Een gedichtje over "het talent" van mijn moeder en mijn gedachten daarbij........
Toen ik nog klein was, maakte ze heel veel kleding zelf. Dikwijls maakte ze ook een eigen patroon, maar die klopte op de een of andere manier niet zo. (Te strak onder de oksels of een verkeerde naad op de schouders, waardoor de mouwen niet goed zaten enz.)
Een eigen willetje
Ken jij ook van die moeders
Die zeggen wat je moet dragen?
's Morgens leggen ze je kleding klaar
Zonder ook maar iets te vragen.
Het doet er niet toe wat mijn mening is
Ze zegt: "Doe dit maar aan".
Ik wil dat heel graag zelf bepalen
Maar zie me nu eens staan!
Een vreselijke stomme truttenjurk
Met afschuwelijk grote knopen!
Je denkt toch zeker zelf niet
Dat ik hierin zal gaan lopen?
Ja ik weet, je hebt hem zelf gemaakt
Maar ik vind hem echt niet cool!
Stom patroon en stomme kleuren
Jij begrijpt echt niet hoe ik mij voel!
Moet ik nu echt reclame maken
Voor iets wat jij bedenkt?
Je hebt echt niet in de gaten
Hoe erg je mij hiermee krenkt!
Als jij jezelf zo goed vindt,
Draag zelf die jurk dan maar!
Dan weet je tenminste hoe dat is:
Al die mensen met hun commentaar!
Als ik zelf later kinderen heb
Zal ik ze niet zo kwellen!
Zij kiezen hun eigen kleren uit
Want dat mogen ze mij vertellen!
Groetjes Marlou