Hoogbegaafden zijn geen homogene groep. Zoveel is me wel duidelijk na wat maanden met het onderwerp bezig te zijn geweest en hier op het forum rond gehangen te hebben.
Als ik kijk naar het Delphi model en de drie kenmerken die Jacobsen noemt in the Gifted Adult (drive, complexiteit en intensiteit), dan herken ik mezelf daar meteen in. Als ik echt op het forum rond kijk, dan valt het me ook steeds meer op dat ik zelf een flink aantal punten toch ook wel behoorlijk anders ben dan velen hier. Of laat ik het anders zeggen, er komen best het een en ander aan topics voorbij waar ik mezelf niet in herken. Anderen ervaren dat anders, of dat lijkt zo afgaande op de hoeveelheid "feest der herkenning" posts die ik hier en daar voorbij zie komen.
Wat ik me nou afvraag... Zijn er mensen die zich juist daarin herkennen? In het gevoel dat je ook hier onder de HB-ers toch behoorlijk anders bent?
Re: herkenning en ook weer niet
Ik herken het fact dat ik mezelf niet herken in anderen. Ik denk dat we allemaal een andere focus hebben in het dagelijks leven. Groetjes, Rafaëlla
Re: herkenning en ook weer niet
Ik herken dat op zich ook wel hoor. Ieder mens is natuurlijk anders en heeft een ander referentiekader. Misschien is het ook wel zo dat juist de mensen die zich in een bepaald fenomeen herkennen juist reageren, en daarom lijkt het dat velen zich herkennen. Met sommige onderwerpen heb ik niets, dus daar reageer ik dan ook niet op.
Oo welke punten voel je jezelf anders? Wat ikzelf merk is dat ik hou van mensen die zich genuanceerd uitdrukken en openstaan voor de visie van een ander, en daardoor ook waar nodig bereid zijn hun eigen visie aan te passen. Niet bij iedereen ervaar ik dat op dit forum, maar wel bij de meerderheid, vergeleken met, bijvoorbeeld, het viva-forum waar we het laatst over hadden, waar ik dan zie dat het beslist niet de meerderheid is die zo denkt.
Oo welke punten voel je jezelf anders? Wat ikzelf merk is dat ik hou van mensen die zich genuanceerd uitdrukken en openstaan voor de visie van een ander, en daardoor ook waar nodig bereid zijn hun eigen visie aan te passen. Niet bij iedereen ervaar ik dat op dit forum, maar wel bij de meerderheid, vergeleken met, bijvoorbeeld, het viva-forum waar we het laatst over hadden, waar ik dan zie dat het beslist niet de meerderheid is die zo denkt.
Maak van je drijfveer een vikingschip
Re: herkenning en ook weer niet
Ja dat is waar natuurlijk. Mensen die zich ergens niet in herkennen reageren vaak niet. Aan de ene kant is dat fijn voor de herkenning bij de anderen, maar aan de andere kant ook ergens jammer ofzo. Je krijgt er zulke mooie geschakeerde discussies van anders.Isa schreef:Ik herken dat op zich ook wel hoor. Ieder mens is natuurlijk anders en heeft een ander referentiekader. Misschien is het ook wel zo dat juist de mensen die zich in een bepaald fenomeen herkennen juist reageren, en daarom lijkt het dat velen zich herkennen. Met sommige onderwerpen heb ik niets, dus daar reageer ik dan ook niet op.
Ik voel mezelf niet stereotyp HB als het bijvoorbeeld op leren aan komt. Ik heb als kind wel echt leren leren. Al op de basisschool leerden we al samenvattingen maken bijvoorbeeld. Ik ben dus ook nooit vastgelopen omdat ik nooit heb leren leren. Ik heb ook niet echt onder gepresteerd, iets wat veel HB-ers wel hebben mee gemaakt.Isa schreef:Op welke punten voel je jezelf anders?
Ik ben ook niet perfectionistisch in de zin dat ik perse wil excelleren in dingen of dat dingen 100% goed moeten zijn. In mijn keuken zit al jaren een stucprofiel los (en ik ben nog steeds te lui om het te repareren) en dat schilderij aan de muur hangt ook nog steeds scheef (en daar vielen anderen met Kerst al over).
De laatste tijd zoek ik zelfs bewust het tegenovergestelde op en loop ik de kantjes van dingen af, waarvan ik vroeger vond dat ik dat echt niet kon maken. Voel ik me heerlijk bij. Wat een bevrijding om je niet zo verantwoordelijk te voelen. Ik voel me dan een beetje als de ijverige leerling die je als docent eigenlijk de hemel in wil prijzen als ze een keer niet haar huiswerk heeft gemaakt
Ik ken ook geen faalangst. Ik ben er juist van overtuigd dat ik alles kan wat ik wil kunnen.
Het is meestal stil in mijn hoofd. Alles rond "hoe zet ik mijn hersenen uit" en "hoe stop ik de eindeloze stroom gedachten" herken ik helemaal niet. In mijn hoofd is het meestal een weldadig walhalla van rust.
Zo zijn er nog wel meer dingen. Maar omdat ik met uitstelgedrag wel veel overeenkomsten zie met andere HB-ers, ga ik dit berichtje toch maar niet te lang maken en weer wat gaan doen aan mijn onderzoek.
Dito.Wat ikzelf merk is dat ik hou van mensen die zich genuanceerd uitdrukken en openstaan voor de visie van een ander, en daardoor ook waar nodig bereid zijn hun eigen visie aan te passen.
Ik zat het net nog aan iemand uit te leggen, maar juist het voeren van een "gesprek" (IRL of digitaal), maakt dat ik ideeën ontwikkel. Ik kan dus ook niets met mensen die maar één waarheid (hun waarheid) hebben. Dat blokkeert dat gesprek en dus ook mijn denken.
Re: herkenning en ook weer niet
Wat fijn moet dat zijn, een oase van rust in je hoofd 
Dat heb ik eigenlijk alleen als ik slaap, denk ik. Of als ik iets relaxed doe zoals een strandwandeling ofzo.
Dat perfectionisme is misschien ook wel relatief. Ik had nooit het perfectionisme van mijn vader, die over alles drie keer zo lang doet zodat het drie keer zo mooi wordt, maar meer de faalangstvariant, zoals ergens niet mee durven beginnen uit angst dat het niet goed genoeg is. Nu is dat minder, maar het is er nog wel. Ik vond mezelf juist altijd heel nonchalant, want als de uitdaging eraf was moest het snel af, bv op school voor een opdracht. Of misschien is dat juist onbewust een excuus, om achteraf te kunnen zeggen dat ik niet alles gegeven heb als ik niet tevreden genoeg was. Dus soms denk ik er wel eens over na of perfectionisme en faalangst toch best dicht bij elkaar kunnen liggen.
Maar er zijn ook dingen waar je jezelf juist wel in herkent. Ik zal eens teruglezen, want dat had je in je voorstelpost beschreven. Heb je die herkenning wel nog steeds?
Met De Waarheid-mensen is het vaak vermoeiend discussiëren merk ik. Van die mensen die iets in hun hoofd hebben, en dat is dan gewoon zo en daar is dan geen speld tussen te krijgen. Meestal zeg ik dan: 'ja, is goed' en dan trek ik mijn eigen plan.
Schiet misschien niet in alle situaties op, maar is wel de minste weerstand. Hoe ga jij daarmee om?
Dat heb ik eigenlijk alleen als ik slaap, denk ik. Of als ik iets relaxed doe zoals een strandwandeling ofzo. Dat perfectionisme is misschien ook wel relatief. Ik had nooit het perfectionisme van mijn vader, die over alles drie keer zo lang doet zodat het drie keer zo mooi wordt, maar meer de faalangstvariant, zoals ergens niet mee durven beginnen uit angst dat het niet goed genoeg is. Nu is dat minder, maar het is er nog wel. Ik vond mezelf juist altijd heel nonchalant, want als de uitdaging eraf was moest het snel af, bv op school voor een opdracht. Of misschien is dat juist onbewust een excuus, om achteraf te kunnen zeggen dat ik niet alles gegeven heb als ik niet tevreden genoeg was. Dus soms denk ik er wel eens over na of perfectionisme en faalangst toch best dicht bij elkaar kunnen liggen.
Maar er zijn ook dingen waar je jezelf juist wel in herkent. Ik zal eens teruglezen, want dat had je in je voorstelpost beschreven. Heb je die herkenning wel nog steeds?
Met De Waarheid-mensen is het vaak vermoeiend discussiëren merk ik. Van die mensen die iets in hun hoofd hebben, en dat is dan gewoon zo en daar is dan geen speld tussen te krijgen. Meestal zeg ik dan: 'ja, is goed' en dan trek ik mijn eigen plan.
Schiet misschien niet in alle situaties op, maar is wel de minste weerstand. Hoe ga jij daarmee om?Maak van je drijfveer een vikingschip
Re: herkenning en ook weer niet
Om nog even op de openingspost aan te haken: wanneer je kijkt naar de klassieke normaalverdeling:
Kan het net lijken alsof hoogbegaafden in dezelfde hoek zitten, een homogeen deel van de bevolking zijn.
In de praktijk is hoogbegaafd zijn inderdaad het verder uit het midden liggen. Maar hoogbegaafden liggen niet dezelfde kant op uit het midden. Wacht, ik maak even een crappy tekening om mijn punt te illustreren:
A en B hebben in dit voorbeeld allebei een IQ van zo tegen de 150 - maar liggen diametraal tegenover elkaar. Met visies, denkbeelden en behoeften die net zo ver uit elkaar liggen. Deels zullen zij zich in hun IQ gelijke herkennen; maar voor een groot deel niet.
B herkent zich misschien in anderen dingen (ik noem maar wat, allebei dol op poezen) wel enorm in D en heeft op die manier een 'klik'.
C herkent zich misschien wel in gelijke mate in A en B, maar snapt niet zo goed waarom A en B het niet met elkaar kunnen vinden.
And so on, and so forth... en dan is IQ nog een dubieuze maatstaf in deze ook.
Kan het net lijken alsof hoogbegaafden in dezelfde hoek zitten, een homogeen deel van de bevolking zijn.
In de praktijk is hoogbegaafd zijn inderdaad het verder uit het midden liggen. Maar hoogbegaafden liggen niet dezelfde kant op uit het midden. Wacht, ik maak even een crappy tekening om mijn punt te illustreren:
A en B hebben in dit voorbeeld allebei een IQ van zo tegen de 150 - maar liggen diametraal tegenover elkaar. Met visies, denkbeelden en behoeften die net zo ver uit elkaar liggen. Deels zullen zij zich in hun IQ gelijke herkennen; maar voor een groot deel niet.
B herkent zich misschien in anderen dingen (ik noem maar wat, allebei dol op poezen) wel enorm in D en heeft op die manier een 'klik'.
C herkent zich misschien wel in gelijke mate in A en B, maar snapt niet zo goed waarom A en B het niet met elkaar kunnen vinden.
And so on, and so forth... en dan is IQ nog een dubieuze maatstaf in deze ook.
Re: herkenning en ook weer niet
Ja, alleen gaat het dan om onderwerpen die om de een of andere manier op het forum wat minder aan de orde komen. Dan gaat het meer om de kenmerkende eigenschappen zoals dus die complexiteit, drive en intensiteit (die komen in dat boek aan de orde dat ik je eerder noemde).Isa schreef: Heb je die herkenning wel nog steeds?
Op die aspecten heb ik - zoals zo veel andere HB-ers - altijd veel kritiek gehad van anderen: Ga niet zo snel. Doe eens rustig. Wind je niet zo op. Maak je niet zo druk. Etc. Het is een soort bevrijding om me te realiseren dat die dingen juist heel normaal zijn. Het is heel bijzonder om mee te maken dat er mensen zijn die deze dingen in mij juist waarderen. Die juist zeggen "Go fast!" en "Vertel, ik wil weten wat je denkt!"
Dat hangt af van het onderwerp (d.w.z. hoe belangrijk ik het vind en hoe dicht het bij me staat) en van mijn stemmingMet De Waarheid-mensen is het vaak vermoeiend discussiëren merk ik. Van die mensen die iets in hun hoofd hebben, en dat is dan gewoon zo en daar is dan geen speld tussen te krijgen. Meestal zeg ik dan: 'ja, is goed' en dan trek ik mijn eigen plan.
Soms laat ik het links liggen en reageer ik niet. Andere keren krijgt iemand de wind van voren en ga ik vol de confrontatie aan Ik kan best een felle donder zijn als ik me niet gehoord voel en ik het wel belangrijk vind 
Alles er tussenin kan ook. Maar ik ben niet van nature een pleaser / vermijder Zou best eens relaxt zijn om dat wat meer te doen 
Ach ja, ik moet nog wat te leren hebben de komende 70 jaar 
Re: herkenning en ook weer niet
Je hebt je roeping gemist PicassoArjan schreef:In de praktijk is hoogbegaafd zijn inderdaad het verder uit het midden liggen. Maar hoogbegaafden liggen niet dezelfde kant op uit het midden. Wacht, ik maak even een crappy tekening om mijn punt te illustreren:
A en B hebben in dit voorbeeld allebei een IQ van zo tegen de 150 - maar liggen diametraal tegenover elkaar. Met visies, denkbeelden en behoeften die net zo ver uit elkaar liggen. Deels zullen zij zich in hun IQ gelijke herkennen; maar voor een groot deel niet.
B herkent zich misschien in anderen dingen (ik noem maar wat, allebei dol op poezen) wel enorm in D en heeft op die manier een 'klik'.
C herkent zich misschien wel in gelijke mate in A en B, maar snapt niet zo goed waarom A en B het niet met elkaar kunnen vinden.
And so on, and so forth... en dan is IQ nog een dubieuze maatstaf in deze ook.
Ik begrijp je punt, maar kan het niet rijmen met wat ik ervaar op het forum. Je zou namelijk verwachten dat de spreiding van die puntjes buiten de cirkel wel enigszins gelijkmatig verdeeld is. Zo teken je het ook. Rondom zijn overal donkere stippen. Op die manier is er dus altijd wel enige mate van herkenning te vinden.
Normaal zou je die argumentatie onderuit kunnen halen door te zeggen dat de kans dat je iemand tegen komt die op je lijkt in de maatschappij niet zo groot is, omdat er nou eenmaal relatief weinig HB-ers zijn en er nog minder zijn die op je lijken. Maar op een HB forum is de concentratie HB-ers hoog en dan is het toch gek dat er sommige mensen zijn die veel herkenning vinden en anderen die het weinig vinden. Dan lijkt het net alsof de spreiding rondom niet gelijk is.
Re: herkenning en ook weer niet
Een soort van 'pick your battles' is niet verkeerd inderdaad. Veel dingen zijn het me gewoon niet waard om me druk over te maken, zeker als ik de ervaring bij een bepaald persoon al heb dat die er toch nooit voor open zal staan. Van de andere kant kan ik behoorlijk fel zijn over dingen die me echt aan het hart liggen. Maar soms is er ook de sfeer niet naar, bijvoorbeeld op een feestje. Dan probeer ik me in te houden maar dan broeit er wel wat.
En inderdaad, zoals je al zegt, de hb-manier van denken is niet slechter of beter. Dus net zoals dat ik me levendig kan voorstellen dat anderen niet zitten te wachten op een hb'er die zich heel erg uit de hoogte gedraagt vind ik het ook wel zo prettig als niet-hb'ers dat 'snelle' eens even niet negatief proberen uit te leggen, maar het gewoon accepteren als een karaktereigenschap die er ook mag zijn.
En inderdaad, zoals je al zegt, de hb-manier van denken is niet slechter of beter. Dus net zoals dat ik me levendig kan voorstellen dat anderen niet zitten te wachten op een hb'er die zich heel erg uit de hoogte gedraagt vind ik het ook wel zo prettig als niet-hb'ers dat 'snelle' eens even niet negatief proberen uit te leggen, maar het gewoon accepteren als een karaktereigenschap die er ook mag zijn.
Maak van je drijfveer een vikingschip
Re: herkenning en ook weer niet
Eva schreef:Ik begrijp je punt, maar kan het niet rijmen met wat ik ervaar op het forum. Je zou namelijk verwachten dat de spreiding van die puntjes buiten de cirkel wel enigszins gelijkmatig verdeeld is. Zo teken je het ook. Rondom zijn overal donkere stippen. Op die manier is er dus altijd wel enige mate van herkenning te vinden.
Normaal zou je die argumentatie onderuit kunnen halen door te zeggen dat de kans dat je iemand tegen komt die op je lijkt in de maatschappij niet zo groot is, omdat er nou eenmaal relatief weinig HB-ers zijn en er nog minder zijn die op je lijken. Maar op een HB forum is de concentratie HB-ers hoog en dan is het toch gek dat er sommige mensen zijn die veel herkenning vinden en anderen die het weinig vinden. Dan lijkt het net alsof de spreiding rondom niet gelijk is.
Dat klopt, het forum wordt bezocht door (of beter gesteld: volgeschreven door, aangezien maar iets van 1% van de geregistreerde gebruikers regelmatig post, en de pool ongeregistreerden is nog veel groter) een bepaalde subset van de hoogbegaafden. Deels zullen mensen hier erkenning vinden, deels niet.
De gele vlek op mijn eerdere Picasso is maar een voorbeeld hoor; in werkelijkheid zijn er geen harde gegevens over welk deel van de doelgroep het forum bezoekt.
Re: herkenning en ook weer niet
Ik denk dat hoogbegaafdheid een catalysator is voor persoonlijkheid en karakter, ergo, het versterkt ook nog eens wie je echt bent naast dat je de 'algemene' kenmerken van hoogbegaafdheid hebt.Eva schreef:Je hebt je roeping gemist PicassoArjan schreef:In de praktijk is hoogbegaafd zijn inderdaad het verder uit het midden liggen. Maar hoogbegaafden liggen niet dezelfde kant op uit het midden. Wacht, ik maak even een crappy tekening om mijn punt te illustreren:
A en B hebben in dit voorbeeld allebei een IQ van zo tegen de 150 - maar liggen diametraal tegenover elkaar. Met visies, denkbeelden en behoeften die net zo ver uit elkaar liggen. Deels zullen zij zich in hun IQ gelijke herkennen; maar voor een groot deel niet.
B herkent zich misschien in anderen dingen (ik noem maar wat, allebei dol op poezen) wel enorm in D en heeft op die manier een 'klik'.
C herkent zich misschien wel in gelijke mate in A en B, maar snapt niet zo goed waarom A en B het niet met elkaar kunnen vinden.
And so on, and so forth... en dan is IQ nog een dubieuze maatstaf in deze ook.
Ik begrijp je punt, maar kan het niet rijmen met wat ik ervaar op het forum. Je zou namelijk verwachten dat de spreiding van die puntjes buiten de cirkel wel enigszins gelijkmatig verdeeld is. Zo teken je het ook. Rondom zijn overal donkere stippen. Op die manier is er dus altijd wel enige mate van herkenning te vinden.
Normaal zou je die argumentatie onderuit kunnen halen door te zeggen dat de kans dat je iemand tegen komt die op je lijkt in de maatschappij niet zo groot is, omdat er nou eenmaal relatief weinig HB-ers zijn en er nog minder zijn die op je lijken. Maar op een HB forum is de concentratie HB-ers hoog en dan is het toch gek dat er sommige mensen zijn die veel herkenning vinden en anderen die het weinig vinden. Dan lijkt het net alsof de spreiding rondom niet gelijk is.
Daarnaast denk ik ook dat het een versterking geeft van jouw type denken en voelen, en sommige typen zijn nu eenmaal zeldzamer dan anderen.
Re: herkenning en ook weer niet
Ik denk dat hoogbegaafdheid een onderdeel is van je karakter. Juist door die hoogbegaafdheid ben je wie je nu bent, anders zou je hele persoonlijkheid anders zijn geweest.
Maak van je drijfveer een vikingschip
Re: herkenning en ook weer niet
Klopt, dat is eigenlijk ook wat ik zeg, al ben ik niet van mening dat het onderdeel is van je karakter, maar meer een potentie tot het versterken en vormen van je karakter. Een soort platform.Isa schreef:Ik denk dat hoogbegaafdheid een onderdeel is van je karakter. Juist door die hoogbegaafdheid ben je wie je nu bent, anders zou je hele persoonlijkheid anders zijn geweest.
Re: herkenning en ook weer niet
mooi verwoordRobberson schreef: Klopt, dat is eigenlijk ook wat ik zeg, al ben ik niet van mening dat het onderdeel is van je karakter, maar meer een potentie tot het versterken en vormen van je karakter. Een soort platform.
Everybody is a genius. But if you judge a fish by its ability to climb a tree, it will live its whole life believing that it is stupid.
Re: herkenning en ook weer niet
Oh wat fijn dit topic. Want Eva, ik herken veel in wat je zegt!! (hm hier zitten meerdere lagen in Ik herken je in het vaak geen herkenning vinden... Maar wie weet herkennen wij dan weer veel dingen in elkaar? Of toch niet?)
Ik ben me de afgelopen tijd naast dit forum ook irl gaan storten in het hb-contact en heb daar soms wel teleurstellende ervaringen mee gehad. Dat ik wel zag wat de overeenkomsten waren tussen mij en de anderen, maar dat de onderlinge verschillen tegelijkertijd ook erg groot waren. Vaak had dat met leeftijd en generatie te maken, ik ben meestal de jongste (27). Maar ook met leeftijdsgenoten hebben anderen soms weer hele andere interesses dan ik. Ik heb nu na een half jaar en een heel aantal bijeenkomsten wat meer het gevoel dat ik snap wat hb nou precies wel en niet is, en wat dus in mijzelf van het hb-zijn komt en wat individueel aan mij is. Ik heb zelf het gevoel dat mijn hb-zijn interacteert met mijn persoonlijkheid en inderdaad, wat iemand hierboven zegt, mijn persoonlijkheid versterkt.
Voorbeeld: ik ben van jongs af aan erg geinteresseerd in feminisme. Dat heeft waarschijnlijk wel iets te maken met het doorzien van patronen en met een sterk rechtvaardigheidsgevoel, dus met hb-zijn. Ik denk dat het ook wel iets te maken heeft met mijn frustratie, heel jong al, dat mensen niet begrepen dat ik gelijk had, terwijl ze een jongen die een serieus gezicht trok op hun woord geloofden ook al was het klinkklare onzin wat hij zei. De manier waarop ik feminist ben, is ook heel erg hb: boeken verslinden, erover willen schrijven, tegelijkertijd een aantal nare ervaringen met ruzies en conflicten omdat mensen gewoon niet begrijpen wat ik bedoel, ervaringen met 'ik heb gelijk maar kan het niet krijgen' enz. Maar, dat ik feminist ben is tegelijkertijd ook heel individueel. Ik heb de indruk dat de meeste hb'ers niet actief feminist zijn. Dat bedoel ik dus met: mijn hb-zijn en andere aspcten van mijn persoonlijkheid interacteren met elkaar.
Ik ben verder ook geen onderpresteerder. Ik ben mijn schooltijd goed doorgekomen qua cijfers (emotioneel wat minder) en heb ook een universitaire opleiding afgerond met goed resultaat. Soms brengt dat me bijna aan het twijfelen of ik dan wel hb kan zijn. Moet je geen schoolproblemen hebben als hb'er? Maar ik heb ook goed leren leren. Mijn ouders en broers hadden het nooit zo over hb maar gaven mij wel tips om om te gaan met de andere manier van denken waaruit onderwijs wordt gegeven (zo van 'gewoon geduld hebben, in de bovenbouw wordt het minder schools en dan wordt het makkelijker voor jou'). En mijn moeder is remedial teacher, dus ik had een ouder die gespecialiseerd is in het leren leren van kinderen. Verder had ik dus wel erg faalangst vanaf de middelbare school, ik was altijd bang dat ik bij het vogende tentamen door de mand zou vallen (imposter syndrome), wat mij ertoe aanzette heel hard te leren. Ook daardoor haalde ik hoge cijfers. Plus dat ik in de kast zat over mijn seksuele voorkeur en mijn frustratie daarover in het leren stak, in fanatiek latijn leren en dat soort dingen.
Ik denk dat mensen die wel erg last van onderpresteren hebben gehad eerder op dit soort fora terecht komen omdat hun problemen ingrijpender kunnen zijn dan die van hb's die door het doen van b.v. een academische opleiding relatief meer omringd zijn door gelijken. Ik heb als onderzoeker bijvoorbeeld wel een paar hoogbegaafde collega's (zegt mijn hb-dar). Maar als je dat niet hebt is de afstand tussen jou en anderen zo enorm groot. En hoe meer last je hebt van die afstand hoe eerder je lotgenotencontact op gaat zoeken. (Niet dat ik de problemen van hoogopgeleide hb'ers wil bagatelliseren trouwens, verre van.)
Ik herken je in het vaak geen herkenning vinden... Maar wie weet herkennen wij dan weer veel dingen in elkaar? Of toch niet?)Ik ben me de afgelopen tijd naast dit forum ook irl gaan storten in het hb-contact en heb daar soms wel teleurstellende ervaringen mee gehad. Dat ik wel zag wat de overeenkomsten waren tussen mij en de anderen, maar dat de onderlinge verschillen tegelijkertijd ook erg groot waren. Vaak had dat met leeftijd en generatie te maken, ik ben meestal de jongste (27). Maar ook met leeftijdsgenoten hebben anderen soms weer hele andere interesses dan ik. Ik heb nu na een half jaar en een heel aantal bijeenkomsten wat meer het gevoel dat ik snap wat hb nou precies wel en niet is, en wat dus in mijzelf van het hb-zijn komt en wat individueel aan mij is. Ik heb zelf het gevoel dat mijn hb-zijn interacteert met mijn persoonlijkheid en inderdaad, wat iemand hierboven zegt, mijn persoonlijkheid versterkt.
Voorbeeld: ik ben van jongs af aan erg geinteresseerd in feminisme. Dat heeft waarschijnlijk wel iets te maken met het doorzien van patronen en met een sterk rechtvaardigheidsgevoel, dus met hb-zijn. Ik denk dat het ook wel iets te maken heeft met mijn frustratie, heel jong al, dat mensen niet begrepen dat ik gelijk had, terwijl ze een jongen die een serieus gezicht trok op hun woord geloofden ook al was het klinkklare onzin wat hij zei. De manier waarop ik feminist ben, is ook heel erg hb: boeken verslinden, erover willen schrijven, tegelijkertijd een aantal nare ervaringen met ruzies en conflicten omdat mensen gewoon niet begrijpen wat ik bedoel, ervaringen met 'ik heb gelijk maar kan het niet krijgen' enz. Maar, dat ik feminist ben is tegelijkertijd ook heel individueel. Ik heb de indruk dat de meeste hb'ers niet actief feminist zijn. Dat bedoel ik dus met: mijn hb-zijn en andere aspcten van mijn persoonlijkheid interacteren met elkaar.
Ik ben verder ook geen onderpresteerder. Ik ben mijn schooltijd goed doorgekomen qua cijfers (emotioneel wat minder) en heb ook een universitaire opleiding afgerond met goed resultaat. Soms brengt dat me bijna aan het twijfelen of ik dan wel hb kan zijn. Moet je geen schoolproblemen hebben als hb'er? Maar ik heb ook goed leren leren. Mijn ouders en broers hadden het nooit zo over hb maar gaven mij wel tips om om te gaan met de andere manier van denken waaruit onderwijs wordt gegeven (zo van 'gewoon geduld hebben, in de bovenbouw wordt het minder schools en dan wordt het makkelijker voor jou'). En mijn moeder is remedial teacher, dus ik had een ouder die gespecialiseerd is in het leren leren van kinderen. Verder had ik dus wel erg faalangst vanaf de middelbare school, ik was altijd bang dat ik bij het vogende tentamen door de mand zou vallen (imposter syndrome), wat mij ertoe aanzette heel hard te leren. Ook daardoor haalde ik hoge cijfers. Plus dat ik in de kast zat over mijn seksuele voorkeur en mijn frustratie daarover in het leren stak, in fanatiek latijn leren en dat soort dingen.
Ik denk dat mensen die wel erg last van onderpresteren hebben gehad eerder op dit soort fora terecht komen omdat hun problemen ingrijpender kunnen zijn dan die van hb's die door het doen van b.v. een academische opleiding relatief meer omringd zijn door gelijken. Ik heb als onderzoeker bijvoorbeeld wel een paar hoogbegaafde collega's (zegt mijn hb-dar). Maar als je dat niet hebt is de afstand tussen jou en anderen zo enorm groot. En hoe meer last je hebt van die afstand hoe eerder je lotgenotencontact op gaat zoeken. (Niet dat ik de problemen van hoogopgeleide hb'ers wil bagatelliseren trouwens, verre van.)
I have no face. Other people have faces; they are here. Their world is the real world. The things they lift are heavy. They say Yes, they say No; whereas I shift and change and am seen through in a second.
(Virginia Woolf ~ The Waves)
(Virginia Woolf ~ The Waves)
Re: herkenning en ook weer niet
Ik denk dat ik wat dat betreft ontzettend geluk heb gehad. De eerste HB-bijeenkomst waar ik heen ging, kwam ik toevalligerwijs (?) te zitten tegenover iemand waar ik instant een klik mee had. Zoveel herkenning, zoveel overeenkomsten in de manier van denken, interesses en overtuigingen. Ik kan het gesprek van die avond niet anders omschrijven dan dat het over de tafel bubbelde. Een hele intense connectie from the get go, een soort meeting of the souls. Ik realiseerde me pas later hoe zeldzaam zo'n connectie ook in HB-land is.Nalle schreef:Ik ben me de afgelopen tijd naast dit forum ook irl gaan storten in het hb-contact en heb daar soms wel teleurstellende ervaringen mee gehad. Dat ik wel zag wat de overeenkomsten waren tussen mij en de anderen, maar dat de onderlinge verschillen tegelijkertijd ook erg groot waren. Vaak had dat met leeftijd en generatie te maken, ik ben meestal de jongste (27). Maar ook met leeftijdsgenoten hebben anderen soms weer hele andere interesses dan ik. Ik heb nu na een half jaar en een heel aantal bijeenkomsten wat meer het gevoel dat ik snap wat hb nou precies wel en niet is, en wat dus in mijzelf van het hb-zijn komt en wat individueel aan mij is. Ik heb zelf het gevoel dat mijn hb-zijn interacteert met mijn persoonlijkheid en inderdaad, wat iemand hierboven zegt, mijn persoonlijkheid versterkt.
Re: herkenning en ook weer niet
Oh ja, dit topic inderdaad 
I have no face. Other people have faces; they are here. Their world is the real world. The things they lift are heavy. They say Yes, they say No; whereas I shift and change and am seen through in a second.
(Virginia Woolf ~ The Waves)
(Virginia Woolf ~ The Waves)
Re: herkenning en ook weer niet
Yep, het begon met erg veel herkenning toen ik redelijk jong was, maar de laatste tijd merk ik dat de herkenning meer en meer af neemt.Wat ik me nou afvraag... Zijn er mensen die zich juist daarin herkennen? In het gevoel dat je ook hier onder de HB-ers toch behoorlijk anders bent?
Inactief, in afwachting tot permanente verwijdering van het account