Hoe aanvaard ik mijzelf?

[Remmie]

Ik zal proberen mijn vraag duidelijk te stellen, en dit kort te houden.

Ik ervaar de laatste tijd weer zo'n haat liefdes verhouding met andere mensen. In de zin dat ik altijd hoop op een soort van diepere connectie met mensen. Ik heb vaak het gevoel dat ik bv 5 % met iemand overeen kom. Bijvoorbeeld ik deel met die persoon een muziek passie, of een bepaalde interesse, of hobby. Maar daar blijf het vaak ook maar bij. Voor de rest van de 95 % kan ik bv niet terecht bij die persoon. Wel kan ik dit weer opsplitsen onder andere mensen. En waar zij gelukkig lijken met hun staat van zijn, verlang ik of hoop ik soms op meer.

Maar hoe aanvaard je in het leven, dat de wereld op bepaalde vlakken gewoon oppervlakkig is?
(En je zelf voelt dat je meer eruit kan halen)

Hoe aanvaard je dat jij als hb'er er soms eens met je kop boven uit steekt?
(zonder afgunst, of een gevoel van wanhoop dat niemand anders eruit steekt (niet altijd natuurlijk))

Ik gaf gisteren dit voorbeeld: het is soms het gevoel dat je als dokter je patiënten kan helpen maar omgekeerd niet, in bepaalde mate. (niet altijd)
Soms is het simpelste advies het beste, maar wat als jij als hb'er nu durft te zeggen 'ik neem er geen genoegen meer mee'?

Hoe aanvaard voor jezelf dat je anders bent, zonder ontevreden te zijn over een ander noch over jezelf?

Hier worstel ik enorm mee. Dus tips of advies zijn altijd welkom.

[Terrasano]

Wat zou je graag nog meer willen zien van mensen, of van het leven? Wat is die hoop die je omschrijft.

[Remmie]

Wel goeie vraag,
Ik denk mss om het heel simpel uit te drukken, verscheidenheid.

De drive hebben, om in miljoenen dingen geïnteresseerd te zijn, open-minded zijn, verder durven kijken dan dat je neus lang is, buiten je eigen leefwereld denken, durven analyseren, denken over het onmogelijke bv in fantasie, of in film, of zelfs het heelal of het leven, openstaan voor discussie zonder een ander daarin af te kraken, kunstzinnigheid, creativiteit, diepzinnige gesprekken en niet altijd over koetjes en kalfjes babbelen, willen reizen, dingen maken, spontaan dingen delen, enthousiasme, spontaniteit...

Het kan mss ook wel aan de plaats liggen, want ik weet dat er nog veel mensen zijn die deze eigenschappen hebben, daar niet van. Of ik zie ze niet, of ze tonen ze niet. Belgen kunnen nu al eens introvert of gesloten zijn. En dan kom ik weer over als de excentriekeling

Nog een voorbeeld is, als iemand iets zegt over een onderwerp, probeer ik daar over mee te babbelen, door linken te leggen, door iets dat ik weet of bv toevallig heb gelezen. Maar omgekeerd gebeurt dit niet zo vaak, en krijg ik het "pff dat weet ik niet" antwoord, en de discussie is over.
En op dat vlak hoop ik ook op meer

Snap je?

i

[Eva]

Eigenlijk zoek je dus mede HB-ers...

[Remmie]

nja idd, mss wel ja.
Het enigste verschil is nu, nadat ik weet dat ik Hb'er ben, is dat er een naam op geplakt is.
En stiekem hoop ik eigenlijk, dat ik iemand ontmoet die zo is in het dagelijks leven.

Dat eenzame gevoel, en al de emoties er rond blijven maar steeds terugkomen.
Hoe aanvaard ik dat eindelijk eens in mijn leven?

[Eva]

Misschien zoek je het in de verkeerde hoek?

Ben je wel eens bij een HB bijeenkomst geweest? Er zijn natuurlijk geen garanties dat je op zo'n bijeenkomst iemand tegen komt waarmee je een klik hebt (ook onder de HB-ers zijn veel verschillen), maar de kans is wel groter dan zomaar op straat.

Het soort contact en het soort gesprekken dat je omschrijft heb ik geregeld met mensen. Niet toevalligerwijs zijn dat HB-ers of mensen waarvan ik een sterk vermoeden heb dat ze HB zijn.

Dat eenzame gevoel, en al de emoties er rond blijven maar steeds terugkomen.
Hoe aanvaard ik dat eindelijk eens in mijn leven?

Dat is niet gek als je dat soort contacten niet hebt. Het is ook niet iets waarvan ik denk dat je het zou moeten willen aanvaarden. Dan ontken je jezelf en je eigen behoeften. Geen goed plan, want zoiets kan je wel een tijdje onderdrukken, maar uiteindelijk bijt het je 10 keer zo hard in je eigen staart.

Ik denk juist dat je op zoek zou moeten gaan naar mensen waar je dat contact wel mee hebt. De kans dat je die tegen komt bij de supermarkt is alleen niet zo groot. Dus je zult het denk ik actief moeten zoeken op plekken waar de kans groter is.

[Unity]

Hoe aanvaard voor jezelf dat je anders bent, zonder ontevreden te zijn over een ander noch over jezelf?

Hier worstel ik enorm mee. Dus tips of advies zijn altijd welkom.

Remmie, wat heel duidelijk in jouw openingspost naar voren komt is dat je niet zozeer bezig bent met het proberen een diepteconnectie tot stand te brengen (momenteel), maar dat je op zoek bent naar aanvaarding van het feit dat je die diepere connectie niet vindt.

Het is denk ik wel van belang om die twee voor jezelf duidelijk uit elkaar te houden omdat het twee heel verschillende processen zijn;
- het trachten een realiteit te veranderen; de aandacht is gericht naar buiten
- het trachten je houding ten aanzien van een realiteit te veranderen; de aandacht is gericht naar binnen

[DanielM]

En waar zij gelukkig lijken met hun staat van zijn, verlang ik of hoop ik soms op meer.

Maar hoe aanvaard je in het leven, dat de wereld op bepaalde vlakken gewoon oppervlakkig is?
(En je zelf voelt dat je meer eruit kan halen)

Het doet mij denken aan een stukje dat ik ooit over Plato las: “Voor hem vloeide hieruit voort dat het belangrijkste levensdoel van een intelligent mens het doorschouwen van de oppervlakte is, om zo door te dringen tot de eigenlijke realiteit.”

Waar de 'oppervlakte' met de aandacht naar buiten gericht is, en de 'eigenlijke realiteit' met de aandacht naar binnen. Wellicht dat Unity ook wel eens iets van Plato gelezen heeft. In het andere geval zou het puur toeval zijn, en kunnen we haar scharen onder een van de grootste ‘denkers’ die de geschiedenis kent.

Misschien dat aanvaarding (!) van de oppervlakte wel deuren doet openen naar ‘the most powerful weapon in this universe’ wat de aanvaarding (!) van de oppervlakte veel eenvoudiger zou maken.

[Terrasano]

Wel goeie vraag,
Ik denk mss om het heel simpel uit te drukken, verscheidenheid.

De drive hebben, om in miljoenen dingen geïnteresseerd te zijn, open-minded zijn, verder durven kijken dan dat je neus lang is, buiten je eigen leefwereld denken, durven analyseren, denken over het onmogelijke bv in fantasie, of in film, of zelfs het heelal of het leven, openstaan voor discussie zonder een ander daarin af te kraken, kunstzinnigheid, creativiteit, diepzinnige gesprekken en niet altijd over koetjes en kalfjes babbelen, willen reizen, dingen maken, spontaan dingen delen, enthousiasme, spontaniteit...

Het kan mss ook wel aan de plaats liggen, want ik weet dat er nog veel mensen zijn die deze eigenschappen hebben, daar niet van. Of ik zie ze niet, of ze tonen ze niet. Belgen kunnen nu al eens introvert of gesloten zijn. En dan kom ik weer over als de excentriekeling

Nog een voorbeeld is, als iemand iets zegt over een onderwerp, probeer ik daar over mee te babbelen, door linken te leggen, door iets dat ik weet of bv toevallig heb gelezen. Maar omgekeerd gebeurt dit niet zo vaak, en krijg ik het "pff dat weet ik niet" antwoord, en de discussie is over.
En op dat vlak hoop ik ook op meer

Snap je?

i

Dat is wel herkenbaar inderdaad, als iemand ergens over begint wil ik ook altijd meepraten en ideeën en mogelijkheden opperen, en andersom gebeurt dat zelden tot nooit.

Ik snap het zeker, al doe ik al die zaken zelf ook niet echt meer omdat het altijd solo activiteiten worden door gebrek aan andere geïnteresseerden.. Alleen is het bij mij tegenwoordig meer het gebrek aan echt en dieper contact wat mij tegenstaat, met andere woorden een soort eenzaamheid. Ik hoef helemaal geen 100 onderwerpen uit te diepen puur voor het begrip alleen, met begrip kom ik niet verder, het contact is belangrijker dan de kennis an sich in mijn geval.

Eigenlijk is het vuur er bij mij zelf ook al een eind uit als ik eerlijk ben..

[Remmie]

Hoe aanvaard voor jezelf dat je anders bent, zonder ontevreden te zijn over een ander noch over jezelf?

Hier worstel ik enorm mee. Dus tips of advies zijn altijd welkom.

Remmie, wat heel duidelijk in jouw openingspost naar voren komt is dat je niet zozeer bezig bent met het proberen een diepteconnectie tot stand te brengen (momenteel), maar dat je op zoek bent naar aanvaarding van het feit dat je die diepere connectie niet vindt.

Het is denk ik wel van belang om die twee voor jezelf duidelijk uit elkaar te houden omdat het twee heel verschillende processen zijn;
- het trachten een realiteit te veranderen; de aandacht is gericht naar buiten
- het trachten je houding ten aanzien van een realiteit te veranderen; de aandacht is gericht naar binnen

Dat vind ik een mooie opmerking, maar tegelijkertijd is het, het kip en het ei verhaal.

Door diepzinnige gesprekken aan te gaan, of tot stand te brengen, ben ik al vaak gebotst tegen de onkunde van de andere partij. Op dat moment ga ik dan weer verder zoeken, maar blijf ik botsen. Waarna de situatie ontstaat dat ik blijf staan met een groot vraagteken boven mijn hoofd.
En dan word het gevaarlijk, want ik kan denken, jah ik ga door en probeer het opnieuw.
Of ik val in een wanhoop.

Deze gebeurtenissen zijn nu ook weer niet van vandaag op morgen gebeurd, dit is een ondervinding, van in de loop der jaren.

Maar een realiteit veranderen kan ik niet. Ik kan mss wel van plaats en situatie veranderen, maar ik kan niet eisen van een ander dat ze dieper gaat nadenkenen, of een diepere connectie wil.
Mijn houding veranderen zou wel lukken, maar dan moet ik aanvaarden dat ik die houding moet aannemen. En daar heb ik het moeilijk mee.
Want ergens ben ik dat niet, ik speel op dat vlak gewoon een rol, de sociale clown, die niet beter weet.

Maar zoals ik al zei, wat als je als hb nu eens zeg, "nee, ik doe niet meer mee."

Ik vind het 2 mooie punten om aan te werken, maar waar begin je met die houding te veranderen?

[Remmie]

En waar zij gelukkig lijken met hun staat van zijn, verlang ik of hoop ik soms op meer.

Maar hoe aanvaard je in het leven, dat de wereld op bepaalde vlakken gewoon oppervlakkig is?
(En je zelf voelt dat je meer eruit kan halen)

Het doet mij denken aan een stukje dat ik ooit over Plato las: “Voor hem vloeide hieruit voort dat het belangrijkste levensdoel van een intelligent mens het doorschouwen van de oppervlakte is, om zo door te dringen tot de eigenlijke realiteit.”

Waar de 'oppervlakte' met de aandacht naar buiten gericht is, en de 'eigenlijke realiteit' met de aandacht naar binnen. Wellicht dat Unity ook wel eens iets van Plato gelezen heeft. In het andere geval zou het puur toeval zijn, en kunnen we haar scharen onder een van de grootste ‘denkers’ die de geschiedenis kent.

Misschien dat aanvaarding (!) van de oppervlakte wel deuren doet openen naar ‘the most powerful weapon in this universe’ wat de aanvaarding (!) van de oppervlakte veel eenvoudiger zou maken.

DanielM,

Dit vind ik mooi gezegd!
“Voor hem vloeide hieruit voort dat het belangrijkste levensdoel van een intelligent mens het doorschouwen van de oppervlakte is, om zo door te dringen tot de eigenlijke realiteit.”

Het eerste beeld dat ik hier bij kreeg was, een beeld, dat ik op een zonnige dag de ander buiten aan het observeren ben, en ik rust gevonden heb. Dat ik idd kan aanvaarden dat een ander zus is, en ik zo ben.

"Waar de 'oppervlakte' met de aandacht naar buiten gericht is, en de 'eigenlijke realiteit' met de aandacht naar binnen."
Damn!
Dit slaat ergens wel de nagel op de kop!

Maar ik heb er wel een bedenking bij, stel dat ik in mijn eigen realiteit en de realiteit van een ander aanvaard. En ik de oppervlakte, die naar buiten gericht is, als iets waarneem dat buiten mijzelf is of staat. En ik aanvaard deze, in mijn eigen realiteit.
Maar wanneer de twee "werelden" of realiteiten elkaar kruisen, botst het weer. Want de ene kan mee in de andere, maar de andere kan niet mee in de ene. Moet ik dan "kleineren" en zeggen dat haar of zijns waarneming oppervlakkiger is dan die van mij?
En zelfs al zou dit waar zijn, wat moet ik dan met de rest van mijn waarneming?

Gewoon accepteren dat de rest, de rest is (van mijn waarneming), en dit met rust laten?
Foert zeggen?

[Remmie]

Wel goeie vraag,
Ik denk mss om het heel simpel uit te drukken, verscheidenheid.

De drive hebben, om in miljoenen dingen geïnteresseerd te zijn, open-minded zijn, verder durven kijken dan dat je neus lang is, buiten je eigen leefwereld denken, durven analyseren, denken over het onmogelijke bv in fantasie, of in film, of zelfs het heelal of het leven, openstaan voor discussie zonder een ander daarin af te kraken, kunstzinnigheid, creativiteit, diepzinnige gesprekken en niet altijd over koetjes en kalfjes babbelen, willen reizen, dingen maken, spontaan dingen delen, enthousiasme, spontaniteit...

Het kan mss ook wel aan de plaats liggen, want ik weet dat er nog veel mensen zijn die deze eigenschappen hebben, daar niet van. Of ik zie ze niet, of ze tonen ze niet. Belgen kunnen nu al eens introvert of gesloten zijn. En dan kom ik weer over als de excentriekeling

Nog een voorbeeld is, als iemand iets zegt over een onderwerp, probeer ik daar over mee te babbelen, door linken te leggen, door iets dat ik weet of bv toevallig heb gelezen. Maar omgekeerd gebeurt dit niet zo vaak, en krijg ik het "pff dat weet ik niet" antwoord, en de discussie is over.
En op dat vlak hoop ik ook op meer

Snap je?

i

Dat is wel herkenbaar inderdaad, als iemand ergens over begint wil ik ook altijd meepraten en ideeën en mogelijkheden opperen, en andersom gebeurt dat zelden tot nooit.

Ik snap het zeker, al doe ik al die zaken zelf ook niet echt meer omdat het altijd solo activiteiten worden door gebrek aan andere geïnteresseerden.. Alleen is het bij mij tegenwoordig meer het gebrek aan echt en dieper contact wat mij tegenstaat, met andere woorden een soort eenzaamheid. Ik hoef helemaal geen 100 onderwerpen uit te diepen puur voor het begrip alleen, met begrip kom ik niet verder, het contact is belangrijker dan de kennis an sich in mijn geval.

Eigenlijk is het vuur er bij mij zelf ook al een eind uit als ik eerlijk ben..

Voila! Kon ik geschreven hebben, Weet je waar ik soms bang voor ben. Is dat dat eenzame gevoel zo groot zou worden, en dat ik begrip krijg vanuit bepaalde hoeken. Maar dat ik tot zo'n rationeel en emotioneel punt kom dat het niet te veranderen is, of dat ik het contact niet vind, zelfs met mijn houding te veranderen, dat ik er de stekker uit trek, en vaarwel zeg.
Op zich, ben ik wel een gelukkig persoon, klinkt mss wel wat vreemd na deze post, maar het is zo.
Er is verdorie veel moois in de wereld, mooie plaatsen, kunst, muziek, theater, wetenschap.... En ik geniet, met volle teugen, en het raakt mij nog steeds, en ik hoop dit te behouden. Maar potverdorie, als je die diepere connectie, zowel op vlak van ervaring, als communicatie niet kan delen, of het gevoel hebt dat het voor een ander niet evenwaardig is, dan kan het verdomd eenzaam worden. En dan denk ik soms, of ik neem er genoegen mee dat ik het ervaar, en that's it. Wat ik ook doe, want ik reis ook vaak alleen en ben daar blij om. Maar ik ben nog steeds een sociaal wezen, geen robot. En daar knelt het soms.

[Willow]

Herkenbaar.
Ik ben zelf (nog maar) 14, maar ik vind geen aansluiting. ik stuit heel erg tegen de oppervlakkigheid, de angst die er lijkt te bestaan om dieper na te denken over dingen. Nu heb ik sinds november contact met een van mijn docenten. Vanaf de eerste keer dat ik hem zag 'voelde hij goed'. Hij heeft ADHD en ik kwam erachter dat ook hij hoogbegaafd is. Pas nu besef ik pas goed hoe diep de overtuiging zat om niet te praten, vanwege het onbegrip. Ik heb mailcontact met hem en een keer per week praat ik even. Het voelt als thuiskomen, beter kan ik het niet omschrijven. Ik heb iemand gevonden om mee te filosoferen en om te lachen om de ironie van de geest. Ik besef dat ik nog nooit mijn gedachten echt gedeeld heb. En het mag nu. Bij hem zijn is anders dan bij anderen, het is alsof dan de oppervlakkigheid gewoon even niet meer hoeft en ik dan rust vind. Er valt bijna letterlijk iets van me af. Soms is het gewoon zo'n opluchting. Ik hoef even niet te praten, er is geen nood om iets te zeggen. Ik mag de oppervlakkigheid loslaten, kan me kwetsbaar opstellen. Ik weet niet gewoon hoe ik het moet verwoorden. Misschien meer dan ooit besef ik hoe eenzaam ik me altijd heb gevoeld. En ik kan het moeilijk vinden niet weg te rennen. Wegrennen uit angst voor het onbekende. Ik heb het gevoel dat ik niks dan last ben, niks voorstel. Ik twijfel voortdurend aan mezelf en mijn leven. Ik voel me een nietsnut, een mislukkeling etc.
Soms word ik gewoon zo gek van mezelf. Misschien bovenal kan ik me zo eenzaam voelen. Ik word omgeven door zulke mooie en lieve mensen, maar het voelt eenzamer dan als ik gewoon alleen ben. Je kunt omgeven zijn door mensen, maar als je niet het gevoel hebt dat iemand je werkelijk begrijpt, je met iemand (voor jou) 'gewoon' kunt praten, dan voel je je wel alleen. Ik voel altijd onrust. Zodra dingen iets dieper gaan, word het wat minder. Maar toch is het er eigenlijk altijd als ik bij anderen in de buurt ben. Ik merk het ook in het contact met een paar klasgenoten waar ik mee omga. Als we bij iemand afspreken ben ik vaak druk en heb ik snel de neiging de 'clown uit te hangen'. Terwijl dat niet is wie ik ben. Het is niet de onrust van opwinding of enthousiasme, het is gewoon de oppervlakkigheid waar ik me geen raad mee weet. Bij hem vind ik rust.

Sorry, ik weet niet of ik dat in dit topic mag posten. Ik hoop dat het niet heel erg is. Het spijt me

[Eva]

Natuurlijk is dat ok Willow! Spreek je vooral uit.

[Free]

Ik ben ook Belgische, Remmie, en voelde me in Belgie ook heel eenzaam, maar ik woonde dan ook niet dicht bij een grote stad. Nu woon ik in Ierland, dicht bij Dublin. Sinds ik hier woon (de eerste keer dat ik zo dicht bij een stad woon) heb ik allerlei cursussen gevolgd (zingen, acteren, juwelen maken, dansen,...): hierdoor ben ik constructief bezig voor mezelf en verdrink ik niet in negatieve gedachten. Oh, en yoga!

[ManekiNeko]

De drive hebben, om in miljoenen dingen geïnteresseerd te zijn, open-minded zijn, verder durven kijken dan dat je neus lang is, buiten je eigen leefwereld denken, durven analyseren, denken over het onmogelijke bv in fantasie, of in film, of zelfs het heelal of het leven, openstaan voor discussie zonder een ander daarin af te kraken, kunstzinnigheid, creativiteit, diepzinnige gesprekken en niet altijd over koetjes en kalfjes babbelen, willen reizen, dingen maken, spontaan dingen delen, enthousiasme, spontaniteit... [...] en krijg ik het "pff dat weet ik niet" antwoord, en de discussie is over.

Dit is heel erg herkenbaar (heb een beetje geknipt in je tekst). Misschien is het de snelheid waarmee alles (voorbij) gaat waardoor mensen - en ikzelf tot op zekere hoogte ook - zich gedwongen voelen om 'shortcuts' te nemen; snelle feiten, snelle conclusies en vooral niet te lang ergens bij stilstaan. Veel mensen om me heen zijn zo snel uitgepraat en voelen het doorvragen dat ik doe soms aan als een aanval terwijl ik dat oprecht niet zo bedoel, ik wil gewoon precies weten wat ze bedoelen, hoe ze daar op komen, etc. Maar ik doe dat al minder omdat ik de ervaring heb dat veel mensen zich daar ongemakkelijk bij voelen. Bovendien geloof ik dat mijn oprecht geïnteresseerde blik verkeerd overkomt, soms voelen mensen de noodzaak om hun argumenten nóg meer kracht bij te zetten, als zou ik niet overtuigd van hun gelijk zijn (mijn blik/houding geeft ze dat gevoel) en moeten ze dat kostte wat het kost voor elkaar krijgen

Anderzijds merk ik wel dat ik snel afhaak als iemand 'vage' argumenten gebruikt en dat als harde feiten probeert te brengen. M.a.w. ik wil graag van gedachten wisselen en ik hoef geen gelijk te hebben (heb de waarheid bepaald niet in pacht) maar mensen kunnen soms heel veel mooie gedachten en gevoelens hebben maar dat dan allemaal ophangen aan iets (in mijn ogen) vaags dat ze tot waarheid hebben gepromoveerd. Door dat laatste ben ik snel uitgepraat. Begrijp me goed, ik hoef helemaal geen sluitend feitenrelaas te horen maar als iemand andere werelden, jomanda's en weet ik veel erbij haalt dan vind ik het niet meer zo interessant. Misschien ben ik dan toch wel te 'wetenschappelijk' aangelegd (ik ben geen wetenschapper, dat terzijde).

[Terrasano]

Wel goeie vraag,
Ik denk mss om het heel simpel uit te drukken, verscheidenheid.

De drive hebben, om in miljoenen dingen geïnteresseerd te zijn, open-minded zijn, verder durven kijken dan dat je neus lang is, buiten je eigen leefwereld denken, durven analyseren, denken over het onmogelijke bv in fantasie, of in film, of zelfs het heelal of het leven, openstaan voor discussie zonder een ander daarin af te kraken, kunstzinnigheid, creativiteit, diepzinnige gesprekken en niet altijd over koetjes en kalfjes babbelen, willen reizen, dingen maken, spontaan dingen delen, enthousiasme, spontaniteit...

Het kan mss ook wel aan de plaats liggen, want ik weet dat er nog veel mensen zijn die deze eigenschappen hebben, daar niet van. Of ik zie ze niet, of ze tonen ze niet. Belgen kunnen nu al eens introvert of gesloten zijn. En dan kom ik weer over als de excentriekeling

Nog een voorbeeld is, als iemand iets zegt over een onderwerp, probeer ik daar over mee te babbelen, door linken te leggen, door iets dat ik weet of bv toevallig heb gelezen. Maar omgekeerd gebeurt dit niet zo vaak, en krijg ik het "pff dat weet ik niet" antwoord, en de discussie is over.
En op dat vlak hoop ik ook op meer

Snap je?

i

Dat is wel herkenbaar inderdaad, als iemand ergens over begint wil ik ook altijd meepraten en ideeën en mogelijkheden opperen, en andersom gebeurt dat zelden tot nooit.

Ik snap het zeker, al doe ik al die zaken zelf ook niet echt meer omdat het altijd solo activiteiten worden door gebrek aan andere geïnteresseerden.. Alleen is het bij mij tegenwoordig meer het gebrek aan echt en dieper contact wat mij tegenstaat, met andere woorden een soort eenzaamheid. Ik hoef helemaal geen 100 onderwerpen uit te diepen puur voor het begrip alleen, met begrip kom ik niet verder, het contact is belangrijker dan de kennis an sich in mijn geval.

Eigenlijk is het vuur er bij mij zelf ook al een eind uit als ik eerlijk ben..

Voila! Kon ik geschreven hebben, Weet je waar ik soms bang voor ben. Is dat dat eenzame gevoel zo groot zou worden, en dat ik begrip krijg vanuit bepaalde hoeken. Maar dat ik tot zo'n rationeel en emotioneel punt kom dat het niet te veranderen is, of dat ik het contact niet vind, zelfs met mijn houding te veranderen, dat ik er de stekker uit trek, en vaarwel zeg.
Op zich, ben ik wel een gelukkig persoon, klinkt mss wel wat vreemd na deze post, maar het is zo.
Er is verdorie veel moois in de wereld, mooie plaatsen, kunst, muziek, theater, wetenschap.... En ik geniet, met volle teugen, en het raakt mij nog steeds, en ik hoop dit te behouden. Maar potverdorie, als je die diepere connectie, zowel op vlak van ervaring, als communicatie niet kan delen, of het gevoel hebt dat het voor een ander niet evenwaardig is, dan kan het verdomd eenzaam worden. En dan denk ik soms, of ik neem er genoegen mee dat ik het ervaar, en that's it. Wat ik ook doe, want ik reis ook vaak alleen en ben daar blij om. Maar ik ben nog steeds een sociaal wezen, geen robot. En daar knelt het soms.

Het valt ook allemaal niet mee.. Iemand vinden om ervaringen mee te delen is, vind ik, noodzakelijk. Anders ben je inderdaad die solo reiziger met al die indrukken en ervaringen verborgen in jezelf. Wat heeft het leven uberhaubt voor zin als je ervaringen, gedachten en gevoelens niet kunt delen. Dan wordt het betekenisloos in mijn ogen.

Niet dat je er dan maar zou moeten uitstappen natuurlijk, maar ik snap zeker je gevoel daarover. En even die persoon of personen opdiepen zal niet meevallen als je ze nu al niet hebt. Ik vind dat contacten vinden sowieso al niet gemakkelijk is vandaag de dag.. Al zal het per persoon sterk verschillen natuurlijk.

Dé oplossing heb ik helaas ook niet, zonder cliché adviezen. Wat niet betekend dat ze niet kunnen werken natuurlijk, maar ik heb ze zelf ook nooit geprobeerd.

[Remmie]

...
Soms word ik gewoon zo gek van mezelf. Misschien bovenal kan ik me zo eenzaam voelen. Ik word omgeven door zulke mooie en lieve mensen, maar het voelt eenzamer dan als ik gewoon alleen ben. Je kunt omgeven zijn door mensen, maar als je niet het gevoel hebt dat iemand je werkelijk begrijpt, je met iemand (voor jou) 'gewoon' kunt praten, dan voel je je wel alleen. Ik voel altijd onrust. Zodra dingen iets dieper gaan, word het wat minder. Maar toch is het er eigenlijk altijd als ik bij anderen in de buurt ben. Ik merk het ook in het contact met een paar klasgenoten waar ik mee omga. Als we bij iemand afspreken ben ik vaak druk en heb ik snel de neiging de 'clown uit te hangen'. Terwijl dat niet is wie ik ben. Het is niet de onrust van opwinding of enthousiasme, het is gewoon de oppervlakkigheid waar ik me geen raad mee weet. Bij hem vind ik rust.

Dit herken ik vooral, het is waar wat je zegt, in het leven kan je omringt zijn door mooie mensen, maar als je idd het gevoel hebt dat niemand je begrijpt. Wordt het snel eenzaam. Dit is een cyclus dat zich blijft herhalen en in mijn leven, en toch blijft er iets naif in mij, en hoop ik dat ik bij een normale ontmoeting een hb'er tegenkom. Al is dit in mijn leven nog maar één keer gebeurd.
Wat je zegt over de clown uithangen, heb ik hier ook al geschreven. Het is ergens wel een deel van mij, de clown zijn, de entertainer. Maar ter gelijkertijd ook een rolletje dat ik speel. Dit is op dit moment een beetje fout gelopen met een paar klasgenoten, die dachten dat ik constant zo was. En ik ben jammer genoeg serieus uitgevlogen tegen iemand, omdat ik eens volwassenheid en diepgang wou. Die persoon verschoot, omdat hij mij niet in die clownrol kon steken.

Verder ben ik blij dat je iemand hebt gevonden waar het goed mee klikt. Koester vooral deze relatie, al is hij, leerkracht leerling. Als je bij iemand je ei kwijt kan, of je thuis voelt is het wel een opluchting. En Knap wat je geschreven hebt (voor een 14 jarige, niet slecht bedoelt) maar je komt mij over als een zeer pienter iemand, die zich goed bewust is van de dingen. Blijf dit behouden

[Remmie]

De drive hebben, om in miljoenen dingen geïnteresseerd te zijn, open-minded zijn, verder durven kijken dan dat je neus lang is, buiten je eigen leefwereld denken, durven analyseren, denken over het onmogelijke bv in fantasie, of in film, of zelfs het heelal of het leven, openstaan voor discussie zonder een ander daarin af te kraken, kunstzinnigheid, creativiteit, diepzinnige gesprekken en niet altijd over koetjes en kalfjes babbelen, willen reizen, dingen maken, spontaan dingen delen, enthousiasme, spontaniteit... [...] en krijg ik het "pff dat weet ik niet" antwoord, en de discussie is over.

Dit is heel erg herkenbaar (heb een beetje geknipt in je tekst). Misschien is het de snelheid waarmee alles (voorbij) gaat waardoor mensen - en ikzelf tot op zekere hoogte ook - zich gedwongen voelen om 'shortcuts' te nemen; snelle feiten, snelle conclusies en vooral niet te lang ergens bij stilstaan. Veel mensen om me heen zijn zo snel uitgepraat en voelen het doorvragen dat ik doe soms aan als een aanval terwijl ik dat oprecht niet zo bedoel, ik wil gewoon precies weten wat ze bedoelen, hoe ze daar op komen, etc. Maar ik doe dat al minder omdat ik de ervaring heb dat veel mensen zich daar ongemakkelijk bij voelen. Bovendien geloof ik dat mijn oprecht geïnteresseerde blik verkeerd overkomt, soms voelen mensen de noodzaak om hun argumenten nóg meer kracht bij te zetten, als zou ik niet overtuigd van hun gelijk zijn (mijn blik/houding geeft ze dat gevoel) en moeten ze dat kostte wat het kost voor elkaar krijgen

Anderzijds merk ik wel dat ik snel afhaak als iemand 'vage' argumenten gebruikt en dat als harde feiten probeert te brengen. M.a.w. ik wil graag van gedachten wisselen en ik hoef geen gelijk te hebben (heb de waarheid bepaald niet in pacht) maar mensen kunnen soms heel veel mooie gedachten en gevoelens hebben maar dat dan allemaal ophangen aan iets (in mijn ogen) vaags dat ze tot waarheid hebben gepromoveerd. Door dat laatste ben ik snel uitgepraat. Begrijp me goed, ik hoef helemaal geen sluitend feitenrelaas te horen maar als iemand andere werelden, jomanda's en weet ik veel erbij haalt dan vind ik het niet meer zo interessant. Misschien ben ik dan toch wel te 'wetenschappelijk' aangelegd (ik ben geen wetenschapper, dat terzijde).

Hehe, weer herkenning van mijn kant. Vooral dat doorvragen
Paar van mijn vrienden zien dit ook als een aaval, terwijl ik echt vol passie zit, en oprecht gepassioneerd ben door die persoon, of een verhaal dat ze aan het vertellen zijn. Ik heb op die manier (via hun reactie, soms uitgesproken soms niet) geleerd dit niet meer altijd te doen. Omdat sommigen zich er echt ongemakkelijk gingen bij voelen, of letter zeiden dat ik een vreemd persoon was. Zolang alles maar lekker oppervlakkig bleef, en je er niet dieper op in vraag was het oke. Het cliché voorbeeld hiervan is de vraag "hoe gaat het?". En het antwoord is altijd, "ça va", of "goed". Maar owee als je wat dieper zou vragen. Na mijn depressie in 2009 ben ik dit wel gaan doen bij vrienden, en ooh wat was ik verschoten. Er was wel degelijk diepgang, en meer dan het antwoord "goed". Maar erna, is het terug geworden zoals ervoor. Lekker op the surface...

Het afhaken bij 'vage' antwoorden, heb ik ook. Ik wordt er eigenlijk echt boos van. Omdat ik ook de dieperik in wou naar de 'bron van hun gedachten'. En zij werden dan boos, omdat het hun waarheid idd aan iets of iemand ander zijn gedachtegang ging. En eigenlijk niet echt hun waarneming was, maar eerder een overname. haha, ik ben ook wetenschappelijk aangelegd, en herken daarin ook wel wat je zegt. Ik ben ook een grote fantasiefan, maar haal dit niet aan in discussies .

[Willow]

Uiteindelijk komt het er wel op neer dat, hoe verder je van de norm afwijkt, hoe moeilijker de communicatie gaat. En het kan erg vermoeiend en frustrerend zijn steeds je eigen denken te moeten aanpassen. Het is logisch dat je dan op een begeven moment kunt uitvallen naar iemand, het is menselijk. Wat wel bijzonder is, misschien herkent iemand het, het lukt me niet tegen anderen te praten zoals ik tegen hem doe. Gewoon op mijn manier en geheel vanuit mijzelf. Het is zo 'gewoon' om je denken aan te passen dat het me gewoon niet meer lukt. Behalve als ik iemand tegenkom waarbij ik voel dat het wel kan, omdat iemand het kan begrijpen. Het is bijna een verdedigingsmechanisme...

Er groeit een vriendschap. En het is doodeng voor me, omdat het zo nieuw is. Ik heb nooit iets als vriendschap gehad. En daarnaast 'mag' ik het niet van mezelf. Ik ben het niet waard, verdien het niet. (de gewoonlijke negatieve spiraal van gedachten) En ondanks wat mensen blijven zeggen, heb ik niet het gevoel dat ik hem iets terug kan 'geven'.
Gisteren kwam het besef dan ook opeens binnen dat ik echt een vriend heb gevonden. En het heeft me toch echt wel een tijd doen huilen. Misschien was dat wel een keer goed. Wat je zegt over een depressie is voor mij op moment erg herkenbaar. Ik ben nu bezig uit een te klimmen en probeer ook echt weer wat bij mijn gevoel te komen (daarbij is het denken dan weer niet altijd even behulpzaam omdat gevoel simpelweg niet te redeneren is). Het is toch weer iets om langzaamaan te leren omdat gevoel toch wel iets is wat je erg kan missen in een depressie.

Ik zal mijn best doen

en hoop ik dat ik bij een normale ontmoeting een hb'er tegenkom.

Ik hoop echt ontzettend hard dat je iemand zult tegenkomen