Hoogbegaafden en de psycholoog: een dodelijke combinatie.

[Maura]

Deze post begon als reactie op iemand die kort een twijfel uitte over de psychiatrie. Nu ben ik zo driftig aan het tikken, dat ik compleet afdwaal. Ik ben zeer benieuwd of jullie dit enigszins herkennen of juist kunnen weerleggen.

Psychologen, gemiddeld- of meerbegaafd, zo hebben verschillende hoogbegaafden me (veelal uit ervaring ) toevertrouwd, zijn eigenlijk niet goed in staat om hoogbegaafden een diagnose op te leggen. Wij voelen feilloos aan welke kant de psycholoog uit wil wat betreft diagnose, en kunnen zonder enige moeite de psycholoog manipuleren in de diagnose de we willen (hier spreekt een idioot die als kind uit verveling de nodige labels verzamelde). Bovendien hebben ze absoluut geen hoge pet op van hoogbegaafden (het is immers geen ziektebeeld! Ze zijn opgeleid om mensen te 'genezen' in de vorm van pillen of therapie) Ik sluit me hierbij aan. En ik uit mijn frustratie

Mijn vorige psychiater heeft een probleem met mensen die zich hoogbegaafd noemen. Hij noemt het, zeer denigrerend, een vreemd clubje, vol met mensen die zeer slim zijn op één gebied, en zeer gehandicapt op een ander gebied (door ADHD, autisme, leerstoornissen, etc.) waardoor ze de behoefte voelen zichzelf het label 'hoogbegaafd' op te plakken, zodat ze al hun symptomen die te maken hebben met de handicap aan de hoogbegaafdheid kunnen wijten, en zich hierdoor beter ipv slechter voelen.

'Hoogbegaafden zijn een soort perfecte mensen. Jij kan best op een bepaald gebied hoogbegaafd zijn, maar je hebt hier problemen mee omdat er een forse discrepantie is tussen twee manieren van denken (hij had het hier over mijn verbale intelligentie en perfomale intelligentie). Daarnaast heb jij fikse problemen door je ADHD (waar), ze zullen je ervan overtuigen dat al deze problemen voortkomen uit je hoogbegaafdheid (niet waar). Ik wil je aanmoedigen om je te mengen in het clubje van hoogbegaafde mensen, omdat ik van mening ben dat je er best wat baat bij kunt hebben, maar ik voel me geruster als je deze waarschuwing van mij aanneemt.'

Alle labels die ik mezelf wilde opleggen, kreeg ik van deze meneer. ADHD, dyscalculie, NLD, hoogbegaafdheid. Op het gegeven moment kreeg ik zelfs de vrijheid mijn dosis/type medicijnen samen te stellen.

In het verleden heb ik hetzelfde trucje uitgehaald met de schoolpsycholoog (ik was benieuwd op wat voor stoornissen we werden getest, haar eindverslag over mij aan de hand van een gesprek met mij werd zo absurd dat toen de decaan het las, hij haar onmiddellijk verwijderde van de school. Ik voel me hier tot op de dag van vandaag niet schuldig over, ik vind dat psychologen, ZEKER als ze met kinderen werken, capabel genoeg moeten zijn om niet alles wat het kind zegt aan te nemen).

Een paar jaar later was ik depressief en stuurden mijn ouders me naar een psycholoog (ik was neerslachtig en zei geen woord meer. Toentertijd wist ik niet dat ik depressief was). Deze stelde de meest voorspelbare vragen, ze was zo (sorry voor deze bewoording) voorspelbaar en dom, dat ze me compleet tot waanzin dreef. Was het niet de bedoeling dat een psycholoog je verhaal doorprikte? Ik prikte deze mevrouw door en was binnen de kortste keren met haar aan het babbelen over een traumatische ervaring die zich had voltrokken tijdens haar kindertijd. Hier betaalden mijn ouders voor. Op het gegeven moment vond ik het genoeg (drie afspraken later), gaf ik aan dat ik me beter voelde en ging verder met depressief zijn, zonder dat ik wist dat ik depressief was.

Ik heb twee jaar geleden pas zelf uitgevogeld dat ik depressief was, dat mijn neerslachtigheid te wijten was aan een disbalans in plaats van aan mijn omgeving. Ik heb me tot in den treure ingelezen, nu accepteer ik mijn neerslachtige gevoelens. Het gaat hierdoor een stuk beter met me, ondanks dat ik nog steeds worstel met depressieve gevoelens.

Eerst dacht ik dat het toeval was. Maar hoe ouder ik word, hoe meer ik me bedenk dat het geen toeval is. Ik heb ervaringen van anderen gelezen en krijg steeds minder vertrouwen in de psychiatrie. Als ik weer een afspraak maken, moet ik van tevoren ongeveer een idee heb van wat er speelt, anders loopt het gesprek verkeerd. Zijn er hoogbegaafde menen met een positieve ervaring met psychologen en psychiaters?

Sorry voor het gezeur, het moest er even uit

[Stefan]

Helaas heb je in alle vormen mensen die er meningen op nahouden die nergens over gaan. Er zijn artsen die geloven in homeopathie, er zijn presidenten die geloven in engelen.

Jouw psychiater (da's trouwens al een arts die een ziekte op wil lossen, vaak met medicatie), heeft het over "mensen die zich hoogbegaafd noemen" en ik denk dat hij daarmee een clubje bedoelt die wat hoogdravend zijn en waar hij slechte ervaringen mee heeft. Hij scheert daarmee wat mensen over 1 kam, maar ik sta eigenlijk wel achter zijn waarschuwing, én zijn advies

Ik heb uiterst goede ervaringen met meerdere psychologen.. kunst is om deze uit te zoeken, en daarbij je ongemak (men prikt door je heen, da's niet altijd prettig) als positief signaal op te pakken.

Er zijn zeker weten goede psychiaters en psychologen; je moet ze alleen zoeken en zorgen dat ze bij jou passen!

[Tinus]

Zou je zelf nog steeds naar een psycholoog of psychiater willen?

Het lijkt mij dat je ervaringen zijn ontstaan bij ontmoetingen met deze vakmensen, terwijl jezelf niet oprecht was. Dan werkt het (zo'n gedwongen diagnose) uiteraard niet. Natuurlijk bestaat er zoiets als mensen voor de gek kunnen houden. Dat kan met iedereen (niet alleen psychologen en psychiaters). Het enige dat het specifiek maakt voor de psychiater en psycholoog is dat deze vaker om de tuin worden geleid omdat hun subject met een kleine regelmaat helemaal geen behoefte heeft aan degelijke hulp. (stel je voor: 'haha, kijk die schilder verft mijn muur paars terwijl ik eigenlijk gele oker wilde, wat een sukkel')

Verder ben ik het eens met Stefan en die psychiater. Mensen die zich hoogbegaafd noemen vormen zijn een vreemd clubje. Het lijkt mij aannemelijk dat de leden van dat clubje die bij de de psychiater langskomen met grote regelmaat een verkeerd idee hebben van hun problemen en waar dat door veroorzaakt wordt. De term 'hoogbegaafd' vormt ook allerlei verkeerde ideeen over wat belangrijk is in het leven. Balans is ook een eigenschap waarin men begaafd kan zijn. Het heeft weinig zin ergens heel goed in te zijn als het jou of de mensheid niet veel verder brengt. Hoe begaafd ben je als jouw begaafdheden je geen voordelen brengen?

Ikzelf zie het als slecht om personen te kenmerken als hoogbegaafd. Het is niet de persoon die hoogbegaafd is (als in een vergelijking 'jantje=hoogbegaafd'). Het zijn de eigenschappen van de mens waarin men hoogbegaafdheid toont (als in 'jantje's pianospel = hoogbegaafd', wat je dan ook kunt uitdrukken als 'jantje = begaafd in pianospel' maar een verbastering naar 'jantje = begaafd' kan verkeerd zijn). Uiteraard is er wel een overlap tussen die eigenschappen en spreekt men van een g-factor alsin 'ben je goed in het een dan ben je ook goed in het ander'. ik geloof daar niet in. Het lijkt mij teveel een vertekening die ontstaat door de manier waarop men in onderzoek statistiek toepast (als men een correlatie vindt dan is men blij en men is minder geinterreseerd in de verschillen en de structuur daarvan).

[Nickname]

Totaal geen herkenning.

Ik heb de afgelopen jaren met drie psychologen te maken gehad... En met alle drie erg goede ervaringen. Gewoon bij de plaatselijke GGZ zonder keuze mogelijkheid.. en alle drie konden ze prima met mij en mijn intelligentie uit de voeten... En ze konden vaak de link leggen tussen mijn intelligentie, de problemen waar ik tegen aan loop en de trauma's die ik in het verleden heb opgelopen, waar ik dat zelf niet kon zien. Ze hebben alle drie zeer beslist een hele hoge pet op van mij... als mens! En dat lieten ze me regelmatig weten.

Ik vind het overigens helemaal niet de taak van een psycholoog om mijn verhaal te 'doorprikken'... Als ik hulp wil vind ik het mijn taak om zo duidelijk mogelijk te verwoorden waar ik last van heb en waar ik hulp bij wil. En bij alle drie heb ik dat gewoon mogen aangeven en ook wat volgens mij daar bij wel of niet werkte... En dat werkt(e) prima.

[Thom]

@Maura:
Op de site van het IHBV staat een Hulpverlenerslijst voor HBers. Misschien dat je daar een goede psycholoog kan vinden die wél verstand heeft van hoogbegaafdheid, en het vaak ook zelf is. Bij mij heeft het 25 jaar geduurd voordat ik uiteindelijk de juiste vond.

[Nickname]

@Maura:
Op de site van het IHBV staat een Hulpverlenerslijst voor HBers. Misschien dat je daar een goede psycholoog kan vinden die wél verstand heeft van hoogbegaafdheid, en het vaak ook zelf is. Bij mij heeft het 25 jaar geduurd voordat ik uiteindelijk de juiste vond.

Dat een hulpverlener zelf ook hb is, wil niet zeggen dat het een goede hulpverlener is. Bij specifieke hb -hulpverlening loop je het risico dat alle problemen die iemand heeft worden afgeschoven op het hb zijn terwijl iemand misschien wel heel andere problemen heeft. Ik ken inmiddels al een paar mensen die daarom uiteindelijk toch bij een niet hb-hulpverlener zijn terecht gekomen.

[Tinus]

hb is op zichzelf ook geen probleem. Aan de andere kant kan het wel helpen hb als aanvullende omstandigheid te erkennen bij problemen met andere zaken.

[Ray]

Het is zoals met alle andere (sociale) contacten waarbij het sterk afhankelijk is van de persoon in kwestie om de juiste vragen te stellen en afdoende 'menselijkheid' in te kunnen zetten om iets voor je te kunnen betekenen. Net zoals niet iedere timmerman eenzelfde talent heeft op het gebied van materiaalbewerking en materiaalkennis, en dat dat een grote verscheidenheid in kwaliteit en kunde oplevert, zullen ook niet alle psychologen en/of psychiaters even geschikt zijn voor het uitoefenen van hun vak.

Dat staat uiteraard wel geheel los van je eigen bereidheid om ook daadwerkelijk samen door te willen dringen tot de kern van je problematiek. Je verhaal globaal genomen valt het sterk op dat je nooit een hoge pet op hebt gehad van de psychologen waar je contact mee hebt gehad en dat het een sport voor je is (geweest) om hen op het verkeerde been te zetten. Je hebt dus eigenlijk geen van hen ooit de gelegenheid gegeven om een realistisch beeld te kunnen vormen van wie je bent en wat er verstoord in jou zou kunnen zijn naar gelang de problematiek waar je jezelf mee geconfronteerd voelt. Omdat dat zo is kun je volgens mij niet spreken van kunde of onkunde hunnerzijds maar wel van de misleiding waarvan je je hebt bediend, zowel naar hen toe als naar jezelf.

Zelf heb ik overigens (nog) geen positieve ervaringen met psychologen/psychiaters gehad maar ik ben objectief en realistisch genoeg om mezelf daarbij niet uit te sluiten.

[Stefan]

Het is natuurlijk wel zaak voor een psycholoog door bepaalde zaken heen te prikken, maar dat geldt niet voor dingen die bewust worden achtergehouden; het gaat daarin meer om onbewuste vooroordelen, gedragingen en valkuilen.

[Cyberchat]

Dit doet me denken aan de schitterende film Good Will Hunting waarin de onlangs overleden (en kennelijk ook hoogbegaafde) acteur Robin Williams een hulpverlener speelt die door het pantser van Will heen moet. Ik sluit me wel aan bij de mening dat als je hulp zoekt, het wel helpt dat je samen met de betreffende hulpverlener werkt om te kijken waar je op uit komt. Als de betreffende hulpverlener eerst zich waardig moet bewijzen door door je verhalen heen te prikken, help je jezelf niet echt lijkt me. Het schilder voorbeeld is treffend (en hilarisch tegelijk). Groetjes, Cyberchat

[Nalle]

Ik neem aan dat je niet expres allerlei labels zat te verzinnen, maar dat je zelf eigenlijk oprecht dacht dat je ze had, en dat je daarom achteraf de psychen kwalijk neemt dat ze je niet tegen jezelf in bescherming hebben genomen?

Ik ben zelf een beetje een psychische hypochondriac en ben eigenlijk blij dat mijn psycholoog (hb-gespecialiseerd) me kon geruststellen dat het er echt niet op lijkt dat ik b.v. borderline heb. Kan me voorstellen dat het je frustreert als je een psych hebt die dat soort dingen wel gemakkelijk van je aanneemt.

En laatst nog vroeg de praktijkondersteuner van de huisarts ineens met heel veel ijver door over mijn opmerking dat ik erg intense emoties kan hebben. Ze vroeg hoe vaak ik dan emotieschommelingen had. Waarop ik gelukkig (denk ik) doorhad dat ze waarschijnlijk wilde weten of ik een bipolaire stoornis o.i.d. heb en kon antwoorden dat ik dat niet kan zeggen omdat de emoties ontstaan na een aanleiding en niet zomaar out of the blue. (Wat trouwens waar is.) En ze weer gewoon verder ging met de intake. Maar als ik niet het boek over misdiagnoses had gelezen (om voor mezelf te checken of ik niet ook iets anders heb) had ik de vraag waarschijnlijk niet als zodanig herkend en was ik misschien wel gaan nadenken over hoe vaak mijn emoties wisselen en had ik daar een indicatie van proberen te vinden. En had ze het misschien wel verder willen onderzoeken.

Ik kan het me dus wel voorstellen, je kritiek. En denk dat het wel degelijk iets heel anders is dan met die verf.

Een tip mocht je het toch nog eens met een reguliere psych willen proberen is om je eigen vermoedens of verklaringen voor je te houden en zo accuraat mogelijk te proberen omschrijven wat je voelt, ervaart en denkt. Maar zelf ben ik eigenlijk vooral erg te spreken over mijn hb-gespecialiseerde psych.

[Sopha]

Misschien niet je intentie Maura, maar heb wel moeten grinniken om je verhaal omdat ik je frustratie herken.
Mijn ervaring is ook dat je de hele GGZ om de tuin kan leiden, mocht je dat willen. Een rare gewaarwording dat dat in je macht ligt. Omgekeerd ben ik door hen ook een aantal maal ( zij het niet expres, want ze weten niet beter) op het verkeerde been gezet en dat was ook niet prettig.

Ik denk dat het pure frustratie bij jou is geweest dat je je hiertoe hebt laten verleiden, maar dat de sleutel tot de oplossing ligt in het beginnen met het aanvaarden van jezelf, i.p.v. de hulpverlening te kijk te zetten omdat ze je niet op waarde kunnen schatten.

Ik heb mijn psychologe ook wel eens hoofdschuddend gadegeslagen, omdat het zo ongelofelijk voorspelbaar was wat ze me wilde 'leren'. Ondanks dat, heeft ze op haar manier mij toch een aantal nieuwe inzichten gebracht, dus vanaf dat moment probeerde ik mee te pikken wat mogelijk was en de rest te laten voor wat het was.

Schrijf niet iedereen helemaal af omdat ze niet 100% tegemoet komen aan je verwachtingen, maar richt je in eerste instantie op wat jij van hen nodig hebt, daar bewijs je ook jezelf uiteindelijk een dienst mee.

[xyz]

Ik ben van mijn 21ste tot 33ste vaste klant geweest van de sector ( zoektocht naar een 'passende' psycholoog en geëindigd bij een psychiater)

Hoe kijk ik terug op die consultaties:
Een hulpverlener krijgt een aantal analyse methoden aangeleerd om het vraagstuk = de problematiek te doorgronden. De ene psycholoog bezit de gave om het vraagstuk vanuit verschillende invalshoeken te benaderen en een overzicht te bewaren op het gehele vraagstuk. De andere moet het stap per stap doen en bezit slechts gedeeltelijk een overzicht => moet eerst elk puzzelstuk leggen alvorens het beeld van de puzzel te zien. Ik ben voornamelijk bij psychologen terecht gekomen die de puzzel eerst volledig probeerden te leggen. De traagheid van deze zoektocht stoorde mij enorm, want bij elke start bij een nieuwe psycholoog moest heel die weg opnieuw afgelegd worden. Erg saai voor mij, daar ik al jaren met zelfanalyse bezig was en al talloze zelfhulpboeken en vakliteratuur achter de kiezen had. Ik denk dat ik ook wel een beetje als bedreiging overkwam en heb zeker ook wel hun kennis getest door ze af en toe op het verkeerde been te zetten, zoals jij...
En als ze voor de test faalden, dan was het tijd voor de volgende.
Nu het doel van een psycholoog of psychiater moet zijn, om jou aan te zetten tot zelfanalyse door de juiste vragen te stellen en om dit te kunnen bewerkstelligen bij een HB, heb je volgens mij de gave nodig om de problematiek vanuit verschillende hoeken te belichten en een totaaloverzicht te behouden. Niet gewoon een lijstje met kenmerken/symptomen proberen af te vinken en er een label op te plakken.
Het gaat erom je eigen puzzelstukken te analyseren, het beeld van de puzzel te leren zien en te aanvaarden.
De ene persoon zijn puzzel bestaat uit eenvoudige grote stukken, de ander zijn uit kleine stukjes die complex passen in de andere stukjes. Maar iedereen zijn puzzel is te leggen....
De psychiater bij wie ik terecht kwam, was de allereerste die actief luisterde, voor wie ik geen bedreiging vormde, die niet raar opkeek als ik HSP of HB opperde, die aparte bedenkingen goed begreep en die mij niet absoluut aan de medicatie wilde of een label wilde opplakken.
Nadien was mijn zoektocht afgerond. Ik had het nodig mezelf, met al mijn rare hersenspinsels en gedragingen gewoon te leren aanvaarden. Ik ben ook eerder een grijskijker, maar dat is OK en in de nabijheid van mensen die mij aan het hart liggen, zet ikextra mijn zonnige bril op

[Crovatto]

Ik studeer nu psychologie en ben zo blij dat ik aanvoelde dat ik eerst geesteswetenschap moest bestuderen. Nu kan ik vanuit mijn achtergrond psychologie, terwijl ik studeer, relativeren.
Hoog iq is meetbaar en blijft je hele leven intact en op peil stelt men. Ikzelf denk het door veel denken omhooggeschroefd te hebben . In de 1e plaats is de valse factor trots bij jouw psychiater aan het werk, reden om hem vaarwel te zeggen. De basis fout van bijna iedere zorgverlener in ons land en oorzaak voor vertroebeling van zuiver werken.
Termen als depressie en burn out worden vaak heel willekeurig gebruikt terwijl de diagnose scherp is. Een burnouter kan nooit genieten van behaald resultaat bijv, en een depressieve grijpt altijd naar iets goeds wat verloren is gegaan, om maar iets te noemen.
Wat veel belangrijker is is wat jij met je leven wilt. Wil je gelukig zijn? Dan zou je de oorzaak van het menselijk lijden kunnen onderzoeken en je geluk in eigen hand nemen. Wil je een rustiger geest? Zonder adhd? Dan zijn daar oefeningen of evt hennepolie voor.
Of wil je tegen beter weten in bij psychologen of psychiaters je heil blijven zoeken? Ga dan met je doel goed voor ogen naar zo iemand toe en laat het niet van hem of haar afhangen. Zeg: ik heb hier of daar last van, dan kan een goed psycholoog je inzicht geven in het ontstaan van je gepieker of dwanggedrag of wat dan ook.
Dit is jouw leven, maak keuzes...het is voorbij in 1 adem in en 1 adem uit(boeddha)...als je ouder wordt merk je hoe waar dit is. Goed voor mensen of maatschappij is maar zo kortzichtig en tijdelijk, denk ik. Dat hoeft geen criterium te zijn. Zorgen dat je lastige geestestoestanden opgelost worden zou voor bijna alle mensen veel meer goeds teweeg brengen, pas dan kun je de maatschappij iets bieden. Bedenk dat jouw bewustzijnsstroom elk moment verandert. Dat is de essentie van je leven...van daaruit maak je je keuzes. Een gemoedelijke bewustzijnsstroom is dan ook te prefereren. Don't fool yourself.

[rh85]

Het lijkt me te kort door de bocht om te stellen dat hoogbegaafden niets kunnen hebben aan psychologen. Een erkende NIP psycholoog wordt je niet zomaar, het lijkt me dat een redelijk deel van deze mensen een IQ van rond of boven de 130 heeft. Daarbij is het zeer de vraag of hoogbegaafden niets kunnen leren van mensen met een lager IQ (het is eigenlijk zelfs belachelijk om dat te veronderstellen).

In het algemeen gesteld denk ik wel, dat mensen die ver van de norm afwijken (omhoog of omlaag) moeilijker in standaard oplossingen passen. Dat merk je als hoogbegaafde al wanneer je op school zit en anders reageert op lesstof. Je kunt heel goed leren, maar misschien ontplooi je jezelf helemaal niet omdat je verkeerd geprikkeld wordt. Dat kan bij de hulpverlening ook gebeuren.
Daarnaast denk ik wel dat er teveel hulpverlening gericht is op diagnosticeren (en dan vaak ook nog eens redelijk snel).
Ik heb vaak gehoord dat mensen een diagnose kregen die totaal onterecht was.
Omgekeerd denk ik echter ook dat veel mensen de hulpverlening opzoeken en hopen op een diagnose. "Want dan weet je waarom je zo bent". Terwijl een diagnose vooral bedoeld is als opstapje naar het juiste type hulpverlening.

Ik ga al een half jaar naar een therapeut en zij heeft nog geen enkele diagnose gesteld. En dat is denk ik maar goed ook. Ze is niet gespecialiseerd in hoogbegaafdheid, ook niet in andere zaken die ik daar heb aangekaart trouwens. Ze kan gewoon goed luisteren denk ik. We voeren goede, gelijkwaardige gesprekken en als het echt nodig is doen we oefeningen. That's it en het heeft me al heel veel gebracht.

[Verwijderde account]

Ik heb hier geloof ik ook wel eens iets geschreven wat de indruk zou kunnen wekken dat ik weinig vertrouwen heb in psychologen.

Inmiddels heb ik door dat de uitdrukking uit de ICT: "garbage in, garbage out" net zo goed geldt voor psychologen.

[aletta]

ook ik heb niet al te beste ervaringen. Al mijn klachten werden op de ADHD gegooid. Sommige zullen ook echt wel daar vandaan komen, maar om dan te zeggen dat je pas geholpen wordt als je ritalin gaat slikken, was bij mij de reden om maar niet meer te gaan.

Wat me overigens opvalt in de eerder genoemde lijst van het IHVB is dat er een grote witte vlek zit... zijn er in zeeland echt geen hb psychologen?????

[Rianne]

Er hebben zich geen hulpverleners uit Zeeland bij het IHBV aangemeld Aletta. Als jij wel geschikte personen weet, spoor ze dan ajb aan zich te melden!

[aletta]

Ik zou het graag willen Rianne, maar ik ben ze hier ook nog niet tegen gekomen.....

[Maura]

Ik neem aan dat je niet expres allerlei labels zat te verzinnen, maar dat je zelf eigenlijk oprecht dacht dat je ze had, en dat je daarom achteraf de psychen kwalijk neemt dat ze je niet tegen jezelf in bescherming hebben genomen?

Ik ben zelf een beetje een psychische hypochondriac en ben eigenlijk blij dat mijn psycholoog (hb-gespecialiseerd) me kon geruststellen dat het er echt niet op lijkt dat ik b.v. borderline heb. Kan me voorstellen dat het je frustreert als je een psych hebt die dat soort dingen wel gemakkelijk van je aanneemt.

En laatst nog vroeg de praktijkondersteuner van de huisarts ineens met heel veel ijver door over mijn opmerking dat ik erg intense emoties kan hebben. Ze vroeg hoe vaak ik dan emotieschommelingen had. Waarop ik gelukkig (denk ik) doorhad dat ze waarschijnlijk wilde weten of ik een bipolaire stoornis o.i.d. heb en kon antwoorden dat ik dat niet kan zeggen omdat de emoties ontstaan na een aanleiding en niet zomaar out of the blue. (Wat trouwens waar is.) En ze weer gewoon verder ging met de intake. Maar als ik niet het boek over misdiagnoses had gelezen (om voor mezelf te checken of ik niet ook iets anders heb) had ik de vraag waarschijnlijk niet als zodanig herkend en was ik misschien wel gaan nadenken over hoe vaak mijn emoties wisselen en had ik daar een indicatie van proberen te vinden. En had ze het misschien wel verder willen onderzoeken.

Ik kan het me dus wel voorstellen, je kritiek. En denk dat het wel degelijk iets heel anders is dan met die verf.

Een tip mocht je het toch nog eens met een reguliere psych willen proberen is om je eigen vermoedens of verklaringen voor je te houden en zo accuraat mogelijk te proberen omschrijven wat je voelt, ervaart en denkt. Maar zelf ben ik eigenlijk vooral erg te spreken over mijn hb-gespecialiseerde psych.

Dank je wel, ik wist niet precies hoe ik moest reageren toen ik merkte dat mensen dachten dat ik zomaar met een ziektebeeld naar de psycholoog ging. Op die manier bedoelde ik het niet. Ik ben ook iemand die zich snel herkent in bepaalde ziektebeelden. Om deze reden heb ik ook het boek over misdiagnose gelezen.

Als ik denk dat ik iets heb (ADHD, NLD, hoogbegaafdheid, leerstoornis), dan weet ik van mezelf dat ik zeer overtuigend kan zijn. Achteraf merkte ik dan dat het iets anders was dat die symptomen veroorzaakten. Maar dan had ik de psychiater/psycholoog al overtuigt van mijn gelijk. Om op het verf-voorbeeld terug te komen, ik zag gewoon dat de muur paars was in plaats van okergeel. Ik heb gewoon nog nooit gehad dat een professional me in mijn ongelijkheid niet toch in een rechte lijn naar mijn vermoedde diagnose wandelt.

Hierom ben ik gefrustreerd. Niet omdat ik psychologen om de tuin leidt. Als ik vermoed dat ik een bepaald iets heb, dan gaat de psycholoog hier altijd in mee.