheid!

Op de basisschool is er weinig veranderd, behalve dan misschien dat het ging dagen dat ook leraren soms iets niet wisten of zaken verkondigden waarvan ik uit andere bron wist dat het anders lag of reeds achterhaalde kennis was. Ik las geen jeugdromans maar informatieboekjes over allerlei onderwerpen, keek liever documentaires dan jeugdprogramma's, liever het 8-uur journaal dan het jeugdjournaal. Ik deed wat ik moest doen om voldoendes te halen en over te kunnen gaan, meer niet. Groot gebrek aan energie maakte dat ik nergens veel tijd en moeite aan kon besteden, ook niet aan die zaken die me wel boeiden.


In de brugklas haalde ik met gemak de hoogste cijfers. Met veel vakken had ik het gevoel dat ik het meeste al wist. Wiskunde bleef lastig omdat ik geen behoefte of energie had om al die rekenregeltjes uit mijn hoofd te leren. Frans en Duits vond ik ook nutteloos en eindeloze rijtjes woorden en vervoegingen leren vond ik stomvervelend. Alleen Engels vond ik leuk en nuttig, als universele wereldtaal. Ik had het me al enigszins aangeleerd met behulp van ondertitels bij films en series. Vanaf de 2e klas Havo moest ik al iets meer mijn best doen om voldoendes te halen maar het gebrek aan energie en een toenemend gevoel van de nutteloosheid van al dat kennis vergaren begon toe te slaan. In de 4e klas van de Havo wilde ik het echt niet meer en ben overgestapt naar een MBO opleiding. Dat was wel te makkelijk maar de kennis was tenminste praktisch gericht. De behoefte om veel te willen weten en vooral ook te begrijpen was minder geworden en omgeslagen naar een gevoel dat ik iets nuttigs wilde gaan doen.

In 1995 ging ik werken. Een administratieve kantoorbaan met eenvoudig data-entry werk. Al snel ging ik me zelfstandig verdiepen in computer-, netwerk- en databasetechnologie en kreeg toen ook taken als gegevensbeheerder, deels systeembeheer, data retrieval en analyse. Ondertussen deed ik een HEAO avondstudie, die ik uiteindelijk veel te makkelijk vond. Maar goed, het diploma en een aantal business-analyses met goede oplossingen die veel geld opleverden zorgden er voor dat ik al snel op het hoofdkantoor mocht gaan werken. Welkom op een echte Apenrots. Dat ik de dag ná dat ik mijn diploma met meer ontzag werd behandeld door management dan de dag ervoor zorgde al voor veel verontwaardiging maar de manier waarop er op directieniveau en kort daaromheen met elkaar omgegaan werd maakte me helemaal cynisch. Toen ook nog van mij werd verlangd dat ik me zou gaan specialiseren in plaats van de mooie afwisselende, diverse en brede functie die ik toen had ben ik vertrokken. De baan erna had hetzelfde verloop en onecht, stompzinnig en onbetrouwbaar gedrag van directie- en (mede)stafleden zorgden ervoor dat ik het niet meer op kon brengen om voor dat type mensen nog mijn best te doen. Ik gunde ze niets meer en wilde niet meer met ze samenwerken. Nog voor het einde van het jaarcontract ben ik er mee opgehouden.




Een belangrijke rode draad die door heel mijn leven loopt is de chronische afwezigheid van lichamelijke (seksuele)energie en "drive". Hierdoor kon ik ook dingen die ik leuk vond niet al te lang volhouden. Mijn verstandelijke vermogens hebben er nog voor gezorgd dat ik een HBO studie kon afronden en iets van een carriére kon hebben. Eind twintig - begin dertig werd ik wel zo moe dat ik mijn werk maar vooral ook alles daarbuiten nauwelijks nog vol kon houden. Een afwasje doen was al loodzwaar. Na mijn werk, waar ook alles loodzwaar was, wilde en kon ik alleen maar op de bank zitten of slapen. Dat laatste was echter ook moeilijk want ook al was ik doodmoe, in mijn hoofd bleef het vaak uren actief. Gedachtes, gesprekken, oneerlijkheid, logica, het bleef maar malen en ik kon het niet uitzetten. Als het tikken van de klok dat je maar blijft waarnemen, hoezeer je ook probeert het te negeren of uit te zetten. Twee relaties liepen toen snel achter elkaar op de klippen en die twee dames vonden mij "depressief" overkomen. Van de huisarts kreeg ik antidepressiva en die zorgden er in ieder geval voor dat ik alles wat ik moest doen tenminste vol kon houden. Ik had voldoende energie en dat was al een hele verbetering. Ik dacht dat ik eindelijk genoeg energie zou hebben om alles te gaan doen wat ik wilde doen en eindelijk mezelf zou kunnen gaan vinden. Nu, na 7 jaar anti-depressiva weet ik helaas beter. Mijn carriére en eigen bedrijfje lopen voor geen meter. De laatste 7 jaren ben ik single geweest en buiten mijn werk om compleet apathisch geworden. In september werd ADHD geconstateerd door een psychiater. Antidepressiva afgebouwd en ADHD medicijnen gaan slikken. In December waren de eerstgenoemde uitgewerkt en kwam het besef van de situatie waarin ik me bevind en hoe mijn leven verloopt in alle hevigheid opzetten. Ik voel me ineens ellendig, wanhopig, eenzaam(!) en in alle opzichten sta ik met lege handen. Wel heb ik nu vaker wat meer energie en onrust in me maar ik weet niet waar ik dat op moet richten. Pas 3 weken geleden werd mij gewezen op hoogbegaafdheid en alhoewel ik extreem goed in dat plaatje pas, het heel veel verklaart en ook wel opluchting teweegbrengt weet ik dat er iets anders wezenlijks ontbreekt, en dat is "drive", passie, primaire driften, gevoel en emotie. Zonder dat kom ik niet uit de startblokken, heb ik niets aan mijn intellectuele vermogens..



En dat is mijn leven, waar ik mij nu bevind, op exact 12 januari 2014, 15:31

[Stefan]

Allereerst, welkom.

Huisartsen die denken dat ze depressie met "antidepressiva" kunnen "oplossen" zijn idioten met een diploma, is mijn niet al te bescheiden mening.

Van de huisarts kreeg ik antidepressiva en die zorgden er in ieder geval voor dat ik alles wat ik moest doen tenminste vol kon houden. Ik had voldoende energie en dat was al een hele verbetering. Ik dacht dat ik eindelijk genoeg energie zou hebben om alles te gaan doen wat ik wilde doen en eindelijk mezelf zou kunnen gaan vinden. Nu, na 7 jaar anti-depressiva weet ik helaas beter.

Mag ik vragen welke antidepressiva je kreeg? Kreeg je verder geen enkele behandeling of ondersteuning?

Ik heb zelf een jaar of 10 antidepressiva geslikt. Ook relaties kwijtgeraakt door apathisch en gevoelloos gedrag. Nu ik er nog meer over nadenk, komt wel meer van de geschiedenis overeen.

[Not Sure]

Hoi stefan,

Eerst Paroxetine, daarna een paar jaar Venlafaxine. Geen therapie gehad. Ervoor wel een tijdje cognitieve gedragstherapie maar dat leidde al snel nergens toe. Gestalttherapie heb ik ook nog een paar maanden gehad. De therapeuten wisten er niet echt veel van te maken wat ik zou mankeren. Toen de antidepressiva leken te werken ben ik gestopt met de Gestalttherapie.

En nee, ik kreeg geen begeleiding maar dat komt meer omdat ik daar niet voor gekozen heb. Het had al eerder tot niets geleid en ik dacht dat ik het met meer energie wel zelf uit kon vogelen.

[geenidee]

Welkom:)

wat een verhaal!, ik ben zelf 20 en herken er zelf wel veel in. Ik moet zelf nu ook binnenkort gaan beslissen wat ik wil gaan doen met mijn leven.
Vindt het een moeilijke keus, heb een hele brede interesse en om me helemaal op iets te specialiseren vindt ik niks.

Mensen die hoogbegaafd zijn zijn zich bewuster van alles. Dat is ook meteen een probleem en daar moet je mee leren omgaan.
Probeer in ieder geval te stoppen met die antidepressiva als je daar nog niet mee gestopt bent. Je probleem is denk ik eerder dat de wereld te oppervlakkig is.
Antidepressiva zijn geen oplossing, die onderdrukken je problemen alleen maar. Zelf denk ik dat het doel op aarde is om gelukkig te zijn en andere mensen gelukkig te maken. Verder kan ik niks bedenken wat een reden kan zijn om te bestaan, heb daarom zelf ook wel is aan een definitieve "oplossing" gedacht als ik daarin faalde. Dat is alleen een oplossing voor jezelf en is als je bij je volle verstand bent erg egoïstisch. Ik ken je verder niet en weet ook niet of je die gedachtes wel is hebt maar dat je je op dit forum aanmeldt is al positief! Vergeet die scherpe kantjes van je verhaal gewoon en denk aan de toekomst hoe je die gaat invullen. Je bedrijf en carrière lopen voor geen meter, dus je hebt nu een kans voor verandering doe iets wat goed voelt of minder slecht. Blijf of wordt positief tegen jezelf, hoe moeilijk dat ook is. Als je dat niet wordt of doet dan maak je jezelf nog verder kapot. Het heeft geen zin om zo diep te denken aan zingeving of waarom iemand iets doet. Wordt gelukkig en er zullen mensen zijn die ook blij met jou zijn! Think Positive!

(tenzij je echt gelooft dat alles zinloos is, en niet wil stoppen met diep nadenken)

Ik hoop voor je dat het je lukt om je problemen op te lossen of mee om te gaan, dat zal je vast lukken daar ben je immers goed in .

[Stefan]

Seroxat, heb ik ook gehad (sloeg niet aan op lange termijn).

@Geenidee: let op met medisch advies, iemand aanraden van de antidepressiva af te gaan zonder kwalificaties en dan ook nog betere informatie dan wij al hebben, is onverstandig.

[Thom]

@Sjaak: Ik slik nog steeds, bij gebrek aan beter. De apathie en gevoelloosheid bemoeilijken zowel het vinden van werk, als mijn inmiddels zeer beperkte sociale leven. Met AD's kun je het wel volhouden, maar je leven wordt dan op een gegeven moment wel heel marginaal. Meer overleven dan leven, zonder hoop op verbetering. Vooral door de gevoelloosheid heb ik niet het gevoel dat ik echt leef. Ook mijn motivatie is eraan gegaan.

Misschien dat je wat hebt aan de artikelen van James T. Webb of het boek wat hij onlangs heeft geschreven, als het gaat om je existentiële depressie? Te vinden bij Searching for Meaning: Idealism, Bright Minds, Disillusionment, and Hope. Ook van zijn hand een boek over Misdiagnosis and Dual Diagnoses of Gifted Children and Adults. Het laatste boek is inmiddels ook verkrijgbaar in het Nederlands.

Uiteraard welkom op het forum. Misschien dat je in de verhalen van anderen, dingen van jezelf herkend, waar je wat aan hebt.

[Ray]

Hoi Sjaak, hoop voor je dat het forum iets voor je zal bijdragen aan je huidige kwaliteit van leven, welkom!

[TomZ]

Dag Not Sure,

succes! vraag: je wordt Sjaak genoemd, maar klopt dat wel? Omdat je ook niet van hobby's houdt.

[<3]

Welkom! Hopelijk lukt het om hier in ieder geval het gevoel van eenzaamheid wat te verminderen, om mee te beginnen!

[Not Sure]

Met antidepressiva ben ik gestopt en die waren begin december jl. wel helemaal uit mijn systeem. Het is ook niet waarschijnlijk dat ik daar weer mee zal beginnen. Nu slik ik alleen Methylfenidaat. Dat geeft me ook wel wat meer energie, maar zonder de afvlakking van de antidepressiva.

Wat zingeving en diep nadenken betreft: Ik heb net als GeenIdee ook al een aantal jaren geleden beseft en besloten dat wat je komt doen in het leven simpelweg draait om het plezier hebben in je leven en anderen plezier geven. En dat dat ook bij mij helemaal niet enkel en alleen draait om intellectuele zaken. Liefde voor en omgang met mijn ouders, zus, een (ex)vriendin en haar dochtertje bijvoorbeeld hebben dat al wel aangetoond. Wat nu lastig is, is dat wanneer ik alleen ben, en dat ben ik vaak, ik onvoldoende prikkels heb die datgene activeren. Gevoelens van onrust en verlangen om iets te gaan doen komen bij mij nog steeds niet vanzelf naar boven. Een intrinsieke "drive" die vanzelf ontstaat en voldoende groot is ontbreekt dus en dat leidt heel snel tot afvlakking en inactiviteit.

Wat "er uit stappen" betreft. Ik heb daar in het verleden nog nooit serieus over nagedacht. Ik was nog jong en financieel ging het wel. Ik zou het wel vinden, er wel uitkomen en zelfmoord, dat was wel het laatste wat ik zou doen. Deze weken is dat wel anders, wellicht omdat ook de financiële zekerheid nu helemaal onder me weggeslagen is. Het zijn ups en downs. Als ik weer uitgehuild ben en gesproken heb met mijn ouders of die vriendin voel ik me wel weer opgelucht en wil ik er wat van maken.

[Not Sure]

Dag Not Sure,

succes! vraag: je wordt Sjaak genoemd, maar klopt dat wel? Omdat je ook niet van hobby's houdt.

Eén vriend noemt me Sjakie of Sjaak maar dat is niet eens mijn naam
Wat de connectie is met niet van hobby's houden ontgaat me even, maar ik verkeer dan ook in een existentiële identiteitscrisis he. Dat zorgt er voor dat mijn brein niet optimaal functioneert

[Not Sure]

Welkom! Hopelijk lukt het om hier in ieder geval het gevoel van eenzaamheid wat te verminderen, om mee te beginnen!

Dank je. Hopelijk gaat dat lukken in een forum waar de meeste mensen veelal praten en denken zoals ik

[geenidee]

@Stefan Ik bedoelde eigenlijk ook niet abrupt stoppen maar probeer het af te bouwen. Ik denk dat iemand dat voor zichzelf beter kan beslissen dan dat een gediplomeerd persoon dat kan. Uiteindelijk leeft iedereen in zijn eigen wereld en zeker iemand met een hoog iq moet zoiets kunnen beslissen. Ik snap echt wel dat het risico hoger wordt dat je rare dingen gaat doen als je het afbouwt of stopt. De kans dat je levenskwaliteit verbeterd door die troep niet meer te slikken is ook hoger. Ik zou het risico nemen als ik het zou gebruiken, wat voor leven heb je als je gevoelens afgevlakt zijn? Gevoelens zijn het belangrijkste wat een mens heeft. Antidepressiva zijn een medicijn voor de omgeving, het is symptoom bestrijding. Of is dit kortzichtigheid? Denk jij dat als je 7 jaar antidepressiva gebruikt er nog kans op verbetering is dankzij die rommel?

[geenidee]

Welkom! Hopelijk lukt het om hier in ieder geval het gevoel van eenzaamheid wat te verminderen, om mee te beginnen!

Dank je. Hopelijk gaat dat lukken in een forum waar de meeste mensen veelal praten en denken zoals ik

Hoop is ook positief:) heb je meteen een doel:).

[geenidee]

Welkom! Hopelijk lukt het om hier in ieder geval het gevoel van eenzaamheid wat te verminderen, om mee te beginnen!

Dank je. Hopelijk gaat dat lukken in een forum waar de meeste mensen veelal praten en denken zoals ik

Hoop is ook positief:) heb je meteen een doel:).

Kun je niet aan een sport of sporten beginnen(als je dat nog niet doet)? Ben daar zelf ook een jaar geleden aan begonnen en dat geeft een voldaan gevoel als je je best doet.

[Stefan]

@Stefan Ik bedoelde eigenlijk ook niet abrupt stoppen maar probeer het af te bouwen. Ik denk dat iemand dat voor zichzelf beter kan beslissen dan dat een gediplomeerd persoon dat kan. Uiteindelijk leeft iedereen in zijn eigen wereld en zeker iemand met een hoog iq moet zoiets kunnen beslissen. Ik snap echt wel dat het risico hoger wordt dat je rare dingen gaat doen als je het afbouwt of stopt. De kans dat je levenskwaliteit verbeterd door die troep niet meer te slikken is ook hoger. Ik zou het risico nemen als ik het zou gebruiken, wat voor leven heb je als je gevoelens afgevlakt zijn? Gevoelens zijn het belangrijkste wat een mens heeft. Antidepressiva zijn een medicijn voor de omgeving, het is symptoom bestrijding. Of is dit kortzichtigheid? Denk jij dat als je 7 jaar antidepressiva gebruikt er nog kans op verbetering is dankzij die rommel?

Ik snap wat je bedoelt. Of ik het met je eens ben maakt niet uit, het gaat om het geven van medisch advies of aanbevelingen. Ik vind dat je daar een beetje mee op moet passen. Het zal ook wel loslopen in dit geval.

[geenidee]

@Stefan Ik bedoelde eigenlijk ook niet abrupt stoppen maar probeer het af te bouwen. Ik denk dat iemand dat voor zichzelf beter kan beslissen dan dat een gediplomeerd persoon dat kan. Uiteindelijk leeft iedereen in zijn eigen wereld en zeker iemand met een hoog iq moet zoiets kunnen beslissen. Ik snap echt wel dat het risico hoger wordt dat je rare dingen gaat doen als je het afbouwt of stopt. De kans dat je levenskwaliteit verbeterd door die troep niet meer te slikken is ook hoger. Ik zou het risico nemen als ik het zou gebruiken, wat voor leven heb je als je gevoelens afgevlakt zijn? Gevoelens zijn het belangrijkste wat een mens heeft. Antidepressiva zijn een medicijn voor de omgeving, het is symptoom bestrijding. Of is dit kortzichtigheid? Denk jij dat als je 7 jaar antidepressiva gebruikt er nog kans op verbetering is dankzij die rommel?

Ik snap wat je bedoelt. Of ik het met je eens ben maakt niet uit, het gaat om het geven van medisch advies of aanbevelingen. Ik vind dat je daar een beetje mee op moet passen. Het zal ook wel loslopen in dit geval.

Je hebt gelijk, had het iets te hard verwoord. Het was eigenlijk meer bedoeld als mening.

[Stefan]

Je hebt gelijk, had het iets te hard verwoord. Het was eigenlijk meer bedoeld als mening.

Zoiets dacht ik al wel.. iedere psycholoog die ik ooit heb gesproken ziet medicijnen als hulpmiddel, niet oplossing. Daarom kan ik ook zo kwaad worden als een huisarts die voorschrijft: in mijn optiek zou alleen de psychiater dat mogen doen. En dat dan ook nogeens alleen in overleg met de behandelend psycholoog.

Maar da's dan weer enkel mijn mening

[Tesselschade]

Hoi Not-sure,
Zelf werd ik ontzettend depressief van de antidepressiva die ik ooit kreeg. (wat op zich best grappig is, alleen het voelde niet zo ) ze zwakken nl. niet alleen de pieken naar beneden toe af, maar ook aan de bovenkant, en alles werd voor mij vlak en betekenisloos. Afschuwelijk! Het ontbreken van lichamelijke (en geestelijke) energie herken ik wel, het altijd maar op volle toeren draaien van je brein kost blijkbaar veel energie. Seksuele energie was niet bepaald tekort aan (mijn ex-man was degene met de hoofdpijn) maar sinds hij dus ' ex' is, ligt dat stil.

Ik denk dat je hier best wel eens op een hele goeie plek terecht gekomen zou kunnen zijn, merken dat je bepaald niet de enige bent en dat je je hier begrepen, (h)erkend en gewaardeerd zult voelen. Alleen al dat kan je nieuwe inzichten en daardoor nieuwe energie geven.
Dat wens ik je van harte toe!!

[m1960]

Hallo Not Sure!

Welkom hier!
Wat een verhaal zeg!
Wat betreft antidepressiva, ik gebruik ze wel en al zestien jaar. Ik heb ze drie keer onder begeleiding van een psychiater afgebouwd en drie keer ging het mis. En ja, het vlakt me af, maar helaas zijn de dalen bij mij dieper dan de hoogtepunten die er tegenover staan. Ik blijf dus gewoon slikken en neem de bijwerking voor lief. Het is maar net waar je de prioriteit stelt. Ik ben in staat er mee te leven en tegelijkertijd gelukkig te zijn!
Al hoop ik natuurlijk dat jij helemaal zonder kunt!

Groetjes Marlou